ყოველთვის განსხვავებული ქცევები,განსხვავებული შეხედულებები ამა თუ იმ საკითხთან დაკავშირებით,განსხვავებული სტილი...ესენი ის მიზეზები არიან რის გამოც შეიძლება გაირიყო საზოგადოებიდან.
როგორი წარმოგიდნგენიათ 18 წლის ბიჭის ცხოვრება?
და თან თუ ეს ბიჭი უსინათლოა?
გოგონების დევნაში ატარებს დროს,საერთოდ არ სწავლობს.ნარკოტიკები,ამით ყველას ყურადღებას იპყრობს და ა.შ.
ან შეიძლება პირიქით,საუკეთესო მოსწავლეა სკოლაში.არავინ აქცევს ყურადღებას და ეს მას არ ანაღვლებს..
მოკლედ რაც არის,მე არცერთ შემთხვევას არ მივეკუთვნები.
________________________________
ჩემს ოთახში ვზივარ.მუქი ლურჯი კედლები,ორი დიდი ფანჯარა და დიდი საწოლი.ერთი დიდი გარდერობი და მე.
ეს ყველაფერი მითხრეს.რომ ვხედავდე დაწვრილებით მოგითხრობდით.
საწოლზე მაისურის ამარა ვწევარ,მიუხედავად იმისა რომ ზამთარია.
არანაირი საახალწლო განწყობა,მიუხედავად იმისა რომ 2 დღეში ახალი წელია.
მხოლოდ იმაზე მეფიქრება რა შეიძლება ვაჩუქო კაცს,რომელმაც ჩემი ყურადღება მიიპყრო.ოჰ,ადვილი არ გეგონოთ.ჩემი ასაკის რომ იყოს კიდევ ჰო,მაგრამ არა.ის კაცია და მალე 30 წლის ხდება.
მე და ჩემი ამბავი მის გარეშე ვერ ჩაივლის,ამიტომ ცოტა რამ ჩვენზე...
თითქმის გონება დაკარგული ქუჩაში სიარული ჩემი საქმიანობაა.არა,სმით არა,არც დიდი დოზით ნარკოტიკისგან ან რაიმე ასეთი.უბრალოდ,ცხოვრებისგან სილა მივიღე,დიდი დოზით.
მოგეხსენებათ,უსინათლო ვარ თუმცა გარეთ ხეტიალი მაინც გამომდის.საქმე არ მაქვს,სკოლაში არავინ მიმიღო.
მოკლედ,ყველა ნაბიჯის დამახსოვრება შევძელი ამ წლების მანძილზე.
სახლის კარს მივუახლოვდი და შევაღე.დედას რომ გაეგო,დავბრუნდი,ხმამაღლა ვთქვი სახლში ვარ-თქო და ისიც შემომეგება.მისი ნაბიჯების ხმა გავიგე.ალბათ მისი საფირმო ღიმილით მოდის ჩემსკენ,ეს ვიცი მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვხედავ.
-დედა,სტუმარი გვყავს?
ვკითხულობ რადგან ვიგრძენი კიდევ ერთი სხეულის არსებობა სახლში.მისი ნაბიჯების ხმაც ისმოდა.
-ჰო შვილო.სტუმარია,მოდი დაჯექი და გაგაცნობ.
მისაღებში გავედი,კედლებს ვადებდი ხელებს და ისე ვცდილობდი იქამდე მისვლას,დედა ჩემზე წინ წავიდა და დახმარება არ ვთხოვე.მკლავზე და მხარზე ხელები ვიგრძენი.
-შეიძლება დაგეხმაროთ,ახალგაზრდა ყმაწვილო?
კაცის ხმა იყო.აჰაა,ვიცოდი რომ სტუმარი მამაკაცი იყო.
მისმა შეხებამ ტანში გამცრა,ნაზი,თბილი,დიდი და გრძელი თითები ქონდა.ხმა ბოხი და საინტერესო.საინტერესო ხმაც არსებობს?არასდროს მიფიქრია.
მოკლედ,როგორც არის და როგორც,მისი ნათქვამი თავიდან ცოტა ცუდად მივიღე.ეს თავს სუსტად მაგრძნობინებდა მაგრამ მერე იკითხა:
-თუ გინდა,ცუდად არ მიიღო.
მეც თავი დავუქნია თანხმობის ნიშნად.წინ წავედით და ბოლოს დივანზე რომ დავჯექი მაშინ გამიშვა ხელი და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
-მეტად სიმპატიური ვაჟი გყოლიათ ქალბატონო სუმინ.-კომპლიმენტი უთხრა დედაჩემს ან მე.
მესიამოვნა და გავიღიმე.მე ხომ არ ვიცი როგორ გამოვიყურები?
-ალბათ თვითონ არ იცის მაგრამ ცხადია მართლაც სიმპატიურია.-ისევ შემაქო.
-მადლობა თეჰიონ.-თქვა დედამ.
ანუ თეჰიონი.ნეტავ რა საქმეზეა?
დედაც მგონი ჩვენს წინ ჩამოჯდა და საუბარი დაიწყო.
-ჯონგუკ,იცი...ხომ გინდოდა სწავლა,არა?
ჰო,სწავლა მიყვარს.განსაკუთრებით ბიოლოგია.ეს საგანი მაინტერესებს.
-ჰო დედა.
ვთქვი და მერე გავინაბე.
-ბატონი თეჰიონი შენი ბიოლოგიის მასწავლებელი იქნება.პირადი მასწავლებელი...
თქვა თუ არა,მეც თავი დავხარე.
ძალიან გამეხარდა.
-მადლობა თუმცა ვფიქრობ მან აქამდე არ იცოდა ჩემი უსინათლობის შესახებ.-ვთქვი და გავიღიმე.
-ეს პრობლემას წარმოადგენს?
იკითხა თეჰიონმა.
-თქვენი აზრით ის რომ ვერაფერს ვხედავ პრობლემა არაა?
-არა არა,ვერ გამიგე.ეს სწავლაში არ შეგიშლის ხელს,ვეცდები კომფორტი შეგიქმნა მეცადინეობის დროს.ამას ვგულისხმობდი.
-კარგი,გასაგებია.
სიტუაცია დაიძაბა.როგორც ყოველთვის დედაჩემი ეცადა გამოკეთებას და ლაპარაკი გაანახლა.
-გაკვეთილები მის ბინაში გექნება ჯონგუკ.ხომ იცი,ჩემი სამუშაოც იმ გზაზეა და ამიტომ მე წაგიყვანხოლმე მასთან.ასე შევთანხმდით.
-კარგია.-გავიღიმე.
დედა ადგა და დიდი ალბათობით დაგვტოვა.მერე მოგვაძახა ერთმანეთი გაიცანით-ო
-სუმინმა მითხრა რომ დიდი ხანია,რაც ამ საგნის სწავლა გინდა.მართალია?-საუბარი წამოიწყო.
-კი,სკოლაშიც ვისწავლიდი მაგრამ არ მიმიღეს,სადაც მიმიღეს იქ პირადი მიზეზების გამო ვერ გავჩერდი.და თქვენც აქ ხართ.-ისევ გავიღიმე.
-17 წლის ხარ არა?ჯერ ბავშვი ხარ.-ჩაცინების ხმა მომესმა.
-ოჰ,და თქვენ რამდენის ბრძანდებით?
-ჯერ ჯერობით 29-ის.
გავვოცდი.ნამდვილად არ მეგონა თუ ჩემზე 12-13 წლით უფროსი იქნებოდა.მისი ხმის ტონიდან გამომდინარე ასე არ ჩანდა.
კარგი სურნელი ქონდა და ერთი ისიც ვიფიქრე ალბათ თავს კარგად უვლის-მეთქი.
-კარგია.გვარი რა გაქვთ?
-კიმი.კიმ თეჰიონი მქვია.
-სასიამოვნოა.როგორ მოგმართოთ?
-როგორც გინდა,რომ შემეჩვევი მერე შემირჩიე სახელი.მაქამდე თეჰიონი?!
-ეგრე იყოს.
-მოკლედ,ჩემი წასვლის დროა პატარა ბიჭო.სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა.
ფეხზე წამოდგა და მარტო დამტოვა.გავიგონე როგორ დაემშვიდობა დედაც.
-აბა შვოლო,როგორ მოგეწონა?-მკითხა დედაჩემმა და თავზე ხელი გადამისვა.იქ დაჯდა სადაც წეღან თეჰიონი.
-არ ვიცი,რომ გავიცნობ მერე შევაფასებ.ჩემზე ბევრად დიდი ყოფილა.იმედია გავუგებთ.-სიტყვებს თავი მოვუყარე დედა უპასუხოდ რომ არ დამეტოვებინა.ისევ გავიღიმე.
-ძალიან კარგი.ხვალ ადრე ხარ ასადგომი.გვიანია,შენს ოთახში აგიყვან.
ფეხზე წამოვდექი,დედას ხელი მოვკიდე და მივენდე.
იცით როგორ მაინტერესებს სუმინის სახე?
დედაჩემის ღიმილი?!
იმ ნაზი და თბილი ქალის რომელიც თავის უსინათლო ბიჭზე ზრუნავს უკვე 8 წელია.
როცა დრო მაქვს ფიქრებში ვიძირებიხოლმე და ვცდილობ გავიხსენო ის ფერები რაც სამყაროში უკანასკნელად 9 წლისამ დავინახე.ახლაც სხვა საქმე არ მქონდა.
ოთახში რომ შევედით საწოლზე ჩამოვჯექი.დედას ერთი ვუთხარი:მადლობა,ტკბილი ძილი დედა-თქო.
მერე ისიც კარს მიუახლოვდა,მშვიდი ღამე მისურვა და ოთახი დატოვა.
დავრჩით მარტო მე და ფიქრები.
და მერე როგორი ფიქრები!
ჩემს მომავალ ბიოლოგიის მასწავლებელზე მეფიქრება.მის ხმაზე და შეხებაზე.მის თლილ თითებზე ასე რომ მეჭიდებოდა მხრებზე და მკლავზე.
უკვე ვიცოდი,ეს კაცი იქნებოდა ადამიანი ვისაც მივენდობოდი მომავალში,მაგრამ შეცდომები არ უნდა დავუშვა რადგან ზუსტად ვიცი,მას არ მოუნდება ჩემი საყრდენი იყოს.
________________________________
გამარჯობა.
ბევრს არ მოწონს ისეთი ფიკები სადაც წყვილს შორის ასაკი დიდია თუმცა მე,პირადად ასეთი შინაარსის ფიკები მიყვარს ამიტომ გადავწყვიტე დაწერა.
გამიზიარეთ აზრები!
💕
და ასევე წარმოდგენა რომ შეგექმნათ:
ჯონგუკი:
თეჰიონი: