Two hours before the Christmas Eve begin, in two hours of that I'm here standing near in the window watching how the lights dancing through the night. I felt the cold wind blew to my skin, as I rub my arm to produce some heat that the night gaves the chill.
Rinig ko mula sa likuran ko ang malakas na tugtugan ng pang-party. 'cause even my nephew and cousins were dancing on the floor. And I'm not into it.
By the way, we're here at our relatives. Naisipan kasi ng mga magulang ko na dito kami mag celebrate dahil kakauwi lang ng kapatid ng papa ko galing ibang bansa. Which is panganay niyang kapatid.
Actually mag ka-galit silang dalawa, because of what happened 2 years ago but, nevermind about that, it's a family business.
"Kuya Rey, come with us!" sigaw ng pinsan ko na si Claude, a fifteen-year old grade eight student.
Hindi kami mahiyain na mag kakaanak dito, lahat kami rito ay nag-uusap at walang ilangan sa isa't-isa, 'di tulad ng ibang pamilya na nag kaka-ilangan pag nakikita nila ang long-time no see relatives nila.
I just smiled at him at ngumiti lang din siya pabalik sa akin.
I'm not into dance floor, I'm more on reading. I love reading specially may kinalaman sa mga Mystery, Thriller genres. Not into romance actually. I hate story related to love. Except sa mga horror stories, kung saan 'yung mga lover do'n ang unang namamatay o 'di kaya'y 'yung partner niya ang unang mamamatay. In that case mas lalong lumalabas ang tunay na kulay ng isang karakter and in that scenario, mas nagugustuhan ko ang storya.
Naisipan kong mag lakad papuntang banyo, ng pag kaliko ko. Naka bungguan ko ang tiyahin ko na babae, which is kapatid ni mama na panganay, si tita Beth. A fourty-two year old woman with two son. A business woman for almost twenty-years.
"Auntie sorry." pag hingi ko ng tawad.
Ngumiti lang siya at hinimas niya ang buhok ko.
"Mag ba-banyo ka?" she asked, tumango ako bilang tugon at ngumiti sa kaniya. "By the way, hijo. Did you see Claude?" pahabol niyang tanong nang aalis na sana ako sa harapan niya.
Napa-isip ako.
"Ah, yes. I saw him dancing with others, maybe his with them." sagot ko.
Ngumiti naman siya at umalis na sa harapan ko, ako nama'y nag patuloy sa tinatahak kong daan papuntang banyo.
As I reached the comfort area mabilis akong pumasok rito at nag banyo, tahimik lang dito except for the loud audio na maririnig ko pa rin pero mahina nalang dahil naka sara ang pintuan dito.
As I finished, nag hugas agad ako ng kamay sabay hilamos sa mukha
BZZZZ!! BZZZZ!!
I felt my phone vibrate at agad ko naman itong kinuha sa bulsa. Nag taka ako sa nag pop-up sa phone screen ko, kaya't agad ko itong sin-wayp at napunta ako sa messages.
Philip send a picture...
Merry Christmas Rey!
Oh, my dear friend.
Nag message rin ako sa kaniya at binati rin siya ng maligayang pasko. Philip send a picture with his family sa messages ko.
As I looking at them, they're smiling to each other that I felt a little bit jealous because of that. I hope my family was kinda like that, kahit sa pasko eh nagagawang ngumiti ngayong araw.
At kumpleto sila.
My mom was not here, she's to busy in the other country to deal with her business. She promised to me that she'll do anything para lang maka-uwi ngayong pasko, but he didn't shown up. Instead video call lang kaninang six ng dapit-hapon.
Except for my father na sa wari ko'y nakikipag inuman 'yon sa mga pinsanin niyang matatanda na rin.
I put my phone back into my pocket at lumabas na muli ng banyo, nag lakad ako kung nasaan silang lahat. At pag ka balik ko sa puwesto ko naabutan ko ang isang babae na may mahabang buhok na mediyo curly ang ibabang dulo nito, brownish ang kulay ng mga mata at naka crop-top ang suot.
Si Loraine, which is my girl friend na kapitbahay lang ng pinsan ko na si Arthur.
Loraine is my dear friend din tulad ni Philip. Loraine, is a seventeen-year old girl who loves art. Pag may kinalaman sa art just tell her about that and she'll help you.
Mukhang nakita niya ako dahil nakatingin siya sa akin sabay kaway.
"Rey! I thought 'di ka makakapunta?" tanong niya at ngumiti.
"Wala eh, naisipan kasi ni mama at papa na dito na raw kami mag celebrate. Ikaw? Musta na si tito?" balik kong tanong sa kaniya.
Nawala ang ngiti sa kaniyang labi at sumandal siya sa bintana kung nasaan ako kanina naka puwesto.
"Hays, ayon as usual wala. Every Christmas day nalang lagi siyang wala. Alam mo 'yon? Instead nasa bahay nakikipag siyahan sa amin, andoon sa trabaho nag papaka-subsob." sagot niya.
Well hindi ko siya masisi since ganon din si mama.
"I see, so si tita?" Tanong ko ulit at gumaya ako sa pag kakasandal sa bintana.
"Si mama? Nasa bahay iniintindi mga bisita namin." sagot ulit niya at tumingin siya sa akin ng diretsyo.
Teka, bakit bigla akong nahiya ng wala sa oras?
"B-bakit hindi ka tumulong sa kaniya? Baka kailangan ka ni tita sa inyo?"
"Nah, dalawa na ang maid sa bahay. For sure she doesn't need my help." lumingon siya sa mga nag sa-sayawan kong pinsan at ngumiti siya ng mapansin naming natapilok si Claude kaka-sayaw sa gitna.
"Baka nagugutom ka?" I asked.
"Nope, namapak lang ako ng kaunti doon sa bahay and dumiretsyo rito. Maybe drinks can I?" muli siyang tumingin sa akin at tumango naman ako para kunan siya ng maiinom.
Kumuha ako ng isang basong lemonade juice na nasa table at agad iniabot sa kaniya.
Kinuha naman niya ito at uminom naman siya ng kaunti.
"Ang tamis." nag karoon pa ng ekspresyon ang mukha niya habang binabanggit niya ang mga katagang iyon.
Kahit ako ay natatamisan sa ginawa niya.
Natawa nalang ako at ganoon rin siya. Pinapanood namin ang iba pa naming kasama sa bahay na masaya at abala sa kaniya-kaniya nilang ginagawa.
Time pass by.
"It's already 10:56 p.m, one hour and four minutes left." saad ni Loraine habang nakatingin sa orasan niya.
As I heard her saying that. Napansin kong nag palinga-linga si tita Beth sa kusina. I didn't bother watching her dahil natuon ang atensyon ko sa papa ko na biglang tumawa ng malakas.
"Oh! HAHAHA! Kuya D is amazing, but I never imagine he'll ever do that." he said and yell at the same time.
Ako ang nahihiya sa ginagawa niya.
Why alcohol cause to much like that? Bawal bang mag karoon ng alcohol na walang epekto sa utak? Except sa root beer?
I hate those old man drinking such alcohol at their age. 'Di ba nila naisip 'yung magiging kalagayan nila?
"Your father is already drunk." mahinang bulong ni Loraine sa tabi ko.
Technically speaking yes. He's already drunk mula kanina pa. And I can confirmed that by my own two eyes.
"Bakit kaya 'di natin ihatid sa kuwarto? Para maka-pag pahinga na?" I can hear how concern Lor to my father, but in my own point-of-view 'di pa 'yan literal kailangan dalhin sa kuwarto. I know when and how he look likes when we need him to go to his room.
At hindi pa 'yon ngayon.
"Maybe later." tanging naging sabi ko.
"HAHAHA! You asshole!" sigaw ulit ni papa.
I heard it as a compliment, not an insult one. Why? Because that word suits to his brother much better.
As I watch my father how he laugh and drink to much alcohol, gives me more time para 'di siya dalhin sa kuwarto. Para na siyang batikan sa inuman, walang makaka-awat sa kaniya.
Abala ang lahat sa tawanan at kulitan maliban sa aming dalawa ni Loraine na naka sandal pa rin sa bintana.
"How's your study?" Loraine open a new topic as I turned to her.
Napatingin ako sa kaniya ng ilang segundo. "Ayos lang naman, after this Christmas break mag ka-karoon kami ng quiz and long test for the upcoming third periodical test this half of January." sagot ko. "Ikaw?" I aksed.
"Hmm, we have a art practice after this break. Actually para siya sa pa-parating na art contest eh, I need to enhance pa para sa baka sakaling manalo may matatanggap ako na premyo. I don't know what would it be, pero ang sabi-sabi na naririnig ko is scholar and allowance 'raw'." diniinan niya ang dulong salita since 'di nga raw siya sigurado sa narinig niya.
"So, meaning nag hahanda kana for this event?"
Tumango siya. "Oo, actually 'di ko naman need ng ganon mga award-award since may ayos naman akong buhay. Pero syempre ayoko namang umasa nalang palagi sa kanila, kaya lalaban ako kahit anong mangyari. Manood ka ha?" she gave me a puppy looked at napa-buntonghininga nalang ako sa ginawa niya.
Ano pa bang magagawa ko?
I'm always supporting her. Kahit noong junior high school pa at until now na senior high school na kami, lagi akong naka-suporta sa kaniya.
May times na mananalo siya at may times na hindi. But in that case she did her best. And I'm still proud of her.
"Oh! I remember." she turned a gaze on me at tumingin naman ako sa kaniya. "How's your detective club? Naka pag recruit na ba kayo ng bagong member?" she asked sabay higop sa hawak niyang lemonade.
Dahil naalala ko na naman ang bagay na 'yon 'di ko maiwasang mag buntonghininga muli sa ere.
"Hindi pa eh,"
"Pero ang required na member para mapirmahan ang request form mo ay apat diba? Bakit 'di ka pa nag hahanap?" bakas sa boses niya ang pag ka dismaya.
"Hindi madali makahanap ng member lalo na detective ang hinahanap ko. Hindi puwedeng bigla nalang akong mag re-recruit ng bagong member." sagot ko.
Napa-tango-tango naman siya at muling humarap sa mga sumasayaw kong pinsan.
"Kung naando'n lang ako at same school tayo, siguro nag apply na ako. Kaso hindi eh, mag kaiba tayo ng school." saad niya at napalingon naman ako sa direksiyon ni papa.
"Don't mind about that, mag tuon ka sa pa-parating mong event ako nang bahala ron."
"Loraine!" a male voice caught our attention.
A man whose wearing a casual polo shirt, gupit faded ang buhok at may earing sa kaliwang tenga. I hate this man, sa lahat ng papuring sinabi ko about sa pamilya ko. Siya lang ang kina-a-ayawan ko. Ang anak ni tita Beth.
"Spencer!" sinigaw ni Loraine ang pangalan ng panganay kong pinsan which is kapatid ni Claude.
He gave me a glance pero 'di ako binigyang pansin. Tulad ng ginawa nya sa kaibigan ko.
Niyakap ni Spencer si Loraine at nanonood lang ako habang ginagawa nila 'yon. Spencer is a eighteen-year old man, grade 12 student in ABM.
Mas matanda siya sa akin ng isang taon.
"You're pretty today." Spencer said at ngumiti siya sa kausap niya.
"Of course she is." Mahinang bulong ko.
Lumingon siya sa akin, did he hear me? Siguro nga.
"Kumain kana? Maraming handa do'n" tanong ulit nito kay Loraine sabay turo sa mga mesa na may nakalatag na handaan.
"Ah, oo kanina pa, bago ako umalis ng bahay." napakamot pa siya sa kaniyang chin at lumingon sa akin.
Giving me a telepathy conversation saying. "Ialis mo ko sa taong 'to."
"Uhmm, excuse me?" humarang ako sa gitna nila at nakuha ko naman ang atensyon ni Spencer. "May I? Bisita ko siya rito, maybe I can assist her?" saad ko at taimtim niya akong tinitigan.
A couple of seconds.
"Oh, sure my dear cousin," he smiled at me at tumingin muli kay Loraine sa huling pag ka kataon. "If you want something just call me." umalis na siya pag katapos niyang sabihin ang mga katagang iyon.
I felt relief at naramdaman ko nalang na nag buntonghininga si Loraine sa likuran ko.
"Buti naman at nakuha mo ang sinasabi ng isipan ko." she said.
"Of course, sa ginagalaw mo palang kanina and how you entertain him. Alam ko na ayaw mong kausapin siya. Don't mind him, his just a pain in the ass." sabay gatong ko na ikinatawa naming dalawa.
"By the way, ang bilis ng oras."
"What time?"
"It's already 11:58 p.m, one hour pass hindi ko man lang napansin." Loraine says at inubos na niya ang laman ng lemonade sa baso.
"Guys! One minute left. Mag ka-countdown tayo!" Tita Beth yelled habang nakangiti sa aming lahat.
"Here comes!" Papa yelled and raise a cup of alcohol in to the air.
"10..."
"9..."
"Wanna join?" Loraine asked me at umiling ako.
"7..."
"6..."
"Oh, don't be silly!"
"4..."
Nag pumiglas pa ako sa pag hila niya. But in the end naki-sabay nalang din ako sa bilang. I don't wanna be rude in front of her.
"2..."
"1-"
"KYAAAHHHH!!!"
We heard a loud noise came from one of my nephews' voice. Kumaripas ako ng takbo at naiwan si Loraine na nanatiling naka-tayo sa tabi ng bintana.
Nakita ko si tito D na namimilipit sa sahig at bakas sa itsura nya ang sakit. His holding his chest, and everyone of us didn't know what we're gonna do.
"Where is his medicine?" tita Claire's asked to everyone of us. I can see to her eyes na natatakot siya sa mga nangyayari.
"In to his room." Spencer said, sya na rin ang nag boluntaryong kumuha para mas mabilis ang pag takbo sa kuwarto na nasa second floor.
Sinundan ko sya ng tingin at sumunod ako sa kaniya 'di ko na pinansin kung sino ang nasa harapan ko o ang mabunggo ko, as long as makasabay ako kay Spencer at makuha ang gamot, masasalba pa namin ang buhay ni tito. As we reached the second floor, ay agad naming binuksan ang isa sa mga kuwarto rito. Nag hanap ako sa mga kama or mesa. Pero wala rito.
"I found it!" Spencer yelled.
His holding a tiny cup of medicine na nasa kulay dilaw na lalagyan. Mabilis siyang lumabas ng kuwarto at sumunod ulit ako sa pag labas.
Bago 'yon tumingin muna ako kung saan nya ito nakuha, at isa ito sa mga drawer na naka-awang na ngayon.
I didn't bother that thing o 'di ko na inabalang tignan pa ang mga laman. I run faster as I can, I hope... we're gonna make it. Please.
Nahuli ako sa pag takbo at naiwan ako sa hagdanan, nang patakbong lakad na ang ginawa ko, naabutan ko si Spencer na nakatayo sa likuran ni tita Claire habang ipinapainom na nila ang gamot na nakuha namin sa kuwarto ni tito D.
When tito take the two medicine of aspirin, kumalma na ito at lahat kami ay nakahinga ng maluwag.
But in few seconds, tito is grinning again to his chest pain. At ang kaninang akala namin ay 'ok na ang lahat' ay hindi pa pala tapos.
"Pa!" Sigaw ng anak niyang si Arthur.
And after that, he lost his breath. Bukas ang mata na naka-tingin sa kisame at naka-awang ang labi. Lahat kami ay naiwang tulala sa wala ng buhay na katawan ng tiyuhin ko.
Even my Dad he didn't know how to interact dahil sa nangyari. The loud music was already turn off at tanging sigawan nalang sa labas ang maririnig namin. They're yelling "Merry Christmas" to each other. But in our case. Nag luluksa kami ngayong araw.
#
This is the first part. Enjoy. Any thoughts,
who did it ?