Nadat Sara had gezien hoe Ethan, de jongen die hij had vertrouwd zag praten met de man die haar alles had aangedaan was het te veel geworden en was ze diep in het bos gelopen. Sara was in slaap gevallen en was die nacht niet meer teruggekomen. Toen Anna het te lang vond waren ze met z'n allen beginnen zoeken maar ze hadden haar die nacht niet meer gevonden.
"Sara, Saraaaa! Waar ben je?" Sara werd langzaam wakker en hoorde de stem van Anna. Ze ging op het geluid en zodra Anna haar zag liep ze meteen op haar vriendin af. "Waar was je? Ik maakte me vreselijk ongerust." Op dat moment zag ze Ethan staan, Sara trok meteen terug en liep in stilte terug naar het dorp. Daar ging ze meteen naar haar kamer zonder tegen iemand iets te zeggen en sloot zich daar op. "Wat is er met haar aan de hand?" vroeg Anna aan Ethan "Ze was nooit zo, wat is er gebeurd?" "Ik heb geen idee." antwoordde Ethan. "Maar ik zou het wel willen weten."
Sara had een hele dag op haar kamer gezeten zonder naar buiten te komen. Ethan en Anna hadden al geprobeerd om haar eruit te krijgen maar ze wilde niemand binnenlaten, dus nu was het de beurt aan Jesse, hun laatste hoop.
"Sara, Sara ben je daar? Is alles ok?" Geen antwoord. "Luister, het spijt me van wat ik heb gezegd maar we moeten erover praten." Jesse hoorde voetstappen en een slot dat open werd gemaakt. "Sara stond voor de deur en gebaarde dat hij moest binnenkomen. "Wat is er aan de hand Sara je sluit je op in je kamer en je eet niets wat is er?" Sara kon zien dat hij bezorgd om haar was maar het enige wat ze kon was zachtjes beginnen huilen. "Je had gelijk." zei ze verdrietig. "Ow meisje toch." hij kwam naar haar toe en de twee hielden elkaar vast. Als een vade met zijn dochter zou doen. "Het spijt me." Sara was al terug recht gaan zitten en veegde haar tranen weg. "Geeft niet, het is jou schuld niet." "Wat heb je gezien, hoe weet je het?" "Ik zag ze praten. Doodnormaal praten." "Hier!" Jesse klonk alsof hij het niet geloofde en ergens kon Sara het ook nog altijd niet geloven. "Wat moeten we doen?" vroeg ze. "We... we zetten hem achter slot en grendel en wel nu meteen." zei Jesse vastberaden.
Sara was bij Ethan zijn kamer en klopte op de deur. "Wie is daar?" Klonk uit de kamer. "Ik ben het." Ethan deed meteen de deur open. "Sara is alles ok?" "Ja, het is ok." zei ze met zo min mogelijk emotie. Ze probeerde een beetje te lachen maar het lukte haar gewoonweg niet. "Wat is er gebeurd? Je wilde niemand binnenlaten?" "Het is ok Ethan. Ik schrok alleen van iets en rende weg. Iets te ver weg." "Het is ok nu." Zei hij. Sara vond het vreselijk, hoe kon hij zo eerlijk en oprecht klinken? Ze begon te huilen van die gedachte en Ethan liep meteen aar haar toe om haar vast te houden. "Stil maar, het is ok." "Binnekort wel." zei Sara en Ethan voelde opeens een lichte prik in zijn rug. "Wat..." Maar meer kwam er niet uit want het volgende moment was alles zwart voor zijn ogen.
Toen Ethan langzaam wakker werd en zag dat hij in de kooi van het dorp zat wist hij meteen wat er was gebeurd. "Sara! Sara waar ben je?" Sara zat recht voor de kooi en had de hele tijd dat hij had geslapen naar hem zitten kijken. "Wat doe ik hier,wat heb je gedaan?" Sara zag hoe makkelijk het hem afging onschuldig te klinken en dit maakte haar alleen maar kwaad. "Serieus, vraag het anders maar even aan die goede vriend van je, Jack." De uitdrukking op Ethan's gezicht veranderde en hij keek een beetje geschrokken maar dit maakte Sara alleen nog maar kwader. "Sara ik kan het uitleggen." "Het uitleggen, je hoeft me niets uit te leggen. Ik wil je nooit meer zien." "Sara alstjeblieft." "Ik dacht dat wat er gebeurde tussen ons echt was maar blijkbaar was het een grote leugen." "Kijk Sara eerst wel maar toen ontdekte ik de echte jij en..." "Nee, ik wil het niet horen. Ik wil je nooit meer zien."