Unicode
ရှန်ဟိုင်းမြို့အပြင်တစ်နေရာရှိ ဘန်ဂလို အဆောက်အဉီးသစ်တစ်ခု၏ အတွင်းပိုင်းတွင် လုရှောင်းယွီသည်ကား သူ၏ လူယုံများမှ ခေါ်လာခဲ့သည့် လူအား သေချာအကဲခတ်ကြည့်နေလေသည်။
ပြီးနောက်တွင် စုံစမ်းထားသည့် ထိုလူ၏သတင်းအချက်အလက် ဖိုင်တွဲ ကို တစ်ချက်ပြန်ကြည့်လိုက်ပြီးကျေနပ်စွာဖြင့် မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်လိုက်လေသည်။
စစ်ဆေးကြည့်ရှု့ပြီးလို့ ခဏအကြာတွင် လုရှောင်းယွီသည် သူ၏ လူယုံများကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုလူဘက်ကိုမေးဆတ်ပြကာ ဆိုလိုက်ပြန်သည်။
"မင်းတို့ခေါ်လာခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီ့ကောင်ကို ...လျှို့ဝှက်ဂိုဒေါင်ထဲမှာ ပြန်ချုပ်ထားလိုက် "
"ဟုတ်ကဲ့"
လုရှောင်းလည်း ခေါ်ယူလာခဲ့သည့်ကောင်က ကျိုးယွင်အလိုရှိတဲ့လူဆိုတာ သေချာသွားမှသာ ဖိုင်တွဲကို ပြန်သိမ်းထားလိုက်ပြီး ကျိုးယွင်အလာကိုသာ စောင့်နေလိုက်တော့သည်။
အချိန် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဂန်ဂလို အရှေ့ဘက်တွင် ကားတစ်စီး မောင်းဝင်လာသည့် အသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
လုရှောင်းယွီလည်း ကျိုးယွင် ရောက်လာပြီဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်ဝင်စားစရာလေးများတွေ့ရတော့မည့်အဖြစ်ကို မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ အပြင်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
သူအပြင်ကို ထွက်လာတော့ ကားထဲမှ ဆင်းလာခဲ့သည့် ကျိုးယွင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ကျိုးယွင် သည်ကား အလားလာကောင်းသည့် မျိူုးရိုးမြင့်အိမ်တော်ကြီးမှ မွေးဖွားလာသည့်မျိုးဆက်ဖြစ်သည့်အလျောက် ပုံစံသည်ကား ပြင်းပြသည့် အရှိန်အဝါများနဲ့ အေးစက်သည့် အခိုးအငွေ့များကိုပင် အတိုင်းသား ထုတ်လွင့်ထားလေသည်။
ကျိုယွင်၏ ယခုလက်ရှိ မျက်နှာထားသည်ကား ရှောင်ဟန်သိမြင်ထားသည့် ပုံပန်းသွင်ပြင်နှင့် လုံးဝကို တူညီမနေခဲ့ပါချေ။ စူးရှပြီး နက်မှောင်နေသည့်မျက်ဝန်းများသည်ကား သတ်ဖြတ်ချင်စိတ်များ အပြည့်ဖုံးလွှမ်းနေပြီး ဆိုးသွမ်းခက်ထန်မှုများကိုလည်း
အတိုင်းသားမြင်တွေ့နေရသည်။
လုရှောင်း၏ လူယုံများသည်ပင် ကျိုးယွင်ကို တစ်ချက်သာကြည့်မိလိုက်ကြပြီး အလိုအလျောက် ခေါင်းငုံ့မိလိုက်ကြရသည်အထိပင်...
မျိုးရိုးမြင့် တစ်ခုမှ ကောင်းမွန်စွာ ကြီးပြင်းလာခဲ့၍လားမသိပါ... ကျိုးယွင်၏ပုံစံအလုံးစုံသည်ကား မာနကြီးသည့် သခင်လေးတစ်ယောက်၏ အရှိန်အဝါများနဲ့ ပြည့်နှက်နေပြီး ခပ်ဆိုးဆိုးလူငယ်တစ်ယောက်၏ အသွင်အပြင်အပြည့်ရှိအဝလွန်ကဲသည်။
ကျိုးယွင် ယခုလက်ရှိ အသွင်အပြင်သည် အသက်ပြည့်သည့်လူငယ်တစ်ယောက်ဟုထင်ရလောက်အောင်ပင်...တဖြည်းဖြည်း ရှည်လျားလာပြီဖြစ်သည့်အရပ်ကြောင့်လည်းဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။
သူနဲ့ ကျိုးယွင်ရဲ့ အရပ်သည်ယခုဆို မသိမ်းမရိမ်းလောက်ပင်ဖြစ်လောက်သည်ဟု သူထင်မိသည်။
လုရှောင်းယွီက သူ့အရှေ့ကို ရောက်ပြီ ဖြစ်သည့် ကျိုးယွင်ကို မေးဆတ်ပြီး မေးလိုက်သည်။
"မင်း ဂိုဒေါင်ထဲ တန်းသွားမှာလား...ဒါမှမဟုတ် အရင်ခဏလောက် နားမလား..?."
"တော်ပြီ...မနားတော့ဘူး...ဂိုဒေါင်ဆီကိုပဲ တန်းသွားမယ်.."
ကျိုးယွင်ရဲ့ပုံစံက အတော်လေးလောနေတာကြောင့် လုရှောင်းလည်း ခေါင်သာ ဆတ်ပြလိုက်သည်။
"ကောင်းပြီလေ..မင်းသဘောပဲ...ဒါဆိုရင်လည်းအဲ့ကိုဘဲ သွားကြတာပေါ့..."
ကျိုးယွင်် ဂိုဒေါင် အတွင်းပိုင်းကို ရောက်တော့ ဆေးရှိန်ကြောင့် သတိမလည်သေးတဲ့ ကုန်းရိဆိုသည့်လူကို တွေ့လိုက်ရသည်။လုရှောင်းရဲ့လူတွေက ထိုလူ့ကို မေ့ဆေးအုပ်ပြီး ခေါ်လာခဲ့ဟန်ရှိသည်။ယခုအချိန်ထိ သတိလည်လာပုံမရသေး။
ကျိုးယွင်လည်း ထိုလူရဲ့အရှေ့တွင် ခုံဆွဲယူလိုက်ပြီး ထိုင်ကာ တစ်ချက်သေချာ အကဲခတ်ကြည့်နေလိုက်သည်။
လုရှောင်းသည် သူပြောခဲ့သည့် စကားများကိုတော့ အမှန်ပင် နားထောင်ပြီး ထိုလူ့ကို ဘာမှတော့ လုပ်မထားပေ။
လုရှောင်းက သူ့ဆီသို့ ဖိုင်တစ်ခုကိုပေးလာခဲ့သည်။
ကျိုးယွင်လည်းထိုဖိုင်ကို ယူကြည့်လိုက်ပြီး မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိသည်။ဖိုင်ရဲ့ စာသုံးရွက်မြောက်မှာတော့ သူသည်မပြုံးနိုင်တော့ပေ။ကျိုးယွင်၏ မျက်လုံးများသည် ထိုရေးထားသည့် စာကြောင်းကိုသေချာစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး အတန်ကြာမှ
လုရှောင်းဘက်ကိုတစ်ဖန်လှည့်ကာ မေးလာသည်။
"ရေးထားတာတွေက သေချာလို့လား...လုရှောင်း..."
"သေချာတယ်...ငါလည်း အစကမထင်ထားဘူး...သေချာပြန်စစ်ပြီးပြီ...အဲ့ကောင်က two way ကြီး ပြီးတော့ အရင်နှစ်တွေထဲက playboyဆိုပြီး ခေတ်ထနေသေးတာ သူ မတွဲဖူးတဲ့ ကောင်ဆိုတာ ခပ်ရှားရှားပဲ...မိန်းကလေးတွေရောပဲ သူမတွဲဖူးတာမရှိလောက်ဘူး...ရုပ်နဲ့လုပ်စားနေတာလား...ဒါမှမဟုတ်ငွေလျှံနေတာကြောင့်ပဲလားတော့မသိဘူး...
မရှင်းမရှင်းဖြစ်နေတဲ့ သူနဲ့မကင်းတဲ့သူမှန်သမျှကို ငွေနဲ့ထိန်းထားပုံရတယ်...ဒါကြောင့်လည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ လက်ရဲဇက်ရဲနိုင်နေတာ...ပြီးတော့ တော်ကီလည်း အရမ်းကောင်းတယ်ဆိုပဲ...အကုန်လုံးက သူ့အပြောမှာ မျှောပါသွားတတ်ကြတာတဲ့...စားဘဲ ပေါက်စဖြစ်ဖို့များတယ်...နောက်ဆိုရင် စားဘဲကြီး ဖြစ်လာလောက်တယ်...."
ကျိုးယွင်က ခနဲ့ကာပြောလာသည်။
"အဟက်!...အရင်ကတော့ ဖြစ်ချင် ဖြစ်မှာပေါ့...စိတ်မကောင်းစရာတစ်ခုက ငါနဲ့လာငြိသွားတာပဲ..."
ကျိုးယွင်က လက်ထဲကဖိုင်ကို လုရှောင်းကို ပြန်ပေးလိုက်ပြီး လုရှောင်းရဲ့လူယုံတွေဘက်ကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်၏။
"သူ့ကို ရေအေးတစ်ဗုံး နဲ့ လောင်းချလိုက်..."
ကျိုးယွင်ပြောသည့် အတိုင်းပင် လူယုံတစ်ယောက်က ကုန်းရိကို ရေအေးဖြင့် လောင်းချလိုက်ပြီး မေ့ဆေးအမြန်ပယ်အောင် အမြန်လုပ်ပေးလေသည်။
သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကုန်းရိ၏ သတိပြန်လည်လာပြီး ချောင်းတစ်ဟွက်ဟွက်ဖြင့် ရေမွန်းသံက ထွက်ပေါ်လာသည်။
ကျိုးယွင်က ထိုသူရဲ့ရှေ့မှောက်ရှိ ထိုင်ခုံပေါ်မှာခြေချိတ် ထိုင်လိုက်သည်။
ကုန်းရိ အသိပြန်ဝင်လာပြီး သူ့ကို စကားပြောလာမည့် အချိန်ကို သဘောထားကြီးစွာဖြင့်ပင် စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ ထိုင်စောင့်ပေးလိုက်သည်။
အတန်ကြာမှ ကုန်းရိသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်နှင့် အနားရှိသည့်လူများကို သတိထားမိသွားပြီး လက်နောက်ပြန်ချည်ထားသည့်ကြိုးကို အတင်းရုန်းကန်လာခဲ့သည်။
ကုန်းရိသည် သူ့အရှေ့တွင် သူ့ကို သတ်ဖြတ်ချင်သည့် မျက်လုံးစူးကြီးဖြင့် ကြည့်နေသည့် ကျိုးယွင်ကို မြင်လိုက်ပြီး မသိစိတ်မှ တစ်ချက်တုန်လှုပ်သွားမိသည်။သူသည် ကျိုးယွင် သတိမထားမိအောင် ထိုကြောက်စိတ်ကို အမြန်ပယ်ဖျောက်လိုက်ပြီး သိချင်သည့်အကြောင်းအရာကို မေးလိုက်သည်။
"မင်း...ငါ့ကို ဘာကိစ္စကြောင့် ဖမ်းခေါ်ထားတာလဲ...မင်းနဲ့ငါ့အကြားမှာ ဘယ်လိုပြဿနာ ကြီးကြီးမားမားရှိလို့...ငါ့ကို ဒီကိုခေါ်လာရတာလဲ..."
ကျိုးယွင်သည် ကုန်းရိ၏အမေးစကားကို မကြားသယောင်ဖြင့်လုပ်ကာ လက်ထဲရှိဖုန်းကို ဖွင့်လိုက်ပြီး
ဖုန်းထဲမှ ရှောင်ဟန်၏ ပုံများကိုသာ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ရှုနေလေသည်။ တစ်ချို့ပုံများကိုမူ အားမရစွာဖြင့်ပင် မြင်ကွင်းကိုချဲ့ကြည့်နေပြီး တစ်ချို့ပုံများကို စူးစိုက်စွာ မျက်တောင်မခတ် စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ရှု့နေလေသည်။ထိုပုံများသည်ကား ရှောင်ဟန် မသိအောင် ခိုးရိုက်ထားသည့် ရှောင်ဟန်၏ ပုံရိပ်များသာဖြစ်သည်။
ကုန်းရိသည် သူပြောသည်ကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး အဖက်မလုပ်စွာ ဖုန်းကိုသာ အာရုံစိုက်ပြီး ကြည့်နေသည့် ကျိုးယွင်အား စိတ်တိုလာပြီး ဒေါသထွက်နေသည့် လေသံဖြင့်ထပ်မံမေးမြန်းလာတော့သည်။
"ဘာလဲ...မင်းပိုက်ဆံလိုချင်လို့လား...ဒါမှမဟုတ် မနက်က ကိစ္စကြောင့်လား...အဲ့ကိစ္စကြောင့်ဆိုရင်တော့ မင်းငါ့ကို အပြစ်တင်နေတာမှားနေပြီ...ဒါက လူငယ်သဘာဝပဲလေ..."
"......."
"ပြီးတော့ မင်းနဲ့ဘာမှ မဆိုင်ဘူးဝင်မရှုပ်နဲ့...ဒါက..ဟန်ကောနဲ့ ငါ့ရဲ့ကြားက ကိစ္စ...မင်းငါ့ဆီ ပါသွားမှာကို ကြောက်ရင် သေချာထိန်းထားသင့်တယ်...ဒါပေမဲ့...ဟန်ကောက ငါတွေ့ဖူးတဲ့လူတွေနဲ့မတူတော့
ငါကသူ့ကို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံပေးမှာပါ...မင်းသွေးပူနေစရာ မလိုဘူး...ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့ အရည်အချင်းကို ငါယုံကြည်တယ်...ဟန်ကောက နောက်ဆို တမ်းတမ်းဆွဲတောင် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လာမှာ...မနက်က မင်းရှိနေလို့...မူနေတာ...တကယ်တော့
သူလည်း လူတစ်ယောက်ပဲ...ငါ့လိုလူအောက်မှာ သာယာချင်ရှာမှာပေါ့..."
ထိုစကားအဆုံးတွင် မည်သည့်စကားမဆိုသေးသည့် ကျိုးယွင်၏ ကန်ချက်သည်ကား ကုန်းရိ မျက်နှာပေါ်သို့ အရှိန်ဖြင့်သက်ဆင်းလာေတာ့သည်။
'ဖြောင်း!...'
"အ့..."
ကျိုးယွင်သည်ကား ကုန်းရိ၏ နောက်ဆုံးပြောလိုက်သည့်စကားကြောင့်ဒေါသစိတ်များက နဂိုထက်ပို၍ ဆိုးဝါးလာခဲ့ပြီး မျက်လုံးများကလည်း အရင်ကထက် အဆပေါင်းများစွာ ကြောက်စရာကောင်းလာပြီဖြစ်သည်။
ကျိုးယွင်က ကုန်းရိ၏ ဆံပင်များကို အရင်းကနေစောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး မျက်နှာကို ဘေးနံရံဖြင့် ခပ်ပြင်းပြင်းစောင့်ရိုက်ချလိုက်သည်။ သို့သော် ဒေါသမပြေနိုင်စွာဖြင့်ပင် ရိုက်ချက်ကို မရပ်မနားဘဲ
တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် နံရံဖြင့် စောင့်ချနေသည်ကား ကုန်းရိ၏ နှခေါင်းရိုးများ စုပ်ပြတ်မတတ်ဖြစ်ပြီး ကျိုးကြေမတတ်ပင်...
"ခွပ်!..."
"အ့..."
"ခွပ်!.."
"အ့..."
ကျိုးယွင်သည် နောက်ဆုံးအကြိမ်ဖြင့်အရှိန်ခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် ကုန်းရိခေါင်းကို နံရံဖြင့် စောင့်ချပစ်လိုက်လေတော့သည်။
"ခွပ်!!..."
ကုန်းရိ၏ စူးစူးဝါးဝါးအော်သံကြီးသည်လည်း ရှေ့ဆင့်နောက်ဆက် အတိုင်းသားပင် ထွက်ပေါ်လာသည်။
"အားးး.!..."
ကျိုးယွင်သည် ဒေါသတကြီး
အံကိုကျိတ်ထားပြီး ကုန်းရိကိုမေးလာသည်။
"မအေလိုးကောင် မင်းရဲ့ တန်းဖိုး မရှိတဲ့...စောက်အသက်ကို နှမြောတယ်ဆိုရင်...မင်းရဲ့ စောက်အပြောအဆိုကို ဆင်ခြင်သင့်တယ်...မင်းအခု ရောက်နေတာက မင်းပထွေးရဲ့ပိုင်နက်မဟုတ်ဘူး...မင်းနားလည်လား...နောက်ထပ်
စောက်သံ ထွက်မလာနဲ့... ငါပြောတာကိုပဲ...အာရုံစိုက်နေ..."
ကျိုးယွင်သည် ကုန်းရိကို သူ့အရှေ့ခုံမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး လုရှောင်းဘက်ကိုလှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"လုရှောင်း... ငါ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေကိုမင်းလူတွေကိုယူလာခဲ့ခိုင်းပေး"
လုရှောင်းကလည်းကျိုးယွင်ကို တအံ့တသြပုံစံဖြင့်ကြည့်လာပြီး ပြောလာသည်။
"ဟေ့ကောင်...မင်းတကယ်ကြီး...ကိုယ်တိုင် ကိုင်တွယ်တော့မှာလား...မင်းပြောတော့ စိတ်မဝင်စားဘူးဆို..."
ကျိုးယွင်က အေးစက်သည့် အကြည့်ကြီးဖြင့်ကြည့်လာပြီး ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ လေသံကြီးဖြင့် ပြောလာသည်။
"မင်းတော်တော်လျှာရှည်တာပဲ...ငါအခုစိတ်တိုနေတာ...သူ့နေရာမှာ မင်းဖြစ်သွားချင်တာလား..."
လုရှောင်းသည် လက်တခါခါဖြင့်
"နိုး...မဖြစ်ချင်ပါဘူး...မင်းလုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ် ငါက ဘေးကပဲကြည့်နေမယ်...ဖီလင်တစ်မျိုးဖြစ်တာပေါ့...မဟုတ်ဘူးလား..."
လုရှောင်းသည် သူ့ကို ထိုသို့ပြောရင်း ဘေးတစ်နေရာတွင်သာ နရံကိုမှီပြီး စိတ်ဝင်စားသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် သူဘာဆက်လုပ်မည်ကိုသာ စောင့်ကြည့် အကဲခတ်လေေတာ့သည်။
ကျိုးယွင်က သူ့ကို ယခုမှကြောက်နေသည့်ဟန်ဖြင့်မည်သည့်စကားမှမဆိုတော့သည့် ကုန်းရိကို တစ်ချက်ပြန်ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုလူနှင့် သင့်တော်သည့် ပစ္စည်းကို ကိရိယာမျိုးစုံပါသည့်လက်နက်ပုံးအား ဖွင့်လိုက်ပြီး တစ်ခုပြီးတစ်ခု အဆင်ပြေမပြေ ယူကြည့်နေမိသည်။
ကျိုးယွင်သည်အဆင်မပြေဖြစ်လောက်မည့် လက်နက်များကို ဘေးအနားရှိ စာပွဲတစ်ခုပေါ်ကို ပစ်တင်လိုက်ပြီး ထက်ရှကောင်းမွန်သည့် ခလုတ်နှိပ်ဓားပါးကလေးကိုမြင်မှ သဘောကျသွားသည့်ဟန်ဖြင့် ထိုဓားပါအား စူးစိုက်ကြည့်ကာ တစ်ချက်ပြုံးလာလေသည်။
သူသည် ဓားပါးကလေးကို လက်ချောင်းရှည်ရှည်များဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးနေပြီး ကုန်းရိထံသို့ထပ်မံကြည့်ရှု့လေသည်။
ကျိုးယွင်၏မျက်လုံးများသည်က ရူးသွပ်နေဟန်ဖြင့်ကြည့်ရှု့လာပြီး နှုတ်ခမ်းပါးသည်ကလည်းကြောက်မက်ဖွယ်ရာ အပြုံးကြီးကို ချိတ်ဆွဲထားသေးသည်။
ကျိုးယွင်က ဓားပါးကို စိတ်ဝင်တစား လေ့လာကြည့်ရင်းဖြင့် ကုန်ရိကို စကားဆိုလိုက်သည်။
"စောစောက...မင်းပြောတယ်နော်...မင်းက ဘယ်လောက် အစွမ်းအစကြီးကြောင်း...အော်...မဟုတ်ဘူး...မဟုတ်ဘူး...
မင်းဆိုလိုချင်တာက မင်းရဲ့အစွမ်းအစရှိကြောင်းလို့မှ မဟုတ်ဘဲ...မင်းရဲ့ဟာကို ပြောတာဖြစ်လိမ့်မယ်...မင်းရဲ့ အဲ့ဟာက အဲ့လောက်တောင် အစွမ်းထက်နေတာလား...ကောင်းကောင်းဆက်ဆံပေးမယ်ဆိုတော့ ကိုယ့်ဟာအပေါ် သိပ်ကို ယုံကြည်မှု လွန်ကဲနေပုံရတယ်...ကျန်တဲ့လူအပေါ် ဆိုရင်တော့ ငါမပြောလိုပါဘူး...စိတ်မကောင်းစရာက မင်းပြောတဲ့လူက ငါ့ရဲ့လူ ဖြစ်နေတယ်...ငါတောင် မထိရက်သေးဘူး..."
"......"
"အဲ့တော့ မင်းကို ရွေးချယ်စရာ နှစ်ခုပေးမယ်...စိတ်ဝင်စားရင်ခေါင်းငြိမ့်လိုက် မင်းမရွေးရင်...ငါကိုယ်တိုင် တစ်ခုရွေးပေးမယ်...ဖြစ်နိုင်တာက ဘယ်ဟာကိုရွေးရွေး မင်းအတွက်ကောင်းလာမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာပဲ..."
ကျိုးယွင်က ထိုသို့ပြောလာတော့ ကုန်းရိသည်ကား မယုံကြည်နိုင်သည့် အကြည့်များဖြင့်ကြည့်လာလေသည်။
"ရွေးမှာလား...မြန်မြန်ပြော အချိန်မရှိဘူး...ဘာလည်း ငါရွေးတာကို စောင့်နေတာလား..."
ကုန်းရိသည် ကျိုးယွင်ကိုယ်တိုင်ရွေးချယ်လျှင် သူ့အတွက် ပိုဆိုးဝါးနိုင်သည့်အတွက်ကြောင့် မဖြစ်မနေ တစ်ခုရွေးချယ်ရန် အကြောင်းဖန်လာခဲ့သည့်အတွက် မလွဲသာသည့်နောက်ဆုံးတွင် မသက်မသာဖြင့်သာ ကြောက်လန့်တကြားခေါင်းကို စွက်ငြိမ့်ပေးလိုက်ရတော့သည်။
မရွေးချယ်လို့မှ မရတော့ဘဲ...မဟုတ်ရင်လည်း သူ့အရှေ့က ရူးနေပုံရသည့် ထိုလူက သူ့ကို သတ်ပစ်နိုင်သည်မဟုတ်လား...သူအသက်ရှင်ပါလျှင်...ပိုက်ဆံရှိပါက ဘယ်အရာကိုမဆို ပြန်စလို့ရသည်...သူ့မှာ သူ့ဘက်က အမြဲရပ်တည်ပေးသည့် သူ့ကိုချစ်သည့်အမ တစ်ယောက်လည်းရှိသေးသည်။သူ့အမက ထိုလူ့ကို သူတစ်ခုခုဖြစ်ရင် ခွင့်လွတ်မှာ မဟုတ်ဘူး...
ကုန်းရိသည် မြန်မြန်ပင်ပြောလာသည်။
"ရွေးမယ်...တစ်ခု...ဘယ်ဟာကိုရွေးရမှာလည်း..."
"အဟက်! ...အခုကျတော့ လည်း အလျင်လိုလှချည်လား...မင်းက မခေဘူးပဲ...ဒါပေမဲ့ ငါပြောလိုက်တဲ့ ရွေးချယ်မှုကိုကြားလိုက်ရင် စောက်သွေးပျက်မသွားနဲ့အူး..."
"....."
ဂူဒေါင်းအတွင်ရှိ လူအားလုံးလိုလိုပင် ကျိုးယွင်၏ စကားကို စိတ်ဝင်တစား နားထောင်လာကြသည်။
လုရှောင်း၏ မျက်လုံးများသည်ကား အရောင်တလက်လက်...
"ငါရွေးချယ်ခိုင်းမယ့် အထဲက ပထမတစ်ခုက တစ်ခုလို့သာပြောတာ မင်းရရှိမယ့် ဝေဒနါက မင်းအတွက် မကောင်းမွန်ဘူး...ဒါပေမဲ့ မင်းရွေးချယ်မယ့် တစ်ခုဖြစ်ဖို့များတယ်..."
အားလုံး "......"
"အဲ့ဒါက မင်းရဲ့ မျက်နှာကို ဓားနဲ့ မွှန်းမှာရယ်...ကောကို ကိုင်လိုက်တဲ့ မင်းလက်ရဲ့ လက်သည်းခွံကိုခွာချင်တာလောက်ရယ်...ပြီးတော့ ဆေးစွဲသွားအောင် ဆေးအပြင်းစားတစ်ချက်ထိုးမှာရယ် ဒီလောက်ပါပဲ..."
"မင်း!.."
"နေဉီး ငါ့စကားမဆုံးသေးဘူး...ဝင်မပြောနဲ့ ဆုံးအောင်အရင်နားထောင်အူး...ဖြတ်မပြောနဲ့ ငါမကြိုက်ဘူး...မင်းရဲ့မျက်နှာကို ဓားနဲ့ မွှန်းမယ်ဆိုတာက အကြောင်းပြချက်ရှိတယ်...မင်းကအဲ့မျက်နှာကိုသုံးပြီးနောက်ထပ်ဘယ်ပန်းကောင်းကို အညွန့် ချိုးမလည်းဆိုတာ မပြောနိုင်ဘူးလေ...ငါက အဲ့လိုလူမျိုးတွေဆိုရင် အရမ်းရွံတာ...လက်ကိုတော့ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတာ မင်းနားလည်ပါတယ်...ဆေးထိုးတာကကြတော့ မင်းကို နောက်ထပ်သုံးစားမရအောင် လုပ်ချင်တာကြောင့် စောစောက မင်းရဲ့ စောက်ပါးစပ်ကနေ ငါ့ကောအပေါ်ကို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းပြောခဲ့လို့လေ... "
"........"
"ဒုတိယတစ်ခုဆိုရင်တော့ သက်သာမယ်...ဒါပေမဲ့ မင်းမရွေးချယ်လောက်ဘူးလို့ ငါထင်တယ်...
အဲ့ဒါက မင်းရဲ့ ဟာကို မင်းကိုယ်တိုင် ဖြတ်ရမယ်..."
ကုန်းရိသည်ကား ထိုစကားကိုကြားလိုက်ရတော့ ကြောက်လန့်နေသည့်ကြားမှ ဒေါသစိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ထပ်မံအသံထွက်လာသည်။
"မင်း!...ဒါဘာစကားပြောတာလည်း... "
"စောက်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားစမ်း! မင်းကို ဝင်မပြောနဲ့လို့ ဘယ်နှခါပြောရမှာလည်း...ထပ်ပြောရင် မင်းပါးစပ်ကိုပါ ဓားနဲ့မွန်းပစ်မယ်..."
"......"
"စောစောကဖြတ်ရမယ်လို့သာပြောတာ... မင်းကို သက်ညှာသောအား ဖြင့် ထုံဆေး တစ်ယောက်လာထိုးပေးခိုင်းမယ်...မင်းဟာကိုတော့ မင်းကိုယ်တိုင်ဘဲဖြတ်ရမယ်...ဘာလို့ဆို ငါကရွံတတ်တယ်...ကျန်တဲ့လူတွေကလည်းဖြတ်ပေးချင်မှာမဟုတ်ဘူး...မင်းဟာက အစုံစားတဲ့ဟာကြီးဆိုတော့...သူတို့လည်းဖြတ်ချင်မှာမဟုတ်ဘူးလေ...ကဲ ဒီလောက်ပဲ...ရွေးလို့ရပြီ...အချိန်မဆွဲနဲ့ ၅မိနစ်အချိန်ပေးမယ်..."
ကျိုးယွင်က ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူ့ရဲ့ ဖုန်းကိုသာပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး ကြည့်လို့မပြီးပြတ်လိုက်သည့် ရှောင်ဟန်၏ ပုံများကို ထပ်မံ ကြည့်ရှုနေပြန်သည်။
ကုန်းရိသည်ကား သွေးရူး တန်းရူးဖြင့် ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြစ်လာပြီး ခေါင်းတွေခါရမ်းလာသည့်ပုံစံက အရူးတစ်ယောက်လိုပင်။
အတန်ကြာမှတစ်ခုခုကို စဉ်းစားမိလိုက်သည့်ဟန်ဖြင့် ငြိမ်ကျသွားလေပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ဟန်ပေါ်သည်။
ကုန်းရိလိုလူမျိုးသည်ကား မည်ကဲ့သို့ကြောင့် ဒုတိယနည်းလမ်းကို ရွေးချယ်လိမ့်မည်နည်း။ထိုနည်းလမ်းက သူ့ရဲ့ဘဝ ပျက်စီးသွားတာနှင့်အတူတူပင်... ကျန်သည့်အရာများသည််ကား...ပြန်လည်စတင်ရန်လွယ်ကူလှသည်။ ထိုအရာသည်ကား ပြန်လည်စတင်လျှင်လည်း အကောင်းတိုင်းပြန်မရနိုင်သည့် လူညွှန့်တုံးမှုမျိုးတစ်ခုပင်...
နာကျင်မှုသည်ကား အချိန်တန်လျှင်ပပျောက်နိုင်
လောက်သည်။
ခဏအကြာတွင် ထိုသူသည် ကျိုးယွင်ကို အငြိုးကြီးသည့် မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်ရှု့လာလေသည်။ ကျိုးယွင်ကပြန်ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင်တော့ အလန့်တကြားဖြင့်် အယောင်ယောင်အနနဖြင့်သာ ခေါင်းပြန်ငုံသွားပြီး
မျက်လွှာချကာ အသံခပ်တုန်တုန်ဖြင့် ပြောဆိုလာခဲ့သည်။သူ မပြောလျှင်လည်း ကျိုးယွင်က သူ့ကိုအလွတ်ပေးလိမ့်မယ်မဟုတ်ပေ...
ထိုအရာသည်ကားအမှန်တရားတစ်ခုပင် ဖြစ်လေသည်။
"မင်းပြောသလိုပဲ... ပ..ပ..ပထမဟာကို...ငါ...ငါ..ရွေးမယ်...ဒါ..ဒါပေမဲ့ မင်းဒီနေ့ကို...မှတ်ထား..."
ကျိုးယွင်သည် ကုန်းရိပြောလိုက်သည့် စကားကို ဂရုမစိုက်သလိုဖြင့်ကြည့်လာပြီး ခနဲ့ ကာပြောလာသည်။
"အဟက်!...ငါမင်းကို မှတ်မထားနိုင်ရင်တော့ စိတ်မကောင်းစရာပဲ...ဘာလို့ဆို... ငါ့ကို နောက်ဆိုရင်မင်းလိုပြောလာတဲ့ လူတွေက မမှတ်မိလောက်အောင် များလာတော့မှာလေ...အခုတော့ လက်ရှိ မင်းရမဲ့ ဝေဒနါကို အပြည့်အဝခံစားပေးလိုက်ပါအုံး."
လုရှောင်းအပါအဝင် လူယုံတော်များအားလုံးကလည်း ကျိုးယွင်ကိုသာ ယခင်ကထက်ပို၍
စိတ်ဝင်တစားကြည့်ရှု့လာကြသည်။
လူယုံတော်များ အားလုံးက ကျိုးယွင်ကို ကြည့်ကာ
ပိုပိုပြီးပင် မဝင့်မရဲဖြစ်လာပြီး အသီးသီးခေါင်းငုံ့လျက်သာ မသိမသာတစ်ချက်တစ်ချက် ခိုးကြည့်ကြလေသည်။ လုရှောင်းက သတ္တိမရှိသည့် သူ့ရဲ့ လူယုံအချို့ကိုကြည့်ပြီး နောက်မှသာ ထိုလူများကို အလုပ်ထုတ်ပစ်ပြီး လူအသစ်လဲရန်သာ တေးထားလိုက်ရသည်။ သူ့နယ်မြေမှာ သတ္တိမရှိတဲ့ လက်အောက်ငယ်သားဆိုတာ မရှိစေရဘူး...
ကျိုးယွင်သည် ဓားပါးတစ်လက်ကို ကျွမ်းကျင်စွာ လှည့်ရင်း ကုန်းရိအနားကို လျှောက်လှမ်းသွားကာ ကြောက်စရာကောင်းသည့် အပြုံးကြီးတစ်ချက်ကိုပြုံးလိုက်ပြီး ရယ်မောကာ ပြောဆိုလာခဲ့သည်။
"ရွေးချယ်လိုက်တဲ့ လမ်းက ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ...အဟက်! ...လူညွှန့်သုံးပြီး နောက်ထပ်မလုပ်ရမှာကြောက်လို့...အနာခံမယ်ပေါ့လေ...နည်းတဲ့ဇမဟုတ်ဘူးပဲ...မင်းရဲ့ စောက်အဖိုးမတန်တဲ့ ဆန္ဒတရားကို လက်အပေခံပြီး ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာပေါ့..."
ကျိုးယွင်က ထိုသို့ပြောလာပြီး ကုန်းရိ၏ ဆံပင်များကို အားကုန်စောင့်ဆွဲပစ်လိုက်ပြီး ကုန်းရိရဲ့ မျက်နှာကို မော့ထားစေလိုက်သည်။
ပြီးနောက်တွင်မူ သတ်ဖြတ်ချင်နေသည့် စိတ္တဇ ဆန်ဆန် အကြည့်ကြီးဖြင့် ကြည့်လာပြီး အေးစက်စက် ဓားပါးကို ကုန်းရိ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် တင်လာလေသည်။
ကုန်းရိသည်လည်း ဓားသွားက မျက်နှာပေါ်ရောက်လာသည့် အေးစက်စက်အထိအတွေ့ကြီးကြောင့် ကြောက်လန့်တကြား အတင်းရုန်းကန်လာလေသည်။ကုန်းရိသည်ကားစောစောက မကြုံဘူးလို့
စကားကြီးစကားကျယ်များ ပြောလာခဲ့တာဖြစ်သည်။
ယခုတွင်တော့ ချက်ချင်းပင် သေချင်စိတ်များပေါက်ဖွားလာရသည်။ သို့သော်လည်း သူ၏ ပထမ ပြောထားသည့် စကားကို ပြန်ပြင်လိမ့်မည်မဟုတ်ပါ...ဒီရွေးချယ်မှုကသာ သူ့ရဲ့အမှန်ကန်ဆုံးရွေးချယ်မှုဆိုတာ သူယုံကြည်သည်။
ထိုအခိုက်မှာပဲ သူ့ရဲ့ မျက်နှာထက်သို့ စပ်ဖြင်းဖြင်း စူးရှရှ ခံစားချက်ကြီးကရောက်ရှိလာပြီး သွေးညှီနံသည်ကား နှာခေါင်းအတွင်းသို့ အလုံးအရင်းဝင်ရောက်လာသည်။ နာကျင်မှုသည်ကလည်း တစ်ပြိုင်နက်ထဲမှာပင် အရိုးခိုက်အောင် ဖြစ်တည်လာခဲ့သည်။ကုန်းရိသည် ထိန်းချုပ်မထားနိုင်တော့ဘဲ
အသံကုန် အော်ဟစ်နေမိတော့သည်။
"အား.....အားးးးး!...."
ကျိုးယွင်သည်ကား ကုန်းရိ၏ အော်သံစူးစူးဝါးဝါးကြောင့် မကြာသေးခင်က ထွက်ထားသည့် ဒေါသတရားများအတွက် အနည်းငယ် ကျေနပ်သွားဟန်ဖြင့် ဆိုးယုတ်လှသည့် နတ်ဆိုးတစ်ကောင်၏ အကြည့်များဖြင့် စူးစိုက်ကာထိုအော်သံကို အရသာခံစားပြီး နားထောင်နေလေသည်။ ထိုအော်သံများသည်ကား သူ၏ စိတ်အခြေအနေကို အနည်းငယ်မျှတော့ ကျေနပ်မှုကို ပေးစွမ်းလာစေသည်။
ကျိုးယွင်သည်ကား မျက်တောင်တစ်ချက်မှမခတ်ဘဲ
အတွေ့အကြုံ သစ်ကို အရသာ ရှိစွာ ခံစားရင်း သူ့ရဲ့လုပ်ဆောင်ချက်များကို မရပ်တန့်ဘဲ ဆက်လက်ဆောင်ရွက်လေသည်။
ကုန်းရိ၏မျက်နှာတစ်ခုလုံးသည် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ
သွေးသံတရဲရဲဖြင့် ပြည့်နှက်လာတော့သည်။ချွဲ
ပျက်နေသည့် သွေးစက်များသည်ကား ကုန်းရိ၏လည်တိုင်များတစ်လျှောက်တွင် စီးကျလျက်ရှိပြီး အက်ျီများတွင်ပင် ပေကျံစွန်းထင်လျက်...
အလားတူစွာပင်...ကျိုးယွင်၏ လက်တစ်စုံလုံးသည်လည်း သွေးစသွေးနများဖြင့် မြင်လို့ပင်မကောင်းပါတော့ချေ။
မျှော်လင့်တကြီးဖြင့် စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ရှု့နေသည့် လုရှောင်းမှ တစ်ပါး ကျန်သည့်် လူအချို့သည်ကား ရဲရဲပင်မကြည့်ရှုရဲကြတော့ဘဲ မျက်နှာပင်လွဲထားကြတော့သည်။ အချို့နှလုံးမကောင်းသည့် လူများဆိုလျှင်ပင် ခြေပင် သိပ်မခိုင်ချင်တော့ဘဲ အယောင်အနနဖြစ်ပြီး တစ်ဉီးကိုတစ်ဉီး အကူအညီပြုကာ တွဲထားရလျက်....
ကျိုးယွင်သည် လုံလောက်ပြီဟုထင်ရမှသာ ဓားပါးကို ဘေးက ရေပုံးတစ်ခုထဲကို ပစ်ထည့်လိုက်ပြီး
အညောင်းအညာဖြေရန်အတွက် ခဏထလိုက်ပြီး
လက်နက်ထည့်သည့် ပုံးဆီသို့ တစ်ဖန်ပြန်လျောက်သွားလေသည်။
ကုန်းရိသည်ကား နောက်ထပ်ပင် အော်သံကျယ်ကျယ်မထွက်နိုင်တော့ဘဲ အနာရှိန်ကြောင့် နာကျင်သည့်ဟန်ဖြင့် အသံတိတ်ငြီးညူနေရလေသည်။
ကျိုးယွင်သည် သူ၏ ဆောင်ရွက်ချက်များကိုကြည့်ကပြီး ကြောက်လန့်တကြားအသက်မရှိတော့သလိုဖြစ်နေသည့် လုရှောင်း၏ လူယုံများကိုကြည့်ပြီး လုရှောင်းအား အားမလိုအားမရစွာဖြင့်ပင်ပြောလိုက်၏။
"လုရှောင်း...မင်းရဲ့ကောင်တွေရဲ့ သတ္တိကလည်းသေးလိုက်တာ...မင်းလုပ်တာ မမြင်ဖူးဘူးလား...သူတို့က..."
လုရှောင်းက ထိုစကားကိုကြားတော့ သူ့လူတွေကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး မှန်ကန်နေသည့်အတွက်ကြောင့် မတတ်နိုင်သည့်မျက်နှာဘေးဖြင့်ဆိုလာသည်။
"သူတို့မြင်တော့ မြင်ဖူးကြတယ်...ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့လုပ်ပုံကိုင်ပုံက ဆရာကျပြီး ဝါရင့်တစ်ယောက်လိုဖြစ်နေလို့လေ...ငါတောင်မင်းကိုကြည့်ပြီး မင်းဆီက မာန်အပြည့်ဖြစ်နေတဲ့ပုံစံကို အားကျနေတာ...ငါကလုပ်ချင်လို့သာလုပ်လိုက်ရတာ...မင်းကတော့တူမနေဘူးလေ...
မကျေနပ်ချက်တွေနဲ့ အားရပါးရ ကိုင်တွယ်နေတာကို...ငါလည်း မင်းလို ကိုယ်မကျေနပ်တဲ့လူတွေကို ရှာပြီး ကိုင်တွယ်ကြည့်ရမယ်ထင်တယ်...ငါလုပ်နေတဲ့ဟာတွေက မင်းလောက် ဖီးမလာသလို အခုခံစားနေရလို့..."
"အဟက်!...ငါက မင်းလိုလူမျိုးမဟုတ်ဘူး...ဆရာကျတယ်ဆိုတဲ့ မင်းရဲ့ ခွေးစကားကို ခေါက်ထားလိုက်...မင်းလိုဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး..."
"မင်းက အခုချိန်ထိ လက်မခံချင်သေးဘူးဘဲ..ကိစ္စမရှိပါဘူး...ခွေးသားလေး စိတ်ချမ်းသာရင် အဖေကြီး
ကျေနပ်ပါတယ်...ဟုတ်ပြီလား..."
ကျိုးယွင်က စကားကို ထပ်မဆိုတော့ဘဲ နောက်ထပ် ကိရိယာတစ်ခုကိုသာ ရွေးချယ်လိုက်တော့သည်။
သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဂိုဒေါင်အတွင်းပိုင်းမှ ကုန်းရိ၏ အော်သံကြီးသည်ကား စက္ကန့်အပိုင်းအခြားတစ်ခုတွင် တစ်ကြိမ်နှုန်းဖြင့် ဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
နောက်ဆုံးတွင်မှု ကုန်းရိသည်ကား ထပ်မံ၍ အသံ တစ်စက်မှ ထွက်မလာတော့ဘဲ သတိလက်ကာ ငြိမ်ကျသွားပြီဖြစ်သည်။ ထိုသူ၏ လက်ချောင်းများသည်ကား သွေးသံတစ်ရဲရဲဖြင့် အကျဉ်းတန် လို့ပင်နေလေသည်။
ကျိုးယွင်သည်လည်း ကျေနပ်စွာဖြင့်ပင် ကုန်းရိကို မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးကာ ကြည့်လိုက်ပြီး လူယုံတွေရှိရာဘက်ကို လှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဒီခွေးကောင်ကို...မင်းတို့ကို ငါပြောထားတဲ့အတိုင်းအပြင်းစား ဆေးကိုထိုးပေးလိုက်...ပြီးရင်...သူ့အိမ်ရှေ့ ဒါမှမဟုတ် သူ့အဖေပိုင်တဲ့ Club အရှေ့မှာ သွားချပေးထားလိုက် မဟုတ်ရင် သူသေသွားလိမ့်မယ်...ငါက သူ့ကို သေတာထက်ဆိုးတဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာ ကိုခံစားစေချင်တာ...နားလည်လား..."
"ဟုတ်..."
"ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့..."
"ဒါဆိုရင်...လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်..."
ကျိုးယွင်သည် ထိုသို့ပြောပြီး ကျေနပ်စွာ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိပြီး သွေးများကို ဆေးကြောရန် သန့်စင်ခန်းသို့ထွက်သွားလေသည်။
ကျန်နေခဲ့သည့်လုရှောင်းက သူရဲ့ လုပ်ရဲကိုင်ရဲရှိသည့် လူယုံတစ်ယောက်ဘက်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလာသည်။
"သူ့ကို အခုကိစ္စတွေပြန်မပြောနိုင်အောင် လုပ်နေကျအတိုင်း လျှာကြောကို ဖြတ်ပလိုက်...မဟုတ်ရင် ကိစ္စက ဒီလောက်နဲ့ပြီးသွားမှာ မဟုတ်ဘူး...ဒီကိစ္စကို ကျိုးယွင်ကို မသိစေနဲ့... သွားလုပ်စရာရှိတာ အမြန်သွားလုပ်..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးသွားသည့် ကျိုးယွင်ထွက်လာမှသာ လုရှောင်းလည်း ခေါင်းတစ်ချက် ငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး
"သွားရအောင်...မင်း ဒီမှာနားသွားအူးမှာလား..ဒါမှမဟုတ်... ချက်ချင်းပြန်မှာလား..."
ကျိုးယွင်သည် ခေါင်းတစ်ချက်ခါလိုက်ပြီး
"မနားတော့ဘူး...နာရီကိုလည်းကြည့်အူး...၁၂ထိုးတော့မယ်...မဟုတ်ရင် အခြေအနေမဟန်ဘူး...
ကောကတော့ ကိစ္စမရှိလောက်ဘူး အိပ်နေလောက်ပြီ..."
ကျိုးယွင်၏ မျက်နှာသည်ကား စောစောကဖြစ်နေသည့်ပုံစံဖြင့်လုံးဝမသက်ဆိုင်ဘဲ ထိုစကား တစ်ဝက်၏ နောက်ဆုံးအကြောင်းအရာတွင် နု့ညံ့လာခဲ့သည်။
လုရှောင်းက ချက်ချင်းသတိထားမိလိုက်ပြီး ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ မျက်ခုံးတစ်ဖက်သာ ပင့်လိုက်ရတော့သည်။
ကျိုးယွင်သည်လည်း အိမ်ကိုသာ အမြန်ပြန်ရောက်ချင်သည့်ဇောကြောင့် လုရှောင်းနဲ့ ထပ်ပြီးစကားရှည်ရှည်ဝေးဝေးမပြောတော့ဘဲ ကားပေါ်သို့သာ တက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ကားပေါ်မှ သူ့ကို ထိုင်စောင့်နေသည့် ဒါရိုက်ဘာသည်ကား မနက်က တစ်ယောက်ဟုတ်မနေပါချေ။
ထိုလူသည်ကား အဖေထောက်ပံပေးထားသည့် အိမ်တစ်အိမ်မှ သားဖြစ်ပြီး သူတို့မိသားစုကို ကျေးဇူးရှင်ဟုအမြဲ သတ်မှတ်ထားသည့် သူသာဖြစ်သည်။ထိုသူသည်ကား ကျိုးယွင်၏ယုံကြည်ရသည့် လူယုံ စုန့်ကျီး သာဖြစ်သည်။
စုန့်ကျီးသည် သူလုပ်ဆောင်သည့် မည်သည့်ကိစ္စရပ်များကိုမဆို ဝင်ရောက်စပ်စုခြင်းမရှိဘဲ သူခိုင်းခဲ့လျှင် ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့်သာ ဆောင်ရွက်ပေးတတ်သည့် သူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ စုန့်ကျီးသည်က သူ့ရဲ့ လူသိမခံရမည့် ကိစ္စရပ်များကို ဆောင်ရွက်တိုင်း
အသွားအလာ အဆင်ပြေချောမွေ့ပြီး အဖေ့ရဲ့ ယုံကြည်ချက်ကိုရရှိရန် တစ်ဖက်တစ်လှမ်းကနေ ပါဝင်ပေးရသည့်သူတစ်ယောက်လည်းဖြစ်သည်။
စုန့်ကျီးလိုအေးစက်စက်နိုင်ပြီး စကားပြောနည်းသည့် သူတစ်ယောက်က သူနဲ့ မသက်ဆိုင်သည့် မည်သည့်ကိစ္စရပ်များကိုမဆို ဝင်မစွက်ဖက်ဘဲ ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့်သာ လက်ခံမည့်လူစားမျိုးဖြစ်သည်။
ထိုကဲ့သို့လူတစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဖခင်အား ပြန်ပြောမည်ကို စိတ်မပူရချေ...
ကျိုးယွင်သည် စုန့်ကျီး ကို ကားမောင်းလို့ရပြီဆိုသည့်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းတချက်ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
ပြီးနောက်တွင် ကားနောက်ခုံတွင် ခေါင်းကိုမှီလိုက်ပြီး မျက်လုံးများကို ခဏတာအနားပေးရန်အတွက် မှေးစင်းလိုက်တော့သည်။
သူ့ရဲ့... မျက်လုံးများတွင်တော့...နွေးထွေးညင်သာသည့် အပြုံးကလေးဖြင့်ပြုံးရယ်ပြနေသည့် ရှောင်ဟန်၏ ပုံရိပ်များသာ...အပြည့် နေရာယူဝင်ရောက်လျက်...
သူ၏ အတွေးများတွင်တော့...
ရှောင်ဟန်ကော...ကောကြောင့်ပဲ
ကျွန်တော့်ရဲ့လက်ကို ပထမဉီးဆုံးအနေနဲ့ လိုလိုလားလားကို... သွေးစွန်းခံလိုက်မိပြန်ပြီ....
ကောကြောင့်ပါပဲ...အရာရာတိုင်းက ကောကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်လာတယ်...
ဒါပေမဲ့လေ.. ကျွန်တော် ပျော်တယ်...နောင်တမရမိဘူး...
-------------------------------
Zawgyi
ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ႕အျပင္တစ္ေနရာရွိ ဘန္ဂလို အေဆာက္အဉီးသစ္တစ္ခု၏ အတြင္းပိုင္းတြင္ လုေရွာင္းယြီသည္ကား သူ၏ လူယုံမ်ားမွ ေခၚလာခဲ့သည့္ လူအား ေသခ်ာအကဲခတ္ၾကည့္ေနေလသည္။
ၿပီးေနာက္တြင္ စုံစမ္းထားသည့္ ထိုလူ၏သတင္းအခ်က္အလက္ ဖိုင္တြဲ ကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေက်နပ္စြာျဖင့္ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္လိုက္ေလသည္။
စစ္ေဆးၾကည့္ရႈ႕ၿပီးလို႔ ခဏအၾကာတြင္ လုေရွာင္းယြီသည္ သူ၏ လူယုံမ်ားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ထိုလူဘက္ကိုေမးဆတ္ျပကာ ဆိုလိုက္ျပန္သည္။
"မင္းတို႔ေခၚလာခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီ့ေကာင္ကို ...လွ်ို႔ဝွက္ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ျပန္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ "
"ဟုတ္ကဲ့"
လုေရွာင္းလည္း ေခၚယူလာခဲ့သည့္ေကာင္က က်ိဳးယြင္အလိုရွိတဲ့လူဆိုတာ ေသခ်ာသြားမွသာ ဖိုင္တြဲကို ျပန္သိမ္းထားလိုက္ၿပီး က်ိဳးယြင္အလာကိုသာ ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
အခ်ိန္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဂန္ဂလို အေရွ႕ဘက္တြင္ ကားတစ္စီး ေမာင္းဝင္လာသည့္ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
လုေရွာင္းယြီလည္း က်ိဳးယြင္ ေရာက္လာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာေလးမ်ားေတြ႕ရေတာ့မည့္အျဖစ္ကို မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘဲ အျပင္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
သူအျပင္ကို ထြက္လာေတာ့ ကားထဲမွ ဆင္းလာခဲ့သည့္ က်ိဳးယြင္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
က်ိဳးယြင္ သည္ကား အလားလာေကာင္းသည့္ ၿမိဴုးရိုးမြင့်အိမ်ေတာ်ကြီးမွ ေမြးဖြားလာသည့္မ်ိဳးဆက္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ပုံစံသည္ကား ျပင္းျပသည့္ အရွိန္အဝါမ်ားနဲ႕ ေအးစက္သည့္ အခိုးအေငြ႕မ်ားကိုပင္ အတိုင္းသား ထုတ္လြင့္ထားေလသည္။
က်ိဳယြင္၏ ယခုလက္ရွိ မ်က္ႏွာထားသည္ကား ေရွာင္ဟန္သိျမင္ထားသည့္ ပုံပန္းသြင္ျပင္ႏွင့္ လုံးဝကို တူညီမေနခဲ့ပါေခ်။ စူးရွၿပီး နက္ေမွာင္ေနသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ကား သတ္ျဖတ္ခ်င္စိတ္မ်ား အျပည့္ဖုံးလႊမ္းေနၿပီး ဆိုးသြမ္းခက္ထန္မႈမ်ားကိုလည္း
အတိုင္းသားျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
လုေရွာင္း၏ လူယုံမ်ားသည္ပင္ က်ိဳးယြင္ကို တစ္ခ်က္သာၾကည့္မိလိုက္ၾကၿပီး အလိုအေလ်ာက္ ေခါင္းငုံ႕မိလိုက္ၾကရသည္အထိပင္...
မ်ိဳးရိုးျမင့္ တစ္ခုမွ ေကာင္းမြန္စြာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့၍လားမသိပါ... က်ိဳးယြင္၏ပုံစံအလုံးစုံသည္ကား မာနႀကီးသည့္ သခင္ေလးတစ္ေယာက္၏ အရွိန္အဝါမ်ားနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး ခပ္ဆိုးဆိုးလူငယ္တစ္ေယာက္၏ အသြင္အျပင္အျပည့္ရွိအဝလြန္ကဲသည္။
က်ိဳးယြင္ ယခုလက္ရွိ အသြင္အျပင္သည္ အသက္ျပည့္သည့္လူငယ္တစ္ေယာက္ဟုထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္...တျဖည္းျဖည္း ရွည္လ်ားလာၿပီျဖစ္သည့္အရပ္ေၾကာင့္လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္ပါသည္။
သူနဲ႕ က်ိဳးယြင္ရဲ႕ အရပ္သည္ယခုဆို မသိမ္းမရိမ္းေလာက္ပင္ျဖစ္ေလာက္သည္ဟု သူထင္မိသည္။
လုေရွာင္းယြီက သူ႕အေရွ႕ကို ေရာက္ၿပီ ျဖစ္သည့္ က်ိဳးယြင္ကို ေမးဆတ္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။
"မင္း ဂိုေဒါင္ထဲ တန္းသြားမွာလား...ဒါမွမဟုတ္ အရင္ခဏေလာက္ နားမလား..?."
"ေတာ္ၿပီ...မနားေတာ့ဘူး...ဂိုေဒါင္ဆီကိုပဲ တန္းသြားမယ္.."
က်ိဳးယြင္ရဲ႕ပုံစံက အေတာ္ေလးေလာေနတာေၾကာင့္ လုေရွာင္းလည္း ေခါင္သာ ဆတ္ျပလိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီေလ..မင္းသေဘာပဲ...ဒါဆိုရင္လည္းအဲ့ကိုဘဲ သြားၾကတာေပါ့..."
က်ိဳးယြင္္ ဂိုေဒါင္ အတြင္းပိုင္းကို ေရာက္ေတာ့ ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ သတိမလည္ေသးတဲ့ ကုန္းရိဆိုသည့္လူကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။လုေရွာင္းရဲ႕လူေတြက ထိုလူ႕ကို ေမ့ေဆးအုပ္ၿပီး ေခၚလာခဲ့ဟန္ရွိသည္။ယခုအခ်ိန္ထိ သတိလည္လာပုံမရေသး။
က်ိဳးယြင္လည္း ထိုလူရဲ႕အေရွ႕တြင္ ခုံဆြဲယူလိုက္ၿပီး ထိုင္ကာ တစ္ခ်က္ေသခ်ာ အကဲခတ္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
လုေရွာင္းသည္ သူေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကိုေတာ့ အမွန္ပင္ နားေထာင္ၿပီး ထိုလူ႕ကို ဘာမွေတာ့ လုပ္မထားေပ။
လုေရွာင္းက သူ႕ဆီသို႔ ဖိုင္တစ္ခုကိုေပးလာခဲ့သည္။
က်ိဳးယြင္လည္းထိုဖိုင္ကို ယူၾကည့္လိုက္ၿပီး မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ဖိုင္ရဲ႕ စာသုံး႐ြက္ေျမာက္မွာေတာ့ သူသည္မၿပဳံးနိုင္ေတာ့ေပ။က်ိဳးယြင္၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ထိုေရးထားသည့္ စာေၾကာင္းကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အတန္ၾကာမွ
လုေရွာင္းဘက္ကိုတစ္ဖန္လွည့္ကာ ေမးလာသည္။
"ေရးထားတာေတြက ေသခ်ာလို႔လား...လုေရွာင္း..."
"ေသခ်ာတယ္...ငါလည္း အစကမထင္ထားဘူး...ေသခ်ာျပန္စစ္ၿပီးၿပီ...အဲ့ေကာင္က two way ႀကီး ၿပီးေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြထဲက playboyဆိုၿပီး ေခတ္ထေနေသးတာ သူ မတြဲဖူးတဲ့ ေကာင္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားပဲ...မိန္းကေလးေတြေရာပဲ သူမတြဲဖူးတာမရွိေလာက္ဘူး...႐ုပ္နဲ႕လုပ္စားေနတာလား...ဒါမွမဟုတ္ေငြလွ်ံေနတာေၾကာင့္ပဲလားေတာ့မသိဘူး...
မရွင္းမရွင္းျဖစ္ေနတဲ့ သူနဲ႕မကင္းတဲ့သူမွန္သမွ်ကို ေငြနဲ႕ထိန္းထားပုံရတယ္...ဒါေၾကာင့္လည္း ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႕ လက္ရဲဇက္ရဲနိုင္ေနတာ...ၿပီးေတာ့ ေတာ္ကီလည္း အရမ္းေကာင္းတယ္ဆိုပဲ...အကုန္လုံးက သူ႕အေျပာမွာ ေမွ်ာပါသြားတတ္ၾကတာတဲ့...စားဘဲ ေပါက္စျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္...ေနာက္ဆိုရင္ စားဘဲႀကီး ျဖစ္လာေလာက္တယ္...."
က်ိဳးယြင္က ခနဲ႕ကာေျပာလာသည္။
"အဟက္!...အရင္ကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့...စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက ငါနဲ႕လာၿငိသြားတာပဲ..."
က်ိဳးယြင္က လက္ထဲကဖိုင္ကို လုေရွာင္းကို ျပန္ေပးလိုက္ၿပီး လုေရွာင္းရဲ႕လူယုံေတြဘက္ကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္၏။
"သူ႕ကို ေရေအးတစ္ဗုံး နဲ႕ ေလာင္းခ်လိဳက္..."
က်ိဳးယြင္ေျပာသည့္ အတိုင္းပင္ လူယုံတစ္ေယာက္က ကုန္းရိကို ေရေအးျဖင့္ ေလာင္းခ်လိဳက္ၿပီး ေမ့ေဆးအျမန္ပယ္ေအာင္ အျမန္လုပ္ေပးေလသည္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကုန္းရိ၏ သတိျပန္လည္လာၿပီး ေခ်ာင္းတစ္ဟြက္ဟြက္ျဖင့္ ေရမြန္းသံက ထြက္ေပၚလာသည္။
က်ိဳးယြင္က ထိုသူရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္ရွိ ထိုင္ခုံေပၚမွာေျခခ်ိတ္ ထိုင္လိုက္သည္။
ကုန္းရိ အသိျပန္ဝင္လာၿပီး သူ႕ကို စကားေျပာလာမည့္ အခ်ိန္ကို သေဘာထားႀကီးစြာျဖင့္ပင္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ေပးလိုက္သည္။
အတန္ၾကာမွ ကုန္းရိသည္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အနားရွိသည့္လူမ်ားကို သတိထားမိသြားၿပီး လက္ေနာက္ျပန္ခ်ည္ထားသည့္ႀကိဳးကို အတင္း႐ုန္းကန္လာခဲ့သည္။
ကုန္းရိသည္ သူ႕အေရွ႕တြင္ သူ႕ကို သတ္ျဖတ္ခ်င္သည့္ မ်က္လုံးစူးႀကီးျဖင့္ ၾကည့္ေနသည့္ က်ိဳးယြင္ကို ျမင္လိုက္ၿပီး မသိစိတ္မွ တစ္ခ်က္တုန္လႈပ္သြားမိသည္။သူသည္ က်ိဳးယြင္ သတိမထားမိေအာင္ ထိုေၾကာက္စိတ္ကို အျမန္ပယ္ေဖ်ာက္လိုက္ၿပီး သိခ်င္သည့္အေၾကာင္းအရာကို ေမးလိုက္သည္။
"မင္း...ငါ့ကို ဘာကိစၥေၾကာင့္ ဖမ္းေခၚထားတာလဲ...မင္းနဲ႕ငါ့အၾကားမွာ ဘယ္လိုျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမားရွိလို႔...ငါ့ကို ဒီကိုေခၚလာရတာလဲ..."
က်ိဳးယြင္သည္ ကုန္းရိ၏အေမးစကားကို မၾကားသေယာင္ျဖင့္လုပ္ကာ လက္ထဲရွိဖုန္းကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး
ဖုန္းထဲမွ ေရွာင္ဟန္၏ ပုံမ်ားကိုသာ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ရႈေနေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပုံမ်ားကိုမူ အားမရစြာျဖင့္ပင္ ျမင္ကြင္းကိုခ်ဲ့ၾကည့္ေနၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ပုံမ်ားကို စူးစိုက္စြာ မ်က္ေတာင္မခတ္ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ရႈ႕ေနေလသည္။ထိုပုံမ်ားသည္ကား ေရွာင္ဟန္ မသိေအာင္ ခိုးရိုက္ထားသည့္ ေရွာင္ဟန္၏ ပုံရိပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။
ကုန္းရိသည္ သူေျပာသည္ကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၿပီး အဖက္မလုပ္စြာ ဖုန္းကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနသည့္ က်ိဳးယြင္အား စိတ္တိုလာၿပီး ေဒါသထြက္ေနသည့္ ေလသံျဖင့္ထပ္မံေမးျမန္းလာေတာ့သည္။
"ဘာလဲ...မင္းပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔လား...ဒါမွမဟုတ္ မနက္က ကိစၥေၾကာင့္လား...အဲ့ကိစၥေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းငါ့ကို အျပစ္တင္ေနတာမွားေနၿပီ...ဒါက လူငယ္သဘာဝပဲေလ..."
"......."
"ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႕ဘာမွ မဆိုင္ဘူးဝင္မရႈပ္နဲ႕...ဒါက..ဟန္ေကာနဲ႕ ငါ့ရဲ႕ၾကားက ကိစၥ...မင္းငါ့ဆီ ပါသြားမွာကို ေၾကာက္ရင္ ေသခ်ာထိန္းထားသင့္တယ္...ဒါေပမဲ့...ဟန္ေကာက ငါေတြ႕ဖူးတဲ့လူေတြနဲ႕မတူေတာ့
ငါကသူ႕ကို ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံေပးမွာပါ...မင္းေသြးပူေနစရာ မလိုဘူး...ၿပီးေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ငါယုံၾကည္တယ္...ဟန္ေကာက ေနာက္ဆို တမ္းတမ္းဆြဲေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာမွာ...မနက္က မင္းရွိေနလို႔...မူေနတာ...တကယ္ေတာ့
သူလည္း လူတစ္ေယာက္ပဲ...ငါ့လိုလူေအာက္မွာ သာယာခ်င္ရွာမွာေပါ့..."
ထိုစကားအဆုံးတြင္ မည္သည့္စကားမဆိုေသးသည့္ က်ိဳးယြင္၏ ကန္ခ်က္သည္ကား ကုန္းရိ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ အရွိန္ျဖင့္သက္ဆင္းလာေတာ့သည်။
'ေျဖာင္း!...'
"အ့..."
က်ိဳးယြင္သည္ကား ကုန္းရိ၏ ေနာက္ဆုံးေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ေဒါသစိတ္မ်ားက နဂိုထက္ပို၍ ဆိုးဝါးလာခဲ့ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကလည္း အရင္ကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလာၿပီျဖစ္သည္။
က်ိဳးယြင္က ကုန္းရိ၏ ဆံပင္မ်ားကို အရင္းကေနေစာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေဘးနံရံျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းေစာင့္ရိုက္ခ်လိဳက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒါသမေျပနိုင္စြာျဖင့္ပင္ ရိုက္ခ်က္ကို မရပ္မနားဘဲ
တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ နံရံျဖင့္ ေစာင့္ခ်ေနသည္ကား ကုန္းရိ၏ ႏွေခါင္းရိုးမ်ား စုပ္ျပတ္မတတ္ျဖစ္ၿပီး က်ိဳးေၾကမတတ္ပင္...
"ခြပ္!..."
"အ့..."
"ခြပ္!.."
"အ့..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ျဖင့္အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္းျဖင့္ ကုန္းရိေခါင္းကို နံရံျဖင့္ ေစာင့္ခ်ပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
"ခြပ္!!..."
ကုန္းရိ၏ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္သံႀကီးသည္လည္း ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆက္ အတိုင္းသားပင္ ထြက္ေပၚလာသည္။
"အားးး.!..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေဒါသတႀကီး
အံကိုက်ိတ္ထားၿပီး ကုန္းရိကိုေမးလာသည္။
"မေအလိုးေကာင္ မင္းရဲ႕ တန္းဖိုး မရွိတဲ့...ေစာက္အသက္ကို ႏွေျမာတယ္ဆိုရင္...မင္းရဲ႕ ေစာက္အေျပာအဆိုကို ဆင္ျခင္သင့္တယ္...မင္းအခု ေရာက္ေနတာက မင္းပေထြးရဲ႕ပိုင္နက္မဟုတ္ဘူး...မင္းနားလည္လား...ေနာက္ထပ္
ေစာက္သံ ထြက္မလာနဲ႕... ငါေျပာတာကိုပဲ...အာ႐ုံစိုက္ေန..."
က်ိဳးယြင္သည္ ကုန္းရိကို သူ႕အေရွ႕ခုံမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး လုေရွာင္းဘက္ကိုလွည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"လုေရွာင္း... ငါ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုမင္းလူေတြကိုယူလာခဲ့ခိုင္းေပး"
လုေရွာင္းကလည္းက်ိဳးယြင္ကို တအံ့တၾသပုံစံျဖင့္ၾကည့္လာၿပီး ေျပာလာသည္။
"ေဟ့ေကာင္...မင္းတကယ္ႀကီး...ကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္ေတာ့မွာလား...မင္းေျပာေတာ့ စိတ္မဝင္စားဘူးဆို..."
က်ိဳးယြင္က ေအးစက္သည့္ အၾကည့္ႀကီးျဖင့္ၾကည့္လာၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေလသံႀကီးျဖင့္ ေျပာလာသည္။
"မင္းေတာ္ေတာ္လွ်ာရွည္တာပဲ...ငါအခုစိတ္တိုေနတာ...သူ႕ေနရာမွာ မင္းျဖစ္သြားခ်င္တာလား..."
လုေရွာင္းသည္ လက္တခါခါျဖင့္
"နိုး...မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး...မင္းလုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ ငါက ေဘးကပဲၾကည့္ေနမယ္...ဖီလင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္တာေပါ့...မဟုတ္ဘူးလား..."
လုေရွာင္းသည္ သူ႕ကို ထိုသို႔ေျပာရင္း ေဘးတစ္ေနရာတြင္သာ နရံကိုမွီၿပီး စိတ္ဝင္စားသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ သူဘာဆက္လုပ္မည္ကိုသာ ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ေလေတာ့သည်။
က်ိဳးယြင္က သူ႕ကို ယခုမွေၾကာက္ေနသည့္ဟန္ျဖင့္မည္သည့္စကားမွမဆိုေတာ့သည့္ ကုန္းရိကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ထိုလူႏွင့္ သင့္ေတာ္သည့္ ပစၥည္းကို ကိရိယာမ်ိဳးစုံပါသည့္လက္နက္ပုံးအား ဖြင့္လိုက္ၿပီး တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အဆင္ေျပမေျပ ယူၾကည့္ေနမိသည္။
က်ိဳးယြင္သည္အဆင္မေျပျဖစ္ေလာက္မည့္ လက္နက္မ်ားကို ေဘးအနားရွိ စာပြဲတစ္ခုေပၚကို ပစ္တင္လိုက္ၿပီး ထက္ရွေကာင္းမြန္သည့္ ခလုတ္ႏွိပ္ဓားပါးကေလးကိုျမင္မွ သေဘာက်သြားသည့္ဟန္ျဖင့္ ထိုဓားပါအား စူးစိုက္ၾကည့္ကာ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလာေလသည္။
သူသည္ ဓားပါးကေလးကို လက္ေခ်ာင္းရွည္ရွည္မ်ားျဖင့္ ပြတ္သတ္ေပးေနၿပီး ကုန္းရိထံသို႔ထပ္မံၾကည့္ရႈ႕ေလသည္။
က်ိဳးယြင္၏မ်က္လုံးမ်ားသည္က ႐ူးသြပ္ေနဟန္ျဖင့္ၾကည့္ရႈ႕လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးသည္ကလည္းေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အၿပဳံးႀကီးကို ခ်ိတ္ဆြဲထားေသးသည္။
က်ိဳးယြင္က ဓားပါးကို စိတ္ဝင္တစား ေလ့လာၾကည့္ရင္းျဖင့္ ကုန္ရိကို စကားဆိုလိုက္သည္။
"ေစာေစာက...မင္းေျပာတယ္ေနာ္...မင္းက ဘယ္ေလာက္ အစြမ္းအစႀကီးေၾကာင္း...ေအာ္...မဟုတ္ဘူး...မဟုတ္ဘူး...
မင္းဆိုလိုခ်င္တာက မင္းရဲ႕အစြမ္းအစရွိေၾကာင္းလို႔မွ မဟုတ္ဘဲ...မင္းရဲ႕ဟာကို ေျပာတာျဖစ္လိမ့္မယ္...မင္းရဲ႕ အဲ့ဟာက အဲ့ေလာက္ေတာင္ အစြမ္းထက္ေနတာလား...ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံေပးမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဟာအေပၚ သိပ္ကို ယုံၾကည္မႈ လြန္ကဲေနပုံရတယ္...က်န္တဲ့လူအေပၚ ဆိုရင္ေတာ့ ငါမေျပာလိုပါဘူး...စိတ္မေကာင္းစရာက မင္းေျပာတဲ့လူက ငါ့ရဲ႕လူ ျဖစ္ေနတယ္...ငါေတာင္ မထိရက္ေသးဘူး..."
"......"
"အဲ့ေတာ့ မင္းကို ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္ခုေပးမယ္...စိတ္ဝင္စားရင္ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ မင္းမေ႐ြးရင္...ငါကိုယ္တိုင္ တစ္ခုေ႐ြးေပးမယ္...ျဖစ္နိုင္တာက ဘယ္ဟာကိုေ႐ြးေ႐ြး မင္းအတြက္ေကာင္းလာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ..."
က်ိဳးယြင္က ထိုသို႔ေျပာလာေတာ့ ကုန္းရိသည္ကား မယုံၾကည္နိုင္သည့္ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ၾကည့္လာေလသည္။
"ေ႐ြးမွာလား...ျမန္ျမန္ေျပာ အခ်ိန္မရွိဘူး...ဘာလည္း ငါေ႐ြးတာကို ေစာင့္ေနတာလား..."
ကုန္းရိသည္ က်ိဳးယြင္ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္လွ်င္ သူ႕အတြက္ ပိုဆိုးဝါးနိုင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ မျဖစ္မေန တစ္ခုေ႐ြးခ်ယ္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့သည့္အတြက္ မလြဲသာသည့္ေနာက္ဆုံးတြင္ မသက္မသာျဖင့္သာ ေၾကာက္လန့္တၾကားေခါင္းကို စြက္ၿငိမ့္ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။
မေ႐ြးခ်ယ္လို႔မွ မရေတာ့ဘဲ...မဟုတ္ရင္လည္း သူ႕အေရွ႕က ႐ူးေနပုံရသည့္ ထိုလူက သူ႕ကို သတ္ပစ္နိုင္သည္မဟုတ္လား...သူအသက္ရွင္ပါလွ်င္...ပိုက္ဆံရွိပါက ဘယ္အရာကိုမဆို ျပန္စလို႔ရသည္...သူ႕မွာ သူ႕ဘက္က အၿမဲရပ္တည္ေပးသည့္ သူ႕ကိုခ်စ္သည့္အမ တစ္ေယာက္လည္းရွိေသးသည္။သူ႕အမက ထိုလူ႕ကို သူတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ခြင့္လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး...
ကုန္းရိသည္ ျမန္ျမန္ပင္ေျပာလာသည္။
"ေ႐ြးမယ္...တစ္ခု...ဘယ္ဟာကိုေ႐ြးရမွာလည္း..."
"အဟက္! ...အခုက်ေတာ့ လည္း အလ်င္လိုလွခ်ည္လား...မင္းက မေခဘူးပဲ...ဒါေပမဲ့ ငါေျပာလိုက္တဲ့ ေ႐ြးခ်ယ္မႈကိုၾကားလိုက္ရင္ ေစာက္ေသြးပ်က္မသြားနဲ႕အူး..."
"....."
ဂူေဒါင္းအတြင္ရွိ လူအားလုံးလိုလိုပင္ က်ိဳးယြင္၏ စကားကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္လာၾကသည္။
လုေရွာင္း၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ကား အေရာင္တလက္လက္...
"ငါေ႐ြးခ်ယ္ခိုင္းမယ့္ အထဲက ပထမတစ္ခုက တစ္ခုလို႔သာေျပာတာ မင္းရရွိမယ့္ ေဝဒနါက မင္းအတြက္ မေကာင္းမြန္ဘူး...ဒါေပမဲ့ မင္းေ႐ြးခ်ယ္မယ့္ တစ္ခုျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္..."
အားလုံး "......"
"အဲ့ဒါက မင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ဓားနဲ႕ မႊန္းမွာရယ္...ေကာကို ကိုင္လိုက္တဲ့ မင္းလက္ရဲ႕ လက္သည္းခြံကိုခြာခ်င္တာေလာက္ရယ္...ၿပီးေတာ့ ေဆးစြဲသြားေအာင္ ေဆးအျပင္းစားတစ္ခ်က္ထိုးမွာရယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ..."
"မင္း!.."
"ေနဉီး ငါ့စကားမဆုံးေသးဘူး...ဝင္မေျပာနဲ႕ ဆုံးေအာင္အရင္နားေထာင္အူး...ျဖတ္မေျပာနဲ႕ ငါမႀကိဳက္ဘူး...မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဓားနဲ႕ မႊန္းမယ္ဆိုတာက အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိတယ္...မင္းကအဲ့မ်က္ႏွာကိုသုံးၿပီးေနာက္ထပ္ဘယ္ပန္းေကာင္းကို အၫြန့္ ခ်ိဳးမလည္းဆိုတာ မေျပာနိုင္ဘူးေလ...ငါက အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြဆိုရင္ အရမ္း႐ြံတာ...လက္ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာ မင္းနားလည္ပါတယ္...ေဆးထိုးတာကၾကေတာ့ မင္းကို ေနာက္ထပ္သုံးစားမရေအာင္ လုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ေစာေစာက မင္းရဲ႕ ေစာက္ပါးစပ္ကေန ငါ့ေကာအေပၚကို ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေျပာခဲ့လို႔ေလ... "
"........"
"ဒုတိယတစ္ခုဆိုရင္ေတာ့ သက္သာမယ္...ဒါေပမဲ့ မင္းမေ႐ြးခ်ယ္ေလာက္ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္...
အဲ့ဒါက မင္းရဲ႕ ဟာကို မင္းကိုယ္တိုင္ ျဖတ္ရမယ္..."
ကုန္းရိသည္ကား ထိုစကားကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ေၾကာက္လန့္ေနသည့္ၾကားမွ ေဒါသစိတ္ကိုမထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ ထပ္မံအသံထြက္လာသည္။
"မင္း!...ဒါဘာစကားေျပာတာလည္း... "
"ေစာက္ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားစမ္း! မင္းကို ဝင္မေျပာနဲ႕လို႔ ဘယ္ႏွခါေျပာရမွာလည္း...ထပ္ေျပာရင္ မင္းပါးစပ္ကိုပါ ဓားနဲ႕မြန္းပစ္မယ္..."
"......"
"ေစာေစာကျဖတ္ရမယ္လို႔သာေျပာတာ... မင္းကို သက္ညွာေသာအား ျဖင့္ ထုံေဆး တစ္ေယာက္လာထိုးေပးခိုင္းမယ္...မင္းဟာကိုေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ဘဲျဖတ္ရမယ္...ဘာလို႔ဆို ငါက႐ြံတတ္တယ္...က်န္တဲ့လူေတြကလည္းျဖတ္ေပးခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး...မင္းဟာက အစုံစားတဲ့ဟာႀကီးဆိုေတာ့...သူတို႔လည္းျဖတ္ခ်င္မွာမဟုတ္ဘူးေလ...ကဲ ဒီေလာက္ပဲ...ေ႐ြးလို႔ရၿပီ...အခ်ိန္မဆြဲနဲ႕ ၅မိနစ္အခ်ိန္ေပးမယ္..."
က်ိဳးယြင္က ထိုသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕ ဖုန္းကိုသာျပန္ဖြင့္လိုက္ၿပီး ၾကည့္လို႔မၿပီးျပတ္လိုက္သည့္ ေရွာင္ဟန္၏ ပုံမ်ားကို ထပ္မံ ၾကည့္ရႈေနျပန္သည္။
ကုန္းရိသည္ကား ေသြး႐ူး တန္း႐ူးျဖင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန့္လန့္ျဖစ္လာၿပီး ေခါင္းေတြခါရမ္းလာသည့္ပုံစံက အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပင္။
အတန္ၾကာမွတစ္ခုခုကို စဥ္းစားမိလိုက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္က်သြားေလၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိဳက္ဟန္ေပၚသည္။
ကုန္းရိလိုလူမ်ိဳးသည္ကား မည္ကဲ့သို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယနည္းလမ္းကို ေ႐ြးခ်ယ္လိမ့္မည္နည္း။ထိုနည္းလမ္းက သူ႕ရဲ႕ဘဝ ပ်က္စီးသြားတာႏွင့္အတူတူပင္... က်န္သည့္အရာမ်ားသည္္ကား...ျပန္လည္စတင္ရန္လြယ္ကူလွသည္။ ထိုအရာသည္ကား ျပန္လည္စတင္လွ်င္လည္း အေကာင္းတိုင္းျပန္မရနိုင္သည့္ လူၫႊန့္တုံးမႈမ်ိဳးတစ္ခုပင္...
နာက်င္မႈသည္ကား အခ်ိန္တန္လွ်င္ပေပ်ာက္နိုင္
ေလာက္သည္။
ခဏအၾကာတြင္ ထိုသူသည္ က်ိဳးယြင္ကို အၿငိဳးႀကီးသည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ရႈ႕လာေလသည္။ က်ိဳးယြင္ကျပန္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ အလန့္တၾကားျဖင့္္ အေယာင္ေယာင္အနနျဖင့္သာ ေခါင္းျပန္ငုံသြားၿပီး
မ်က္လႊာခ်ကာ အသံခပ္တုန္တုန္ျဖင့္ ေျပာဆိုလာခဲ့သည္။သူ မေျပာလွ်င္လည္း က်ိဳးယြင္က သူ႕ကိုအလြတ္ေပးလိမ့္မယ္မဟုတ္ေပ...
ထိုအရာသည္ကားအမွန္တရားတစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလသည္။
"မင္းေျပာသလိုပဲ... ပ..ပ..ပထမဟာကို...ငါ...ငါ..ေ႐ြးမယ္...ဒါ..ဒါေပမဲ့ မင္းဒီေန႕ကို...မွတ္ထား..."
က်ိဳးယြင္သည္ ကုန္းရိေျပာလိုက္သည့္ စကားကို ဂ႐ုမစိုက္သလိုျဖင့္ၾကည့္လာၿပီး ခနဲ႕ ကာေျပာလာသည္။
"အဟက္!...ငါမင္းကို မွတ္မထားနိုင္ရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ...ဘာလို႔ဆို... ငါ့ကို ေနာက္ဆိုရင္မင္းလိုေျပာလာတဲ့ လူေတြက မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ မ်ားလာေတာ့မွာေလ...အခုေတာ့ လက္ရွိ မင္းရမဲ့ ေဝဒနါကို အျပည့္အဝခံစားေပးလိုက္ပါအုံး."
လုေရွာင္းအပါအဝင္ လူယုံေတာ္မ်ားအားလုံးကလည္း က်ိဳးယြင္ကိုသာ ယခင္ကထက္ပို၍
စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ရႈ႕လာၾကသည္။
လူယုံေတာ္မ်ား အားလုံးက က်ိဳးယြင္ကို ၾကည့္ကာ
ပိုပိုၿပီးပင္ မဝင့္မရဲျဖစ္လာၿပီး အသီးသီးေခါင္းငုံ႕လ်က္သာ မသိမသာတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္ၾကေလသည္။ လုေရွာင္းက သတၱိမရွိသည့္ သူ႕ရဲ႕ လူယုံအခ်ိဳ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ေနာက္မွသာ ထိုလူမ်ားကို အလုပ္ထုတ္ပစ္ၿပီး လူအသစ္လဲရန္သာ ေတးထားလိုက္ရသည္။ သူ႕နယ္ေျမမွာ သတၱိမရွိတဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သားဆိုတာ မရွိေစရဘူး...
က်ိဳးယြင္သည္ ဓားပါးတစ္လက္ကို ကြၽမ္းက်င္စြာ လွည့္ရင္း ကုန္းရိအနားကို ေလွ်ာက္လွမ္းသြားကာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ အၿပဳံးႀကီးတစ္ခ်က္ကိုၿပဳံးလိုက္ၿပီး ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုလာခဲ့သည္။
"ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ လမ္းက ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ...အဟက္! ...လူၫႊန့္သုံးၿပီး ေနာက္ထပ္မလုပ္ရမွာေၾကာက္လို႔...အနာခံမယ္ေပါ့ေလ...နည္းတဲ့ဇမဟုတ္ဘူးပဲ...မင္းရဲ႕ ေစာက္အဖိုးမတန္တဲ့ ဆႏၵတရားကို လက္အေပခံၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးရမွာေပါ့..."
က်ိဳးယြင္က ထိုသို႔ေျပာလာၿပီး ကုန္းရိ၏ ဆံပင္မ်ားကို အားကုန္ေစာင့္ဆြဲပစ္လိုက္ၿပီး ကုန္းရိရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ထားေစလိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္တြင္မူ သတ္ျဖတ္ခ်င္ေနသည့္ စိတၱဇ ဆန္ဆန္ အၾကည့္ႀကီးျဖင့္ ၾကည့္လာၿပီး ေအးစက္စက္ ဓားပါးကို ကုန္းရိ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တင္လာေလသည္။
ကုန္းရိသည္လည္း ဓားသြားက မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာသည့္ ေအးစက္စက္အထိအေတြ႕ႀကီးေၾကာင့္ ေၾကာက္လန့္တၾကား အတင္း႐ုန္းကန္လာေလသည္။ကုန္းရိသည္ကားေစာေစာက မႀကဳံဘူးလို႔
စကားႀကီးစကားက်ယ္မ်ား ေျပာလာခဲ့တာျဖစ္သည္။
ယခုတြင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေသခ်င္စိတ္မ်ားေပါက္ဖြားလာရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ၏ ပထမ ေျပာထားသည့္ စကားကို ျပန္ျပင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ...ဒီေ႐ြးခ်ယ္မႈကသာ သူ႕ရဲ႕အမွန္ကန္ဆုံးေ႐ြးခ်ယ္မႈဆိုတာ သူယုံၾကည္သည္။
ထိုအခိုက္မွာပဲ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာထက္သို႔ စပ္ျဖင္းျဖင္း စူးရွရွ ခံစားခ်က္ႀကီးကေရာက္ရွိလာၿပီး ေသြးညွီနံသည္ကား ႏွာေခါင္းအတြင္းသို႔ အလုံးအရင္းဝင္ေရာက္လာသည္။ နာက်င္မႈသည္ကလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္ အရိုးခိုက္ေအာင္ ျဖစ္တည္လာခဲ့သည္။ကုန္းရိသည္ ထိန္းခ်ဳပ္မထားနိုင္ေတာ့ဘဲ
အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ေနမိေတာ့သည္။
"အား.....အားးးးး!...."
က်ိဳးယြင္သည္ကား ကုန္းရိ၏ ေအာ္သံစူးစူးဝါးဝါးေၾကာင့္ မၾကာေသးခင္က ထြက္ထားသည့္ ေဒါသတရားမ်ားအတြက္ အနည္းငယ္ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ဆိုးယုတ္လွသည့္ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္၏ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ စူးစိုက္ကာထိုေအာ္သံကို အရသာခံစားၿပီး နားေထာင္ေနေလသည္။ ထိုေအာ္သံမ်ားသည္ကား သူ၏ စိတ္အေျခအေနကို အနည္းငယ္မွ်ေတာ့ ေက်နပ္မႈကို ေပးစြမ္းလာေစသည္။
က်ိဳးယြင္သည္ကား မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မွမခတ္ဘဲ
အေတြ႕အႀကဳံ သစ္ကို အရသာ ရွိစြာ ခံစားရင္း သူ႕ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို မရပ္တန့္ဘဲ ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္ေလသည္။
ကုန္းရိ၏မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးသည္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ
ေသြးသံတရဲရဲျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လာေတာ့သည္။ခြၽဲ
ပ်က္ေနသည့္ ေသြးစက္မ်ားသည္ကား ကုန္းရိ၏လည္တိုင္မ်ားတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စီးက်လ်က္ရွိၿပီး အက္်ီမ်ားတြင္ပင္ ေပက်ံစြန္းထင္လ်က္...
အလားတူစြာပင္...က်ိဳးယြင္၏ လက္တစ္စုံလုံးသည္လည္း ေသြးစေသြးနမ်ားျဖင့္ ျမင္လို႔ပင္မေကာင္းပါေတာ့ေခ်။
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးျဖင့္ စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ရႈ႕ေနသည့္ လုေရွာင္းမွ တစ္ပါး က်န္သည့္္ လူအခ်ိဳ႕သည္ကား ရဲရဲပင္မၾကည့္ရႈရဲၾကေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာပင္လြဲထားၾကေတာ့သည္။ အခ်ိဳ႕ႏွလုံးမေကာင္းသည့္ လူမ်ားဆိုလွ်င္ပင္ ေျခပင္ သိပ္မခိုင္ခ်င္ေတာ့ဘဲ အေယာင္အနနျဖစ္ၿပီး တစ္ဉီးကိုတစ္ဉီး အကူအညီျပဳကာ တြဲထားရလ်က္....
က်ိဳးယြင္သည္ လုံေလာက္ၿပီဟုထင္ရမွသာ ဓားပါးကို ေဘးက ေရပုံးတစ္ခုထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး
အေညာင္းအညာေျဖရန္အတြက္ ခဏထလိုက္ၿပီး
လက္နက္ထည့္သည့္ ပုံးဆီသို႔ တစ္ဖန္ျပန္ေလ်ာက္သြားေလသည္။
ကုန္းရိသည္ကား ေနာက္ထပ္ပင္ ေအာ္သံက်ယ္က်ယ္မထြက္နိုင္ေတာ့ဘဲ အနာရွိန္ေၾကာင့္ နာက်င္သည့္ဟန္ျဖင့္ အသံတိတ္ၿငီးၫူေနရေလသည္။
က်ိဳးယြင္သည္ သူ၏ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ားကိုၾကည့္ကၿပီး ေၾကာက္လန့္တၾကားအသက္မရွိေတာ့သလိုျဖစ္ေနသည့္ လုေရွာင္း၏ လူယုံမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး လုေရွာင္းအား အားမလိုအားမရစြာျဖင့္ပင္ေျပာလိုက္၏။
"လုေရွာင္း...မင္းရဲ႕ေကာင္ေတြရဲ႕ သတၱိကလည္းေသးလိုက္တာ...မင္းလုပ္တာ မျမင္ဖူးဘူးလား...သူတို႔က..."
လုေရွာင္းက ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ သူ႕လူေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မွန္ကန္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မတတ္နိုင္သည့္မ်က္ႏွာေဘးျဖင့္ဆိုလာသည္။
"သူတို႔ျမင္ေတာ့ ျမင္ဖူးၾကတယ္...ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕လုပ္ပုံကိုင္ပုံက ဆရာက်ၿပီး ဝါရင့္တစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနလို႔ေလ...ငါေတာင္မင္းကိုၾကည့္ၿပီး မင္းဆီက မာန္အျပည့္ျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံကို အားက်ေနတာ...ငါကလုပ္ခ်င္လို႔သာလုပ္လိုက္ရတာ...မင္းကေတာ့တူမေနဘူးေလ...
မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ႕ အားရပါးရ ကိုင္တြယ္ေနတာကို...ငါလည္း မင္းလို ကိုယ္မေက်နပ္တဲ့လူေတြကို ရွာၿပီး ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရမယ္ထင္တယ္...ငါလုပ္ေနတဲ့ဟာေတြက မင္းေလာက္ ဖီးမလာသလို အခုခံစားေနရလို႔..."
"အဟက္!...ငါက မင္းလိုလူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး...ဆရာက်တယ္ဆိုတဲ့ မင္းရဲ႕ ေခြးစကားကို ေခါက္ထားလိုက္...မင္းလိုျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး..."
"မင္းက အခုခ်ိန္ထိ လက္မခံခ်င္ေသးဘူးဘဲ..ကိစၥမရွိပါဘူး...ေခြးသားေလး စိတ္ခ်မ္းသာရင္ အေဖႀကီး
ေက်နပ္ပါတယ္...ဟုတ္ၿပီလား..."
က်ိဳးယြင္က စကားကို ထပ္မဆိုေတာ့ဘဲ ေနာက္ထပ္ ကိရိယာတစ္ခုကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ေတာ့သည္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဂိုေဒါင္အတြင္းပိုင္းမွ ကုန္းရိ၏ ေအာ္သံႀကီးသည္ကား စကၠန့္အပိုင္းအျခားတစ္ခုတြင္ တစ္ႀကိမ္ႏႈန္းျဖင့္ ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္မႈ ကုန္းရိသည္ကား ထပ္မံ၍ အသံ တစ္စက္မွ ထြက္မလာေတာ့ဘဲ သတိလက္ကာ ၿငိမ္က်သြားၿပီျဖစ္သည္။ ထိုသူ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ကား ေသြးသံတစ္ရဲရဲျဖင့္ အက်ဥ္းတန္ လို႔ပင္ေနေလသည္။
က်ိဳးယြင္သည္လည္း ေက်နပ္စြာျဖင့္ပင္ ကုန္းရိကို မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး လူယုံေတြရွိရာဘက္ကို လွည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီေခြးေကာင္ကို...မင္းတို႔ကို ငါေျပာထားတဲ့အတိုင္းအျပင္းစား ေဆးကိုထိုးေပးလိုက္...ၿပီးရင္...သူ႕အိမ္ေရွ႕ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕အေဖပိုင္တဲ့ Club အေရွ႕မွာ သြားခ်ေပးထားလိုက္ မဟုတ္ရင္ သူေသသြားလိမ့္မယ္...ငါက သူ႕ကို ေသတာထက္ဆိုးတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာ ကိုခံစားေစခ်င္တာ...နားလည္လား..."
"ဟုတ္..."
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့..."
"ဒါဆိုရင္...လုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္..."
က်ိဳးယြင္သည္ ထိုသို႔ေျပာၿပီး ေက်နပ္စြာ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိၿပီး ေသြးမ်ားကို ေဆးေၾကာရန္ သန့္စင္ခန္းသို႔ထြက္သြားေလသည္။
က်န္ေနခဲ့သည့္လုေရွာင္းက သူရဲ႕ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိသည့္ လူယုံတစ္ေယာက္ဘက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလာသည္။
"သူ႕ကို အခုကိစၥေတြျပန္မေျပာနိုင္ေအာင္ လုပ္ေနက်အတိုင္း လွ်ာေၾကာကို ျဖတ္ပလိုက္...မဟုတ္ရင္ ကိစၥက ဒီေလာက္နဲ႕ၿပီးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး...ဒီကိစၥကို က်ိဳးယြင္ကို မသိေစနဲ႕... သြားလုပ္စရာရွိတာ အျမန္သြားလုပ္..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
ကိုယ္လက္သန့္စင္ၿပီးသြားသည့္ က်ိဳးယြင္ထြက္လာမွသာ လုေရွာင္းလည္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး
"သြားရေအာင္...မင္း ဒီမွာနားသြားအူးမွာလား..ဒါမွမဟုတ္... ခ်က္ခ်င္းျပန္မွာလား..."
က်ိဳးယြင္သည္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါလိုက္ၿပီး
"မနားေတာ့ဘူး...နာရီကိုလည္းၾကည့္အူး...၁၂ထိုးေတာ့မယ္...မဟုတ္ရင္ အေျခအေနမဟန္ဘူး...
ေကာကေတာ့ ကိစၥမရွိေလာက္ဘူး အိပ္ေနေလာက္ၿပီ..."
က်ိဳးယြင္၏ မ်က္ႏွာသည္ကား ေစာေစာကျဖစ္ေနသည့္ပုံစံျဖင့္လုံးဝမသက္ဆိုင္ဘဲ ထိုစကား တစ္ဝက္၏ ေနာက္ဆုံးအေၾကာင္းအရာတြင္ ႏု႔ညံ့လာခဲ့သည္။
လုေရွာင္းက ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိလိုက္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္သာ ပင့္လိုက္ရေတာ့သည္။
က်ိဳးယြင္သည္လည္း အိမ္ကိုသာ အျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္သည့္ေဇာေၾကာင့္ လုေရွာင္းနဲ႕ ထပ္ၿပီးစကားရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေျပာေတာ့ဘဲ ကားေပၚသို႔သာ တက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ကားေပၚမွ သူ႕ကို ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ ဒါရိုက္ဘာသည္ကား မနက္က တစ္ေယာက္ဟုတ္မေနပါေခ်။
ထိုလူသည္ကား အေဖေထာက္ပံေပးထားသည့္ အိမ္တစ္အိမ္မွ သားျဖစ္ၿပီး သူတို႔မိသားစုကို ေက်းဇူးရွင္ဟုအၿမဲ သတ္မွတ္ထားသည့္ သူသာျဖစ္သည္။ထိုသူသည္ကား က်ိဳးယြင္၏ယုံၾကည္ရသည့္ လူယုံ စုန့္က်ီး သာျဖစ္သည္။
စုန့္က်ီးသည္ သူလုပ္ေဆာင္သည့္ မည္သည့္ကိစၥရပ္မ်ားကိုမဆို ဝင္ေရာက္စပ္စုျခင္းမရွိဘဲ သူခိုင္းခဲ့လွ်င္ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္သာ ေဆာင္႐ြက္ေပးတတ္သည့္ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စုန့္က်ီးသည္က သူ႕ရဲ႕ လူသိမခံရမည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆာင္႐ြက္တိုင္း
အသြားအလာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ၿပီး အေဖ့ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ကိုရရွိရန္ တစ္ဖက္တစ္လွမ္းကေန ပါဝင္ေပးရသည့္သူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။
စုန့္က်ီးလိုေအးစက္စက္နိုင္ၿပီး စကားေျပာနည္းသည့္ သူတစ္ေယာက္က သူနဲ႕ မသက္ဆိုင္သည့္ မည္သည့္ကိစၥရပ္မ်ားကိုမဆို ဝင္မစြက္ဖက္ဘဲ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္သာ လက္ခံမည့္လူစားမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ထိုကဲ့သို႔လူတစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ဖခင္အား ျပန္ေျပာမည္ကို စိတ္မပူရေခ်...
က်ိဳးယြင္သည္ စုန့္က်ီး ကို ကားေမာင္းလို႔ရၿပီဆိုသည့္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းတခ်က္ၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္တြင္ ကားေနာက္ခုံတြင္ ေခါင္းကိုမွီလိုက္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကို ခဏတာအနားေပးရန္အတြက္ ေမွးစင္းလိုက္ေတာ့သည္။
သူ႕ရဲ႕... မ်က္လုံးမ်ားတြင္ေတာ့...ႏြေးေထြးညင္သာသည့္ အၿပဳံးကေလးျဖင့္ၿပဳံးရယ္ျပေနသည့္ ေရွာင္ဟန္၏ ပုံရိပ္မ်ားသာ...အျပည့္ ေနရာယူဝင္ေရာက္လ်က္...
သူ၏ အေတြးမ်ားတြင္ေတာ့...
ေရွာင္ဟန္ေကာ...ေကာေၾကာင့္ပဲ
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ကို ပထမဉီးဆုံးအေနနဲ႕ လိုလိုလားလားကို... ေသြးစြန္းခံလိုက္မိျပန္ၿပီ....
ေကာေၾကာင့္ပါပဲ...အရာရာတိုင္းက ေကာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္လာတယ္...
ဒါေပမဲ့ေလ.. ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္...ေနာင္တမရမိဘူး...
-------------------------------