ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕.....
ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕လို႔ေျပာလိုက္လွ်င္ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီလုံး၌...အျပာေရာင္ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ လွပေဝဆာေနၿပီး ေကာင္းကင္နဲ႔အၿပိဳင္ မိုးျပာေရာင္လြမ္းၿခဳံထားတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးဟာ သင့္ရဲ႕အျမင္အာ႐ုံေလးထဲ အလိုအေလ်ာက္ ဝင္ေရာက္လာလိမ့္မယ္ ။ ဒီပန္းေတြမွာလဲ ရာဇဝင္တစ္ခုရွိခဲ့ဖူးတယ္။
တစ္ခါတုန္းက ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕ဟာ ႐ြာငယ္ေလး တစ္ခုသာသာပဲ။ ဒီအျပာေရာင္ပန္းေတြေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာစည္းကားလာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔႐ြာငယ္ေလးကို ခရီးသြားေတြ လည္ပတ္ၾကည့္ရႈသူေတြမ်ားျပားလာရင္း ၿမိဳ႕ငယ္ေလးအသြင္ေျပာင္းလို႔လာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဒီအျပာေရာင္ပန္းေတြက ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ေသြးေျမက်ခဲ့တဲ့ေနရာမွစတင္ၿပီး ေပါက္ေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့အျပင္ ေသဆုံးသြားတာေတာင္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးသစၥာမျပယ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး 'သစၥာေတာ္ခံပန္း"လို႔ေခၚၾကတယ္။
<Note:ဒီပုံျပင္ေလးကိုေနာက္မွ ေရးေပးမယ္ေနာ္>
လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံတိုင္း 'သစၥာေတာ္ခံပန္း"တစ္ပြင့္ကို မဂၤလာအိပ္ခန္းမွာ ခုႏွစ္ညယူထားၾကရတယ္။ ဒီပန္းရဲ႕ထူးဆန္းတဲ့ ဝိေသသလကၡဏာတစ္ခုကအပင္ကေန ခူးဆြတ္ၿပီးတဲ့ေန႔ကစၿပီး တစ္ညခ်င္းမွာ ဝတ္လႊာ တစ္ခုေႂကြတယ္။ ခုႏွစ္ညျပည့္ရင္ဝတ္လႊာအကုန္ေႂကြသြားေရာ။ သူ႔မွာစုစုေပါင္း ဝတ္လႊာခုႏွစ္ခုပဲပါတယ္ေလ။ အဲ့ဒီခုႏွစ္ညမွာ သေႏၶသားတည္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ ရဲ႕ရင္တည္ၾကည္ၿပီး သစၥာရွိၾကတဲ့ သားေကာင္း သမီးေကာင္းရတနာေတြ ရရွိမယ္လို႔လဲ ယုံၾကည္ၾကျပန္ေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒါေတြကပုံျပင္သက္သက္လို႔လဲ ဆိုၾကျပန္တယ္။
ပညတ္သြားရာဓာတ္သက္ပါေလသလား မသိေပမယ့္ ဖန္ခ်န္ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ ေအးခ်မ္းၿပီး ေမတၱာတရားေတြနဲ႔ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ မိသားစုေလးေတြနဲ႔ပဲ တည္ရွိလို႔ေနၾကတယ္။ ထိုၿမိဳ႕ရဲ႕မိသားစုေတြၾကားမွာ အလြန္တရာ အလုပ္ေလာဘႀကီးတဲ့ သခင္ႀကီးခ်န္တို႔ မိသားစုအပါအဝင္ေပါ့။
ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက အခ်စ္နဲ႔သစၥာတရားကိုအေလးထားတဲ့သူေတြမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈကို ေဝဖန္ပိုင္းျခားျခင္းမျပဳေလၾကဘူး။ ကနဦးပိုင္း၌ သို႔ေလာသို႔ေလာ အေတြးအနည္းငယ္ ရွိၾကေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းကို အရမ္းဂ႐ုစိုက္တဲ့ သခင္ႀကီးခ်န္ကို ခ်ီးက်ဴးအားက် ဂုဏ္ျပဳေထာပနာေတာင္ ျပဳၾကပါေသးတယ္။
လူတိုင္းဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ကလာမွန္းမသိေပမယ့္ ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕အတြက္ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္တဲ့သူ မွန္သမွ်ႀကိဳဆိုၾကေလေတာ့ သခင္ႀကီးခ်န္တို႔ေမာင္ႏွံ လာေရာက္ေနထိုင္မႈဟာ သူတို႔ၿမိဳ႕အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာစံျပေမာင္ႏွံျဖစ္လို႔ေတာင္ ေနေသးတယ္။
ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕ရဲ႕အလွက 'သစၥာေတာ္ခံပန္း'ေတြဆိုလွ်င္ ဖန္းခ်န္ရဲ႕ရတနာကေတာ့ ေႂကြထည္ေတြပဲ။ အဓိကလာတဲ့ကုန္သည္ေတြကလဲ ဒီေႂကြထည္ေတြအတြက္လာၾကတာမ်ားတယ္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကလဲ လက္ဖက္ေတြ ဝါဂြမ္းေတြ စိုက္ပ်ိဴးၾကေပမယ့္ သူကစားဝတ္ေနေရးအတြက္ပဲေလ။ အပိုဝင္ေငြနဲ႔ အဆင္တန္ဆာေတြအတြက္ကေတာ့ ေႂကြထည္လုပ္ငန္းမွာဝင္လုပ္ၾကရတယ္။ ေႂကြထည္လုပ္ငန္း နာမည္ႀကီးမႈက ခ်ီတိုင္းျပည္မွ ကုန္သည္ႀကီးေတြပါ တစ္ကူးတကလာေရာက္ၿပီး ေဈးႀကီးႀကီးေပးဝယ္ၾကေလတယ္။ ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ ပို၍ ပို၍ စည္ကားေနတာေပါ့။
ထိုေႂကြထည္လုပ္ငန္းႀကီးကေတာ့ ေလာဘႀကီးတဲ့သခင္ႀကီးခ်န္က ပိုင္တယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္ဆိုတဲ့စကားက ကုန္သည္ေတြဆီကထြက္လာတဲ့ စကားလုံးေပမယ့္ ဖန္းခ်န္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကေတာ့ သခင္ႀကီးခ်န္ဟာ ကယ္တင္ရွင္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ လမ္းျပင္မယ္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္မယ္ ၿမိဳ႕ရဲ႕လိုအပ္တာမွန္သမွ် အရာရာက သူ႔လက္နဲ႔လြတ္တဲ့ေနရာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ မဂၤလာပြဲ မဆင္ႏြဲႏိုင္တဲ့ ခ်စ္သူစုံတြဲေတြကိုပါ သူကကူညီေပးျပန္ေသးတယ္။
လူတိုင္းရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနတဲ့အရာတစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ခ်န္သခင္ႀကီးက အရာအားလုံးေပးကမ္းလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ခင္ပြန္းကိုလက္ဖ်ားနဲ႔ထိမယ့္အေၾကာင္း နည္းနည္းေလးေတာင္မေတြးပါနဲ႔။ အခ်ိန္ေတြပိုေနရင္ မီးက်ီးခဲရဲရဲေပၚထိုင္ေနပါ။ အဲ့ဒါကမွအသက္ရွင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးသည္တဲ့။
အတိုခ်ဴပ္ေျပာရရင္ ခ်န္သခင္ႀကီးက သူ႔ခင္ပြန္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္။ ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္တဲ့ငါးႏွစ္အတြင္း ေလသံမာမာနဲ႔ေတာင္ ေျပာတာမေတြ႕ဖူးၾကဘူးတဲ့ေလ။
အလုပ္လုပ္ရင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးတတ္ၿပီး ေစ့စပ္လြန္းတဲ့သခင္ႀကီးခ်န္ဟာ သူ႔ခင္ပြန္းေျပာရင္ တစ္ခြန္းဆိုတာနဲ႔ ပုတ္သင္ညိဳႀကီးပါပဲတဲ့။
********
ခ်န္အိမ္ေတာ္က စစ့္ေ႐ႊျမစ္ကမ္းေဘးမွာ တည္ေဆာက္ထားတယ္။ ညအခ်ိန္ အိမ္ေတာ္အေပၚထပ္ကေနျမစ္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္ လေရာင္ေအာက္ကေရျပင္ေပၚမွာ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြက တလက္လက္နဲ႔ေတာက္ပလို႔ေနတယ္။ ေဆာင္းဦးညခ်မ္းေလးမွာ အဝါေရာင္အစက္အေပ်ာက္ေလးေတြနဲ႔ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြပါ လူးလာကူးခတ္ပ်ံသန္းရင္း ညရဲ႕အလွကို ထပ္ဆင့္ခ်ယ္သေနေလရဲ႕။
ခ်န္အိမ္ေတာ္ရဲ႕ ျမစ္ကမ္းဘက္မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုမွာလဲ အဝါေရာင္မီးအိမ္ေလးက တလဲ့လဲ့ေတာက္ပလို႔ေနတယ္။ အခန္းတြင္းမွာ က်က္သေရရွိလွတဲ့ အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခုက စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေႂကြထည္ထုတ္လုပ္မႈ မွတ္တမ္းတစ္ခုကို စိတ္ဝင္တစား စာရင္းျပဳစုေနတယ္။ အေမြးတိုင္တစ္တိုင္ခန႔္အၾကာမွာေတာ့ အနက္ေရာင္ပုံရိပ္ေလးတစ္ခုက အခန္းတြင္းဝင္လာကာ အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလး၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီမွ အသာအယာေထြးေပြ႕လိုက္တယ္။
"မအိပ္ေသးဘူးလား သခင္ႀကီးခ်န္ ..."
အနက္ေရာင္ပုံရိပ္ေလးက ပ်င္းတိပ်င္း႐ြဲ႕အသံျဖင့္ ေနာက္ကေနဖက္ထားရင္း ပြတ္သီးပြတ္သတ္လုပ္လို႔ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးဆီကပဲ စကားသံထပ္ထြက္လာတယ္။
"အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေႂကြပန္းအိုးကိစၥ ေျဖရွင္းၿပီးသြားၿပီေပါ့"
"အင္း ကိုယ္တို႔ အက္ဆစ္ဓာတ္ပါတဲ့ ေျမေတြသုံးမိလို႔ ပန္းအိုးေတြကညစ္ေထးသြားတာ ပါဝင္ေနတဲ့သတၳဳေတြကို သံလိုက္နဲ႔ဖယ္လိုက္တယ္ အၿမဲတမ္းသုံးေနတဲ့ ပုံမွန္ထင္းေတြအစား အဆီအႏွစ္ျပည့္တဲ့ ထင္းရွဴးသစ္ေတြသုံးလိုက္တာ ခုအျဖဴေရာင္ေႂကြထည္ ထုတ္ႏိုင္သြားၿပီ"
ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့အသံေလးမွန္း သိသာလွစြာ တက္ႂကြလို႔ေနတယ္။
"ဂုဏ္ယူပါတယ္ သခင္ႀကီးခ်န္လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ သိသားပဲ.."
" ဂုဏ္ျပဳတယ္ဆိုေတာ့ ဒီသခင္ႀကီးကို တစ္ခုခုေတာ့ ဆုခ်သင့္တယ္ မဟုတ္လား ေလသက္သက္ေတာ့မရဘူးေနာ္ "
"ဘာလိုခ်င္လို႔လဲေျပာ "
အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးက စာေရးမပ်က္ပဲ ျပန္ေျပာလာတယ္။
"ဒီသခင္ႀကီးလိုခ်င္တာက...."
စကားလုံးတို႔ကို တစ္ပိုင္းတစ္စျဖတ္ကာ အျဖဴေရာင္ အရိပ္ေလးရဲ႕ ႏွား႐ြက္ဖ်ားထံ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး နားသံသီးေလးထံ လွ်ာနဲ႔လွမ္းတို႔ရင္း စေႏွာက္လိုက္ျပန္တယ္။
".....သိတယ္မဟုတ္ဘူးလား"
"မင္း!!.... အားစဲ့မေႏွာက္ယွက္နဲ႔ ခဏေလာက္ထိုင္ပါဦး ငါ စာရင္းလုပ္ေနတာမၿပီးေသးဘူး"
"ၿပီးရင္ေတာ့ ရတယ္ေပါ့"
"မရဘူး ..."
"မရဘူးလား အဲ့တာဆိုစမ္းၾကည့္မယ္ေလ"
အနက္ေရာက္အရိပ္ေလးက တစ္ခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္ရင္း အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးအား ေစြ႕ခနဲလွမ္းေပြ႕ခ်ီလိုက္ကာ စာၾကည့္ခန္းမွအိပ္ခန္းတြင္းသို႔ သုတ္ေျခတင္ေျပးေတာ့သည္။ ကုတင္ဆီသို႔ေရာက္ေသာ္ တူတူလွဲလိုက္ရင္း ထိုအျဖဴေရာင္ေလးအား ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းေလးတင္ေစၿပီး တန္ဖိုးႀကီးေက်ာက္စိမ္းတုံးေလးလို အျမတ္တစ္ႏိုးၾကည့္ေနမိသည္။ တစ္ခဏ၌....
"ယြင္ရွီး... ေက်းဇူးပါ..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ.."
"ဒီငါးႏွစ္လုံးလုံး...ကိုယ္နဲ႔အတူေနေပးလို႔ ...ၿပီးေတာ့ အတူေနေပးမယ္ဆိုတဲ့...ကတိကိုတည္ေပးလို႔"
" ငါလဲ မင္းကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အားစဲ့ ...ငါနဲ႔အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ကုန္ဆုံးေပးလို႔ "
"အင္း..ကိုယ္တို႔တစ္သက္လုံးအတူတူေနသြားၾကမယ္ေနာ္"
တဖက္မွျပန္မေျဖေပ။
"ယြင္ရွီး!!!."
"အားစဲ့.."
"အင္း..ေျပာေလ"
"တကယ္လို႔တစ္ေန႔ေန႔မွာ ငါမရွိေတာ့ရင္ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနေပးႏိုင္မလား "
"ဘာလို႔အဲ့လိုေျပာတာလဲ ယြင္ရွီးကိုယ့္ကိုထားသြားမလို႔လား မရဘူးေနာ္ ကိုယ္ဘယ္မွသြားခြင့္မျပဳႏိူင္ဘူး"
သခင္ႀကီးက ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖင့္ ယြင္ရွီးထံကပ္လာကာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္သိုင္းဖက္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ သခင္ႀကီးရဲ႕ ႏွလုံးခုန္သံတို႔ကအနည္းငယ္ျမန္ေနသလို ပုခုံးေလးမ်ားကပါတစ္သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေသးသည္ထင္ရ၏။
"ငါမထြက္သြားပါဘူး သေဘာေျပာတာပါ တကယ္လို႔ငါမရွိေတာ့ရင္ မင္းဘယ္လိုေနမလဲသိခ်င္လို႔"
"ဟင့္အင္း...မေျပာနဲ႔... .ကိုယ္မေတြးခ်င္ဘူး ေတြးလဲမေတြးရဲဘူး ယြင္ရွီးမရွိတဲ့ေန႔ရက္ေတြကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေက်ာ္ျဖတ္ရမွာေၾကာက္တယ္ ခုႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ေနခဲ့ရၿပီးၿပီ ထပ္ေနႏိုင္မယ္ထင္လို႔လား... ယြင္ရွီးကတိေပးပါ... ကိုယ့္ကိုဘယ္ေတာ့မွထားမသြားဘူးလို႔... ေနာ္... ကတိေပးမယ္မလားဟင္..."
ျဖဴသြယ္ေနေသာေက်ာက္စိမ္းသဖြယ္ လက္ေခ်ာင္းႏုႏုေလးမ်ားျဖင့္ အၾကင္သူ၏ မ်က္ႏွာထက္မွ ေငြႏွင္းရည္စက္ေလးကို အသာအယာတို႔ထိကာ သုတ္ေပးမိ၏။
"ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ ကေလးလဲမဟုတ္.. ဖန္းခ်န္ၿမိဳ႕သားေတြသိရင္ေလွာင္ရယ္ခံရဦးမယ္ ငါတို႔သခင္ႀကီးခ်န္ကတအားအသည္းႏုရတာပဲေနာ္... မသိတဲ့သူဆို တပ္သားသိန္းေက်ာ္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ က်ိဴးဘုရင္ႀကီးဆိုတာ ယုံၾကမွာမဟုတ္ဘူး "
"ကိုယ္က ယြင္ရွီးေရွ႕မွာပဲဒီလိုျဖစ္တာပါ စကားလမ္းေၾကာင္းမလြဲနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကတိေပး"
"အင္းပါ ငါအသက္ရွင္ေနသ၍ မင္းနဲ႔ပဲအတူတူေနမယ္ ဘယ္ေတာ့မွခြဲခြာမသြားဘူး ရၿပီလား"
" အမ္း...မရေသးဘူး တစ္ခုက်န္ေသးတယ္ "
"ဘာက်န္တာလဲ "
"ကိုယ္တို႔အိပ္ခန္းထဲ သစၥာေတာ္ခံပန္းအိုး ထားရေအာင္"
"သစၥာေတာ္ခံပန္းလား ...မထင္ထားဘူး မင္းလဲဒီအယူအဆကို ယုံၾကည္လိမ့္မယ္လို႔ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ကအမ်ိဴးသားေတြေလ ဘယ္လိုလို႔ကေလးရႏိုင္မွာလဲ "
"ကိုယ္ေျပာတာ အဲ့သေဘာမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တစ္ခုၾကားထားတယ္ သစၥာေတာ္ခံပန္းကို ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားေက်ာင္းကေျမနဲ႔ စစ့္ေ႐ႊျမစ္ထဲကေရကိုေရာၿပီး အခန္းထဲတူတူထားရင္ ေနာက္ဘဝမွာ... ျပန္ဆုံေတြ႕ႏိုင္တယ္တဲ့ ကိုယ္က..ကေလးမရခ်င္ပါဘူး ယြင္ရွီးကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ..ကိုယ့္အခ်စ္ေတြ ခြဲေဝမေပးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ"
"ကေလးကလားနဲ႔ ..."
ထင္မွတ္မထားဖြယ္ပင္ တစ္ခ်ိန္က က်ိဴးတိုင္းျပည္ရဲ႕ဘုရင္မင္းျမတ္ႀကီးဟာ ၿမိဳ႕႐ြာေလးတစ္ခုရဲ႕ ယုံတမ္းပုံျပင္ကို အေလးအနက္ထားၿပီး ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေျပာေနပါသတဲ့။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈဆိုတာ စကားလုံးတစ္လုံးနဲ႔မွ်ပင္ ေျခမြႏိုင္ေပတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ယြင္ရွီးအတြက္ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေျပာဆိုဖို႔သာ တတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွေသာ ထိုလူသားေလးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တိုင္းကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လြန္းေသာ ယြင္ရွီးအတြက္လည္း ဆန႔္က်င္သည့္စကားလုံးေလး တစ္လုံးမွ်ေတာင္ လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ထြက္အန္မလာႏိုင္ပါ။
"ဒါဆို အဲ့ဒီဘုရားေက်ာင္းကေျမရယ္ စစ့္ေ႐ႊျမစ္ေရရယ္ သစၥာေတာ္ခံပန္းရယ္ကို ဘယ္လိုအတူတူထားမွာလဲ "
" ကိုယ္... ေႂကြပန္းအိုးလုပ္မယ္ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားေက်ာင္းမွာ အက္စစ္ဓာတ္လိုလို႔ ရွာလကာရည္အၿမဲေလာင္းေပးရေနတဲ့ ပန္းပင္တစ္ပင္ရွိတယ္ သူကအက္စစ္ဓာတ္ရွိေပမယ့္ အေပၚယံေျမဆီလႊာက ေႂကြပန္းအိုးလုပ္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ျဒပ္စင္အကုန္ပါတယ္ ဆရာေတာ္ကလဲ ေျမကိုယူဖို႔ခြင့္ျပဳတယ္ ယြင္ရွီး ကိုယ္တို႔အတူလုပ္ရေအာင္..."
ယြင္ရွီးတစ္ခုခုကို စဥ္းစားေန၍ ေရွ႕ကဘာေတြေျပာမွန္းသူေသခ်ာ မၾကားလိုက္မိေပ။
"ဘာကို??.."
"ဟားဟား ..ေႂကြပန္းအိုးေလ ...ယြင္ရွီးကဘာကိုထင္လို႔လဲ"
"ငါ...ငါ...ငါလဲေႂကြးပန္းအိုးပဲေျပာတာေလ မင္းေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔"
အႏွီမ်က္ႏွာေခ်ာခ်ာက အရိပ္အေယာင္အေရာင္ေျပာင္းသြားကာ မသကၤာစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထပ္ၿပီးပူးကပ္လို႔လာျပန္သည္။
"ေႂကြပန္းအိုးက...မနက္ျဖန္မွ အတူလုပ္မယ္ ဒီညကိုယ္တို႔...တစ္ခုခု...အရင္လုပ္ရေအာင္ "
" ဘာ..ဘာလုပ္မွာလဲ "
ခဏအၾကာ၌ ယြင္ရွီးနဖူးျပင္ေလး ေႏြးခနဲျဖစ္သြားသည္။ ဖြဖြေလးမို႔ ဖ်တ္ခနဲနား၍ပ်ံထြက္သြားေသာ ငွက္ကေလးပမာ လ်င္ျမန္လြန္းသည္ဟု ထင္မွတ္ရ၏။ ရင္ခြင္လႈိင္းတို႔တြင္ တစ္သိမ့္သိမ့္ႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈေလးက်န္ေနခဲ့ပါသည္။ ယြင္ရွီးမတင္းတိမ္စြာ ထပ္လိုခ်င္သလိုေလးပါ ျဖစ္မိရ၏။
ထိုလူႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ သူ႔စိတ္ကလဲ အထိမခံျဖစ္လြန္းလွသည္။
"ယြင္ရွီးပင္ပန္းေနတာသိပါတယ္ ကိုယ္လန႔္ေအာင္မလုပ္ေတာ့ဘူး လာကိုယ့္လက္ေမာင္းေပၚမွာအိပ္"
"အင္း... ဝမ္အန္း"
"ဝမ္အန္း ယြင္ရွီး အၿမဲကိုယ့္ေဘးမွာပဲေနေပးပါ"
"အင္း...."
ထိုညကအခန္းေလးမွာ ေႏြးေထြးမႈတို႔ ၿခဳံသိုင္းရစ္ပတ္လ်က္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ညအလယ္ စစ့္ေ႐ႊျမစ္ထံမွာ ေရလႈိင္းခတ္သံ အနည္းငယ္ကိုလဲၾကားႏိုင္ပါေသး၏။ တစ္က်ီက်ီအေကာင္ငယ္ေလးမ်ားရဲ႕ တိုးေဖ်ာ့ေသာသံစဥ္ေလးပင္ တခ်က္ခ်က္ၾကားႏိုင္ျပန္ပါသည္။
ၿခံတြင္းမွတစ္ပင္တည္းေသာ ဇီးပန္းပြင့္မွရနံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသည္ပင္ အခန္းတြင္းသို႔ ေလျပည္ညႇင္းေလးႏွင့္အတူ စီးဆင္းေနခဲ့သည္။ တလဲ့လဲ့အဝါေရာင္အလင္းေလးထုတ္လြတ္ေနေသာ မီးအိမ္ေလးသည္ပင္ မၾကာမွီေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မေယာင္။
ျမစ္ေရသည္လည္း အၿမဲစီးဆင္းေနသည္။
ေလျပည္ေလညႇင္းတို႔သည္လည္း လွည့္လည္သြားလာေနၾကသည္။
ပန္းဖူးေလးမ်ားသည္လည္း အပြင့္အျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲလာၾကၿပီ။
ညအေမွာင္ယံသည္ ေနေရာင္ျခည္ထြက္လာတဲ့အခါ အေဝးသို႔ ဖယ္ရွားျခင္းခံလိုက္ရသည္။
မီးအပူႏွင့္ထိေတြ႕ေသာ ႏွင္းမႈန္ႏွင္းခဲေလးမ်ားသည္ အရည္ေပ်ာ္သြားၾကၿပီ။
လူတိုင္းက...လိုအပ္သည္ျဖစ္ေစ ...မလိုအပ္သည္ျဖစ္ေစ ...အခ်ိန္ရာသီစက္ဝန္းကေတာ့.... ရပ္တန႔္ဖို႔ အစီစဥ္ရွိမေနခဲ့ေပ။