စတော်ဘယ်ရီ ချယ်ရီ warning ပါ။
အသက်မပြည့်သေးတဲ့သူတွေကို တကယ်ပဲမဖတ်စေချင်ပါဘူး။
အရေးအသား အသုံးအနှုန်းများအတွက် နားလည်ပေးပါ။
🍎🍎🍓🍓🍒🍒
ည
.
.
ချောင်းသာရဲ့ New Year ညကအသက်ဝင်ပြီး လှပတယ်။
လူတွေက နှစ်သစ်ကူးညကိုပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ဖြတ်သန်းဖို့ပြင်ဆင်နေကြတယ်။
ကမ်းခြေမှာ မီးပုံပွဲလုပ်နေကြတဲ့အဖွဲလေးတွေက ဟိုတစ်စု ဒီတစ်စု။ သီချင်းဆိုသံတွေ ဂိမ်းဆော့သံတွေ ဝိုင်းဖွဲ့ပြီးသောက်စားသံတွေ ဆူညံနေတာ။
ပင်လယ်ကလာတဲ့ လေကအေးစက်နေတယ်။
လက်ကလေးတင်းတင်းပိုက်ရင်း ကမ်းခြေမှာလမ်းလျှောက်နေတဲ့ ဘဂျမ်းနဲ့လင်းသန့်ကြည်...တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်တွဲလို့။
ငယ်ထွေးက ညနေပိုင်းလဲ ရေဆော့တာလက်ကုန်။
သူ့နောက်ကို ဘဂျမ်းမှာ ကလေးထိန်းသလို လိုက်ထိန်းပေးရတယ်။
ရေကိုတော့ကြိုက်တယ် ရေမကူးတတ်ဘူးလေ။
ဘဂျမ်းက မြစ်နားကမ်းနားနေခဲ့ရသူမို့ ရေကူးကျွမ်းကျင်တယ်။
မောင်ရင်ငယ်ထွေးကရေမကူးတတ်ပေမဲ့ ကမ်းစပ်မှာဆော့ချင်တာမဟုတ်ဘူး...ရေနက်တဲ့နေရာထိသွားပြီးလှိုင်းစီးမှ ပျော်စရာကောင်းတာတဲ့။
"ငယ်ထွေး...အေးလာပြီ...ပြန်ကြမလား"
"အင်း...ပြန်မယ်"
ငယ်ထွေးလည်ပင်းက ပဝါထူထူကိုသေချာပြန်စည်းပေးရင်း ဘဂျမ်းမေးတော့ ပြန်မယ်တဲ့။
ဟုတ်တယ်လေ...ပြန်ရမယ်...အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်ပေါ့။
အခန်းပြန်ရောက်တော့ နှစ်ကူး count လုပ်ဖို့အချိန်နီးနေပြီ။
အခန်းရှေ့ကိုထွက်ပြီး ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်တော့ လက မပြည့်တပြည့်...အရမ်းကိုလှနေတယ်။
မကြာဘူး...အော်သံတွေ အကျယ်ကြီးကြားရပြီး မီးရှူးမီးပန်းတွေ ကောင်းကင်မှာ ဖွေးဖွေးလှုပ်သွားတယ်။ ငယ်ထွေးလေး သဘောကျလို့ ခုန်ဆွဆွနဲ့
ပျော်နေတာ။
"မောင်....နှစ်ကူးပြီနော်...မောင်နဲ့တူတူ ဒီလိုညကိုဖြတ်ရတယ်....ပျော်လိုက်တာ....မောင် ပျော်လား...ပျော်လား..ဟင်"
"ငယ်ထွေး ပျော်ရင် မောင်ကအလိုလိုပျော်ပြီးသား"
ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လာတဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားရင်း တဖွဖွနမ်းမိတယ်။ ငယ်ထွေးပုခုံးပေါ်တင်ပြီးဖက်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်က နားရွက်လေးကို ပွတ်ပေးတော့ ရင်ခွင်ထဲပိုတိုးလာပြီး ဘဂျမ်းခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်တယ်။
အိစက်နေတဲ့ နားသန်ဖျားလေး...ငယ်ထွေးတစ်ကိုယ်လုံး ပျော်ဝင်ချင်စရာ...ထိတွေ့လိုက်တိုင်း...ရှေ့ဆက်တိုးမိချင်စရာ...အိစက်နေ ေတာ့တယ်။
.
.
လေတိုးလို့အေးနေတဲ့နားရွက်လေးတွေက...မောင့်လက်ဖဝါးကြားမှာ ပူလာတယ်။
ရင်ထဲက တုန်လာပြီး...ရေငတ်သလို အာခေါင်တွေခြောက်သွေ့လာတယ်။ တံတွေးကိုမျိုချရင်းနဲ့ပဲ ပိုပြီး ခြောက်လာတဲ့ခံတွင်း...အပြင်မှာအေးနေတယ်...ဒါပေမဲ့...ငယ့်ရင်ထဲပူနွေးနေတယ်။
မောင် ထိတွေ့ခဲ့ရာနေရာတိုင်းရဲ့ အရေပြါးအောက်က သွေးကြောလေးတွေက မီးပုံပွဲပြီးသွားလို့ကျန်ခဲ့တဲ့ မီးကျီခဲလိုပဲ...တဖျစ်ဖျစ်အသံနဲ့ရောင်စုံဖြာတဲ့အလင်းရောင်တွေထွက်နေတယ်။
သွေးတွေပူလာတယ်...ရင်တွေတလှပ်လှပ်ဖြစ်ပြီး...ခံစားချက်က ဆူဝေလာတယ်။
မောင့်ကို မော့်ကြည့်မိတော့....မောင်က ငယ့်ကို ကောက်ပွေ့လိုက်ပြီ။
မောင့်လည်ပင်းကိုဖက်ထားရင်း မောင့်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းတိုးဝင်မိတယ်။
ရှက်တယ်...တကယ်ဆို ခုထိရှက်နေတုန်းပဲ။
ကြောက်လဲကြောက်မိတယ်။
ခန္ဓာဗေဒကို ကျွမ်းကျင်ပြီးသား သိပြီးသားပေမဲ့ ခွဲခန်းထဲဝင်သလို မကျွမ်းကျင်ဘူး...ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှုလဲမရှိသလို အစိမ်းသက်သက်ကြီးဖြစ်နေတုန်းပဲ။
မောင် ဖြစ်နေလို့ပေါ့ ...မောင်ဖြစ်နေလို့ ရှက်လဲရှက် ကြောက်လဲကြောက်ပြီး ရင်တွေလဲအဆမတန်ခုန်တယ်။
မောင်က ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ဒီလောက်ထိဆွဲဆောင်မှုရှိလိမ့်မယ်ထင်မထားမိဘူး။ အရမ်း အရမ်းကို...ထင်မှတ်မထားတဲ့ ဆွဲဆောင်မှုမျိုးရှိတယ်။
တွေးရင်း ရှက်လာတော့ မောင့်ရင်ဘတ်ကို ကိုက်ဖို့လုပ်တယ်။
ကုတင်ပေါ်ကို ဖြေးဖြေးလေး မောင်က တင်ပေးတယ်။
အပေါ်က အုပ်မိုးပြီး စိုက်ကြည့်နေတဲ့ မောင်...
ရှက်လွန်းလို့ မောင့်မျက်နှာကို ဆွဲယူပြီး နမ်းမိတယ်။
ကိုယ်ကဘာရယ်မဟုတ် လုပ်မိတာ....ရှက်ပြီးလုပ်မိတာ...မောင့်အတွက်က ထိန်းမရနိုင်တဲ့အခြေအနေတွန်းပို့မိသွားတာ မသိလိုက်ဘူး။
ပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့မိတာ သိတယ်။
ပေးရတော့မှာလားဆိုပြန်တော့ ရှက်ပြီးကြောက်တယ်။
မောင်တော့...ငယ့်စကားအတိအကျနားထောင်ဖို့ကြိုးစားနေပြန်ပြီ။
ငယ့် တစ်ကိုယ်လုံး မောင့်လက်တွေပြေးလွှားနေတယ်။
"မောင်..."
"အင်း..ငယ်ထွေး..."
"ဟိုလေ...ဟို...ဟိုဒင်း.....မနက်ဖန်တစ်ရက်ကျန်သေးတယ် မောင်ရယ်....မနက်ဖန်မှပဲ..."
"ခုမှ ပြောတော့ ရမလား"
"ဟင့်... မောင်ကလဲ...ခုမှ မပြောလို့ ငယ်ကတိုကင်ယူပြီး ပြောရမှာလားလို့"
"မင်းမှာ သစ္စာ... လူမှာ ကတိ..."
"အဟင့်....နာတယ်...မောင်ရဲ့...ပြီးတော့...မောင်ကနည်းနည်း..ဟိုဒင်းလေ..."
"ဘယ်ဒင်းလဲ...."
"မပြောချင်ဘူး...အဲ့ဒါကြောင့်နာပါတယ်ဆို"
"ခဏပဲလေ...အစပဲနာတာပါဆို...ပြီးရင် ဘာဖြစ်သွားတယ်ဆိုလားလေ...ငယ်ထွေးပြောတာ"
"မောင်..ကလေ...လူဆိုးကြီး...ငယ်ငယ်တုန်းကဖတ်ခဲ့ရတဲ့ကာတွန်းထဲက လူကြီးနဲ့တူတယ်..."
"ဘယ်သူလဲ..."
"မောင်ရိုးလေ...သူ့နာမည်ကမောင်ရိုးတဲ့..."
"ပြောပါအုံး..."
"မောင်ရိုးကရေချိုးရတာ ပျင်းတယ်လေ...နံ စော် နေတာ...မောင်ရိုးလာရင်အကုန်ထွက်ပြေးရတယ်..အနံ့ကဆိုးလွန်းလို့...ဆောင်းရာသီမှာဆို လုံးဝရေမချိုးဘူးတဲ့...တစ်နေ့ မောင်ရိုးကို ရေချိုးဖို့နားချကြတာပေါ့..."
"အင်း...ဆက်ပြောပါအုံး"
"သူကပြန်ပြောတယ်...ချမ်းလို့မချိုးတာတဲ့"
"အဲ့...တော့"
"မင်းကလဲကွာ...ပထမတစ်ခွက်ပဲအေးတာပါ...နောက်တစ်ခွက်တွေဆို မချမ်းတော့ပါဘူးလို့ပြောတော့...မောင်ရိုးက ဒါဆိုလဲပြီးရော...ရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်ဆိုပြီး...အိမ်ပြန်သွားတယ်တဲ့..."
"အင်း...ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်...ဆက်ပြောလေ"
"အို...မောင်နမ်းနေတာ ဘယ်လိုပြောမလဲ....အဲဒါနဲ့ အိမ်လဲရောက်ရောတဲ့...မောင်ရိုးကရေချိုးတယ်...ပထမတစ်ခွက်ကချမ်းတာ... ဒါကြောင့်ပထမဆုံးတစ်ခွက်သွန်ပစ်မယ်ဆိုပြီး ပထမဆုံးတစ်ခွက်ခပ်ပြီးသွန်ပစ်တယ်တဲ့...ဒုတိယတစ်ခွက်က..မအေးတော့ဘူး...လောင်းတယ်ကွာ..ဆိုပြီး...လောင်းချလိုက်တော့.....အ့... အ့...အမ်မလေး...မောင့်ရေ....အဟင့်...နာလိုက်တာ...မောင်...ထည့်လိုက်ပြီပေါ့လေ...အ့..အ့...အဟင့်...နာပါတယ်ဆို...ပြောပြနေတာတောင်မပြီးသေးတဲ့ဟာကို..."
"မောင်လဲ ပထမတစ်ခွက် သွန်ပစ်လိုက်တယ်...ဟုတ်ဘူးလား...မနာအောင်လုပ်ပေးမယ်လေ..ဟင်...မရဘူးလား"
"ဘယ်နေရာ မနာတာလဲ...မောင်က...လူဆိုး...အ့...ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ...
အင့်..ဆို.."
ဘယ်အချိန်ရောက်လာမှန်းမသိတဲ့အရာက ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ သူ့အိမ်သူ့ယာလိုပဲရင်းနှီးပြီးနွေးနွေးထွေးထွေးရှိနေတယ်။
လူက ဘယ်လောက်ပဲငြင်းဆန်ပြီး ကြောက်နေပေမဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က မငြင်းဆန်ဘူး။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်မပိုင်ဘူးဆိုတာ ဒါမျိုးနေမှာ။
မောင့်လှုပ်ရှားမှုအတိုင်း နေနေမိတယ်။
လူကို ကော့ပျံသွားအောင် မောင်ကလုပ်လိုက်ရင် တကယ်ပဲ ကော့ပျံသွားတာပဲ။
လက်ဖျားတွေ နာကျင်နေသည်အထိ အိပ်ယာခင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားလဲ မရဘူး...အလကား အချည်းနှီးပဲ။
မောင်က အော်ညည်းစေချင်ပြန်ရင်လဲ ညည်းသံကထွက်သွားတာပဲ...တားလို့မရဘူး။
ငယ့်ခေါင်းဘေးမှာ ထောက်ထားတဲ့ မောင့်လက်က လက်ကောက်ဝတ် သွေးကြောလေးကို ခေါင်းလေးစောင်းပြီးနမ်းမိတယ်။
မောင်က... ငယ်ထွေး နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံထွေးတယ်။
နာကျင်မှုက အနမ်းနဲ့ နှစ်သိမ့်လိုက်မှ ပြေပျောက်သွားတာမျိုး...
မောင့်ကို မကြည့်ဘဲလဲ မနေနိုင်ဘူး။
မောင်ကပြန်ပြီး စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်လဲ...လူက ပြီးဆုံးချင်သလိုဖြစ်ရတဲ့အထိ ရင်ကခုန်တယ်။
"ငယ်....ငယ်လေး...ငယ်ထွေးလေး...အားးး...မောင့်ငယ်ထွေးလေး...အားးး...ငယ်ထွေးက အရမ်းကောင်းတယ်...သိလား...ငယ်ထွေးလေးသိလား...မောင်ရူးမတတ်ပဲ....ငယ်ထွေးရယ်"
မောင့်ရဲ့...ငယ့်ကိုတဖွဖွအော်ညည်းသံတွေကတော့...ဆက်တိုက်ပဲထွက်နေတာ။ မောင်က ညည်းညူသံတွေကို လုံးဝမထိန်းနိုင်ဘူး။
မောင့်သာယာမှုက မောင့်မျက်နှာပေါ်မှာ အထင်းသားပေါ်နေတယ်။
ဒါကပဲ ငယ့်ရဲ့သာယာမှုဖြစ်နေတာပေါ့။
မောင်...တကယ်ပဲ... ငယ့်ကို အဲ့လောက်ထိပါလားလို့...သိရတယ်။
တစ်ချက်တစ်ချက် မောင် ကြမ်းချင်လာတယ်။
ငယ် အရမ်းနာမှာလဲစိုးရိမ်တယ်နဲ့တူပါတယ်။
ထူးဆန်းတာက ငယ့်သာယာမှုက မောင်ကြမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ထိမိတာမျိုး...အင်း..ဟုတ်တယ်...အဲ့ဒါလေးပဲ...အဲ့အရာလေးက တုံ့ပြန်နေတယ်။
"မောင်....အ့... နည်းနည်းမြန်ပေးပါ...အားးးး"
အသံတွေက ကျယ်လောင်လာပြီး မောင့်လှုပ်ရှားမှုတွေက မြန်လာတယ်။
နှစ်ယောက်လုံး နမ်းရင်း ညည်းရင်း လှုပ်ရှားမှုတွေကပိုတိုးလာတယ်။
.
.
.
တိမ်တွေပေါ်လမ်းလျှောက်ရသလိုပဲ ငယ်ထွေးရယ်။
ငယ်ထွေးကို တစ်ကိုယ်လုံးကိုက်ဖောက်ပစ်ချင်လောက်အောင်ပဲ ငယ်ထွေးဆွဲဆောင်မှုက ရက်ရက်စက်စက်ပြင်းတယ်။
မောင်က...စက်ရုပ်မှမဟုတ်တာ။
ဘယ်လို ထိန်းထားနိုင်မှာလဲ။
ဘယ်သူ့အားကိုးနဲ့များ ဒီလောက်ဆွဲဆောင်အားပြင်းရတာလဲ ငယ်ထွေးရယ်။
မောင်...ရူးပါပြီ။
.
.
လှုပ်ရှားနေရင်းမောင်ကရပ်သွားတယ်။
မောင့်မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေတုန်းပဲ မောင်က လှဲချလိုက်ပြီး...သူ့ခါးပေါ်ငယ့်ကိုတင်ထားတယ်။
position မျိုးစုံသုံးလို့ရတာသိပေမဲ့ မောင့်ကိုငုံ့ကြည့်နေရတာ ရှက်တယ်။
မောင်က ငယ့်မျက်နှာကို ပေါက်ထွက်မတတ်ကြည့်နေတယ်လေ။
ငယ်က ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ...
တွေးနေတုန်းရှိသေးတယ်...မောင့်ခေါင်းက တစ်ချက်ထောင်လာပြီး...ရင်ဘတ်ပေါ်က ချယ်ရီသီးလေးဆွဲစုပ်တယ်။
ဘယ်သူ မရူးပဲရှိမလဲ။
မောင်...ဒီလိုတွေ လုပ်နေတာကိုလေ။
မောင့်ခေါင်းပေါ် လက်ကအလိုလိုရောက်သွားပြီး မောင့်ဆံပင်တိုကပ်ကပ်လေးကိုပွတ်ပေးနေမိတယ်။
"ငယ်...နည်းနည်းလှုပ်ပေးပါ"
"ဟင့်အင်း...မောင်ပဲ...မောင်ပဲ...အ့...လုပ်ပါလား...ငယ်..ရှက်တယ်..မလုပ်ရဲဘူး..."
ပြောလိုက်တာနဲ့ အောက်ကနေတိုးဝင်လာတဲ့ လှုပ်ရှားမှု..
ခေါင်းကိုမော့်ပြီး... အော်ညည်းမိပြန်တယ်။
မောင့်အလိုကျ...ခန္ဓာကိုယ်ကလိုက်လျောနေမိပြီ။
မောင်က....အရမ်း အရမ်းကို ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး ငယ့်ကိုလွှမ်မိုးနိုင်တယ်။
"မောသွားပြီ...ငယ်ထွေးလေး...မောသွားပြီ"
နှစ်ယောက်အတူပြီးဆုံးသွားတာနဲ့ မောင့်ရင်ခွင်ထဲ ပြိုကျသွားတဲ့ ငယ်...
ချွေးစတွေနဲ့စိုကပ်နေတဲ့ ဆံစဖျားလေးကို လေနဲ့မှုတ်ပေးရင်း...မောင် ချော့တယ်။
အနမ်းတွေ တဖွဖွပေးရင်း..ချော့တယ်။
လှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်တော့တာမို့...မောင့်ရင်ခွင်ထဲ ငြိမ်ပြီး အသက်လုရှုနေရတယ်။
"သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမယ်...ငယ်ထွေးလေးကို"
မောင်က ချီပွေ့ပြီး ထတယ်။
အဲ့တော့မှ... ခန္ဓာကိုယ်ချင်းဆက်သွယ်ထားမိတဲ့အရာက လွတ်ထွက်သွားတယ်။
နေပါအုံး...ပြီးသွားတာတောင် မထုတ်ဘဲ ဘာလုပ်နေတာပါလိမ့်...မောင်တစ်ယောက်ဟာ...ဆိုးပြီးရင်းဆိုးနေတာပါလား။
"အ့...ခုမှ ထုတ်ပေးတာလား"
"အင်းလေ....ထည့်ထားချင်သေးလို့လား"
"အာ....မောင်နော်..."
"ငယ်ထွေးက ထုတ်လို့မပြောတော့...မောင်က ဘယ်သိမလဲ...ကြိုက်လို့ပဲနေမှာလို့ ထင်မိတာပေါ့"
"မောင့်....ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ..."
"ဟုတ်ဘူးလား..."
"သိတောင်မသိလိုက်ဘူး...ပူထူနေတာပဲ...နေ့ခင်းကလဲ ဆေးသောက်ရတယ်...ခုလဲသောက်ရအုံးမယ်...ကောင်းတာနည်းနည်း နာတာများများ...မကောင်းဘူး...မကောင်းဘူး...မကြိုက်ဘူး"
"ဟာ...ဘာလို့လဲ...မောင် တအားကြိုက်တာကို"
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီကုတင်လဲ...ပြောပါအုံး...နေ့လည်က ဟိုကုတင်...ခုက ဒီကုတင်...အိပ်ရင်သန့်သန့်ရှင်းရှင်းအိပ်ရအောင် တစ်ကုတင်ပဲသုံးလိုက်ပါလား...ဟမ်"
"ငယ်ပဲ ကုတင်နှစ်လုံးရှိတယ်ဆို...တန်အောင်သုံးရမှာပေါ့...သန့်ရှင်းအောင် မောင် လုပ်ပေးမယ်...ပြီးတော့.အပြင်ကိုဘာမှမထွက်လာဘူးလေ...ငယ့်အထဲမှာ...အ့..မကိုက်ပါနဲ့...နာတယ်....အားးးး...နာတယ်"
"အော်နေ...အဲ့မှာ..အော်နေ...နာအောင်ကို ကိုက်မှာ"
ဆူညံပွက်ထနေတဲ့ ရေချိုးခန်းလေး....
မြန်မာလို နှစ်သစ်ကူးရင် တရားဘာဝနာပွား။
အင်္ဂလိပ်လို နှစ်သစ်ကူးရင်တော့ ချစ်ကြည်နူးတစ်တီတူးလို့ရတယ်။
အရမ်းကောင်းတယ်။
.
.
.
.
ဆက်ရန်....
Zawgyi
စေတာ္ဘယ္ရီ ခ်ယ္ရီ warning ပါ။
အသက္မျပည့္ေသးတဲ့သူေတြကို တကယ္ပဲမဖတ္ေစခ်င္ပါဘူး။
အေရးအသား အသုံးအႏႈန္းမ်ားအတြက္ နားလည္ေပးပါ။
🍎🍎🍓🍓🍒🍒
ည
.
.
ေခ်ာင္းသာရဲ႕ New Year ညကအသက္ဝင္ၿပီး လွပတယ္။
လူေတြက ႏွစ္သစ္ကူးညကိုပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ျဖတ္သန္းဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။
ကမ္းေျခမွာ မီးပုံပြဲလုပ္ေနၾကတဲ့အဖြဲေလးေတြက ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု။ သီခ်င္းဆိုသံေတြ ဂိမ္းေဆာ့သံေတြ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီးေသာက္စားသံေတြ ဆူညံေနတာ။
ပင္လယ္ကလာတဲ့ ေလကေအးစက္ေနတယ္။
လက္ကေလးတင္းတင္းပိုက္ရင္း ကမ္းေျခမွာလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဘဂ်မ္းနဲ႔လင္းသန္႔ၾကည္...တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တြဲလို႔။
ငယ္ေထြးက ညေနပိုင္းလဲ ေရေဆာ့တာလက္ကုန္။
သူ႕ေနာက္ကို ဘဂ်မ္းမွာ ကေလးထိန္းသလို လိုက္ထိန္းေပးရတယ္။
ေရကိုေတာ့ႀကိဳက္တယ္ ေရမကူးတတ္ဘူးေလ။
ဘဂ်မ္းက ျမစ္နားကမ္းနားေနခဲ့ရသူမို႔ ေရကူးကြၽမ္းက်င္တယ္။
ေမာင္ရင္ငယ္ေထြးကေရမကူးတတ္ေပမဲ့ ကမ္းစပ္မွာေဆာ့ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး...ေရနက္တဲ့ေနရာထိသြားၿပီးလိႈင္းစီးမွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာတဲ့။
"ငယ္ေထြး...ေအးလာၿပီ...ျပန္ၾကမလား"
"အင္း...ျပန္မယ္"
ငယ္ေထြးလည္ပင္းက ပဝါထူထူကိုေသခ်ာျပန္စည္းေပးရင္း ဘဂ်မ္းေမးေတာ့ ျပန္မယ္တဲ့။
ဟုတ္တယ္ေလ...ျပန္ရမယ္...အခ်ိန္႐ွိခိုက္ လုံ႔လစိုက္ေပါ့။
အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ကူး count လုပ္ဖို႔အခ်ိန္နီးေနၿပီ။
အခန္းေ႐ွ႕ကိုထြက္ၿပီး ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လက မျပည့္တျပည့္...အရမ္းကိုလွေနတယ္။
မၾကာဘူး...ေအာ္သံေတြ အက်ယ္ႀကီးၾကားရၿပီး မီး႐ွဴးမီးပန္းေတြ ေကာင္းကင္မွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္သြားတယ္။ ငယ္ေထြးေလး သေဘာက်လို႔ ခုန္ဆြဆြနဲ႔
ေပ်ာ္ေနတာ။
"ေမာင္....ႏွစ္ကူးၿပီေနာ္...ေမာင္နဲ႔တူတူ ဒီလိုညကိုျဖတ္ရတယ္....ေပ်ာ္လိုက္တာ....ေမာင္ ေပ်ာ္လား...ေပ်ာ္လား..ဟင္"
"ငယ္ေထြး ေပ်ာ္ရင္ ေမာင္ကအလိုလိုေပ်ာ္ၿပီးသား"
ရင္ခြင္ထဲ ဝင္လာတဲ့ကိုယ္လုံးေလးကိုဖက္ထားရင္း တဖြဖြနမ္းမိတယ္။ ငယ္ေထြးပုခုံးေပၚတင္ၿပီးဖက္ထားတဲ့လက္တစ္ဖက္က နား႐ြက္ေလးကို ပြတ္ေပးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲပိုတိုးလာၿပီး ဘဂ်မ္းခါးကို တင္းေနေအာင္ဖက္တယ္။
အိစက္ေနတဲ့ နားသန္ဖ်ားေလး...ငယ္ေထြးတစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ္ဝင္ခ်င္စရာ...ထိေတြ႕လိုက္တိုင္း...ေ႐ွ႕ဆက္တိုးမိခ်င္စရာ...အိစက္ေန ေတာ့တယ္။
.
.
ေလတိုးလို႔ေအးေနတဲ့နား႐ြက္ေလးေတြက...ေမာင့္လက္ဖဝါးၾကားမွာ ပူလာတယ္။
ရင္ထဲက တုန္လာၿပီး...ေရငတ္သလို အာေခါင္ေတြေျခာက္ေသြ႕လာတယ္။ တံေတြးကိုမ်ိဳခ်ရင္းနဲ႔ပဲ ပိုၿပီး ေျခာက္လာတဲ့ခံတြင္း...အျပင္မွာေအးေနတယ္...ဒါေပမဲ့...ငယ့္ရင္ထဲပူေႏြးေနတယ္။
ေမာင္ ထိေတြ႕ခဲ့ရာေနရာတိုင္းရဲ႕ အေရျပါးေအာက္က ေသြးေၾကာေလးေတြက မီးပုံပြဲၿပီးသြားလို႔က်န္ခဲ့တဲ့ မီးက်ီခဲလိုပဲ...တဖ်စ္ဖ်စ္အသံနဲ႔ေရာင္စုံျဖာတဲ့အလင္းေရာင္ေတြထြက္ေနတယ္။
ေသြးေတြပူလာတယ္...ရင္ေတြတလွပ္လွပ္ျဖစ္ၿပီး...ခံစားခ်က္က ဆူေဝလာတယ္။
ေမာင့္ကို ေမာ္႕ၾကည့္မိေတာ့....ေမာင္က ငယ့္ကို ေကာက္ေပြ႕လိုက္ၿပီ။
ေမာင့္လည္ပင္းကိုဖက္ထားရင္း ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲေခါင္းတိုးဝင္မိတယ္။
႐ွက္တယ္...တကယ္ဆို ခုထိ႐ွက္ေနတုန္းပဲ။
ေၾကာက္လဲေၾကာက္မိတယ္။
ခႏၶာေဗဒကို ကြၽမ္းက်င္ၿပီးသား သိၿပီးသားေပမဲ့ ခြဲခန္းထဲဝင္သလို မကြၽမ္းက်င္ဘူး..ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္မႈလဲမ႐ွိသလို အစိမ္းသက္သက္ႀကီးျဖစ္ေနတုန္းပဲ။
ေမာင္ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့ ...ေမာင္ျဖစ္ေနလို႔ ႐ွက္လဲ႐ွက္ ေၾကာက္လဲေၾကာက္ၿပီး ရင္ေတြလဲအဆမတန္ခုန္တယ္။
ေမာင္က ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီေလာက္ထိဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိလိမ့္မယ္ထင္မထားမိဘူး။ အရမ္း အရမ္းကို...ထင္မွတ္မထားတဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈမ်ိဳး႐ွိတယ္။
ေတြးရင္း ႐ွက္လာေတာ့ ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို ကိုက္ဖို႔လုပ္တယ္။
ကုတင္ေပၚကို ေျဖးေျဖးေလး ေမာင္က တင္ေပးတယ္။
အေပၚက အုပ္မိုးၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင္...
႐ွက္လြန္းလို႔ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲယူၿပီး နမ္းမိတယ္။
ကိုယ္ကဘာရယ္မဟုတ္ လုပ္မိတာ....႐ွက္ၿပီးလုပ္မိတာ...ေမာင့္အတြက္က ထိန္းမရႏိုင္တဲ့အေျခအေနတြန္းပို႔မိသြားတာ မသိလိုက္ဘူး။
ေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့မိတာ သိတယ္။
ေပးရေတာ့မွာလားဆိုျပန္ေတာ့ ႐ွက္ၿပီးေၾကာက္တယ္။
ေမာင္ေတာ့...ငယ့္စကားအတိအက်နားေထာင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနျပန္ၿပီ။
ငယ့္ တစ္ကိုယ္လုံး ေမာင့္လက္ေတြေျပးလႊားေနတယ္။
"ေမာင္..."
"အင္း..ငယ္ေထြး..."
"ဟိုေလ...ဟို...ဟိုဒင္း.....မနက္ဖန္တစ္ရက္က်န္ေသးတယ္ ေမာင္ရယ္....မနက္ဖန္မွပဲ..."
"ခုမွ ေျပာေတာ့ ရမလား"
"ဟင့္... ေမာင္ကလဲ...ခုမွ မေျပာလို႔ ငယ္ကတိုကင္ယူၿပီး ေျပာရမွာလားလို႔"
"မင္းမွာ သစၥာ... လူမွာ ကတိ..."
"အဟင့္....နာတယ္...ေမာင္ရဲ႕...ၿပီးေတာ့...ေမာင္ကနည္းနည္း..ဟိုဒင္းေလ..."
"ဘယ္ဒင္းလဲ...."
"မေျပာခ်င္ဘူး...အဲ့ဒါေၾကာင့္နာပါတယ္ဆို"
"ခဏပဲေလ...အစပဲနာတာပါဆို...ၿပီးရင္ ဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုလားေလ...ငယ္ေထြးေျပာတာ"
"ေမာင္..ကေလ...လူဆိုးႀကီး...ငယ္ငယ္တုန္းကဖတ္ခဲ့ရတဲ့ကာတြန္းထဲက လူႀကီးနဲ႔တူတယ္..."
"ဘယ္သူလဲ..."
"ေမာင္႐ိုးေလ...သူ႕နာမည္ကေမာင္႐ိုးတဲ့..."
"ေျပာပါအုံး..."
"ေမာင္႐ိုးကေရခ်ိဳးရတာ ပ်င္းတယ္ေလ...နံ ေစာ္ ေနတာ...ေမာင္႐ိုးလာရင္အကုန္ထြက္ေျပးရတယ္..အနံ႔ကဆိုးလြန္းလို႔...ေဆာင္းရာသီမွာဆို လုံးဝေရမခ်ိဳးဘူးတဲ့...တစ္ေန႔ ေမာင္႐ိုးကို ေရခ်ိဳးဖို႔နားခ်ၾကတာေပါ့..."
"အင္း...ဆက္ေျပာပါအုံး"
"သူကျပန္ေျပာတယ္...ခ်မ္းလို႔မခ်ိဳးတာတဲ့"
"အဲ့...ေတာ့"
"မင္းကလဲကြာ...ပထမတစ္ခြက္ပဲေအးတာပါ...ေနာက္တစ္ခြက္ေတြဆို မခ်မ္းေတာ့ပါဘူးလို႔ေျပာေတာ့...ေမာင္႐ိုးက ဒါဆိုလဲၿပီးေရာ...ေရသြားခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္ဆိုၿပီး...အိမ္ျပန္သြားတယ္တဲ့..."
"အင္း...ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္...ဆက္ေျပာေလ"
"အို...ေမာင္နမ္းေနတာ ဘယ္လိုေျပာမလဲ....အဲဒါနဲ႔ အိမ္လဲေရာက္ေရာတဲ့...ေမာင္႐ိုးကေရခ်ိဳးတယ္...ပထမတစ္ခြက္ကခ်မ္းတာ... ဒါေၾကာင့္ပထမဆုံးတစ္ခြက္သြန္ပစ္မယ္ဆိုၿပီး ပထမဆုံးတစ္ခြက္ခပ္ၿပီးသြန္ပစ္တယ္တဲ့...ဒုတိယတစ္ခြက္က..မေအးေတာ့ဘူး...ေလာင္းတယ္ကြာ..ဆိုၿပီး...ေလာင္းခ်လိုက္ေတာ့.....အ့... အ့...အမ္မေလး...ေမာင့္ေရ....အဟင့္...နာလိုက္တာ...ေမာင္...ထည့္လိုက္ၿပီေပါ့ေလ...အ့..အ့...အဟင့္...နာပါတယ္ဆို...ေျပာျပေနတာေတာင္မၿပီးေသးတဲ့ဟာကို..."
"ေမာင္လဲ ပထမတစ္ခြက္ သြန္ပစ္လိုက္တယ္...ဟုတ္ဘူးလား...မနာေအာင္လုပ္ေပးမယ္ေလ..ဟင္...မရဘူးလား"
"ဘယ္ေနရာ မနာတာလဲ...ေမာင္က...လူဆိုး...အ့...ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ...
အင့္..ဆို.."
ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့အရာက ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ သူ႕အိမ္သူ႕ယာလိုပဲရင္းႏွီးၿပီးေႏြးေႏြးေထြးေထြး႐ွိေနတယ္။
လူက ဘယ္ေလာက္ပဲျငင္းဆန္ၿပီး ေၾကာက္ေနေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္က မျငင္းဆန္ဘူး။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္မပိုင္ဘူးဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာ။
ေမာင့္လႈပ္႐ွားမႈအတိုင္း ေနေနမိတယ္။
လူကို ေကာ့ပ်ံသြားေအာင္ ေမာင္ကလုပ္လိုက္ရင္ တကယ္ပဲ ေကာ့ပ်ံသြားတာပဲ။
လက္ဖ်ားေတြ နာက်င္ေနသည္အထိ အိပ္ယာခင္းကိုဆုပ္ကိုင္ထားလဲ မရဘူး...အလကား အခ်ည္းႏွီးပဲ။
ေမာင္က ေအာ္ညည္းေစခ်င္ျပန္ရင္လဲ ညည္းသံကထြက္သြားတာပဲ...တားလို႔မရဘူး။
ငယ့္ေခါင္းေဘးမွာ ေထာက္ထားတဲ့ ေမာင့္လက္က လက္ေကာက္ဝတ္ ေသြးေၾကာေလးကို ေခါင္းေလးေစာင္းၿပီးနမ္းမိတယ္။
ေမာင္က... ငယ္ေထြး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငုံေထြးတယ္။
နာက်င္မႈက အနမ္းနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္လိုက္မွ ေျပေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳး...
ေမာင့္ကို မၾကည့္ဘဲလဲ မေနႏိုင္ဘူး။
ေမာင္ကျပန္ၿပီး စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္လဲ...လူက ၿပီးဆုံးခ်င္သလိုျဖစ္ရတဲ့အထိ ရင္ကခုန္တယ္။
"ငယ္....ငယ္ေလး...ငယ္ေထြးေလး...အားးး...ေမာင့္ငယ္ေထြးေလး...အားးး...ငယ္ေထြးက အရမ္းေကာင္းတယ္...သိလား...ငယ္ေထြးေလးသိလား...ေမာင္႐ူးမတတ္ပဲ....ငယ္ေထြးရယ္"
ေမာင့္ရဲ႕...ငယ့္ကိုတဖြဖြေအာ္ညည္းသံေတြကေတာ့...ဆက္တိုက္ပဲထြက္ေနတာ။ ေမာင္က ညည္းညဴသံေတြကို လုံးဝမထိန္းႏိုင္ဘူး။
ေမာင့္သာယာမႈက ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထင္းသားေပၚေနတယ္။
ဒါကပဲ ငယ့္ရဲ႕သာယာမႈျဖစ္ေနတာေပါ့။
ေမာင္...တကယ္ပဲ... ငယ့္ကို အဲ့ေလာက္ထိပါလားလို႔...သိရတယ္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေမာင္ ၾကမ္းခ်င္လာတယ္။
ငယ္ အရမ္းနာမွာလဲစိုးရိမ္တယ္နဲ႔တူပါတယ္။
ထူးဆန္းတာက ငယ့္သာယာမႈက ေမာင္ၾကမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထိမိတာမ်ိဳး...အင္း..ဟုတ္တယ္...အဲ့ဒါေလးပဲ...အဲ့အရာေလးက တုံ႔ျပန္ေနတယ္။
"ေမာင္....အ့... နည္းနည္းျမန္ေပးပါ...အားးးး"
အသံေတြက က်ယ္ေလာင္လာၿပီး ေမာင့္လႈပ္႐ွားမႈေတြက ျမန္လာတယ္။
ႏွစ္ေယာက္လုံး နမ္းရင္း ညည္းရင္း လႈပ္႐ွားမႈေတြကပိုတိုးလာတယ္။
.
.
.
တိမ္ေတြေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရသလိုပဲ ငယ္ေထြးရယ္။
ငယ္ေထြးကို တစ္ကိုယ္လုံးကိုက္ေဖာက္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပဲ ငယ္ေထြးဆြဲေဆာင္မႈက ရက္ရက္စက္စက္ျပင္းတယ္။
ေမာင္က...စက္႐ုပ္မွမဟုတ္တာ။
ဘယ္လို ထိန္းထားႏိုင္မွာလဲ။
ဘယ္သူ႕အားကိုးနဲ႔မ်ား ဒီေလာက္ဆြဲေဆာင္အားျပင္းရတာလဲ ငယ္ေထြးရယ္။
ေမာင္...႐ူးပါၿပီ။
.
.
လႈပ္႐ွားေနရင္းေမာင္ကရပ္သြားတယ္။
ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနတုန္းပဲ ေမာင္က လွဲခ်လိုက္ၿပီး...သူ႕ခါးေပၚငယ့္ကိုတင္ထားတယ္။
position မ်ိဳးစုံသုံးလို႔ရတာသိေပမဲ့ ေမာင့္ကိုငုံ႔ၾကည့္ေနရတာ ႐ွက္တယ္။
ေမာင္က ငယ့္မ်က္ႏွာကို ေပါက္ထြက္မတတ္ၾကည့္ေနတယ္ေလ။
ငယ္က ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ...
ေတြးေနတုန္း႐ွိေသးတယ္...ေမာင့္ေခါင္းက တစ္ခ်က္ေထာင္လာၿပီး...ရင္ဘတ္ေပၚက ခ်ယ္ရီသီးေလးဆြဲစုပ္တယ္။
ဘယ္သူ မ႐ူးပဲ႐ွိမလဲ။
ေမာင္...ဒီလိုေတြ လုပ္ေနတာကိုေလ။
ေမာင့္ေခါင္းေပၚ လက္ကအလိုလိုေရာက္သြားၿပီး ေမာင့္ဆံပင္တိုကပ္ကပ္ေလးကိုပြတ္ေပးေနမိတယ္။
"ငယ္...နည္းနည္းလႈပ္ေပးပါ"
"ဟင့္အင္း...ေမာင္ပဲ...ေမာင္ပဲ...အ့...လုပ္ပါလား...ငယ္..႐ွက္တယ္..မလုပ္ရဲဘူး..."
ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေအာက္ကေနတိုးဝင္လာတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈ..
ေခါင္းကိုေမာ့္ၿပီး... ေအာ္ညည္းမိျပန္တယ္။
ေမာင့္အလိုက်...ခႏၶာကိုယ္ကလိုက္ေလ်ာေနမိၿပီ။
ေမာင္က....အရမ္း အရမ္းကို ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိၿပီး ငယ့္ကိုလႊမ္မိုးႏိုင္တယ္။
"ေမာသြားၿပီ...ငယ္ေထြးေလး...ေမာသြားၿပီ"
ႏွစ္ေယာက္အတူၿပီးဆုံးသြားတာနဲ႔ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ၿပိဳက်သြားတဲ့ ငယ္...
ေခြၽးစေတြနဲ႔စိုကပ္ေနတဲ့ ဆံစဖ်ားေလးကို ေလနဲ႔မႈတ္ေပးရင္း...ေမာင္ ေခ်ာ့တယ္။
အနမ္းေတြ တဖြဖြေပးရင္း..ေခ်ာ့တယ္။
လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ခ်င္ေတာ့တာမို႔...ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲ ၿငိမ္ၿပီး အသက္လု႐ႈေနရတယ္။
"သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေပးမယ္...ငယ္ေထြးေလးကို"
ေမာင္က ခ်ီေပြ႕ၿပီး ထတယ္။
အဲ့ေတာ့မွ... ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းဆက္သြယ္ထားမိတဲ့အရာက လြတ္ထြက္သြားတယ္။
ေနပါအုံး...ၿပီးသြားတာေတာင္ မထုတ္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္...ေမာင္တစ္ေယာက္ဟာ...ဆိုးၿပီးရင္းဆိုးေနတာပါလား။
"အ့...ခုမွ ထုတ္ေပးတာလား"
"အင္းေလ....ထည့္ထားခ်င္ေသးလို႔လား"
"အာ....ေမာင္ေနာ္..."
"ငယ္ေထြးက ထုတ္လို႔မေျပာေတာ့...ေမာင္က ဘယ္သိမလဲ...ႀကိဳက္လို႔ပဲေနမွာလို႔ ထင္မိတာေပါ့"
"ေမာင့္....ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ..."
"ဟုတ္ဘူးလား..."
"သိေတာင္မသိလိုက္ဘူး...ပူထူေနတာပဲ...ေန႔ခင္းကလဲ ေဆးေသာက္ရတယ္...ခုလဲေသာက္ရအုံးမယ္...ေကာင္းတာနည္းနည္း နာတာမ်ားမ်ား...မေကာင္းဘူး...မေကာင္းဘူး...မႀကိဳက္ဘူး"
"ဟာ...ဘာလို႔လဲ...ေမာင္ တအားႀကိဳက္တာကို"
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီကုတင္လဲ...ေျပာပါအုံး...ေန႔လည္က ဟိုကုတင္...ခုက ဒီကုတင္...အိပ္ရင္သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းအိပ္ရေအာင္ တစ္ကုတင္ပဲသုံးလိုက္ပါလား...ဟမ္"
"ငယ္ပဲ ကုတင္ႏွစ္လုံး႐ွိတယ္ဆို...တန္ေအာင္သုံးရမွာေပါ့...သန္႔႐ွင္းေအာင္ ေမာင္ လုပ္ေပးမယ္...ၿပီးေတာ့.အျပင္ကိုဘာမွမထြက္လာဘူးေလ...ငယ့္အထဲမွာ...အ့..မကိုက္ပါနဲ႔...နာတယ္....အားးးး...နာတယ္"
"ေအာ္ေန...အဲ့မွာ..ေအာ္ေန...နာေအာင္ကို ကိုက္မွာ"
ဆူညံပြက္ထေနတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းေလး....
ျမန္မာလို ႏွစ္သစ္ကူးရင္ တရားဘာဝနာပြား။
အဂၤလိပ္လို ႏွစ္သစ္ကူးရင္ေတာ့ ခ်စ္ၾကည္ႏူးတစ္တီတူးလို႔ရတယ္။
အရမ္းေကာင္းတယ္။
.
.
.
.
ဆက္ရန္....