Sinir,Öfke,Üzüntü,Hüzün,Gerçeği öğrenmenin verdiği mutsuzluk ve mutluluk..duygu karmaşası.
Şu an içinde olduğum bu duruma anca bu ifade en net bir şekilde açıklayabilirdi. Duygu karmaşasının içindeydim,hemde çok büyük bir şekilde.
Şarkım için menajerimle buluştuğum günden sorna,eve geldiğimde kimsenin yüzüne bakmamıştım,bakamamıştım. Çünkü gereksiz bir konudan kavga çıkarmış ve sinirimi çok değer verdiğim arkadaşlarımın üzerinden atmıştım.
Odamdan çıkmıyordum. Sürekli ağlıyordum. Kalbim çok yanıyordu ve bu süre içinde içimi kimseye dökemediğim içinde kalbimde daha büyük bir ağrı vardı.
Yemek yemiyordum. Jimin her öğün kapımın üzerine en sevdiğim yemeklerden koyuyordu,ama almıyordum asla. Tek yaptığım koyduğu kaptaki suyu almak oluyordu. Su'dan başka bir şeyde içmiyordum.
Herkes mutsuzdu. Kimseden ses seda çıkmıyordu. O gün hoseok'un üzerinede çok fazla gitmemden dolayı onunda üzgün olduğunu biliyordum. Herkes harap haldeydi. Her gün gülüşmeler eksik olmayan bu evden artık ses seda çıkmıyordu.
- Bizim Yüzümüzden
+ Bizim Yüzümüzden
Yoongiye karşı sinirliydim. Taehyung'a yaptıklarımı ona da yapmak istiyordum,ama hayır yapmayacaktım. Tekrar bir olay çıksın istemiyordum. Tekrardan arkadaşlarımın gözünde gördüğüm o kırgınlığı görmek istemiyordum.
Kapım tıklatıldı. Öğle saatlerindeydik. Jimin benim için yemek getirmiş olmalıydı.
"J-jungkook.."
Sesi titriyordu. Kaç gündür benimle olan sorununun yoongi'den hoşlandığının benden önce teahyung'a anlatması yüzünden değilde başka bir sebepten dolayı olduğunu anlamış olmalıydı. Ama asıl olayı anlamıyordu. Bilmediği içinde üzerinde kocaman bir yük vardı. Canı yanıyor olmalıydı,ama benimki kadar yanamazdı.
Kapı sonuna kadar açıldı ve yatağımın hemen önünde duruldu. Arkam dönük olduğu için yüzünü görmüyordum. Görmekte istemiyordum. Eğer yüzünü görürsem canım acırdı. Onu bu hâle getirenin ben olduğum için canım çok daha fazla acırdı.
Saçlarımda bir el hissettim. Yawaşça saçlarımı okşuyordu. Minik kedi yawrusunu korkutmamaya çalışan dokunuşlarla aynı derecedeydi bana dokunan eller.
Elini sertçe ittim. Bunu yapınca ağzından bir hıçkırık kaçtı.
" Neden böyle yapıyorsun Jungkook?" ağlamaktan zar zor konuşuyordu.
" Git jimin"
"J-ungkook..böyle yapma lütfen.."
" Sana gitmeni söyledim jimin " Sesim bir duvar kadar sertti. Ve bu onu incittikçe daha da incitiyordu. Beni kaybetmekten korkuyordu. Korkmaması gerekiyordu,çünkü zaten kaybetmişti.
Bir kapı açılma sesi daha duyuldu. Jimin gitmemişti. Odaya biri daha girmişti.
"Odadan çıkar mısın jimin? "
Duyduğum ses kırgınlık içeriyordu. Onu'da kırmıştım. Neden olduğunu bilmediği halde onunla bağımı kesmeme çok fazla kırılmıştı. Ona önceden abim yerine koyarken şimdi aramızda bir gram bağ kalmaması onu çok fazla kırıyor ve incitiyor olmalıydı.
"N-neden?"
Daha fazla onun kırılgan sesini duymak istemiyordum. Sesi artık kulağımı tırmalıyordu. Duymak istemiyordum o sesi. Canımı çok fazla acıtıyordu. Her duyduğumda ölüyormuş gibi hissediyordum. Kırılgan sesinin benim yüzümden böyle olduğunu bilmek..çok daha fazla canımın yanmasına sebep oluyordu.
" Çık odadan jimin "
Sesimi soğuk ve mesafeli çıkarmaya çalışmıştım. Başarmıştım da. Ama cümlemi kurduğum kişinin daha da fazla kırılmasını sağlamıştım. Öyleki olduğu yerde bana olan bakışlarını hissedebiliyordum. Hıçkırıklarını duyabiliyordum. Bir kaç dakika bana öylece baktıktan sorna adım seslerini duymuştum. Odadan çıkmıştı. Bu sefer başka adım sesleri duymuştum. Yatağın önünde az önce Jimin'in bulunduğu yerde,dikilmişlerdi.
" Sorun ne Jungkook? "
Ondan hoşlanıyorum.
" Bir sorun yok "
İnanmamış bir şekilde kıkırdamıştı. İnanmayacağını biliyordum,ki aklı olan varsa inanmazdı da zaten. Canımın yandığı ortadaydı. Canım yanarken yanımdkailerinde canını yakıyordum.
" Öyle mi? Neden odandan çıkmıyorsun o hâlde Jungkook? Neden yemek yemiyorsun? Neden gelip bizimle konuşmuyorsun? Neden kardeşim yerine koyduğum kişi artık bana nefretle bakıyor? Neden aramızdaki bağları koparmada ısrarlısın Jungkook?"
Sonlara doğru sesi kırgın çıkmıştı. Biliyordum,bağlarımı koparmaya çalıştığım kişi beni kardeşi yerine koyuyordu. Canını çok yakmıştım bu yüzden. Ama oda benimkini yakmıştı. Aşık olduğum kişiyi almıştı benim ellerimden.
- Peki,o aşık olduğun kişi hiç senin olmuş muydu?
Olmamıştı. O izin vermemişti. Biliyordum,Yoongi olmasaydı büyük ihtimal Jimin bana aşık olacaktı. Ama onun yüzünden olmamıştı.
- Bencilsin Jeon
Bencil değildim. Bencil olanlar onlardı. Tek istediğim o'ydu. Sadece o'nu istiyordum. Neden vermiyorlardı? Neden izin vermiyorlardı?
" Git Yoongi "
" Gitmiyorum kook, kaç gündür bu haldeyiz ve sen tek kelime bile etmedin. Bugün ortalıkta neler döndüğünü öğrenmeden gitmiyorum. Anladın mı beni?!"
Sözleriyle hırsla arkamı dönmüştüm. Ama dönmemlede pişman olmuştum. Çökmüştü. Gerçekten çökmüştü. Göz altları morarmıştı. Yüzü,vücudu..berbat haldeydi.
Yataktan kalkıp yakalarına yapıştım. " Öğrenmek mi istiyorsun?!" sesim öfkeliydi.
" Evet,öğrenmek istiyorum!" bağırmıştı. " Kardeşim yerine koyduğum kişinin bana,bize neden böyle sik gibi davrandığını öğrenmek istiyorum!"
" Çok mu merak ediyorsun?! İyi öyleyse, Jimin'den hoşlanıyorum!"
Kaskatı kesilmişti. Gözleri donmuştu. Elleri yumruk haline gelmişti. Kardeşi yerine koyduğu kişinin sevgilisinden hoşlandığını öğrenmişti. Yıkılmış durumdaydı.
" Sen,sen onu benden aldın!,siz onu benden aldınız! " Konuşurken yüzüne bir yumruk geçirmiştim.
" Aşık olduğum kişiyi elimden aldınız!" bir yumruk daha atmıştım yüzüne,yüzü yana doğru düşmüştü. Hâlâ karşılık vermiyordu.
" Sadece beni sevmesini istemiştim.." Göz yaşlarım akmaya başlamıştı.
" Sadece,sikik bir sevgi istemiştim.."
Ağlıyordum. Göz yaşlarım onun yüzüne damlayıp onun göz yaşlarıyla buluşuyordu. İkimizde ağlarken ben onun yüzüne darbeler indiriyordum. Bağırıyordum. Bağırmalarımı arkadaşlarımın duyduğuna emindim. Artık öğrenmişlerdi,ondan hoşlandığımı biliyorlardı. Acaba o,o bunu duyunca nasıl bir tepki vermişti? Kırılmış mıydı? Daha da üzülmüş müydü? Canı çok yanmış mıydı?
" Kalbim çok acıyor.."
Karşımdaki bedenin üzerinden çekilmiş ve yatağımın önünde oturmuş ardından dizlerimi kendime doğru çekmiştim. Hemen ardından ise kafamı dizlerime gömmüş ağlamamı arttırmıştım.
" Sadece onun beni sevmesini istemiştim..sadece o sevsin,sadece küçük bir sevgi. Sadece ve sadece bir sevgi istemiştim ondan.."
Karşımdaki bedeni görmüyordum. Ama ağladığını hıçkırıklarından anlayabiliyordum. Fakat,sadece o ağlamıyordu. Kapının önünde ki bedenler..onlarında ağladığını anlayabildiğim sesleri..
" Neden,neden beni değilde seni seviyor? Neden hyung? Neden? Neden seni seviyor? Neden beni sevmiyor? Neden,neden bir kere bile doğru düzgün bir sevgi alamıyorum birinden? Neden biri beni karşılıksız sevmiyor? Neden,neden?"
Karşımdaki bedenin hıçkırıkları durmuştu. Ona günler sorna ' hyung ' demiştim. Bunun şokunu atlatıyor olmalıydı.
Olduğum yerde daha da sarsılıp ağlarken vücudumda kollar hissettim. Bana,sarılıyor muydu? Sevgilisini seven kişiye sarılıyor muydu?
" Seni seven çok kişi var kook,öncelikle ben,jimin,hoseok,namjoon,jin..ve özellikle de teahyung..hepimiz seni karşılıksız seviyoruz" Elleri saçlarımda dolaşmaya başladı.
" Jimin seni ,senin istediğin gibi sevmiyor olabilir. Ona karşı duygular besleyebilirsin. Ama sırf o beni seviyor diye bana neden nefret besliyorsun Jungkook?"
Bana sarılan vücuda sarıldım. Oda bana daha sıkı sarıldı. Abimdi değil mi?
" Sende onu seviyorsun "
Bir kaç kez yutkundu,yanaklarıma öpücükler kondurdu. Sonrasında titreyen sesiyle konuşmaya başladı.
" Eğer sen bu halde onun için çırpınıyorsan Jungkook,bu ilişkiyi bitirmeye hazırım "
Bitirecek miydi? Benim yüzümden mi? Sırf ben onu seviyorum ve bu yüzden bu haldeyim diye mi?
Abi'me daha sıkı sarıldım. Hiç sarılmadığım kadar sıkı sarıldım hemde.
" İstemiyorum " dedim. " Aranıza girmeyi istemiyorum,benim yüzümden ilişkinizi bitirmenizi istemiyorum. Hyung,lütfen yapma bunu"
Gülümsedi,mutlu olmuştu.
" Bitirmeyeceğim " tekrardan yanaklarıma bir öpücük kondurduktan sorna geri çekildi. " Ve sende artık eski haline geleceksin,anlaştık mı?"
Gelebilir miydim?
" Seni bu halde görmek istemiyorum Jungkook,bu halde görünce daha da kötü oluyorum. Kaç gündür,hepimiz senin için perişan haldeyiz. Lütfen beni kırm-"
" Onlara bir özür borçluyum " Sözünü kesip aklımdaki ilk cümleyi söyledim. Özür dilemem gerekiyordu hepsinden de.
Kafasıyla beni onayladı ve ayağa kalktı. Üzerini düzelttikten sorna elini bana doğru uzattı. Elini tutup ayağa kalktım. Beraber kapıya doğru yürüdüğümde kapının girişindeki ağlayan jimin'i gördüm. Elimle ensesini okşadıktan sorna sahte olduğunu belli eden bir gülümseme sunmuştum ona.
Gülümsememi görünce gülümsemişti. Kafamı sağa yatırıp arkadaşlarımı görmüştüm. Hepsi bitik bir haldeydi. Çökmüşlerdi. Yıkılmışlardı. Benim yüzümden di. Hepsinin böyle olma sebebi bendim. Onlara da aynı şekilde bir gülümseme sundum. Sorna salondaki koltuklara yöneldim. Hepsi orada konuşmak istediğimi anlamıştı.
Koltuklara oturduğumda hepsi karşımda dizilmişti. Hepsinde gözlerimi gezdirdim. Tek tek yıkılmış bedenlerini,yüzlerini inceledim. Boğazımı güçlükle temizledim ve konuşmak için ağzımı araladım.
" Özür dilerim " dedim kısaca. Kısa bir özür olabilirdi ama içinde bütün pişmanlığımı belirtiyordu.
" Hoseok o gün üzerine çok gittiğim için, namjoon sana karşı geldiğim için, Yoongi sana sebepsiz yere kötü davrandığım için,Jimin " yutkundum. " Senden sana karşı karşılıksız duygular besleyip seni sırf beni sevmedin diye bu hâle getirdiğim için,jin hyung benim için en sevdiğim yemekleri yapıp üşenmeden her gün kapıma göndermene rağmen ısrar edip yemediğim için,Sizden,sizi bu hâle getiren kişi olduğum için..özür dilerim "
Hepsinin gözünden akmak için direnen göz yaşlarını görebiliyordum. Konuşmak için ağızlarını açmışlardı ki onları durdurdum ve bir kaç gündür aklımda olan düşünceyi arkadşalarımın önüne sundum.
" Sizleri kırmak istemiyorum. Daha fazla kırıldığınızı görmek istemiyorum. Burda olduğum sürece sizi kıracağım. Daha fazla bu halinizi görmek istemiyorum. Özellikle hâlâ içimde karşılıksız bir duygu yaşıyorken,sizi daha fazla kıracağımı biliyorum. Beni anlayışla karşılamanızı istiyorum. Ben, BTS'den ayrılmak istiyorum "
Bütün gözlerin şaşkınlık ve kırgınlıkla bana döndüğünü görebiliyordum. Özellikle de jimin'in hâlâ ona karşı olan duygularım yüzünden ayrılmak istediğimi duyduğunda ki yüz ifadesi..gözlerimi ondan çektim. Daha fazla o duyguyu görmek istemiyordum.
" Bende ayrılmak istiyorum " Duyduğum sesle kafamı kaldırdım.Hemen ardından bir başka ses,sesler birbiri ardına kesilmemişti.
" Bende ayrılmak istiyorum "
" Siz yoksanız benim burda bir işim yok,bende ayrılıyorum "
'' sanırım artık bir dükkanda aşcı olacağım,bende artık grupta yokum "
Sırasıyla Yoongi,Namjoon ve jin konuşmuştu. Bu sefer ağzını konuşmak için açan jimin'di,konuşurken bana bakıyordu. Gözlerimin içine.
" B-benim yüzümden dağılan bir grupta bulunmayacağım "
Grup onun yüzünden dağılmıyordu,benim yüzümden dağılıyordu.
Sessizliği bozan hoseok'tu.
" Tek kaldık amına koyayım,tek başıma grubu ilerletemeyeceğime göre bende artık sanırım hademe falan olurum,jin sence benden ne olur?"
" Senden bir bok olmaz Hoseok "
" Sesi duydunuz mu?"
" Ne sesi?"
" Kırılan kalbimin sesini "
Hosek ile jin'in atışmalarına gülmüştüm ama,ama benim yüzümden grubun dağılmasını istemiyordum. Onlar buralara kadar gelebilmek için çok emek vermişti. Benim yüzümden emeklerinden vazgeçmelerini istemiyordum. Gözümden akan bir damla yaşı elimin tersiyle sildim.
" Benim yüzümden emeklerinizin boşuna gitmesini istemiyorum,lütfen gru-"
" Sende emek verdin Jungkook " gözlerimi namjoon hyung'a çıkardım.
"İçimde hâlâ bitmeyen bir duygu varken,ben,ben burda kalamam hyung. En azından bir süre,sadece bir süre dinlenmek istiyorum. "
" G-geri dönecek-ksin d-değil mi?" Kendini hıçkırmamak için zor tutan jimin'e döndüm. Kendini suçladığını biliyordum. İçinden ' her şey benim yüzümden ' diyerek kendini mahvettiğini biliyordum ama hayır,onun yüzünden falan değildi. Benim hastalıklı duygularım yüzündendi her şey.
" Döneceğim hyung " demiştim. Der demez bana sarılmak için gelen jimin ile olduğum yerde kas katı kesilmiştim. Gözlerimi onay almak istercesine Yoongi hyung'a çıkardım. Reddeder,kötü bakışlar atar sanıyordum fakat öyle olmamıştı. Hyung'um bana öyle güzel gülümsemişti ki olduğum yerde şaşırmış ve kollarımı direkt olarak jimin'e sarmıştım. Bana çok güzel sarılıyordu. Sarılırken sık sık nefes aldığını ve göz yaşlarını hissedebiliyordum.
" Her şey benim yüzümden.." demişti kulağımın hemen altında kısık ve ağlamaklı bir sesle.
" Değil " dedim ve yüzünü elleriöle kavrayıp yüzlerimizi aynı hizaya getirdim. Sağ baş parmağım ile göz yaşlarını silerken kafamı olumsuz hâlde sallıyordum.
" Hiç bir şey senin yüzünden falan değil,hepsi benim yüzümden. Anlaştık mı? Her şey beniö yüzümden. Her şeyi içimde de yaşayabilirdim. Ama öyle yapmadım,kendini suçlama jimin. Lütfen,senin bir suçun yok tamam mı?" kafasını evet anlamında bir kaç daha sallayıp göz yaşlarını akıttıktan sorna tekrardan bana sarıldı. Bende ona sarıldım.
O gün ilk defa jimin'e kendi duygularımla değilde arkadaşça sarılmıştım. Bu ilk defaydı fakat son değildi. Artık onu her gördüğümde vazgeçtiğimi kendime hatırlatacaktım. Wazveçmiştim zaten,ama bunu kendime sürekli hatırlatıp hastalıklı duygularımdna vazgeçmeyi planlıyordum. Düşündüğüm gibi kısa süreli bir ayrılık,bana iyi gelebilirdi. Belkide fazlasıyla iyi gelirdi. Bilmiyordum,tek yapmam gereken bu evden kısa süreliğine uzaklaşmak ve jiminle göz göze bile gelmeyip duygularımı kalbimin en karanlık bölgesine gömüp yok etmekti. Umarım dedim içimden,umarım bu ayrılık ondan daha fazla hoşlanmama sebep olmazdı. Umarım ondan vazgeçebilirdim. Umarım..başarabilirdim.