Burmese Translation of Fu Jun You Zhe Dian {夫君，悠着点} by Author 苏行乐.
အခန်း (၆၆)
TRANSLATOR - NC
--------------------
"မယ်တော့်မှာ ဘာအစီအစဉ်များရှိပါသလဲ" ဖေ့ကျန်း မေးလိုက်တော့လေသည်။
"ဆောင်းတွင်း အေးစက်စက်ကြီးလဲ ကုန်လွန်ပြီဆိုတော့ သူတို့တွေ မြို့တော်ကို ပြန်လာကြတော့မယ်" မုမိဖုရားက ဆိုလိုက်လေသည်။ "လမိဖုရား နွေဦးကျော်အောင်တောင် အသက်မရှင်နိုင်တော့မဲ့ ကိစ္စလို၊ မင့်ခမည်းတော်ရဲ့ မွေးနေ့စားသောက်ပွဲအခန်းအနားလို အခွင့်အရေးကောင်းတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်"
ဖုန်းကျောင်း စံအိမ်တော်၌ ဖေ့ကျင်း၊ ရန်ရှီးနဉ်နှင့် ကျန်သူများမှာ မိမိတို့ဘာသာ ပျော်ရွှင်မြူးထူးနေကြလေသည်။
တချို့က တံခါးရှေ့မှာ ထိုင်နေကြပြီး သက်သောင့်သက်သာ ဖြေလျှော့နေကြသလို တချို့ကလည်း အမဲလိုက်ရင်း၊ ဆော့ကစားရင်း၊ အိပ်လိုက် စားလိုက် လုပ်နေကြလေသည်။
သူတို့မှာ တစ်နေ့တစ်နေ့ ပျော်ရရွှင်ရအောင် ဘာလုပ်ကြမလဲ၊ ဘယ်လို ကစားရမလဲသာ တွေးစရာ ရှိသည်။ ဖုန်းကျောင်းစံအိမ်တော်၌ အမြဲတမ်းနေခွင့်မရသည်ကိုသာ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေကြလေသည်။
လေးလမြောက်၏ ၁၂ ရက်ကို ရောက်သောအခါတွင်မူ ဖုန်းကျောင်းအိမ်တော်သို့ ဝမ်းနည်းစရာ သတင်းတစ်ရပ်ရောက်လာခဲ့လေသည်။ လမိဖုရား ကံတော်ကုန်ပြီတဲ့လေ။
"ဖေ့ကျင်း၊ လမိဖုရားက ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး ကံကုန်ရတာတဲ့လဲ..." ရန်ရှီးနဉ် စိတ်မကောင်းကြီးစွာ မေးလိုက်တော့သည်။
ဖေ့ကျင်းလည်း ရန်ရှီးနဉ်ကို ဖက်ထားရင်း နောက်လိုက်နောက်ပါ အစေခံများအားလုံးကို အထုတ်အထည်များ သိမ်းဆည်းထားရန် မှာလိုက်တော့သည်။
ထိုနေ့မှာပင် ဖေ့ကျင်းနှင့် ရန်ရှီးနဉ်တို့ မြို့တော်သို့ ပြန်လာခဲ့လိုက်ကြသည်။
မြင်းလှည်းအတွင်းမှာတော့ ရန်ရှီးနဉ်သည် သူမ၏ ကိုယ်ဝန်ဗိုက်ကို အသာအယာ ပွတ်သပ်နေလေသည်။ "အစ်ကိုကြီး၊ လမိဖုရားက ကျွန်မထက် နှစ်အနည်းငယ်လောက်ပဲ အသက်ပိုကြီးတာနော်..."
"လူတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်တော့ ကံချင်း ဘယ်တူပါ့မလဲ" ဖေ့ကျင်းက ပြောလိုက်သည်။
"ဖေ့ခန်းကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ" ရန်ရှီးနဉ် မေးလိုက်လေသည်။ "သူက ကလေးပေါက်စလေးပဲရှိသေး... သူ့ကို ဘယ်သူက ကာကွယ်ပေးတော့မလဲ"
ဖေ့ကျင်းက ဖေ့ခန်း၏ အခြေအနေသည် သူ ငယ်စဉ်ကနှင့် တူလှသည်ဟု စဉ်းစားမိသည်။ သူ့ငယ်ဘဝမှာလည်း ကာကွယ်ပေးမည့်သူ မရှိခဲ့ပေ။
"အစ်ကိုကြီး..." ရန်ရှီးနဉ် ခေါ်လိုက်လေသည်။
"ဟင်..." ဖေ့ကျင်းက ထူး၏။
"ကျွန်မတို့ ဖေ့ခန်းကိုလေ... အိမ်တော်ကို ခေါ်ထားပြီး ကာကွယ်ပေးကြမလား"
"ကိုယ်လဲ ရှောင်ခန်းကို အိမ်တော်ခေါ်ထားချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ လောလောဆယ်မှာ ကိုယ်တို့ရဲ့ အိမ်တော်က သူ့အတွက် မလုံခြုံနေဘူး" ဖေ့ကျင်းက ပြန်ဖြေသည်။
မင်းကြီး သက်တော်ထင်ရှား ရှိနေသရွေ့တော့ နန်းတော်တွင်း၌ ဖေ့ခန်းဘဝမှာ သနားစရာကောင်းနေသည့်တိုင် အသက်တော့ရှင်ခွင့် ရနေဦးမည်။
"ဖေ့ခန်းလေးက သနားစရာပဲ... ကလေးက ၅ နှစ်ပဲရှိသေးတာကို" ရန်ရှီးနဉ် ညည်းတွားမိလေသည်။
"ရှီးနဉ် ဖေ့ခန်း ငယ်တုန်းလေး နာကျင်မှု ခံစားရတာ ကောင်းတော့ကောင်းပါတယ်... အဲ့တော့မှ သူ ပိုပြီး ရင့်ကျက်မြန်၊ ကြံ့ခိုင်လာမှာ၊ နန်းတော်ထဲမှာလဲ အသားကျအောင် လိုက်လျောညီထွေနေတတ်လာမယ်" ဖေ့ကျင်း ပြောလိုက်လေသည်။ "ကိုယ်တို့ ဖေ့ခန်းကို ကာကွယ်ပေးချင်တယ်ဆိုရင်တော့ ဘယ်သူမှ ခြိမ်းခြောက်ရန်ပြုနိုင်စွမ်း မရှိတဲ့ အနေအထားရောက်နေအောင် ကြိုးစားဖို့ လိုမယ်"
ရန်ရှီးနဉ် သူမ ဗိုက်ကို ကာကွယ်လိုဟန်ဖြင့် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖုံးထားလိုက်တော့သည်။
"ဆောင်းခိုလို့တော့ ပြီးသွားပြီ" ဖေ့ကျင်းက ဆိုသည်။
ဖေ့ကျင်း ရန်ရှီးနဉ်နှင့် ရင်သွေးလေးကိုပါ တစ်ပါတည်း ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။
ထိုနေ့ နေစောင်းချိန်၌ လမိဖုရားအတွက် ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ဈာပနအခန်းအနားငယ်ကို နန်းတော်တွင်းမှာပဲ ကျင်းပပေးခဲ့ကြသည်။ ရန်ရှီးနဉ်မှာ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ထားသောကြောင့် ဈာပနပွဲ တက်ခွင့်မရှိပေ။ သူမ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှသာ ငေးမောကြည့်ရသည်။ ဖေ့ခန်းမှာ သေးလွန်းသဖြင့် မြင်ပင် မမြင်ရ။ ဖေ့ခန်းအကြောင်း မေးရန် ဖေ့ကျင်း ပြန်လာသည်အထိ စောင့်လိုက်ရသည်။
"ဖေ့ခန်းက တိတ်တိတ်လေးပဲ ငိုနေရှာတာ" ဖေ့ကျင်းက ပြောလိုက်လေသည်။ "လမိဖုရား ဆုံးသွားတာက သူ့ကို စိတ်ဒဏ်ရာဖြစ်သွားစေမလားတော့ ကိုယ် မပြောတတ်ဘူး၊ လောလောဆယ်မှာ သူ စကားနှစ်လုံးတောင် အသံထွက် မပြောနိုင်ရှာဘူး"
"ဖေ့ကျင်း ဖေ့ခန်းကို နှစ်သိမ့်ပေးပါဦး" ရန်ရှီးနဉ် ပြောလိုက်လေသည်။
"ကိုယ် သွားချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့အနားမှာ အပျိုတော်တွေ မိန်းမစိုးတွေချည်းပဲ" ဖေ့ကျင်း ပြန်ပြောလိုက်တော့သည်။ "သူနဲ့ သီးသန့် နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး"
ရန်ရှီးနဉ် အကူအကယ်မဲ့ ခံစားရလေသည်။
ဖေ့ကျင်းက ရန်ရှီးနဉ် လက်ကို ကိုင်ထားလိုက်တော့သည်။ "နောက် သုံးရက်နေရင် ကိုယ် မင်းကို ဖေ့ခန်းဆီ ခေါ်သွားပေးမယ်နော်"
ရန်ရှီးနဉ် ဖေ့ခန်းအတွက် စိုးရိမ်နေမိသည်။ ဖေ့ခန်း စကားမပြောနိုင်သောကြောင့် လမိဖုရားကို မင်းကြီးက အလေးမပေးမှန်း ရန်ရှီးနဉ် သိသည်။ ထို့ကြောင့် နန်းတွင်းသူ နန်းတွင်းသားများကလည်း ဖေ့ခန်းကို အလေးမထားကြပေ။
"ချစ်ဇနီး၊ မင်း ဗိုက်ထဲက မြေခွေးလေးရော ကန်နေသေးလား ဒုက္ခပေးနေသေးလား" ဖေ့ကျင်းက မေးပြန်သည်။
"ဘာမြေခွေးလေးလဲ"
ဖေ့ကျင်းမှာ ရန်ရှီးနဉ် ပြုံးတာကို မြင်ပြီး သဘောကျနေမိလေသည်။ "မိန်းမ မြေခွေးလေး မွေးပြီးရင် ခြင်္သေ့လေးတစ်ကောင်လောက် ထပ်ယူရအောင်... မဖြစ်သေးပါဘူး၊ ခြင်္သေ့လေး မယူခင် နှစ်နှစ်လောက် အရင်စောင့်ရမယ်"
ရန်ရှီးနဉ် ဆွံ့အသွားမိတော့လေသည်။ ဖေ့ကျင်းက သူမတို့၏ ရင်သွေးလေးကို မွေးချင်း စောစောစီးစီး ဘာကြောင့် ထပ်မရစေချင်သလဲဆိုသည်ကို ရန်ရှီးနဉ် ရိပ်မိသည်။ ထိုစဉ် ရုတ်တရက် အသံတစ်သံ ကြားလိုက်ရလေသည်။ "ဖေ့ကျင်း ဒီမှာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေတယ်"
ဖေ့ကျင်းက ပုန်းကွယ်စရာနေရာကလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ "ညီ ၁၃ လား"
ဖေ့ခန်း အခန်းထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ မည်သူမျှ မရှိသည်ကို တွေ့သောအခါမှ သူ ပုန်းခိုနေရာမှ ထွက်လာလေသည်။
"မောင်လေး ၁၃၊ ဘာလို့ ဒီကို ရောက်နေတာလဲ" ရန်ရှီးနဉ် မေးလိုက်လေသည်။ "မင်းရဲ့ အပျိုတော်တွေ ကုန်းကုန်းတွေရော"
ဖေ့ခန်း၏ မျက်ရည်ဝိုင်းနေသော မျက်ဝန်းလေးများက ရန်ရှီးနဉ် ဗိုက်ကို ကြည့်နေလေသည်။ ရန်ရှီးနဉ်မှာ ရင်နာရတော့သည်။
ဖေ့ကျင်း ဖေ့ခန်းရှေ့ ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ "ညီ ၁၃ မင်း ဘာလို့ ဒီနေရာမှာ တစ်ယောက်တည်း ပုန်းနေတာလဲ"
ဖေ့ခန်းက ဖေ့ကျင်းအား လက်ညိုးထိုးပြလေသည်။
"ညီ ၁၃က အစ်ကိုတော့်ကို စောင့်နေတာလား" ဖေ့ကျင်း မေးလိုက်သည်။
ဖေ့ခန်းက ခေါင်းညိတ်ပြလေ၏။
"ညီ ၁၃၊ မင်းက အစ်ကိုတော့်ကို ဘာများ ပြောချင်လို့လဲ"
ဖေ့ခန်းသည် ဆံထိုးတစ်ချောင်းကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ရန်ရှီးနဉ်အား ပေးလိုက်တော့လေသည်။ ၎င်းမှာ လိပ်ပြာပုံ ဆံထိုးလေးဖြစ်ပြီး လမိဖုရား သူမကို ပေးစဉ်အခါက မယူခဲ့လိုက်သော ဆံထိုးဖြစ်လေသည်။
____
[Zawgyi]
Burmese Translation of Fu Jun You Zhe Dian {夫君，悠着点} by Author 苏行乐.
အခန္း (၆၆)
TRANSLATOR - NC
--------------------
"မယ္ေတာ့္မွာ ဘာအစီအစဥ္မ်ားရွိပါသလဲ" ေဖ့က်န္း ေမးလိုက္ေတာ့ေလသည္။
"ေဆာင္းတြင္း ေအးစက္စက္ႀကီးလဲ ကုန္လြန္ၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္လာၾကေတာ့မယ္" မုမိဖုရားက ဆိုလိုက္ေလသည္။ "လမိဖုရား ေႏြဦးေက်ာ္ေအာင္ေတာင္ အသက္မရွင္နိုင္ေတာ့မဲ့ ကိစၥလို၊ မင့္ခမည္းေတာ္ရဲ႕ ေမြးေန႕စားေသာက္ပြဲအခန္းအနားလို အခြင့္အေရးေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္"
ဖုန္းေက်ာင္း စံအိမ္ေတာ္၌ ေဖ့က်င္း၊ ရန္ရွီးနဥ္ႏွင့္ က်န္သူမ်ားမွာ မိမိတို႔ဘာသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးေနၾကေလသည္။
တခ်ိဳ႕က တံခါးေရွ႕မွာ ထိုင္ေနၾကၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာ ေျဖေလွ်ာ့ေနၾကသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း အမဲလိုက္ရင္း၊ ေဆာ့ကစားရင္း၊ အိပ္လိုက္ စားလိုက္ လုပ္ေနၾကေလသည္။
သူတို႔မွာ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေပ်ာ္ရ႐ႊင္ရေအာင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ဘယ္လို ကစားရမလဲသာ ေတြးစရာ ရွိသည္။ ဖုန္းေက်ာင္းစံအိမ္ေတာ္၌ အၿမဲတမ္းေနခြင့္မရသည္ကိုသာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကေလသည္။
ေလးလေျမာက္၏ ၁၂ ရက္ကို ေရာက္ေသာအခါတြင္မူ ဖုန္းေက်ာင္းအိမ္ေတာ္သို႔ ဝမ္းနည္းစရာ သတင္းတစ္ရပ္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ လမိဖုရား ကံေတာ္ကုန္ၿပီတဲ့ေလ။
"ေဖ့က်င္း၊ လမိဖုရားက ဘာလို႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကံကုန္ရတာတဲ့လဲ..." ရန္ရွီးနဥ္ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ေမးလိုက္ေတာ့သည္။
ေဖ့က်င္းလည္း ရန္ရွီးနဥ္ကို ဖက္ထားရင္း ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ အေစခံမ်ားအားလုံးကို အထုတ္အထည္မ်ား သိမ္းဆည္းထားရန္ မွာလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုေန႕မွာပင္ ေဖ့က်င္းႏွင့္ ရန္ရွီးနဥ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ျပန္လာခဲ့လိုက္ၾကသည္။
ျမင္းလွည္းအတြင္းမွာေတာ့ ရန္ရွီးနဥ္သည္ သူမ၏ ကိုယ္ဝန္ဗိုက္ကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ေနေလသည္။ "အစ္ကိုႀကီး၊ လမိဖုရားက ကြၽန္မထက္ ႏွစ္အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ အသက္ပိုႀကီးတာေနာ္..."
"လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ေတာ့ ကံခ်င္း ဘယ္တူပါ့မလဲ" ေဖ့က်င္းက ေျပာလိုက္သည္။
"ေဖ့ခန္းကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ" ရန္ရွီးနဥ္ ေမးလိုက္ေလသည္။ "သူက ကေလးေပါက္စေလးပဲရွိေသး... သူ႕ကို ဘယ္သူက ကာကြယ္ေပးေတာ့မလဲ"
ေဖ့က်င္းက ေဖ့ခန္း၏ အေျခအေနသည္ သူ ငယ္စဥ္ကႏွင့္ တူလွသည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ သူ႕ငယ္ဘဝမွာလည္း ကာကြယ္ေပးမည့္သူ မရွိခဲ့ေပ။
"အစ္ကိုႀကီး..." ရန္ရွီးနဥ္ ေခၚလိုက္ေလသည္။
"ဟင္..." ေဖ့က်င္းက ထူး၏။
"ကြၽန္မတို႔ ေဖ့ခန္းကိုေလ... အိမ္ေတာ္ကို ေခၚထားၿပီး ကာကြယ္ေပးၾကမလား"
"ကိုယ္လဲ ေရွာင္ခန္းကို အိမ္ေတာ္ေခၚထားခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေတာ္က သူ႕အတြက္ မလုံၿခဳံေနဘူး" ေဖ့က်င္းက ျပန္ေျဖသည္။
မင္းႀကီး သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေနသေ႐ြ႕ေတာ့ နန္းေတာ္တြင္း၌ ေဖ့ခန္းဘဝမွာ သနားစရာေကာင္းေနသည့္တိုင္ အသက္ေတာ့ရွင္ခြင့္ ရေနဦးမည္။
"ေဖ့ခန္းေလးက သနားစရာပဲ... ကေလးက ၅ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာကို" ရန္ရွီးနဥ္ ညည္းတြားမိေလသည္။
"ရွီးနဥ္ ေဖ့ခန္း ငယ္တုန္းေလး နာက်င္မႈ ခံစားရတာ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါတယ္... အဲ့ေတာ့မွ သူ ပိုၿပီး ရင့္က်က္ျမန္၊ ႀကံ့ခိုင္လာမွာ၊ နန္းေတာ္ထဲမွာလဲ အသားက်ေအာင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနတတ္လာမယ္" ေဖ့က်င္း ေျပာလိုက္ေလသည္။ "ကိုယ္တို႔ ေဖ့ခန္းကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ၿခိမ္းေျခာက္ရန္ျပဳနိုင္စြမ္း မရွိတဲ့ အေနအထားေရာက္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုမယ္"
ရန္ရွီးနဥ္ သူမ ဗိုက္ကို ကာကြယ္လိုဟန္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖုံးထားလိုက္ေတာ့သည္။
"ေဆာင္းခိုလို႔ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ" ေဖ့က်င္းက ဆိုသည္။
ေဖ့က်င္း ရန္ရွီးနဥ္ႏွင့္ ရင္ေသြးေလးကိုပါ တစ္ပါတည္း ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုေန႕ ေနေစာင္းခ်ိန္၌ လမိဖုရားအတြက္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ဈာပနအခန္းအနားငယ္ကို နန္းေတာ္တြင္းမွာပဲ က်င္းပေပးခဲ့ၾကသည္။ ရန္ရွီးနဥ္မွာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားေသာေၾကာင့္ ဈာပနပြဲ တက္ခြင့္မရွိေပ။ သူမ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွသာ ေငးေမာၾကည့္ရသည္။ ေဖ့ခန္းမွာ ေသးလြန္းသျဖင့္ ျမင္ပင္ မျမင္ရ။ ေဖ့ခန္းအေၾကာင္း ေမးရန္ ေဖ့က်င္း ျပန္လာသည္အထိ ေစာင့္လိုက္ရသည္။
"ေဖ့ခန္းက တိတ္တိတ္ေလးပဲ ငိုေနရွာတာ" ေဖ့က်င္းက ေျပာလိုက္ေလသည္။ "လမိဖုရား ဆုံးသြားတာက သူ႕ကို စိတ္ဒဏ္ရာျဖစ္သြားေစမလားေတာ့ ကိုယ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ ေလာေလာဆယ္မွာ သူ စကားႏွစ္လုံးေတာင္ အသံထြက္ မေျပာနိုင္ရွာဘူး"
"ေဖ့က်င္း ေဖ့ခန္းကို ႏွစ္သိမ့္ေပးပါဦး" ရန္ရွီးနဥ္ ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ကိုယ္ သြားခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႕အနားမွာ အပ်ိဳေတာ္ေတြ မိန္းမစိုးေတြခ်ည္းပဲ" ေဖ့က်င္း ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ "သူနဲ႕ သီးသန့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး"
ရန္ရွီးနဥ္ အကူအကယ္မဲ့ ခံစားရေလသည္။
ေဖ့က်င္းက ရန္ရွီးနဥ္ လက္ကို ကိုင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ "ေနာက္ သုံးရက္ေနရင္ ကိုယ္ မင္းကို ေဖ့ခန္းဆီ ေခၚသြားေပးမယ္ေနာ္"
ရန္ရွီးနဥ္ ေဖ့ခန္းအတြက္ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ ေဖ့ခန္း စကားမေျပာနိုင္ေသာေၾကာင့္ လမိဖုရားကို မင္းႀကီးက အေလးမေပးမွန္း ရန္ရွီးနဥ္ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားမ်ားကလည္း ေဖ့ခန္းကို အေလးမထားၾကေပ။
"ခ်စ္ဇနီး၊ မင္း ဗိုက္ထဲက ေျမေခြးေလးေရာ ကန္ေနေသးလား ဒုကၡေပးေနေသးလား" ေဖ့က်င္းက ေမးျပန္သည္။
"ဘာေျမေခြးေလးလဲ"
ေဖ့က်င္းမွာ ရန္ရွီးနဥ္ ၿပဳံးတာကို ျမင္ၿပီး သေဘာက်ေနမိေလသည္။ "မိန္းမ ေျမေခြးေလး ေမြးၿပီးရင္ ျခေသၤ့ေလးတစ္ေကာင္ေလာက္ ထပ္ယူရေအာင္... မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ျခေသၤ့ေလး မယူခင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အရင္ေစာင့္ရမယ္"
ရန္ရွီးနဥ္ ဆြံ႕အသြားမိေတာ့ေလသည္။ ေဖ့က်င္းက သူမတို႔၏ ရင္ေသြးေလးကို ေမြးခ်င္း ေစာေစာစီးစီး ဘာေၾကာင့္ ထပ္မရေစခ်င္သလဲဆိုသည္ကို ရန္ရွီးနဥ္ ရိပ္မိသည္။ ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ အသံတစ္သံ ၾကားလိုက္ရေလသည္။ "ေဖ့က်င္း ဒီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနတယ္"
ေဖ့က်င္းက ပုန္းကြယ္စရာေနရာကေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ "ညီ ၁၃ လား"
ေဖ့ခန္း အခန္းထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ မည္သူမွ် မရွိသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါမွ သူ ပုန္းခိုေနရာမွ ထြက္လာေလသည္။
"ေမာင္ေလး ၁၃၊ ဘာလို႔ ဒီကို ေရာက္ေနတာလဲ" ရန္ရွီးနဥ္ ေမးလိုက္ေလသည္။ "မင္းရဲ႕ အပ်ိဳေတာ္ေတြ ကုန္းကုန္းေတြေရာ"
ေဖ့ခန္း၏ မ်က္ရည္ဝိုင္းေနေသာ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားက ရန္ရွီးနဥ္ ဗိုက္ကို ၾကည့္ေနေလသည္။ ရန္ရွီးနဥ္မွာ ရင္နာရေတာ့သည္။
ေဖ့က်င္း ေဖ့ခန္းေရွ႕ ဒူးေထာက္ခ်လိဳက္သည္။ "ညီ ၁၃ မင္း ဘာလို႔ ဒီေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း ပုန္းေနတာလဲ"
ေဖ့ခန္းက ေဖ့က်င္းအား လက္ညိုးထိုးျပေလသည္။
"ညီ ၁၃က အစ္ကိုေတာ့္ကို ေစာင့္ေနတာလား" ေဖ့က်င္း ေမးလိုက္သည္။
ေဖ့ခန္းက ေခါင္းညိတ္ျပေလ၏။
"ညီ ၁၃၊ မင္းက အစ္ကိုေတာ့္ကို ဘာမ်ား ေျပာခ်င္လို႔လဲ"
ေဖ့ခန္းသည္ ဆံထိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ရန္ရွီးနဥ္အား ေပးလိုက္ေတာ့ေလသည္။ ၎မွာ လိပ္ျပာပုံ ဆံထိုးေလးျဖစ္ၿပီး လမိဖုရား သူမကို ေပးစဥ္အခါက မယူခဲ့လိုက္ေသာ ဆံထိုးျဖစ္ေလသည္။