In de stilte van de zon,
vertrouw jij op jouw gevoel
en ik vertrouw op jouw woord.
De tien letters die jij uitspreekt,
beschouw ik als mijn geboden.
In onze geïsoleerde momenten
denk ik dat ik verliefd op je kan worden.
Isolatie is niet permanent,
dat laat je me denken.
Maar jij noemt me een engel,
omdat jij harmonie ziet in mijn stilte.
Ik ben gemaakt uit vuur en water, net als jij.
Alleen is dat niet wat je ziet.
Jij bent angstig om mij te verflensen.
De lelies in je hand geef jij aan mij,
want zo stel je me voor.
Ik ruik de geur van dood
in de bloemen die je me geeft.
De aanraking van mijn hand
zorgt voor jouw vrees.
Een verboden appel:
dat is wat ik voor jou ben.
Ben jij dan mijn ophis?
Geen fruit is zoeter
dan het delen van een zonde.
Laat de doornen niet terug groeien.
Dus zeg dat je van me zal houden
met elke snaar van de harp.
Wanneer jij onze handen vergelijkt.
Beweer jij dat jouw ruwe handen
de mijne zullen ruïneren.
Maar mijn lief,
je hebt nooit de lijnen op mijn armen gezien.
Alvorens annonceer me het goede nieuws,
voordat de storm komt.
Zodat ik niet zal verdrinken
wanneer de wind jouw fakkel uitblaast.
Ik ben al eindeloos gestorven.
Het is mij onbekend
of je achter me aankomt of niet.
Onthoudt dat je eerst jouw handen moet kussen,
voordat je mijn hart eruit rukt
In de nabijheid van de maan,
schrijf ik jou de boodschap van mijn hart.
Wat moet ik met de eenzaamheid
die met jou zo mythisch lijkt?
In de ochtend van onze eindtijd,
vertel jij mij de woorden die mij zo achtervolgden.
Mijn geboden, werden jouw zonden.
In de avond van onze eindtijd,
blaas jij jouw fakkel uit
en is Azraël degene die mij naar huis brengt.
...