Ellerini çadırın tavanına doğru havaya kaldırdı. Yeni doğan güneş, ışıklarını gökyüzünde süzerken gelmişti aklına nerede olduğu. Hızlıca doğruldu, bedeni buz kesmişti. Kenara fırlatılmış tişörtünü üstüne geçirdi.
Roseanne hala uyuyordu. Üstünü örttü ve çadırdan dışarı çıktı. Namjoon çoktan uyanmış, küçük bir masanın üzerine tabakları yerleştirmeye başlamıştı.
"Günaydın!"
Neşeyle seslendi fakat Taehyung ufuk çizgisine dalıp gitmişti, cevap vermedi. Bu oğlanda bir şeyler var, diye geçirdi içinden ve Seokjin'e yardım etmek için içeri döndü. Bu sırada genç kız da çadırdan çıktı. Bir süre masaya takılı kalmıştı gözleri. Bunların hiçbirini onlardan istememişlerdi. Niye onlara yardım ediyorlardı ki? İyi insanlar, diye kestirip atamayacağını çoktan öğrenmişti. Neden yapıyorlardı peki?
Soruyu cevapsız bırakmayı tercih etti. Çünkü hiç merak etmiyordu.
Tek isteği, şu an buradan gitmekti.
Gitmek ve tamamen kaybolmak...
Taehyung'a döndü. Genç adamın da bakışları tam ona dönüktü. Çok kısa bir süre bakıştılar. İkisi de konuşmuyordu fakat akılları bir gibi aynı anda çadıra geri dönmüş tüm eşyaları alarak koşmaya başlamışlardı.
"Bizi göremeyince...
Ne düşünürler ki?"
Koşarken konuşmaya çalıştığından sesi kesilen genç adımın sorusuna Chaeyoung kısa bir cevap verdi.
"Unuturlar."
Taehyung koşmaya devam ettiği sırada düşünmeyi ihmal etmemiş unuturlar, deyişine takılıp kalmıştı.
Bir anda yok olsa küçük kardeşi onu zamanla unuturdu. Hatta şu zamana kadar tanıdığı hiç kimsenin aklında yer edinemeyecekti.
Kim Taehyung, sınıftaki tuhaf çocuk...
Kim Taehyung, hayırsız evlat...
"Burada bir yürüyüş alanı var."
Dedi Chaeyoung. Ormanlık bir alanın içinde doğa yürüdü yapmak isteyenlerin uğrak noktasıydı burası.
İki genç artık koşmaktan bitap düşmüş bir şekilde oraya yöneldiler.
Niye kaçıyorlardı?
Chaeyoung iç çekti, etrafına bakındı. Alan tenha sayılacak kadar boştu. Çalıların aralarından ilerleyerek bir uçurumun kenarına kadar vardılar. Sanki buraya daha önce gelmiş gibi kolayca bulmuşlardı.
Sabah esintisi yavaştan kendini belli ediyordu. Güneş bulutların arkasına saklanmıştı. Yine de manzara enfesti.
"Kim Taehyung."
Deyip biraz arkasında duran genç oğlana döndü, sırtını boşluktan tarafa verdi. Oğlanın meraklı gözleri yüzünü baştan aşağıya taradı.
Taehyung'un irislerini diktiği bakışlarıyla bir adım geriye attı, oğlanınki de onunla eş zamanla öne gitti.
"Yok olduğumuzda arkandan üzülecek biri
var mı?"
Oğlan kafasını iki yana salladı ve kıza doğru bir adım daha attı.
"Senin?"
Chaeyoung düşündü. Aklına kimse gelmiyordu.
Yoongi'yi bile tamamen unutmuştu. Zihnine sanki kara sisler çökmüş düşünmesini engelliyordu.
Beni hatırlamak isteyecek biri, diye geçirdi içinden. Annesi yok olduğuna sevinirdi. Babası muhtemelen üzücü der kestirip atardı. Ağabeyinin konu hakkında bir saniyeden fazla düşünmeyeceğini biliyordu.
Chaeyoung neden hiç sevilmemişti?
Niye kimse bir kez olsun başını okşamamıştı?
Taehyung bir kadem daha atarak biraz eğilmiş kızla alınlarını birleştirmişti. Kollarını beline sardı ve var gücüyle öne savurdu bedenini.
Boşlukta süzüldüler.
Yere çakıldıklarında her şey için çok geçti.
•••
[7 yıl sonra]
Gri mezar taşının başından kalktı ve kuru dudaklarını ıslattı. Sarı saçlarını karıştırarak mezarlık çıkışına ilerledi.
"Artık gidelim mi?"
Karşısındaki kadın, bukleli saçlarını sıkıntıyla geriye savurarak konuşmuştu. Hava yağmurluydu giydiği elbisenin ıslanmasını istemiyordu.
"Gidelim."
Yedi sene, diye düşünerek iç çekti.
Özlem ile kalbi burkulmuştu.
Son kez arkasına dönüp baktı.
"Beni affet Chaeyoung.
Seni unutamıyorum."
Kim Taehyung hala yaşıyordu.
İstediğim gibi bitirdim sonunda.
🥳🥳🥳