კიდევ რამოდენიმე მოსაწყენი დღე სახლში. ქეითი მიეჩვია, მაგრამ ზეინი ენატრებოდა. საშინალდ უნდოდა მასთან ახლოს ყოფნა. მთელი დღეები ჩაფიქრებული დადიოდა. მასზე ფიქრობდა. ზეინზე ფიქრობდა. გამუდმებით ის ტრიალებდა მის გონებაში.
- შეიძლება?- კარს ნელა აღებს ვამესა და ქეითს უყურებს.
- რა თქმა უნდა დედა, შემოდი.
ვანესა ოთახში შემოდის და ქეითის საწოლზე ჯდება მის გვერდით. ჯერ შვილს უყურებს შემდეგ კი ლაპარაკსაც იწყებს.
- შვილო, ვიცი, რომ მე და მამაშენი მკაცრად გექცევით, მაგრამ ხომ იცი რომ ძალიან გვიყვარხარ არა?
- რა თქმა უნდა, ვიცი.
- რაც არ უნდა მოხდეს იცოდე, რომ მხარს დაგიჭერ. შეგიძლია ყველაფერი მითხრა და ყველაფერში მენდო. შენ და ჯორჯი... უბრალოდ ზედმეტად ვიყავი იმით შეპყრობილი, რომ ჩემი შვილი კარგ ოჯახში გათხოვდებოდა და საუკეთესო მეუღლე ეყოლებოდა გვერდით, მაგრამ სულ არ მიფიქრია იმაზე თუ რას გრძნობდი შენ რეალურად. ვერ ვხედავდი, რომ მის გვერდით მოწყენილი და გათრგუნული იყავი. მაპატიე ამის გამო, კარგი? ეს როგორ ვერ შევამჩნიე...
- დედა, თავს ნუ იდანაშაულებ, გთხოვ. ამას მეც გვიან მივხვდი. მაგრამ იცოდე, რომ ბედნიერი ვარ კარგი?
- ვინმე გიყვარს? სხვას ხვდები?
ქეითი გაჩუმდა. იცოდა, რომ ახლა ძალიან ადრე იყო ყველაფრის თქმა. თანდათან დედამისს ყველაფერს მოუყვებოდა, მაგრამ ახლა არა. იცოდა, რომ ყველაფრის მიუხედავად დედამისს ცუდი რეაქცია ექნებოდა, მანამ სანამ შეეჩვეოდა, ამიტომ ჩუმად ყოფნა ამჯობინა.
- არა. მეგობრები მყავს დედა. ქრისტინთან და ბიჭებთან ერთად თავს კარგად ვგრძნობ. ისინი მამხიარულებენ და ძალას მმატებენ.
- ჰარი... - ვამესამ ხმის კანკალით წარმოთქვა მისი სახელი და შეყოვნდა. - ის კარგადაა? ბედნიერია?
ქეითს გაეღიმა. ყოველთვის სჯეროდა, რომ იმისდა მიუხედავად თუ რას აკეთებდა და რას ამბობდა დედამისი, იცოდა, რომ ჰარი მაინც უყვარდა. ბოლოსდაბოლოს ის ხომ მისი შვილია.
- ის კარგადაა. შეყვარებული ყავს და თავს ძალიან ბედნიერად გრძნობს მასთან.
- კარგია.
- დედა... რატომ მიატოვე ის? მასზე უარი რატომ თქვი?
- შემეშინდა- მის ხმაში სინანული იგრძნობოდა. თვალები ამღვრული ჰქონდა, რამაც ქეითი მეტად დაასევდიანა. - ახალგაზრდა და მშიშარა ვიყავი. თანაც დენიელი მიყვარდა და... უბრალოდ ვერ შევძლებდი ასე მეცხოვრა.
- ძალიან დიდი შეცდომა დაუშვი...
***
საღამოს ქეითი მეცადინეობას შეუდგა. ძალიან ეზარებოდა ისტორიის სწავლა და უაზროდ ჩაჩერებოდა წიგნს. ვერ იტანს ამ საგანს. ვერასდროს იმახსოვრებდა წლებს და სახელებს, რომელიც არაამქვეყნიურად ჟღერს.
თავში ისევ სხვა აზრები უტრიალებდა. ზეინი.
- ჩემზე ფიქრობ არა?
ესმის ხმა და კრთება. ვერც კი შენიშნა როდის შემოვიდა მის ოთახში ზეინი.
- როდის მოხვედი?
- ახლახანს. მითხარი ჩემზე ფიქრობდი?
- რა თქმა უნდა.
- იცი რომ ეს მაგიჟებს?
- ვიცი- მაცდურებელი ხმით პასუხობს და ზეინიც არ აყოვენებს, სწრაფად ხტება საწოლზე, ქეითს მკლავებში იქცევს და საწოლზე კალათდება.
ოროვე ისე კარგად გრძნობდა თავს, რომ ხმის ამოღება არ სურდათ. ქეითს უყვარდა ზეინია გულისცემის მოსმენა რა მინაგული იყო მის მკერდზე. ზეინი მისი აურნელით ტკბებოდა და გოგოს თბილი სხეულით თბებოდა. ო როგორ უყვარდა მასთან ახლოს ყოფნა. როგორ უყვარდა მისი უმწეო სხეული. მისი ლამაზი სული და მთლიანად ის. მასში ყველაფერი უყვარდა. ყველაფერი!
- ქეით დავქორწინდეთ.
ეს წინადადება ქეითისთვის იმდენად მოულოდნელი აღმოჩნდა, რომ პირი გაუშრა და სუნთქვა შეეკრა. ეს ზეინმა თქვა? თუ მოელანდა. მართლა გაიგო ახლა ეს? ვერაფერს მიხვდა.
- რა?
- დავქორწინდეთ, რათა ჩვენი დაშორება ვერავინ შეძლოს.
- ზეინ, ეს...
- არ გინდა? - გაკვირვებულმა და ცოტა გულნატკენმა იკითხა.
- როგორ არა. მიყვარხარ ზეინ, ყველაზე და ყველაფერზე მეტად. არაამქვეყნიურად მიყვარხარ. მინდა ყოველ წამს, წუთს ჩემს გვერდით იყო. მინდა ყოველწამს ჩამესმოდწს შენი სუნთქვა ყურში და ყოველთვის შემეძლოს შენი გულისცემის მოსმენა. მიყვარხარ ისე არაამქვეყნიურად, რომ ამას ვრძნობებითაც ვერ ავღწერ.
- ანუ? ეს თანხმობაა?
- რა თქმა უნდა!
ქეითი აღელვებული იყო. ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა. სწორი გადაწყვეტილება მიიღეს? ისინი ძალიან ახალგაზრდები იყვნენ. რას იტყოდნენ მათი მშობლები როცა გაიგებდნენ? ქეითი თავის მშობლებზე ფიქრობდა. ძალიან გაბრაზდებოდნენ? შეიძულებდნენ? თუ უბრალოდ დატუქსავდნენ და ამ ფაქტს შეეგუებოდნენ?
***
გოგონა საშინლად აღელვებული იყო. ზეინისა და მისი გადაწყვეტილებით ხელს რაც შეიძლებოდა მალე მოაწერდნენ. სულ რამოდენიმე დღეში. ქეითის გული სწრაფად ძგერდა და არ შეეძლო აეღწერა ის სიხარული, რომელიც მთელ მის სხეულს მოსდებოდა და თავს ასე კარგად აგრძნობინებდა.
მაგრამ ასევე ეშინოდა. როცა მშობლები გაიგებენ შეიძულებენ? გაუბრაზდებიან? ან ზეინის მშობლები? ზეინს მათ წინააღმდეგ წასვლა მოუწევს? თუ ასე მოხდა ყელაფერი აირევა და საშინელება დატრიალდებ. და ეს ყვეკაფერი ქეითის ბრალი იქნბა. მაგრამ მზადაა იბრძოლოს. იცის რომ ზეინიც იბრძოლებს მისთვის და ეს მეტ ძალაც აძლევს.
- ვაიმეე ვაიმეეე ვაიმე- ოთახში ჯიჟივით ვარდება ქრისტინი და ქეითს ეხუტება. ემოციებს ვერ მალავს და უნდა ბოლო ხმაზე დაიწყოს ყვირილი. - ღმერთო, ძალიან ბედნიერი ვარ, იცი?
- მეც ქრისტინ.
- მალე შენ და ზეინი ხელს მოაწერთ. დაქორწინდებით. არ მჯერაა!
- ჯერ ვერც მე ვიჯერებ, მაგრამ უსაზღვროდ ბედნიერი ვარ.
- მიხარია. და იცი რა? საქორწილო კაბის საყიდლად უნდა წავიდეთ. ყველაზე ლამაზი კაბა უნდა აარჩიო. ბიჭებიც ჯიჟებივით არიან და კარგ ადგილს ეძებენ ხელის მოსაწერად. მართალია მხოლოდ ჩვენ ვიქნებით, მაგრამ საუკეთესო დღე იქნება. აი ნახავ.
- დარწმუნებული ვარ. ხვალიდან შევძლებ ჩეულ ცხივრებას დავუბფუნდე და ამ ოთახსაც დავქღწევ თავს. ზეისაც და ბიჭებსაც ვნახავ.
- არ იცი როგორ გელოდებიან. ჰარი გავიჟებილია. დადის და სულელივით იძახის, რომ და უთხოვდება, თავიდან იტირა კიდეც.
სიცილით ამბობს ქრისტინი და ქეითს ბედნიერებისგან ეღიმება. ნეტავ მის მშობლებსაც ასეთი რეაქცია ჰქონდეთ...
***
- არ მჯერა ლუ, ძალიან ბედნიერი ვარ.
- მესმის.
- ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ ჩემი და და ზეინი... ღმერთო- აღტაცებით წარმოთქვავს და ლუის მკერდს მეტად ეკრობა.
ლუის სიამოვმებს ასეთი ჰარის დანახვა და ყურებამდე ეღიმება. ხელებში მის სახეს იქცევა და გამობუშტულ ყუჩებზე ვმებიანად კოცნის.
- შენი ტუჩების სიტკბოებით ვერასდროს გავძღები.
ჰარი ლუის სხეულის ხევით ექცევა და დომინანტიბას არ თმობს. ლუის ეღიმბა. უყვარს როცა ჰარი მის ზემოდანაა და ასე ხარბად დასჩერებია მას.
- არ შემიძლია გავძღე შენით... კიდევ და კიდევ უფრო მეტი მინდება... უფრო და უფრო ახლოს მინდა იყო... ყოველთვის მენატრები, როცა ჩემგან 5 მეტრის მოშორებითაც რომ ხარ. მიყვარხარ, მიყვარხარ ლუი...
ნაზად აცურებს ლუის თმაში ხელებს და მომთხოვნად კოცნის. იმდენად არიან ერთმანეთის სიამოვმებით გართულები, რომ ვერც კი ხვდებიან თუ როდის იღება კარები.
კოცნებს აგრძელებენ მანამ სანამ ლუი კარში მდგარ მისტერ სტაილსს არ ხედავს და დენდარტყმულივით იშორებს ჰარის. ჰარი გაკვირვებული უყურებს ჯერ მას, შემდეგ კი კარისკენ იხედება და უნდა რომ აქვე, ახლავე მეხი დაეცეს.
- ქვევით ჩამოდით. მგონი სალაპარაკო გვაქვს- მისტერ სტაილსს მკაცრი და გაბრაზებული ხმა ჰქონდა.
ბიჭები ტანსაცმელს იცვამენ და ყოყმანით ჩადიან წვევით. ეშინიათ. ეშნიათ, რომ ჰარის მამა მათ დაშორებას მოინდომებს.
ჰარი მის წინ მჯრად მამამისს გაჰყურებს და ცდილობს როგორმე აუხსნას.
- დიდი ხანია?
- კი- სწრაფად პასუხობს ჰარი და თავს ხრის. - მამა მაპატიე, გთხოვ. ლუი მიყვარს, მართლა. მის გარეშე ვერ გავძლებ.
- გაჩერდი. დიდხანს აპირებდი დამალას?
- იმიტომ არ გეუბნებოდით, რომ გვეშინოდა შენი რეაქციის. მამა მას არ დავშორდები.
- მალევე უნდა გეთქვა. გელოდებოდი.
- ჩვენ გვეშინ... რა? - გაკვირვებულმა წარმოთქვა ჰარიმ და მისტერ სტაილსს ახედა, რომელიც აღარ იყო წარბშეკრული და სულაც აღარ ჩანდა გაბრაზებული. - შენ, იცოდი?
- მამაშენი ვარ, შენი აზრით დიდხანს შეძლებდი დამალვაზ? რა თქმა უნდა ვიცოდი და გელოდებოდი როდის მეტყოდი შენით. თავიდან საშინლად გავბრაზდი და მინდოდა სასწრაფოდ გამენადგურებინა ეს ურთიერთობა, მაგრამ შემდეგ მივხვდი, რომ ეს შენი ცხორებაა. შენი არჩევანი და შენი ბედნიერებაა. იმ დღეს წვეულებაზე, ვხედავდი როგორ უყუებდით ერთმანეთს და მივხდვი, რომ თუ თქვენ ბედნიერები იქნებით მეც ბედნიერი ვიქნები ამით.
- მადლობა მამა. საუკეთესო ხარ საუკეთესოთა შორის! - ჰარი მამამისს ეხუტება და ლუის ანიშნებს მასთან მივიდეს.
- მადლობა, მისტერ სტაილსს.
- მიხარია. ბედნიერები იყავით, ბავშვებო.
მოკლედ ეს თავი ძალიან პატარა იყო ამიტომ გადავწყვიტე მიმემატებინაა❤️