Uni
မောင့်သည်းညှာရှင် အပိုင်း ၆
အတိတ်ကိုပြန်မှတ်မိဖို့ကြိုးစားနေပေမယ့်..အချိန်အားဖြင့် ၂ လသာကြာသွားသည် သည်းညှာ မှတ်ဉာဏ်တွေက.....ဟိုတစ်ပြတ်ဒီတစ်ပြတ်သာ ဝိုးတစ်ဝါး မှတ်မိနေသည်..။Accident ဖြစ်တဲ့နေ့ကို ဘယ်လိုမှ ပြန်ရှာလို့မရ..။ထိုနေ့နဲ့ပတ်သက်၍ ခေါင်းထဲမှာ...အရာအားလုံးသည်ဗလာ..။အဲ့တော့...သူတစ်စုံတစ်ခုကို လုပ်ကြည့်ရမည်..။
မောင်သိလို့တော့မဖြစ်...။
တိုင်းက..outdoor photo အတွက်ပြင်ဦးလွင်ရောက်နေတာ ၁၅ရက်ကျော်သွားပြီ..။အနည်းဆုံး တစ်လခွဲကြာမည်လို့သိထားသည်..။ဒါကြောင့်အချိန်ရသည်..။
Ring!!
အတွေးတို့နဲ့အကြံထုတ်နေတာကြောင့် ဖုန်းလာတော့ လန့်တုန်သွားမိသည်..။
ရာဇဝင်ရိုင်းလိုက်တာ ...။မဟုတ်တာလုပ်ဖို့စဥ်းစားတွေးမိရုံရှိသေး မောင့်ဖုန်းလာသံကြားသည်နှင့် လန့်သွားရသလား...။ရင်နှစ်သည်းညှာ မင်း မပျော့ညံ့စမ်းနဲ့..။
''ဟလို...မောင်...''
''ကိုကို..ဘာလုပ်နေလဲ..''
''ထိုင်နေတာ....''
''မောင့်ကိုလွမ်းနေတာလို့ပြောရင် ထ ကမိမှာစိုးလို့လား....''
''အင်း...''
''အော်ဟော်...တကယ်မောင့်အကြောင်းတွေးနေတာပေါ့...''
''မင်းကဘယ်လိုသိလဲ...''
''ကိုကို့ပြောလိုက်တဲ့ အင်းဆိုတဲ့အသံအဆုံးမှာ ခပ်တိုးတိုးရယ်လိုက်တယ်လေ...''
သည်းညှာ ပြုံးလိုက်ပြီး မင်းအကြောင်းလို့လည်းအမည်တပ်လို့မရတဲ့ ငါတို့နှစ်ယောက်အကြောင်းတွေးနေမိတာရယ်...ငါအခုမကောင်းတာလုပ်ဖို့ကြံနေတာကိုတော့ မပြောတော့ဘူး...အဟင်း..။
''ကိုကို..ဘာလို့ငြိမ်သွားတာလဲ...V call ခေါ်မယ်..ကိုကို့မျက်နှာကြည့်မယ်....''
''အိပ်တော့.. စောစောစီးစီး...''
''မရဘူးဆို...ကိုကို v call ခေါ်...''
''ok...တိမ်မိုးမြင့်တိုင်း နှစ်ခုထဲက တစ်ခုရွေး....V callခေါ်ပြီး မျက်နှာကိုကြည့်မလား...မနက်ဖြန် လူကိုယ်တိုင် အပြင်မှာ မျက်နှာကြည့်ပြီး အာဘွားပေးမလား...ရွေး...''
''ဒုတိယ..ဒုတိယ ရွေးမယ်..ကိုကိုလာမှာသေချာတယ်နော်....''
ဒါမျိူးဆို တိမ်မိုးမြင့်တိုင်းတို့က နှစ်ခါပြန်မရွေးဘူး...။အလောတကြီးဖြေလိုက်ပုံက သည်းညှာမှာရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရသည်...။မနက်ဖြန်ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းတော့ရောက်ကောင်းပါရဲ့...။
''အင်း...လာမှာ..''
''ဟုတ်ပြီ..ဘယ်ချိန်လဲကိုကို...''
''ဖုန်းဆက်မယ်...လာချိန်ကျရင်...''
''ဆိုင်ကယ်ဖြေးဖြေးမောင်းခဲ့...''
''အင်း...ဒါပဲ...အိပ်တော့...''
''ဟုတ်...''
သည်းညှာ ဖုန်းချလိုက်ပြီး အတွင်းရေးမှူးဆီ ကားတစ်စီး ဝယ်ခိုင်းလိုက်သည်..။သူစွန့်စားကြည့်မယ်...။
မနက်ရောက်တော့...အိမ်ကို မန္တလေးသွားမည်ဟု အသိပေးခဲ့ကာ..ဆိုင်ကယ်နဲ့ထွက်လာခဲ့သည်။
Ent ရောက်တော့အတွင်းရေးမှူးက ကားသော့ကိုင်ကာ စောင့်နေသည်..။အတွင်းရေးမှူးဆိုတာက.သူ့ညီတစ်ဝမ်းကွဲ လေရာလွင့်..။
ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းပြီးဆိုင်ကယ်သော့ကိုလက်တစ်ဖက်ကကမ်းပေးရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကားသော့ကိုလက်ဖြန့်တောင်းလိုက်သည်...။ဒါကို ညီဖြစ်သူကချက်ချင်းမပေးပဲ နောက်ဘက်ကိုကျော်ကြည့်ကာ....
''ကိုလေး...ဘယ်သူမောင်းပို့ပေးမှာလဲ...''
''မရှည်နဲ့ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း...ငါဟာငါမောင်းသွားမှာ...''
လက်ထဲရောက်လုလုကားသော့က သည်းညှာအဖြေစကားကြောင့် ညီဖြစ်သူက သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်ပြီး...
''အဲ...မဖြစ်ဘူးလေ..ကိုလေးမမောင်းတာကြာပြီကို ပြီးတော့...''
''လေရာလွင့်....''
''ဗျာ..ကိုလေး...''
ခပ်မာမာနဲ့နာမည်အပြည့်အစုံကိုအော်ခေါ်တော့ မျက်လုံးလေးပြူးကာ အလန့်တကြားထူးလာသည်...။ဟန်ကိုယ့်ဖို့ပဲ မတက်နိုင်ဘူး....ဒီကောင့်လက်ထဲက ကားသော့ရဖို့ ရှိသမျှအာဏာအကုန်ထုတ်သုံးရမည်...။
''မင်း..အလုပ်မင်းလုပ်စမ်းပါ...နောက်ပြီး မင်းအဒေါ် ငါ့အမေကိုသွားပြီးသတင်းမပို့နဲ့နော်...သွားတော့..ငါခိုင်းထားတဲ့စာရင်းတွေလုပ်ထား...''
''ဟုတ်ကဲ့...''
လေရာ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ကာ ငြိမ်လိုက်ရသည်....။အိတ်ကပ်ထဲကကားသော့ကိုဆွဲထုတ်ကာ လက်ညိုးလေးမှာချိတ်ပြီးတယမ်းယမ်းလုပ်နေသူက အနိုင်ပိုင်းရလို့ပျော်နေပုံရသည်...။
ခပ်တည်တည်နဲ့ လေရာကိုတစ်ချက်မှလှည့်မကြည့်ပဲ..ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သူကြောင့် သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ချလိုက်သည်...။
ဒေါ်လေးကို သတင်းမပို့ဘူး..ပို့သင့်တဲ့သူပဲ ပို့မှာ..။ဒေါ်လေးလည်း သူ့သားကိုနိုင်တာကျလို့...ကိုလေးကိုနိုင်တာတစ်ယောက်ပဲရှိတာမို့ ထိုလူ့ဆီ ဖုန်းထုတ်ကာ..နံပါတ်တစ်ခုကိုနှိပ်ပြီးခေါ်လိုက်သည်..။တစ်ခါမကိုင်..နှစ်ခါမကိုင်....။မအားလို့ဖြစ်မည်..။ဒါကြောင့် ဖုန်းကိုင်ချိန်ချက်ချင်းသိစေဖို့စာတစ်စောင်ရိုက်ကာ ပို့ထားလိုက်သည်..။
သူ့တို့ဘဲဘဲချင်းဘယ်လိုရှင်းရှင်းပေါ့...။
သည်းညှာ ကားပေါ်ထိုင်ပြီး စက်မနိုးဘဲထိုင်နေမိတာ ၂နာရီလောက်ကြာသွားပြီ..။ဘယ်လိုမှစမောင်းလို့မရ...လက်တွေတုန်နေသည်..။ကိုယ်ကိုကိုယ်အားမရ..။စတီယာရင်ကိုကိုင်ထားသည့်လက်က အရက်သမားတုန်သလိုတုန်နေသည်..။
စိုးရိမ်စိတ်ကို လျော့ချလိုက်ကာ...စ စက်နိုးလိုက် ပြီး..ဘိီးလိမ့်ရုံသာခပ်ဖြည်းဖြည်း မောင်းထွက်လာလိုက်သည်..။ပုံမှန်ဆို ပြင်ဦးလွင်နဲ့ မန္တလေးဆိုတာ နာရီအများကြီး ကြာတာမဟုတ်...။ခုတော့ သူ့ကားမောင်းစကေးက လိပ်ကအဖေခေါ်ရလောက်အောင်နှေးလွန်းနေသည်...။
တစ်လိမ့်ချင်းမောင်းလာသည့်ကားက မန္တလေးအထွက်ရောက်တော့...သူချွေးစောပြန်နေပြီ...။စတီယာရင်ကိုတင်းတင်းကိုင်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အားပေးရင်း မာန်တင်းလိုက်သည်....။
ဟင့်အင်း..သည်းညှာ လွယ်လွယ်နဲ့လက်မလျော့နိုင်ဘူး..။
ရပ်လိုက်..စိတ်တင်းလိုက်..မောင်းလိုက်နဲ့...ပြင်ဦးလွင် ၂၁မိုင် view point ရောက်လာသည်..။မောင်းလာတာကြာလာသည်နှင့်အမျှ စိတ်ကရဲလာသည်..။လီဗာ နည်းနည်း တင်ကာ...အကွေ့တစ်ခု အတက်...မျက်နှာချင်းဆိုင်ကနေ လာနေတဲ့ကားတစ်စီးကိုမြင်လိုက်သည်နှင့် စတီယာရင် ကို ယောင်ပြီး လက်လွတ်မိလိုက်ကာ...လီဗာ ဖိနင်းမိသွားသည်..။
ကားခေါင်းက လမ်းဘေးမြေနံရံဆီဦးတည်သွားတာမို့ မျက်လုံးတွေကဝေဝါးသွားကာထိတ်လန့်သွားသည့်စိတ်ကြောင့်..မျက်စိစုံမှိတ်ပြီးဘရိတ်ကိုအားကုန်နင်းချလိုက်သည်...။
ကားက..တုံ့ကနဲ ရပ်သွားပြီး...တစ်ကွက်ချင်း ရုပ်ရှင်ပြသလို မှတ်မိလာတဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေ..။သူက ကားမောင်းနေပြီး ဘေးမှာ မောင်က သွေးတွေစီးကျနေသည်..။သည်းညှာပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရေရွတ်နေပြီး ဒေါသကြီးနေပုံပဲ..။
''အား......ကျွတ်..ကျွတ်....အား...''
ခေါင်းက တဆစ်ဆစ်ထိုးကိုက်လာတာမို့...ဖုန်းကိုထုတ်ကာ...မောင့်ဆီ... ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်...။
''ဟလို...ဘယ်သူလဲဗျ...''
''တိုင်း ဘယ်သွားလဲ...ဖုန်းပေးလိုက်ပါ...''
''ရေချိူးနေတယ်ဗျ...ဘယ်သူလို့ပြောလိုက်ရမလဲ''
''ဖုန်းကိုနာမည်မှတ်ထားတာကြည့်လိုက်...ဘယ်လိုမှတ်ထားလဲ..''
''ချစ်...ချစ်ယောကျ်ားတဲ့...''
''အေး..သိရင်.အမြန်ပေးသင့်နေပြီမဟုတ်လား...''
ခဏနေတော့..ရေချိူးခန်းတံခါးထုသံတဲ့အတူ.မောင့်အသံချိူချိူ ကိုကြားလိုက်ရသည်..။
''ဟလို..ကိုကို...ဘာဖြစ်လို့...''
''ငါ့ကိုလာခေါ်...''
''ဟင်...ဘယ်ရောက်နေတာလဲ..ဘယ်ကိုလာခေါ်ရမလဲ....''
''ငါ..ငါ..ကားနဲ့ မင်းဆီထွက်လာ....''
''ဘာ...ကိုကိုရာ...အခုဘယ်မှာလဲပြော...ဖုန်းမချနဲ့...မောင် ဖုန်းပြောပေးနေမှာမို့...မောင်လာပြီနော်...''
''ငါ့ကို မအော်နဲ့...မဆူနဲ့...''
''ဟုတ်ပြီ..ဟုတ်ပြီ..မဆူဘူး..မောင်ထွက်လာပြီ...''
တိုင်းအခုမှဖုန်းဖွင့်ကြည့်မိသည်...။နေ့လည်ကတည်းက ကိုကို့အတွင်းရေးမှူးက စာပို့ထားသည်ပဲ..။တစ်နေကုန် ရိုက်ကွင်းတွေနဲ့မအားလို့ဖုန်းမကိုင်ဖြစ်..။
ကားကို လီဗာ မိုင်ကုန်တင်ပြီးမောင်းလာခဲ့သည်..။တောင်ဆင်းတောင်တက်မို့...ဂရုစိုက်လည်းမောင်းနေသည်မဟုတ်လား..။ကိုကို ခမျာကြောက်နေရှာမှာ..။
21မိုင် view point အကျော်မှာ ကားတစ်စီး လမ်းဘေးထိုးရပ်နေတာတွေ့သည်မို့..ဘေးကိုအမြန်ကားထိုးကာ ဆင်းလိုက်ပြီး..ကားတံခါးဆွဲလှပ်လိုက်သည်..။စတီယာရင်ပေါ်ကို ခေါင်းတင်ကာ တကိုယ်လုံးတုန်နေသူ..။တိုင်းကားပေါ် အမြန်တက်ထိုင်လိုက်တော့...မော့ကြည့်လာပြီး တိုင်းမှန်းသိတာနဲ့....ရင်ခွင်ထဲပစ်၀င်လာကာ...
''မောင်...မောင်...ငါ..ငါလေ...ငါကြောက်လိုက်တာမောင်ရယ်.....''
တိုင်း ကိုကို့ တကိုယ်လုံးခပ်တင်းတင်းမလွှတ်တမ်းသိမ်းဖက်လိုက်ပြီး...
''မောင်ရောက်ပြီ...မကြောက်နဲ့တော့...မောင်ရှိတယ်...''
''အင့်...အီး...အင့်....မောင်ရေ..ငါ ကြောက်လိုက်တာ...အီး...''
စိတ်ကိုလျော့ချကာ ငိုစေလိုက်သည်..။တအားလန့်သွားမှာ..။တိုင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ကြည့်တော့ လန့်သွားရသည်..။ဘာလို့ ဒီနေရာမှလဲ...။တိုင်း မျက်စိမျက်နှာတွေပျက်ကာ ဆံနွယ်ခွေတွေကို တိုးနမ်းနေမိသည်..။
ခဏနေတော့...ခေါင်းမော့လာပြီး...
''မောင်...မောင်လေအရင်ကငါကြောင့် ခေါင်းကွဲသွားသေးတာလား...ဟင်...''
''ဟင်..ကိုကို..ပြန်မှတ်မိလာတာလား...''
''အကုန်တော့မဟုတ်ဘူး...နည်းနည်းပဲ..ငါ ဒေါသတွေတအားထွက်နေတာပဲ... မောင်က..မောင်က ငါ့ဘေးမှာ သွေးတွေနဲ့....မောင်..ငါ့ကို ပြောပြငါသိချင်နေပြီ....''
''အင်းပါ..အင်းပါ...အရင်ဆုံး Hotel ကိုသွားရအောင်နော်...ကိုကို့ကားကို အဖွဲ့ထဲက တစ်ယောက်လာယူလိမ့်မယ်...လာ..သွားရအောင်...''
မျှော်လင့်ချက်မျက်ဝန်းနဲ့ခပ်မဲ့မဲ့မော့ကြည့်လာသူရဲ့ နှူတ်ခမ်းပါးလေးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး...
''မောင်က မထိန်မချန်တစ်ခုမကျန်အမှန်အတိုင်းပြောပြမှာမို့...သွားရအောင်နော်..ကိုကို...''
ကားပေါ်ပွေ့တင်ကာ ခါးပတ်သေချာပတ်ပေးလိုက်ပြီး မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်သည်...။အိပ်ပျော်သွားတဲ့ ကိုကို့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း တိုင်းစိတ်မကောင်း..။ဘယ်လောက်တောင်လန့်နေလိုက်မလဲ...။မောင်က အားလုံးပြောပြမှာမို့ နာကျင်အောင်ထပ်မလုပ်နဲ့တော့ကိုကို...။
.........
HTWO
Edit...16.1.2022
Zaw
Uni
ေမာင့္သည္းၫွာရွင္ အပိုင္း ၆
အတိတ္ကိုျပန္မွတ္မိဖို႔ႀကိဳးစားေနေပမယ့္..အခ်ိန္အားျဖင့္ ၂ လသာၾကာသြားသည္ သည္းၫွာ မွတ္ဉာဏ္ေတြက.....ဟိုတစ္ျပတ္ဒီတစ္ျပတ္သာ ဝိုးတစ္ဝါး မွတ္မိေနသည္..။Accident ျဖစ္တဲ့ေန့ကို ဘယ္လိုမွ ျပန္ရွာလို႔မရ..။ထိုေန့နဲ႔ပတ္သက္၍ ေခါင္းထဲမွာ...အရာအားလံုးသည္ဗလာ..။အဲ့ေတာ့...သူတစ္စံုတစ္ခုကို လုပ္ၾကည့္ရမည္..။
ေမာင္သိလို႔ေတာ့မျဖစ္...။
တိုင္းက..outdoor photo အတြက္ျပင္ၪီးလြင္ေရာက္ေနတာ ၁၅ရက္ေက်ာ္သြားၿပီ..။အနည္းဆံုး တစ္လခြဲၾကာမည္လို႔သိထားသည္..။ဒါေၾကာင့္အခ်ိန္ရသည္..။
Ring!!
အေတြးတို႔နဲ႔အႀကံထုတ္ေနတာေၾကာင့္ ဖုန္းလာေတာ့ လန္႔တုန္သြားမိသည္..။
ရာဇဝင္ရိုင္းလိုက္တာ ...။မဟုတ္တာလုပ္ဖို႔စဥ္းစားေတြးမိရံုရိွေသး ေမာင့္ဖုန္းလာသံၾကားသည္ႏွင့္ လန္႔သြားရသလား...။ရင္ႏွစ္သည္းၫွာ မင္း မေပ်ာ့ညံ့စမ္းနဲ႔..။
''ဟလို...ေမာင္...''
''ကိုကို..ဘာလုပ္ေနလဲ..''
''ထိုင္ေနတာ....''
''ေမာင့္ကိုလြမ္းေနတာလို႔ေျပာရင္ ထ ကမိမွာစိုးလို႔လား....''
''အင္း...''
''ေအာ္ေဟာ္...တကယ္ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးေနတာေပါ့...''
''မင္းကဘယ္လိုသိလဲ...''
''ကိုကို႔ေျပာလိုက္တဲ့ အင္းဆိုတဲ့အသံအဆံုးမွာ ခပ္တိုးတိုးရယ္လိုက္တယ္ေလ...''
သည္းၫွာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး မင္းအေၾကာင္းလို႔လည္းအမည္တပ္လို႔မရတဲ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေတြးေနမိတာရယ္...ငါအခုမေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ႀကံေနတာကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး...အဟင္း..။
''ကိုကို..ဘာလို႔ၿငိမ္သြားတာလဲ...V call ေခၚမယ္..ကိုကို႔မ်က္ႏွာၾကည့္မယ္....''
''အိပ္ေတာ့.. ေစာေစာစီးစီး...''
''မရဘူးဆို...ကိုကို v call ေခၚ...''
''ok...တိမ္မိုးျမင့္တိုင္း ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုေရြး....V callေခၚၿပီး မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မလား...မနက္ျဖန္ လူကိုယ္တိုင္ အျပင္မွာ မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး အာဘြားေပးမလား...ေရြး...''
''ဒုတိယ..ဒုတိယ ေရြးမယ္..ကိုကိုလာမွာေသခ်ာတယ္ေနာ္....''
ဒါမ်ိူးဆို တိမ္မိုးျမင့္တိုင္းတို႔က ႏွစ္ခါျပန္မေရြးဘူး...။အေလာတႀကီးေျဖလိုက္ပံုက သည္းၫွာမွာရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနည္းထိန္းထားရသည္...။မနက္ျဖန္ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းေတာ့ေရာက္ေကာင္းပါရဲ့...။
''အင္း...လာမွာ..''
''ဟုတ္ၿပီ..ဘယ္ခ်ိန္လဲကိုကို...''
''ဖုန္းဆက္မယ္...လာခ်ိန္က်ရင္...''
''ဆိုင္ကယ္ေျဖးေျဖးေမာင္းခဲ့...''
''အင္း...ဒါပဲ...အိပ္ေတာ့...''
''ဟုတ္...''
သည္းၫွာ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး အတြင္းေရးမွဴးဆီ ကားတစ္စီး ဝယ္ခိုင္းလိုက္သည္..။သူစြန္႔စားၾကည့္မယ္...။
မနက္ေရာက္ေတာ့...အိမ္ကို မႏၲေလးသြားမည္ဟု အသိေပးခဲ့ကာ..ဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္လာခဲ့သည္။
Ent ေရာက္ေတာ့အတြင္းေရးမွဴးက ကားေသာ့ကိုင္ကာ ေစာင့္ေနသည္..။အတြင္းေရးမွဴးဆိုတာက.သူ႔ညီတစ္ဝမ္းကြဲ ေလရာလြင့္..။
ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းၿပီးဆိုင္ကယ္ေသာ့ကိုလက္တစ္ဖက္ကကမ္းေပးရင္း ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကားေသာ့ကိုလက္ျဖန္႔ေတာင္းလိုက္သည္...။ဒါကို ညီျဖစ္သူကခ်က္ခ်င္းမေပးပဲ ေနာက္ဘက္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ကာ....
''ကိုေလး...ဘယ္သူေမာင္းပို႔ေပးမွာလဲ...''
''မရွည္နဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း...ငါဟာငါေမာင္းသြားမွာ...''
လက္ထဲေရာက္လုလုကားေသာ့က သည္းၫွာအေျဖစကားေၾကာင့္ ညီျဖစ္သူက သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး...
''အဲ...မျဖစ္ဘူးေလ..ကိုေလးမေမာင္းတာၾကာၿပီကို ၿပီးေတာ့...''
''ေလရာလြင့္....''
''ဗ်ာ..ကိုေလး...''
ခပ္မာမာနဲ႔နာမည္အျပည့္အစံုကိုေအာ္ေခၚေတာ့ မ်က္လံုးေလးျပဴးကာ အလန္႔တၾကားထူးလာသည္...။ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ပဲ မတက္ႏိုင္ဘူး....ဒီေကာင့္လက္ထဲက ကားေသာ့ရဖို႔ ရိွသမ်ွအာဏာအကုန္ထုတ္သံုးရမည္...။
''မင္း..အလုပ္မင္းလုပ္စမ္းပါ...ေနာက္ၿပီး မင္းအေဒၚ ငါ့အေမကိုသြားၿပီးသတင္းမပို႔နဲ႔ေနာ္...သြားေတာ့..ငါခိုင္းထားတဲ့စာရင္းေတြလုပ္ထား...''
''ဟုတ္ကဲ့...''
ေလရာ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ကာ ၿငိမ္လိုက္ရသည္....။အိတ္ကပ္ထဲကကားေသာ့ကိုဆြဲထုတ္ကာ လက္ညိုးေလးမွာခ်ိတ္ၿပီးတယမ္းယမ္းလုပ္ေနသူက အႏိုင္ပိုင္းရလို႔ေပ်ာ္ေနပံုရသည္...။
ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေလရာကိုတစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ပဲ..ကားေပၚတက္ထိုင္လိုက္သူေၾကာင့္ သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္...။
ေဒၚေလးကို သတင္းမပို႔ဘူး..ပို႔သင့္တဲ့သူပဲ ပို႔မွာ..။ေဒၚေလးလည္း သူ႔သားကိုႏိုင္တာက်လို႔...ကိုေလးကိုႏိုင္တာတစ္ေယာက္ပဲရိွတာမို႔ ထိုလူ႔ဆီ ဖုန္းထုတ္ကာ..နံပါတ္တစ္ခုကိုႏိွပ္ၿပီးေခၚလိုက္သည္..။တစ္ခါမကိုင္..ႏွစ္ခါမကိုင္....။မအားလို႔ျဖစ္မည္..။ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းကိုင္ခ်ိန္ခ်က္ခ်င္းသိေစဖို႔စာတစ္ေစာင္ရိုက္ကာ ပို႔ထားလိုက္သည္..။
သူ႔တို႔ဘဲဘဲခ်င္းဘယ္လိုရွင္းရွင္းေပါ့...။
သည္းၫွာ ကားေပၚထိုင္ၿပီး စက္မႏိုးဘဲထိုင္ေနမိတာ ၂နာရီေလာက္ၾကာသြားၿပီ..။ဘယ္လိုမွစေမာင္းလို႔မရ...လက္ေတြတုန္ေနသည္..။ကိုယ္ကိုကိုယ္အားမရ..။စတီယာရင္ကိုကိုင္ထားသည့္လက္က အရက္သမားတုန္သလိုတုန္ေနသည္..။
စိုးရိမ္စိတ္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္ကာ...စ စက္ႏိုးလိုက္ ၿပီး..ဘီးလိမ့္ရံုသာခပ္ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းထြက္လာလိုက္သည္..။ပံုမွန္ဆို ျပင္ၪီးလြင္နဲ႔ မႏၲေလးဆိုတာ နာရီအမ်ားႀကီး ၾကာတာမဟုတ္...။ခုေတာ့ သူ႔ကားေမာင္းစေကးက လိပ္ကအေဖေခၚရေလာက္ေအာင္ေနွးလြန္းေနသည္...။
တစ္လိမ့္ခ်င္းေမာင္းလာသည့္ကားက မႏၲေလးအထြက္ေရာက္ေတာ့...သူေခြၽးေစာျပန္ေနၿပီ...။စတီယာရင္ကိုတင္းတင္းကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အားေပးရင္း မာန္တင္းလိုက္သည္....။
ဟင့္အင္း..သည္းၫွာ လြယ္လြယ္နဲ႔လက္မေလ်ာ့ႏိုင္ဘူး..။
ရပ္လိုက္..စိတ္တင္းလိုက္..ေမာင္းလိုက္နဲ႔...ျပင္ၪီးလြင္ ၂၁မိုင္ view point ေရာက္လာသည္..။ေမာင္းလာတာၾကာလာသည္ႏွင့္အမ်ွ စိတ္ကရဲလာသည္..။လီဗာ နည္းနည္း တင္ကာ...အေကြ့တစ္ခု အတက္...မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေန လာေနတဲ့ကားတစ္စီးကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ စတီယာရင္ ကို ေယာင္ၿပီး လက္လြတ္မိလိုက္ကာ...လီဗာ ဖိနင္းမိသြားသည္..။
ကားေခါင္းက လမ္းေဘးေျမနံရံဆီၪီးတည္သြားတာမို႔ မ်က္လံုးေတြကေဝဝါးသြားကာထိတ္လန္႔သြားသည့္စိတ္ေၾကာင့္..မ်က္စိစံုမိွတ္ၿပီးဘရိတ္ကိုအားကုန္နင္းခ်လိုက္သည္...။
ကားက..တံု႔ကနဲ ရပ္သြားၿပီး...တစ္ကြက္ခ်င္း ရုပ္ရွင္ျပသလို မွတ္မိလာတဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြ..။သူက ကားေမာင္းေနၿပီး ေဘးမွာ ေမာင္က ေသြးေတြစီးက်ေနသည္..။သည္းၫွာပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ေရရြတ္ေနၿပီး ေဒါသႀကီးေနပံုပဲ..။
''အား......ကြၽတ္..ကြၽတ္....အား...''
ေခါင္းက တဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္လာတာမို႔...ဖုန္းကိုထုတ္ကာ...ေမာင့္ဆီ... ဖုန္းေခၚလိုက္သည္...။
''ဟလို...ဘယ္သူလဲဗ်...''
''တိုင္း ဘယ္သြားလဲ...ဖုန္းေပးလိုက္ပါ...''
''ေရခ်ိူးေနတယ္ဗ်...ဘယ္သူလို႔ေျပာလိုက္ရမလဲ''
''ဖုန္းကိုနာမည္မွတ္ထားတာၾကည့္လိုက္...ဘယ္လိုမွတ္ထားလဲ..''
''ခ်စ္...ခ်စ္ေယာက်္ားတဲ့...''
''ေအး..သိရင္.အျမန္ေပးသင့္ေနၿပီမဟုတ္လား...''
ခဏေနေတာ့..ေရခ်ိူးခန္းတံခါးထုသံတဲ့အတူ.ေမာင့္အသံခ်ိူခ်ိူ ကိုၾကားလိုက္ရသည္..။
''ဟလို..ကိုကို...ဘာျဖစ္လို႔...''
''ငါ့ကိုလာေခၚ...''
''ဟင္...ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ..ဘယ္ကိုလာေခၚရမလဲ....''
''ငါ..ငါ..ကားနဲ႔ မင္းဆီထြက္လာ....''
''ဘာ...ကိုကိုရာ...အခုဘယ္မွာလဲေျပာ...ဖုန္းမခ်နဲ႔...ေမာင္ ဖုန္းေျပာေပးေနမွာမို႔...ေမာင္လာၿပီေနာ္...''
''ငါ့ကို မေအာ္နဲ႔...မဆူနဲ႔...''
''ဟုတ္ၿပီ..ဟုတ္ၿပီ..မဆူဘူး..ေမာင္ထြက္လာၿပီ...''
တိုင္းအခုမွဖုန္းဖြင့္ၾကည့္မိသည္...။ေန့လည္ကတည္းက ကိုကို႔အတြင္းေရးမွဴးက စာပို႔ထားသည္ပဲ..။တစ္ေနကုန္ ရိုက္ကြင္းေတြနဲ႔မအားလို႔ဖုန္းမကိုင္ျဖစ္..။
ကားကို လီဗာ မိုင္ကုန္တင္ၿပီးေမာင္းလာခဲ့သည္..။ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္မို႔...ဂရုစိုက္လည္းေမာင္းေနသည္မဟုတ္လား..။ကိုကို ခမ်ာေၾကာက္ေနရွာမွာ..။
21မိုင္ view point အေက်ာ္မွာ ကားတစ္စီး လမ္းေဘးထိုးရပ္ေနတာေတြ့သည္မို႔..ေဘးကိုအျမန္ကားထိုးကာ ဆင္းလိုက္ၿပီး..ကားတံခါးဆြဲလွပ္လိုက္သည္..။စတီယာရင္ေပၚကို ေခါင္းတင္ကာ တကိုယ္လံုးတုန္ေနသူ..။တိုင္းကားေပၚ အျမန္တက္ထိုင္လိုက္ေတာ့...ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး တိုင္းမွန္းသိတာနဲ႔....ရင္ခြင္ထဲပစ္၀င္လာကာ...
''ေမာင္...ေမာင္...ငါ..ငါေလ...ငါေၾကာက္လိုက္တာေမာင္ရယ္.....''
တိုင္း ကိုကို႔ တကိုယ္လံုးခပ္တင္းတင္းမလႊတ္တမ္းသိမ္းဖက္လိုက္ၿပီး...
''ေမာင္ေရာက္ၿပီ...မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့...ေမာင္ရိွတယ္...''
''အင့္...အီး...အင့္....ေမာင္ေရ..ငါ ေၾကာက္လိုက္တာ...အီး...''
စိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်ကာ ငိုေစလိုက္သည္..။တအားလန္႔သြားမွာ..။တိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ လန္႔သြားရသည္..။ဘာလို႔ ဒီေနရာမွလဲ...။တိုင္း မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြပ်က္ကာ ဆံႏြယ္ေခြေတြကို တိုးနမ္းေနမိသည္..။
ခဏေနေတာ့...ေခါင္းေမာ့လာၿပီး...
''ေမာင္...ေမာင္ေလအရင္ကငါေၾကာင့္ ေခါင္းကြဲသြားေသးတာလား...ဟင္...''
''ဟင္..ကိုကို..ျပန္မွတ္မိလာတာလား...''
''အကုန္ေတာ့မဟုတ္ဘူး...နည္းနည္းပဲ..ငါ ေဒါသေတြတအားထြက္ေနတာပဲ... ေမာင္က..ေမာင္က ငါ့ေဘးမွာ ေသြးေတြနဲ႔....ေမာင္..ငါ့ကို ေျပာျပငါသိခ်င္ေနၿပီ....''
''အင္းပါ..အင္းပါ...အရင္ဆံုး Hotel ကိုသြားရေအာင္ေနာ္...ကိုကို႔ကားကို အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္လာယူလိမ့္မယ္...လာ..သြားရေအာင္...''
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်က္ဝန္းနဲ႔ခပ္မဲ့မဲ့ေမာ့ၾကည့္လာသူရဲ့ ႏႉတ္ခမ္းပါးေလးကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ၿပီး...
''ေမာင္က မထိန္မခ်န္တစ္ခုမက်န္အမွန္အတိုင္းေျပာျပမွာမို႔...သြားရေအာင္ေနာ္..ကိုကို...''
ကားေပၚေပြ့တင္ကာ ခါးပတ္ေသခ်ာပတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္သည္...။အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း တိုင္းစိတ္မေကာင္း..။ဘယ္ေလာက္ေတာင္လန္႔ေနလိုက္မလဲ...။ေမာင္က အားလံုးေျပာျပမွာမို႔ နာက်င္ေအာင္ထပ္မလုပ္နဲ႔ေတာ့ကိုကို...။
.........
HTWO
Edit...16.1.2022