Φαντάζομαι, πως αυτή τη στιγμή, η μνήμη σου θα είναι θολή.
Φαντάζομαι πως τα ναρκωτικά θα έχουν μεθύσει το μυαλό σου όπως κάποτε το μεθούσε η αγάπη μου.
Φαντάζομαι πως τις νύχτες μας, τις έχουν αντικαταστήσει πακέτα τσιγάρα.
Φαντάζομαι πως τα φιλιά μας, τα έχουν αντικαταστήσει θολές εικόνες που, μάλλον, βαφτίζεις λάθη.
Δεν είναι παραλογισμός;
Πόσο πολύ σ' αγάπησα, και εσύ αποζητούσες ένα στασίδι για μια νύχτα;
Δεν είναι παραλογισμός;
Πόση ανάγκη έχω τις αναμνήσεις μας, και εσύ να ακούς το όνομα μου και να γελάς μη ξέροντας πια είμαι, λόγω της ευφυής μέθης της πρέζας που κάρφωσες στην φλέβα σου;
Δεν είναι άδικο;
Φαντάζομαι πως ναι. Παράλληλα φαντάζομαι πως εσύ δεν το σκέφτεσαι καν.
Εγώ το σκέφτομαι.
Και κάθε τόσο, κλαίω.
Γιατί η πιο όμορφη ανάμνηση μας βρήκε ανάσα εκείνο το βράδυ, που τύφλα στο μεθύσι, με ζητούσες στα τηλέφωνα.
<<Πες μου ένα ψέμα.>> γελούσες ευχαριστημένος.
<<Σε αγαπάω...>> ψιθύρισα.
Μακάρι να ήταν.