Ch.VI
_បន្ទាប់ពីទូរសព្ទ័ទៅរកអ្នកម៉ាក់អោយជួយផ្ដល់យោ បល់ព្រមនិងលួងលោមខ្លួនរួចថេយ៉ុងក៏ផ្លាស់សម្លៀក បំពាក់ទៅជាអាវហ៊ូតឌីពណ៌ខ្មៅជាមួយនឹងខោរលុងជើងវែងពណ៌សដើម្បីចេញទៅម៉ាតដែលនៅក្បែរខុនដូរបស់គេទិញអីញ៊ាំព្រោះតែឥឡូវមេឃវារាងបាក់ ងងឹតទៅហើយគេមិនអាចចំហក្រពះអោយទទេរស្អាតដូចសព្វមួយដងបានទេ
_ក្រោយពីរៀបចំខ្លួនហើយរួចរាល់ថេយ៉ុងក៏ដើរស ម្ដៅទៅកាន់ទ្វារទាញស្បែកជើងនៅក្បែរនោះមក ពាក់មុននឹងលើកដៃបើកទ្វារខុនដូបម្រុងចាកចេញ ទៅក្រៅប៉ុន្តែមិនទាន់បានឈានជើងចេញមួយជំ ហានផងនាយតូចក៏ទច់ង៉ក់ជំហាននៅពេលដែលកែវ ភ្នែកខ្មៅនិលទាំងគូប្រទះទៅឃើញរាងក្រាស់អង្គុយ ផ្អែកខ្នងនឹងជញ្ជាំងទល់មុខខុនដូរបស់គេទាំងសំយ៉ុង ដៃនៅចន្លោះជង្គង់ដែលបញ្ឈរនោះស្របនឹងផ្ទៃមុខក៏អោនចុះ
«ជុងហ្គុក?»ថេយ៍ស្រដីឡើងតិចៗជាហេតុធ្វើអោយ សម្លេងរបស់គេអូសទាញស្មារតីរបស់អ្នកម្ខាងទៀតអោយងើបមកចាប់អារម្មណ៍
«ថេយ៍»អ្នកម្ខាងទៀតប្រញាប់ងើបឈរពេញកម្ពស់បោះជំហានមកឈរទល់មុខរាងតូចទាំងទឹកមុខស្រពា ប់ស្រពោន
«នេះ..នេះលោកមកធ្វើអីទីនេះ?»ថេយ៉ុងឃាត់ឃាំងសម្លេងរបស់ខ្លួនមិនអោយញ័រដោយសារតែពេល នេះគេកំពុងកល់រកយំក្រោយពីជួបមុខនាយម្ដងទៀត បន្ទាប់ពីគេខានឃើញមុខនាយអស់រយៈពេល ១ អា ទិត្យ, គេនឹកនាយខ្លាំងណាស់
«ខ្ញុំ-ខ្ញុំមករកថេយ៍»ជុងហ្គុកឆ្លើយតបនឹងរាងតូចវិញទាំងសម្លេងរញីរញ័រមិនខុសពីគេប៉ុន្មានឡើយខណៈ មុខទាំងមូលក៏ឈ្ងោកចុះគេចវេសពីក្រសែភ្នែកមុត ស្រួចមួយគូនោះ
«ហេតុអ្វីមករកខ្ញុំ? ខ្ញុំមានអ្វីអោយលោករក? អរ៎....មក រកដោយសារចង់អោយខ្ញុំបំពេញតណ្ហារបស់លោកឬ? មានអីបានតើ បើសិនជាលោកដាច់ដាបដល់កម្រិ តហ្នឹងចាំខ្ញុំជួយ-»មិនទាន់ទាំងបានបញ្ចប់សេចក្ដីស្រួ លបួលផងជុងហ្គុកក៏បន្លឺឡើងកាត់ពាក្យសម្ដីរបស់គេ មួយរំពេចជាហេតុធ្វើអោយគេគាំងស្ញេញ
«ខ្ញុំនឹកឯង...ខ្ញុំមកទីនេះក៏ព្រោះតែខ្ញុំនឹកឯង»ស្របនឹង សម្ដីនាយក៏ងើបមុខឡើងប្រឈមនឹងរាងតូចសារជាថ្មីខណៈជុំវិញកែវភ្នែករបស់នាយដក់ទៅដោយទឹកថ្លាៗពេញក្រឡង់ភ្នែកធ្វើអោយរាងតូចពេលនេះដឹងថាជុងហ្គុកកំពុងតែរកយំ
«ខ្ញុំថាលោកមិននឹកខ្ញុំទេលោកគ្រាន់តែនឹករាងកាយរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះជុង...មនុស្សលោកគ្មានបេះដូងតាំង ពីដើមវាមិនអាចទេដែលលោកនឹកខ្ញុំនោះ»រាងតូចពេ លនេះគេចង់ជឿនាយណាស់ចង់ជឿថានាយពិតជា នឹកគេពិតមែនប៉ុន្តែពាក្យសម្ដីមើលងាយជ្រះឆ្អេះរបស់នាយមកកាន់គេកាលពីអាទិត្យមុនជារនាំងមួយដ៏ធំ មករារាំងទំនុកចិត្តរបស់គេដែលមានចំពោះនាយ
«អត់ទេថេយ៍...ខ្ញុំពិតជានឹកថេយ៍មែន...ខ្ញុំនឹកថេយ៍ចង់ ឆ្គួតទៅហើយ។ ថេយ៍ដឹងទេថាមិនបានឃើញមុខថេ យ៍មិនបាននៅក្បែរថេយ៍ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះខ្ញុំរស់វេទនាពិ បាកជាងស្លាប់ទៅទៀត, នៅពេលដែលគ្មានថេយ៍ ទើបខ្ញុំដឹងថាបេះដូងខ្ញុំត្រូវការថេយ៍ខ្លាំងបំផុត ខ្ញុំមិនមែ នត្រូវការរាងកាយថេយ៍ទេតែខ្ញុំត្រូវការភាពកក់ក្ដៅពីថេយ៍ដែលតែងតែផ្ដល់អោយខ្ញុំ»នាយគ្រវីក្បាលតតា ត់ប្រកែកនឹងពាក្យសម្ដីរបស់ថេយ៍មុននេះមុននឹងនាយរៀបរាប់ពាក្យពិតចេញពីចិត្តនិងបេះដូងមកអោយថេ យ៉ុងដឹងទាំងទឹកភ្នែកស្រក់ចុះមកស្របជាមួយគ្នា
_ថេយ៉ុងបានត្រឹមតែឈរស្ដាប់នាយគេមិនបាននិយា យអ្វីទេព្រោះកំពុងតែគាំងនៅពេលដែលឃើញព្រាន នារីដូចជាចនជុងហ្គុកមកឈរយំរៀបរាប់នៅចំពោះ មុខគេហើយនៅពេលនោះហើយដែលថេយ៉ុងដឹងថា ពាក្យដែលជុងហ្គុកនិយាយសុទ្ធតែជាពាក្យពិតទាំង អស់, តើគេគួរតែមិនខ្វល់ខ្វាយពីនាយដែរទេ?
«ខ្ញុំសុំទោសចំពោះរឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាងណា ខ្ញុំដឹងថា ពាក្យសម្ដីខ្ញុំដែលនិយាយដាក់ឯងអាទិត្យមុនវាលើស លប់មិនគួរអោយលើកលែងទេប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែចង់សុំ ទោសឯង សុំទោសចំពោះទង្វើព្រមនឹងកំហុសដែលខ្ញុំសាងឡើងចំពោះឯង។ ១ អាទិត្យគ្មានឯងទើបខ្ញុំដឹងថាវាវេទនាប៉ុណ្ណា, ខ្ញុំព្យាយាមហាមឃាត់អារម្មណ៍និងបេះដូងរបស់ខ្លួនឯងណាស់ប៉ុន្តែមើលទៅវាហាក់បីដូ ចជាមិនបានការសោះដូច្នេះហើយទើបថ្ងៃនេះខ្ញុំដាច់ ចិត្តមករកហើយសុំទោសឯងព្រោះខ្ញុំហាមឃាត់បេះ ដូងខ្ញុំលែងឈ្នះទៀតហើយ, អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើទាន់ពេ លវេលាវាមិនទាន់ហួសនោះគឺបំពេញតម្រូវការបេះ ដូងរបស់ខ្ញុំ»កំឡុងពេលដែលកំពុងនិយាយជុងហ្គុកក៏លូកដៃទៅក្រសោបដៃស្រឡូនតូចទាំងគូយកមក កាន់មុននឹងអោនមុខចុះផ្ដិតស្នាមថើបលើខ្នងដៃទាំងគូ បណ្ដាលអោយទឹកក្ដៅឧណ្ឌៗដែលជ្រាបចេញពីប្រ ឡង់ភ្នែករបស់នាយទៅស្រក់នៅលើដៃទាំងគូរបស់ថេយ៉ុង
«លោកបានមកឃើញមុខខ្ញុំដូចអ្វីដែលលោកប្រាថ្នាចង់បានហើយអញ្ចឹងលោកទៅវិញបានហើយ»ចប់សម្ដីរាងតូចក៏ដកដៃចេញពីការចាប់កាន់របស់ជុងហ្គុក មុននឹងទាញទ្វារខុនដូរកបិទទៅហើយតែដៃមាំរបស់ជុងហ្គុកក៏លូកមកទប់វា
«បើថេយ៍ចង់ឬមិនចង់វាជាការសម្រេចចិត្តរបស់ថេ យ៍ទេ, ប៉ុន្តែថាតើថេយ៍អាចលើកលែងទោសអោយខ្ញុំបានទេ? បើថេយ៍មិនចង់ក៏មិនអីដែរប៉ុន្តែយ៉ាងណាខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ទទួលបានការអត់ទោសអោយពីថេយ៍, យ៉ាងហោចណាស់វាក៏អាចធ្វើអោយអារម្មណ៍ខ្ញុំស្ងប់បន្តិចដែរ»
«លោកចង់អោយខ្ញុំលើកលែងទោសអោយលោក ដើម្បីអោយអារម្មណ៍លោកស្ងប់? មុននិយាយនេះលោកមានគិតគូរឬនៅថាអារម្មណ៍ខ្ញុំនឹងស្ងប់ដូចលោ កអាចនឹងលើកលែងទោសអោយលោកបាន»
«ខ្ញុំសុំទោស, មិនអីទេណាថេយ៍បើសិនជាថេយ៍មិនចង់លើកទោសអោយខ្ញុំនោះ»ជុងហ្គុកដកដៃចេញពី ទ្វាររបស់រាងតូចមកជូតទឹកភ្នែកចេញមុននឹងឈ្ងោក មុខចុះមានអារម្មណ៍ថាខ្មាសអៀនចំពោះពាក្យសម្ដីខ្លួនឯងជាខ្លាំង
«ចង់អោយខ្ញុំលើកលែងទោសអោយលោកខ្លាំងណា ស់មែនទេ?»លឺបែបនេះជុងហ្គុកក៏ងើបមុខខ្វាប់សម្លឹង មុខថេយ៉ុងដោយទឹកមុខមានសង្ឃឹម
«បើសិនជាថេយ៍ចង់នោះ»
«បើចង់អោយខ្ញុំលើកលែងទោសអោយនោះ, លុត ជង្គង់ទៅ លុតជង្គង់សុំការអភ័យពីខ្ញុំទៅ លុតជង្គង់សុំ ទោសចំពោះសម្ដីសម្រាមរបស់លោកដែលនិយាយ មកកាន់ខ្ញុំ លុតជង្គង់អង្វរខ្ញុំទៅ»រាងតូចស្រដីឡើងទាំងស្នាមញញឹមចម្អកឡកលើយ គេដឹងថាមនុស្សដូចជាជុងហ្គុកមិនហ៊ានបំបាក់មុខខ្លួនឯងដល់ថ្នាក់នេះទេ
«មិនហ៊ានមែនទេ? អញ្ចឹងក៏ចេញទៅ, ពួកយើងបាន បញ្ចប់គ្នារួចហើយជុងហ្គុក ឈប់តាមចងកម្មនឹងខ្ញុំទៀ តទៅ»នៅពេលដែលឃើញជុងហ្គុកឈរស្ងៀមមិនហ៊ានហាស្ដីរាងតូចក៏លើកដៃដេញគេចេញទាំងដែលក្នុងចិត្តនេះត្រូវការនាយជាខ្លាំងចង់អោបនាយជាខ្លាំងនៅពេលឃើញទឹកភ្នែកជាច្រើនដំណក់នៅតែបន្តហូរស្រក់ចុះមកកាត់ផែនថ្ពាល់នាយ
*ក្រឹប*«រាងតូចគិតថានាយនឹងមិនហ៊ានតែផ្ទុយស្រ ឡះពេលនេះ ចន ជុងហ្គុក មនុស្សគ្មានអារម្មណ៍និងបេះដូងបានលុតជង្គង់ចុះនៅចំពោះមុខ គីម ថេយ៉ុង ដើម្បីសុំការអភ័យពីគេ»
_ថេយ៉ុងឃើញនាយលុតជង្គង់បែបនេះខ្លួនក៏ភ្ញាក់ផ្អើ លមិនស្ទើរព្រោះនឹកគិតថាជុងហ្គុកមិនហ៊ានលះបង់មុខមាត់កាត់កេរ្តិ៍ខ្មាសរបស់ខ្លួនដល់ថ្នាក់ហ្នឹងទេ, បើ នាយហ៊ានធ្វើដល់ថ្នាក់ហ្នឹងស្ដាប់សម្ដីរាងតូចដល់ថ្នាក់ ហ្នឹងទៅហើយដូច្នេះបានន័យថាថេយ៉ុងជាមនុស្សពិ សេសក្នុងបេះដូងរបស់នាយហើយព្រោះតាមធម្មតាជុងហ្គុក មិនដែលស្ដាប់សម្ដីនរណាដូចជាស្ដាប់ថេ យ៉ុងឡើយ
«សុំទោស!! សុំទោសចំពោះកំហុសគ្រប់យ៉ាងណាថេយ៍ខ្ញុំសុំទោស, លើកលែងទោសអោយខ្ញុំផងខ្ញុំសុំអង្វរ» ស្របនឹងសម្ដីនាយក៏បម្រុងអោនក្បាលក្រាប សំពះដល់បាតជើងថេយ៉ុងទៀតតែរាងតូចដឹងស្ថានការទាន់ក៏ប្រញាប់លុតជង្គង់ចុះនៅចំពោះមុខនាយមុន នឹងហាមឃាត់នាយមិនអោយនាយធ្វើវា
«បានហើយ!!! ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ»រាងតូចហាស្ដីឡើ ងទាំងទឹកភ្នែកស្រក់មកជោគជន់ស្របនឹងដៃក៏លើក ទៅជូតវាសទឹកភ្នែកចេញពីថ្ពាល់របស់ជុងហ្គុក, ត្រឹម តែនាយលុតជង្គង់សុំការអភ័យពីគេវាជាកាយវិការមួ យដ៏ទើសភ្នែកខ្លាំងទៅហើយសម្រាប់គេចុះទម្រាំតែ លូនក្រាបមកសំពះដល់បាតជើងគេទៀតនោះ? គេ មិនអាចទទួលយកបានទេ, គេស្រលាញ់នាយណាស់គេមិនចង់ឃើញនាយដុនដាបដល់ថ្នាក់ហ្នឹងទេ
«តើថេយ៍ព្រមលើកលែងទោសអោយខ្ញុំទេ?»
«ចូលមកខាងក្នុងសិនមក»ជំនួសដោយការឆ្លើយសំ ណួររបស់នាយថេយ៉ុងក៏ងើបឈរពេញកម្ពស់ជួយលើកអ្នកម្ខាងទៀតអោយឈរឡើងមុននឹងហៅនាយចូលទៅខាងក្នុងខុនដូរបស់ខ្លួន
_ជុងហ្គុកមិនមាត់បានត្រឹមតែងក់ក្បាលផ្ងក់ៗរួចក៏ដើរត្រុកៗតាមពីក្រោយរាងតូចចូលទៅខាងក្នុងហាក់ បីដូចជាកូនឆ្កែកំពុងតែវង្វេងផ្លូវយ៉ាងអញ្ចឹង
_ថេយ៉ុងបានអោយរាងក្រាស់អង្គុយនៅលើសាឡុងខណៈគេក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះបាយដើម្បីចាក់ទឹកអោយនាយផឹក
«ផឹកទឹកសិនទៅ»រាងតូចនិយាយឡើងទាំងដាក់កែវទឹកដែលខ្លួនចាក់មុននេះនៅលើតុទល់មុខជុងហ្គុកមុន នឹងគេក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយលើសាឡុងក្បែរនាយដែរ
«លោកញ៊ាំអីឬនៅ?»រាងតូចសួរនាំនាយខណៈភ្នែកក៏សម្លឹងមើលនាយពីក្បាលដល់ចុងជើងហើយក៏ចាប់ដឹងពីភាពប្រែប្រួលនៃរាងកាយរបស់នាយ, មើលទៅ មុខនាយស្លេកស្លាំងព្រមទាំងស្លក់ខ្លាំងដូចមនុស្សមិន បានគេងគ្រប់គ្រាន់ខណៈរាងកាយក៏ស្គមស្គាំងជាងមុនមិនសូវជាមានសាច់ណែនដូចជាពេលមុនៗសោះបើតាមគិតនាយច្បាស់ជាមិនបានញ៊ាំអ្វីមកហើយប៉ុ ន្មានថ្ងៃនេះ, នាយមិនមែនជា ចន ជុងហ្គុក ដែលគេ ស្គាល់ទេ
«គឺនៅទេ»ជុងហ្គុកឆ្លើយទាំងអោនមុខចុះមុននឹងដាក់កែវទឹកដែលលើកផឹកមុននេះទៅលើតុវិញ, អោយនាយឃ្លានបានយ៉ាងម៉េចបើមួយថ្ងៃៗដេកនឹកតែថេ យ៉ុងបាយក៏មិនសូវបានគេងក៏មិនសូវគ្រប់, ថេយ៉ុង មានឥទ្ធិពលលើនាយដល់ថ្នាក់នាយលែងខ្វល់ខ្វាយពីខ្លួនឯងទៀតហើយ
«អញ្ចឹងនៅទីនេះសិនចុះចាំខ្ញុំចេញទៅខាងក្រៅទិញអីអោយលោកញ៊ាំ»ស្របនឹងសម្ដីថេយ៉ុងក៏ងើបឈរ ពេញកម្ពស់បម្រុងនឹងដើរចេញតែមិនទាន់បាននឹងដើរ បានមួយជំហានផងជុងហ្គុកក៏លូកដៃទាំងគូអោបច ង្កេះគេជាប់មុននឹងខ្ទប់ផ្ទៃមុខសង្ហារនៅនឹងពោះរបស់គេសម្ងំយំខ្សឹកខ្សួលចេញមកស្ងាត់ៗ
«កុំទៅអី, ខ្ញុំមិនឃ្លានទេ!! បានឃើញមុខថេយ៍និង នៅក្បែរថេយ៍បែបនេះក្រពះខ្ញុំឆ្អែតបាត់ទៅហើយ»
«មិនបានទេ, លោកត្រូវតែញ៊ាំ មើលរូបលោកចុះស្គមមើលមិនយល់ទៅហើយមានដឹងខ្លួនទេ?»រាងតូចស្ដីបន្ទោសនាយតិចៗខណៈដៃក៏លើកទៅអង្អែលសក់លួងលោមនាយកុំអោយយំ
«ខ្ញុំចង់នៅបែបនេះវាប្រសើរជាងថេយ៍, ខ្ញុំចង់អោប ថេយ៍ ខ្ញុំចង់ទទួលយកភាពកក់ក្ដៅពីថេយ៍បែបនេះ» លឺហើយថេយ៉ុងក៏ញញឹមចេញមកស្រាលៗទាំងទឹក ភ្នែកមុននឹងទាញជុងហ្គុកចេញពីការអោបដោយដៃ ទាំងសងខាងក្ដោបថ្ពាល់របស់នាយអោយងើយមុខឡើងសម្លឹងមើលគេ
«នេះជាឱកាសចុងក្រោយរបស់លោកហើយ»ចប់សម្ដីថេយ៉ុងក៏អោនចុះប្រថាប់បបូរមាត់ទន់ល្មើយទៅ លើបបូរមាត់ជុងហ្គុក, ថើបណែបនិត្យបបូរមាត់របស់នាយទាំងក្ដីស្រលាញ់និងការពេញចិត្តស្របនឹងទឹក ភ្នែកក៏ហូរស្រក់ចុះមកមិនឈប់នៅពេលដែលនឹកគិត ដល់សម្ដីរបស់ខ្លួនឯងនិយាយមុននេះ
_ជុងហ្គុកមុននឹងដំបូងរាងភ្ញាក់ដែរដែលសុខៗថេយ៉ុងក៏និយាយប្រយោគប្លែកៗហើយនៅអោនមកថើប មាត់របស់នាយមុនទៀតតែដោយមិនចង់គិតច្រើន នាយក៏ថើបតបតទៅគេវិញមុននឹងលូកដៃទាញគេអោយមកអង្គុយលើភ្លៅរបស់ខ្លួនរួចក៏លូកដៃច្រលើម ចូលទៅក្នុងអាវហ៊ូតឌីសាច់ក្រាស់នោះអង្អែលសាច់ត្រគាកគេថ្នមៗ
_មួយសន្ទុះក្រោយមកថេយ៉ុងក៏ផ្ដាច់បបូរមាត់ចេញពីការថើបធ្វើអោយជុងហ្គុកមានអារម្មណ៍ថាហេងហា ងជាមួយនឹងកាយវិការភ្លាមៗរបស់គេប៉ុន្តែក៏ភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលដែលឃើញរាងតូចចាប់ជាយអាវក្រាស់រប ស់គេសើយឡើងរួចក៏ដោះវាក្រវាត់ចោលជាហេតុ បណ្ដាលអោយខួរក្បាលជុងហ្គុកគាំងស្កុបមួយកន្លែង
«ថេយ៍-»ពាក្យសម្ដីដែលនាយចង់និយាយមុននេះក៏ត្រូវលេបចូលពោះវិញអស់ក្រោយពីរាងតូចអោនមកថើបគុម្ពថ្គាមរបស់នាយប្រដេញពីនោះចុះទៅកញ្ចឹង. ករបស់នាយធ្វើអោយនាយស្រៀវហើយក៏មានអារម្ម ណ៍ថាប្លែកក្នុងពេលតែមួយ
«ថេយ៍នេះថេយ៍ចង់ធ្វើអី?»ជុងហ្គុកស្រដីឡើងមុន នឹងលូកដៃចាប់ចង្កេះរាងតូចដែលរំកិលចុះឡើងលើ ភាពរឹងមាំរបស់នាយនោះ
«ខ្ញុំប្រាប់លោកហើយមិនអញ្ចឹងថាខ្ញុំផ្ដល់ឱកាសចុង ក្រោយអោយលោក, ខ្ញុំផ្ដល់ពេលវេលាលើកចុង ក្រោយអោយលោកនោះអី»
«ថេយ៍និយាយអីបែបនេះថេយ៍និយាយធ្វើមើលតែថេយ៍ចង់ទៅណា-»មិនទាន់បានបញ្ចប់ប្រយោគស្រួលបួលផងថេយ៉ុងក៏អោនទៅសង្រ្គប់បបូរមាត់ជុងហ្គុកជាថ្មីម្ដងទៀតអូសទាញនាយអោយឈ្លក់វង្វេងបាត់បង់ស្មារតី
«Make love to me»រាងតូចដកបបូរមាត់ចេញពី នាយជាថ្មីម្ដងទៀតមុននឹងនិយាយតិចៗក្បែរបបូរមាត់ នាយជាហេតុធ្វើអោយនាយដកដង្ហើមញាប់ៗមានអារ ម្មណ៍ថាពុះកញ្រ្ជោលនៅពេលដែលទទួលបានខ្យល់ដង្ហើមក្ដៅគគុករបស់គេភាយមកប៉ះមុខរបស់នាយ
_ពេលដែលថេយ៉ុងបើកភ្លើងខៀវបែបនេះហើយមិន រងចាំយូរនាយក៏លូកដៃចាប់កញ្ចឹង.កខាងក្រោយរប ស់គេទាញអោយខិតមកជិតមុខនាយមុននឹងសង្រ្គប់ ថើបបបូរមាត់គេដោយកាយវិការដូចជាមនុស្សស្រែកឃ្លានមុននឹងបង្វិលផ្ដួលខ្លួនគេអោយដេកទៅលើសា ឡុងខណៈនាយក៏ជ្រែកចូលទៅចន្លោះជើងស្រឡូន ទាំងគូរបស់គេ
_ចំណែកឯថេយ៉ុងក៏ប្រញាប់ថើបតបតផ្ដោះផ្ដងក្ដីស្នេ ហ៍ទៅកាន់នាយវិញខណៈដៃក៏លូកទៅចាប់សម្រាត ខោចង្កេះកៅស៊ូរលុងៗរបស់ខ្លួនឯងចេញទាល់តែអ ស់បណ្ដាលអោយរាងកាយននោលគករបស់គេបង្ហា ញនៅចំពោះមុខជុងហ្គុកហើយបន្ទាប់ពីនោះដៃស្រ ឡូនក៏លើកទៅប្រឡេះឡេវអាវរបស់អ្នកម្ខាងទៀត ចេញពីមួយគ្រាប់ទៅមួយគ្រាប់រហូតដល់អស់ទើបចាប់ដោះក្រវែងវាចោលរួចក៏បង្អូសដៃចុះក្រោមទៅ ប្រឡេះឡេវខោរបស់នាយម្ដងមុននឹងទាញខោនាយ សម្រាតចេញដោយឥតខ្មាសអៀន
_នៅពេលនេះរាងកាយអាក្រាតរបស់ពួកគេក៏បង្ហាញឡើងនៅចំពោះមុខគ្នាធ្វើអោយវាជាមូលហេតុមួយដែលធ្វើអោយភ្លើងប្រាថ្នាក្នុងខ្លួនដែលមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកកើនឡើងជាលំដាប់ដល់ថ្នាក់ដុតកម្លោ ចខ្លួនពួកគេអោយរោលរាលសន្ធោរសន្ធៅហើយពេលនេះពួកគេទាំងពីរត្រូវរួមដៃគ្នាពន្លត់ភ្លើងអគ្គិមួយនេះអោយរលត់សាបសូន្យអោយគ្នាទៅវិញទៅមក
_ស្របនឹងកំពុងថើបជញ្ជក់ផ្លាស់ប្ដូរទឹកមាត់ជាមួយគ្នាថេយ៉ុងក៏ពើងត្រគាកឡើងហុចអោយនាយដោយដៃតូចម្ខាងក៏លូកទៅចាប់ក្រសោបភាពមហិមារបស់ជុង ហ្គុកសាប់វាឡើងតិចៗដាស់ចំណង់នាយអោយកាន់ តែមានសន្ទុះឡើង
«ថេយ៍»ជុងហ្គុកផ្ដាច់បបូរមាត់ចេញពីរាងតូចមុននឹងអោនមុខចុះសម្លឹងមើលដៃតូចកំពុងតែរូតសាប់ដំបង សាច់របស់នាយយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញធ្វើអោយនាយខាំបបូរមាត់បញ្ចេញសម្លេងថ្ងូរចេញមកតាមជើងធ្មេញរួចក៏ងើបមុខឡើងវិញមកប្រឈមនឹងរាងតូចដែលសម្លឹងមើលនាយដោយកែវភ្នែករុំពទ្ធ័ដោយក្ដីស្រលា ញ់និងតណ្ហាលាយឡំជាមួយគ្នា
_ជុងហ្គុកអោនមុខចុះសន្សឹមៗទៅជ្រប់មុខនឹងប្រ ឡោះករបស់គេមុននឹងថើបជញ្ជក់ណែបនិត្យផ្ដល់នូវស្នាមស្នេហ៍ជុំវិញកន្លែងមួយនោះដើម្បីបញ្ជាក់អោយគ្រប់គ្នាដឹងថារាងកាយមួយនេះមានម្ចាស់រួចទៅហើ យ។ ក្រោយពីថើបជញ្ជក់បបោសអង្អែលកញ្ចឹង.ករប ស់រាងតូចអស់ចិត្តជុងហ្គុកក៏ងើបមុខមកថើបបបូរមាត់ រាងតូចជាថ្មីម្ដងទៀតដោយលើកនេះថើបបែបថ្នាក់ ថ្នមព្រមជាមួយនឹងក្ដីស្នេហ៍ដែលនាយហុចអោយគេ ដោយមិនដឹងខ្លួននោះ~
_រាងតូចបិទភ្នែកហើបបបូរមាត់ទទួលស្វាគមន៍អណ្ដា តអត់ឆ្អឹងរបស់ជុងហ្គុកដែលលូនចូលមកនោះមុននឹងធ្វើការវាយបកទៅនាយវិញដោយប្រើអណ្ដាតរបស់ខ្លួនរួមរឹតអណ្ដាតនាយស្ទើរតែរលាយចូលគ្នាក្លាយ ទៅជាអណ្ដាតតែមួយទៅហើយ, គ្រប់ក្ដីស្រលាញ់ការពេញចិត្តដែលខ្លួនមាននៅក្នុងបេះដូងនោះគេបាន ប្រគល់វាទៅអោយជុងហ្គុកអស់ទៅហើយទៅតាម
រយៈស្នាមថើបមួយនេះគេសង្ឃឹមថានាយនឹងទទួល បានវាហើយដឹងពីអត្ថន័យនៃស្នាមថើបដែលគេផ្ដល់អោយនាយទៅចុះ។
_ការរួមដំណេកនៃក្ដីស្នេហារបស់ពួកគេក៏បានកើត ឡើងនៅក្នុងយប់នោះដោយពួកគេធ្វើវាឡើងដោយគួបផ្សំនូវក្ដីស្រលាញ់រួមទាំងមនោសញ្ចេតនាការពេញចិត្តទៅក្នុងនោះ យប់នេះវាជាយប់ដំបូងសម្រាប់ពួកគេហើយដែលធ្វើវាឡើងដោយបញ្ចេញនូវអារម្ម ណ៍ពិតប្រាកដអោយគ្នាទៅវិញទៅមកអារម្មណ៍ពិ សេសដែលពួកគេមានអោយគ្នាទាំងប៉ុន្មានពួកគេ បានចែករំលែកអោយគ្នាទៅតាមរយៈការប្រព្រឹត្តរឿ ងមួយនេះ, យប់មួយនេះជាយប់មួយដែលពួកគេចង ចាំក្នុងខួរក្បាលរៀងខ្លួននិងចាត់ទុកយប់មួយនេះជា ពេលវេលាមួយដែលមានន័យសម្រាប់ពួកគេបំផុតក្នុងក្ដីស្នេហាមួយនេះ។
"But little did they know that this is the last night that they did spend time together"
To Be Continued...✨