သဲမႈန္ေလာက္ WARNING!
ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ ေလာ့အိမ္ေတာ္နဲ႔ပတ္သတ္သည့္ စီးပြား႐ွင္မ်ားနဲ႔စကားေျပာေနတုန္း ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ကေလးငယ္ကို သူတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးငယ္ရဲ႕အမူအရာဟာ အရက္မူးသမားတစ္ေယာက္လို ရီေဝေဝျဖစ္ေနၿပီး ပါးေလးေတြသာမက နားထိပ္ေလးေတြပါ ရဲတြက္ေနသည္ကို သူေတြ႔လိုက္ေတာ့ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္မိသြားသည္၊ဒါေပမယ့္ ထိုခ်ိန္မွာ...
"တကယ္ အ႐ွက္မ႐ွိတဲ့ဟာေတြ!!!" အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္အသံဟာ ထြက္လာတာေၾကာင့္ အကုန္လံုးဟာ ႐ုန္းခက္ဆန္ရင္းျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္၊ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ တုအိမ္ေတာ္အႀကီးအကဲဟာ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနကာ တုေမ့ဟန္ရဲ႕လက္ကို ဆြဲကာ ထုတ္သြားျခင္းျဖစ္သည္၊ တုေမ့ဟန္ဟာ ေလာ့က်န္းေပ့ဘက္ လွည့္ၾကည့္ရင္း သူမရဲ႕ႏူတ္ခမ္းမ်ားဟာ ေအာင္ႏိုင္သူအျပံဳးျပံဳးကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္၊တျခားကို အာရံုေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ေလာ့က်န္းေပ့နဲ႔တုေမ့ဟန္ရဲ႕ အခ်ိတ္အဆက္ကို ဘယ္သူမွ မရိပ္မိလိုက္ေပ၊
ထိုေနာက္ စစ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕သခင္မႀကီးရဲ႕အသံဟာ နားေနေဆာင္ဘက္ကေန စူးေဆာင့္စြာထုတ္ေပၚလာေတာ့သည္၊
"အ႐ွက္မ႐ွိတဲ့ ေခြးမ!!!"
ေလာ့က်န္းေပ့ကေတာ့ ဒီအတိုင္းသာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ကေလးငယ္ကိုလည္း ေခၚရန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ခုနကထိုင္ေနသည့္ေနရာမွာ မေတြ႔ေတာ့တာေၾကာင့္ သူရဲ႕စိတ္မ်ားဟာ တင္းၾကပ္သြားေတာ့သည္၊ဒါေၾကာင့္ သူပတ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေနာက္ဘက္ခန္းမတံခါးမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ သူရဲ႕ကေလးငယ္ကို ေပြ႔ဖက္ကာ သြားဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္၊ေနာက္ၿပီး အေဝးမွာလည္း လူငယ္တခ်ိဳ႕ဟာ ဖုန္းနဲ႔ဗီဒီယို႐ိုက္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူရဲ႕ေမး႐ိုးမ်ားဟာ ေထာင္ထသြားၿပီး
'အဟက္ ၾကည့္ရတာ ကေလးငယ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူတို႔ကို နည္းနည္းသတိေပးသင့္ၿပီထင္တယ္'
ထိုေနာက္ သူအနားကို သြားခ်ိန္မွာ ထိုလူဟာ ကေလးရဲ႕အက်ႌေကာ္လံကေနတဆင့္ လက္ကို လ်ိွဳသြင္းရန္ လက္လွမ္းေနသည္ကို ျမင္ေတာ့ သူမ်က္ႏွာဟာ ပိုမိုတင္းမာလာကာ ထိုလူငယ္ကို လက္ေမာင္းကေန ညႇစ္ဆြဲလိုက္ၿပီး ပိတ္ကန္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ကေလးငယ္ရဲ႕ကိုယ္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္သည္၊
"တကယ္ပဲ နေမာ္နမဲ့နဲ႔... ဒယ္ဒီကိုက်ေတာ့ စိတ္ပူၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်ေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး" လို႔ သူေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးငယ္ရဲ႕မ်က္ရည္ေလးမ်ားရစ္ဝဲကာ ရြဲေနသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားဟာ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လာေတာ့သည္၊ကေလးငယ္ရဲ႕ ဒီအမူအရာေလးဟာလည္း သူရဲ႕ႏွလံုးသားကို က်ီဆယ္ႏိုင္ျပန္သည္၊သူဟာ ကေလးငယ္ရဲ႕ စိုစြတ္ကာ ပန္းေရာင္သန္းေနသည့္ ႏူတ္ခမ္းလႊာေလးကို သူရဲ႕လက္မနဲ႔ဖိလာေတာ့ အရင္လို ႏူးညံ့ေနေပမယ့္ အနည္းငယ္ပူေနသည့္ခံစားခ်က္ကိုပါ ရေနေသးၿပီး အနီေရာင္သန္းေနသည့္ လ်ွာေလးရယ္ ပုလဲလိုျဖဴစြတ္ေနသည့္ ညီတန္းေနသည့္သြားတန္းေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္၊
'ဘာလို႔ ကေလးငယ္နဲ႔ပတ္သတ္သည့္အရာတိုင္းက ေသးၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းရတာလဲ' ေလာ့က်န္းေပ့ရဲ႕စိတ္ဟာ အနည္းငယ္ျပန္ၾကည္ခံနီးမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သူေ႐ွ႕ပိတ္ရပ္လာကာ ေဒါသထြက္ေနသည့္အမူအရာျဖင့္
"သခင္ေလးေလာ့...မင္းရဲ႕သတုိ႔သမီးေလာင္းက ငါတို႔သားကို လာျဖားေယာင္းခဲ့တာ! ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မင္းဘက္မွာလည္း တာဝန္႐ွိတယ္မထင္ဘူးလား?" လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေလာ့က်န္းေပ့ရဲ႕မ်က္ဝန္းမ်ားဟာ ထိုမိန္းမကို အထင္ေသးစြာ စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"တာဝန္မ႐ွိဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားသား အိပ္ယာေပၚတက္သြားတဲ့မိန္းမကို ကြၽန္ေတာ္ကဘာေၾကာင့္ တာဝန္ယူရမွာလဲ? စစ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕မဒမ္က ဦးေႏွာက္ေခြးေကြၽးခံလိုက္ရတာလား"လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ထိုစစ္ကြၽင္းဝူရဲ႕အေမဆိုသည့္မိန္းမဟာ ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ႏွာရဲတက္လာၿပီး ေလာ့က်န္းေပ့ကို ႐ိုင္းစိုင္းစြာေျပာဆိုေနေတာ့သည္၊ေနာက္ေတာ့ စစ္အိမ္ေတာ္သခင္ႀကီးဟာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား သူ႔မိန္းမကို ထိန္းသိမ္းကာ ေလာ့က်န္းေပ့ကို ဦးၫႊတ္မတက္ေတာင္းပန္ေတာ့သည္၊
ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ စစ္အိမ္ေတာ္ကုိ ဂ႐ုမစိုက္ေပ၊ဒါေပမယ့္ သူ႔ကေလးငယ္ ေဆးမိသြားသည့္ကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေနာက္ကြယ္လူေတြကို စံုစမ္းရန္ သူ႔လူေတြကို ခိုင္းလိုက္ၿပီးေနာက္မွာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ကေလးငယ္ဟာ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၿပီး သူရဲ႕အက်ႌရင္ဘက္ကို အတင္းဆြဲကာ...
"ဒယ္...ဒယ္ဒီ နာတယ္" လုိ႔ အက္ၿပီး တိမ္ဝင္ေနသည့္အသံေလးဟာ သူၾကားရန္ေတာ့ လံုေလာက္ေသးသည္၊ဒါေၾကာင့္ သူငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးငယ္ဟာ သူရဲ႕ရင္ဘက္ကို ပါးေလးနဲ႔အတင္းပြတ္သပ္ေနတာေၾကာင့္ ပါးေလးတျခမ္းပင္ ရဲတြက္ေနၿပီ၊ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ကေလးငယ္ရဲ႕ေခါင္းကို ရင္ဘက္နဲ႔နည္းနည္းကြာလိုက္ၿပီး နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္ကာ
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဒယ္ဒီ႐ွိတယ္... ဘာမွမျဖစ္ဘူး"လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔ကေလးငယ္ဟာ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ စိုက္ၾကည့္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့သည္၊ကေလးငယ္ရဲ႕ ျမျပာေရာင္မ်က္ဝန္းေလးမ်ားဟာ မွိန္းေမာေနၿပီး ႏူတ္ခမ္းေလးဟာ ဟစိဟစိျဖစ္ေနကာ ေထာင့္စြန္းေလးမွာ ေငြေရာင္အမ်ွင္တန္းေလး စီးက်ေနၿပီး ႏွာထိပ္ေလးေတြပါ ရဲတြက္ေနပံုေလးဟာ 'ဒယ္ဒီ ႐ွန္ေလးကို စားပါ' လို႔ ေျပာေနသေယာင္၊ ဒါေၾကာင့္ သူရဲ႕ေအာက္ပိုင္းတစ္ေနရာဟာ တင္းမာခ်င္သလိုျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ သူရဲ႕စိတ္ကို အလ်င္အျမန္ခ်ဳပ္ထိန္းထားလိုက္ရေတာ့သည္၊သူဘယ္ေလာက္ထိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရလည္းဆုိရင္ နားထင္နားမွာ ေထာင္ထေနသည့္အစိမ္းေရာင္ေသြးေၾကာမ်ားကို ၾကည့္ရံုျဖင့္ သိသာလြန္းလွသည္၊
ဒါေပမယ့္ သူေ႐ွ႕႐ွိလူမ်ားကို ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ခ်ိန္မွာ ခုနက ေႏြဦးလိုေႏြးေထြးကာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေစသည့္ေလထုဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ေဆာင္းရာသီရဲ႕အေအးခိုက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ရ႐ွိသြားသလို ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္၊
စစ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕သခင္ႀကီးဟာလည္း ေလာ့က်န္းေပ့ရဲ႕ေအးစက္စက္အမူအရာေၾကာင့္ သူရဲ႕မိန္းမကို စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲေနမိေတာ့သည္၊
"ဂ်ဴနီယာေလာ့ စစ္အိမ္ေတာ္ဘက္က တကယ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ...ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒီကိစၥကို နားလည္ေပးပါ..." လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ မ်က္လံုးေမွးစင္းကာ စစ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕သခင္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"အခုခ်ိန္မွာ တကယ္သြားေတာင္းပန္ရမွာ တုအိမ္ေတာ္လို႔ထင္တယ္...ကြၽန္ေတာ္သိသေလာက္ ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားတို႔သားနဲ႔ တုေမ့ဟန္ကို လက္ထပ္မဲ့သတင္းကို တရားဝင္ခ်ျပမဲ့ေန႔မဟုတ္ဘူးလား" လို႔ ေလာ့က်န္းေပ့ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူေ႐ွ႕႐ွိလူရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ျဖဴေဖ်ာ့သြားၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္သြားေတာ့သည္၊ထိုေနာက္ ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ သူလည္း ေနစရာအေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ ထြက္ခြာရန္အလုပ္မွာ ေနာက္ကေနေခၚသံၾကားလိုက္ရျပန္သည္၊
သူ႔ကေလးငယ္ရဲ႕အမူအရာဟာ ပိုမိုဆုိးလာသည္ကို ျမင္ေတာ့ သူဟာ အေနာက္ကေခၚသည့္သူကို ဂ႐ုပင္မစိုက္ေတာ့ဘဲ ခန္းမေဆာင္ထဲကေန ထြက္လာေတာ့သည္၊ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေနာက္ကို လိုက္ပါလာသူဟာ ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ အေနာက္ကေန ေက်ာ္တက္ကာ သူတုိ႔ေ႐ွ႕ကို ပိတ္ရပ္လာေတာ့သည္။
"စီနီယာေလာ့... !!!"
ေလာ့က်န္းေပ့ သူတို႔ကို ပိတ္တားလာသည့္ သူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်န္းယုေဝရဲ႕ေမာင္ က်န္းလင္း႐ွျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ပိုမိုမည္းေမွာင္လာေတာ့သည္၊ဒီက်န္းအိမ္ေတာ္ကလူေတြက ဒီတသက္ ဒုကၡေပးတာ ရပ္ဦးမလား!
က်န္းလင္း႐ွဟာလည္း ေလာ့က်န္းေပ့မ်က္ႏွာေမွာင္မိုက္ေနကာ စိတ္အေျခအေနမေကာင္းသည္ကို ျမင္ေတာ့ သူရဲ႕အမူအရာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး သနားတမားေလးျပဳလိုက္ကာ... တိုးကာ ညင္သာသည့္အသံျဖင့္
"က်န္းအိမ္ေတာ္က စီနီယာကို မ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ ခဏခဏလုပ္မိတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ၾကားထဲက ေတာင္းပန္ပါရေစ... "လို႔ ေျပာရင္း သူရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကို အက်ႌေအာက္ေျခအဆံုးကို လိမ္ကာေျပာေနမိသည္၊သူအေနနဲ႔ အရင္ဘဝက အႏုပညာေလာကကို ေျခခ်ခဲ့တာေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းျဖစ္ေစ၊မိန္းမျဖစ္ေစ၊လူေတြကို ဘယ္လိုဆြဲေဆာင္ရမွန္း သင္ယူေလ့လာဖူးသည္၊
တခ်ိန္လံုး အလုပ္ထဲနစ္ျမႇပ္ေနကာ တည္ၿငိမ္ေအးစက္သည့္ေလာ့က်န္းေပ့လိုလူမ်ိဳးဟာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး နိမ့္ခ်ကာအ႐ွက္သည္းလြန္းသည့္ေကာင္ေလးပံုစံမ်ိဳးသေဘာက်က်သည္မလား၊
"ဒါပဲမလား"
က်န္းလင္း႐ွ သူထင္သလို ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ မိသားစုေပၚသိတတ္သည့္လူငယ္ေလးပါလားလို႔ မင္းပါစရာမလိုဘူး က်န္းအိမ္ကအႀကီးအကဲေတြကို လာေတာင္းပန္ခိုင္းလိုက္လို႔ ေျပာလာမည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုသို႔ ဒံုးျပတ္ႀကီးေျပာလာခ်ိန္မွာ သူဘက္ကေန ဘာေျပာရမလဲမသိေတာ့ေပ၊ဒါေၾကာင့္ အနည္းငယ္ဆြံအသြားၿပီး ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ဖို႔ အ႐ွိန္ယူလိုက္ရသည္၊ဒါေပမယ့္ ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ သူ႔ကို ဂ႐ုပင္မစိုက္ေတာ့ဘဲ ေဘးကေနေ႐ွာင္ကာ ထြက္ခြာသြားကာ ေလာ့အိမ္ေတာ္က ကားေပၚတက္ကာ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္၊
လေရာင္ေအာက္မွာ လင္းထိန္ေနသည့္ ထိုေယာက်ာ္းကို က်န္းလင္း႐ွ လိုခ်င္လြန္းလို႔ ႐ူးမတက္ေပ၊အရင္ဘဝကလိုမ်ိဳး အနက္ေရာင္ခ်ည္းသာ ဝတ္ဆင္သည့္ ထိုေယာက်ာ္းဟာ အခုလို ခဲေရာင္အနက္တိုင္းဝတ္စံုနဲ႔လည္း နတ္ဘုရားသဖြယ္ခန္႔ညားလြန္းျပန္သည္၊ဒါေပမယ့္... ေလာ့႐ွန္ဟြာ! အဲ့ေကာင္ကို သူ႔လူနားကေန ရေအာင္ ဖယ္႐ွားပစ္မယ္! ဘုရားသခင္က သူ႔ကို အခြင့္အေရးေပးခဲ့လို႔ ေနာက္တၾကမ္ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာတာပဲမလား၊သူအေနနဲ႔ အားလံုးထက္သာေနသလို အခုလက္႐ွိဘဝမွာလည္း သူရဲ႕ပံုရိပ္ကို အေကာင္းဆံုးထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့တာပဲေလ...၊ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ သူအၾကံအတိုင္းက ထပ္မေအာင္ျမင္ရတာလဲ
--------------------------------
ေလာ့အိမ္ေတာ္ရဲ႕ ေလာ့က်န္းေပ့အခန္းထဲတြင္ အရြယ္အစားႀကီးသည့္လူရြယ္ဟာ အရြယ္စားေသးသည့္လူငယ္ေလးကို ကုတင္ေပၚ ျဖည္းညႇင္းစြာတင္ေပးလိုက္သည္၊ ထိုေနာက္ ေနရထိုင္ရက်ဥ္းၾကပ္ႏိုင္သည့္ လူငယ္ေလးရဲ႕အေပၚကုတ္၊နက္ကတိုင္ကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကိုလည္း ျဖဳတ္လိုက္ၿပီးေနာက္မွာ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ကိုပါ ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့သည္၊
*ဂလု*
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္အိပ္ခန္းမွာ လည္ေခ်ာင္းလုပ္သံဟာ က်ယ္ေလာင္စြာေပၚထြက္လာေတာ့သည္၊
ေလာ့က်န္းေပ့တစ္ေယာက္နားထင္ကေန ေခြၽးမ်ား စီးက်ေနေတာ့သည္၊ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ကာ မ်က္ႏွာအမူအရာ႐ႈပ္မဲ့ေနသည့္ ကေလးငယ္ကေတာ့ ဘာမွမသိေပမယ့္ အသိစိတ္ေကာ၊အားလံုးပံုမွန္ျဖစ္ေနသည့္ ေလာ့က်န္းေပ့အတြက္ကေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ေဆာင္တိုင္း ကမာၻဆယ္ကမာၻေလာက္ၾကာ႐ွည္သလိုပင္၊
ဒီေပါင္တံေလးကို ပထမဆံုးျမင္ဖူးျခင္းလည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီေန႔မွ ပိုဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိေနရတာလဲ... ၊အဆိုးဆံုးဟာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီျဖဴေအာက္မွာ အနည္းငယ္ေဖာင္းေနသည့္ အရာေလးပင္၊သူ႔မွာ ထိုအရာေလးကို ျမင္ေတာ့ ဆက္ေတာင္ မေတာင့္တင္းခ်င္ေတာ့ေပ၊ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕မီးေတာက္မတက္ျဖစ္ေနသည့္အၾကည့္မ်ားကို ကေလးငယ္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚကေန အၾကည့္လြဲလိုက္ၿပီး သူျပင္ဆင္ထားလိုက္သည့္ ေျဖေဆးအရည္ကို ကေလးငယ္ရဲ႕ေခါင္းကို အနည္းငယ္မကာ ေသာက္ခိုင္းလိုက္သည္၊ျငင္းဆန္ေနသည့္ကေလးငယ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ထိုေဆးရည္မ်ားကို သူ႔ပါးစပ္ငံုလိုက္ၿပီး ပန္းေရာင္သန္းၿပီးစိုစြတ္ကာ ဖူးေနသည့္ႏူတ္ခမ္းေလးရဲ႕ ေအာက္ႏူတ္ခမ္းလႊာကို သူ႔လက္နဲ႔အနည္းငယ္ဖြင့္ဟလိုက္ၿပီး သူရဲ႕ႏူတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ကာ တိုက္လိုက္သည္၊ ႐ုန္းကန္ကာ သူ႔ကို တြန္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည့္ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး အနည္းငယ္ဖိအားေပးကာ သူေဆးတိုက္လာၿပီး ခြက္ထဲက ေဆးရည္မ်ားကုန္ဆံုးၿပီးေနာက္မွာ ကေလးငယ္လည္း ေမာ႐ိႈက္သြားေတာ့သည္၊
ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ ေလာ့႐ွန္ဟြာရဲ႕ႏူတ္ခမ္းေထာင့္မွာ စီးက်ေနသည့္အရည္မ်ားကို လက္မနဲ႔ဖြဖြေလးသုတ္ၿပီးေနာက္မွာ သူလည္းအလ်င္စလိုႏွင့္သူရဲ႕အေပၚကုတ္ကို ခြၽတ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားေတာ့သည္၊ထိုေနာက္ တံခါးကို မွီလိုက္ရင္း သူရဲ႕ေဘာင္းဘီထဲက ဖုေဖာင္းေနသည့္ သူရဲ႕အငယ္ေကာင္ကို ထုတ္လာသည့္ခ်ိန္မွာ အရမ္းဆာေလာင္ေနမွန္းသိသာစြာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိထြက္ေပၚလာသည္၊ ေဘာင္းဘီထဲကေန ထြက္ေပၚလာသည့္ သူရဲ႕ ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းဟာ နီညိဳေရာင္သန္းကာ တုတ္ခိုင္ေနၿပီး ေသြးေၾကာမ်ား ေထာင္းထေနတာေၾကာင့္ သူ႔မွာတကိုယ္ေတာ္လက္သံုးသမားဘဝေခါင္းစဥ္ကို အသံုးျပဳရေတာ့မည္။
သူရဲ႕တုတ္ခိုင္ထူထဲတဲ့ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းကို သူရဲ႕လက္တဖက္နဲ႔ေျဖေလ်ာ့ရန္ လက္လွမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူဟာ ဒီပူေႏြးတုတ္ခိုင္သည့္ ထိပ္ေတြ အရည္ၾကည္တစက္ႏွစ္စက္ ထြက္ေနၿပီး သူအေပၚ့အေအာက္ေရြ႔လိုက္တိုင္း အရည္ျပားမ်ားဟာ တြန္႔တက္သြားေတာ့သည္၊ထိုေနာက္ သူရဲ႕ဒီျပသာနာကို ေျဖ႐ွင္းခ်င္သည္၊အခုခ်ိန္မွာ ပန္းေရာင္သန္းကာ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ကေလးငယ္ရဲ႕အေပါက္ေလးထဲ သူ႔အၾကမ္းပတမ္းထိုးလိုက္ခ်င္သည္၊ဒါေပမယ့္ သူမလုပ္ရက္ပင္၊ဒါေၾကာင့္ သူရဲ႕စိတ္႐ိုင္းေတြကို ခ်ဳပ္ထိန္းၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ လာေျဖ႐ွင္းေနသည္မလား၊
"အင္းးး" သူရဲ႕ေက်ာက္စိမ္းေခ်ာင္းဟာ ပိုမိုတင္းမာကာ ထိပ္ပိုင္းသည္လည္း ပိုမိုအေရာင္ရင့္လာေလေလ... သူရဲ႕လက္လႈပ္႐ွားမႈကိုလည္း ပိုမိုသြက္သြက္လက္လက္လုပ္ေနေတာ့သည္၊
"ေပါင္ေပ့....." တိုးကာ ၾသ႐ွသည့္ညည္းသံနဲ႔အတူ ေလာ့က်န္းေပ့ သူရဲ႕အေကာင္ႀကီးထဲကေန အျဖဴေရာင္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္အရည္မ်ားကို ပစ္လႊတ္လိုက္ေတာ့သည္၊
"ကိုယ့္ကို ႐ူးသြပ္ေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ..." ေလာ့က်န္းေပ့ရဲ႕ သူရဲ႕လက္ထဲမွာ အနည္းငယ္ေပက်ံေနသည့္ အျဖဴႏွစ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္မိသည္၊ေနာက္ဆံုး ၿပီးဆံုးခါနီးမွာ ကေလးငယ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးဟာ ႐ူးသြပ္ေစေလာက္သည္၊ ထိုေနာက္ ေရစိမ္ကန္ကို အပူအေအးညိွလိုက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာသည့္ခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ထားစရာျမင္ကြင္းဟာ သူ႔ကို ႀကိဳဆုိေနေတာ့သည္၊
ကေလးငယ္ဟာ ေကြးေကြးေလးေနေနၿပီး သူရဲ႕အရာေလးကို ထုတ္ကာ ေျဖေလ်ာ့ေနရံုသာမက ညည္းညဴသံတိုးတိုးေလးေတာင္ ထြက္ထြက္လာေတာ့သည္၊
ေျဖေဆးက...အလုပ္မလုပ္တာလား!
--------*-------*---------
စာေရးဆရာေျပာစရာ႐ွိသည္။
စာေရးဆရာ: ေျဖေဆးက ဘာလို႔ အလုပ္မလုပ္တာလဲ????
Moon: မင္း အလုပ္မလုပ္ခိုင္းလို႔ေလ
စာေရးဆရာ: တခ်က္ထဲနဲ႔ ထိတယ္: )
Chapter -35 ေမ်ွာ္
---------------
Unicode
Chapter -34(ကလေးငယ်ကြောင့် ရူးတော့မယ်)
သဲမှုန်လောက် WARNING!
လော့ကျန်းပေ့ဟာ လော့အိမ်တော်နဲ့ပတ်သတ်သည့် စီးပွားရှင်များနဲ့စကားပြောနေတုန်း ထောင့်တစ်နေရာမှာ ငြိမ်သက်သွားသည့် ကလေးငယ်ကို သူတစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကလေးငယ်ရဲ့အမူအရာဟာ အရက်မူးသမားတစ်ယောက်လို ရီဝေဝေဖြစ်နေပြီး ပါးလေးတွေသာမက နားထိပ်လေးတွေပါ ရဲတွက်နေသည်ကို သူတွေ့လိုက်တော့ မျက်မှောက်ကြုတ်မိသွားသည်၊ဒါပေမယ့် ထိုချိန်မှာ...
"တကယ် အရှက်မရှိတဲ့ဟာတွေ!!!" အမျိုးသားတစ်ယောက်အသံဟာ ထွက်လာတာကြောင့် အကုန်လုံးဟာ ရုန်းခက်ဆန်ရင်းဖြစ်ကုန်ကြတော့သည်၊ဘာလို့လဲဆိုတော့ တုအိမ်တော်အကြီးအကဲဟာ ဒေါသတကြီးဖြစ်နေကာ တုမေ့ဟန်ရဲ့လက်ကို ဆွဲကာ ထုတ်သွားခြင်းဖြစ်သည်၊ တုမေ့ဟန်ဟာ လော့ကျန်းပေ့ဘက် လှည့်ကြည့်ရင်း သူမရဲ့နူတ်ခမ်းများဟာ အောင်နိုင်သူအပြုံးပြုံးကာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်၊တခြားကို အာရုံရောက်နေတာကြောင့် လော့ကျန်းပေ့နဲ့တုမေ့ဟန်ရဲ့ အချိတ်အဆက်ကို ဘယ်သူမှ မရိပ်မိလိုက်ပေ၊
ထိုနောက် စစ်အိမ်တော်ရဲ့သခင်မကြီးရဲ့အသံဟာ နားနေဆောင်ဘက်ကနေ စူးဆောင့်စွာထုတ်ပေါ်လာတော့သည်၊
"အရှက်မရှိတဲ့ ခွေးမ!!!"
လော့ကျန်းပေ့ကတော့ ဒီအတိုင်းသာ ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ကလေးငယ်ကိုလည်း ခေါ်ရန် လှည့်ကြည့်လိုက် ခုနကထိုင်နေသည့်နေရာမှာ မတွေ့တော့တာကြောင့် သူရဲ့စိတ်များဟာ တင်းကြပ်သွားတော့သည်၊ဒါကြောင့် သူပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ချိန်မှာ အနောက်ဘက်ခန်းမတံခါးမှာ လူငယ်တစ်ယောက်ဟာ သူရဲ့ကလေးငယ်ကို ပွေ့ဖက်ကာ သွားဖို့ ကြိုးစားနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်၊နောက်ပြီး အဝေးမှာလည်း လူငယ်တချို့ဟာ ဖုန်းနဲ့ဗီဒီယိုရိုက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့ သူရဲ့မေးရိုးများဟာ ထောင်ထသွားပြီး
'အဟက် ကြည့်ရတာ ကလေးငယ်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး သူတို့ကို နည်းနည်းသတိပေးသင့်ပြီထင်တယ်'
ထိုနောက် သူအနားကို သွားချိန်မှာ ထိုလူဟာ ကလေးရဲ့အကျႌကော်လံကနေတဆင့် လက်ကို လျှိုသွင်းရန် လက်လှမ်းနေသည်ကို မြင်တော့ သူမျက်နှာဟာ ပိုမိုတင်းမာလာကာ ထိုလူငယ်ကို လက်မောင်းကနေ ညှစ်ဆွဲလိုက်ပြီး ပိတ်ကန်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ကလေးငယ်ရဲ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ချီလိုက်သည်၊
"တကယ်ပဲ နမော်နမဲ့နဲ့... ဒယ်ဒီကိုကျတော့ စိတ်ပူပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုကျတော့ ဂရုမစိုက်ဘူး" လို့ သူပြောလိုက်တော့ ကလေးငယ်ရဲ့မျက်ရည်လေးများရစ်ဝဲကာ ရွဲနေသည့်မျက်ဝန်းများဟာ သူ့ကို မော့ကြည့်လာတော့သည်၊ကလေးငယ်ရဲ့ ဒီအမူအရာလေးဟာလည်း သူရဲ့နှလုံးသားကို ကျီဆယ်နိုင်ပြန်သည်၊သူဟာ ကလေးငယ်ရဲ့ စိုစွတ်ကာ ပန်းရောင်သန်းနေသည့် နူတ်ခမ်းလွှာလေးကို သူရဲ့လက်မနဲ့ဖိလာတော့ အရင်လို နူးညံ့နေပေမယ့် အနည်းငယ်ပူနေသည့်ခံစားချက်ကိုပါ ရနေသေးပြီး အနီရောင်သန်းနေသည့် လျှာလေးရယ် ပုလဲလိုဖြူစွတ်နေသည့် ညီတန်းနေသည့်သွားတန်းလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်၊
'ဘာလို့ ကလေးငယ်နဲ့ပတ်သတ်သည့်အရာတိုင်းက သေးပြီး ချစ်စရာကောင်းရတာလဲ' လော့ကျန်းပေ့ရဲ့စိတ်ဟာ အနည်းငယ်ပြန်ကြည်ခံနီးမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဟာ သူရှေ့ပိတ်ရပ်လာကာ ဒေါသထွက်နေသည့်အမူအရာဖြင့်
"သခင်လေးလော့...မင်းရဲ့သတို့သမီးလောင်းက ငါတို့သားကို လာဖြားယောင်းခဲ့တာ! ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး မင်းဘက်မှာလည်း တာဝန်ရှိတယ်မထင်ဘူးလား?" လို့ပြောလိုက်တော့ လော့ကျန်းပေ့ရဲ့မျက်ဝန်းများဟာ ထိုမိန်းမကို အထင်သေးစွာ စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး...
"တာဝန်မရှိဘူး၊ ပြီးတော့ ခင်ဗျားသား အိပ်ယာပေါ်တက်သွားတဲ့မိန်းမကို ကျွန်တော်ကဘာကြောင့် တာဝန်ယူရမှာလဲ? စစ်အိမ်တော်ရဲ့မဒမ်က ဦးနှောက်ခွေးကျွေးခံလိုက်ရတာလား"လို့ ပြောလိုက်တော့ ထိုစစ်ကျွင်းဝူရဲ့အမေဆိုသည့်မိန်းမဟာ ဒေါသကြောင့် မျက်နှာရဲတက်လာပြီး လော့ကျန်းပေ့ကို ရိုင်းစိုင်းစွာပြောဆိုနေတော့သည်၊နောက်တော့ စစ်အိမ်တော်သခင်ကြီးဟာ ကြောက်လန့်တကြား သူ့မိန်းမကို ထိန်းသိမ်းကာ လော့ကျန်းပေ့ကို ဦးညွှတ်မတက်တောင်းပန်တော့သည်၊
လော့ကျန်းပေ့ဟာ စစ်အိမ်တော်ကို ဂရုမစိုက်ပေ၊ဒါပေမယ့် သူ့ကလေးငယ် ဆေးမိသွားသည့်ကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး နောက်ကွယ်လူတွေကို စုံစမ်းရန် သူ့လူတွေကို ခိုင်းလိုက်ပြီးနောက်မှာ သူ့ရင်ခွင်ထဲက ကလေးငယ်ဟာ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာပြီး သူရဲ့အကျႌရင်ဘက်ကို အတင်းဆွဲကာ...
"ဒယ်...ဒယ်ဒီ နာတယ်" လို့ အက်ပြီး တိမ်ဝင်နေသည့်အသံလေးဟာ သူကြားရန်တော့ လုံလောက်သေးသည်၊ဒါကြောင့် သူငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကလေးငယ်ဟာ သူရဲ့ရင်ဘက်ကို ပါးလေးနဲ့အတင်းပွတ်သပ်နေတာကြောင့် ပါးလေးတခြမ်းပင် ရဲတွက်နေပြီ၊ဒါကြောင့် သူဟာ ကလေးငယ်ရဲ့ခေါင်းကို ရင်ဘက်နဲ့နည်းနည်းကွာလိုက်ပြီး နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်ကာ
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဒယ်ဒီရှိတယ်... ဘာမှမဖြစ်ဘူး"လို့ ပြောလိုက်တော့ သူ့ကလေးငယ်ဟာ သူ့ကို မော့ကြည့်ကာ စိုက်ကြည့်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်၊ကလေးငယ်ရဲ့ မြပြာရောင်မျက်ဝန်းလေးများဟာ မှိန်းမောနေပြီး နူတ်ခမ်းလေးဟာ ဟစိဟစိဖြစ်နေကာ ထောင့်စွန်းလေးမှာ ငွေရောင်အမျှင်တန်းလေး စီးကျနေပြီး နှာထိပ်လေးတွေပါ ရဲတွက်နေပုံလေးဟာ 'ဒယ်ဒီ ရှန်လေးကို စားပါ' လို့ ပြောနေသယောင်၊ ဒါကြောင့် သူရဲ့အောက်ပိုင်းတစ်နေရာဟာ တင်းမာချင်သလိုဖြစ်သွားတာကြောင့် သူရဲ့စိတ်ကို အလျင်အမြန်ချုပ်ထိန်းထားလိုက်ရတော့သည်၊သူဘယ်လောက်ထိ ထိန်းချုပ်ထားရလည်းဆိုရင် နားထင်နားမှာ ထောင်ထနေသည့်အစိမ်းရောင်သွေးကြောများကို ကြည့်ရုံဖြင့် သိသာလွန်းလှသည်၊
ဒါပေမယ့် သူရှေ့ရှိလူများကို လော့ကျန်းပေ့ဟာ မော့ကြည့်လာသည့်ချိန်မှာ ခုနက နွေဦးလိုနွေးထွေးကာ သက်သောင့်သက်သာဖြစ်စေသည့်လေထုဟာ ပျောက်ကွယ်သွားကာ ဆောင်းရာသီရဲ့အအေးခိုက်ဆုံးအချိန်ကို ရရှိသွားသလို ပြောင်းလဲသွားတော့သည်၊
စစ်အိမ်တော်ရဲ့သခင်ကြီးဟာလည်း လော့ကျန်းပေ့ရဲ့အေးစက်စက်အမူအရာကြောင့် သူရဲ့မိန်းမကို စိတ်ထဲကနေ ကျိန်ဆဲနေမိတော့သည်၊
"ဂျူနီယာလော့ စစ်အိမ်တော်ဘက်က တကယ်ကို တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ...ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီကိစ္စကို နားလည်ပေးပါ..." လို့ပြောလိုက်တော့ လော့ကျန်းပေ့ဟာ မျက်လုံးမှေးစင်းကာ စစ်အိမ်တော်ရဲ့သခင်ကြီးကို ကြည့်လိုက်ပြီး
"အခုချိန်မှာ တကယ်သွားတောင်းပန်ရမှာ တုအိမ်တော်လို့ထင်တယ်...ကျွန်တော်သိသလောက် ဒီနေ့ ခင်ဗျားတို့သားနဲ့ တုမေ့ဟန်ကို လက်ထပ်မဲ့သတင်းကို တရားဝင်ချပြမဲ့နေ့မဟုတ်ဘူးလား" လို့ လော့ကျန်းပေ့ ပြောလိုက်တော့ သူရှေ့ရှိလူရဲ့မျက်နှာဟာ ဖြူဖျော့သွားပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်သွားတော့သည်၊ထိုနောက် လော့ကျန်းပေ့ဟာ သူလည်း နေစရာအကြောင်းမရှိတော့တာကြောင့် ထွက်ခွာရန်အလုပ်မှာ နောက်ကနေခေါ်သံကြားလိုက်ရပြန်သည်၊
သူ့ကလေးငယ်ရဲ့အမူအရာဟာ ပိုမိုဆိုးလာသည်ကို မြင်တော့ သူဟာ အနောက်ကခေါ်သည့်သူကို ဂရုပင်မစိုက်တော့ဘဲ ခန်းမဆောင်ထဲကနေ ထွက်လာတော့သည်၊ဒါပေမယ့် သူတို့နောက်ကို လိုက်ပါလာသူဟာ ဇွဲမလျော့ဘဲ အနောက်ကနေ ကျော်တက်ကာ သူတို့ရှေ့ကို ပိတ်ရပ်လာတော့သည်။
"စီနီယာလော့... !!!"
လော့ကျန်းပေ့ သူတို့ကို ပိတ်တားလာသည့် သူကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျန်းယုဝေရဲ့မောင် ကျန်းလင်းရှဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် သူ့မျက်နှာဟာ ပိုမိုမည်းမှောင်လာတော့သည်၊ဒီကျန်းအိမ်တော်ကလူတွေက ဒီတသက် ဒုက္ခပေးတာ ရပ်ဦးမလား!
ကျန်းလင်းရှဟာလည်း လော့ကျန်းပေ့မျက်နှာမှောင်မိုက်နေကာ စိတ်အခြေအနေမကောင်းသည်ကို မြင်တော့ သူရဲ့အမူအရာကို အတတ်နိုင်ဆုံး သနားတမားလေးပြုလိုက်ကာ... တိုးကာ ညင်သာသည့်အသံဖြင့်
"ကျန်းအိမ်တော်က စီနီယာကို မျက်နှာပျက်အောင် ခဏခဏလုပ်မိတဲ့အတွက် ကျွန်တော်ကပဲ ကြားထဲက တောင်းပန်ပါရစေ... "လို့ ပြောရင်း သူရဲ့လက်တစ်ဖက်ကို အကျႌအောက်ခြေအဆုံးကို လိမ်ကာပြောနေမိသည်၊သူအနေနဲ့ အရင်ဘဝက အနုပညာလောကကို ခြေချခဲ့တာကြောင့် ယောကျာ်းဖြစ်စေ၊မိန်းမဖြစ်စေ၊လူတွေကို ဘယ်လိုဆွဲဆောင်ရမှန်း သင်ယူလေ့လာဖူးသည်၊
တချိန်လုံး အလုပ်ထဲနစ်မြှပ်နေကာ တည်ငြိမ်အေးစက်သည့်လော့ကျန်းပေ့လိုလူမျိုးဟာ နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး နိမ့်ချကာအရှက်သည်းလွန်းသည့်ကောင်လေးပုံစံမျိုးသဘောကျကျသည်မလား၊
"ဒါပဲမလား"
ကျန်းလင်းရှ သူထင်သလို လော့ကျန်းပေ့ဟာ မိသားစုပေါ်သိတတ်သည့်လူငယ်လေးပါလားလို့ မင်းပါစရာမလိုဘူး ကျန်းအိမ်ကအကြီးအကဲတွေကို လာတောင်းပန်ခိုင်းလိုက်လို့ ပြောလာမည်ဟု ထင်ခဲ့သော်လည်း ထိုသို့ ဒုံးပြတ်ကြီးပြောလာချိန်မှာ သူဘက်ကနေ ဘာပြောရမလဲမသိတော့ပေ၊ဒါကြောင့် အနည်းငယ်ဆွံအသွားပြီး ပြန်လည်တုန့်ပြန်ဖို့ အရှိန်ယူလိုက်ရသည်၊ဒါပေမယ့် လော့ကျန်းပေ့ဟာ သူ့ကို ဂရုပင်မစိုက်တော့ဘဲ ဘေးကနေရှောင်ကာ ထွက်ခွာသွားကာ လော့အိမ်တော်က ကားပေါ်တက်ကာ ထွက်ခွာသွားတော့သည်၊
လရောင်အောက်မှာ လင်းထိန်နေသည့် ထိုယောကျာ်းကို ကျန်းလင်းရှ လိုချင်လွန်းလို့ ရူးမတက်ပေ၊အရင်ဘဝကလိုမျိုး အနက်ရောင်ချည်းသာ ဝတ်ဆင်သည့် ထိုယောကျာ်းဟာ အခုလို ခဲရောင်အနက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့လည်း နတ်ဘုရားသဖွယ်ခန့်ညားလွန်းပြန်သည်၊ဒါပေမယ့်... လော့ရှန်ဟွာ! အဲ့ကောင်ကို သူ့လူနားကနေ ရအောင် ဖယ်ရှားပစ်မယ်! ဘုရားသခင်က သူ့ကို အခွင့်အရေးပေးခဲ့လို့ နောက်တကြမ် ပြန်လည်မွေးဖွားလာတာပဲမလား၊သူအနေနဲ့ အားလုံးထက်သာနေသလို အခုလက်ရှိဘဝမှာလည်း သူရဲ့ပုံရိပ်ကို အကောင်းဆုံးထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့တာပဲလေ...၊ဒါပေမယ့် ဘာလို့ သူအကြံအတိုင်းက ထပ်မအောင်မြင်ရတာလဲ
--------------------------------
လော့အိမ်တော်ရဲ့ လော့ကျန်းပေ့အခန်းထဲတွင် အရွယ်အစားကြီးသည့်လူရွယ်ဟာ အရွယ်စားသေးသည့်လူငယ်လေးကို ကုတင်ပေါ် ဖြည်းညှင်းစွာတင်ပေးလိုက်သည်၊ ထိုနောက် နေရထိုင်ရကျဉ်းကြပ်နိုင်သည့် လူငယ်လေးရဲ့အပေါ်ကုတ်၊နက်ကတိုင်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး အကျႌကြယ်သီးများကိုလည်း ဖြုတ်လိုက်ပြီးနောက်မှာ ဘောင်းဘီရှည်ကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်၊
*ဂလု*
တိတ်ဆိတ်နေသည့်အိပ်ခန်းမှာ လည်ချောင်းလုပ်သံဟာ ကျယ်လောင်စွာပေါ်ထွက်လာတော့သည်၊
လော့ကျန်းပေ့တစ်ယောက်နားထင်ကနေ ချွေးများ စီးကျနေတော့သည်၊ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ မျက်နှာအမူအရာရှုပ်မဲ့နေသည့် ကလေးငယ်ကတော့ ဘာမှမသိပေမယ့် အသိစိတ်ကော၊အားလုံးပုံမှန်ဖြစ်နေသည့် လော့ကျန်းပေ့အတွက်ကတော့ တစ်ခုခုလုပ်ဆောင်တိုင်း ကမ္ဘာဆယ်ကမ္ဘာလောက်ကြာရှည်သလိုပင်၊
ဒီပေါင်တံလေးကို ပထမဆုံးမြင်ဖူးခြင်းလည်းမဟုတ်ဘဲ ဘာကြောင့် ဒီနေ့မှ ပိုဆွဲဆောင်မှုရှိနေရတာလဲ... ၊အဆိုးဆုံးဟာ အောက်ခံဘောင်းဘီဖြူအောက်မှာ အနည်းငယ်ဖောင်းနေသည့် အရာလေးပင်၊သူ့မှာ ထိုအရာလေးကို မြင်တော့ ဆက်တောင် မတောင့်တင်းချင်တော့ပေ၊ ဒါပေမယ့် သူရဲ့မီးတောက်မတက်ဖြစ်နေသည့်အကြည့်များကို ကလေးငယ်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ အကြည့်လွဲလိုက်ပြီး သူပြင်ဆင်ထားလိုက်သည့် ဖြေဆေးအရည်ကို ကလေးငယ်ရဲ့ခေါင်းကို အနည်းငယ်မကာ သောက်ခိုင်းလိုက်သည်၊ငြင်းဆန်နေသည့်ကလေးငယ်ကြောင့် နောက်ဆုံး ထိုဆေးရည်များကို သူ့ပါးစပ်ငုံလိုက်ပြီး ပန်းရောင်သန်းပြီးစိုစွတ်ကာ ဖူးနေသည့်နူတ်ခမ်းလေးရဲ့ အောက်နူတ်ခမ်းလွှာကို သူ့လက်နဲ့အနည်းငယ်ဖွင့်ဟလိုက်ပြီး သူရဲ့နူတ်ခမ်းနဲ့တေ့ကာ တိုက်လိုက်သည်၊ ရုန်းကန်ကာ သူ့ကို တွန်းထုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည့် လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုလည်း ချုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အနည်းငယ်ဖိအားပေးကာ သူဆေးတိုက်လာပြီး ခွက်ထဲက ဆေးရည်များကုန်ဆုံးပြီးနောက်မှာ ကလေးငယ်လည်း မောရှိုက်သွားတော့သည်၊
လော့ကျန်းပေ့ဟာ လော့ရှန်ဟွာရဲ့နူတ်ခမ်းထောင့်မှာ စီးကျနေသည့်အရည်များကို လက်မနဲ့ဖွဖွလေးသုတ်ပြီးနောက်မှာ သူလည်းအလျင်စလိုနှင့်သူရဲ့အပေါ်ကုတ်ကို ချွတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတော့သည်၊ထိုနောက် တံခါးကို မှီလိုက်ရင်း သူရဲ့ဘောင်းဘီထဲက ဖုဖောင်းနေသည့် သူရဲ့အငယ်ကောင်ကို ထုတ်လာသည့်ချိန်မှာ အရမ်းဆာလောင်နေမှန်းသိသာစွာ ကြောက်ခမန်းလိလိထွက်ပေါ်လာသည်၊ ဘောင်းဘီထဲကနေ ထွက်ပေါ်လာသည့် သူရဲ့ ကျောက်စိမ်းချောင်းဟာ နီညိုရောင်သန်းကာ တုတ်ခိုင်နေပြီး သွေးကြောများ ထောင်းထနေတာကြောင့် သူ့မှာတကိုယ်တော်လက်သုံးသမားဘဝခေါင်းစဉ်ကို အသုံးပြုရတော့မည်။
သူရဲ့တုတ်ခိုင်ထူထဲတဲ့ကျောက်စိမ်းချောင်းကို သူရဲ့လက်တဖက်နဲ့ဖြေလျော့ရန် လက်လှမ်းလိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ သူဟာ ဒီပူနွေးတုတ်ခိုင်သည့် ထိပ်တွေ အရည်ကြည်တစက်နှစ်စက် ထွက်နေပြီး သူအပေါ့်အအောက်ရွေ့လိုက်တိုင်း အရည်ပြားများဟာ တွန့်တက်သွားတော့သည်၊ထိုနောက် သူရဲ့ဒီပြသာနာကို ဖြေရှင်းချင်သည်၊အခုချိန်မှာ ပန်းရောင်သန်းကာ ကျဉ်းမြောင်းသည့်ကလေးငယ်ရဲ့အပေါက်လေးထဲ သူ့အကြမ်းပတမ်းထိုးလိုက်ချင်သည်၊ဒါပေမယ့် သူမလုပ်ရက်ပင်၊ဒါကြောင့် သူရဲ့စိတ်ရိုင်းတွေကို ချုပ်ထိန်းပြီး ရေချိုးခန်းထဲ လာဖြေရှင်းနေသည်မလား၊
"အင်းးး" သူရဲ့ကျောက်စိမ်းချောင်းဟာ ပိုမိုတင်းမာကာ ထိပ်ပိုင်းသည်လည်း ပိုမိုအရောင်ရင့်လာလေလေ... သူရဲ့လက်လှုပ်ရှားမှုကိုလည်း ပိုမိုသွက်သွက်လက်လက်လုပ်နေတော့သည်၊
"ပေါင်ပေ့....." တိုးကာ သြရှသည့်ညည်းသံနဲ့အတူ လော့ကျန်းပေ့ သူရဲ့အကောင်ကြီးထဲကနေ အဖြူရောင်ပျစ်နှစ်နှစ်အရည်များကို ပစ်လွှတ်လိုက်တော့သည်၊
"ကိုယ့်ကို ရူးသွပ်အောင် လုပ်နေတာပဲ..." လော့ကျန်းပေ့ရဲ့ သူရဲ့လက်ထဲမှာ အနည်းငယ်ပေကျံနေသည့် အဖြူနှစ်များကို ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်မိသည်၊နောက်ဆုံး ပြီးဆုံးခါနီးမှာ ကလေးငယ်ရဲ့ ပုံရိပ်လေးဟာ ရူးသွပ်စေလောက်သည်၊ ထိုနောက် ရေစိမ်ကန်ကို အပူအအေးညှိလိုက်ပြီး ပြန်ထွက်လာသည့်ချိန်မှာ မထင်မှတ်ထားစရာမြင်ကွင်းဟာ သူ့ကို ကြိုဆိုနေတော့သည်၊
ကလေးငယ်ဟာ ကွေးကွေးလေးနေနေပြီး သူရဲ့အရာလေးကို ထုတ်ကာ ဖြေလျော့နေရုံသာမက ညည်းညူသံတိုးတိုးလေးတောင် ထွက်ထွက်လာတော့သည်၊
ဖြေဆေးက...အလုပ်မလုပ်တာလား!
--------*-------*---------
စာရေးဆရာပြောစရာရှိသည်။
စာရေးဆရာ: ဖြေဆေးက ဘာလို့ အလုပ်မလုပ်တာလဲ
Moon: မင်း အလုပ်မလုပ်ခိုင်းလို့လေ
စာရေးဆရာ: တချက်ထဲနဲ့ ထိတယ်: )
Chapter -35 မျှော်
---------------