CHAPTER - 5
[Virtual Jungkook]
Unicode-
စိတ်ရောဂါအထူးကု ဆရာဝန်ကြီး၏ ရုံးခန်းထဲတွင် ထယ်ယောင်းမိဘနှစ်ပါးနှင့် ဆရာဝန်ကြီးတို့ သုံးပွင့်ဆိုင်ထိုင်နေကြသည်။ အားလုံး၏မျက်နှာတွင် စိတ်ပင်ပန်းမှုက အထင်းသားပေါ်လွင်နေသည်။
ထယ်ယောင်း အမြဲရောက်ဖြစ်နေသော ကားမှတ်တိုင်အနီးအနားမှ CCTV မှတ်တမ်းများ၊ ကော်ဖီဆိုင်မှ ဆိုင်ရှင်နှင့် ဝန်ထမ်းတို့၏ ပြောစကားများအပေါ် အခြေခံကာ အဖြေတစ်ခုကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အဖြေရှာနိုင်ခဲ့ပြီမို့ ဆရာဝန်ကြီးက ဖြစ်စဥ်ကို သေချာရှင်းလင်းပြလာသည်။
" ကားမှတ်တိုင်နဲ့ အနီးအနားက CCTV မှတ်တမ်းတွေကို စစ်ဆေးကြည့်လိုက်တော့ ထယ်ယောင်း ပထမဆုံး အပြင်စထွက်တဲ့နေ့မှာ ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့ ကောင်လေးနဲ့ အမှန်တကယ်ဆုံခဲ့တယ်။ ဒုတိယနေ့မှာလည်း သူနဲ့ဂျောင်ဂုတို့ တကယ်တိုက်မိခဲ့ကြတာ။ ဒါပေမယ့် တတိယမြောက်နေ့ကစပြီး ဂျောင်ဂုက CCTVမှာ မပါလာတော့ဘူး။ ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်တည်း စကားတွေပြောပြီး အရာရာကို တစ်ယောက်တည်းလုပ်ခဲ့တာ။
စတုတ္တနေ့မှာဆို ထယ်ယောင်းက သူ့ဆီတစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာသလို စကားတွေပြောနေလို့ ဘေးက ကလေးမလေးနှစ်ယောက်က သူ့ကို တအံ့တသြကြည့်နေကြတာ CCTVမှာ မြင်ရလိမ့်မယ်။ ပြီးတော့ ထီးဆောင်းပြီး မိုးရေထဲထွက်တဲ့အချိန် ဘေးမှာတစ်ယောက်ယောက် ရှိနေသလို ထီးကိုဘေးဘက် မျှဆောင်းပေးထားတာ တွေ့ရမယ်။
လက်ကလည်း တစ်ယောက်ယောက်လက်ကို ချိတ်ထားသလိုပုံစံမျိုးတွေ့ရမယ်။ ဒီကနေဆက်ပြီး ပန်းခြံထဲက CCTV တွေ ထပ်စစ်ကြည့်ရင် တစ်ယောက်တည်းစကားပြောပြီး လမ်းလျှောက်နေတဲ့ ထယ်ယောင်းကို တွေ့ရလိမ့်မယ်။ ပြီးရင် လမ်းလျှောက်တာ ခဏရပ်ပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်သလို လုပ်လိုက်တာတွေ၊ တစ်ယောက်ယောက်က နမ်းမလိုလုပ်လိုက်လို့ မျက်နှာလွှဲလိုက်တာတွေ..။ ဒါတွေက သူစိတ်ကူးနဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ဖန်တီးလိုက်ပြီး ပျော်ရွှင်မှုကိုရှာဖွေခဲ့တဲ့ ထယ်ယောင်းရဲ့ စိတ်ရောဂါအစပဲ "
ဆရာဝန်ကြီးက ရှင်းပြရင်း မောလာဟန်ဖြင့် စကားကိုခဏရပ်သည်။ ထယ်ယောင်း မိဘနှစ်ပါးကတော့ အခုထိ နားမလည်သေးဟန်ဖြင့် ဆရာဝန်ကြီးစကားကို ဆက်နားစွင့်နေဆဲ။
" ဖြစ်စဥ် အစအဆုံးကို ပြန်ရှင်းပြနေရင် ခင်ဗျားတို့ ပိုခံစားရမှာစိုးလို့ ကျွန်တော် အရေးကြီးတဲ့အချက်တွေကိုပဲ ရှင်းပြသွားမယ်။ တကယ်တမ်းတော့ ထယ်ယောင်းက Schizophreniaလို့ခေါ်တဲ့ စိတ်ရောဂါတစ်မျိုးကို ခံစားခဲ့ရတာ။ ဒီရောဂါမျိုးက မရှိတဲ့အရာကို အရှိလို့ထင်နေတဲ့ ရောဂါတစ်မျိုးပဲ။
သူအလယ်တန်းအရွယ်တည်းက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ထားတိုင်း မိဘတွေဆီက အမှုစစ်သလို အစစ်ခံရတော့ သူငယ်ချင်းထားဖို့ စိတ်မပါတော့ဘဲ တစ်သီးတစ်သန့် တစ်ယောက်တည်းနေခဲ့တယ်။
ကြာလာတော့ သူအထီးကျန်လာပြီး သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လောက်ဖြစ်ဖြစ် သူပြန်လိုချင်လာခဲ့လိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်းထားလိုက်လို့ မိဘတွေဆီမှာ စစ်ကြောရေးရောက်သွားသလို မေးခွန်းတွေအမေးခံရမှာ သူကြောက်တော့ သူငယ်ချင်းထားဖို့ ဆန္ဒကို သူမရမကမြိုသိပ်ခဲ့မယ်။ တစ်ဖက်မှာလည်း အထီးကျန်တဲ့ဒဏ်ကို ခံစားနေရပြန်တော့ သူ့စိတ်က အရမ်းမွန်းကြပ်နေခဲ့မှာပဲ။
ဒီအရာတွေကနေ လွတ်မြောက်ချင်စိတ်ကြောင့် သူ့ဘဝသူ စီမံခွင့်ရဖို့ ခင်ဗျားတို့ဆီက သူထွက်ပြေးခဲ့တယ်။ ကံတရားက သူ့ဘက်မပါတော့ ကား accidentကြောင့် မိဘတွေလက်ထဲ သူပြန်ရောက်ရတယ်။ အပေါင်းအသင်း သူငယ်ချင်း လိုချင်နေတဲ့ သူ့စိတ်ကလည်း အချိန်နဲ့အမျှ ကြီးထွားလာနေတော့ သူ့ခြေထောက်တွေ ကောင်းကောင်းလမ်းလျှောက်နိုင်တာနဲ့ သူမရမက အပြင်ထွက်ခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီမှာ ဂျောင်ဂုနဲ့စတွေ့ပြီး ဇာတ်လမ်းက စလာခဲ့တယ်။ ကားမှတ်တိုင်မှာ သူနဲ့ရွယ်တူ လူငယ်တစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရချိန် သူငယ်ချင်း အရမ်းလိုချင်ခဲ့တဲ့သူက ဒီကောင်လေးသာ သူ့သူငယ်ချင်းဖြစ်ရင် ကောင်းမယ်ဆိုတာမျိုး မသိစိတ်က တွေးမိသွားတယ်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မိုးကလည်း ပိုသည်းလာတော့ ကားမှတ်တိုင်အမိုးအောက်ဝင်ပြီး ဂျောင်ဂုဘေးနား ဝင်ထိုင်မိမယ်။
သူ့မသိစိတ်က ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့သူကို သူငယ်ချင်းအဖြစ် လိုလားနေခဲ့လို့ ဂျောင်ဂုကို ဘေးကနေ သူသေချာကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဒီအချိန်မှာ အထက်တန်းကျောင်းသား ကုတ်အင်္ကျီရင်ဘတ်က နာမည်စာတန်းကို ဖတ်မိပြီး ဂျောင်ဂုနာမည်ကို သူကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ဘဲ သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲ ဖမ်းယူထားလိုက်တယ်။ အခြားမှတ်ဉာဏ်တစ်ခုက တစ်ပြိုင်တည်းမှာ ဂျောင်ဂုရုပ်သွင်ကို မှတ်သားနေခဲ့တော့ ဂျောင်ဂုနာမည်စာတန်းကို သူဖတ်မိသွားတဲ့အချိန်ကို ဦးနှောက်က ခဏထိမ်ချန်ထားလိုက်တယ်။
နောက်တစ်နေ့မှာလည်း ဂျောင်ဂုကို တွေ့ချင်လွန်းလို့ သူထပ်ရောက်လာတယ်။ တကယ်လည်း ဂျောင်ဂုကိုတွေ့တော့ သူဝမ်းသာအားရဖြစ်ပြီး ပြေးသွားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဂျောင်ဂုက ကားစီးဖို့အလျင်လိုနေတော့ ထယ်ယောင်းနဲ့ မတော်တဆဝင်တိုက်မိပေမယ့် တောင်းပန်စကားပဲပြောပြီး ကားပေါ်ပြေးတက်သွားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ထယ်ယောင်းမသိစိတ်က ဂျောင်ဂုက သူ့ကို နောက်တစ်ကြိမ်တွေ့ရင် ပြန်တောင်းပန်လိမ့်မယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုကို ဖန်တီးလိုက်တယ်။
တစ်ချိန်တည်းမှာ သူငယ်ချင်းလိုချင်နေတဲ့ သူ့ဆန္ဒကလည်း အမြင့်ဆုံးအထိရောက်နေတော့ နောက်တစ်နေ့မှာ ဂျောင်ဂု သူ့ဆီရောက်လာခဲ့သလို စိတ်က စဖန်တီးလိုက်တယ်။ ဦးနှောက်က ထိမ်ချိန်ထားခဲ့တဲ့ ဂျောင်ဂုနာမည်က အဲ့ဒီနေ့မှာမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မှတ်ဉာဏ်ထဲပြန်ပေါ်လာပြီး ဂျောင်ဂုက ကော်ဖီဆိုင်မှာ သူနဲ့မိတ်ဆက်ရင်း သူ့နာမည်ပြောပြလို့ သိရတဲ့ပုံစံမျိုးကို မှတ်ဉာဏ်က ဖမ်းယူထားလိုက်တယ်။
ဂျောင်ဂုနဲ့သူ အပြင်ထွက်တဲ့ တတိယနေ့မှာ စတွေ့ခဲ့ပြီး ကော်ဖီဆိုင်မှာမိတ်ဆက်ရင်း သူငယ်ချင်းဖြစ်ခဲ့တယ်လို့ သူ့စိတ်က ဖန်တီးလိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့ စိတ်ကူးယဥ် ပုံရိပ်ယောင်က သူ့ဘဝထဲ စရောက်လာခဲ့တယ်။ ရည်းစားထားသင့်တဲ့ အရွယ်လည်းရောက်လာတော့ ရည်းစားလိုချင်တဲ့စိတ်လေးကလည်း ရှိနေလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒီတော့ သူ့သူငယ်ချင်းဖြစ်တဲ့ ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့ စိတ်ကူးယဥ်ပုံရိပ်ကို သူ့ရည်းစားအဖြစ် သူ့စိတ်က ထပ်ပြီးပြောင်းလဲဖန်တီးခဲ့တယ်။
သူတို့ပုံမှန် ချိန်းတွေ့နေကျ ညနေငါးနာရီဆိုတာကလည်း အထက်တန်းကျောင်းသားတွေရဲ့ ပုံမှန်ကျောင်းဆင်းချိန်ကို တွက်ဆပြီး သူ့ဦးနှောက်က ဖန်တီးပစ်ခဲ့တာ။ နောက်ပိုင်းတော့ ပုံမှန်လူတွေလိုမျိုး သူ့ရည်းစားနဲ့ လျှောက်လည်တာတွေ၊ ဆိုင်အတူထိုင်တာတွေလုပ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အရာရာတိုင်းက သူတစ်ယောက်တည်း လုပ်ခဲ့တဲ့အရာမို့ အခြားသူတွေအမြင်မှာ ထယ်ယောင်းက အရူးလို့ထင်စရာဖြစ်ခဲ့တယ်။
ကော်ဖီဆိုင်က ဝန်ထမ်းကောင်လေးရဲ့ စကားတွေအရဆို ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်တည်း ကော်ဖီဆိုင်ကိုရောက်လာပြီး သူ့ရှေ့မှာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေသလို စကားတွေပြောနေခဲ့တာ။ ပထမဆုံး ကော်ဖီဆိုင်စထိုင်တဲ့နေ့မှာ ဝန်ထမ်းကောင်လေးက ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်တည်းကိုမြင်လို့ ရေစိုတာတွေသုတ်ဖို့ တဘက်တစ်ထည်ပေးတယ်။ ဒါကို ထယ်ယောင်းက မျက်နှာပျက်ပြီး သူ့ရှေ့မှာလူရှိနေသလို တဘက်ကို စားပွဲတစ်ဖက်ခြမ်းကို တိုးပေးလိုက်ပြီး စကားပြောလိုက်တာမြင်တော့ ဝန်ထမ်းကောင်လေးက ဇဝေဇဝါစဖြစ်လာတယ်။
ခဏလောက်ကြာမှ ထယ်ယောင်းက သဘက်ကို သူ့ဘက်ပြန်ဆွဲယူပြီး ခေါင်းကိုရေသုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဝန်ထမ်းကောင်လေးကို လှမ်းခေါ်ပြီး အစားအသောက်စမှာတယ်။ တစ်ယောက်တည်းရောက်လာပြီး နှစ်ယောက်စာမှာတော့ ဝန်ထမ်းကောင်လေးက နောက်တစ်ယောက်များ လာဖို့ရှိသေးလားမေးမိတယ်။ ထယ်ယောင်းအမြင်မှာတော့ သူ့ရှေ့မှာ ဂျောင်ဂုရှိနေရက်နဲ့ ဒီလိုမမေးခံရတာ ဘယ်ကျေနပ်မှာလဲ။ ဒီတော့ စိတ်တိုပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ်လေသံနဲ့ ပြန်ပြောမိတာပေါ့။
သူ့စကားထဲမှာလည်း ကျွန်တော်တို့က ရိုးရိုးသားသား သူငယ်ချင်းတွေပါဆိုတာ ပါလာခဲ့တော့ ထယ်ယောင်းရှေ့မှာ သူ့သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ စိတ်ကူးယဥ်လူတစ်ယောက် ရှိနေတယ်ဆိုတာ ဆိုင်ဝန်ထမ်းက သဘောပေါက်သွားတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် ထယ်ယောင်း သူတို့ဆိုင်ထဲဝင်လာတော့ ထုံးစံအတိုင်း ရေသုတ်ဖို့ သဘက်တစ်ထည်ပဲ ယူလာပေးမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ထယ်ယောင်းက သူထင်သလို ဟုတ်မဟုတ် စမ်းသပ်ချင်နေတော့ တဘက်နောက်တစ်ထည် အပိုထပ်ယူလာပေးခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီမှာ ထယ်ယောင်းက သူ့ရှေ့က နေရာလွတ်ဆီ တဘက်တစ်ထည် လှမ်းပေးလိုက်တော့ ဆိုင်ဝန်ထမ်းက ထယ်ယောင်းမှာ စိတ်ဝေဒနာရှိတာ သူသေချာသိသွားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ထယ်ယောင်း မိုးရေထဲ ထွက်ဆော့မယ့်နေ့ သူတို့ဆိုင်ထဲကို ထယ်ယောင်းရောက်လာတော့ စားမယ့်သူမရှိဘဲ တစ်ယောက်စာပိုက်ဆံယူနေရတာ အားနာလို့ ပရိယာယ်သုံးပြီး နှစ်ယောက်တစ်ပွဲစားဖို့ သူအကြံပေးခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီမှာ ထယ်ယောင်းရဲ့ စိတ်ဝေဒနာသည် ပုံစံက ပိုထင်ရှားလာတယ်။ ကိတ်မုန့်ကို ခွံ့ကျွေးတော့ တကယ်စားမယ့်သူမရှိလို့ ကိတ်မုန့်က အောက်ပြုတ်ကျတယ်။ ဒါကို ကိတ်မုန့်တုံးကြီးသွားလို့ ဂျောင်ဂုပါးစပ်က တစ်ချို့တစ်ဝက် အောက်ပြုတ်ကျတာလို့ သူ့ဦးနှောက်က ဖြည့်မှတ်လိုက်တယ်။ နောက်ပြီး ဂျောင်ဂုက ကျောင်းသားဆိုတော့ ကျောပိုးအိတ်ပါရမယ်လို့ သူ့စိတ်ကသိနေတော့ သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဂျောင်ဂုကျောပိုးအိတ်ထဲ လှမ်းထည့်တယ်။ ကျောပိုးအိတ်က တကယ်မရှိတော့ ပိုက်ဆံအိတ်က ခုံပေါ်ပဲကျသွားတယ်။ ဒါကိုလည်း ယုတ္တိရှိသွားအောင် သူ့စိတ်က ဆက်ဖန်တီးနေခဲ့တယ်။
အနှစ်ချုပ်လိုက်ရင်တော့ ထယ်ယောင်း သူငယ်ချင်းဂျောင်ဂုက သူ့စိတ်ကူးနဲ့ ဖန်တီးခဲ့တဲ့ ပုံရိပ်ယောင်တစ်ခုပဲ။ သူမြင်ဖူးလိုက်တဲ့ တကယ့်ဂျောင်ဂုအစစ်ကို သူ့ဦးနှောက်က မိတ္တူပွားယူပြီး သူ့သူငယ်ချင်း၊ နောက်တော့ သူ့ရည်းစားအဖြစ် သူ့ဘဝထဲရောက်လာခဲ့သလိုမျိုး သူ့စိတ်စေစားရာအတိုင်း အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ် ဖန်တီးသွားခဲ့တာ ဆိုပါတော့ "
ဆရာဝန်ကြီးစကားဆုံးတော့ မစ္စဆူယောင်းလည်း သားဖြစ်သူအတွက် ယူကြုံးမရဖြစ်ကာ ခင်ပွန်းသည်ကို ဖက်ငိုလေတော့၏။ အရာရာက သားဖြစ်သူအပေါ် စည်းဘောင်များစွာဖြင့် ကန့်သတ်ခဲ့မိသော မိမိတို့၏ မိုက်ပြစ်များပေမို့ နောင်တအကြီးအကျယ်ရကာ ဖြေမဆည်နိုင်အောင် ဝမ်းနည်းရသည်။
တင်းလွန်းလျှင် ပြတ်တတ်သော ကြိုးတစ်ချောင်းပမာ အလွန်အကျွံ စည်းကမ်းတင်းကြပ်ခြင်းကလည်း အကောင်းထပ် အဆိုးကိုဦးတည်စေတတ်သည်ကို သူတို့ သဘောပေါက်သွားကြသည်။ သို့သော် နောင်မှရသော နောင်တက ဖြစ်ပြီးသမျှကို ပြန်ပြင်မရနိုင်တော့ပေ။
" သားလေး အခုလိုဖြစ်ရတာ အမေတို့အပြစ်တွေချည်းပါ သားရယ်။ သားလေးရဲ့ စိတ်ရောဂါကို အကောင်းပကတိဖြစ်အောင် ပြန်ကုသပြီးသွားရင် သားလေးစိတ်ကြိုက် ဘာမဆိုလုပ်နိုင်အောင်အမေတို့ ခွင့်ပြုပေးသွားပါ့မယ်။ အမေ့သားလေးကို အမေတို့ မရရအောင် ကုသသွားမယ်။ ဒေါက်တာ.. ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်မသားလေးကို ကုသပေးပါနော် "
မိခင်တစ်ယောက်၏ ဝမ်းနည်းကြေကွဲစွာ အကူအညီတောင်းသံကြောင့် ဆရာဝန်ကြီးလည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သည့်ကြားမှ ကြိုးစားပြုံးပြရင်း ခေါင်းညိမ့်ပြလာသည်။
" စိတ်ချပါ။ ခင်ဗျားတို့သားလေးကို ကျွန်တော် တစ်လအတွင်း ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်အောင် ကုသပေးသွားမယ်။ စိတ်ကြောင့်ဖြစ်တဲ့ရောဂါက စိတ်နဲ့ပြန်ကုစားရင် အချိန်တိုအတွင်း ပျောက်ကင်းပါတယ် "
~~~~~xxxxx~~~~~
တစ်နှစ်ခန့်ကြာပြီးနောက်..။
အချိန်များတရွေ့ရွေ့ လည်ပတ်လာရင်းနှင့်ပင် မိုးရွာလေ့ရှိသည့် စက်တင်ဘာလကို နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ တစ်နှစ်ပတ်လုံးမှာ ဂျူလိုင်လဆန်းပိုင်းနှင့် စက်တင်ဘာလ၏ ရက်အချို့သာ မိုးရွာလေ့ရှိသော ကိုရီးယားမြေက စက်တင်ဘာ၏ပထမဆုံးမိုးကို ငံ့လင့်နေခဲ့ပြီ။
အိမ်လေးတစ်လုံး၏ ကိုယ်ပိုင်အခန်းလေးတစ်ခုမှာတော့ အသက်နှစ်ဆယ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်က လူတစ်ယောက်၏ပုံတူကို အပြီးသတ်ရေးဆွဲနေသည်။ ကောင်လေး၏ ခဲပန်းချီစွမ်းရည်က ထက်မြက်လွန်းနေသည်မို့ ပန်းချီကားချပ်ပေါ်မှ ငယ်ရွယ်နုပျိုသော ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်၏ မျက်နှာက အသက်ဝင်ပီပြင်နေခဲ့သည်။
လှပလွန်းသော ဝိုင်းစက်စက်မျက်ဝန်းများ၊ နက်မှောင်၍ အတန်အသင့်ထူထဲသော မျက်ခုံးများ၊ ဖြောင့်စင်းသောနှာတံနှင့် က, ပုံသဏ္ဍာန် နှုတ်ခမ်းလွှာများက ချောမောခံ့ညားသော လူငယ်တစ်ယောက်၏ရုပ်သွင်ကို ထင်ဟပ်ပြနေသည်။ ပန်းချီဆွဲသော လူငယ်သည် ပန်းချီကားချပ်ပေါ်မှ ရုပ်သွင်ပိုင်ရှင်ကို မည်မျှလောက်အထိ မျက်လုံးထဲစွဲထင် မှတ်သားထားသည်ကို ပန်းချီလက်ရာကြည့်လိုက်ရုံမျှဖြင့် သဘောပေါက်နားလည်နိုင်သည်။
ပုံတူပန်းချီလေး အပြီးသတ်သွားတော့ ပန်းချီဆွဲနေသောကောင်လေးက သူ့လက်ရာပန်းချီကားကို သူပြန်ကြည့်ရင်း စိတ်ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်သည်။ သူချစ်ခဲ့ဖူးသော ထိုယောက်ျား၏ပုံရိပ်ကို သူ့မှတ်ညဏ်ထဲက မေ့ပျောက်မသွားရအောင် ပန်းချီပညာကို မရမကသင်ရင်း ပုံတူပန်းချီလေးဆွဲနိုင်သည်အထိ သူကြိုးစားခဲ့ရပြီး နောက်ဆုံးတော့ သေသေသပ်သပ် အပြီးသတ်နိုင်ခဲ့ပြီ။
" ဂျောင်ဂုရေ နောက်ဆုံးတော့ ငါ့မှတ်ညဏ်ထဲက မင်းပုံရိပ်လေးကို ပန်းချီကားပေါ်မှာ ငါရေးခြယ်နိုင်ခဲ့ပြီ။ တကယ့်လက်တွေ့မှာ မင်းနဲ့ငါက ချစ်သူတွေမဖြစ်ခဲ့ကြပေမယ့် ငါမင်းကို ချစ်တဲ့စိတ်က အခုထိ မပြောင်းလဲသွားခဲ့ဘူး။ မင်းနဲ့ငါ ချစ်သူတွေဖြစ်ခဲ့ရတာက ငါ့စိတ်က ဖန်တီးခဲ့တဲ့ ပုံရိပ်ယောင်တွေဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် မင်းက အပြင်မှာ တကယ်ရှိတဲ့လူမို့ ငါဖြေသိမ့်နိုင်ခဲ့တယ်။ တစ်နေ့နေ့တော့ တကယ့်အပြင်က ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့ မင်းကို ငါပြန်ရှာတွေ့ပြီး သူငယ်ချင်းတွေအဖြစ်နဲ့ အစကပြန်စနိုင်မယ်လို့ ငါယုံကြည်ထားတယ်။ မင်းနဲ့ငါ နောက်တစ်ကြိမ် ရည်းစားထပ်ဖြစ်ခဲ့ရင်တော့ ဒီပုံတူပန်းချီလေးကို မင်းကို လက်ဆောင်ပေးမယ်။ မင်းငါ့ဆီ ပြန်လာပေးနော် "
ပန်းချီကားထဲက ဂျောင်ဂု ပုံရိပ်ကိုကြည့်ကာ စကားတတွတ်တွတ်ပြောရင်း ထယ်ယောင်း သူ့လက်ကောက်ဝတ်က ကန့်လန့်ဖြတ်အမာရွတ်ကြီးကို အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ဂျောင်ဂုဆိုသောလူသားက သူ့ချစ်သူ တကယ်မဟုတ်ခဲ့ဘဲ စိတ်ကဖန်တီးခဲ့သည့် ပုံရိပ်ယောင်သက်သက်မှန်း သူသိသိချင်းတွင် ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်ကာ ရူးမတတ်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
ဂျောင်ဂုမရှိလျှင် သူလုံးဝအသက်မရှင်နိုင်ဟု တွေးထားခဲ့သည်မို့ မိဘတွေတားသည့်ကြားမှ သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ဓားဖြင့်လှီးကာ အဆုံးစီရင်ဖို့ သူကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ဆေးရုံအရောက်မြန်ခဲ့၍သာ သူအသက်ဆက်ရှင်ခဲ့ပြီး စိတ်ကျန်းမာရေးအတွက် နှစ်လလောက်အထိ အချိန်ယူကုသခဲ့ရသည်။
ထိုအချိန်အတွင်း စိတ်အပြောင်းအလဲဖြစ်အောင် ခဲပန်းချီပညာကို သူအတတ်သင်ခဲ့ပြီး ဂျောင်ဂုပုံတူကို ဆွဲနိုင်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန် လေ့ကျင့်ခဲ့သည်။ စိတ်အခြေအနေ ပုံမှန်အတိုင်းပြန်ဖြစ်တော့ မိဘများထံမှ လွတ်လပ်ခွင့်အပြည့်ရခဲ့ပြီး ထယ်ယောင်းဘဝက ကောင်းသောပြောင်းလဲခြင်းများ စတင်လာခဲ့သည်။
စာသင်နှစ်အသစ်တွင် ထယ်ယောင်းအတွက် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရှိလာခဲ့ပြီး အထီးကျန်ခြင်းတို့ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်လာခဲ့သည်။ မိဘတွေစိတ်မပူရစေဖို့ သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းသိမ်းပါ့မည်ဟု ရဲရဲဝံ့ဝံကတိပေးကာ သူ့ဘဝကို အကောင်းဆုံးဖြတ်သန်းဖြစ်လာသည်။
ပိုကောင်းသော သတင်းကောင်းများကလည်း ထယ်ယောင်းကို စောင့်ကြိုနေခဲ့ပြီး ဂျောင်ဂုနှင့် ပြန်ဆုံတွေ့ရဖို့ အလားအလာများနေခဲ့သည်။ ဂျောင်ဂုကို ပထမရက်နှင့် ဒုတိယရက်မှာ ထယ်ယောင်း တကယ်တွေ့ခဲ့ရပြီး နောက်ရက်များတွင် ထပ်မတွေ့ရတော့သည့် အကြောင်းအရင်းကိုလည်း စုံစမ်းရင်းဖြင့် အားလုံးသိခဲ့ရသည်။
ပထမဆုံးရက်တွင် ဂျောင်ဂုက ဆိုဝန်အထက်တန်းကျောင်းမှ ကျောင်းပြောင်းသည့်ကိစ္စများ စီစဥ်ပြီးအပြန် ထယ်ယောင်းနှင့်တစ်ကြိမ်ဆုံခဲ့သည်။ ပထမနေ့က ကျောင်းပြောင်းသည့်ကိစ္စ မပြီးပြတ်ခဲ့သဖြင့် ဒုတိယနေ့ ကျောင်းကိုထပ်လာပြီး အပြန်တွင် ထယ်ယောင်းနှင့် တိုက်မိသွားခဲ့ကာ ဤသည်က ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ဂု နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။
ဂျောင်ဂု၏ ဖခင်သည် ရဲအရာရှိဖြစ်၍ ဆိုးလ်မှ ဂယောင်းဂီဒေသဆီ တာဝန်ဖြင့်ပြောင်းရွေ့ခဲ့ရသည်။ တာဝန်ကျရာနေရာမှာ မိသားစုလိုက် ပြောင်းနေဖြစ်ခဲ့သဖြင့် ဂျောင်ဂုလည်း ဆိုးလ်မြို့က ဆိုဝန်အထက်တန်းကျောင်းမှ ဂယောင်းဂီဒေသ အထက်တန်းကျောင်းဆီ ကျောင်းပြောင်းတက်ခဲ့ရသည်။
စာရွက်စာတမ်းကိစ္စ အားလုံးပြီးစီးသွားသည်နှင့် ဂယောင်းဂီဒေသ အထက်တန်းကျောင်းမှာ ကျောင်းဆက်တက်နေခဲ့ပြီး ဆိုးလ်မြို့ဆီ ပြန်မလာဖြစ်တော့ပေ။
ထယ်ယောင်းအတွက် သတင်းကောင်းဆိုသည်က ဤအရာနှင့် တစ်နည်းတစ်ဖုံ ပတ်သက်နေသည်။ လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ် ဂျောင်ဂုဖခင် နေရာပြောင်းရွေ့ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့ရခြင်းတွင် အထက်အရာရှိ၏ မမှန်မကန် အဂတိလိုက်စားဆောင်ရွက်ခဲ့မှု ပေါ်ပေါ်က်သွားခဲ့သဖြင့် တရားရုံးက ဂျောင်ဂုဖခင်ကို မူလနေရာမှာ ပြန်လည်ခန့်ထားရန် အမိန့်ချမှတ်ခဲ့သည်။
ထိုသတင်းကို TVမှာ ကြည့်လိုက်ရပြီးကတည်းက ဂျောင်ဂုနှင့် ပြန်ဆုံရဖို့ ထယ်ယောင်းမှာ မျှော်လင့်ချက်ရလာသည်။ ဂျောင်ဂုဖခင် မူလရာထူးပြန်ရလျှင် ဂျောင်ဂုလည်း ဆိုးလ်ကိုပြန်ရောက်လာဖို့ ကျိန်းသေသည်။ အကယ်၍သာ ဆိုဝန်အထက်တန်းကျောင်းမှာ ပြန်တက်ဖြစ်ခဲ့လျှင် ပြန်ဆုံတွေ့ရဖို့က ရာနှုန်းပြည့် သေချာနေခဲ့ပြီ။
ထယ်ယောင်း သူ့အတွေးနှင့်သူ ပြုံးပျော်နေစဥ်အတွင်း စက်တင်ဘာလ၏ ပထမဆုံးမိုးက စတင်ရွာသွန်းလာခဲ့သည်။ ပြတင်းမှန်မှတစ်ဆင့် တဖွဲဖွဲရွာနေသော မိုးစက်ကလေးများဆီ ငေးမျှော်ကြည့်ရင်း အတိတ်တစ်ချိန်ကို သူပြန်သတိရလာသည်။ မိုးရွာသောနေ့များတွင် ပုံရိပ်ယောင်ဂျောင်ဂုနှင့် အတူပျော်ခဲ့သည်များကိုသတိပြန်ရကာ မျက်ရည်ကျမိတတ်သော ထယ်ယောင်း ဒီတစ်ကြိမ်တော့ မျက်ရည်မကျအောင် ထိန်းထားနိုင်ခဲ့သည်။
တယ်လီပသီရှိနေ၍လား မပြောတတ်။ ဂျောင်ဂုကို ပြန်တွေ့ရတော့မည်ဟု သူ့စိတ်ကထင်နေသည်မို့ ထယ်ယောင်း အရင်နေရာလေးဆီ ပြန်သွားကြည့်ချင်လာမိသည်။ တစ်ခါတလေတော့လည်း အတိတ်ကအမှတ်တရများကို ပြန်တူးဖော်ကာ ရင်ထဲတသိမ့်သိမ့် ခံစားချင်မိသေးသည်။
အပြင်ထွက်လျှင် တားမည့်သူမရှိတော့၍ ထယ်ယောင်းလည်း ထီးလေးဆောင်းရင်း မိုးရွာထဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ မိုးရေစက်တွေကြား ဖြတ်သန်းလာသော လေနုအေးများသည် တစ်ချက်ရှူသွင်းလိုက်တိုင်း လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ်ကလို လတ်ဆတ်အေးမြနေဆဲပင်။ လမ်းဘေးဝဲယာရှိ ကျောက်စီမြေထိန်းနံရံများကလည်း အရင်အတိုင်းရှိနေဆဲ။
ကားမှတ်တိုင်နေရာလေးဆီ ရောက်လာတော့လည်း အနားပတ်ဝန်းကျင်က မပြောင်းမလဲရှိနေဆဲ။ ကားမှတ်တိုင်နားရှိ ကော်ဖီဆိုင်က ဝန်ထမ်းအစ်ကိုကြီးသည်လည်း ထယ်ယောင်း၏ရင်းနှီးသော သူငယ်ချင်းအစ်ကိုတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့ပြီး ဆိုင်လေးကလည်း သူအမြဲထိုင်နေကျဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဆိုင်ပိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးပင်လျှင် ထယ်ယောင်းနှင့် သားအမိပမာ ရင်းနှီးနေကြပြီ။
ကားမှတ်တိုင်ရောက်ရောက်ချင်း ထယ်ယောင်း ကော်ဖီဆိုင်ကို အရင်မသွားသေးဘဲ ထီးဆောင်းလျှက်သားဖြင့် ကားမှတ်တိုင်ဘေးက လူသွားစင်္ကြံပလက်ဖောင်းပေါ် မတ်တပ်ရပ်ကာ ကားလမ်းမပေါ် ဥဒဟိုသွားလာနေသော ကားမျိုးစုံကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ မိုးစက်များကြားမှ ကားလမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းရှိ ပန်းခြံထဲကိုလည်း မသည်းမကွဲ လှမ်းမြင်နေရသည်။
သူ့စိတ်ကူးထဲက ပုံရိပ်ယောင်ဂျောင်ဂု သင်ပေးထားသလို ထယ်ယောင်း သူ့လက်ဖဝါးကို မိုးရွာထဲဆန့်ထုတ်ရင်း လက်ဖဝါးပေါ် တပေါက်ပေါက်ကျလာသည့် မိုးရေစက်တွေကို ခံယူနေမိသည်။ အေးစက်စက် မိုးရေစက်တို့ လက်ဖဝါးကျလာသည့် ခံစားချက်ကလည်း အရင်လိုသစ်လွင်နေဆဲပါ။
ကားလမ်းမဆီက အကြည့်ပြန်ခွာရင်း မျက်လုံးက အခြားနေရာအကြည့်ရောက်သွားတော့ ကားမှတ်တိုင်ဆီ ထီးလေးဆောင်းရင်း ဦးတည်လျှောက်လာနေသည့် ရင်းနှီးပြီးသား လူတစ်ယောက်၏ပုံရိပ်က ထယ်ယောင်းမြင်ကွင်းထဲ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ဟုတ်ပါ့မလားဟု စိတ်ထဲထင်မိသော်လည်း နီးကပ်လာလေလေ ပုံရိပ်က ထင်ရှားလာလေမို့ ထယ်ယောင်းအထင်က ပိုသေချာလာသည်။
မှတ်ညဏ်ထဲက လုံးဝထုတ်မရခဲ့သော မျက်လုံးဝိုင်းလေးများဖြင့် ထိုလူသား။ အချိန်တွေကြာညောင်းခဲ့သည့်တိုင် မှတ်ညဏ်ထဲက ရုပ်ပုံလွှာအတိုင်း တစ်ထပ်တည်းကျနေဆဲဖြစ်သော ထိုလူသား၏ ချောမောခံ့ညားသော မျက်နှာ။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ပုံရိပ်ယောင်မဟုတ်ဘဲ အမှန်တကယ်ပြန်တွေ့ရခြင်းဖြစ်၍ ဂျောင်ဂုဆိုသော ထိုလူသား သူ့နားရောက်လာသည်အထိ ထယ်ယောင်း မစောင့်နိုင်တော့။
သူချစ်ရသော ထိုလူသားဆီ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြေးလွှားသွားနိုင်ဖို့ မိုးစက်များကိုပင် သူဂရုမစိုက်နိင်တော့ဘဲ ဆောင်းထားသည့်ထီးကိုလွှတ်ချလိုက်သည်။ မိုးစက်များ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကျလာသည်ကို ကျေကျေနပ်နပ်ပြုံးရင်း တရွေ့ရွေ့လာနေသော ဂျောင်ဂုရှိရာဆီ ပြေးသွားခဲ့သည်။
" ဂျောင်ဂု!!! "
မိုးရွာထဲ မိမိဆီ တန်းတန်းမတ်မတ်ပြေးလာကာ နာမည်အော်ခေါ်လိုက်သော အမည်မသိ ရွယ်တူကောင်လေးကြောင့် ဂျောင်ဂု ကြောင်အန်းအန်းဖြစ်ကာ ခြေလှမ်းကိုရပ်တန့်လိုက်သည်။ သူ မျက်ဝန်းအဝိုင်းသားဖြင့် ကြည့်နေစဥ်မှာပင် ပြေးလာသောကောင်လေးက သူ့ကိုမှီသွားကာ ရုတ်တရက်ပြေးဖက်လာ၍ ဂျောင်ဂု အလန့်တကြားဖြင့် ထီးလွတ်ကျသွားခဲ့သည်။
" မင်းငါ့ကို အခုလောလောဆယ် သိချင်မှသိလိမ့်မယ်။ ငါကတော့ မင်းကိုသိနေခဲ့တာ တစ်နှစ်လောက်ကြာခဲ့ပြီ။ မင်းနဲ့တွေ့ရဖို့ကို ငါ့မှာ အချိန်အကြာကြီး စောင့်နေခဲ့ရတယ်။ ဒီနေ့တော့ ငါမြတ်နိုးရတဲ့မင်းကို ပြန်ရှာတွေ့ခဲ့ပြီ။ မင်းငါ့ကို မသိလည်းရပါတယ်။ ငါပြောပြတာတွေ နားထောင်ပြီးရင် မင်းကြိုက်သလို ဆုံးဖြတ်ပါ။ အခုအတွက်တော့ မင်းကို တစ်ဝကြီး ပွေ့ဖက်ထားခွင့်ပေးပါ "
ထယ်ယောင်းသည် သူအချိန်အတော်ကြာ မျှော်လင့်နေခဲ့ရသည့် အမြတ်နိုးရဆုံးလူသားကို ထပ်ပြီး လွတ်ထွက်မသွားရအောင် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပွေ့ဖက်ထားရင်း စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောနေသည်။ ဝမ်းသာလွန်း၍ကျမိသော ထယ်ယောင်းမျက်ရည်တို့သည်လည်း မိုးစက်များနှင့်ပေါင်းစည်းကာ ပါးပြင်ထက်သို့ အေးချမ်းစွာ စီးကျလာလေတော့၏။
သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာချနေသော မိုးရေစက်တို့သည်လည်း ချစ်ခြင်းဖြင့်နွေးထွေးနေခဲ့သော ထယ်ယောင်းကို မချမ်းတတ်စေခဲ့ပြီ။ မိုးရွာသောရက်များတွင် စတင်ခဲ့ရသော ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်သည်လည်း မိုးရည်စက်များကြားတွင် အသစ်တစ်ဖန် ပြန်မွေးဖွားလာပေတော့မည်။
To be continued...
Zawgyi -
စိတ္ေရာဂါအထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး၏ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ထယ္ေယာင္းမိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ဆရာဝန္ႀကီးတို႔ သုံးပြင့္ဆိုင္ထိုင္ေနၾကသည္။ အားလုံး၏မ်က္ႏွာတြင္ စိတ္ပင္ပန္းမႈက အထင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။
ထယ္ေယာင္း အၿမဲေရာက္ျဖစ္ေနေသာ ကားမွတ္တိုင္အနီးအနားမွ CCTV မွတ္တမ္းမ်ား၊ ေကာ္ဖီဆိုင္မွ ဆိုင္႐ွင္ႏွင့္ ဝန္ထမ္းတို႔၏ ေျပာစကားမ်ားအေပၚ အေျခခံကာ အေျဖတစ္ခုကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း အေျဖ႐ွာႏိုင္ခဲ့ၿပီမို႔ ဆရာဝန္ႀကီးက ျဖစ္စဥ္ကို ေသခ်ာ႐ွင္းလင္းျပလာသည္။
" ကားမွတ္တိုင္နဲ႔ အနီးအနားက CCTV မွတ္တမ္းေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္း ပထမဆုံး အျပင္စထြက္တဲ့ေန႔မွာ ေဂ်ာင္ဂုဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ အမွန္တကယ္ဆုံခဲ့တယ္။ ဒုတိယေန႔မွာလည္း သူနဲ႔ေဂ်ာင္ဂုတို႔ တကယ္တိုက္မိခဲ့ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ တတိယေျမာက္ေန႔ကစၿပီး ေဂ်ာင္ဂုက CCTVမွာ မပါလာေတာ့ဘူး။ ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာၿပီး အရာရာကို တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ခဲ့တာ။
စတုတၱေန႔မွာဆို ထယ္ေယာင္းက သူ႕ဆီတစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာသလို စကားေတြေျပာေနလို႔ ေဘးက ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႕ကို တအံ့တၾသၾကည့္ေနၾကတာ CCTVမွာ ျမင္ရလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ထီးေဆာင္းၿပီး မိုးေရထဲထြက္တဲ့အခ်ိန္ ေဘးမွာတစ္ေယာက္ေယာက္ ႐ွိေနသလို ထီးကိုေဘးဘက္ မွ်ေဆာင္းေပးထားတာ ေတြ႕ရမယ္။
လက္ကလည္း တစ္ေယာက္ေယာက္လက္ကို ခ်ိတ္ထားသလိုပုံစံမ်ိဳးေတြ႕ရမယ္။ ဒီကေနဆက္ၿပီး ပန္းျခံထဲက CCTV ေတြ ထပ္စစ္ၾကည့္ရင္ တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ထယ္ေယာင္းကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ၿပီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္တာ ခဏရပ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သလို လုပ္လိုက္တာေတြ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က နမ္းမလိုလုပ္လိုက္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တာေတြ..။ ဒါေတြက သူစိတ္ကူးနဲ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ဖန္တီးလိုက္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို႐ွာေဖြခဲ့တဲ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ စိတ္ေရာဂါအစပဲ "
ဆရာဝန္ႀကီးက ႐ွင္းျပရင္း ေမာလာဟန္ျဖင့္ စကားကိုခဏရပ္သည္။ ထယ္ေယာင္း မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ အခုထိ နားမလည္ေသးဟန္ျဖင့္ ဆရာဝန္ႀကီးစကားကို ဆက္နားစြင့္ေနဆဲ။
" ျဖစ္စဥ္ အစအဆုံးကို ျပန္႐ွင္းျပေနရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ပိုခံစားရမွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြကိုပဲ ႐ွင္းျပသြားမယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထယ္ေယာင္းက Schizophreniaလို႔ေခၚတဲ့ စိတ္ေရာဂါတစ္မ်ိဳးကို ခံစားခဲ့ရတာ။ ဒီေရာဂါမ်ိဳးက မ႐ွိတဲ့အရာကို အ႐ွိလို႔ထင္ေနတဲ့ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးပဲ။
သူအလယ္တန္းအ႐ြယ္တည္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထားတိုင္း မိဘေတြဆီက အမႈစစ္သလို အစစ္ခံရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းထားဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ဘဲ တစ္သီးတစ္သန္႔ တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့တယ္။
ၾကာလာေတာ့ သူအထီးက်န္လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ သူျပန္လိုခ်င္လာခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းထားလိုက္လို႔ မိဘေတြဆီမွာ စစ္ေၾကာေရးေရာက္သြားသလို ေမးခြန္းေတြအေမးခံရမွာ သူေၾကာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းထားဖို႔ ဆႏၵကို သူမရမကၿမိဳသိပ္ခဲ့မယ္။ တစ္ဖက္မွာလည္း အထီးက်န္တဲ့ဒဏ္ကို ခံစားေနရျပန္ေတာ့ သူ႕စိတ္က အရမ္းမြန္းၾကပ္ေနခဲ့မွာပဲ။
ဒီအရာေတြကေန လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ သူ႕ဘဝသူ စီမံခြင့္ရဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက သူထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ကံတရားက သူ႕ဘက္မပါေတာ့ ကား accidentေၾကာင့္ မိဘေတြလက္ထဲ သူျပန္ေရာက္ရတယ္။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္း လိုခ်င္ေနတဲ့ သူ႕စိတ္ကလည္း အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ႀကီးထြားလာေနေတာ့ သူ႕ေျခေထာက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တာနဲ႔ သူမရမက အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီမွာ ေဂ်ာင္ဂုနဲ႔စေတြ႕ၿပီး ဇာတ္လမ္းက စလာခဲ့တယ္။ ကားမွတ္တိုင္မွာ သူနဲ႔႐ြယ္တူ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္း အရမ္းလိုခ်င္ခဲ့တဲ့သူက ဒီေကာင္ေလးသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုတာမ်ိဳး မသိစိတ္က ေတြးမိသြားတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မိုးကလည္း ပိုသည္းလာေတာ့ ကားမွတ္တိုင္အမိုးေအာက္ဝင္ၿပီး ေဂ်ာင္ဂုေဘးနား ဝင္ထိုင္မိမယ္။
သူ႕မသိစိတ္က ေဂ်ာင္ဂုဆိုတဲ့သူကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ လိုလားေနခဲ့လို႔ ေဂ်ာင္ဂုကို ေဘးကေန သူေသခ်ာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ကုတ္အက်ႌရင္ဘတ္က နာမည္စာတန္းကို ဖတ္မိၿပီး ေဂ်ာင္ဂုနာမည္ကို သူကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ဘဲ သူ႕မွတ္ဉာဏ္ထဲ ဖမ္းယူထားလိုက္တယ္။ အျခားမွတ္ဉာဏ္တစ္ခုက တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ေဂ်ာင္ဂု႐ုပ္သြင္ကို မွတ္သားေနခဲ့ေတာ့ ေဂ်ာင္ဂုနာမည္စာတန္းကို သူဖတ္မိသြားတဲ့အခ်ိန္ကို ဦးေႏွာက္က ခဏထိမ္ခ်န္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာလည္း ေဂ်ာင္ဂုကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ သူထပ္ေရာက္လာတယ္။ တကယ္လည္း ေဂ်ာင္ဂုကိုေတြ႕ေတာ့ သူဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး ေျပးသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဂ်ာင္ဂုက ကားစီးဖို႔အလ်င္လိုေနေတာ့ ထယ္ေယာင္းနဲ႔ မေတာ္တဆဝင္တိုက္မိေပမယ့္ ေတာင္းပန္စကားပဲေျပာၿပီး ကားေပၚေျပးတက္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ထယ္ေယာင္းမသိစိတ္က ေဂ်ာင္ဂုက သူ႕ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတြ႕ရင္ ျပန္ေတာင္းပန္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကို ဖန္တီးလိုက္တယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ သူငယ္ခ်င္းလိုခ်င္ေနတဲ့ သူ႕ဆႏၵကလည္း အျမင့္ဆုံးအထိေရာက္ေနေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေဂ်ာင္ဂု သူ႕ဆီေရာက္လာခဲ့သလို စိတ္က စဖန္တီးလိုက္တယ္။ ဦးေႏွာက္က ထိမ္ခ်ိန္ထားခဲ့တဲ့ ေဂ်ာင္ဂုနာမည္က အဲ့ဒီေန႔မွာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မွတ္ဉာဏ္ထဲျပန္ေပၚလာၿပီး ေဂ်ာင္ဂုက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ သူနဲ႔မိတ္ဆက္ရင္း သူ႕နာမည္ေျပာျပလို႔ သိရတဲ့ပုံစံမ်ိဳးကို မွတ္ဉာဏ္က ဖမ္းယူထားလိုက္တယ္။
ေဂ်ာင္ဂုနဲ႔သူ အျပင္ထြက္တဲ့ တတိယေန႔မွာ စေတြ႕ခဲ့ၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္မွာမိတ္ဆက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ သူ႕စိတ္က ဖန္တီးလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေဂ်ာင္ဂုဆိုတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ ပုံရိပ္ေယာင္က သူ႕ဘဝထဲ စေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရည္းစားထားသင့္တဲ့ အ႐ြယ္လည္းေရာက္လာေတာ့ ရည္းစားလိုခ်င္တဲ့စိတ္ေလးကလည္း ႐ွိေနလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ေဂ်ာင္ဂုဆိုတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ပုံရိပ္ကို သူ႕ရည္းစားအျဖစ္ သူ႕စိတ္က ထပ္ၿပီးေျပာင္းလဲဖန္တီးခဲ့တယ္။
သူတို႔ပုံမွန္ ခ်ိန္းေတြ႕ေနက် ညေနငါးနာရီဆိုတာကလည္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပုံမွန္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကို တြက္ဆၿပီး သူ႕ဦးေႏွာက္က ဖန္တီးပစ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ပုံမွန္လူေတြလိုမ်ိဳး သူ႕ရည္းစားနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္တာေတြ၊ ဆိုင္အတူထိုင္တာေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းက သူတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ခဲ့တဲ့အရာမို႔ အျခားသူေတြအျမင္မွာ ထယ္ေယာင္းက အ႐ူးလို႔ထင္စရာျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေကာ္ဖီဆိုင္က ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးရဲ႕ စကားေတြအရဆို ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီဆိုင္ကိုေရာက္လာၿပီး သူ႕ေ႐ွ႕မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္႐ွိေနသလို စကားေတြေျပာေနခဲ့တာ။ ပထမဆုံး ေကာ္ဖီဆိုင္စထိုင္တဲ့ေန႔မွာ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးက ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုျမင္လို႔ ေရစိုတာေတြသုတ္ဖို႔ တဘက္တစ္ထည္ေပးတယ္။ ဒါကို ထယ္ေယာင္းက မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး သူ႕ေ႐ွ႕မွာလူ႐ွိေနသလို တဘက္ကို စားပြဲတစ္ဖက္ျခမ္းကို တိုးေပးလိုက္ၿပီး စကားေျပာလိုက္တာျမင္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးက ဇေဝဇဝါစျဖစ္လာတယ္။
ခဏေလာက္ၾကာမွ ထယ္ေယာင္းက သဘက္ကို သူ႕ဘက္ျပန္ဆြဲယူၿပီး ေခါင္းကိုေရသုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးကို လွမ္းေခၚၿပီး အစားအေသာက္စမွာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေရာက္လာၿပီး ႏွစ္ေယာက္စာမွာေတာ့ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးက ေနာက္တစ္ေယာက္မ်ား လာဖို႔႐ွိေသးလားေမးမိတယ္။ ထယ္ေယာင္းအျမင္မွာေတာ့ သူ႕ေ႐ွ႕မွာ ေဂ်ာင္ဂု႐ွိေနရက္နဲ႔ ဒီလိုမေမးခံရတာ ဘယ္ေက်နပ္မွာလဲ။ ဒီေတာ့ စိတ္တိုၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလသံနဲ႔ ျပန္ေျပာမိတာေပါ့။
သူ႕စကားထဲမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႐ိုး႐ိုးသားသား သူငယ္ခ်င္းေတြပါဆိုတာ ပါလာခဲ့ေတာ့ ထယ္ေယာင္းေ႐ွ႕မွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္လူတစ္ေယာက္ ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ ဆိုင္ဝန္ထမ္းက သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထယ္ေယာင္း သူတို႔ဆိုင္ထဲဝင္လာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေရသုတ္ဖို႔ သဘက္တစ္ထည္ပဲ ယူလာေပးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထယ္ေယာင္းက သူထင္သလို ဟုတ္မဟုတ္ စမ္းသပ္ခ်င္ေနေတာ့ တဘက္ေနာက္တစ္ထည္ အပိုထပ္ယူလာေပးခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီမွာ ထယ္ေယာင္းက သူ႕ေ႐ွ႕က ေနရာလြတ္ဆီ တဘက္တစ္ထည္ လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ဆိုင္ဝန္ထမ္းက ထယ္ေယာင္းမွာ စိတ္ေဝဒနာ႐ွိတာ သူေသခ်ာသိသြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ထယ္ေယာင္း မိုးေရထဲ ထြက္ေဆာ့မယ့္ေန႔ သူတို႔ဆိုင္ထဲကို ထယ္ေယာင္းေရာက္လာေတာ့ စားမယ့္သူမ႐ွိဘဲ တစ္ေယာက္စာပိုက္ဆံယူေနရတာ အားနာလို႔ ပရိယာယ္သုံးၿပီး ႏွစ္ေယာက္တစ္ပြဲစားဖို႔ သူအၾကံေပးခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီမွာ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ စိတ္ေဝဒနာသည္ ပုံစံက ပိုထင္႐ွားလာတယ္။ ကိတ္မုန္႔ကို ခြံ႕ေကြၽးေတာ့ တကယ္စားမယ့္သူမ႐ွိလို႔ ကိတ္မုန္႔က ေအာက္ျပဳတ္က်တယ္။ ဒါကို ကိတ္မုန္႔တုံးႀကီးသြားလို႔ ေဂ်ာင္ဂုပါးစပ္က တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ ေအာက္ျပဳတ္က်တာလို႔ သူ႕ဦးေႏွာက္က ျဖည့္မွတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဂ်ာင္ဂုက ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ပါရမယ္လို႔ သူ႕စိတ္ကသိေနေတာ့ သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေဂ်ာင္ဂုေက်ာပိုးအိတ္ထဲ လွမ္းထည့္တယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္က တကယ္မ႐ွိေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္က ခုံေပၚပဲက်သြားတယ္။ ဒါကိုလည္း ယုတၱိ႐ွိသြားေအာင္ သူ႕စိတ္က ဆက္ဖန္တီးေနခဲ့တယ္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ထယ္ေယာင္း သူငယ္ခ်င္းေဂ်ာင္ဂုက သူ႕စိတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္ေယာင္တစ္ခုပဲ။ သူျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ တကယ့္ေဂ်ာင္ဂုအစစ္ကို သူ႕ဦးေႏွာက္က မိတၱဴပြားယူၿပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္း၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ရည္းစားအျဖစ္ သူ႕ဘဝထဲေရာက္လာခဲ့သလိုမ်ိဳး သူ႕စိတ္ေစစားရာအတိုင္း အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးသြားခဲ့တာ ဆိုပါေတာ့ "
ဆရာဝန္ႀကီးစကားဆုံးေတာ့ မစၥဆူေယာင္းလည္း သားျဖစ္သူအတြက္ ယူၾကဳံးမရျဖစ္ကာ ခင္ပြန္းသည္ကို ဖက္ငိုေလေတာ့၏။ အရာရာက သားျဖစ္သူအေပၚ စည္းေဘာင္မ်ားစြာျဖင့္ ကန္႔သတ္ခဲ့မိေသာ မိမိတို႔၏ မိုက္ျပစ္မ်ားေပမို႔ ေနာင္တအႀကီးအက်ယ္ရကာ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ ဝမ္းနည္းရသည္။
တင္းလြန္းလွ်င္ ျပတ္တတ္ေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပမာ အလြန္အကြၽံ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ျခင္းကလည္း အေကာင္းထပ္ အဆိုးကိုဦးတည္ေစတတ္သည္ကို သူတို႔ သေဘာေပါက္သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္မွရေသာ ေနာင္တက ျဖစ္ၿပီးသမွ်ကို ျပန္ျပင္မရႏိုင္ေတာ့ေပ။
" သားေလး အခုလိုျဖစ္ရတာ အေမတို႔အျပစ္ေတြခ်ည္းပါ သားရယ္။ သားေလးရဲ႕ စိတ္ေရာဂါကို အေကာင္းပကတိျဖစ္ေအာင္ ျပန္ကုသၿပီးသြားရင္ သားေလးစိတ္ႀကိဳက္ ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္ေအာင္အေမတို႔ ခြင့္ျပဳေပးသြားပါ့မယ္။ အေမ့သားေလးကို အေမတို႔ မရရေအာင္ ကုသသြားမယ္။ ေဒါက္တာ.. ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မသားေလးကို ကုသေပးပါေနာ္ "
မိခင္တစ္ေယာက္၏ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ အကူအညီေတာင္းသံေၾကာင့္ ဆရာဝန္ႀကီးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည့္ၾကားမွ ႀကိဳးစားျပဳံးျပရင္း ေခါင္းညိမ့္ျပလာသည္။
" စိတ္ခ်ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔သားေလးကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္လအတြင္း ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ကုသေပးသြားမယ္။ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ေရာဂါက စိတ္နဲ႔ျပန္ကုစားရင္ အခ်ိန္တိုအတြင္း ေပ်ာက္ကင္းပါတယ္ "
~~~~~xxxxx~~~~~
တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္..။
အခ်ိန္မ်ားတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ လည္ပတ္လာရင္းႏွင့္ပင္ မိုး႐ြာေလ့႐ွိသည့္ စက္တင္ဘာလကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးမွာ ဂ်ဴလိုင္လဆန္းပိုင္းႏွင့္ စက္တင္ဘာလ၏ ရက္အခ်ိဳ႕သာ မိုး႐ြာေလ့႐ွိေသာ ကိုရီးယားေျမက စက္တင္ဘာ၏ပထမဆုံးမိုးကို ငံ့လင့္ေနခဲ့ၿပီ။
အိမ္ေလးတစ္လုံး၏ ကိုယ္ပိုင္အခန္းေလးတစ္ခုမွာေတာ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္၏ပုံတူကို အၿပီးသတ္ေရးဆြဲေနသည္။ ေကာင္ေလး၏ ခဲပန္းခ်ီစြမ္းရည္က ထက္ျမက္လြန္းေနသည္မို႔ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚမွ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳေသာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာက အသက္ဝင္ပီျပင္ေနခဲ့သည္။
လွပလြန္းေသာ ဝိုင္းစက္စက္မ်က္ဝန္းမ်ား၊ နက္ေမွာင္၍ အတန္အသင့္ထူထဲေသာ မ်က္ခုံးမ်ား၊ ေျဖာင့္စင္းေသာႏွာတံႏွင့္ က, ပုံသ႑ာန္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ားက ေခ်ာေမာခံ့ညားေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္၏႐ုပ္သြင္ကို ထင္ဟပ္ျပေနသည္။ ပန္းခ်ီဆြဲေသာ လူငယ္သည္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚမွ ႐ုပ္သြင္ပိုင္႐ွင္ကို မည္မွ်ေလာက္အထိ မ်က္လုံးထဲစြဲထင္ မွတ္သားထားသည္ကို ပန္းခ်ီလက္ရာၾကည့္လိုက္႐ုံမွ်ျဖင့္ သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္သည္။
ပုံတူပန္းခ်ီေလး အၿပီးသတ္သြားေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲေနေသာေကာင္ေလးက သူ႕လက္ရာပန္းခ်ီကားကို သူျပန္ၾကည့္ရင္း စိတ္ေက်နပ္စြာျပဳံးလိုက္သည္။ သူခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ထိုေယာက်္ား၏ပုံရိပ္ကို သူ႕မွတ္ညဏ္ထဲက ေမ့ေပ်ာက္မသြားရေအာင္ ပန္းခ်ီပညာကို မရမကသင္ရင္း ပုံတူပန္းခ်ီေလးဆြဲႏိုင္သည္အထိ သူႀကိဳးစားခဲ့ရၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ အၿပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
" ေဂ်ာင္ဂုေရ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါ့မွတ္ညဏ္ထဲက မင္းပုံရိပ္ေလးကို ပန္းခ်ီကားေပၚမွာ ငါေရးျခယ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ မင္းနဲ႔ငါက ခ်စ္သူေတြမျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ငါမင္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္က အခုထိ မေျပာင္းလဲသြားခဲ့ဘူး။ မင္းနဲ႔ငါ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ရတာက ငါ့စိတ္က ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္ေယာင္ေတြျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ မင္းက အျပင္မွာ တကယ္႐ွိတဲ့လူမို႔ ငါေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ တကယ့္အျပင္က ေဂ်ာင္ဂုဆိုတဲ့ မင္းကို ငါျပန္႐ွာေတြ႕ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္နဲ႔ အစကျပန္စႏိုင္မယ္လို႔ ငါယုံၾကည္ထားတယ္။ မင္းနဲ႔ငါ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရည္းစားထပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဒီပုံတူပန္းခ်ီေလးကို မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးမယ္။ မင္းငါ့ဆီ ျပန္လာေပးေနာ္ "
ပန္းခ်ီကားထဲက ေဂ်ာင္ဂု ပုံရိပ္ကိုၾကည့္ကာ စကားတတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ထယ္ေယာင္း သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္က ကန္႔လန္႔ျဖတ္အမာ႐ြတ္ႀကီးကို အဓိပၸါယ္ပါပါ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဂ်ာင္ဂုဆိုေသာလူသားက သူ႕ခ်စ္သူ တကယ္မဟုတ္ခဲ့ဘဲ စိတ္ကဖန္တီးခဲ့သည့္ ပုံရိပ္ေယာင္သက္သက္မွန္း သူသိသိခ်င္းတြင္ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ကာ ႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ေဂ်ာင္ဂုမ႐ွိလွ်င္ သူလုံးဝအသက္မ႐ွင္ႏိုင္ဟု ေတြးထားခဲ့သည္မို႔ မိဘေတြတားသည့္ၾကားမွ သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဓားျဖင့္လွီးကာ အဆုံးစီရင္ဖို႔ သူႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ေဆး႐ုံအေရာက္ျမန္ခဲ့၍သာ သူအသက္ဆက္႐ွင္ခဲ့ၿပီး စိတ္က်န္းမာေရးအတြက္ ႏွစ္လေလာက္အထိ အခ်ိန္ယူကုသခဲ့ရသည္။
ထိုအခ်ိန္အတြင္း စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ ခဲပန္းခ်ီပညာကို သူအတတ္သင္ခဲ့ၿပီး ေဂ်ာင္ဂုပုံတူကို ဆြဲႏိုင္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ ေလ့က်င့္ခဲ့သည္။ စိတ္အေျခအေန ပုံမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ေတာ့ မိဘမ်ားထံမွ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္ရခဲ့ၿပီး ထယ္ေယာင္းဘဝက ေကာင္းေသာေျပာင္းလဲျခင္းမ်ား စတင္လာခဲ့သည္။
စာသင္ႏွစ္အသစ္တြင္ ထယ္ေယာင္းအတြက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္႐ွိလာခဲ့ၿပီး အထီးက်န္ျခင္းတို႔ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္လာခဲ့သည္။ မိဘေတြစိတ္မပူရေစဖို႔ သူ႕ကိုယ္သူ ထိန္းသိမ္းပါ့မည္ဟု ရဲရဲဝံ့ဝံကတိေပးကာ သူ႕ဘဝကို အေကာင္းဆုံးျဖတ္သန္းျဖစ္လာသည္။
ပိုေကာင္းေသာ သတင္းေကာင္းမ်ားကလည္း ထယ္ေယာင္းကို ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့ၿပီး ေဂ်ာင္ဂုႏွင့္ ျပန္ဆုံေတြ႕ရဖို႔ အလားအလာမ်ားေနခဲ့သည္။ ေဂ်ာင္ဂုကို ပထမရက္ႏွင့္ ဒုတိယရက္မွာ ထယ္ေယာင္း တကယ္ေတြ႕ခဲ့ရၿပီး ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ထပ္မေတြ႕ရေတာ့သည့္ အေၾကာင္းအရင္းကိုလည္း စုံစမ္းရင္းျဖင့္ အားလုံးသိခဲ့ရသည္။
ပထမဆုံးရက္တြင္ ေဂ်ာင္ဂုက ဆိုဝန္အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းေျပာင္းသည့္ကိစၥမ်ား စီစဥ္ၿပီးအျပန္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္တစ္ႀကိမ္ဆုံခဲ့သည္။ ပထမေန႔က ေက်ာင္းေျပာင္းသည့္ကိစၥ မၿပီးျပတ္ခဲ့သျဖင့္ ဒုတိယေန႔ ေက်ာင္းကိုထပ္လာၿပီး အျပန္တြင္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္ တိုက္မိသြားခဲ့ကာ ဤသည္က ထယ္ေယာင္းႏွင့္ေဂ်ာင္ဂု ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေဂ်ာင္ဂု၏ ဖခင္သည္ ရဲအရာ႐ွိျဖစ္၍ ဆိုးလ္မွ ဂေယာင္းဂီေဒသဆီ တာဝန္ျဖင့္ေျပာင္းေ႐ြ႕ခဲ့ရသည္။ တာဝန္က်ရာေနရာမွာ မိသားစုလိုက္ ေျပာင္းေနျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ ေဂ်ာင္ဂုလည္း ဆိုးလ္ၿမိဳ႕က ဆိုဝန္အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဂေယာင္းဂီေဒသ အထက္တန္းေက်ာင္းဆီ ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ခဲ့ရသည္။
စာ႐ြက္စာတမ္းကိစၥ အားလုံးၿပီးစီးသြားသည္ႏွင့္ ဂေယာင္းဂီေဒသ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ေနခဲ့ၿပီး ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ဆီ ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့ေပ။
ထယ္ေယာင္းအတြက္ သတင္းေကာင္းဆိုသည္က ဤအရာႏွင့္ တစ္နည္းတစ္ဖုံ ပတ္သက္ေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ ေဂ်ာင္ဂုဖခင္ ေနရာေျပာင္းေ႐ြ႕ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရျခင္းတြင္ အထက္အရာ႐ွိ၏ မမွန္မကန္ အဂတိလိုက္စားေဆာင္႐ြက္ခဲ့မႈ ေပၚေပၚက္သြားခဲ့သျဖင့္ တရား႐ုံးက ေဂ်ာင္ဂုဖခင္ကို မူလေနရာမွာ ျပန္လည္ခန္႔ထားရန္ အမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
ထိုသတင္းကို TVမွာ ၾကည့္လိုက္ရၿပီးကတည္းက ေဂ်ာင္ဂုႏွင့္ ျပန္ဆုံရဖို႔ ထယ္ေယာင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရလာသည္။ ေဂ်ာင္ဂုဖခင္ မူလရာထူးျပန္ရလွ်င္ ေဂ်ာင္ဂုလည္း ဆိုးလ္ကိုျပန္ေရာက္လာဖို႔ က်ိန္းေသသည္။ အကယ္၍သာ ဆိုဝန္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ျပန္တက္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ျပန္ဆုံေတြ႕ရဖို႔က ရာႏႈန္းျပည့္ ေသခ်ာေနခဲ့ၿပီ။
ထယ္ေယာင္း သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ျပဳံးေပ်ာ္ေနစဥ္အတြင္း စက္တင္ဘာလ၏ ပထမဆုံးမိုးက စတင္႐ြာသြန္းလာခဲ့သည္။ ျပတင္းမွန္မွတစ္ဆင့္ တဖြဲဖြဲ႐ြာေနေသာ မိုးစက္ကေလးမ်ားဆီ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း အတိတ္တစ္ခ်ိန္ကို သူျပန္သတိရလာသည္။ မိုး႐ြာေသာေန႔မ်ားတြင္ ပုံရိပ္ေယာင္ေဂ်ာင္ဂုႏွင့္ အတူေပ်ာ္ခဲ့သည္မ်ားကိုသတိျပန္ရကာ မ်က္ရည္က်မိတတ္ေသာ ထယ္ေယာင္း ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။
တယ္လီပသီ႐ွိေန၍လား မေျပာတတ္။ ေဂ်ာင္ဂုကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မည္ဟု သူ႕စိတ္ကထင္ေနသည္မို႔ ထယ္ေယာင္း အရင္ေနရာေလးဆီ ျပန္သြားၾကည့္ခ်င္လာမိသည္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အတိတ္ကအမွတ္တရမ်ားကို ျပန္တူးေဖာ္ကာ ရင္ထဲတသိမ့္သိမ့္ ခံစားခ်င္မိေသးသည္။
အျပင္ထြက္လွ်င္ တားမည့္သူမ႐ွိေတာ့၍ ထယ္ေယာင္းလည္း ထီးေလးေဆာင္းရင္း မိုး႐ြာထဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ မိုးေရစက္ေတြၾကား ျဖတ္သန္းလာေသာ ေလႏုေအးမ်ားသည္ တစ္ခ်က္႐ွဴသြင္းလိုက္တိုင္း လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ကလို လတ္ဆတ္ေအးျမေနဆဲပင္။ လမ္းေဘးဝဲယာ႐ွိ ေက်ာက္စီေျမထိန္းနံရံမ်ားကလည္း အရင္အတိုင္း႐ွိေနဆဲ။
ကားမွတ္တိုင္ေနရာေလးဆီ ေရာက္လာေတာ့လည္း အနားပတ္ဝန္းက်င္က မေျပာင္းမလဲ႐ွိေနဆဲ။ ကားမွတ္တိုင္နား႐ွိ ေကာ္ဖီဆိုင္က ဝန္ထမ္းအစ္ကိုႀကီးသည္လည္း ထယ္ေယာင္း၏ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းအစ္ကိုတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ဆိုင္ေလးကလည္း သူအၿမဲထိုင္ေနက်ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ အေဒၚႀကီးပင္လွ်င္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္ သားအမိပမာ ရင္းႏွီးေနၾကၿပီ။
ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထယ္ေယာင္း ေကာ္ဖီဆိုင္ကို အရင္မသြားေသးဘဲ ထီးေဆာင္းလွ်က္သားျဖင့္ ကားမွတ္တိုင္ေဘးက လူသြားစႀကႍပလက္ေဖာင္းေပၚ မတ္တပ္ရပ္ကာ ကားလမ္းမေပၚ ဥဒဟိုသြားလာေနေသာ ကားမ်ိဳးစုံကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မိုးစက္မ်ားၾကားမွ ကားလမ္းတစ္ဖက္ျခမ္း႐ွိ ပန္းျခံထဲကိုလည္း မသည္းမကြဲ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
သူ႕စိတ္ကူးထဲက ပုံရိပ္ေယာင္ေဂ်ာင္ဂု သင္ေပးထားသလို ထယ္ေယာင္း သူ႕လက္ဖဝါးကို မိုး႐ြာထဲဆန္႔ထုတ္ရင္း လက္ဖဝါးေပၚ တေပါက္ေပါက္က်လာသည့္ မိုးေရစက္ေတြကို ခံယူေနမိသည္။ ေအးစက္စက္ မိုးေရစက္တို႔ လက္ဖဝါးက်လာသည့္ ခံစားခ်က္ကလည္း အရင္လိုသစ္လြင္ေနဆဲပါ။
ကားလမ္းမဆီက အၾကည့္ျပန္ခြာရင္း မ်က္လုံးက အျခားေနရာအၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ ကားမွတ္တိုင္ဆီ ထီးေလးေဆာင္းရင္း ဦးတည္ေလွ်ာက္လာေနသည့္ ရင္းႏွီးၿပီးသား လူတစ္ေယာက္၏ပုံရိပ္က ထယ္ေယာင္းျမင္ကြင္းထဲ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဟုတ္ပါ့မလားဟု စိတ္ထဲထင္မိေသာ္လည္း နီးကပ္လာေလေလ ပုံရိပ္က ထင္႐ွားလာေလမို႔ ထယ္ေယာင္းအထင္က ပိုေသခ်ာလာသည္။
မွတ္ညဏ္ထဲက လုံးဝထုတ္မရခဲ့ေသာ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးမ်ားျဖင့္ ထိုလူသား။ အခ်ိန္ေတြၾကာေညာင္းခဲ့သည့္တိုင္ မွတ္ညဏ္ထဲက ႐ုပ္ပုံလႊာအတိုင္း တစ္ထပ္တည္းက်ေနဆဲျဖစ္ေသာ ထိုလူသား၏ ေခ်ာေမာခံ့ညားေသာ မ်က္ႏွာ။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ပုံရိပ္ေယာင္မဟုတ္ဘဲ အမွန္တကယ္ျပန္ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္၍ ေဂ်ာင္ဂုဆိုေသာ ထိုလူသား သူ႕နားေရာက္လာသည္အထိ ထယ္ေယာင္း မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့။
သူခ်စ္ရေသာ ထိုလူသားဆီ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပးလႊားသြားႏိုင္ဖို႔ မိုးစက္မ်ားကိုပင္ သူဂ႐ုမစိုက္နိင္ေတာ့ဘဲ ေဆာင္းထားသည့္ထီးကိုလႊတ္ခ်လိုက္သည္။ မိုးစက္မ်ား သူ႕ကိုယ္ေပၚက်လာသည္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ျပဳံးရင္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လာေနေသာ ေဂ်ာင္ဂု႐ွိရာဆီ ေျပးသြားခဲ့သည္။
" ေဂ်ာင္ဂု!!! "
မိုး႐ြာထဲ မိမိဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ေျပးလာကာ နာမည္ေအာ္ေခၚလိုက္ေသာ အမည္မသိ ႐ြယ္တူေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဂု ေၾကာင္အန္းအန္းျဖစ္ကာ ေျခလွမ္းကိုရပ္တန္႔လိုက္သည္။ သူ မ်က္ဝန္းအဝိုင္းသားျဖင့္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေျပးလာေသာေကာင္ေလးက သူ႕ကိုမွီသြားကာ ႐ုတ္တရက္ေျပးဖက္လာ၍ ေဂ်ာင္ဂု အလန္႔တၾကားျဖင့္ ထီးလြတ္က်သြားခဲ့သည္။
" မင္းငါ့ကို အခုေလာေလာဆယ္ သိခ်င္မွသိလိမ့္မယ္။ ငါကေတာ့ မင္းကိုသိေနခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီ။ မင္းနဲ႔ေတြ႕ရဖို႔ကို ငါ့မွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ငါျမတ္ႏိုးရတဲ့မင္းကို ျပန္႐ွာေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ မင္းငါ့ကို မသိလည္းရပါတယ္။ ငါေျပာျပတာေတြ နားေထာင္ၿပီးရင္ မင္းႀကိဳက္သလို ဆုံးျဖတ္ပါ။ အခုအတြက္ေတာ့ မင္းကို တစ္ဝႀကီး ေပြ႕ဖက္ထားခြင့္ေပးပါ "
ထယ္ေယာင္းသည္ သူအခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ရသည့္ အျမတ္ႏိုးရဆုံးလူသားကို ထပ္ၿပီး လြတ္ထြက္မသြားရေအာင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႕ဖက္ထားရင္း စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနသည္။ ဝမ္းသာလြန္း၍က်မိေသာ ထယ္ေယာင္းမ်က္ရည္တို႔သည္လည္း မိုးစက္မ်ားႏွင့္ေပါင္းစည္းကာ ပါးျပင္ထက္သို႔ ေအးခ်မ္းစြာ စီးက်လာေလေတာ့၏။
သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာခ်ေနေသာ မိုးေရစက္တို႔သည္လည္း ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ေႏြးေထြးေနခဲ့ေသာ ထယ္ေယာင္းကို မခ်မ္းတတ္ေစခဲ့ၿပီ။ မိုး႐ြာေသာရက္မ်ားတြင္ စတင္ခဲ့ရေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္သည္လည္း မိုးရည္စက္မ်ားၾကားတြင္ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္ေမြးဖြားလာေပေတာ့မည္။
To be continued...