🍁Daffodils:အပိုင္း(၂၃)အိမ္ဆက္ျပန္ၾကရေအာင္
ေခမီ့ကိုသူမျမင္ဖူးသလို ျပဴးၾကည့္ေနမိတာ သူ႔ဖုန္းကတုန္ခါသံၾကားမွ သတိျပန္ဝင္လာတယ္။
[ကိုယ္ မင္းကိုေစာင့္ေနတယ္ေနာ္]
ေနြၪီး ထိုင္ေနရာကေနၿခံတံခါးကိုခါးကုန္းၿပီးလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ထဲမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ မိုးပင္လယ္ကိုေတြ့လိုက္တယ္။ျခင္ေတြကိုက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ...ေအးေနေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့အေတြးက ေနြၪီးေခါင္းထဲ အရင္ဝင္လာတယ္။ေနြၪီး တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္စိုးရိမ္ရတာမ်ိဳးကို လံုးဝမလုပ္ခ်င္ဘူး...ကိုယ့္စိတ္ကို အဲ့လူဆီမွာပံုအပ္လိုက္မိမွာေနြၪီးကအရမ္းေၾကာက္တယ္။ဒါေပမဲ့အဲ့ဒါေတြက မိုးပင္လယ္နဲ႔ပတ္သတ္ရင္ဘယ္လိုမွထိန္းလို႔မရဘူး...ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုလိုပဲျဖစ္ကုန္တယ္။
ေခမီကေတာ့ အစကတည္းက ျမင္ထားပံုေပၚတယ္။အံတစ္ခ်က္ႀကိတ္လိုက္ကာေနြၪီးဘက္ကိုေခါင္းျပန္လွည့္ၿပီး ..."နင့္ကိုလိုက္ေခၚတာလား"
ေနြၪီး ေခါင္းပဲညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ေဆးရံုစာအုပ္ကို စားပြဲေပၚကေနျပန္ယူၿပီး ထလိုက္တယ္။သူထေတာ့ ေခမီကပါလိုက္ထလိုက္ၿပီး...
"နင္ေပ်ာ္ေနလား"
ေနြၪီး တကယ္နားမလည္လို႔ျပန္ေမးလိုက္ရတယ္။
"ဘာကိုလဲ"
"မိုးပင္လယ္ကို နင္ရသြားၿပီေလ...ငါသူ႔ကိုအရင္ေတြ့ခဲ့ေပမဲ့ နင္ရသြားတာေလ"
"ေၾသာ္...ေပ်ာ္တယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...ေပ်ာ္ရမွာလား"
ေနြၪီးက မထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥလို ေျပာလိုက္ေတာ့ နဂိုကမွမနာလိုျဖစ္ေနတဲ့ေခမီ့မ်က္ႏွာက မည္းတက္သြားၿပီး...
"နင္ အပိုေတြလုပ္မေနပါနဲ႔ႏြေၪီးရာ...နင္ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနလဲဆိုတာ နင့္အျပဳအမူ မ်က္ႏွာအေနအထားအရလူတိုင္းျမင္ေနတာပဲ"
"အဲ့ဒါဆိုလဲ နင္ျမင္ေနၿပီပဲ ဘာလို႔ ငါ့ကိုလာေမးေနေသးလဲ"
"အင္း...နင္ေပ်ာ္လို႔ရတုန္းအဝေပ်ာ္ထားေနာ္...အခ်ိန္က်ရင္ငါျပန္ယူမွာမို႔လို႔...ငါဘဝတစ္ခုလံုးမွာ နင္ကခ်ည္းပဲငါ့အထက္မွာဆိုေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ငါႏိုင္မွာ...သူငယ္ခ်င္းလိုခဏေနခဲ့ဖူးလို႔ ခဏအေၾကာေပးထားလိုက္မယ္"
"နင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ.."
ေနြၪီးရဲ့ေမးခြန္းကိုေခမီက ပုခံုးတြန္႔ၿပံဳးျပၿပီး..
"ဒီတစ္ခါကေတာ့နင္နဲ႔ငါ့ရဲ့ေနာက္ဆံုးၿပိဳင္ပြဲျဖစ္မွာပဲ..အဆံုးမွာႏိုင္တဲ့လူကမိုးပင္လယ္ဆိုတဲ့လူကိုရမယ္...ငါဒီေဆးရံုကိုေျပာင္းလာတဲ့တစ္ခုထဲေသာအေၾကာင္းက မိုးပင္လယ္ရိွေနလို႔..မဟုတ္ရင္ငါကဘာလို႔ငါ့ရဲ့အလားအလာေကာင္းေနတဲ့ေဆးခန္း ကိုထားၿပီး ဘာမွလုပ္စရာမရိွတဲ့ေတာင္ေပၚေဆးရံုကိုေျပာင္းလာမွာလဲ..ၿပီးေတာ့မျမင္ခ်င္တဲ့နင္ကလဲရိွေနေသးတယ္!နင္ဒီမွာရိွေနတယ္ဆိုလို႔ ငါဘယ္ေလာက္ထိအာရံုေနာက္သြားလဲသိလား"
ေခမီ့စကားေၾကာင့္ေနြၪီး အလိုမက်စြာမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိတယ္။
ဘာၿပိဳင္ပြဲလဲ!!ရူးေနလား!ႏိုင္တဲ့လူကမိုးပင္လယ္ကိုရမယ္ေျပာရေအာင္မိုးပင္လယ္ကသက္မဲ့အရာဝတၴုမွမဟုတ္တာပဲ....
"ငါကနင္နဲ႔ဘယ္တုန္းကၿပိဳင္ေနလို႔လဲ...ၿပီးေတာ့ ႏိုင္တဲ့လူက မိုးပင္လယ္ကိုရမယ္လို႔ေျပာရေအာင္ မိုးပင္လယ္က အရာဝတၴုတစ္ခုမဟုတ္ဘူး...သူ႔ခံစားခ်က္နဲ႔သူဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့လူ...
ၿပီးေတာ့နင္အဲ့ေလာက္အာရံုေနာက္ေနလဲ ခုပဲအေျပာင္းအေရႊ့တင္လိုက္ပါလား...နင္မရိွေနလဲေဆးရံုမွာဘာမွနစ္နာစရာမရိွဘူးဆိုတာအခုငါလဲသိၿပီပဲ...နင့္ရဲ့အလားအလာေကာင္းတဲ့GPကိုပဲျပန္ဖြင့္လိုက္ပါေတာ့..ေၾသာ္...အဲ့မွာေတာ့ လူနာေတြကိုေသခ်ာကုေပးၪီးေနာ္ ငါနင့္လူနာေတြကိုစိုးရိမ္လိုက္တာ"
"ဟန္႔!နင့္ကိုနင္ပဲစိုးရိမ္ပါ!ဘယ္အခ်ိန္က်န္ရစ္ထပ္ျဖစ္မလဲဆိုတာေတြးပူၿပီးေတာ့ေလ"
"ေလာေလာဆယ္ေတာ့ နင္က်န္ရစ္ျဖစ္ေနတာပဲငါေတြ့ေနရတယ္"
ေနြၪီးစိတ္တိုတိုနဲ႔ ကေလးဆန္ဆန္တစ္ခြန္းမက်န္ျပန္ေျပာ
လိုက္ေတာ့ေခမီကသူ႔ကိုေျပာတာကိုသေဘာမေပါက္ဘူးဆိုတဲ့ပံုမ်ိဳးနဲ႔...
"အိုေခေလ ထားလိုက္ပါ...ငါေျပာတာေတြကိုနင္ေနာက္က်မသိခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာင္သိလာရမွာပါ"
ေနြၪီး ဘာစကားမျွပန္ေျပာမေနေတာ့ပဲ အိမ္ထဲကထြက္လာလိုက္တယ္။ေခမီ့လုပ္ရပ္က သူ႔အေပၚရာခိုင္ႏႈန္းနည္းနည္းေတာ့သက္ေရာက္မႈရိွတယ္ေျပာရမယ္။သူ႔ေခါင္းေတြရႈပ္ေထြးၿပီးအေတြးနည္းနည္းမ်ားသြားတာကိုေတာ့ သူခံစားမိတယ္။
အိမ္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ျခင္ေတြပတ္ပတ္လည္ဝိုင္းခံေနရတာေတာင္ လက္ေညာင္းခံေမာင္းၿပီးေစာင့္ေနတဲ့ မိုးပင္လယ္ကိုေတြ့လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာနည္းနည္းေတာ့ေအးသြားတယ္။မိုးပင္လယ္ကသူ႔ကိုထားသြားပါ့မလား...ထားသြားဖို႔အစီအစဥ္ရိွရင္အခုလို ျခင္ကိုက္ခံၿပီး ေစာင့္ပါ့မလားေနာ္..
သူဆိုရင္ေတာ့ ေစာင့္မွာမဟုတ္ဘူး...ဘယ့္ႏွယ့္ငွက္ဖ်ားျဖစ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...ပိုးကၪီးေနွာက္ထဲေရာက္ရင္လဲရူးႏိုင္ေသးတယ္။ဒီလိုအေျခအေနေတျြဖစ္ေနေခ်ရိွေနတဲ့ လုပ္ရပ္ကို တကယ္မခ်စ္ပဲမလုပ္ႏိုင္ပါဘူး..ဟုတ္တယ္မလား!
လက္တစ္ရမ္းရမ္းနဲ႔ ျခင္ေမာင္းေနရွာတဲ့ မိုးပင္လယ္က ေနြၪီး သူ႔နားေရာက္လာတာေတာင္မသိဘူး။ေနြၪီး ရမ္းခါေနတဲ့လက္ကို ဖမ္းယူၿပီး သူ႔လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ယွက္ၿပီးဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေနြၪီးျမတ္ႏိုးရတဲ့မ်က္ဝန္းညိုေတြ ေတာက္ပသြားၿပီးၿပံဳးျပလာတယ္။
"စကားေျပာၿပီးသြားၿပီလား"
ေနြၪီး မ်က္ခံုးပင့္ၿပီး ၿပံဳးျပလိုက္ေတာ့ မိုးပင္လယ္က ယွက္သြယ္ထားတဲ့ လက္ကိုေျမႇာက္ယူၿပီး ေနြၪီးရဲ့လက္ဖမိုးကို အနမ္းဖြဖြေလးေပးတယ္။ၿပီး လက္ကိုပိုတင္းက်ပ္ေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး...
"အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္"
"အင္း!"
"ကိုယ္ဗိုက္ေတြဆာေနၿပီ"
"ဘာစားခ်င္လဲ"
"ခ်က္ေကြၽးမလို႔လား"
"ဟင့္အင္း!စားခ်င္တာမ်ားတူေနမလားလို႔ေမးၾကည့္တာ"
မိုးပင္လယ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ကာ တြဲထားတဲ့လက္ကို အားနဲ႔ဆြဲယူၿပီး ေနြၪီးကိုသူ႔ဘက္ေရာက္ေအာင္လုပ္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ ျပင္ပေလေၾကာင့္ေအးေနတဲ့ေနြၪီးရဲ့ပါးတစ္ဖက္ကို မိုးပင္လယ္ကသူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေနြးေနြးနဲ႔ ေနြးေထြးေစလိုက္တယ္။
ေနြၪီး လမ္းေလ်ွာက္ေနတာကိုရပ္ၿပီးမ်က္လံုးျပဴးနဲ႔ သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့...
"တကယ္က ကိုက္ဆြဲခ်င္တာ...ေနြၪီးပါးေလးကအိေနတာပဲ"
"ခင္ဗ်ား!"
ေနြၪီး ေျပာစရာစကားရွာမရေအာင္ဆြံ႔အသြားရလို႔ေခါင္းကိုသြက္သြက္ခါလိုက္ၿပီး လမ္းဆက္ေလ်ွာက္မယ္လုပ္ေတာ့ ယွက္ထားတဲ့လက္ကိုျဖဳတ္ၿပီး မိုးပင္လယ္ကေျခလွမ္းႀကဲနဲ႔ ေနြၪီးပုခံုးကိုကိုင္ကာ ေရ႔ွမွာပိတ္ရပ္လိုက္တယ္။
သူတို႔အိမ္ကိုျပန္တဲ့လမ္းကေမွာင္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ အလင္းေရာင္မရိွပဲပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး...အိမ္အခ်ိဳ႕ကမီးအလင္းေရာင္နဲ႔ လေရာင္က သူတို႔အေပၚျဖာက်ေနတယ္။လေရာင္တစြန္းတစေအာက္မွာ ရွက္ေသြးျဖာလာတဲ့ ေနြၪီး မ်က္ႏွာေလးကတကယ့္ေနြၪီးရာသီေလးလိုပဲ...ေနြးေနြးေထြးေထြးနဲ႔လွတယ္။
သူတို႔နီးကပ္သြားတာနဲ႔ အၿမဲတမ္းမ်က္လံုးေတြကိုဝိုင္းေနေအာင္ျပဴးၿပီး ေခါင္းကိုေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္လုပ္တတ္လြန္းလို႔ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ ေနြၪီးရဲ့ေခါင္းေလးကို ထိန္းထားလိုက္ေတာ့ ဘယ္ကိုမွရမ္းမရေတာ့ဘဲသူ႔ကိုပဲျပဴးၾကည့္ေနရွာတယ္။မိုးပင္လယ္ သူ႔ေခါင္းကို ေနြၪီးမ်က္ႏွာအနီးကိုငံု႔ခ်လိုက္ေတာ့ ေနြၪီးေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး တစ္ခုခုေျပာဖို႔ႏႈတ္ခမ္းဟလိုက္ေပမဲ့ တစ္စံုတစ္ခုကိုသတိရသြားဟန္နဲ႔ အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကပ္လိုက္တယ္။မိုးပင္လယ္မသိမသာေလးၿပံဳးကာ ဖိကိုက္ထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေက်ာ္ၿပီးပါးအိအိေလးကို သူ႔သြားခြၽန္ခြၽန္ေတြနဲ႔ကိုက္ခ်လိုက္တယ္။
"အ!!"
ေနြၪီးညည္းသံေလးထြက္လာၿပီး..
"ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္....."
ဒီတစ္ခါလဲ ေနြၪီးစကားအဆံုးထိမေျပာလိုက္ရျပန္ဘူး။ေနြၪီး မ်က္ႏွာကိုမိုးပင္လယ္ လက္နဲ႔ထိန္းကိုင္ၿပီး ႏူးညံ့ေနြးေထြးတဲ့ အနမ္းကိုႏႈတ္ခမ္းအိအိကေနစၿပီး ကိုက္ရာထင္းေနတဲ့ပါးေလးကိုလဲဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေသးတယ္။မိုးပင္လယ္ကအျခားအခ်ိန္မွာသာ ရိုးသားတဲ့ ဖိုးသခြားေလးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္ နမ္းခ်င္ရင္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္က တစ္ခါမွမထပ္ေစရဘူး
။လံုးဝ ပန္ကာထိပ္ကထံုးစက္ထက္ဆရာက်တယ္။
ေမွာင္ရိပ္ကိုအားကိုးၿပီးစိတ္ေတြေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ မိုးပင္လယ္လက္ထဲကေနရုန္းထြက္ဖို႔က သူ႔ဗိုက္ကိုလက္သီးနဲ႔ပစ္သြင္းတာရယ္..ေျခေထာက္ကိုေဆာင့္နင္းတာရယ္ ၂မ်ိဳးပဲရိွတယ္။ဒါေပမဲ့ ၪီးေနွာက္ဘယ္ဘက္အျခမ္းက ေတြးေနတာျဖစ္ၿပီး ညာဘက္အျခမ္းကေတာ့ခုအေျခအေနကိုသေဘာက်ေနတာမို႔ သူေတြးရံုပဲေတြးၿပီး မိုးပင္လယ္နဲ႔အတူတူေမွာင္မိုက္လိုက္တာပဲေကာင္းမယ္!!
ေနြၪီးလက္ေလးေတြသူ႔ခါးကိုျပန္ဖက္လာေတာ့ မိုးပင္လယ္နမ္းေနရင္းႏႈတ္ခမ္းေတြကၿပံဳးမိသြားတယ္။ေသခ်ာတာေတာ့ေနြၪီးစိတ္ထဲမွာသူ႔ကိုအနည္းတစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ထိုးႀကိတ္ၿပီးေနေလာက္ၿပီ။လမ္းလယ္ေခါင္ႀကီးမွာ နမ္းေနရတာ ရင္တုန္စရာေကာင္းေပမဲ့ အနမ္းေတြေၾကာင့္ရင္ခုန္ရတာကပိုႏွစ္သက္ဖို႔ေကာင္းေနလို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးရပ္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
မိုးပင္လယ္ကေနြၪီးႏႈတ္ခမ္းေတြတင္မကပဲ လ်ွာကိုပါရစ္ပတ္ဆြဲယူၿပီး ပါးစပ္တစ္ခုလံုးကို မင္းမူေနတယ္။ၾကာလာေတာ့ ေနြၪီး နမ္းေနတာ မိုးပင္လယ္နဲ႔လား စုပ္ခြက္ႀကီးတစ္ခုနဲ႔လား မသဲကြဲေလာက္ေအာင္ မိုးပင္လယ္ရဲ့ အနမ္းေတြက ျပင္းထန္လာတယ္။ေအာက္စီဂ်င္ ျပတ္လုစဲစဲ လိုခံစားရတာေၾကာင့္ ေနြၪီး မ်က္ႏွာကိုေစာင္းမိေတာ့မွ မိုးပင္လယ္က ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဖြဖြေလးနမ္းၿပီး နမ္းတာကိုအဆံုးသတ္လိုက္ေတာ့တယ္။အဆံုးမသတ္ရင္ေတာ့ လမ္းလယ္ေခါင္မွာပဲေနြၪီးေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ၿပီးလဲက်သြားေတာ့မွာ...
မိုးပင္လယ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို လက္မနဲ႔ဖြဖြေလးဖိပြတ္ၿပီး..
"လာအိမ္ဆက္ျပန္ၾကမယ္"
ေနြၪီးလဲရြဲ႔ခ်င္ခ်င္ရိွတာနဲ႔ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး..
"ဟင့္အင္း ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာပဲရပ္ေနေတာ့မွာ"
"ေၾသာ္...ဆက္နမ္းခ်င္ေသးလို႔လား..လာေလ"
ေျပာရင္းဆိုရင္းကိုေရ႔ွကိုထပ္တိုးလာတာမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ဗိုက္ကိုတကယ္ႀကီးလက္သီးစာေကြၽးလိုက္ေတာ့တယ္။ဒါေတာင္'အ' ခနဲေအာ္ၿပီးဗိုက္ကိုကုန္းၿပီး ရယ္ေနေသးတယ္။
တကယ္ပါပဲ!!သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကိုစားမလို႔လားမသိဘူး...
"အိမ္ျပန္မယ္!!"
"ေနြၪီး...ကိုယ့္ကိုေစာင့္ပါၪီး"
လမ္းေမွာင္ေမွာင္ေလးမွာ ရယ္ေမာသံေလးေတြနဲ႔အခ်စ္ရနံ႔ေလးထံုသင္းေနေတာ့တယ္။
_________________________
"ဟား ဟား ဟား"
ကိုေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ရဲ့ ရယ္သံဝါဝါႀကီးကိုၾကားလိုက္ေတာ့ ေနြၪီးနဲ႔မိုးပင္လယ္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီးၿပံဳးမိၾကတယ္။
"အစ္ကိုကေတာ့ မနက္ေစာေစာ ဘယ္သူ႔ကိုစေနျပန္ၿပီလဲမသိဘူး"
ရံုးခန္းအေပါက္ဝကိုေရာက္ေတာ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က မိုးပင္လယ္ဆီေျပးဝင္လာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔သိမ္းႀကံဳးဖက္တယ္။အရပ္ရွည္လြန္းတဲ့မိုးပင္လယ္ေၾကာင့္ ကေလးမေလးခဗ်ာ ဒူးေခါင္းနဲ႔ေပါင္ကိုပဲမီရွာတယ္...
"ကြဲန္ပင္လယ္!!!(ၪီးၪီးပင္လယ္)"
"ၾကာဖူးေလး!!"
မိုးပင္လယ္က ၾကာဖူးရဲ့ လက္ေသးေသးေလးေတြကိုအသာအယာဖယ္ကာသူ႔လက္ထဲမွာဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ကေလးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ ၾကာဖူးရဲ့ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုဖ်စ္ၫွစ္လိုက္ၿပီး...
"ၾကာဖူး အရပ္ရွည္လာတယ္...ေနေကာင္းလားသမီးေလး"
ၾကာဖူးကသူ႔ရဲ့ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြလႈပ္ခါသြားတဲ့အထိ ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ မိုးပင္လယ္က ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္။သူတို႔ကို ေနြၪီး ၾကည့္ေနရင္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြစီးဝင္လာသလိုခံစားရလို႔ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိလိုက္ပဲ ရပ္ၾကည့္ေနမိေတာ့ ကိုေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ရဲ့မနာလိုအားက်တဲ့အသံၿပဲႀကီးထြက္လာေတာ့တာပဲ။
အဲ့လူခုထိတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတာလဲမဆန္းပါဘူး...
"ေဟ့ေကာင္ေတြေရ...ငါကဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္းဘဝခရီးကိုေလ်ွာက္လွမ္းေနရတဲ့ လူပ်ိဳေလးပါေနာ္...အဲ့လိုလူေရ႔ွမွာဘာလို႔ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုပံုစံလုပ္ေနတာတုန္း"
မိုးပင္လယ္ကေတာ့ကိုထြဋ္စကားကိုသေဘာတက်နဲ႔ၿပံဳးေပမဲ့ ေနြၪီးကေတာ့ႏွာေခါင္းရႈံ႔ၿပီး..
"ခင္ဗ်ားအဲ့လို အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ထထေအာ္လို႔ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာ"
"ဟ!!ဒါအသံေအာင္တယ္ေခၚတယ္ဆာဂ်င္ခင္ဗ်"
ေနြၪီးဘာမျွပန္ေျပာလိုစိတ္မရိွေတာ့တာေၾကာင့္ စားပြဲမွာထိုင္ၿပီး ခြဲစိတ္စာရင္းကိုၾကည့္လိုက္တယ္။စာရင္းထဲကနာမည္ေၾကာင့္ သူ ကိုထြဋ္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုထြဋ္ကေခါင္းညိတ္ျပတယ္...
"အဲ့ဒါေန့လည္က် ကြၽန္ေတာ္ရယ္ Seaရယ္ ဝင္ျဖစ္မယ္"
"အင္း!!အႀကိတ္အေျခအေနကဘယ္လိုလဲ..ႀကီးလား"
"ရင္သားအဆီႀကိတ္ဆိုေတာ့မခန္႔မွန္းတတ္ဘူးျဖစ္ေနတာ...CA ႀကိတ္ျဖစ္မလားမျဖစ္ဘူးလားကလဲ သူ႔အသက္ကလဲငယ္ေနေသးေတာ့သိပ္စိုးရိမ္စရာေတာ့မရိွဘူးထင္တာပဲ"
"အသက္ငယ္ရင္လဲတစ္ခါတစ္ေလျဖစ္တတ္တယ္ေလ..."
သူစဥ္းစားေနရင္း မိုးပင္လယ္နဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ ၾကာဖူးေလးဆီအၾကည့္ေရာက္သြားၿပီး..
"ၾကာဖူးေရာသိၿပီးၿပီလား ကိုထြဋ္.."
ကိုထြဋ္က ေခါင္းခါတယ္။
"မသိေသးဘူး သူ႔အိမ္ကလူႀကီးေတြလဲေျပာတိုင္းငိုယိုေနလို႔မေျပာရေသးတာနဲ႔ခြဲမဲ့ရက္ေရာက္လာတာပဲ...ကြၽန္ေတာ္လဲမနက္ကတည္းက ေျပာဖို႔လုပ္ေနတာ...ခုထိမေျပာျဖစ္ေသးဘူး..ကေလးငိုသံေတြ မၾကားႏိုင္ဘူး"
ေနြၪီးေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ညိတ္ၿပီးေထာက္ခံလိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္ကေလးေတြငိုတာအရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ဒါေပမဲ့သူတို႔ဆီမွာ မိုးပင္လယ္ရိွေနတယ္ေလ...ဘာေၾကာက္စရာလိုလဲ!!
"ကိုမိုးပင္လယ္ကိုေျပာခိုင္းလိုက္!!"
သူ႔နာမည္ပါလာေတာ့ မိုးပင္လယ္ ထိုင္ေနရာကေနထလာၿပီး ၾကာဖူးလက္ကိုဆြဲကာ..
"ဘာလဲ..."
ေနြၪီးခြဲစိတ္စာရင္းပဲထိုးျပၿပီး...
"အဲ့ဒါ ခင္ဗ်ား ၾကာဖူးကိုေျပာလိုက္!"
"ကိုယ္က.."
"အင္း!!"
"ေအး!!"
ေနြၪီးနဲ႔ကိုထြဋ္ဆီက အသံကတစ္ၿပိဳင္ထဲထြက္လာလို႔ မိုးပင္လယ္ရယ္မိေတာ့တယ္။သူဒီေဆးရံုကိုစေရာက္ကတည္းကဒီ၂ေယာက္တစ္ညီတစ္ညာထဲျဖစ္တာ ဘုရားစူးဒီတစ္ခါပဲရိွေသးတယ္။မိုးပင္လယ္ ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပံဳးၿပီး...
"ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ...ကိုထြဋ္ အစ္ကိုေျပာေလဗ်ာ"
"မင့္ဘိုးေအ ငါမေျပာရဲလို႔ေပါ့ကြ!ေျပာမယ္လုပ္တိုင္းငိုေနတာတဲ့"
"ဟုတ္တယ္ကေလးငိုရင္ကြၽန္ေတာ္လဲမေခ်ာ့တတ္ဘူး..ခင္ဗ်ားကိုၾကာဖူးကခင္တာပဲ ခင္ဗ်ားပဲေျပာလိုက္ပါ..ေနာ္!"
'ေနာ္'ဆိုတာကိုေနြၪီးက ကိုထြဋ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးစစ္ကူေတာင္းသလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုထြဋ္ကသူ႔ဆာဂ်င္စကားဒီတစ္ခါေတာ့နားေထာင္တယ္။ေခါင္းကိုညိတ္လိုက္တာမ်ား ပုတ္သင္ညိုလိုပဲ..
မိုးပင္လယ္ သူ႔ေရ႔ွကႏွစ္ေယာက္ကို ႏိုင္ေအာင္မေျပာႏိုင္မဲ့အတူတူ ၾကာဖူးကိုပဲေျပာစရာရိွတာေျပာဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ၾကာဖူးေရ႔ွမွာေနာက္တစ္ခါဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
သူ႔ကိုျပဴးၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးမေလးရဲ့လက္ေသးေသးေလးကို လက္ထဲမွာတင္းက်ပ္ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အရင္ဆံုးၿပံဳးျပလိုက္တယ္။တကယ္ေတာ့ သူလဲဘယ္ကေနဘယ္လိုစေျပာရမလဲမသိေသးဘူး..ကိုထြဋ္နဲ႔ ေနြၪီးေျပာခိုင္းလို႔သာ....
"ကြၽန္ေတာ္လဲ ဘယ္ကေနစေျပာရမလဲမသိဘူး"
ကူရာကယ္ရာမဲ့စြာနဲ႔မိုးပင္လယ္သူ႔ကိုထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့၂ေယာက္ကိုေျပာလိုက္ေတာ့ ...
"ဟာကြာ!Seaရာ မင္းကလဲ ကေလးေတြနဲ႔မင္းစကားေျပာတာကြၽမ္းပါတယ္..ေနာ့္"
'ေနာ့'ဆိုတာကို သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္မထင္ပါနဲ႔ ေနြၪီးကိုေျပာလိုက္တာပါ။မိုးပင္လယ္ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ဒီတာဝန္ကသူ႔အတြက္ပဲလို႔သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး လက္ခံရပါေတာ့မယ္။
"အိုေခ!ဘယ္လိုျငင္းျငင္း မရေတာ့ဘူးဟုတ္တယ္မလား"
"ဟုတ္တယ္!" "ေအး!"
အကုန္လံုးလာၿပီးမွတ္တမ္းတင္ထားၾကစမ္းပါ..ကိုထြဋ္နဲ႔ႏြေၪီးတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေထာက္ခံေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို။ ေထာက္ခံရံုတင္မကဘူး ကိုထြဋ္က လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေနြၪီးဘက္ထိုးေပးတာကို ေနြၪီးက သူ႔လက္သီးနဲ႔အသာေလးျပန္ထိုးၿပီး ေအာင္ပြဲခံေနၾကေသးတာ။
ေအးပါ...ေနာက္ေန့မွ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေျပာၾကည့္..
ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ သံုးေယာက္က ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကိုသူ႔ေမေမခြဲစိတ္ခန္းဝင္မဲ့အေၾကာင္းဘယ္လိုေျပာရမလဲမသိျဖစ္ေနၾကၿပီး ေျပာဖို႔အေရး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လႊဲခ်ေနတာကသူမ်ားျမင္ရင္ေတာ့ရယ္ခ်င္စရာျဖစ္မယ္။တကယ္လဲဘယ္လိုေျပာရမလဲမသိဘူး..အျခားေနရာခြဲစိတ္မယ္ဆိုေတာ္ေသးတယ္ ခုကရင္သားဆိုေတာ့ အကုန္အခက္ေတြ့ေနရတယ္။
ရိုးရိုးအဆီက်ိတ္ဆိုရင္ေတာ့ရင္သားျဖတ္ထုတ္စရာမလိုေတာ့အဆင္ေျပေလာက္ေပမဲ့ ခြဲေနရင္း အျမစ္ေတြပ်ံ့ေနလို႔အကုန္ျဖတ္ထုတ္ပစ္ရရင္ျပႆနာ။ၾကာဖူးက သူ႔ေမေမရဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳ ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုၿပီးတက္လာမဲ့ျပႆနာကသူတို႔ေတြးေတာင္မေတြးခ်င္ဘူး။ၾကာဖူးကသြက္ၿပီးဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ကေလးဆိုေတာ့ အဆံုးမရိွလာေမးေနမွာ။ေနြၪီး ေတြးရင္းေတြးရင္းေၾကာက္လာလို႔ မိုးပင္လယ္ကိုထပ္ေဆာ္ၾသရေတာ့တယ္။
"ကိုမိုးပင္လယ္ေျပာေလဗ်ာ..ကေလးက ခင္ဗ်ားေျပာမွာေစာင့္ေနတယ္ေလ"
မိုးပင္လယ္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ နားထင္ကိုသာနာနာကုတ္ၿပီး..
"ၾကာဖူး..သမီးေလးကို ၪီးၪီးေျပာစရာရိွတယ္"
ၾကာဖူးက မ်က္လံုးျပဴးျပဴးေလးနဲ႔သာသူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဆက္ေျပာလာမဲ့စကားကိုေစာင့္ေနတယ္။
"ဟိုဟာ...ၾကာဖူးရယ္...ၪီးၪီးေျပာမွာက...."
မိုးပင္လယ္စကားမဆံုးခင္မွာပဲ နားေနခန္းတံခါးက "ခ်ပ္"ခနဲပြင့္သြားၿပီးေခမီဝင္လာတယ္။မိုးပင္လယ္ကိုအၿပံဳးခ်ိဳျမျမေလးနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး..ဟုတ္ပါတယ္ မိုးပင္လယ္တစ္ေယာက္ထဲကိုပါ ေနြၪီးလဲမပါသလို ကိုထြဋ္လဲမပါဘူး။ၾကာဖူးေတာင္မွမပါပါဘူး။
အခန္းထဲမွာရိွတဲ့လူေတြအကုန္ ဝိုင္းၾကည့္ေနတာခံလိုက္ရေတာ့ေခမီ အိုးတိုးအမ္းတန္း နည္းနည္းျဖစ္သြားၿပီး ၾကာဖူးကိုလက္ညိုးၫႊန္ရင္း...
"ကိုမိုးပင္လယ္...အဲ့ဒါဒီေန့ Breast ခြဲမဲ့တစ္ေယာက္ရဲ့ကေလးေလးမလား"
ၾကာဖူးေလးက မ်က္လံုးအဝိုင္းသားေလးနဲ႔ပဲ သူတို႔မ်က္ႏွာကိုအကုန္လိုက္ၾကည့္ၿပီး..မိုးပင္လယ္ရဲ့လက္ကိုလႈပ္ကာ..
ငိုသံေလးနဲ႔..."ၪီးၪီး ေမေမက ဘာလို႔ခြဲရမွာလဲဟင္!"
ကဲ!!ေခမီဆိုတာအဲ့ဒါပါပဲ...ေျပာခ်င္ရာကိုေျပာခ်လိုက္ၿပီး သူတို႔မနည္းဖန္တီးထားတဲ့အေျခအေနတစ္ခုကို မ်က္ေတာင္တစ္ခပ္ေလးအတြင္းဖ်က္ဆီးသြားတာ။မိုးပင္လယ္ကေတာ့အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ေခမီ့ကိုစိုက္ၾကည့္ေနပါၿပီ။ၿပီးေတာ့ထင္တဲ့အတိုင္း ၾကာဖူးကို ေနြၪီးလက္ထဲထည့္ကာ သူကေခမီ့လက္ကို ဆြဲၿပီး နားေနခန္းထဲကထြက္သြားတယ္။
ေနြၪီး သူ႔ေရ႔ွက ကေလးေလးကိုငံု႔ၾကည့္ၿပီးၿပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ကေလးေလးက သူ႔ကိုမ်က္ရည္ဝိုင္းေနတဲ့မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္ေနရွာတယ္။သူ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးၾကာဖူးရဲ့ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚက မ်က္ရည္ဥေလးကိုလက္မေလးနဲ႔ အသာအယာေလးသုတ္ေပးလိုက္တယ္။အဲ့ေနာက္ႏူးႏူးညံ့ညံ့အသံေလးနဲ႔...
"မငိုနဲ႔ ၾကာဖူးရာ...ၪီးကငိုရင္ရိုက္မွာေနာ္..."
စကားအဆံုးမွာေတာ့ၾကာဖူးရဲ့ 'ၿဗဲ'ခနဲ ဝါးလံုးကြဲ ငိုသံႀကီးက
ေဆးရံုတစ္ခုလံုးဖံုးလြႊမ္းသြားေတာ့တယ္။ေနြၪီးသက္ျပင္းခ်ရံုအျပင္ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး...တစ္ေယာက္ေယာက္ လာကယ္ၾကပါၪီး!!!
______________
A/N
ေလေပါလိုက္ၪီးမယ္..ၾကာဖူးေလးငိုတာကိုေရးဖို႔ကို အိမ္ကတူမေလးကိုေမးၾကည့္တယ္..ကေလးေလးေရလို႔..တကယ္လို႔ကေလးေလးေမေမမွာ ခ်ိဳခ်ိဳမရိွေတာ့ရင္ ကေလးေလးဘယ္လိုလုပ္မလဲ ငိုမွာလားဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္ေတာ့ေတြေဝသြားေသးတယ္..ၿပီးလဲၿပီးေရာ ျဖတ္ပစ္လိုက္တဲ့ခ်ိဳခ်ိဳကို အမိႈက္ပံုးထဲကျပန္ေကာက္ၿပီး စို႔မွေပါ့တို႔...အဲ့လိုျဖတ္ပစ္ရင္ 'အမရာ'က ေမႀကီးကိုရိုက္မွာေပါ့တို႔ေပါက္ကရေတြထြက္လာေရာ:3
အဲ့တာနဲ႔ အစ္မလဲ ကေလးဆိုတာ သူတို႔ေမေမရဲ့ခ်ိဳခ်ိဳကိုေတာ့ ျဖတ္ေစခ်င္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ေတြးၿပီး ၾကာဖူးကို ငိုခိုင္းလိုက္တယ္...
ၿပီးေတာ့ ကေလးေခ်ာ့နည္းကို တို႔ရဲ့ေနြၪီးဆီမွာသြားသင္ၾကပါ😂
_________