"Sweetie, are you okay? May masakit ba?" mom. Am I dreaming? Yeah, I think so. How could I see her for real? She's already dead. I can see worry on her eyes. She's with the most loving man I've ever met. Dad.
"Gising na anak." inalalayan ako ni Dad tumayo mula sa pagkakabangon ko sa sobrang lambot na higaan. Para bang nakahiga ako sa pinagsama samang kumpol ng mga bulak.
"How come you're here? Aren't you dead?" I said as I am touching my father's face. I can feel the warmth from his face. It is somehow real. How I miss this man.
"How are you, young lady? Did you miss us?" he didn't answer my question. Parang bang hindi niya narinig ang mga sinabi ko. My mom held my hand and wrote something on it with her finger.
"Everytime, dad and mom." para akong batang nangungulila ng sobra. Totoo naman eh. I'm longing for their hugs, kisses and smiles. Kung hindi lang sana sila kinuha kaagad sa akin ng maykapal. But I have no such guts to blame God for this. They were killed by Juno's father. I have never forgot that fact.
"May umaaway ba sa iyo? Inaasar ka na naman ba ni Xander?" then it strucks to me. Itong senaryo na ito. Naaalala ko na. But why am I here? Sa pagkakaalala ko, ito ang gabing kakarating lang nina mom and dad from their offices. Buong araw lang akong binantayan ni kuya at kalaro ko naman ang mga laruan ko. It's a rainy night. There were thunders. Thunders that I hate the most and thunders that I'm afraid the most.
I look around. It's all white. It's not raining nor I can see thunders anywhere. I tried to stand and I asked my parents to walk with me. They agreed and they lead the way. Wala akong makitang daanan. Para bang walang hangganan ang lugar na ito. Hindi ko alam pero alam na alam ng mga magulang ko kung saan liliko at pupunta. Nagpatangay lang ako. Si mama nasa kaliwa ko at si papa naman sa kabila,
"Where are we going?" nagtataka kong tanong at tumingin kay mom. Kanina pa pala siya tumigil sa kakasulat sa kamay ko. She just smiled. No words from her mouth.
"Mom, what did you write on my hand?" tumingin siya ulit sa akin pero habang tumatagal mas lalo akong nagtataka at nawiwirduhan. Puro ngiti lang ang binibigay nila sa akin sa tuwing nagtatanong ako. Ni isa, wala pa silang sinasagot. Then we stopped.
"Where are we?" binitawan na nila ako at humakbang pa ako pasulong. Inikot ko ang tingin sa lugar. Wala akong ibang makita kundi kulay puti. Binalik ko ang titig ko sa mga magulang ko. But they were gone.
Tinawag ko sila nang tinawag. Pero parang nasa gitna ako ng kawalan. Mom, Dad, nasaan na kayo? Bakit niyo ako iniwan? Please don't leave me. Where will I go? I'm all alone.
"Listen to your heart, princess. We'll always be there. We apologize for leaving all of the mess we did to you and to your brother. Please be safe. Find justice. Gather all the pieces of the unsolved puzzle." I heard them once again. But I can't find where it came from. Nasaan kayo?
"Now, move forward. Go." iyon lang at tila may tumulak sa akin na maglakad padiretso. Nakasampung hakbang na ako nang muli kong sinulyapan ang kaninang kinatatayuan ko.
Mukhang nananaginip nga ako. Imposible naman kasing makita ko ulit ang mga magulang ko na nakatayo kasama ang ancestors namin na noon ay nakikita ko lamang sa mga nakasabit na malalaking paintings sa bahay namin. Iba iba ang mga suot nila. May pangsinauna at may pangdayuhan.
Eventually, they faded away. Naglakad lang ako nang naglakad without knowing where to go.
Bumalik na lang ako sa wisyo nang maramdaman ang mga malalamig na patak ng tubig sa balat ko. Unti unti na akong binabalot ng lamig. Nakapanindig sa balahibo ko ang pagkarinig sa mga malalakas na kidlat. Wait, nasaan ba ako?
Nakakapa ko ang malamig at malambot na lupa gamit ang mga paa ko. Damn! Wala akong suot na slippers! Isip isip ko. Paano ba ako napunta dito sa harap ng building ng mga school staffs? Moreover, nakatayo pa ako sa mismong harapan ng principal's office. Niyakap ko ang sarili ko. Basang basa na ako at pantulog lang pala ang suot ko. Madilim na ang paligid kaya masasabi kong gabi na. Bakit kasi may mga kidlat pa?! Argh ayoko na dito.
Sinubukan kong maglakad pabalik pero hindi ko alam kung saan ako dadaan. Halos hindi ko na kasi makita ang daan. Walang ilaw o tao akong nakikita sa paligid. This is creepy.
Habang naglalakad ay may naaninag na akong liwanag. Liwanag na nagmumula sa ilaw ng streetlight. Ito na lang ang nag-iisang bukas. Umaliwalas ang mukha ko nang dahil doon. Pero nagsisimula na akong matakot nang may makita akong batang babae na sa tingin ko ay nadapa sa kalsada. Hindi ako fan ng mga horror movies at mas lalong ayokong maalala na takot din ako sa mga multo at kung ano pa mang paranormal creatures. Nakuha ko raw ang takot na iyon dahil lagi akong kinekwentuhan ni Kuya Xander about sa mga iyon. Malay ko ba kung bakit hanggang ngayon dala dala ko pa rin ang takot na ito. Hindi ako takot kay kamatayan pero takot ako sa mga multo. Fuck.
Kahit na sinasabi ng isipan ko na huwag ko itong lapitan, ay ginawa ko pa rin. I have no choice. This is the only way to go back sa dorm. Mararaanan at mararaanan ko pa rin ang paslit. Tatlong metro na lang ang layo ko sa kanya nang tumayo ito sa pagkakadapa. May mainit akong naramdaman sa paa ko. Tinanggal ko ang tingin ko sa bata at nagitla na lang sa nakita. Sariwang dugo. Umaagos ito mula sa harapan ko.
Sinundan ko kung saan ang tunay na pinanggagalingan ko at napaatras na lang ako nang makita ang bata sa mismong harapan ko. Shit! Ilang dangkal lang ang layo namin sa isa't isa.
"Please help me." she said. Mas lalo pa akong dinaluyan ng takot nang makita ang dugong rumaragasa mula sa ulo niya. Hindi na nakakatuwa ang mga nakikita ko.
Humakbang ako paatras pero humahakbang din siya paabante sa akin hanggang sa napasalampak na lang ako sa lupa pero di ko inaalis ang tingin ko sa kanya.
Nang mabuti ko pang sinuri ang itsura ng bata. She was wearing a cute dress pero basang basa na ito. Maamo ang mukha nito kung hindi lang sana sa dugo nasa ulo nito. Her eyes, I can't say if it's gray or black. Her hair is blond. Mabigat na ang paghinga ko pero ang mumunting bata na ito mukha siyang nagmamakaawa.
"He left me. But he said he'll come back and find me. It's been years. Please help me find him. Please help me to get him back, Alex." I was shocked. Paano niya nalaman ang pangalan ko?
"Tumigil ka na! I don't have the capability to help you! Leave me alone!" sigaw ko. Hindi ko na kaya. Sobrang bilis na ng tibok ng puso ko at umaatake pa ang sakit ng ulo ko.
"You are the only one who can help me. You are the only one who can help the both of us." she told me. Then biglang tumigil ang mga kidlat at ang pagbagsak ng ulan. What happened?
"What do you mean?" tanong ko. Gumapang siya papunta sa akin and I swear, there are only inches as our gap. Para bang nabato ang buong katawan ko. Napakagat ako sa lower lip ko. Ramdam ko ang tumutulong dugo niya sa pantulog ko.
She looked directly to my eyes and I did the same. "Shhh! Don't be scared. Didn't mom and dad told you that ghosts were impossible to exist?" kahit na sinabi niya iyon, di ko maiwasan na mas kilabutan. Then all of a sudden, nag-iba ang ekspresyon niya. May mga tumutulong luha galing sa kanyang mga mata. They were genuine tears.
"They hid everything from you. They took every part of you away. As well as me." she paused. Dinikit niya ang mga labi niya sa kaliwang tenga ko.
"Pati ako. Tinago nila ako sa'yo."
"ALEX!! NARIRINIG MO BA KAMI!? ALEX!!! MASTER!!! GUMISING KA! FUCK PLEASE WAKE UP! CAN YOU HEAR US! I'M BEGGING! GUMISING KA, ALEX!" napamulat ako nang dahil sa mga malalakas na tawag sa akin.
"Dash? Dereen? Montreal? Sky? Anong ginagawa niyo dito?" lahat sila ay nakahinga ng maluwag nang magsalita ako. Para bang nabunutan sila ng malaking tinik sa mga dibdib nila.
"Hindi ba dapat kami ang nagtatanong sa iyo niyan?" bumuntong hininga si Sky bilang buwelo. "It's already three in the morning nang makatulog kami kakabantay sa'yo dahil nawalan ka ng malay kaninang pabalik ka sa dorm. Hindi ka naman nilalagnat kaya hinayaan ka muna namin magpahinga. Then dahil si Rennei ang nakatulog habang nakaupo sa tabi ng kama mo, naalimpungatan siya nang makita niya na wala ka na sa kama mo. Ginising niya kaming lahat at 'yun pinaghahahanap ka na namin sa buong campus. We found you here in the middle of the street habang nakaupo at yakap yakap ang mga tuhod mo." pagpapaliwanag niya.
"You mean, I sleepwalked?" hindi ako makapaniwala sa kinwento nila sa akin. Teka, 'yung bata! 'Yung bata!
"Nasaan na 'yung bata? 'Yung may dugo sa ulo?" bigla naman silang nagkatinginan at nagsilakihan ang mga mata.
"What are you saying, Alex? Wala naman kaming bata na nakita dito eh. Kahit mula nuong maaninagan ka namin, wala." Fiacre replied. Kung ganoon, sino 'yung batang nakausap ko? Nanaginip lang ba talaga ako? Pero hindi eh. Basa pa rin ang lupa at basa rin itong mga taong nakapaligid sa akin. It means, it really rained.
"I think you're just seeing things. Come on, we need to go back. Mamaya maya, sisikat na rin ang araw. We need to rest." kaysa tumayo pa ay binuhat na lang ako ni Sky in a bridal way. Nangangatog na rin kasi ako. Nilapat ko ang ulo ko sa dibdib niya at pinatunga naman ako ng jacket ni Dash. Kahit papaano ay naibsan ang lamig.
Nagsimula na silang maglakad kaya ipinikit ko na ang mga mata ko. Sa wakas, makakapagpahinga na rin ako ng maayos. Everything is nothing but a dream.
But siguro may mga bagay talagang hindi kayang ipaliwanag ng mundo na ito. Dahil ang ulo ko nakapahiling sa kanang dibdib ni Sky at may katangkaran ako. Makikita ko pa rin ang mga puno at bench na nasa likod na nadaanan namin. Subalit, there's only one figure that caught my attention among them.
The girl who spoke to me a while ago. She was staring at me ...
Napapikit ako ng mariin at idinilat ito, I was relieved. Wala na siya. This night is crazy. Itutulog ko na nga lang ito. Kaya lang natatakot na rin ako matulog dahil baka managinip na naman ako at maglakad na lang sa kung saan saan. I'm getting weirder and weirder.
______________________________________________________________
A/N: More than an update, mas nafeel kong horror ang part na ito XD Kahit ako kinilabutan habang tinatype ko ito eh! Takot pa naman din ako katulad ni Alex. Kung talagang observant kayo at matalas ang memory niyo guys, you'll find a hint dito. Pwede rin na i-review niyo ang ibang chapters. Basta kung inaakala niyo ay nonsense at parang hindi masyadong mahalaga ang chapter na ito, then sorry you're wrong. Comment kayo guys! Comment = Inspiration para mag-ud :D