-Kaç tane toplayabildin?
-On üç.
Kadın gülümsedi. Sona çok az kalmıştı.
-Neden gülümsüyorsun? Öleceksin.
Kadın omuz silkti.
-Olsun. En azından pişman olduğum hiç bir şey yaşamadan öleceğim.
-Gerçekten hiç pişman değil misin?
Kadın kafasını iki yana salladı.
-Bana yardım etmeyi kabul ettin. Seni öldüreceğimi bile bile. Bundan da mı pişman değilsin?
-Pişman olacağım en son şey bile değil Sukuna. Peki sen pişman mısın?
-Neyden?
Kadın gözlerini Ay'dan çekti ve adama baktı. Adam ona karşı ilk defa nefret ile bakmamıştı.
-Bana gelmenden, pişman mısın?
Adam gülümsedi ve kafasını iki yana salladı. Kadın beklememişti. Gülümsedi.
-Benim de hiç pişman olacağım bir şey yok. Dur belki var. Sanırım var.
Kadın sorar gözlerle baktı. Adam daha çok gülümsedi. Hatta gülümsemesi kulaklarına vardı.
-Sanırım bu lanet çocuğun bedenine hapsolduğumda. Parçamı yediği için ondan nefret ettim. Parçalarımın farklı yerlere dağıldığında onu bulduğu için pişman oldum. Ama iyi ki parçamı yemiş.
Kadın gülümsedi. Ayağa kalktı ve Ay'a bir kez daha gülümsedi.
-İyi geceler Sukuna. Yarın tekrardan gel.
Adam ayağa kalktı.
-İyi geceler Elina. Yarın yeniden geleceğim. Emin olabilirsin.
-Geleceğinden eminim.
Kadın arkasını döndü ve kendi zihninin koridorlarından tekrardan geçip odasına girdi. O' ilk defa mutluydu. Aynasının önüne geçti. Gülümsedi.