Unicode
ရှောင်ဟန်သည် သူတို့အခုသွားနေတာက ပေကျင်းမြို့ရဲ့ လူသူကင်းမဲ့တဲ့ မြို့အစွန်နားလောက်ကို ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ မနေနိုင်စွာနဲ့ပင် ကျိုးယွင်ဘက်ကို ခေါင်းလှည့်ပြီး မေးမိလေတော့သည်။
"အားယွင်လေး...အားယွင်လေးပြောတော့ ပေကျင်းမှာပဲဆို အခုသွားနေတာက မြို့ရဲ့အပြင်ကိုတောင် ရောက်တော့မယ်...သွားတဲ့နေရာကမရောက်သေးဘူးလား..."
ကျိုးယွင်က သူ့ကို ပြုံးစစ မျက်နှာအမူရာလေးနဲ့တက်တက်ကြွကြွပြန်ဖြေလာလေသည်။
"ကောကလည်း ရောက်တော့မှာပါ...ရှေ့နားလေးလောက်ဆိုရင်..."
ကျိုးယွင်သည် ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ သူ့ဘောင်းဘီ အိတ်ကပ်အတွင်းသို့ လက်နှိုက်လိုက်ပြီး အမည်းရောင်ကြိုးစည်း ပုဝါရှည် တစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်လေသည်။
"ကော...ရောက်တော့မှာဆိုတော့... Surprise ဖြစ်သွားအောင်...ကောမျက်လုံးကို ဒါလေးနဲ့ စည်းပေးချင်လို့ ရမလား..."
ရှောင်ဟန်ကလည်း ကျိုးယွင်လက်ထဲက ပုဝါ မည်းကြီးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး အင်တင်တင်ဖြင့် ပြောလာခဲ့၏။
"ဟို...ပုဝါ မစည်းလည်းရပါတယ်...ကော လုံးဝခိုးမကြည့်ဘူးလေ နော်...ကောကတိပေးပါတယ်...ကောရဲ့မျက်လုံးကို ကြပ်ကြပ်မှိတ်ထားပေးပါ့မယ်...ဒီဟာကြီးက အမည်းရောင်ကြီးဆိုတော့...ကောမကြိုက်ဘူး...မစည်းချင်ဘူး..."
ရှောင်ဟန်၏ ငြင်းဆန်လိုက်သည့် စကားကြောင့် ကျိုးယွင်ရဲ့ မျက်နှာအမူအရာက မသိမသာတစ်ချက်ပျက်သွားလေတော့သည်။
သူ၏အတွင်းစိတ်တစ်နေရာတွင်လည်း လိုချင်တာကို မရလိုက်ဘဲ ငြင်းဆန်ခံလိုက်ရသည့်အတွက်ကြောင့် မခံမရပ်ဖြစ်မိသွားသည်။ဒါက အမှန်တကယ်ပင်...။ ကျိုးယွင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း သူ့ကိုယ်သူ ပြန်အံ့သြနေမိသည်။
သူ အခုတစ်လော သူ့ရဲ့ စိတ်တွေက အရင်အခါများကလို စိတ် သိပ်မရှည်တော့သလို ခံစားနေရသည်။
အခုနောက်ပိုင်း အရာအားလုံးကို သူ့ရဲ့ စိတ်ရှိတဲ့အတိုင်း ထင်ရာဆိုင်း လုပ်ပစ်ချင်စိတ်များက ပို၍ ပင် ဆိုးဝါးပြင်ထန်လာခဲ့ရသည်။
ယခုတွင်လည်း သူဘယ်လောက်ပဲ အပြင်ပိုင်းက ဟန်ဆောင်ကောင်းနေခဲ့ပါစေ ...အတွင်းစိတ်ကတော့ ကောရဲ့ ငြင်းဆန်မှု သေးသေးလေးကို မချင့်မရဲဖြစ်လာမိပြီး ဒေါကန်နေမိသည်။
ဒါက သူ...ရှောင်ဟန်ကို စိတ်မရှည်ဖြစ်နေတာမဟုတ်ဘူး...
အငြင်းဆန်ခံလိုက်တာကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေမိတာ...
အရင်ကဆို ကောက ငြင်းဆန်လိုက်ရင်တောင် သူ့စိတ်က တစ်ထစ်လျော့ချလိုက်နိုင်ပေမဲ့ အခု နောက်ပိုင်း သူ့ရဲ့စိတ်တွေက အဲ့လို မဖြစ်နေတော့ဘူး။
သူကိုယ်တိုင်ကတောင် လုံးဝ သတိထားမိဘဲ စိတ်လိုလက်ရ လုပ်ချင်လာမိသည်။
သူရဲ့သိစိတ် မသိစိတ် စိတ်ဝိညာဉ်နှစ်ခုလုံးက ကောကို သူ့ရဲ့ အပိုင်လို့ တစ်ထစ်ချသတ်မှတ်လိုက်သည့် အတွက်ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။
ဆိုလိုချင်တဲ့သဘောက ကောက သူ့ရဲ့ အပိုင် ဖြစ်နေသည့် အတွက်ကြောင့် ...
ကောက သူခိုင်းတာ မှန်သမျှကို ငြင်းဆန်ခြင်း မရှိဘဲ လုပ်ပေးရမည်ပင်။
သို့မှသာ... သူ၏တစ်စုတစ်စည်းဖြစ်နေသည့် စိတ်ဝိညာဉ် နှစ်ခုလုံးက ကျေနပ်ရောင့်ရဲ ပေလိမ့်မည်။
ကျိုးယွင်က သူ့ရဲ့ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကို ချိုးနှိမ်ထားလိုက်ပြီး လိုချင်တာကို မရသည့် ကလေးတစ်ယောက်အသွင်ကိုသာ လုပ်ယူလိုက်လေတော့သည်။
"ကော ကလည်း ကျွန်တော်မှာကလည်း ဒီအရောင် ပုဝါတစ်ခုတည်း ရှိလို့ပါ...အစကတည်းက ကော ဒီအရောင်ကို မကြိုက်မှန်း ကျွန်တော်သိပါတယ် အခုလက်ရှိမှာက နောက်တစ်ရောင်မှ ရှိမနေတာကြီးကို... ကောက အဲ့လောက်ကြီး ဘာလို့ ငြင်းဆန်နေရတာလည်း...ဒါနဲ့ပဲ...သွားတဲ့နေရာကို ကားကရောက်တော့မယ်..."
ရှောင်ဟန်လည်း ကျိုးယွင်က သူ့ကို လုံးဝအရှုံးပေးမဲ့ပုံမပေါ်တာကြောင့် သူ့ဘက်ကသာ လက်ခံပေးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။ သူ ပုဝါ အမည်းကြီး စည်းရမှာ မနှစ်မြို့ပေမဲ့ ဒီကလေးရဲ့ ဆန္ဒကိုတော့ ဖြည့်ဆည်းပေးချင်မိသည်။ဘာလို့ဆို အားယွင်လေးက ပုဝါ အမည်းစည်းတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို သေချာမှ နားမလည်သေးပဲ...အဲ့တော့ သူကဘဲ နားလည်ပေးရမှာပေါ့။
ရှောင်ဟန်သည် ကျိုးယွင်လက်ထဲကပုဝါမည်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည်။
ထိုအခါမှကျိုးယွင်၏ မျက်ဝန်းများက တစ်ချက်တောက်ပသွားရပြီး လိုချင်တာကို ရသည့် ပုံစံဖြင့် ပြုံးရယ်လာလေသည်။
"ကော...ကောက လက်ခံလိုက်ပြီဆိုတော့...
ကျွန်တော် စည်းပေးပြီနော်..."
"အင်..."
ကျိုးယွင်သည် ရှောင်ဟန်၏ မျက်ဝန်း များကို
ပုဝါအမည်းနဲ့ စည်းပေးလိုက်ပြီး ရှောင်ဟန်
မြင်ရမမြင်ရကိုသေချာ လိုက်လံကြည့်ရှု့နေလေတော့သည်။ သူက သူ့ရဲ့လက်ကို ရှောင်ဟန်ရဲ့ မျက်နှာအရှေ့မှာ ဝေ့ရမ်းပြနေရင်း မေးလိုက်သည်။
"ကော... အပြင်မြင်ကွင်းကို မြင်ရသေးလား..."
"ဟင့်အင်း..."
ရှောင်ဟန်က မမြင်ရဘူးလို့ ပြောလိုက်မှ ကျိုးယွင်ရဲ့ အပြုံးများက ပိုမိုကြောက်စရာကောင်းလာပြီး နက်မှောင်လာတော့သည်။
သူက ကော သူ့ကို မမြင်ရဘူးဆိုတာ သေချာသွားတော့မှ ရှောင်ဟန်ရဲ့ ယခုပုံစံအသွင်အပြင်ကို သူ့စိတ်အာရုံထဲ စွဲမှတ်သွားအောင် စူးစိုက်ကာ ကြည့်နေမိတော့သည်။ သူ၏ မျက်လုံးများက ချက်ချင်းရီဝေဝေဖြစ်လာရပြီး အာခေါင်နဲ့လည်ချောင်းပင် ခြောက်သွေ့လာရသည်။
ကျိုးယွင်ရဲ့လက်တွေက ရှောင်ဟန်ရဲ့ မျက်နှာကို ထိတွေ့တော့မယောင် လက်လှမ်းလိုက်မိပြီး တစ်ဖန် စိတ်ကို အတင်းပြန်ချုပ်တီးလိုက်သည့်ဟန်ဖြင့်
လက်သီးကို ခပ်နာနာဆုပ်ကာ ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်လေသည်။
အစက Surprise ဖြစ်စေရန်အတွက် မျက်ဝန်းတွေကို စည်းပေးလိုက်တာဆိုပေမဲ့ ယခုတော့ သူ့ရဲ့ စိတ်တွေ ထွေပြားပြီး မှောင်မိုက်လာရသည်။သူ၏ စိတ်ထဲတွင် မနေနိုင်စွာဖြင့်ပင် ရေရွတ်လိုက်မိသည်။
ကော...ကောက... ဒီလို ပုံစံနဲ့လည်း...ဆွဲဆောင်မှု ရှိလွန်းနေတာပါပဲ...အရမ်းကို လှတယ်...ဘယ်သူ့ကမှ လိုက်မမှီအောင်ကို လှရက်လွန်းတယ်...
ဒါ့ကြောင့်မို့လည်း...ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲမှာ ဘယ်သူ့မှ တိုးမပေါက်နိုင်အောင်ဖြစ်နေတာ...
အရင်ကရော...အခုရော...
နောက်ဆိုရင်လည်းဖြစ်နေအုံးမှာပဲ...
အမြဲတမ်း...ရှောင်ဟန်ဆိုတဲ့...ခင်ဗျားတစ်ယောက်တည်းပဲ...ဖြစ်တည်နေခဲ့တာ...
ခင်ဗျားရဲ့... ညို့ငင်စွမ်းအားက သိပ်ကို ပြင်းထန်လွန်းတယ်...
အဟက်!...ဒါ့ကြောင့် ကျွန်တော်...လိုချင်နေတာကလည်း လုရှောင်းပြောသလိုပဲ... ဆန်းတော့မဆန်းပါဘူး...ကောကိုယ်တိုင်ကိုက လှရက်လွန်းနေတာကို...
ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ ကောရဲ့ အလှတရားတွေက ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းရဲ့ အပိုင်ဆိုတာကို...ခဏနေရင် အတည်ပြုနိုင်တော့မှာ...
အဟား!...ကျွန်တော် အရမ်းရင်တွေခုန်နေတယ်...
ဒါက ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်တွေ့ပထမဉီးဆုံးလေ...
အတွေးတွေထဲမှာဆိုရင်တော့ ခင်ဗျားနဲ့ ဖြစ်နေမိတာက ရေတွက်လို့တောင် မရတော့ဘူး...
ညတိုင်းနီးပါးပဲ...
ကျွန်တော့် အတွေးတွေသာ အစစ်အမှန်တွေဖြစ်နေခဲ့မယ်ဆိုရင်...သေချာတာ တစ်ခုက...
အခုချိန် ခင်ဗျား...လူပျို စစ်နိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး...
ကျွန်တော့်ကြောင့်....
------------------
သူတို့စီးလာတဲ့ မာစီးဒီးကားကြီးသည် များပြားလှသည့် သစ်ပင်တွေကို အနောက်မှာ ချန်ထားခဲ့ပြီး ထူထဲလှတဲ့ တောအုပ်ရှိရာကို ချိုးကွေ့မောင်းနှင်လာခဲ့၏။ ကားနက်ကြီးသည် ကားလမ်းမကြီးနှင့်ပင် တဖြည်းဖြည်းဝေးကွာလာခဲ့လေသည်။
လိုရာခရီးကို ရောက်သည်နှင့် ကျိုးယွင်က ကားနောက်ခန်းမှနေ၍ ကားကြည့်မှန်ကတစ်ဆင့် စုန့်ကျီးကို ကားရပ်ရန် အချက်ပြလိုက်တော့သည်။
ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် ကျိုးယွင်က ရှောင်ဟန်ကို လမ်းကောင်းကောင်း လျောက်နိုင်စေရန် ထိန်းကိုင်ပေးလိုက်ပြီး ကားထဲမှ ထွက်စေသည်။
ရှောင်ဟန်ဟာ ကျိုးယွင်ရဲ့ ထိန်းကိုင်မှုတွေက သူ့ရဲ့ ခါးကိုတင်းကြပ်အောင် တမင်ဖက်တွယ်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
သို့သော်လည်း ရှောင်ဟန်က သူ့ရဲ့ စိတ်တစ်ချက် ရှုပ်ထွေးမိသွားပေမဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ပြန်တွေးယူလိုက်ပြီး ခေါင်းကို ခါလိုက်မိသည်။
သို့ပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အတွေး မဆုံးခင်မှာပဲ ကျိုးယွင်ရဲ့ လက်တွေက သူ့ရဲ့ ကျောပြင်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိပွတ်သပ်လာသလို ခံစားလိုက်ရပြန်သည်။
မျက်စိက လုံးဝမမြင်နိုင်သည့်အတွက်ကြောင့် သူ့ရဲ့ စိတ်အာရုံခံနိုင်စွမ်းအားတွေက အရင်ကထက်ပိုပြီး
အာရုံခံမိလာသည်။ဉပမာအဖြစ် ပြောရလျှင် အမြင်အာရုံ သို့မဟုတ် အာရုံ ငါးပါးထဲမှတစ်ခုခုကို ဆုံးရှုံးထားသည့် သူများသည် ကျန်သည့် အာရုံခံနိုင်စွမ်းအားက ပို၍ အားကောင်းလာသည်ဆိုတာပင်...
တကယ်လို့ဒီနေရာမှာ သူတို့နှစ်ယောက်တည်းသာ ရှိမနေရင် သူက ဒါကို ကျိုးယွင်လုပ်လိုက်တာလို့ လုံးဝ ထင်မြင်မိမှာမဟုတ်ဘူး...
ပြီးတော့ကျိုးယွင်က လူယုံ စုန့်ကျီးကိုလည်း ကားပေါ်မှာနေခဲ့လို့ပြောလိုက်တာ သူကြားလိုက်ရသည်။
အခုဒီနေရာမှာလျောက်လှမ်းနေတာက သူနဲ့ ကျိုးယွင် နှစ်ယောက်တည်း...။
သေချာတာတစ်ခုက သူကိုယ်တိုင်ကမှ ဟုတ်မနေဘဲ...အားယွင်ကလွဲဲပြီးဘယ်သူဖြစ်နိုင်မှာလည်း...
ဧကန်န စောစောက အခြားလူတစ်ယောက်နဲ့ လူ
ချိန်းလိုက်တာများလား...
ရှောင်ဟန်က သူ့အတွေးတွေ မှန်မမှန် သိရအောင် ကျိုးယွင်ကို တစ်ချက် ခေါ်ကြည့် လိုက်မိသည်။
"အားယွင်...အားယွင်..."
ကျိုးယွင်ရဲ့ ခြောက်ကပ်နေတဲ့ အသံက ထပ်ဆင့်ထွက်ပေါ်လာသည်။
"အင်...ကျွန်တော်ရှိတယ်...ဘာဖြစ်လို့လည်း..."
ပြန်လည်ဖြေကြားသံကကျိုးယွင်ဆိုတာ သေချာတော့မှ ရှောင်ဟန်က ခေါင်းခါပြလိုက်မိပြီး ပြန်ပြောလိုက်ရသည်။
"ဟို...ဘာမှမဟုတ်တော့ပါဘူး...ဒီအတိုင်းခေါ်ကြည့်လိုက်တာပါ..."
ရှောင်ဟန်လည်း သူ့ရဲ့ လက်ရှိ သံသယ ဝင်မိတဲ့ စိတ်ကို ပြန်ဖြေဖျောက်လိုက်တော့သည်။သူ့ကိုယ်သူလည်း ပြန်ကျိန်ဆဲလိုက်မိသည်။
ဘာဖြစ်လို့...သူ အားယွင်လေးအပေါ် ဒီလိုကြီး တွေးထင်မိလိုက်ရတာလည်း...။
အားယွင်လေးသိရင်...စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတော့မှာပဲ...။
ကျိုးယွင်က သူ့ကိုစေတနာနဲ့ လမ်းပြထိန်းကိုင်ပေးတာကို သူက တစ်မျိုးပင်ထင်လိုက်မိသေးသည်။
တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ထိန်းမကိုင်ရင် လဲသွားမှာပေါ့
ဟုတ်တယ်...ကျောကိုလည်း...ဒီလိုပဲ သတိမထားမိဘဲ ပွတ်သတ်မိသွားတာ...
အားယွင်လို အရာရာကို ချင့်ချိန်တတ်တဲ့ ကလေးကလား...ဒီလိုလုပ်မှာ...ပြီးတော့ သူကလည်း ယောက်ျားလေးလေ...မဖြစ်နိုင်တာ...
ရှောင်ဟန်က သူ့ရဲ့ အတွေးတွေကို နောက်ထပ် ထပ်ပြီး မရှုပ်ထွေးလာမိအောင်သာ ကြံရွယ်လိုက်မိပြီး သူ့ခါးကို ထိန်းကိုင်ထားတဲ့ ကျိုးယွင်ရဲ့ လက်ကို ဖယ်ထုတ်လိုက်တော့သည်။
ရှောင်ဟန်၏ ဖယ်ထုတ်လိုက်မှု ကြောင့် ကျိုးယွင်သည် အစက ကြောင်အမ်းသွားပေမဲ့
ချက်ချင်းပင်အသိဝင်လာပြီး ဒေါကန်လာလေတော့သည်။
ကျိုးယွင်ရဲ့ မျက်လုံးအကြည့်စူးစူးများက ရှောင်ဟန်ကို ဝါးစားတော့မတတ် စူးစိုက်ကာ ကြည့်ရှု့လာတော့သည်။သူက ရှောင်ဟန်ရဲ့ လက်ကို ဆောင့်ဆွဲပြီး မေးမြန်းလိုက်ချင်ပေမဲ့ အခုချိန်က သူ့အတွက် အချိန်ကောင်း မဟုတ်သေးဘူး ဆိုတာ သူသိထားသည်။
အချိန်ကောင်းကို မရောက်သေးဘူးဆိုတာ သိရှိထားသည့် အတွက် သူ့စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံးပြန်ဖြေလျော့လိုက်ရသည်။
ကျိုးယွင်က နားမလည်သည့် အူလည်လည်လေသံကို လုပ်ယူလိုက်ပြီး ရှောင်ဟန်ကို မေးလိုက်သည်။
"ကော...ဘာလို့ ကျွန်တော့် လက်ကို ခါထုတ်လိုက်ရတာလည်း ဟင်...ကော မကြိုက်လို့လား...ဒါဆိုရင်လည်း...ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်...မစဉ်းစားလိုက်မိဘူး...ဒါပေမဲ့ ကောက ဘာလို့အရင်ကလို ကျွန်တော့်ကို အကပ်မခံတော့တာလည်း..."
ရှောင်ဟန်က ကျိုးယွင်ရဲ့ ဝမ်းနည်းသွားသည့် လေသံလေးကြောင့် သူ့လုပ်ရပ်မှားသွားပြီဆိုတာကို သူသိလိုက်ရသည်။
ရှောင်ဟန်သည် ချက်ချင်းပဲ ကျိုးယွင်ကို ပြန်ချော့ဖို့လက်လှမ်းလိုက်ပေမဲ့ အဲ့ကလေးကို သူဘယ်လို လှမ်းစမ်းလှမ်းစမ်း အနီးနားမှာ ရှိမနေသလိုပါပင် ...
သူဖမ်းဆုပ်လိုက်မိတာက... လေဟာနယ်တစ်ခုကဲ့သို့ ဗလာသက်သက်...
"အားယွင်...အားယွင်...စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ရှိနေတယ်ဆိုရင်လည်း ကောရှေ့မှာလာရပ်ပေးလို့ရမလား ကောမင်းကို မမြင်ရလို့..."
ကျိုးယွင်သည် ရှောင်ဟန် ဖြစ်နေသည့် စမ်းတဝါးဝါးအမူအရာကို ကြည့်ပြီးပူပြင်းလောင်မြိုက်လာရပြီး သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။
အဟက်!...အခုကျတော့လည်း...ကောက စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ မျက်စိသူငယ်...နားသူငယ်လေးနဲ့
ကလေးလေးကျနေတာပဲ...ဒါမျိုးလေးလည်း ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေတာပါပဲလား...
ကျိုးယွင်က စိတ်ကျေနပ်လောက်အောင် ကြည့်ရှု့လို့ဝမှ ပြန်လည် ဖြေကြားလိုက်သည်။
"ကောက ကျွန်တော့်ကို တကယ်ရော လိုအပ်လို့လား...ကျွန်တော်တော့ မထင်ပါဘူး..."
ရှောင်ဟန်က လောလော လောလောနဲ့ အမြန်ပြန်ဖြေလာသည်။
"လိုတယ်...မင်းကိုလိုတယ်... လိုအပ်လို့ ကောဆီ...လာခဲ့..."
ရှောင်ဟန်ရဲ့ ထိုအဖြေစကားကြောင့် ကျိုးယွင်ရဲ့ မဟူရာရောင် မျက်ဝန်းများက ပို၍ပင် ထပ်မံ နက်မှောင်လာရပြန်သည်။
ကျိုးယွင်သည် ရှောင်ဟန်ကို အမှန်ကန်ဆုံးစကားတစ်ခွန်းကို ပြန်ဆိုလိုက်လေသည်။
"ကော...ကောက ကျွန်တော့်ကို အရူးလုပ်နေတော့တာပါပဲ...ကျွန်တော့်ကို တကယ်ရူးသွားအောင်လို့လား...ဒီလိုလုပ်နေတာက..."
ရှောင်ဟန်က ခေါင်းခါပြလာသည်။
"မဟုတ်ပါဘူး...ကောမင်းကို အရူးမလုပ်ပါဘူး...တကယ်ခေါ်နေတာ...ပြန်တွန်းမထုတ်တော့ဘူး...စောစောက ကောရဲ့ အမှားပါ...လာခဲ့...ကိုယ့်ထက်အကြီးကို မလှည့်စားနဲ့တော့..."
"ဟုတ်..."
ကျိုးယွင်ကလည်း ရှောင်ဟန်ကို ထပ်မံ အရူးမလုပ်တော့ဘဲ ပုခုံးကနေ ပြန်ထိန်းပေးလိုက်တော့သည်။
ကျိုးယွင်သည် မြေနေရာ အလွတ်တစ်ခုတွင် ဆက်မသွားတော့ဘဲ ရပ်ကာ ရှောင်ဟန်ကိုလည်း ထိန်းကိုင်ထားလျက်ပင် ပြောလိုက်တော့သည်။
"ရောက်ပြီ ကော...မျက်လုံးစည်းကို ဖယ်လို့ရပြီ..."
ရှောင်ဟန်လည်း ကျိုးယွင်ရဲ့ ဖယ်ရှားခွင့်ပြုလိုက်တဲ့ အပြောစကားကြောင့် စိတ်သက်သာရာ ရသွားရပြီး မျက်ဝန်းအရှေ့က ပုဝါစည်းကို အောက်ဘက်ကို ဆွဲချလိုက်တော့သည်။
သူရဲ့ မြင်ကွင်းအရှေ့မှာ ပေါ်လာသည့်အရာက ဧက အတော်အတန် ကျယ်ဝန်းလှသည့် မြေကွက် မျက်နှာပြင် ဖြစ်ပြီး ဆောက်လုပ်ရန်မပြီး ပြတ်သေးသည့် ကန်ထရိုက် တစ်ခုပင်။
သူမြင်ရတဲ့ ကန်ထရိုက်ရဲ့ ပုံပန်း အသွင်အပြင်က villa တစ်ခုကို ဆောက်ရန် ပြင်ဆင်နေသည့် ဟန်ရှိသည်။ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို သူ အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ စိမ်းစိုနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးများက ပတ်ပတ်လည်ဝန်းရံလို့ထားသည်။
မဟုတ်မှ လွဲရော တောအုပ်ကြီးထဲမှာ များလား...
ရှောင်ဟန်က နားမလည်နိုင်စွာပဲ ကျိုးယွင်ကို တစ်ချက်ပြန်ကြည့်မိလိုက်ပြီး မေးမိသည်။
"အားယွင်...ဘာလို့ ဒီလို လူနေခေါင်ခိုက်တဲ့ နေရာမှာ villaတစ်လုံးဆောက်ဖို့တွေးထားရတာလည်း အဖေရော သိရဲ့လား..."
ကျိုးယွင်က အရှေ့တွင် ပြီးပြတ်ရန် အတော်လိုသေးသည့် villa ကိုကြည့်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးကာ ပြောလာခဲ့သည်။
"ကောကလည်း ဒီကိစ္စက အဖေသိရင်လည်း ခွင့်ပြုမှာသေချာတယ်... ဘာလို့ဆို ကျွန်တော်က အဘိုးရဲ့ ထောက်ခံချက်ကို ယူထားတာလေ...အဲ့တော့ အဖေလည်း ဘာမှ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး...ပြီးတော့ ဒီvillaကလည်း အဖိုးတို့ဘက်က ကိုယ်တိုင်ဆောက်လုပ်ဖို့ကွက်ကဲပေးထားတာပါ...ကျွန်တော်က ပုံစံလေးရွေးပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ယုံလေးပါပဲ...ဒါမျိုးကြီးကို ကျွန်တော့်အရွယ်နဲ့ ဘယ်လို ဉီးဆောင်နိုင်မှာလဲ မဟုတ်ဘူးလား..."
ရှောင်ဟန်ကလည်း ကျိုးယွင်ပြောတာက အမှန်ပင်ဖြစ်နေလောက်မည်ဟု ထင်သည့်အတွက်ကြောင့် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားတော့ဘဲ အခြားထပ်သိချင်တာကို မေးလိုက်သည်။
"ဒါက ဘာအတွက်လည်း..."
"ဒီ villaကလား...ဒါကကောကို သိထားစေချင်ယုံ သက်သက်ပါပဲ...ဒီvilla ကြီးက တော်တော်နဲ့ ပြီးပြတ်အုံးမှာ မဟုတ်ဘူး... ကျွန်တော်က ခေတ်မီနည်းပညာဘက်ကို အသားပေးပြီး ဆောက်ခိုင်းထားတာဆိုတော့လေ...ဒါပေမဲ့ အချိန်တန်ရင် ဘာလို့လဲဆိုတာ ကော သိလာမှာပါ...ပြီးတော့ ဒီနေရာက ဆိတ်ငြိမ်ပြီး တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းတယ်လေ...အားတဲ့ ရက်တွေမှာ ဒီကို လာပြီးအပန်းဖြေကြရင် မကောင်းဘူးလား..."
ရှောင်ဟန်လည်း ကျိုးယွင်စိတ်ချမ်းသာသွားအောင် ခေါင်းတစ်ချက် ငြိမ့်ပြလိုက်ရသည်။
အမှန်တော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဒီနေရာက အားယွင်လေးပြောသလို စိတ်ငြိမ်ပြီး တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းနေတာထက် တောခေါင်ပြီး ကြောက်စရာ ကောင်းတယ်လို့ ပိုထင်မြင်မိသည်။ ဒီကောင်လေးက ဘာစိတ်ကူးနဲ့ များ ဒီလိုနေရာမျိုးကို ခေါင်းငြိမ့်လက်ခံပြီး ရွေးလိုက်ရတာပါလိမ့်။ဒါကို သူလည်း လုံးဝမစဉ်းစားတတ်ပေ။
ကျိုးယွင်က ခဏအကြာတွင် သူ၏ အက်ျီကုဒ် အတွင်းဘက်ကို လက်နှိုက်လိုက်ပြီး ဘူးမဲလေးတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်လေသည်။
ရှောင်ဟန်လည်း ကျိုးယွင်လက်ထဲက ကတီပါဗူးအမည်းလေးကို သိချင်စိတ်နဲ့ အကဲခတ်ကြည့်နေမိသည်။
ကျိုးယွင်က သူ့ကို နူ့ညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ အပြုံးလေးတစ်ပွင့် ပြုံးပြလာပြီး ကတီပါဗူးလေးကို သူ့ရှေ့မှာတင် ဖွင့်လိုက်လေသည်။
သူ အခု မြင်တွေ့လိုက်ရတာက ရွှေဖြူနဲ့လုပ်ထားတဲ့ ဆွဲကြိုးမျှင်လေးတစ်ကုံးပင်...
ဆွဲကြိုးလော့ကတ်ရဲ့ပုံစံက water drop သဏ္ဍန် ရွှေဖြူ လုံးကလေးတစ်ခုဖြစ်ပြီး မျက်နှာပြင် အပေါ်နားလေးတွင် စိန်ပွင့်လေးတစ်လုံး နက်မြှုပ်အလှဆင်ပေးထားသေးသည်။
ရှောင်ဟန်က ဆွဲကြိုးမျှင်လေးကို ကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းခြေပေးကြည့်လိုက်သည်။
"အားယွင်... ဒီဆွဲကြိုးက ကော အတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင်လား..."
ကျိုးယွင်သည် ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြလာပြီး စကားဆိုလာသည်။
"ဟုတ်တယ်ကော...ကော ကြိုက်ရဲ့လား..."
"အင်...ကြိုက်တယ်..."
ရှောင်ဟန်ကလည်း ချက်ချင်းခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိသည်။ ဒီဆွဲကြိုးလေးက အရမ်းလှနေပြီး သူ့အကြိုက်ပုံစံလေးဖြစ်နေတာကြောင့်ဆိုတာထက် ကျိုးယွင်ပေးလိုက်တဲ့ လက်ဆောင်လေး ဖြစ်နေတာကြောင့် လက်ခံလိုက်တာဆို ပိုမှန်သည်။ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အားယွင်လေးပေးတဲ့ ဘယ်လက်ဆောင်ကို မဆိုလုံးဝကို မငြင်းချင်ပေ။ ဒီဆွဲကြိုးလေးကိုလည်း သူတကယ် နှစ်ခြိုက်မိသည်။
"ဒါဆို ကျွန်တော် ဝတ်ပေးမယ်နော်..."
"အင်..."
ကျိုးယွင်က ရှောင်ဟန်ရဲ့ နောက်ကျောဘက်မှာ ရပ်လိုက်ပြီး ဆွဲကြိုးကို ဝတ်ဆင်ပေးလိုက်သည်။ ဆွဲကြိုးက ရှောင်ဟန်ရဲ့ လည်တိုင်မှာ ဝတ်ဆင်ပေးလိုက်သည့် အချိန်အခိုက်အတန့်တွင် ကျိုးယွင်က နားလည်ရခက်စွာဖြင့် အေးစက်သည့် အပြုံးဖြင့်ပြုံးလိုက်လေတော့သည်။ သူ့အပြုံးရဲ့ ဆိုလိုရင်းအဓိပ္ပါယ်ကို သူကိုယ်တိုင်ကလွဲပြီး မည်သူမျှမသိနိုင်ပါချေ။
ကျိုးယွင်က ရှောင်ဟန်၏ အရှေ့မှောက်တွင်တော့ မရင့်ကျက်သေးသည့် လူငယ်တစ်ယောက် ဟန်ပန်ဖြင့် သဘောကျစွာပြုံးပြလာသည်။
"ကော...ကောနဲ့ အရမ်းလိုက်တယ်...ဒီဆွဲဲကြိုးကို ဘယ်တော့မှ မချွတ်ပစ်ရဘူးနော်...ကိုယ်နဲ့မကွာ အမြဲဆောင်ထားရမယ်...မဟုတ်ရင် ကျွန်တော်ကောကိုလုံးဝ ခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူး...တစ်သက်လုံး စိတ်ဆိုးနေလိုက်မှာ..."
ကျိုးယွင်၏ စကားအသွားအလာသည် လုံးဝလေးနက်နေခဲ့သည်က သူ၏ ရယ်မောနေသည့် ဟန်ပန်လေးဖြင့်ပင် လုံးဝမလိုက်ဖက်နေခဲ့ပါချေ။
'လုံးဝခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူး'ဆိုသည့် အကြောင်းအရာတွင် သူ၏အသံက အတည်ပြောနေဟန်ပေါက်ပြီး 'တစ်သက်လုံး စိတ်ဆိုးနေလိုက်မှာ' ဆိုသည့်အကြောင်းရာတွင် ပထမပြောလိုက်သည့်စကားကို ထိန်းလိုက်သည့်ဟန်ဖြင့် စနောက်သည့် အသံလေး ရောစွက်နေလေသည်။
ရှောင်ဟန်ကလည်း အသေအချာစဉ်းစားလိုက်ပြီးမှ ဆွဲသီးလေးကို လက်က ကိုင်ကြည့်လိုက်ပြီး လေးလေးနက်နက်ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်။
"စိတ်ချ...ကောလုံးဝ ချွတ်မှာမဟုတ်ဘူး...ရေချိုးရင်တောင် ဝတ်ပြီးချိုးမယ်...ဟုတ်ပြီလား..."
ကျိုးယွင်သည် ရှောင်ဟန်ရဲ့ ကတိစကားကြောင့် စိတ်လိုလက်ရပြုံးလိုက်လေတော့သည်။
"ကော...အခု ညနေစောင်းနေပြီဆိုတော့ ပေကျင်းမှာပဲ တည်းလိုက်ရအောင်လေ... ညလုံးပေါက်ကားမောင်းရင် လည်း ပြန်ရောက်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး...အန္တရာယ်လည်းများတယ်...အစ်ကိုစုန့်ကျီးကလည်း တစ်နေ့လုံးမနားထားတော့ ကားမောင်းရင်း အိပ်ငိုက်နေမှာဆိုးရတယ်လေ..."
"......"
"တည်းခိုခန်း ငှားဖို့ ကျွန်တော်က အသက်မပြည့်သေးပေမဲ့ အဖေတည်းနေကျ မိတ်ဆွေရဲ့ ဟိုတယ်ဆိုရင်တော့ရတယ်...ကော...လက်ခံမယ် မဟုတ်လား"
ရှောင်ဟန်လည်း ကျိုးယွင်ပြောနေတာက ဟုတ်မှန်နေပြီး စေ့စပ်နေတာကြောင့် မငြင်းတော့ဘဲ လက်ခံပေးလိုက်တော့သည်။
ကျိုးယွင်သည်ကား ရှောင်ဟန်ရဲ့ လက်ခံစကားကြောင့် ရှောင်ဟန် နောက်ကွယ်တွင် စိတ်လိုလက်ရထပ်မံပြုံးလိုက်လေတော့သည်။
--------------------
ရှောင်ဟန် တို့ ပေကျင်းမြို့ထဲကို ပြန်ရောက်တော့ အချိန်က 7နာရီပင်ခွဲချေတော့မည်။
ကျိုးယွင်က သူ့ဖခင်ရဲ့ အသိမိတ်ဆွေ ဟိုတယ်ကိုသာ အစီစဉ်အတိုင်း ရွေးချယ်လိုက်လေသည်။ အခန်းကိုတော့ နှစ်ခန်းငှားယူလိုက်ပြီး အခန်းကဒ်တစ်ခုကို လူယုံစုန့်ကျီးကိုပေးလိုက်ပြီး ကျန်တစ်ခုကို ယူထားလိုက်လေပြီး ရှောင်ဟန်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်၍ ပြောလာသည်။
"ကော...သွားကြရအောင်လေ..."
ဟိုတယ် ဝန်ထမ်းကောင်မလေးနှစ်ယောက်သည် ကျိုးယွင်ရဲ့ အပြောစကားကြောင့် အထူးအဆန်းလုပ်ပြီးကြည့်လာကြတော့သည်။ သူတို့ရဲ့ အမြင်မှာက ကျိုးယွင်နဲ့ရှောင်ဟန်ဆိုတာက ရွယ်တူနီးပါးဖြစ်နေလေပြီး... သို့လောသို့လော ထင်မြင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ခါတိုင်းလည်း သူတို့ဟိုတယ်ကို ဒီလို သာ
မန်မဟုတ်တဲ့ စုံတွဲချောချောလေးတွေ လာနေကျပဲ မဟုတ်လား...သူတို့ထင်မြင်မိတာလည်း မမှားပါပေ။
ကျိုးယွင်သည်ကား သူတို့ကိုကြည့်လာသည့်
ဝန်ထမ်းမိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ဆက်မကြည့်လာစေရန် အေးစက်စက်ကြည့်လိုက်လေသည်။
သို့သော်လည်း ရှောင်ဟန်က ထိုမိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ အကြည့်တွေကို ရိပ်စားမိသွားပြီး နားနှစ်ဖက်ပင် ချက်ချင်းရဲတက်လာရသည်။ သူက အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ကျိုးယွင်ကို မသိမသာ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး အရင်ရှေ့မှ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ရှောင်ဟန်က ဝန်ထမ်းမိန်းကလေးတွေနဲ့ ဝေးတဲ့
တနေရာကိုရောက်မှ လမ်းလျောက်နေတဲ့ အရှိန်ကို ပြန်လျော့လိုက်မိပြီး စဉ်းစားနေမိတော့သည်။
ဘာလို့ ...သူနဲ့ အားယွင်လေးကို ဒီလို မဟုတ်တာလုပ်တဲ့သူတွေကိုကြည့်တဲ့အကြည့်နဲ့ လာကြည့်နေရတာလည်း...
အားယွင်က သူနဲ့ တစ်ခန်းတည်း အတူတည်းတာကြောင့်မို့လား...
ဟုတ်တာပဲ...အားယွင်ရဲ့ ပုံစံကလည်း ကလေးတစ်ယောက်အသွင်အပြင်မှ လုံးဝတင်ကျန်မနေတော့တာ...သူတို့ထင်ရင်လည်း ထင်ချင်စရာပဲ...
ဒါပေမဲ့...သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ယောကျာ်းရင့်မာ တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီလေ...ဒါကို ဘာလို့ အတွဲလို့ထင်နေရတာလည်း...
အားယွင်ကလည်း လုံးဝ နုရွမနေဘဲ ဖြတ်လတ်တဲ့ လူငယ်ဟန်ပန်... သူကိုယ်တိုင် ကလည်း အသက်နှစ်ဆယ်ပင်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည့် လူလတ်ပိုင်း ဖြစ်နေပြီ...
နောက်ဆို သူအားယွင်နဲ့ အတူအိပ်ပေးဖို့တောင် ပြန်စဉ်းစားယူရတော့မည်။ မွေးစားအဖေကိုယ်တိုင်ကလည်း သူတို့ကို ယခုအချိန်အထိ ဘာမှ မပြောဘဲ ယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့ လွှတ်ပေးထားသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ရှောင်ဟန်က ကျိုးယွင်နဲ့ အခုချိန်အထိ အတူအိပ်ပေးတဲ့ လုပ်ရပ်က သင့်တော်လား မသင့်တော်ဘူးလားဆိုတာ တွေးတောင်မတွေးမိပါချေ။
အခုတော့ သူမစဉ်းစားလို့လုံးဝမရတော့ဘူး... အခုတောင်လူတွေက ဒီလိုထင်မှတော့ နောက်ဆိုလည်း ပြောလို့မရဘူး...
ပြီးတော့မွေးစားအမေတို့ရဲ့ အကြည့်ကိုလည်းသူ သတိမထားမိဘူး...ဒါဆိုမွေးစားအမေကရော ဘယ်လိုမြင်လောက်လည်း... အစ်ကိုကျိုးရန်... ပြီးတော့...အိမ်တော်က လူတွေအားလုံး...
ကျစ်!...အခုတော့ တွေးစရာတွေဖြစ်ကုန်ပြီ...
ခဏအကြာမှာပဲ သူ့အနောက်ဘက်ကနေ ကျိုးယွင်ရဲ့ စကားပြောသံက ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
"ကော...ဘာလို့ အမြန်ကြီး အရင်သွားနှင့်ရတာလည်း...အခန်းကဒ်က ကျွန်တော့ဆီမှာဆိုတာ... မေ့သွားတာလား..."
ရှောင်ဟန်ကလည်း ကျိုးယွင်ကို ဘာစကားမှ ဆက်မဆိုမိဘဲ မကြားသလိုသာနေလိုက်တော့သည်။သူ အခုချိန်မှာ စကားလုံးဝမပြောချင်သေးဘူး...
ရှောင်ဟန်ဖြစ်နေတဲ့ မတင်မကျဖြစ်နေမှုကို ကျိုးယွင်က ရိပ်စားမိလိုက်တာကြောင့် ထပ်ပြီး ဘာစကားမှ မဆိုတော့ဘဲ အခန်းကဒ်ကိုသုံးပြီ အခန်းကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့သည်။
ရှောင်ဟန်က အခန်းထဲကိုရောက်သည်နှင့်
မွေ့ရာ ပေါ်ကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် လဲချလိုက် လေသည်။
ရှောင်ဟန်က သူ့ရဲ့ ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ ကိစ္စကြီးကို အခုလို ခရီးပန်းနေတဲ့ အချိန်မှာ မပြောတာ အကောင်းဆုံးလို့တွေးယူလိုက်ပြီး နောက်နေ့မှသာ ပြောရန် ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်သည်။
ကျိုးယွင်က မေးလာခဲ့သည်။
"ကော...ထမင်းဆင်းစားအုံးမလား...ဒါမှ မဟုတ်ရင် ခရီးပန်းနေပြီဆိုတော့ ရေအရင် ချိုးလိုက်လေ...ကျွန်တော်ကတော့ ကောပြီးမှပဲ ချိုးလိုက်တော့မယ်..."
ရှောင်ဟန်က စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဆိုလာခဲ့သည်။
"တော်ပြီ...ကော အခုချိန်မှာ ထမင်းမစားချင်တော့ဘူး...ရေချိုးပြီးပဲ တန်းအိပ်တော့မယ်..."
ကျိုးယွင်သည် ရှောင်ဟန်က အောက်ထပ်ဆင်းပြီး ဘာကြောင့်ထမင်းဆင်းမစားချင်တာလည်း ဆိုတာကို သိသည့် အတွက်ကြောင့် လက်ခံပေးလိုက်တော့သည်။
"ကော သဘောပဲလေ...ဒါပေမဲ့ ကော ဒီအတိုင်းကြီးဘာမှမစားဘဲ အိပ်လို့တော့ ဘယ်ဖြစ်မလည်း နွားနို့ပူပူလေးတစ်ခွက်တော့ မအိပ်ခင်သောက်သင့်တယ်...ကျွန်တော်စီစဉ်ပေးမယ် ရေအရင်ချိုးနှင့်လိုက်..."
ရှောင်ဟန်လည်း ငြင်းလို့မရမည့်အတူတူ လက်သာခံလိုက်ရတော့သည်။
-----------------
ရေချိုးခန်းအတွင်းရှိ ကျိုးယွင်သည် အဓိပ္ပါယ်နက်နဲလှသည့် အပြုံးတစ်ချက်ကို ပြုံးလိုက်မိလေသည်။
အခုချိန်လောက်ဆို ကောက အိပ်ဆေးခတ်ထားတဲ့ နွားနို့ကို သောက်နေပြီ မဟုတ်လား...
ကောက သူ့ထက်အရင် အခန်းဆီကို ထွက်သွားတော့ သူက ချက်ချင်းလိုက်ဖို့ပြင်လိုက်ပေမဲ့ ဆေးလာပို့တဲ့လူက သူ့ကို ရောက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း အကြောင်းကြားလာခဲ့သည်။ သူလည်း စုန့်ကျီးကို သွားယူရန်ပြောလိုက်ပြီး ရှောင်ဟန်အနောက်ကိုသာ မှီအောင်လိုက်လာလိုက်တာဖြစ်သည်။
ရှောင်ဟန်ကော ရေချိုးနေတဲ့အချိန်မှာတော့ စုန့်ကျီးက သူ့ဆီကို ထိုဆေးကို ပေးလာလေသည်။
ယခုတွင်လည်းကျိုးယွင်က ကော အိပ်ပျော်လောက်မည့် အချိန်အထိ အချိန်ဆွဲပြီး ရေချိုးနေလိုက်သည်။
သူရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ထင်ထားသည့် အတိုင်းပင် ရှောင်ဟန်ကောက ကုတင်ပေါ်မှာပင် အိပ်ပျော်နေလေပြီ...။
ကျိုးယွင်က စားပွဲ ခုံပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ လက်ကျန် နွားနို့ အကပ်လေးကိုကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းပါးကိုပင် ကွေးတက်သွားအောင်အထိ ကျေနပ်စွာ ပြုံးရယ်လိုက်လေသည်။
စတင်ပြီးမှောင်မိုက်လာပြီ ဖြစ်သည့် မျက်ဝန်းနက်များက ဆေးရှိန်ကြောင့် အိပ်နေပြီဖြစ်တဲ့ ရှောင်ဟန်ကို တစ်လှည့်ကြည့်လာပြန်ပါသည်။
ကျိုးယွင်ဟာ ရူးကြောင်ကြောင် နိုင်လှစွာဖြင့် ခေါင်းကလေးတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ လုပ်နေလေပြီး ကုတင်နားကို တဖြည်းဖြည်း နဲ့ လျှောက်လှမ်းသွားလေတော့သည်။
-----------------------------🖤🖤🖤
ကိုယ်ပထမဉီးဆုံး ဒါမျိုး🌚
ရေးရမှာ လက်တွန့်နေမိတာထက်
ဇာတ်ကောင်က ၁၅နှစ်ဆိုပြီး မအပ်စပ်ဘူးတွေးနေကြမှာကို ပိုဆိုးရိမ်မိတယ်...
ဒါပေမဲ့ ရေးရမှာကတော့ ရေးရမှာပါပဲ... မအပ်စပ်ဘူးလို့ထင်တဲ့ ဒါဒါလေးတွေကို အရင်ဉီးဆုံးတောင်းပန်ထားပါရစေ....🙏
ဒီအပိုင်းမှာ အဲ့တာကြီး🌚 မပါတာက စာလုံးရေးများသွားပြီး မပြီးပြတ်သေးလို့ တစ်ဝက်ဖြတ်တင်လိုက်ရတာပါ...စောင့်နေကြလောက်ပြီဆိုတော့..
❌အောက်ကစာကိုမဖတ်ပဲမနေလိုက်ကြပါနဲ့...👇😥
အရှေ့မှာ ကိုယ်ရေးခဲ့တဲ့ မအပ်စပ်ဘူးလို့ထင်တဲ့ စာတွေအတွက်...တောင်းပန်ပါတယ်....
Psycho သမားလေးမို့ခွင့်လွတ်ပေးကြပါ...
ပြီးတော့ အခြားနိုင်ငံက ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ လက်ခံပေးကြပါ...
မြန်မာမှာက ဒါမျိုးတွေ မရှိဘူးလို့ ထင်နေကြပေမဲ့
အခြားနိုင်ငံက ဆိုတဲ့ အသိနဲ့...
လူကုန်ထံသားသမီးတွေ ...အခုခေတ်လူငယ်တွေရဲ့ စောစောစီးစီး ဖြစ်တတ်တဲ့ ရင့်ကျက်မှုတွေလို့ပဲ နားလည်ပေးစေချင်ပါတယ်....
ပြီးတော့ လာပြောတဲ့ ညီမလေး...
ကျိုးယွင်ကလေ... အသက် ၁၂နှစ်အရွယ်နဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ညှင်းပမ်းနှိပ်စက်တယ် ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ညီမလေး ဘက်က ထင်လိုက်လို့ပြောလာပေမဲ့...
ကိုယ့်အတွက်ကတော့...အဲ့လို ဟုတ်မနေပါဘူး...
ညီမလေးက ကောင်းစေချင်လို့ ပြောတာလက် ခံပါတယ်..
ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အမြင်မှာတော့ 12နှစ်သားကျိုးယွင်က Psycho သမားတစ်ယောက်ပါ စိတ်ဝေဒနါ ရှင်...စိတ္တဇ သမားတစ်ယောက်ပါ...
သူက အခုအရွယ်မှာ လူသတ်နေတာမဟုတ်ပါဘူး...
မကျေနပ်လို့ ညှင်းဆဲလိုက်ယုံ သက်သက်ပါ...
ဒါကို နားလည်ပေးစေချင်ပါတယ်...
အခုဖတ်နေကြတာက သာမန်အတွေး တွေးယူတတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့အကြောင်းအရာကို ဖတ်နေတာမဟုတ်ပါဘူး...
Psycho ကောင်လေး တစ်ယောက်ရဲ့ အကြောင်းပါ
အသိပေးချက်မှာလည်း ကိုယ်ကကြိုတင်ပြောထားလိုက်ပေမဲ့ လူတစ်ချို့ကတော့ ကျော်ဖတ်လိုက်ကြပါတယ်...
အဲ့ဒါကြောင့် ပြန် အသိပေးရတာပါ...စိတ်မဆိုးနဲ့နော် 😇
ကိုယ်ကဒီလို အခန်းကို အခုမှစရေးဖူးမဲ့ စာရေးသူ အသစ်လေးဆိုတော့ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်တော့ ရေးပေးပါ့မယ်...😘😘😘
------------------
Zawgyi
ေရွာင္ဟန္သည္ သူတို႔အခုသြားေနတာက ေပက်င္းၿမိဳ႕ရဲ႕ လူသူကင္းမဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕အစြန္နားေလာက္ကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မေနနိုင္စြာနဲ႕ပင္ က်ိဳးယြင္ဘက္ကို ေခါင္းလွည့္ၿပီး ေမးမိေလေတာ့သည္။
"အားယြင္ေလး...အားယြင္ေလးေျပာေတာ့ ေပက်င္းမွာပဲဆို အခုသြားေနတာက ၿမိဳ႕ရဲ႕အျပင္ကိုေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္...သြားတဲ့ေနရာကမေရာက္ေသးဘူးလား..."
က်ိဳးယြင္က သူ႕ကို ၿပဳံးစစ မ်က္ႏွာအမူရာေလးနဲ႕တက္တက္ႂကြႂကြျပန္ေျဖလာေလသည္။
"ေကာကလည္း ေရာက္ေတာ့မွာပါ...ေရွ႕နားေလးေလာက္ဆိုရင္..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႕ သူ႕ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္အတြင္းသို႔ လက္ႏွိုက္လိုက္ၿပီး အမည္းေရာင္ႀကိဳးစည္း ပုဝါရွည္ တစ္ခုကို ထုတ္ယူလိုက္ေလသည္။
"ေကာ...ေရာက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့... Surprise ျဖစ္သြားေအာင္...ေကာမ်က္လုံးကို ဒါေလးနဲ႕ စည္းေပးခ်င္လို႔ ရမလား..."
ေရွာင္ဟန္ကလည္း က်ိဳးယြင္လက္ထဲက ပုဝါ မည္းႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အင္တင္တင္ျဖင့္ ေျပာလာခဲ့၏။
"ဟို...ပုဝါ မစည္းလည္းရပါတယ္...ေကာ လုံးဝခိုးမၾကည့္ဘူးေလ ေနာ္...ေကာကတိေပးပါတယ္...ေကာရဲ႕မ်က္လုံးကို ၾကပ္ၾကပ္မွိတ္ထားေပးပါ့မယ္...ဒီဟာႀကီးက အမည္းေရာင္ႀကီးဆိုေတာ့...ေကာမႀကိဳက္ဘူး...မစည္းခ်င္ဘူး..."
ေရွာင္ဟန္၏ ျငင္းဆန္လိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ က်ိဳးယြင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာက မသိမသာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားေလေတာ့သည္။
သူ၏အတြင္းစိတ္တစ္ေနရာတြင္လည္း လိုခ်င္တာကို မရလိုက္ဘဲ ျငင္းဆန္ခံလိုက္ရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မခံမရပ္ျဖစ္မိသြားသည္။ဒါက အမွန္တကယ္ပင္...။ က်ိဳးယြင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္အံ့ၾသေနမိသည္။
သူ အခုတစ္ေလာ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ေတြက အရင္အခါမ်ားကလို စိတ္ သိပ္မရွည္ေတာ့သလို ခံစားေနရသည္။
အခုေနာက္ပိုင္း အရာအားလုံးကို သူ႕ရဲ႕ စိတ္ရွိတဲ့အတိုင္း ထင္ရာဆိုင္း လုပ္ပစ္ခ်င္စိတ္မ်ားက ပို၍ ပင္ ဆိုးဝါးျပင္ထန္လာခဲ့ရသည္။
ယခုတြင္လည္း သူဘယ္ေလာက္ပဲ အျပင္ပိုင္းက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေနခဲ့ပါေစ ...အတြင္းစိတ္ကေတာ့ ေကာရဲ႕ ျငင္းဆန္မႈ ေသးေသးေလးကို မခ်င့္မရဲျဖစ္လာမိၿပီး ေဒါကန္ေနမိသည္။
ဒါက သူ...ေရွာင္ဟန္ကို စိတ္မရွည္ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး...
အျငင္းဆန္ခံလိုက္တာကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိတာ...
အရင္ကဆို ေကာက ျငင္းဆန္လိုက္ရင္ေတာင္ သူ႕စိတ္က တစ္ထစ္ေလ်ာ့ခ်လိဳက္နိုင္ေပမဲ့ အခု ေနာက္ပိုင္း သူ႕ရဲ႕စိတ္ေတြက အဲ့လို မျဖစ္ေနေတာ့ဘူး။
သူကိုယ္တိုင္ကေတာင္ လုံးဝ သတိထားမိဘဲ စိတ္လိုလက္ရ လုပ္ခ်င္လာမိသည္။
သူရဲ႕သိစိတ္ မသိစိတ္ စိတ္ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုလုံးက ေကာကို သူ႕ရဲ႕ အပိုင္လို႔ တစ္ထစ္ခ်သတ္မွတ္လိုက္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။
ဆိုလိုခ်င္တဲ့သေဘာက ေကာက သူ႕ရဲ႕ အပိုင္ ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ...
ေကာက သူခိုင္းတာ မွန္သမွ်ကို ျငင္းဆန္ျခင္း မရွိဘဲ လုပ္ေပးရမည္ပင္။
သို႔မွသာ... သူ၏တစ္စုတစ္စည္းျဖစ္ေနသည့္ စိတ္ဝိညာဥ္ ႏွစ္ခုလုံးက ေက်နပ္ေရာင့္ရဲ ေပလိမ့္မည္။
က်ိဳးယြင္က သူ႕ရဲ႕ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ရိုင္းေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ထားလိုက္ၿပီး လိုခ်င္တာကို မရသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္အသြင္ကိုသာ လုပ္ယူလိုက္ေလေတာ့သည္။
"ေကာ ကလည္း ကြၽန္ေတာ္မွာကလည္း ဒီအေရာင္ ပုဝါတစ္ခုတည္း ရွိလို႔ပါ...အစကတည္းက ေကာ ဒီအေရာင္ကို မႀကိဳက္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္ အခုလက္ရွိမွာက ေနာက္တစ္ေရာင္မွ ရွိမေနတာႀကီးကို... ေကာက အဲ့ေလာက္ႀကီး ဘာလို႔ ျငင္းဆန္ေနရတာလည္း...ဒါနဲ႕ပဲ...သြားတဲ့ေနရာကို ကားကေရာက္ေတာ့မယ္..."
ေရွာင္ဟန္လည္း က်ိဳးယြင္က သူ႕ကို လုံးဝအရႈံးေပးမဲ့ပုံမေပၚတာေၾကာင့္ သူ႕ဘက္ကသာ လက္ခံေပးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရသည္။ သူ ပုဝါ အမည္းႀကီး စည္းရမွာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ေပမဲ့ ဒီကေလးရဲ႕ ဆႏၵကိုေတာ့ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္မိသည္။ဘာလို႔ဆို အားယြင္ေလးက ပုဝါ အမည္းစည္းတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကိဳ ေသခ်ာမွ နားမလည္ေသးပဲ...အဲ့ေတာ့ သူကဘဲ နားလည္ေပးရမွာေပါ့။
ေရွာင္ဟန္သည္ က်ိဳးယြင္လက္ထဲကပုဝါမည္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလာသည္။
ထိုအခါမွက်ိဳးယြင္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက တစ္ခ်က္ေတာက္ပသြားရၿပီး လိုခ်င္တာကို ရသည့္ ပုံစံျဖင့္ ၿပဳံးရယ္လာေလသည္။
"ေကာ...ေကာက လက္ခံလိုက္ၿပီဆိုေတာ့...
ကြၽန္ေတာ္ စည္းေပးၿပီေနာ္..."
"အင္..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေရွာင္ဟန္၏ မ်က္ဝန္း မ်ားကို
ပုဝါအမည္းနဲ႕ စည္းေပးလိုက္ၿပီး ေရွာင္ဟန္
ျမင္ရမျမင္ရကိုေသခ်ာ လိုက္လံၾကည့္ရႈ႕ေနေလေတာ့သည္။ သူက သူ႕ရဲ႕လက္ကို ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာအေရွ႕မွာ ေဝ့ရမ္းျပေနရင္း ေမးလိုက္သည္။
"ေကာ... အျပင္ျမင္ကြင္းကို ျမင္ရေသးလား..."
"ဟင့္အင္း..."
ေရွာင္ဟန္က မျမင္ရဘူးလို႔ ေျပာလိုက္မွ က်ိဳးယြင္ရဲ႕ အၿပဳံးမ်ားက ပိုမိုေၾကာက္စရာေကာင္းလာၿပီး နက္ေမွာင္လာေတာ့သည္။
သူက ေကာ သူ႕ကို မျမင္ရဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားေတာ့မွ ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ ယခုပုံစံအသြင္အျပင္ကို သူ႕စိတ္အာ႐ုံထဲ စြဲမွတ္သြားေအာင္ စူးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားက ခ်က္ခ်င္းရီေဝေဝျဖစ္လာရၿပီး အာေခါင္နဲ႕လည္ေခ်ာင္းပင္ ေျခာက္ေသြ႕လာရသည္။
က်ိဳးယြင္ရဲ႕လက္ေတြက ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ထိေတြ႕ေတာ့မေယာင္ လက္လွမ္းလိုက္မိၿပီး တစ္ဖန္ စိတ္ကို အတင္းျပန္ခ်ဳပ္တီးလိုက္သည့္ဟန္ျဖင့္
လက္သီးကို ခပ္နာနာဆုပ္ကာ ျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္ေလသည္။
အစက Surprise ျဖစ္ေစရန္အတြက္ မ်က္ဝန္းေတြကို စည္းေပးလိုက္တာဆိုေပမဲ့ ယခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ေတြ ေထြျပားၿပီး ေမွာင္မိုက္လာရသည္။သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ မေနနိုင္စြာျဖင့္ပင္ ေရ႐ြတ္လိုက္မိသည္။
ေကာ...ေကာက... ဒီလို ပုံစံနဲ႕လည္း...ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလြန္းေနတာပါပဲ...အရမ္းကို လွတယ္...ဘယ္သူ႕ကမွ လိုက္မမွီေအာင္ကို လွရက္လြန္းတယ္...
ဒါ့ေၾကာင့္မို႔လည္း...ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမွာ ဘယ္သူ႕မွ တိုးမေပါက္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတာ...
အရင္ကေရာ...အခုေရာ...
ေနာက္ဆိုရင္လည္းျဖစ္ေနအုံးမွာပဲ...
အၿမဲတမ္း...ေရွာင္ဟန္ဆိုတဲ့...ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းပဲ...ျဖစ္တည္ေနခဲ့တာ...
ခင္ဗ်ားရဲ႕... ညို႔ငင္စြမ္းအားက သိပ္ကို ျပင္းထန္လြန္းတယ္...
အဟက္!...ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္...လိုခ်င္ေနတာကလည္း လုေရွာင္းေျပာသလိုပဲ... ဆန္းေတာ့မဆန္းပါဘူး...ေကာကိုယ္တိုင္ကိုက လွရက္လြန္းေနတာကို...
ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕ ေကာရဲ႕ အလွတရားေတြက ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အပိုင္ဆိုတာကို...ခဏေနရင္ အတည္ျပဳနိုင္ေတာ့မွာ...
အဟား!...ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းရင္ေတြခုန္ေနတယ္...
ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ေတြ႕ပထမဉီးဆုံးေလ...
အေတြးေတြထဲမွာဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ျဖစ္ေနမိတာက ေရတြက္လို႔ေတာင္ မရေတာ့ဘူး...
ညတိုင္းနီးပါးပဲ...
ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးေတြသာ အစစ္အမွန္ေတြျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္...ေသခ်ာတာ တစ္ခုက...
အခုခ်ိန္ ခင္ဗ်ား...လူပ်ိဳ စစ္နိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး...
ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္....
------------------
သူတို႔စီးလာတဲ့ မာစီးဒီးကားႀကီးသည္ မ်ားျပားလွသည့္ သစ္ပင္ေတြကို အေနာက္မွာ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ထူထဲလွတဲ့ ေတာအုပ္ရွိရာကို ခ်ိဳးေကြ႕ေမာင္းႏွင္လာခဲ့၏။ ကားနက္ႀကီးသည္ ကားလမ္းမႀကီးႏွင့္ပင္ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာလာခဲ့ေလသည္။
လိုရာခရီးကို ေရာက္သည္ႏွင့္ က်ိဳးယြင္က ကားေနာက္ခန္းမွေန၍ ကားၾကည့္မွန္ကတစ္ဆင့္ စုန့္က်ီးကို ကားရပ္ရန္ အခ်က္ျပလိုက္ေတာ့သည္။
ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ က်ိဳးယြင္က ေရွာင္ဟန္ကို လမ္းေကာင္းေကာင္း ေလ်ာက္နိုင္ေစရန္ ထိန္းကိုင္ေပးလိုက္ၿပီး ကားထဲမွ ထြက္ေစသည္။
ေရွာင္ဟန္ဟာ က်ိဳးယြင္ရဲ႕ ထိန္းကိုင္မႈေတြက သူ႕ရဲ႕ ခါးကိုတင္းၾကပ္ေအာင္ တမင္ဖက္တြယ္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေရွာင္ဟန္က သူ႕ရဲ႕ စိတ္တစ္ခ်က္ ရႈပ္ေထြးမိသြားေပမဲ့ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ျပန္ေတြးယူလိုက္ၿပီး ေခါင္းကို ခါလိုက္မိသည္။
သို႔ေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ အေတြး မဆုံးခင္မွာပဲ က်ိဳးယြင္ရဲ႕ လက္ေတြက သူ႕ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိပြတ္သပ္လာသလို ခံစားလိုက္ရျပန္သည္။
မ်က္စိက လုံးဝမျမင္နိုင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ စိတ္အာ႐ုံခံနိုင္စြမ္းအားေတြက အရင္ကထက္ပိုၿပီး
အာ႐ုံခံမိလာသည္။ဉပမာအျဖစ္ ေျပာရလွ်င္ အျမင္အာ႐ုံ သို႔မဟုတ္ အာ႐ုံ ငါးပါးထဲမွတစ္ခုခုကို ဆုံးရႈံးထားသည့္ သူမ်ားသည္ က်န္သည့္ အာ႐ုံခံနိုင္စြမ္းအားက ပို၍ အားေကာင္းလာသည္ဆိုတာပင္...
တကယ္လို႔ဒီေနရာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိမေနရင္ သူက ဒါကို က်ိဳးယြင္လုပ္လိုက္တာလို႔ လုံးဝ ထင္ျမင္မိမွာမဟုတ္ဘူး...
ၿပီးေတာ့က်ိဳးယြင္က လူယုံ စုန့္က်ီးကိုလည္း ကားေပၚမွာေနခဲ့လို႔ေျပာလိုက္တာ သူၾကားလိုက္ရသည္။
အခုဒီေနရာမွာေလ်ာက္လွမ္းေနတာက သူနဲ႕ က်ိဳးယြင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း...။
ေသခ်ာတာတစ္ခုက သူကိုယ္တိုင္ကမွ ဟုတ္မေနဘဲ...အားယြင္ကလြဲဲၿပီးဘယ္သူျဖစ္နိုင္မွာလည္း...
ဧကန္န ေစာေစာက အျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႕ လူ
ခ်ိန္းလိုက္တာမ်ားလား...
ေရွာင္ဟန္က သူ႕အေတြးေတြ မွန္မမွန္ သိရေအာင္ က်ိဳးယြင္ကို တစ္ခ်က္ ေခၚၾကည့္ လိုက္မိသည္။
"အားယြင္...အားယြင္..."
က်ိဳးယြင္ရဲ႕ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ အသံက ထပ္ဆင့္ထြက္ေပၚလာသည္။
"အင္...ကြၽန္ေတာ္ရွိတယ္...ဘာျဖစ္လို႔လည္း..."
ျပန္လည္ေျဖၾကားသံကက်ိဳးယြင္ဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့မွ ေရွာင္ဟန္က ေခါင္းခါျပလိုက္မိၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္ရသည္။
"ဟို...ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး...ဒီအတိုင္းေခၚၾကည့္လိုက္တာပါ..."
ေရွာင္ဟန္လည္း သူ႕ရဲ႕ လက္ရွိ သံသယ ဝင္မိတဲ့ စိတ္ကို ျပန္ေျဖေဖ်ာက္လိုက္ေတာ့သည္။သူ႕ကိုယ္သူလည္း ျပန္က်ိန္ဆဲလိုက္မိသည္။
ဘာျဖစ္လို႔...သူ အားယြင္ေလးအေပၚ ဒီလိုႀကီး ေတြးထင္မိလိုက္ရတာလည္း...။
အားယြင္ေလးသိရင္...စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ...။
က်ိဳးယြင္က သူ႕ကိုေစတနာနဲ႕ လမ္းျပထိန္းကိုင္ေပးတာကို သူက တစ္မ်ိဳးပင္ထင္လိုက္မိေသးသည္။
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ထိန္းမကိုင္ရင္ လဲသြားမွာေပါ့
ဟုတ္တယ္...ေက်ာကိုလည္း...ဒီလိုပဲ သတိမထားမိဘဲ ပြတ္သတ္မိသြားတာ...
အားယြင္လို အရာရာကို ခ်င့္ခ်ိန္တတ္တဲ့ ကေလးကလား...ဒီလိုလုပ္မွာ...ၿပီးေတာ့ သူကလည္း ေယာက္်ားေလးေလ...မျဖစ္နိုင္တာ...
ေရွာင္ဟန္က သူ႕ရဲ႕ အေတြးေတြကို ေနာက္ထပ္ ထပ္ၿပီး မရႈပ္ေထြးလာမိေအာင္သာ ႀကံ႐ြယ္လိုက္မိၿပီး သူ႕ခါးကို ထိန္းကိုင္ထားတဲ့ က်ိဳးယြင္ရဲ႕ လက္ကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။
ေရွာင္ဟန္၏ ဖယ္ထုတ္လိုက္မႈ ေၾကာင့္ က်ိဳးယြင္သည္ အစက ေၾကာင္အမ္းသြားေပမဲ့
ခ်က္ခ်င္းပင္အသိဝင္လာၿပီး ေဒါကန္လာေလေတာ့သည္။
က်ိဳးယြင္ရဲ႕ မ်က္လုံးအၾကည့္စူးစူးမ်ားက ေရွာင္ဟန္ကို ဝါးစားေတာ့မတတ္ စူးစိုက္ကာ ၾကည့္ရႈ႕လာေတာ့သည္။သူက ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲၿပီး ေမးျမန္းလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ အခုခ်ိန္က သူ႕အတြက္ အခ်ိန္ေကာင္း မဟုတ္ေသးဘူး ဆိုတာ သူသိထားသည္။
အခ်ိန္ေကာင္းကို မေရာက္ေသးဘူးဆိုတာ သိရွိထားသည့္ အတြက္ သူ႕စိတ္ကို အတတ္နိုင္ဆုံးျပန္ေျဖေလ်ာ့လိုက္ရသည္။
က်ိဳးယြင္က နားမလည္သည့္ အူလည္လည္ေလသံကို လုပ္ယူလိုက္ၿပီး ေရွာင္ဟန္ကို ေမးလိုက္သည္။
"ေကာ...ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ကို ခါထုတ္လိုက္ရတာလည္း ဟင္...ေကာ မႀကိဳက္လို႔လား...ဒါဆိုရင္လည္း...ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္...မစဥ္းစားလိုက္မိဘူး...ဒါေပမဲ့ ေကာက ဘာလို႔အရင္ကလို ကြၽန္ေတာ့္ကို အကပ္မခံေတာ့တာလည္း..."
ေရွာင္ဟန္က က်ိဳးယြင္ရဲ႕ ဝမ္းနည္းသြားသည့္ ေလသံေလးေၾကာင့္ သူ႕လုပ္ရပ္မွားသြားၿပီဆိုတာကို သူသိလိုက္ရသည္။
ေရွာင္ဟန္သည္ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ိဳးယြင္ကို ျပန္ေခ်ာ့ဖို႔လက္လွမ္းလိုက္ေပမဲ့ အဲ့ကေလးကို သူဘယ္လို လွမ္းစမ္းလွမ္းစမ္း အနီးနားမွာ ရွိမေနသလိုပါပင္ ...
သူဖမ္းဆုပ္လိုက္မိတာက... ေလဟာနယ္တစ္ခုကဲ့သို႔ ဗလာသက္သက္...
"အားယြင္...အားယြင္...စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ ရွိေနတယ္ဆိုရင္လည္း ေကာေရွ႕မွာလာရပ္ေပးလို႔ရမလား ေကာမင္းကို မျမင္ရလို႔..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေရွာင္ဟန္ ျဖစ္ေနသည့္ စမ္းတဝါးဝါးအမူအရာကို ၾကည့္ၿပီးပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္လာရၿပီး သေဘာက်စြာ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
အဟက္!...အခုက်ေတာ့လည္း...ေကာက စမ္းတဝါးဝါးနဲ႕ မ်က္စိသူငယ္...နားသူငယ္ေလးနဲ႕
ကေလးေလးက်ေနတာပဲ...ဒါမ်ိဳးေလးလည္း ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနတာပါပဲလား...
က်ိဳးယြင္က စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ၾကည့္ရႈ႕လို႔ဝမွ ျပန္လည္ ေျဖၾကားလိုက္သည္။
"ေကာက ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ေရာ လိုအပ္လို႔လား...ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး..."
ေရွာင္ဟန္က ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႕ အျမန္ျပန္ေျဖလာသည္။
"လိုတယ္...မင္းကိုလိုတယ္... လိုအပ္လို႔ ေကာဆီ...လာခဲ့..."
ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ ထိုအေျဖစကားေၾကာင့္ က်ိဳးယြင္ရဲ႕ မဟူရာေရာင္ မ်က္ဝန္းမ်ားက ပို၍ပင္ ထပ္မံ နက္ေမွာင္လာရျပန္သည္။
က်ိဳးယြင္သည္ ေရွာင္ဟန္ကို အမွန္ကန္ဆုံးစကားတစ္ခြန္းကို ျပန္ဆိုလိုက္ေလသည္။
"ေကာ...ေကာက ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ူးလုပ္ေနေတာ့တာပါပဲ...ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္႐ူးသြားေအာင္လို႔လား...ဒီလိုလုပ္ေနတာက..."
ေရွာင္ဟန္က ေခါင္းခါျပလာသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး...ေကာမင္းကို အ႐ူးမလုပ္ပါဘူး...တကယ္ေခၚေနတာ...ျပန္တြန္းမထုတ္ေတာ့ဘူး...ေစာေစာက ေကာရဲ႕ အမွားပါ...လာခဲ့...ကိုယ့္ထက္အႀကီးကို မလွည့္စားနဲ႕ေတာ့..."
"ဟုတ္..."
က်ိဳးယြင္ကလည္း ေရွာင္ဟန္ကို ထပ္မံ အ႐ူးမလုပ္ေတာ့ဘဲ ပုခုံးကေန ျပန္ထိန္းေပးလိုက္ေတာ့သည္။
က်ိဳးယြင္သည္ ေျမေနရာ အလြတ္တစ္ခုတြင္ ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ ရပ္ကာ ေရွာင္ဟန္ကိုလည္း ထိန္းကိုင္ထားလ်က္ပင္ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ေရာက္ၿပီ ေကာ...မ်က္လုံးစည္းကို ဖယ္လို႔ရၿပီ..."
ေရွာင္ဟန္လည္း က်ိဳးယြင္ရဲ႕ ဖယ္ရွားခြင့္ျပဳလိုက္တဲ့ အေျပာစကားေၾကာင့္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားရၿပီး မ်က္ဝန္းအေရွ႕က ပုဝါစည္းကို ေအာက္ဘက္ကို ဆြဲခ်လိဳက္ေတာ့သည္။
သူရဲ႕ ျမင္ကြင္းအေရွ႕မွာ ေပၚလာသည့္အရာက ဧက အေတာ္အတန္ က်ယ္ဝန္းလွသည့္ ေျမကြက္ မ်က္ႏွာျပင္ ျဖစ္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ရန္မၿပီး ျပတ္ေသးသည့္ ကန္ထရိုက္ တစ္ခုပင္။
သူျမင္ရတဲ့ ကန္ထရိုက္ရဲ႕ ပုံပန္း အသြင္အျပင္က villa တစ္ခုကို ေဆာက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ဟန္ရွိသည္။ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို သူ အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိမ္းစိုေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက ပတ္ပတ္လည္ဝန္းရံလို႔ထားသည္။
မဟုတ္မွ လြဲေရာ ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ မ်ားလား...
ေရွာင္ဟန္က နားမလည္နိုင္စြာပဲ က်ိဳးယြင္ကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္မိလိုက္ၿပီး ေမးမိသည္။
"အားယြင္...ဘာလို႔ ဒီလို လူေနေခါင္ခိုက္တဲ့ ေနရာမွာ villaတစ္လုံးေဆာက္ဖို႔ေတြးထားရတာလည္း အေဖေရာ သိရဲ႕လား..."
က်ိဳးယြင္က အေရွ႕တြင္ ၿပီးျပတ္ရန္ အေတာ္လိုေသးသည့္ villa ကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ ေျပာလာခဲ့သည္။
"ေကာကလည္း ဒီကိစၥက အေဖသိရင္လည္း ခြင့္ျပဳမွာေသခ်ာတယ္... ဘာလို႔ဆို ကြၽန္ေတာ္က အဘိုးရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ကို ယူထားတာေလ...အဲ့ေတာ့ အေဖလည္း ဘာမွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး...ၿပီးေတာ့ ဒီvillaကလည္း အဖိုးတို႔ဘက္က ကိုယ္တိုင္ေဆာက္လုပ္ဖို႔ကြက္ကဲေပးထားတာပါ...ကြၽန္ေတာ္က ပုံစံေလးေ႐ြးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ယုံေလးပါပဲ...ဒါမ်ိဳးႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္အ႐ြယ္နဲ႕ ဘယ္လို ဉီးေဆာင္နိုင္မွာလဲ မဟုတ္ဘူးလား..."
ေရွာင္ဟန္ကလည္း က်ိဳးယြင္ေျပာတာက အမွန္ပင္ျဖစ္ေနေလာက္မည္ဟု ထင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အျခားထပ္သိခ်င္တာကို ေမးလိုက္သည္။
"ဒါက ဘာအတြက္လည္း..."
"ဒီ villaကလား...ဒါကေကာကို သိထားေစခ်င္ယုံ သက္သက္ပါပဲ...ဒီvilla ႀကီးက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ၿပီးျပတ္အုံးမွာ မဟုတ္ဘူး... ကြၽန္ေတာ္က ေခတ္မီနည္းပညာဘက္ကို အသားေပးၿပီး ေဆာက္ခိုင္းထားတာဆိုေတာ့ေလ...ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘာလို႔လဲဆိုတာ ေကာ သိလာမွာပါ...ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာက ဆိတ္ၿငိမ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတယ္ေလ...အားတဲ့ ရက္ေတြမွာ ဒီကို လာၿပီးအပန္းေျဖၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား..."
ေရွာင္ဟန္လည္း က်ိဳးယြင္စိတ္ခ်မ္းသာသြားေအာင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္ျပလိုက္ရသည္။
အမွန္ေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီေနရာက အားယြင္ေလးေျပာသလို စိတ္ၿငိမ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနတာထက္ ေတာေခါင္ၿပီး ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ပိုထင္ျမင္မိသည္။ ဒီေကာင္ေလးက ဘာစိတ္ကူးနဲ႕ မ်ား ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ေခါင္းၿငိမ့္လက္ခံၿပီး ေ႐ြးလိုက္ရတာပါလိမ့္။ဒါကို သူလည္း လုံးဝမစဥ္းစားတတ္ေပ။
က်ိဳးယြင္က ခဏအၾကာတြင္ သူ၏ အက္်ီကုဒ္ အတြင္းဘက္ကို လက္ႏွိုက္လိုက္ၿပီး ဘူးမဲေလးတစ္ခုကို ထုတ္ယူလိုက္ေလသည္။
ေရွာင္ဟန္လည္း က်ိဳးယြင္လက္ထဲက ကတီပါဗူးအမည္းေလးကို သိခ်င္စိတ္နဲ႕ အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိသည္။
က်ိဳးယြင္က သူ႕ကို ႏူ႕ညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ အၿပဳံးေလးတစ္ပြင့္ ၿပဳံးျပလာၿပီး ကတီပါဗူးေလးကို သူ႕ေရွ႕မွာတင္ ဖြင့္လိုက္ေလသည္။
သူ အခု ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာက ေ႐ႊျဖဴနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးမွ်င္ေလးတစ္ကုံးပင္...
ဆြဲႀကိဳးေလာ့ကတ္ရဲ႕ပုံစံက water drop သ႑န္ ေ႐ႊျဖဴ လုံးကေလးတစ္ခုျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာျပင္ အေပၚနားေလးတြင္ စိန္ပြင့္ေလးတစ္လုံး နက္ျမႇုပ္အလွဆင္ေပးထားေသးသည္။
ေရွာင္ဟန္က ဆြဲႀကိဳးမွ်င္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ခန့္မွန္းေျခေပးၾကည့္လိုက္သည္။
"အားယြင္... ဒီဆြဲႀကိဳးက ေကာ အတြက္ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္လား..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပလာၿပီး စကားဆိုလာသည္။
"ဟုတ္တယ္ေကာ...ေကာ ႀကိဳက္ရဲ႕လား..."
"အင္...ႀကိဳက္တယ္..."
ေရွာင္ဟန္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးက အရမ္းလွေနၿပီး သူ႕အႀကိဳက္ပုံစံေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ဆိုတာထက္ က်ိဳးယြင္ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေလး ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လက္ခံလိုက္တာဆို ပိုမွန္သည္။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အားယြင္ေလးေပးတဲ့ ဘယ္လက္ေဆာင္ကို မဆိုလုံးဝကို မျငင္းခ်င္ေပ။ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးကိုလည္း သူတကယ္ ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည္။
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ဝတ္ေပးမယ္ေနာ္..."
"အင္..."
က်ိဳးယြင္က ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ရပ္လိုက္ၿပီး ဆြဲႀကိဳးကို ဝတ္ဆင္ေပးလိုက္သည္။ ဆြဲႀကိဳးက ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ လည္တိုင္မွာ ဝတ္ဆင္ေပးလိုက္သည့္ အခ်ိန္အခိုက္အတန့္တြင္ က်ိဳးယြင္က နားလည္ရခက္စြာျဖင့္ ေအးစက္သည့္ အၿပဳံးျဖင့္ၿပဳံးလိုက္ေလေတာ့သည္။ သူ႕အၿပဳံးရဲ႕ ဆိုလိုရင်းအဓိပ္ပါယ်ကိဳ သူကိုယ္တိုင္ကလြဲၿပီး မည္သူမွ်မသိနိုင္ပါေခ်။
က်ိဳးယြင္က ေရွာင္ဟန္၏ အေရွ႕ေမွာက္တြင္ေတာ့ မရင့္က်က္ေသးသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဟန္ပန္ျဖင့္ သေဘာက်စြာၿပဳံးျပလာသည္။
"ေကာ...ေကာနဲ႕ အရမ္းလိုက္တယ္...ဒီဆြဲဲႀကိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ မခြၽတ္ပစ္ရဘူးေနာ္...ကိုယ္နဲ႕မကြာ အၿမဲေဆာင္ထားရမယ္...မဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေကာကိုလုံးဝ ခြင့္လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး...တစ္သက္လုံး စိတ္ဆိုးေနလိုက္မွာ..."
က်ိဳးယြင္၏ စကားအသြားအလာသည္ လုံးဝေလးနက္ေနခဲ့သည္က သူ၏ ရယ္ေမာေနသည့္ ဟန္ပန္ေလးျဖင့္ပင္ လုံးဝမလိုက္ဖက္ေနခဲ့ပါေခ်။
'လုံးဝခြင့္လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး'ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအရာတြင္ သူ၏အသံက အတည္ေျပာေနဟန္ေပါက္ၿပီး 'တစ္သက္လုံး စိတ္ဆိုးေနလိုက္မွာ' ဆိုသည့္အေၾကာင္းရာတြင္ ပထမေျပာလိုက္သည့္စကားကို ထိန္းလိုက္သည့္ဟန္ျဖင့္ စေနာက္သည့္ အသံေလး ေရာစြက္ေနေလသည္။
ေရွာင္ဟန္ကလည္း အေသအခ်ာစဥ္းစားလိုက္ၿပီးမွ ဆြဲသီးေလးကို လက္က ကိုင္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေလးေလးနက္နက္ျပန္ေျဖေပးလိုက္သည္။
"စိတ္ခ်...ေကာလုံးဝ ခြၽတ္မွာမဟုတ္ဘူး...ေရခ်ိဳးရင္ေတာင္ ဝတ္ၿပီးခ်ိဳးမယ္...ဟုတ္ၿပီလား..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ ကတိစကားေၾကာင့္ စိတ္လိုလက္ရၿပဳံးလိုက္ေလေတာ့သည္။
"ေကာ...အခု ညေနေစာင္းေနၿပီဆိုေတာ့ ေပက်င္းမွာပဲ တည္းလိုက္ရေအာင္ေလ... ညလုံးေပါက္ကားေမာင္းရင္ လည္း ျပန္ေရာက္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး...အႏၱရာယ္လည္းမ်ားတယ္...အစ္ကိုစုန့္က်ီးကလည္း တစ္ေန႕လုံးမနားထားေတာ့ ကားေမာင္းရင္း အိပ္ငိုက္ေနမွာဆိုးရတယ္ေလ..."
"......"
"တည္းခိုခန္း ငွားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္က အသက္မျပည့္ေသးေပမဲ့ အေဖတည္းေနက် မိတ္ေဆြရဲ႕ ဟိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ရတယ္...ေကာ...လက္ခံမယ္ မဟုတ္လား"
ေရွာင္ဟန္လည္း က်ိဳးယြင္ေျပာေနတာက ဟုတ္မွန္ေနၿပီး ေစ့စပ္ေနတာေၾကာင့္ မျငင္းေတာ့ဘဲ လက္ခံေပးလိုက္ေတာ့သည္။
က်ိဳးယြင္သည္ကား ေရွာင္ဟန္ရဲ႕ လက္ခံစကားေၾကာင့္ ေရွာင္ဟန္ ေနာက္ကြယ္တြင္ စိတ္လိုလက္ရၿပဳံးလိုက္ေလေတာ့သည္။
--------------------
ေရွာင္ဟန္ တို႔ ေပက်င္းၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က 7နာရီပင္ခြဲေခ်ေတာ့မည္။
က်ိဳးယြင္က သူ႕ဖခင္ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြ ဟိုတယ္ကိုသာ အစီစဥ္အတိုင္း ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ေလသည္။ အခန္းကိုေတာ့ ႏွစ္ခန္းငွားယူလိုက္ၿပီး အခန္းကဒ္တစ္ခုကို လူယုံစုန့္က်ီးကိုေပးလိုက္ၿပီး က်န္တစ္ခုကို ယူထားလိုက္ေလၿပီး ေရွာင္ဟန္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္၍ ေျပာလာသည္။
"ေကာ...သြားၾကရေအာင္ေလ..."
ဟိုတယ္ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္သည္ က်ိဳးယြင္ရဲ႕ အေျပာစကားေၾကာင့္ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီးၾကည့္လာၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ရဲ႕ အျမင္မွာက က်ိဳးယြင္နဲ႕ေရွာင္ဟန္ဆိုတာက ႐ြယ္တူနီးပါးျဖစ္ေနေလၿပီး... သို႔ေလာသို႔ေလာ ထင္ျမင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ခါတိုင္းလည္း သူတို႔ဟိုတယ္ကို ဒီလို သာ
မန္မဟုတ္တဲ့ စုံတြဲေခ်ာေခ်ာေလးေတြ လာေနက်ပဲ မဟုတ္လား...သူတို႔ထင္ျမင္မိတာလည္း မမွားပါေပ။
က်ိဳးယြင္သည္ကား သူတို႔ကိုၾကည့္လာသည့္
ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဆက္မၾကည့္လာေစရန္ ေအးစက္စက္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေရွာင္ဟန္က ထိုမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြကို ရိပ္စားမိသြားၿပီး နားႏွစ္ဖက္ပင္ ခ်က္ခ်င္းရဲတက္လာရသည္။ သူက အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ က်ိဳးယြင္ကို မသိမသာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အရင္ေရွ႕မွ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ေရွာင္ဟန္က ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးေတြနဲ႕ ေဝးတဲ့
တေနရာကိုေရာက္မွ လမ္းေလ်ာက္ေနတဲ့ အရွိန္ကို ျပန္ေလ်ာ့လိုက္မိၿပီး စဥ္းစားေနမိေတာ့သည္။
ဘာလို႔ ...သူနဲ႕ အားယြင္ေလးကို ဒီလို မဟုတ္တာလုပ္တဲ့သူေတြကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္နဲ႕ လာၾကည့္ေနရတာလည္း...
အားယြင္က သူနဲ႕ တစ္ခန္းတည္း အတူတည္းတာေၾကာင့္မို႔လား...
ဟုတ္တာပဲ...အားယြင္ရဲ႕ ပုံစံကလည္း ကေလးတစ္ေယာက္အသြင္အျပင္မွ လုံးဝတင္က်န္မေနေတာ့တာ...သူတို႔ထင္ရင္လည္း ထင္ခ်င္စရာပဲ...
ဒါေပမဲ့...သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေယာက်ာ္းရင့္မာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီေလ...ဒါကို ဘာလို႔ အတြဲလို႔ထင္ေနရတာလည္း...
အားယြင္ကလည္း လုံးဝ ႏု႐ြမေနဘဲ ျဖတ္လတ္တဲ့ လူငယ္ဟန္ပန္... သူကိုယ္တိုင္ ကလည္း အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ လူလတ္ပိုင္း ျဖစ္ေနၿပီ...
ေနာက္ဆို သူအားယြင္နဲ႕ အတူအိပ္ေပးဖို႔ေတာင္ ျပန္စဥ္းစားယူရေတာ့မည္။ ေမြးစားအေဖကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႔ကို ယခုအခ်ိန္အထိ ဘာမွ မေျပာဘဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႕ လႊတ္ေပးထားသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွာင္ဟန္က က်ိဳးယြင္နဲ႕ အခုခ်ိန္အထိ အတူအိပ္ေပးတဲ့ လုပ္ရပ္က သင့္ေတာ္လား မသင့္ေတာ္ဘူးလားဆိုတာ ေတြးေတာင္မေတြးမိပါေခ်။
အခုေတာ့ သူမစဥ္းစားလို႔လုံးဝမရေတာ့ဘူး... အခုေတာင္လူေတြက ဒီလိုထင္မွေတာ့ ေနာက္ဆိုလည္း ေျပာလို႔မရဘူး...
ၿပီးေတာ့ေမြးစားအေမတို႔ရဲ႕ အၾကည့္ကိုလည္းသူ သတိမထားမိဘူး...ဒါဆိုေမြးစားအေမကေရာ ဘယ္လိုျမင္ေလာက္လည္း... အစ္ကိုက်ိဳးရန္... ၿပီးေတာ့...အိမ္ေတာ္က လူေတြအားလုံး...
က်စ္!...အခုေတာ့ ေတြးစရာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ...
ခဏအၾကာမွာပဲ သူ႕အေနာက္ဘက္ကေန က်ိဳးယြင္ရဲ႕ စကားေျပာသံက ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။
"ေကာ...ဘာလို႔ အျမန္ႀကီး အရင္သြားႏွင့္ရတာလည္း...အခန္းကဒ္က ကြၽန္ေတာ့ဆီမွာဆိုတာ... ေမ့သြားတာလား..."
ေရွာင္ဟန္ကလည္း က်ိဳးယြင္ကို ဘာစကားမွ ဆက္မဆိုမိဘဲ မၾကားသလိုသာေနလိုက္ေတာ့သည္။သူ အခုခ်ိန္မွာ စကားလုံးဝမေျပာခ်င္ေသးဘူး...
ေရွာင္ဟန္ျဖစ္ေနတဲ့ မတင္မက်ျဖစ္ေနမႈကို က်ိဳးယြင္က ရိပ္စားမိလိုက္တာေၾကာင့္ ထပ္ၿပီး ဘာစကားမွ မဆိုေတာ့ဘဲ အခန္းကဒ္ကိုသုံးၿပီ အခန္းကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
ေရွာင္ဟန္က အခန္းထဲကိုေရာက္သည္ႏွင့္
ေမြ႕ရာ ေပၚကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လဲခ်လိဳက္ ေလသည္။
ေရွာင္ဟန္က သူ႕ရဲ႕ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ ကိစၥႀကီးကို အခုလို ခရီးပန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေျပာတာ အေကာင္းဆုံးလို႔ေတြးယူလိုက္ၿပီး ေနာက္ေန႕မွသာ ေျပာရန္ ဆုံးျဖတ္ထားလိုက္သည္။
က်ိဳးယြင္က ေမးလာခဲ့သည္။
"ေကာ...ထမင္းဆင္းစားအုံးမလား...ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ခရီးပန္းေနၿပီဆိုေတာ့ ေရအရင္ ခ်ိဳးလိုက္ေလ...ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေကာၿပီးမွပဲ ခ်ိဳးလိုက္ေတာ့မယ္..."
ေရွာင္ဟန္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဆိုလာခဲ့သည္။
"ေတာ္ၿပီ...ေကာ အခုခ်ိန္မွာ ထမင္းမစားခ်င္ေတာ့ဘူး...ေရခ်ိဳးၿပီးပဲ တန္းအိပ္ေတာ့မယ္..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေရွာင္ဟန္က ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး ဘာေၾကာင့္ထမင္းဆင္းမစားခ်င္တာလည္း ဆိုတာကို သိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လက္ခံေပးလိုက္ေတာ့သည္။
"ေကာ သေဘာပဲေလ...ဒါေပမဲ့ ေကာ ဒီအတိုင္းႀကီးဘာမွမစားဘဲ အိပ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလည္း ႏြားနို႔ပူပူေလးတစ္ခြက္ေတာ့ မအိပ္ခင္ေသာက္သင့္တယ္...ကြၽန္ေတာ္စီစဥ္ေပးမယ္ ေရအရင္ခ်ိဳးႏွင့္လိုက္..."
ေရွာင္ဟန္လည္း ျငင္းလို႔မရမည့္အတူတူ လက္သာခံလိုက္ရေတာ့သည္။
-----------------
ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းရွိ က်ိဳးယြင္သည္ အဓိပ္ပါယ်နက်နဲလွသည့် အၿပဳံးတစ္ခ်က္ကို ၿပဳံးလိုက္မိေလသည္။
အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ေကာက အိပ္ေဆးခတ္ထားတဲ့ ႏြားနို႔ကို ေသာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား...
ေကာက သူ႕ထက္အရင္ အခန္းဆီကို ထြက္သြားေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းလိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေပမဲ့ ေဆးလာပို႔တဲ့လူက သူ႕ကို ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာခဲ့သည္။ သူလည္း စုန့္က်ီးကို သြားယူရန္ေျပာလိုက္ၿပီး ေရွာင္ဟန္အေနာက္ကိုသာ မွီေအာင္လိုက္လာလိုက္တာျဖစ္သည္။
ေရွာင္ဟန္ေကာ ေရခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စုန့္က်ီးက သူ႕ဆီကို ထိုေဆးကို ေပးလာေလသည္။
ယခုတြင္လည္းက်ိဳးယြင္က ေကာ အိပ္ေပ်ာ္ေလာက္မည့္ အခ်ိန္အထိ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေရခ်ိဳးေနလိုက္သည္။
သူေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ထင္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ ေရွာင္ဟန္ေကာက ကုတင္ေပၚမွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ...။
က်ိဳးယြင္က စားပြဲ ခုံေပၚမွာတင္ထားတဲ့ လက္က်န္ ႏြားနို႔ အကပ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးကိုပင္ ေကြးတက္သြားေအာင္အထိ ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးရယ္လိုက္ေလသည္။
စတင္ၿပီးေမွာင္မိုက္လာၿပီ ျဖစ္သည့္ မ်က္ဝန္းနက္မ်ားက ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေရွာင္ဟန္ကို တစ္လွည့္ၾကည့္လာျပန္ပါသည္။
က်ိဳးယြင္ဟာ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ နိုင္လွစြာျဖင့္ ေခါင္းကေလးတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႕ လုပ္ေနေလၿပီး ကုတင္နားကို တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားေလေတာ့သည္။
-----------------------------
ကိုယ္ပထမဉီးဆုံး ဒါမ်ိဳး🌚
ေရးရမွာ လက္တြန့္ေနမိတာထက္
ဇာတ္ေကာင္က ၁၅ႏွစ္ဆိုၿပီး မအပ္စပ္ဘူးေတြးေနၾကမွာကို ပိုဆိုးရိမ္မိတယ္...
ဒါေပမဲ့ ေရးရမွာကေတာ့ ေရးရမွာပါပဲ... မအပ္စပ္ဘူးလို႔ထင္တဲ့ ဒါဒါေလးေတြကို အရင္ဉီးဆုံးေတာင္းပန္ထားပါရေစ....🙏
ဒီအပိုင္းမွာ🌚 အဲ့တာႀကီး မပါတာက စာလုံးေရးမ်ားသြားၿပီး မၿပီးျပတ္ေသးလို႔ တစ္ဝက္ျဖတ္တင္လိုက္ရတာပါ...ေစာင့္ေနၾကေလာက္ၿပီဆိုေတာ့..
ေအာက္ကစာကိုမဖတ္ပဲမေနလိုက္ၾကပါနဲ႕❌...👇
အေရွ႕မွာ ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ မအပ္စပ္ဘူးလို႔ထင္တဲ့ စာေတြအတြက္...ေတာင္းပန္ပါတယ္....
Psycho သမားေလးမို႔ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါ...
ၿပီးေတာ့ အျခားနိုင္ငံက ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ လက္ခံေပးၾကပါ...
ျမန္မာမွာက ဒါမ်ိဳးေတြ မရွိဘူးလို႔ ထင္ေနၾကေပမဲ့
အျခားနိုင္ငံက ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕...
လူကုန္ထံသားသမီးေတြ ...အခုေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ေစာေစာစီးစီး ျဖစ္တတ္တဲ့ ရင့္က်က္မႈေတြလို႔ပဲ နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္....
ၿပီးေတာ့ လာေျပာတဲ့ ညီမေလး...
က်ိဳးယြင္ကေလ... အသက္ ၁၂ႏွစ္အ႐ြယ္နဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကို ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္တယ္ ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ ညီမေလး ဘက္က ထင္လိုက္လို႔ေျပာလာေပမဲ့...
ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့...အဲ့လို ဟုတ္မေနပါဘူး...
ညီမေလးက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာတာလက္ ခံပါတယ္..
ဒါေပမဲ ကိုယ့္ရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ 12ႏွစ္သားက်ိဳးယြင္က Psycho သမားတစ္ေယာက္ပါ စိတ္ေဝဒနါ ရွင္...စိတၱဇ သမားတစ္ေယာက္ပါ...
သူက အခုအ႐ြယ္မွာ လူသတ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး...
မေက်နပ္လို႔ ညွင္းဆဲလိုက္ယုံ သက္သက္ပါ...
ဒါကို နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္...
အခုဖတ္ေနၾကတာက သာမန္အေတြး ေတြးယူတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး...
Psycho ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းပါ
အသိေပးခ်က္မွာလည္း ကိုယ္ကႀကိဳတင္ေျပာထားလိုက္ေပမဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေက်ာ္ဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္...
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ျပန္ အသိေပးရတာပါ...
စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္...😇
ကိုယ္ကဒီလို အခန္းကို အခုမွစေရးဖူးမဲ့ စာေရးသူ အသစ္ေလးဆိုေတာ့ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေရးေပးပါ့မယ္...😘😘😘
------------------