"...and also thank you din po to Maam Eva, love you Maam! Thank you sa walang sawang suporta, mahal ka namin..."
"...okay lang ako Oceana, siguro madamot lang talaga ako kaya ayaw ko silang ishare sa iba..."
•••
••
IRIS'
Tama ba na nasasaktan ka sa isang bagay na unti unti nang nawawala sa iyo kahit na nung una pa lamang ay alam mo nang hindi naman permanente na pag mamay-ari mo. Normal ba na masaktan?
Masyado nga lang siguro akong attached sa advisory class ko, nakalimutan ko na magset ng limitation.
Usually students ang nakakaramdam ng ganito—yung territorial sila. But in my case, no. I disagree kasi even kami na teachers we also felt jealous at times.
"Maam Iris, pinapatawag ka ni Maam Thelma sa office." aniya ng isa sa mga co-teacher ko na kakapasok nang ng faculty.
"Ay okay po, Thank you Maam." I smiled as I answered her.
Magkahalong kaba at nerbyos ang nararamdaman ko kahit na alam ko naman yung rason kung bakit ako pinatawag ng headteacher ng senior highschool department— Regarding my resignation.
No one knew about this kahit si Oceana at Santy, hindi nila ito alam. It was a personal decision kahit bago pa yung nangyari nung battle of the bands.
"Goodafternoon Miss Thelma." Ngumiti lang siya bilang tugon at iginiya ako na maupo sa silya na nasa harapang ng mesa niya.
"Sigurado ka na ba talaga sa desisyon mo Maam Iris?"
"O-opo Maam. Aaminin ko po na ang hirap iwan ng trabaho ko dahil ito po talaga yung gusto ko pero... may pamilya—anak din po ako na kailangan kong pagtuunan ng pansin." I sighed, a heavy one. "Sinabi ko po kasi sa sarili ko na, magtatrabaho ako habang maliit pa yung anak ko pero once na magka-isip na po siya...bibitawan ko po ang trabaho ko. Kailangan niya na po ako sa tabi niya ngayon lalo na lumalaki na siya." Totoo naman na, noong baby pa lamang siya tsaka ako kumayod sa trabaho pero ngayon na lumalaki na siya ayokong palampasin yung mga pagkakataon, gusto ko nasa tabi niya ako, sa bawat achievements niya sa buhay.
"Nakapag paalam ka na ba?" bahagya namang nagsalubong ang mga kilay ko wari ay naguguluhan. "I mean, alam ko na napamahal na din sayo ang mga students mo and I think deserve naman nila na kahit magpaalam ka lang sakanila. Hindi yung papasok na lang sila isang araw wala ka na at iba na yung magsisilbing ikalawang nanay nila." And that breaks my heart more.
"Maam may...may p-papalit na po ba s-sa a-akin?" ang sakit pala nito. Tinitigan niya muna ako at bumuntong hiniga bago sumagot.
"Si Miss Eva..." I knew it kaya pala, kaya pala kinukuha na niya yung loob ng mga bata. Should I thank her kasi kahit papaano di gaano masasaktan yung mga bata pag umalis na ako o maiinis ako lalo kasi andito pa man din ako pero unti unti niya na akong pinapaltan.
"A-ah s-sige po." akmang tatayo na ako nung pigilan ako ni Maam Thelma at marahan akong inalo sa yakap niya.
"Ang hirap din para sa akin na pakawalan ka Maam Iris, isa ka sa pinakamagaling na guro dito pero bilang isang nanay, naiintindihan kita Iris." Si Maam Thelma parang ewan, kanina naiiyak lang ako ngayon nag-iiyakan na kami.
"Ano ba iyan Maam, nag-iyakan na tayo hehe." pareho kaming bahagyang natawa.
"Basta ha, Si Maam Oceana balato mo na sakin. Huwag muna sana sumunod sayo umalis."
"Nako Maam, malabong umalis yon dito. Huwag ka mag-alala." tatawa tawa kong aniya.
After that scene, hindi ko alam kung sinong uunahin ko na kausapin kung si Oceana at Santy or ang advisory class ko.
I found myself at my room, weighing things. To knock or not but it's now or never. This is my last day here in the university.
"Mother dear!!" tawag sa akin ng isa sa mga anak ko. I smiled—like nothing tearjerking will happen anytime soon.
I decided to go inside. Intently looking at them, I can feel my tears bursting out anytime. Kaya ko ba talaga? Hindi ko alam kung paano magsisimula—nakakapagsisi. Sana pala noon pa lang hindi ko na sinanay yung sarili ko sa kanila, sana pala noon pa lang inunti unti ko na yung pagpapaalam ko sa kanila—hindi yung ganito, biglaan isang bagsakan.
"Grabe namang titig iyan Miss Iris, may pa-teary eye effect!" pabirong aniya ng isa kong estudyante. Hindi ko namalayan na mula nung pumasok ako sa silid na ito ay wala pa akong ni isang salitang sinasabi pero ito ako naiiyak na agad.
I painfully sighed "Can I h-have kahit fifteen minutes lang ng time niyo?" I asked permission first and gladly they all nod as their response. "Alam ko, very unusual na andito ako sa harap niyo tapos seryoso tayong usapan..." pabiro kong panimula "Pero no choice kayo, seryoso tayo ngayon..." Puro pakawala ako ng buntong hininga para pigilan ang sarili ko na umiyak sa harapan nila. "Parang kailan lang nung una tayong nagkakakilala, imagine medyo matagal na din pala at hindi natin namamalayan...Alam niyo ang bilis ng panahon, ilang kembot na lang mga graduates na kayo ng senior highschool, lilisanin niyo na itong silid na ito, lilisanin at maiiwan na dito—lahat ay mananatiling memorya na lang..." Hindi ko na mapigilan, kumawala na yung luha ko at nakikita ko na rin na nagbabago ang ekspresyon ng mukha ng mga anak ko. "Pero sorry, alam ko dapat ako yung nandoon sa oras na—natupad niyo na yung mga pangarap niyo."
"Si Maam Iris talaga, ang hilig magprank!!"
"So far Maam, ito talaga pinaka makatotohanan. Galing Maam, pasado na 100/10!"
"Maam panagutan mo mga luha namin talaga!"
Mapait na ngiti lamang ang naging tugon ko sa kanila. "Sana nga...sana nga prank lang ito p-pero mga a-anak, hindi. Hindi ito prank. Totoo ito. Ayoko man, masakit man sa akin pero kailangan..." Sandali akong tumigil sa pag sasalita para makabawi ng hangin dahil feeling ko anytime ay hihikain ako dahil sa kakapusan sa hangin. "Hindi man ako yung nandoon sa araw na makagraduate na kayo, h-hindi naman kayo pababayaan ng magiging bagong adviser niyo...Mahal ko kayo, mahal na mahal kaya ganito kahirap para sa akin ito." Sa totoo lang wala akong balak na magpaalam sa kanila kasi inaasahan ko na ganito ang mangyayari, mahihirapan kami pare pareho. "Galingan niyo ha! Tandaan niyo na lagi akong proud sainyo! Lab kayo lagi ni Mother dear!!" pinilit ko na pasiyahin ang boses ko kahit na lukot na yung mukha ko dahil sa kaiiyak, ganoon din sila, mga walang tigil sa iyakan.
I let them. Hindi ito madali.
"Oh paano ba yan, tapos na yung fifteen minutes na hiniram ko..." I said while glancing at my watch, nagulat naman ako nung halos sabay sabay silang pumunta sa akin para yumakap.
"Mother, andaya naman!!"
"Maam, ang sakit sakit! Mas masakit pa to kesa nung nagbreak kami." Patuloy lang sila sa pag-iyak.
"Ay nako, tigil na nga kayo kakaiyak. Ang papanget niyo na nga mas lalo pa kayo pumapanget dahil sa iyak niyo." pabiro kong aniya para gumaan ang pakiramdam at paligid naming lahat.
"Sige na. Baka hinahanap na kayo sa mga bahay niyo." aniya ko pero mukhang mga ayaw pa bumitaw sa akin pero kailangan..."Sige na mga anak, basta always keep in mind na mahal ko kayo, proud na proud ako sa inyo and I am always here in all ways."
Isa isa na silang umaalis pero dama ko yung bigat ay lungkot nila, mga nagaalangan kung uuwi ba o lalakad pabalik sa akin. "Sige na, huwag nang lilingon pabalik." aniya ko kahit masakit.
Nakayanan ko sa kanila, ngayon naman kay Oceana at Santy naman. Mukhang dito ko hindi kakayanin.
••
•••
"Oceana, sige na. Isabay mo na ko, coding lang talaga yung sasakyan ko ngayon."
"Sige pero ikaw magdrive."
"Ih ayoko magdrive!"
"Edi wag ka din sumabay!"
Naabutan ko na nagbabangayan yung dalawa sa faculty room and guess what hindi din ako nakaligtas sa pandadaot ni Santiago.
"Ang chaka bakla!! bakit naman ganiyan itsura mo?!" salubong sa akin ni Santy habang si Oceana naman ay nakatitig lang sa akin.
"Anong drama teh? bakit ganiyan mata mo?" usisa pa ulit ni Santy.
"Wala lang to, yung mga bata kasi masyadong nagdrama kanina...Kayo? bakit di pa kayo nauwi?" biglang iba ko sa usapan.
"Teh sa totoo lang mukhang ako talaga yung chismosa dito pero si Oceana talaga yung nagpumilit na hintayin ka gawa daw—" tinakluban naman ni Oceana ang bibig ni Santy.
"Ang daldal bakla, ang daldal!!" puna ni Oceana kay Santy, napatawa naman ako.
"Pero ayun na nga sis, totoo nga ang chismis?" Kinabahan ako sa tanong ni Oceana, alam na ba nila? Mukhang no choice ako.
"Oo...pero kanino niyo nalaman? Si Maam Thelma lang naman ang nakakaalam pa nun." nagtataka kong tanong sa kanila.
"Huh?!" mas lalo akong naguluhan...mukhang ibang chismis ata ang pinupunto nitong dalawa
"h-ha? w-wala, sabi ko tara na umuwi. Pasabay na din ako Oceana!!" aniya ko at nauna na lumabas ng faculty room pero agad din na sumunod yung dalawa.
"Hoy teh! teka teka!! Anong si Miss Thelma lang ang may alam?? Ano iyon?!" aniya ni Oceana nang maabutan nila ako sa paglalakad.
"U-uhm pwede bang doon na lang natin pag-usapan or my treat, dinner?" suwestiyon ko pa pero natatakot na talaga ko sa titig ni Oceana parang anytime bubuga ng apoy.
I let them decide kung saan nila gustong kumain. Ang tahimik ng buong byahe, hindi ako sanay at sa katahimikan na iyon mas naglaro lang sa isip ko yung mga nangyari kanina sa classroom. Ang bigat sa dibdib.
"Order na muna tayo..."
"Hoy baccla, ikaw nga magsabi sa amin! Ano bang nangyayari sayo?!" Hindi ko magawang tumingin sa mga mata nila kasi alam ko masasaktan din sila sa desisyon ko pero mas higit yung paniniwala ko na bilang magkakaibigan, maiintindihan nila ako.
"Ay ayan na agad yung foods, lafangz na muna mga mumsh!! tom jones na talaga ako." aniya ni Santy.
We ate in silence, minsan mangaasar si Santy pero hindi nun maitatago na may something off talaga ngayon. After eating, nagtatantsahan pa kami kung sino ang unang magsasalita.
"I'm letting Elio...go..."
"This is my last day at the university." sabay na aniya naman ni Ocena pero bakas mo yung pagkagulat nilang dalawa.
"Huh?!? Bakit—bakit walang pasabi, napakabiglaan naman nito Iris!" Pagmamaktol pa ni Santy, nakatingin lang ako sa magiging reaction ni Ocena. I was startled when she hold my hand. "Hey, alam naman namin na valid yung reason mo pero syempre hindi mo maalis sa amin na malungkot at makaramdam ng tampo pero other than that..." Kinakabahan talaga akl pag si Oceana na ang nagsasalita o kausap ko ng seryoso.
"Naiintindihan namin Iris. Yeah, lumalaki na si Harper at kahit ako yung nasa situation mo—I will not trade Harper over anything else..." Oceana said as she hug me from the side.
"Pero baccla, grabe sana pala di ko na lang kinain yung libre mo!! Huli na pala yon!" agad namang nabatukan ni Oceana si Santy.
"Santiago napaka OA mo kahit kailan!"
"Oo nga baks, sa school lang naman ako mawawala pero anytime naman pwede kang sumulpot na lang sa bahay ko, sa kapal ng mukha mo na yan!" pagbibiro ko.
"Aray ha!! Sayang luha sayo bakla, dinadaot niyo nanaman ako!" natawa naman kami pare pareho.
Siguro nga hindi madali pero lahat naman nakakayanan, lahat kakayanin.
Oceana was a little generous and nice today, ihahatid daw kami door-to-door, rold sana po laging good mood ang Oceana.
"Teh, maiba lang ako...So, alam na ng mga junakis mo?" I nod as a response sa question ni Santy.
"Aha! Kaya pala ganon itsura mo kanina nung pumasok ka sa faculty room!"
"Teh hindi sa pag-aano ha...pero sino na maghahandle ng advisory mo?" curious na tanong ni Oceana
"Ay gurl!! ako pwedeng pwede!!" pagboboluntaryo ni Santy pero isang malungkot na ngiti lang ang naging tugon ko...
"Sana nga ikaw na lang...pero si Eva, siya—siya yung pumalit sa akin. Kaya pala noon pa lang, nandoon pa ako pinapaltan niya na agad ako."
••
•••
OCEANA's
"Sana nga ikaw na lang...pero si Eva, siya—siya yung pumalit sa akin. Kaya pala noon pa lang, nandoon pa ako pinapaltan niya na agad ako."
"may sa higad talaga..." I murmured, sana hindi narinig nung dalawa.
"ha? sinong higad teh?" tanong naman ni Santy. Kahit kailan talaga pag chismis ang bilis ng pandinig.
"Ha?! may sinabi ba ako? Wala ah. wala."
"Sabi daw nung may pa "I'm letting Elio go" kanina." Ayon ako nanaman ang bunot nila. Isa pa tong traffic na to, hindi din makisama.
"Teh, kwento mo na yan...mahaba haba pa ang traffic!!" tawanan ni Iris at Santy dahil wagi nanaman sila. Tamo kanina lang mga nagiiyakan tas ngayon mga tawa ng tawa.
But am I really certain of what I've said earlier? Can I really manage letting him go for the second time around. Ang pinagkaiba nga lang, noong una sigurado akong akin siya bago ko siya pakawalan, ngayon hindi naman siya naging akin pero kailangan ko pa rin siyang pakawalan.
"Sabihin na lang natin na hindi lahat ng once upon a time ay happily ever after ang ending..." I uttered with a bittersweet smile.
No one dared to talk after.
"Bye mare, thank you sa paghatid." It was Iris, nauna na namin ihatid si Santy.
"inabyou Iris Jeniper, remember na I'm always here to support you in whatever..." I said and hug her before starting my engine again.
I was about to go when she unexpectedly knock on my car's window.
"What?"
"mahal kita, so please think wise with your decision. Kung kailangan ko manakit for you, pwede ko nang gawin—wala na ako sa school premises,permanently." she said and winked at me before walking towards her house.
I turned on the radio just to tame the deafening silence that's been wanting to eat me up wholely...
Mahiwaga
Pipiliin ka sa araw-araw
Mahiwaga
Ang nadarama sa 'yo'y malinaw
The song currently playing on the radio making my heart ache and my tears to flow. Siya—siya yung 'mahiwaga' ko, simula noon hanggang ngayon siya at siya pa rin ang pinipili ko araw araw kahit walang kasiguraduhan para sa mga susunod na bukas pero bakit parang nadadarang na ako. Tama pa ba na piliin ka sa araw araw kahit kapalit non ay ang dahan dahang pagpapabaya ko sa sarili ko?
Higit pa sa ligaya
Hatid sa damdamin
Lahat naunawaan
Sa lalim ng tingin
"love! tignan mo ang ganda, dali!!" Elio said as he stopped the car for us to watch how the sun meets the moon.
I stared at it—it was perfect.
"Hey love, bakit ka umiiyak. Don't you like seeing things like this?" tensed is evident with him and to ease it I smiled at him.
"No lover, it's just that...Masaya ako sobrang saya. I mean once in a blue moon lang yung ganito yet we are lucky we are able to see it. Thanks to you!"
He indeed made me the happiest when were together back then but I wasted it. Iniwan kita kahit na ang ginawa mo lang naman ay mahalin at pahalagahan ako araw araw.
Mahiwaga
Pipiliin ka sa araw-araw
Mahiwaga
Ang nadarama sa 'yo'y malinaw
I left you but my heart never forget that it's you whom it beats for. Years and almost a decade had past but it still remembers you as it's owner. I promised that when this lifetime gave me another chance to meet you again, I will not waste it anymore and yes our paths crossed once again...
BUT I also promised that if one day we've met and it's not me anymore—I will accept it wholeheartedly and will repeatedly bid for your forgiveness. At alam ko sa punto na ito na hindi na ako—
"Grabe talagang sinabayan pa ng buhos ng ulan?" bulong ko sa hangin.
••
•••
ELIO's
Days had past since the last time I've talked to Fay, after the scenario at the parking area. She never talked to me again or was I too numb not to notice shes is just avoiding me...
"Morning Dad!!" bati ni Dianne sa akin. "Morning anak..." I said and pat her head "And oh by the way, congratulations on your win—I mean section niyo ang nagchampion sa battle of the bands."
"Dad, maliit na bagay baka Maam O ang nanay namin kaya ganon!" she really is, fond of her Maam O.
"Hmm Dad busy ka po mamaya?" she asked me and thanks to her for reminding me, muntik ko nang malimutan na weekend ngayon.
"No anak, bakit may gusto ka bang gawin? or may gusto ka bang puntahan?" I asked her para naman makabawi ako and we could spend time together.
"Grocery tayo Dad, medyo paubos na din kasi yung mga stocks natin."
"hmm and? grocery lang sure na?" I asked to tease her. I know may gusto pa itong puntahan dinaan pa ako sa grocery.
"okay, national bookstore daddy!!" she squeeled like a baby. Oh my baby.
"Sige na, after eating your breakfast, go and prepare na para makaalis na tayo habang maaga pa." she just nod as an answer.
-
Done doing the grocery thing that she suggested kaya naman pala may pag grocery kasi she'll invite daw some of her friends next friday for a sleepover dahil may tatapusin daw sila na performance task with a certain subject.
"Dad, ikaw wala ka na additional order?" After doing the grocery shopping, we also decided na dito na lang kumain ng lunch para di na magluluto sa bahay.
"Okay na yung order ko. Salamat." I uttered so that the waiter can go.
We are both glued with our phones. Reading some messages from different group messages while Dianne, she is also busy watching something on her phone. I got curious because she tends to cry anytime...
"Hey are you crying? w-why?" I was about to stand up to comfort her but then she stopped me.
"Daddy I'm just watching an episode of a drama a-and I am here in a part where the father and the daughter was completely fine t-then bigla na lang bumalik yung nanay nung bata, pilit siyang kinukuha from her Dad kahit na in the first place siya naman yung nangiwan..." I know it's not just about the scene, she is too affected because it is somehow close to our real life story. Yes, she is aware about the reason why she is left with me but I always tell her na huwag magtanim ng sama ng loob sa mom niya kasi kahit anong mangyari nanay niya pa din iyon.
I sit next to her. "Anak, look at me..." She looked at me with her eyes brimming with tears. "She will not do that to you, okay? Calm down now. At kahit gawin niya iyan, hindi naman papayag si Daddy."
"love you Dad!"
"Ang drama nak, gutom ka na no?" I joked around just to ease what she feel, and we both laugh with that.
A familiar figure entered the restaurant and I just hope she won't notice us. Hindi ko pa nasasabi kay Dianne. BUT too late I saw her already approaching our table.
"Oh Hi Miss Eva!" Dianne was the first one to greet her. I smiled in tensed with that.
•••
••
September 2, 2021. Like,share,comment kayo dyarn.