စတော်ဘယ်ရီ ချယ်ရီ♥
ည... နက်လာပြီ။
မေမေလဲ အိပ်သွားပြီ။
မောင်နဲ့ တူတူထိုင်ရင်း မောင့်ပုခုံးပေါ် ခေါင်းလေးမှီပြီး စကားပြောနေကြတုန်း...
"ငယ်ထွေးက...မောင့်ကို ရှာနေရတာ ပင်ပန်းသွားပြီပေါ့..."
"ပင် ပန်း တယ်...ဒါပေမဲ့အခု ငယ်ပျော်နေရပြီလေ"
"မောင်...သနားလိုက်တာ...မောင် ထားခဲ့ချင်လို့ထားခဲ့ရတာမဟုတ်ပါဘူး"
"ငယ်သိပါတယ်...မောင် စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့တော့...မေမေ့သဘောထားလဲ မောင်သိပြီပဲ...ငယ့်ကိုမထားခဲ့နဲ့တော့နော်"
"မောင့်ကို အဲ့စကားပြောနေတာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ရှိပြီလဲ ငယ်ထွေးရယ်"
"ဟင့်အင်း...မသိဘူး...ငယ်ကြောက်တယ်...မောင်နဲ့မခွဲနိုင်တော့ဘူး"
"မောင်လဲ မခွဲနိုင်ပါဘူး ငယ်ထွေးရယ်"
"မောင်အဲ့လောက် ဝေးဝေးကြီးသွားမယ် မထင်ထားမိတော့လေ...မောင်ရှိမယ်ထင်တဲ့နေရာပဲ ရှာမိတာ"
"မောင်ကလဲ အိမ်အတွက်ပိုက်ဆံအရေးတကြီးလိုနေတာကိုး...အလုပ်ကိုဖိပြီးလုပ်ရတယ်...ကိုဝင်းအောင်ရော သူဌေးရောကျေးဇူးရှိတယ်"
"အင်း....အခုရော..အလုပ်တွေ မောင်သေချာစီစဥ်ခဲ့ပြီလား"
"စီစဥ်ခဲ့ပေမဲ့...မောင် မရှိရင်တော့...."
"ဟင့်အင်းနော်...မောင် သွားရင်ငယ်လဲ လိုက်မှာ"
"နေရာဒေသကကြမ်းတယ် ငယ်ထွေးရဲ့... ပြီးတော့ဟိုမှာက အိမ်တွေဘာတွေမရှိဘူး....မှော်ထဲမှာအနေအစားက အဆင်မပြေဘူး မောင့်နောက်လိုက်ရင် ငယ်ထွေးပင်ပန်းမှာ"
"မောင့်အနားနေရရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"အစားအသောက်လဲ ဆင်းရဲတယ်...မောင့်အစားပုတ်လေးနဲ့ အဆင်မပြေပါဘူး"
"လိုက်မှာပဲ"
"ပြီးတော့ မောင်ကအလုပ်များတယ်...အဲ့မှာ ယောကျားတွေချည်းပဲ..."
"မောင့်...လုပ်လာပြန်ပြီနော်...ငယ်က ယောကျားမဟုတ်တော့ ဘာလဲလို့..."
"အင်းးးအဟင်း..."
"မရယ်နဲ့နော်...မောင်...ခေါ်မသွားချင်တာ ဘာဖြစ်လို့လဲ...မောင်ကရိုးရောရိုးရဲ့လား"
မျက်စိကိုထောင့်ကပ်ကာစွေကြည့်ရင်း လူကိုတရားခံမေး မေးနေတော့တာ။
"ကြံကြံဖန်ဖန် ငယ်ထွေးရယ်...ငယ်ထွေးနဲ့ ခွဲရပြီးကတည်းက မောင်ကနောက်ထပ်တစ်ယောက်ဆိုတာ ဘယ်တော့မှမရှိစေရဘူး...မောင့်အတွက် ငယ်ထွေးနေရာကို အစားထိုးစရာလူမရှိဘူး...ငယ်ထွေးက မောင့်အတွက်တစ်ဦးတည်းသောမူပိုင်..."
"စကားတတ်တိုင်းပြောမနေနဲ့..လူကို ခေါ်သွားပေးပါဆို မခေါ်သွားဘူး...ငယ်သိတာ အဲ့ဘက်ကိုအလုပ်သွားလုပ်တဲ့ သူဌေးတွေ တစ်ရွာတစ်ကျီဆောက်တယ်ဆို"
"မောင်တော့ တစ်ကျီမှမဆောက်ရသေးပါဘူး"
"မဆောက်ရသေးရင် ဆောက်လေ..."
"အင်း...ဆောက်မယ်...ဆောက်ရမယ်"
ပြောရင်း ငယ့်ကိုယ်လေးကို ပွေ့ချီတယ်။
"အိပ်ရအောင်...ငယ်ထွေး"
"ပြန်ချပေး အောက်ကို...ဒီမှာနေအုံးမှာ...အိပ်ချင်ရင်သွားအိပ်"
"ပြွတ်..ပြွတ်...ငယ်ထွေးလေး...ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ"
"ဘာကို ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ လဲ...သွား..မနမ်းနဲ့တော့"
"အိပ်ကြရအောင်ကွာ...ညနက်နေပြီ...မနက်ကျ မထနိုင်ရင် အမေတစ်ယောက်ထဲ ချက်ပြုတ်နေရမယ် ငယ်ထွေးရဲ့...မောင်ကူပေးမှ ဖြစ်မှာပေါ့"
ချီရင်းလျှောက်လာတာ အခန်းထိပဲ...
တစ်စက်မှ အငြိမ်မနေဘူး...
ခြေထောက်တွေကို ရမ်းခါပြီးဆော့နေတာ...
ရင်ဘတ်ကိုလဲ ခေါင်းနဲ့ဝှေ့နေတာပဲ။
ကုတင်ပေါ်ကို ချပေးတော့ စူပုတ်ပုတ်နဲ့လူကိုပြန်ကြည့်နေတာ...
အသည်းတွေယားလွန်းလို့ မနေနိုင်ဘူး။
နီရဲပြီးအိစိုနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး...ဆွဲပြီးငုံမိတယ်။
အိစက်နေတဲ့လျှာဖျားလေးက ငယ်ထွေးခံတွင်းနွေးနွေးလေးထဲမှာ လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့...
လျှာလေးကို ဆွဲယူပြီးစုပ်လိုက်တော့...အသံတွေက ထိန်းမရလောက်အောင် ကျယ်လာပြီး မောင်ရော ငယ်ရော သွေးတွေပူလာတယ်။
ငယ့်လက်ကလေးက မောင့်လည်ပင်းတစ်လျှောက်ပွတ်သပ်နေမိတယ်။
အနမ်းတွေကကြာလေ နက်နဲလာလေ...
အသက်ကိုခိုးရှုရင်း နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ငယ့်ရင်ဘတ်လေး...
မောင့်အနမ်းတွေအောက်မှာ လူးလိမ့်နေရှာတယ်။
"အင်း...ဟင့်...ဟင့်..မောင်"
ငယ်ထွေးရဲ့ တိုးဖွဖွညည်းသံလေးကြောင့် မောင်အနမ်းတွေကို ရပ်လိုက်တယ်။
ငယ်ထွေးမျက်နှာလေးပေါ်က အစိတ်အပိုင်းတိုင်းကို နမ်းတယ်...ပါးပြင်အိအိလေးကို နှာဖျားချွန်ချွန်နစ်ဝင်သွားအောင်နမ်းပစ်တယ်... ငယ်ထွေးနှာဖျားလေးကို ဖွဖွနမ်းတယ်...နဖူးပြင်ပေါ်ကိုနမ်းတယ်...ဆံစနုနုလေးတွေကိုဖိကပ်ပြီးနမ်းတယ်။
စိတ်တိုင်းကျနမ်းပြီးမှ...ငယ်ထွေးမျက်နှာကို စေ့စေ့စပ်စပ်လိုက်ကြည့်နေတယ်။
မောင့်အကြည့်တွေကြောင့်...ငယ်ထွေးရှက်လာတယ်။
အာခေါင်တွေက ခြောက်သွေ့လာတာမို့ တံတွေးကိုမျိုချတော့..လှုပ်ရှားသွားတဲ့လည်ဇလုတ်လေး... မောင့်လိုထင်းမနေတဲ့ လည်ဇလုတ်နို့နှစ်ရောင်လေးဟာ...မောင့်ခံတွင်းထဲရောက်သွားရတယ်။
"အာ့...မောင်...မောင်"
ခေါင်းကိုမော့်ပေးရင်း မောင့်ကိုခေါ်ညည်းမိတယ်။
လည်ပင်းအိအိလေးတစ်လျှောက် မောင့်အနမ်းတွေ တရစပ်။
တစ်ချက်တစ်ချက်ဆွဲပြီးစုပ်တော့ ပူသွားတဲ့ လည်ပင်းသားလေးတွေ...
"မောင်...အရမ်း..အားး..မလုပ်ပါနဲ့..အရာတွေ ထင်ကုန်မယ်...မောင့်"
ပြောစကားကိုနားမထောင်ဘူး။
ဖိကပ်ပြီးဆွဲယူတယ်...စုပ်တယ်။
"ငယ်ထွေးလေး..."
"မောင့်ကို...မောင့်ကို...ကယ်ပါအုံး"
"ကယ်....ချင်...ဘု"
"မောင်...အရမ်း...အရမ်း..ဖြစ်နေတာကို...မသနားဘူးလား"
"သ နား ဘု"
"ငယ် က လဲ ကွာ"
"ဖယ်ပါ...ဖယ်ပါ..နမ်းလို့ဝရင် ဖယ်ပေးတော့"
မောင့်ရင်ဘတ်ကိုတွန်းရင်း...ပြောတယ်။
"မောင်..ငယ်ထွေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာ...သိလား"
"မသိဘူး"
"ငယ်ကလဲကွာ...လုပ်ပါ...မောင်ကို ပေးပါ...မောင့်ကို ပေးပါတော့ကွာ"
ငြိမ်ပြီးမော့်ကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းကြည်လေးကြောင့် လူကပူလောင်မှုတွေ နှစ်ဆတိုးတယ်။
ပြန်တွေ့ကတည်းက ခုချိန်ထိနှစ်ယောက်လုံးမေ့ထားကြရတဲ့ကိစ္စ...ကိုယ်စီတာဝန်တွေ အလုပ်တွေများတာကြောင့်ရော...မောင့်ကျန်းမာရေးကြောင့်ရော...အတူမနေဖြစ်ကြ။
အလွမ်းတွေကိုအနမ်းနဲ့ပဲ ဖြေဖျောက်ခဲ့ကြရတာ။
အချိန်သုံးနှစ်ကျော်ကြာပြီးမှ..ပြန်ပြီး...အင်း...ဘယ်လိုလဲ အသစ်လိုပဲ..ရင်ခုန်ရတယ်...ရင်တုန်ရတယ်...ကြောက်လဲကြောက်နေမိပြန်တယ်။
"လက်ထပ်ရအောင်...မောင်"
တိုးတိုးလေးပြောတဲ့ ငယ်ထွေးအသံ...
"ဒါပေါ့...မောင် ငယ်ထွေးကို တင်တောင်းရမယ်..အမေ့ကို ကန်တော့ပွဲရွက်ခိုင်းပြီး ငယ်ထွေးကိုမောင်လာတောင်းမယ်...နော်...ခုတော့...လူချင်းအရင်ထပ်ကြရအောင်"
"မောင်...ဟာ...လေ...တကယ်မနိုင်တာ..ငယ် ကြောက်နေသေးတယ် မောင်ရယ်...တကယ်ပြောတာ"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး...ငယ်ပြောတဲ့ပုံပြင်လိုပဲလေ...ပထမတစ်ခွက်သွန်ပစ်လိုက်ရင် ရပြီ"
"မောင် ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းလဲမသိဘူး"
"အင်း....မောင်တစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်...ငယ်ထွေးကြောင့်"
"မောင်ကလေ...သိပ်တတ်တာပဲ"
"အဲ့တော့...စကြမယ်လေ...နော်"
ပြောရင်း မောင်ကဝတ်ထားတဲ့အိကျီကိုဆွဲချွတ်တယ်။
တစ်ဆက်ထဲ သူဝတ်ထားတဲ့ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီး လွှတ်ပစ်တယ်။
"အား..မောင် တကယ်ကိုပါပဲ...ဟင့်...ငယ်ရှက်နေသေးတယ်...မောင်ရဲ့"
မျက်နှာကိုလက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ပြီး...ငယ်အော်တယ်။
တကယ်ရှက်ပြီးအော်နေတာ...မျက်နှာလေးကို ရဲလို့။
ငယ်ထွေးအိကျီတွေကိုဆွဲချွတ်တယ်..ဝတ်ထားတဲ့ညအိပ်ဝတ်ဘောင်းဘီေလးကိုပါ ဆွဲချွတ်တယ်။
မောင်က လူဆိုး...
ဘာအဝတ်မှမရှိတော့တဲ့ ငယ်ထွေးတစ်ကိုယ်လုံးစိုက်ကိုကြည့်နေတယ်...ရှက်တာက အရင်ကထက်တောင်ပိုသွားသလားမသိဘူး။
တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့မောင်နမ်းတယ်...မောင့်အနမ်းတွေကြောင့် ငယ်ထွေးလေး ကော့ပျံနေရှာတယ်။
ညည်းသံမထွက်အောင် အောက်နှုတ်ခမ်းကိုနာနာဖိကြိတ်ထားရတယ်။
မောင့်လက်တွေက ငယ်ထွေးပေါင်တံတစ်လျှောက်ပွတ်ဆွဲနေတယ်။
အောက်ပိုင်းကအရာလေးကို မောင်ထိလိုက်တယ်။
"အား...ဟင့်...မလုပ်ပါနဲ့မောင်ရယ်..."
မောင့်လက်တွေနဲ့ထိကိုင်တာ ကြောက်တယ်...ရှက်လဲရှက်တယ်။
အတင်းရုန်းတော့မှ...မောင်ကလွှတ်လိုက်တယ်။
"ငယ်ထွေးလေး...မောင်...အရမ်းကြင်နာရတဲ့သူ...မောင့်အရမ်းလွမ်းနေရတာကွာ..."
လက်တွေက အပေါ်ပိုင်းရင်ဘတ်တစ်လျှောက်ရောက်လာပြန်တယ်။
ချယ်ရီသီးေလးတွေကို မောင်နမ်းတယ်...လျှာဖျားလေးနဲ့ကလိတယ်။
"မောင်...အ့...မောင်"
ဘယ်လိုမှထိန်းမထားနိုင်တော့တဲ့အသံတွေရယ်...မောင့်အထိအတွေ့ကို တုံ့ပြန်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေရယ်...ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့...ဒါအပြင်... မောင့်ကို ကိုယ်တိုင်လိုချင်လာမိပြီ။
"မောင်...အားးးတော်တော့...ရပြီ...ငယ်ရပြီ...မောင်...ငယ့်ကို..ငယ့်ကို...အ့..မောင်..."
အဆံုးစွန်ထိတောင့်တမှုတွေနဲ့ မောင့်ကိုလိုချင်လာတယ်။ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ တိုးဝင်လာတဲ့...မောင်..
အရမ်းကိုအသားမကျနိုင်သေး...
ဒီလိုထိတွေ့မှုမျိုးကို မရခဲ့ကြတာ ကြာပြီလေ။
"ဖြေးဖြေး....မောင်ရယ်...အရမ်းနာတယ်"
တိုးတိုးလေး...တောင်းဆိုတယ်...ဒါပေမဲ့ မောင်လိုချင်တဲ့အနေအထားဖြစ်အောင် ကြိုးစားနေပေးရှာတယ်။
"စိတ်ကိုလျှော့ထားလေ ငယ်...မောင်လဲနာတယ်..ငယ်က အရမ်းကို...ကျစ်... အင်း...စိတ်လျှော့လိုက်ငယ်...မောင် မရတော့ဘူး...အား..ငယ်လေးရယ်...မောင် လွမ်းလိုက်တာ...ငယ့်ကို မောင်အရမ်း လွမ်းနေရတာ"
"အ့...အ့.ဖြေးဖြေး မောင်...ဖြေးဖြေးပါ...အားးးး...မောင်ရေ...ဖြေးဖြေး...နာသေးတယ်လို့...အားးး"
တကယ်နာတာ...ဘယ်လိုကြောင့် ပထမဆုံးအကြိမ်ကထက်ပိုနာနေရတာပါလိမ့်။
အသည်းထဲထိရောက်အောင် နာကျင်မှုကပြင်းထန်တယ်။
"မောင်...နမ်းပါ...ငယ့်ကို နမ်းပါ"
မောင့်အနမ်းတွေကြောင့် နည်းနည်းသက်သာလာတဲ့ နာကျင်မှု...
မောင့်လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့အသားကျလာတော့ နာကျင်မှုအစား သာယာမှုက ရောက်လာတယ်။
"အား...မောင်....အင်း...ရပြီ..မောင်..နည်းနည်းမြန်ပေး"
"ငယ်လေး...ငယ်လေး...မောင့်ငယ်ထွေးလေး...အားးးး...မောင်ရူးသွားပြီသိလား...ငယ်ထွေးလေး...အရမ်း အရမ်း...ကောင်းလွန်းလို့...နောက်တစ်ခေါက်... ထပ်ပေးအုံးနော်...မောင် မရတော့ဘူး...ဒီည..မောင့်ကိုပေး"
"အ့...တစ်ခေါက်မပြီးသေးဘူး..အင့်...နောက်တစ်ခေါက်ကိုတောင်းနေတယ်...အား..မောင်ကလေ..အာ့...လောဘကြီးလိုက်တာ...ငယ့်ကိုမသနားဘူး..အာ့"
တအင့်အင့်တအအအသံတွေ မပြတ်ဘူး။
ဘယ်လိုပြတ်မှာလဲ။
မောင် ဒီလောက်ကြမ်းနေတာကို...
ဘယ်လိုများတောင် ဖြစ်ရပါလိမ့်...
လူကိုလွမ်းတာလား...ပစ္စည်းကိုလွမ်းတာလား...
နေနှင့်အုံး..မနက်ရောက်မှ ပြသနာရှာရမယ်။
ဒီလိုတွေးနေတဲ့ ငယ်ထွေးလေးဟာ မောင်ပြသနာရှာတာကို တစ်ညလုံးခံနေရတော့တယ်။
ငြင်းလိုက်...တစ်ခေါက်ပေးလိုက်...နားပြီး မောင်က ထပ်တောင်းလိုက်...ငြင်းနေရင်းပေးလိုက်ရနဲ့...နောက်ဆုံးလုံးဝ မလှုပ်နိုင်တော့ပါဘူး မောင်ရယ် ဆိုမှ...သနားလိုက်တာဆိုပြီး ရပ်ပေးတယ်။
ဘယ်နှစ်ကြိမ်လဲတော့ မမှတ်မိဘူးကွယ်...ဘာတွေသိချင်နေကြမှန်းမသိပါဘူး...
ဒီမှာ နာပါတယ်ဆိုမှ😔😔😔
.
.
.
.
ဆက်ရန်....
A/N
Warning ♥♥အရေးအသားများအတွက် နားလည်ပေးစေချင်ပါတယ်။
Zawgyi
စေတာ္ဘယ္ရီ ခ်ယ္ရီ♥
ည... နက္လာၿပီ။
ေမေမလဲ အိပ္သြားၿပီ။
ေမာင္နဲ႔ တူတူထိုင္ရင္း ေမာင့္ပုခုံးေပၚ ေခါင္းေလးမွီၿပီး စကားေျပာေနၾကတုန္း...
"ငယ္ေထြးက...ေမာင့္ကို ႐ွာေနရတာ ပင္ပန္းသြားၿပီေပါ့..."
"ပင္ ပန္း တယ္...ဒါေပမဲ့အခု ငယ္ေပ်ာ္ေနရၿပီေလ"
"ေမာင္...သနားလိုက္တာ...ေမာင္ ထားခဲ့ခ်င္လို႔ထားခဲ့ရတာမဟုတ္ပါဘူး"
"ငယ္သိပါတယ္...ေမာင္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ေတာ့...ေမေမ့သေဘာထားလဲ ေမာင္သိၿပီပဲ...ငယ့္ကိုမထားခဲ့နဲ႔ေတာ့ေနာ္"
"ေမာင့္ကို အဲ့စကားေျပာေနတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္႐ွိၿပီလဲ ငယ္ေထြးရယ္"
"ဟင့္အင္း...မသိဘူး...ငယ္ေၾကာက္တယ္...ေမာင္နဲ႔မခြဲႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ေမာင္လဲ မခြဲႏိုင္ပါဘူး ငယ္ေထြးရယ္"
"ေမာင္အဲ့ေလာက္ ေဝးေဝးႀကီးသြားမယ္ မထင္ထားမိေတာ့ေလ...ေမာင္႐ွိမယ္ထင္တဲ့ေနရာပဲ ႐ွာမိတာ"
"ေမာင္ကလဲ အိမ္အတြက္ပိုက္ဆံအေရးတႀကီးလိုေနတာကိုး...အလုပ္ကိုဖိၿပီးလုပ္ရတယ္...ကိုဝင္းေအာင္ေရာ သူေဌးေရာေက်းဇူး႐ွိတယ္"
"အင္း....အခုေရာ..အလုပ္ေတြ ေမာင္ေသခ်ာစီစဥ္ခဲ့ၿပီလား"
"စီစဥ္ခဲ့ေပမဲ့...ေမာင္ မ႐ွိရင္ေတာ့...."
"ဟင့္အင္းေနာ္...ေမာင္ သြားရင္ငယ္လဲ လိုက္မွာ"
"ေနရာေဒသကၾကမ္းတယ္ ငယ္ေထြးရဲ႕... ၿပီးေတာ့ဟိုမွာက အိမ္ေတြဘာေတြမ႐ွိဘူး....ေမွာ္ထဲမွာအေနအစားက အဆင္မေျပဘူး ေမာင့္ေနာက္လိုက္ရင္ ငယ္ေထြးပင္ပန္းမွာ"
"ေမာင့္အနားေနရရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"အစားအေသာက္လဲ ဆင္းရဲတယ္...ေမာင့္အစားပုတ္ေလးနဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူး"
"လိုက္မွာပဲ"
"ၿပီးေတာ့ ေမာင္ကအလုပ္မ်ားတယ္...အဲ့မွာ ေယာက်ားေတြခ်ည္းပဲ..."
"ေမာင့္...လုပ္လာျပန္ၿပီေနာ္...ငယ္က ေယာက်ားမဟုတ္ေတာ့ ဘာလဲလို႔..."
"အင္းးးအဟင္း..."
"မရယ္နဲ႔ေနာ္...ေမာင္...ေခၚမသြားခ်င္တာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ေမာင္က႐ိုးေရာ႐ိုးရဲ႕လား"
မ်က္စိကိုေထာင့္ကပ္ကာေစြၾကည့္ရင္း လူကိုတရားခံေမး ေမးေနေတာ့တာ။
"ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ငယ္ေထြးရယ္...ငယ္ေထြးနဲ႔ ခြဲရၿပီးကတည္းက ေမာင္ကေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမ႐ွိေစရဘူး...ေမာင့္အတြက္ ငယ္ေထြးေနရာကို အစားထိုးစရာလူမ႐ွိဘူး...ငယ္ေထြးက ေမာင့္အတြက္တစ္ဦးတည္းေသာမူပိုင္..."
"စကားတတ္တိုင္းေျပာမေနနဲ႔..လူကို ေခၚသြားေပးပါဆို မေခၚသြားဘူး...ငယ္သိတာ အဲ့ဘက္ကိုအလုပ္သြားလုပ္တဲ့ သူေဌးေတြ တစ္႐ြာတစ္က်ီေဆာက္တယ္ဆို"
"ေမာင္ေတာ့ တစ္က်ီမွမေဆာက္ရေသးပါဘူး"
"မေဆာက္ရေသးရင္ ေဆာက္ေလ..."
"အင္း...ေဆာက္မယ္...ေဆာက္ရမယ္"
ေျပာရင္း ငယ့္ကိုယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီတယ္။
"အိပ္ရေအာင္...ငယ္ေထြး"
"ျပန္ခ်ေပး ေအာက္ကို...ဒီမွာေနအုံးမွာ...အိပ္ခ်င္ရင္သြားအိပ္"
"ႁပြတ္..ႁပြတ္...ငယ္ေထြးေလး...ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ"
"ဘာကို ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ လဲ...သြား..မနမ္းနဲ႔ေတာ့"
"အိပ္ၾကရေအာင္ကြာ...ညနက္ေနၿပီ...မနက္က် မထႏိုင္ရင္ အေမတစ္ေယာက္ထဲ ခ်က္ျပဳတ္ေနရမယ္ ငယ္ေထြးရဲ႕...ေမာင္ကူေပးမွ ျဖစ္မွာေပါ့"
ခ်ီရင္းေလွ်ာက္လာတာ အခန္းထိပဲ...
တစ္စက္မွ အၿငိမ္မေနဘူး...
ေျခေထာက္ေတြကို ရမ္းခါၿပီးေဆာ့ေနတာ...
ရင္ဘတ္ကိုလဲ ေခါင္းနဲ႔ေဝွ႔ေနတာပဲ။
ကုတင္ေပၚကို ခ်ေပးေတာ့ စူပုတ္ပုတ္နဲ႔လူကိုျပန္ၾကည့္ေနတာ...
အသည္းေတြယားလြန္းလို႔ မေနႏိုင္ဘူး။
နီရဲၿပီးအိစိုေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလး...ဆြဲၿပီးငုံမိတယ္။
အိစက္ေနတဲ့လွ်ာဖ်ားေလးက ငယ္ေထြးခံတြင္းေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔...
လွ်ာေလးကို ဆြဲယူၿပီးစုပ္လိုက္ေတာ့...အသံေတြက ထိန္းမရေလာက္ေအာင္ က်ယ္လာၿပီး ေမာင္ေရာ ငယ္ေရာ ေသြးေတြပူလာတယ္။
ငယ့္လက္ကေလးက ေမာင့္လည္ပင္းတစ္ေလွ်ာက္ပြတ္သပ္ေနမိတယ္။
အနမ္းေတြကၾကာေလ နက္နဲလာေလ...
အသက္ကိုခိုး႐ႈရင္း နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ငယ့္ရင္ဘတ္ေလး...
ေမာင့္အနမ္းေတြေအာက္မွာ လူးလိမ့္ေန႐ွာတယ္။
"အင္း...ဟင့္...ဟင့္..ေမာင္"
ငယ္ေထြးရဲ႕ တိုးဖြဖြညည္းသံေလးေၾကာင့္ ေမာင္အနမ္းေတြကို ရပ္လိုက္တယ္။
ငယ္ေထြးမ်က္ႏွာေလးေပၚက အစိတ္အပိုင္းတိုင္းကို နမ္းတယ္...ပါးျပင္အိအိေလးကို ႏွာဖ်ားခြၽန္ခြၽန္နစ္ဝင္သြားေအာင္နမ္းပစ္တယ္... ငယ္ေထြးႏွာဖ်ားေလးကို ဖြဖြနမ္းတယ္...နဖူးျပင္ေပၚကိုနမ္းတယ္...ဆံစႏုႏုေလးေတြကိုဖိကပ္ၿပီးနမ္းတယ္။
စိတ္တိုင္းက်နမ္းၿပီးမွ...ငယ္ေထြးမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
ေမာင့္အၾကည့္ေတြေၾကာင့္...ငယ္ေထြး႐ွက္လာတယ္။
အာေခါင္ေတြက ေျခာက္ေသြ႕လာတာမို႔ တံေတြးကိုမ်ိဳခ်ေတာ့..လႈပ္႐ွားသြားတဲ့လည္ဇလုတ္ေလး... ေမာင့္လိုထင္းမေနတဲ့ လည္ဇလုတ္ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ေလးဟာ...ေမာင့္ခံတြင္းထဲေရာက္သြားရတယ္။
"အာ့...ေမာင္...ေမာင္"
ေခါင္းကိုေမာ္႕ေပးရင္း ေမာင့္ကိုေခၚညည္းမိတယ္။
လည္ပင္းအိအိေလးတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင့္အနမ္းေတြ တရစပ္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆြဲၿပီးစုပ္ေတာ့ ပူသြားတဲ့ လည္ပင္းသားေလးေတြ...
"ေမာင္...အရမ္း..အားး..မလုပ္ပါနဲ႔..အရာေတြ ထင္ကုန္မယ္...ေမာင့္"
ေျပာစကားကိုနားမေထာင္ဘူး။
ဖိကပ္ၿပီးဆြဲယူတယ္...စုပ္တယ္။
"ငယ္ေထြးေလး..."
"ေမာင့္ကို...ေမာင့္ကို...ကယ္ပါအုံး"
"ကယ္....ခ်င္...ဘု"
"ေမာင္...အရမ္း...အရမ္း..ျဖစ္ေနတာကို...မသနားဘူးလား"
"သ နား ဘု"
"ငယ္ က လဲ ကြာ"
"ဖယ္ပါ...ဖယ္ပါ..နမ္းလို႔ဝရင္ ဖယ္ေပးေတာ့"
ေမာင့္ရင္ဘတ္ကိုတြန္းရင္း...ေျပာတယ္။
"ေမာင္..ငယ္ေထြးကို အရမ္းလြမ္းေနတာ...သိလား"
"မသိဘူး"
"ငယ္ကလဲကြာ...လုပ္ပါ...ေမာင္ကို ေပးပါ...ေမာင့္ကို ေပးပါေတာ့ကြာ"
ၿငိမ္ၿပီးေမာ္႕ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းၾကည္ေလးေၾကာင့္ လူကပူေလာင္မႈေတြ ႏွစ္ဆတိုးတယ္။
ျပန္ေတြ႕ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိႏွစ္ေယာက္လုံးေမ့ထားၾကရတဲ့ကိစၥ...ကိုယ္စီတာဝန္ေတြ အလုပ္ေတြမ်ားတာေၾကာင့္ေရာ...ေမာင့္က်န္းမာေရးေၾကာင့္ေရာ...အတူမေနျဖစ္ၾက။
အလြမ္းေတြကိုအနမ္းနဲ႔ပဲ ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ၾကရတာ။
အခ်ိန္သုံးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးမွ..ျပန္ၿပီး...အင္း...ဘယ္လိုလဲ အသစ္လိုပဲ..ရင္ခုန္ရတယ္...ရင္တုန္ရတယ္...ေၾကာက္လဲေၾကာက္ေနမိျပန္တယ္။
"လက္ထပ္ရေအာင္...ေမာင္"
တိုးတိုးေလးေျပာတဲ့ ငယ္ေထြးအသံ...
"ဒါေပါ့...ေမာင္ ငယ္ေထြးကို တင္ေတာင္းရမယ္..အေမ့ကို ကန္ေတာ့ပြဲ႐ြက္ခိုင္းၿပီး ငယ္ေထြးကိုေမာင္လာေတာင္းမယ္...ေနာ္...ခုေတာ့...လူခ်င္းအရင္ထပ္ၾကရေအာင္"
"ေမာင္...ဟာ...ေလ...တကယ္မႏိုင္တာ..ငယ္ ေၾကာက္ေနေသးတယ္ ေမာင္ရယ္...တကယ္ေျပာတာ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ငယ္ေျပာတဲ့ပုံျပင္လိုပဲေလ...ပထမတစ္ခြက္သြန္ပစ္လိုက္ရင္ ရၿပီ"
"ေမာင္ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းလဲမသိဘူး"
"အင္း....ေမာင္တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္...ငယ္ေထြးေၾကာင့္"
"ေမာင္ကေလ...သိပ္တတ္တာပဲ"
"အဲ့ေတာ့...စၾကမယ္ေလ...ေနာ္"
ေျပာရင္း ေမာင္ကဝတ္ထားတဲ့အိက်ီကိုဆြဲခြၽတ္တယ္။
တစ္ဆက္ထဲ သူဝတ္ထားတဲ့ပုဆိုးကိုခြၽတ္ၿပီး လႊတ္ပစ္တယ္။
"အား..ေမာင္ တကယ္ကိုပါပဲ...ဟင့္...ငယ္႐ွက္ေနေသးတယ္...ေမာင္ရဲ႕"
မ်က္ႏွာကိုလက္ဖဝါးနဲ႔အုပ္ၿပီး...ငယ္ေအာ္တယ္။
တကယ္႐ွက္ၿပီးေအာ္ေနတာ...မ်က္ႏွာေလးကို ရဲလို႔။
ငယ္ေထြးအိက်ီေတြကိုဆြဲခြၽတ္တယ္..ဝတ္ထားတဲ့ညအိပ္ဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကိုပါ ဆြဲခြၽတ္တယ္။
ေမာင္က လူဆိုး...
ဘာအဝတ္မွမ႐ွိေတာ့တဲ့ ငယ္ေထြးတစ္ကိုယ္လုံးစိုက္ကိုၾကည့္ေနတယ္...႐ွက္တာက အရင္ကထက္ေတာင္ပိုသြားသလားမသိဘူး။
တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ႔ေမာင္နမ္းတယ္...ေမာင့္အနမ္းေတြေၾကာင့္ ငယ္ေထြးေလး ေကာ့ပ်ံေန႐ွာတယ္။
ညည္းသံမထြက္ေအာင္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုနာနာဖိႀကိတ္ထားရတယ္။
ေမာင့္လက္ေတြက ငယ္ေထြးေပါင္တံတစ္ေလွ်ာက္ပြတ္ဆြဲေနတယ္။
ေအာက္ပိုင္းကအရာေလးကို ေမာင္ထိလိုက္တယ္။
"အား...ဟင့္...မလုပ္ပါနဲ႔ေမာင္ရယ္..."
ေမာင့္လက္ေတြနဲ႔ထိကိုင္တာ ေၾကာက္တယ္...႐ွက္လဲ႐ွက္တယ္။
အတင္း႐ုန္းေတာ့မွ...ေမာင္ကလႊတ္လိုက္တယ္။
"ငယ္ေထြးေလး...ေမာင္...အရမ္းၾကင္နာရတဲ့သူ...ေမာင့္အရမ္းလြမ္းေနရတာကြာ..."
လက္ေတြက အေပၚပိုင္းရင္ဘတ္တစ္ေလွ်ာက္ေရာက္လာျပန္တယ္။
ခ်ယ္ရီသီးေလးေတြကို ေမာင္နမ္းတယ္...လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ကလိတယ္။
"ေမာင္...အ့...ေမာင္"
ဘယ္လိုမွထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့တဲ့အသံေတြရယ္...ေမာင့္အထိအေတြ႕ကို တုံ႔ျပန္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြရယ္...ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္နဲ႔...ဒါအျပင္... ေမာင့္ကို ကိုယ္တိုင္လိုခ်င္လာမိၿပီ။
"ေမာင္...အားးးေတာ္ေတာ့...ရၿပီ...ငယ္ရၿပီ...ေမာင္...ငယ့္ကို..ငယ့္ကို...အ့..ေမာင္..."
အဆံဳးစြန္ထိေတာင့္တမႈေတြနဲ႔ ေမာင့္ကိုလိုခ်င္လာတယ္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးဝင္လာတဲ့...ေမာင္..
အရမ္းကိုအသားမက်ႏိုင္ေသး...
ဒီလိုထိေတြ႕မႈမ်ိဳးကို မရခဲ့ၾကတာ ၾကာၿပီေလ။
"ေျဖးေျဖး....ေမာင္ရယ္...အရမ္းနာတယ္"
တိုးတိုးေလး...ေတာင္းဆိုတယ္...ဒါေပမဲ့ ေမာင္လိုခ်င္တဲ့အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနေပး႐ွာတယ္။
"စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထားေလ ငယ္...ေမာင္လဲနာတယ္..ငယ္က အရမ္းကို...က်စ္... အင္း...စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ငယ္...ေမာင္ မရေတာ့ဘူး...အား..ငယ္ေလးရယ္...ေမာင္ လြမ္းလိုက္တာ...ငယ့္ကို ေမာင္အရမ္း လြမ္းေနရတာ"
"အ့...အ့.ေျဖးေျဖး ေမာင္...ေျဖးေျဖးပါ...အားးးး...ေမာင္ေရ...ေျဖးေျဖး...နာေသးတယ္လို႔...အားးး"
တကယ္နာတာ...ဘယ္လိုေၾကာင့္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ကထက္ပိုနာေနရတာပါလိမ့္။
အသည္းထဲထိေရာက္ေအာင္ နာက်င္မႈကျပင္းထန္တယ္။
"ေမာင္...နမ္းပါ...ငယ့္ကို နမ္းပါ"
ေမာင့္အနမ္းေတြေၾကာင့္ နည္းနည္းသက္သာလာတဲ့ နာက်င္မႈ...
ေမာင့္လႈပ္႐ွားမႈေတြနဲ႔အသားက်လာေတာ့ နာက်င္မႈအစား သာယာမႈက ေရာက္လာတယ္။
"အား...ေမာင္....အင္း...ရၿပီ..ေမာင္..နည္းနည္းျမန္ေပး"
"ငယ္ေလး...ငယ္ေလး...ေမာင့္ငယ္ေထြးေလး...အားးးး...ေမာင္႐ူးသြားၿပီသိလား...ငယ္ေထြးေလး...အရမ္း အရမ္း...ေကာင္းလြန္းလို႔...ေနာက္တစ္ေခါက္... ထပ္ေပးအုံးေနာ္...ေမာင္ မရေတာ့ဘူး...ဒီည..ေမာင့္ကိုေပး"
"အ့...တစ္ေခါက္မၿပီးေသးဘူး..အင့္...ေနာက္တစ္ေခါက္ကိုေတာင္းေနတယ္...အား..ေမာင္ကေလ..အာ့...ေလာဘႀကီးလိုက္တာ...ငယ့္ကိုမသနားဘူး..အာ့"
တအင့္အင့္တအအအသံေတြ မျပတ္ဘူး။
ဘယ္လိုျပတ္မွာလဲ။
ေမာင္ ဒီေလာက္ၾကမ္းေနတာကို...
ဘယ္လိုမ်ားေတာင္ ျဖစ္ရပါလိမ့္...
လူကိုလြမ္းတာလား...ပစၥည္းကိုလြမ္းတာလား...
ေနႏွင့္အုံး..မနက္ေရာက္မွ ျပသနာ႐ွာရမယ္။
ဒီလိုေတြးေနတဲ့ ငယ္ေထြးေလးဟာ ေမာင္ျပသနာ႐ွာတာကို တစ္ညလုံးခံေနရေတာ့တယ္။
ျငင္းလိုက္...တစ္ေခါက္ေပးလိုက္...နားၿပီး ေမာင္က ထပ္ေတာင္းလိုက္...ျငင္းေနရင္းေပးလိုက္ရနဲ႔...ေနာက္ဆုံးလုံးဝ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ရယ္ ဆိုမွ...သနားလိုက္တာဆိုၿပီး ရပ္ေပးတယ္။
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္လဲေတာ့ မမွတ္မိဘူးကြယ္...ဘာေတြသိခ်င္ေနၾကမွန္းမသိပါဘူး...
ဒီမွာ နာပါတယ္ဆိုမွ😔😔😔
.
.
.
.
ဆက္ရန္....
A/N
Warning ♥♥အေရးအသားမ်ားအတြက္ နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
Zawgyi