"What happened, Jem?"
"Blood complication, Ma. He needs immediate BMT... or else baka hindi na kayanin ng blood transfusion lang." Dagdag ko. Na-stabalize naman ang kondisyon ni Jj. Pasulpot sulpot lang ang lagnat niya.
"You look tired, hija. You can rest for a while. Ako muna ang magbabantay kay Jj."
Tumango ako. Mama ordered one of the maids to accompany me pauwing bahay. Pero pagkalabas ko ng PICU, nanghina ako, umikot ang paningin at nagdilim.
"Ma'am Jem!"
The next thing I knew nang magkamalay ako ay may nakasaksak nang IV sa braso ko. Nakahiga ako sa isang hospital bed sa loob ng isang silid.
I called for the nurse who's currently attending me. "What happened?"
"Nahimatay kayo Ma'am due to fatigue and stress. Kailangan niyo po ng total bed rest. Bawal po muna kayong bumangon at umalis sa higaan niyo Ma'am." Pigil niya sa akin nang magtangka akong bumangon.
"I'm okay. My baby needs me."
"The last thing Jj needs is a mother as stubborn as a bull." Saad ng baritonong tinig mula sa nakabukas na pintuan ng silid.
Pumikit ako nang mariin nang may pumintig sa sentido ko. Am I delirious? Naturukan ba ako at nasobrahan ng gamot? Why am I hallucinating? Why does the guy looks like Altair Jairus Narvaez?
Bumalik ako sa paghiga at tumitig sa puting kisame. Ganoon na ba kalala yong pagod ko na nag-iimagine na ako? Imposible namang nami-miss ko siya. Bumilang ako nang hanggang lima. Pumikit at muling dumilat. Hanggang sa-
"Sedate her if she forces to get up." Bilin ni Altair sa attending nurse na ngayon ay nakalapit na. Siya nga! Wala nang iba. What is he doing here? Kailan pa siya umuwi?
"I never expect seeing you again in a hospital bed looking so weak and distress."
"Why? Did you thought of us meeting in some fancy restaurant while eating dinner-"
"That's far from my imaginations."
"What are you doing here?" Tanong ko. I think he already knew. Of course, he has his ways.
"Visiting my son and my sick wife who thought she's still in control of the things happening around her."
"You're not needed here. Mas magkakasakit ako kung makikita ko 'yang pagmumukha mo. Get lost."
I already canceled his restraining order one year after the incident happened. But he never showed up again. Not until now.
"Still full of pride. I wonder where your pride would take you-"
"What? Waiting for me to beg on my knees? That won't happen."
"Then, brace yourself. It seems that Jj is not your top priority. Losing him-"
"He won't die!" Sigaw ko. Thinking of Jj, lifeless, makes my blood boil to anger.
"Who decides who to live and die? You're not god, Jem."
Hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya. Dama ko. At isinampal lang niya sa akin ang katotohanan na hindi ko kontrol ang anumang bagay. At mas lalong hindi ko hawak ang buhay. Na kahit ayoko at pigilan ko, wala akong magagawa. Kagaya noon. Hanggang ngayon.
Bumaling ako sa ibang direksiyon. "Leave. I want to rest."
"Get well. I'd like to see you on your bended knees, begging for my help."
My jaw clenched. I gritted my teeth in agony. Hati ang emosyon ko. Galit para sa kanya at awa para kay Jj. It was all his fault. If Maicah didn't get into that accident, I will not be put into this shit neither Jj!
Kasalanan lahat 'to ni Narvaez. Nadagdagan ang pagnanais ko na talunin siya at paluhurin siya balang araw. I'd like him beg for mercy too! Siya dapat ang magmakaawa at hindi ako!
Naiyak ako sa sama ng loob. Dahil bali-baliktarin man ang sitwasyon, I know I'll be needing his help. Alang-alang sa kapakanan ni Jj. I've promised Maicah that I'll do everything for him.
Kung kinakailangan kong itapon at lunukin ang pride ko, gagawin ko. Para sa kaligtasan niya. If I have to kneel and beg, I'll do it. It won't kill me to lower my pride. Hindi ko ikamamatay but Jj might kung patuloy akong magmamatigas.
With a heavy heart, pinilit kong matulog kahit na ang dami kong nabuong plano sa isip ko. I received the doctor's signal for me to be discharged the next morning. Dinaanan ko lang si Jj sandali sa PICU bago ako umuwi ng mansion.
I'm tired physically and mentally. The only thing that makes me going is my hope that Jj will recover soon and that this will be over soon.
Nang makababa ako nang hagdan, the mayordoma informed me that Altair requested for me in the lanai. Kaya nagtungo ako doon. A breakfast was served on the table. Kita ko din ang dalawang tasa ng umuusok na kape.
I always appreciate coffee pero nang makita kong galing sa kanya, I don't think I'll be able to enjoy it.
"Good morning-"
"Walang good sa morning when it comes from you."
"Grumpy as ever, dear wife."
I glared at him. Akma akong pipihit pabalik sa loob ng masion nang muli siyang magsalita.
"Have a seat. Join me. I'm hungry."
"For sure you can eat without me."
"I can. But I want my wife to join me for breakfast. Is that too much to ask?"
"Anong arte 'to Narvaez? Cut the drama. I'm not interested." I have so much drama running in my life. I don't need an additional one.
Humalakhak siya na parang may nakakatawa sa sinabi ko. "Seat." Utos niya na sa tonong wala akong choice kundi ang sundin siya kaya napilitan akong umupo. Iisipin ko na lang na na-tempt ako sa coffee.
"Walang lason 'to?" Tanong ko.
"Meron. Would you still drink it?" Taas-kilay niyang tanong.
Tinignan ko siya nang walang emosyon. Bago ko kinuha ang tasa at unti-unting humigop ng kape.
"Now, let's eat in peace." Saad niya nang makalipas ang ilang segundo ay mapagtanto kong walang nangyaring masama sa akin. Hindi bumula ang bibig ko o ano pa man.
"Why are you doing this?" Tanong ko sa kalagitnaan ng pagkain namin.
"Doing what?"
"Inviting me for a breakfast, eating together-"
"Isn't this what normal couples do?"
"Normal couples. We're far from being normal couples."
"So, how do you call these set-up? Is it charade?" Aniya sa himig na may nais ipakahulugan.
"What do you want?" Diretso kung saad. I hate it na pinapaikot niya lang ang conversation namin. I still have to go to the hospital. "Why did you showed up suddenly?"
"Eat. Lumalamig ang pagkain." Pag-iiba niya sa usapan.
Damn! He's slowly getting into my nerves. Nauubusan ako ng pasensya. Pag ako hindi nakapagpigil baka maihagis ko sa kanya yong bread knife!
"What do you need?" I impatiently asked.
"It's you who needs me. Just say the magic word and I'll do it."
"What magic word are you talking about?"
"I'm sure you know what I mean."
Nagtitigan kami nang ilang sandali hanggang sa sumuko ako. I stood up. "I'm done."
"I expect you to be more grateful."
"Thank you." Labas sa ilong na pahayag ko. Tinalikuran ko siya at nagsimulang maglakad palayo.
"I supposed you've made up your mind." Lumingon ako sa kinaroroonan niya. Tumayo siya at naglakad palapit sa akin.
"I see no reason to stay any longer. I'm heading off to the airport. I have to catch my flight back to Dubai." He informed me while looking at me intently.
"You're on your own." Dagdag niya bago ako nilagpasan. "Whatever happens to Jj, blame it to yourself."
"Hah! Don't hurl your fault back at me. It is you who made him like that." Sisi ko. Nagpipigil lang akong ibulalas at isa-isahin ang lahat ng kasalanan niya. Pero tila hindi siya affected sa sinabi ko. Taas-noo niya akong nilagpasan.
Naiwan akong nakatayo at nakatunganga sa lanai nang ilang sandali. Hindi ko alam kung bakit tumutulo ang mga luha ko. Parang tanga lang. It feels like something bad will happen if I let him go. My instinct told me.
Nakausap ko si Doctor Mike kanina. It's been three months at wala pa ring mahanap na matching donor. If this continues, hindi na kakayanin pa ng katawan ni Jj.
"You're letting this happen, again? Ang daya-daya mo." Bulong kong hinaing sa Kanya. I hope he hears it. Noong una, magulang ko. Tapos si Ate. Ngayon naman ay si Jj. Bakit hindi na lang ako? Take me instead! I might not be able to survive the pain of losing someone I dearly love, again.
"Just say the magic word and I'll do it." Pag-eecho ng mga katagang sinabi ni Altair kanina.
So ano 'yon? Hahayaan ba niya talagang mamatay si Jj? Anong klase siyang ama? Nadagdagan ang galit na kinikimkim ko sa kanya. How dare him?! This is all his fault. At siya pa ang may ganang magmataas!?
Hihintayin niya talagang magmakaawa muna ako bago niya tulungan si Jj? Why was he so sure that he can help? That I needed him? Did he undergo HLA typing already?
Nasa ganoon pa rin akong estado nang tumunog ang phone ko.
"Hello?"
"Ma'am, si Jj po..." She said something about may baby's condition getting worse again. Damn Altair for this! Hindi na ako nag-isip pa. I asked my bodyguard slash driver to follow Altair's car.
"Head straight to the airport." I dialed his number. Ngunit nire-reject lang niya. Ang sarap niyang murahin. Sinasadya ba niya? Bakit bigla siyang pakipot? Does he know I've changed my mind?
"Manong, pakibilisan." I might missed his flight. Ayokong dumating sa airport at malaman na kaaalis lang ng plane. Ayokong maghabol hanggang Dubai.
Dali-dali akong bumaba at patakbong pumasok sa entrance ng NAIA. Iginala ko ang paningin sa kabuuan ng lobby ng airport. I spotted him taking the escalator while holding his suitcase.
Ugh! Muli akong tumakbo. I called out for his name but it didn't reach him. Nagmadali akong umakyat sa escalator para lang maabutan siya. I can't allow him to go back. My son needs him! Malakas ang hinala kong Mama Claire has already asked for his help. He just wanted to prolong my agony hanggang sa mangyari ang gusto niya.
Fine! Pagbibigyan ko siya alang-alang kay Jj.
"Altair!" Tawag kong muli pero hindi siya lumingon. Malakas na ang boses ko dahil napapalingon na ang ibang mga taong nasa paligid. I reached for the second floor. Mas binilisan ko ang pagtakbo until I got a hold of his arm. Kunot-noo siyang tumingin sa akin. He doesn't look surprise at all. I rolled my eyes in annoyance.
"Don't go." Bulong ko. Hindi ako makatingin nang diretso sa kanya.
"Just say the magic word and I'll do it." Naalala kong muli sa pahayag niya.
"Please... I need your help."
"I can't hear you." Saad niya sa seryosong tinig. I met his eyes. Blangko. Walang emosyon. Ganito ba siya ka-cold? I realized I'm facing the heartless and ruthless business tycoon that the media has been talking about.
"Jj... your son needs you. Please, don't go." Saad ko sa mas malakas na tinig.
"Where's the begging?"
"I beg you. Please?" Saad ko. Nabibingi ako sa lakas ng kabog ng dibdib ko dahil sa pagod. I'm not nervous. I can easily play this role. Madali lang umarte at magkunwaring sincere.
"You don't look begging, my wife. Try harder." Bulong niya nang mas lumapit pa sa akin.
Does he see through me? Alam ba niyang ang paglunok ko ng pride ko ngayon ay pakitang-tao lang? Napakagat ako ng ibabang labi ng mapansing halos pinagtitinginan na kami ng mga taong naglalakad at ng mga taong tila naghihintay roon.
"Please..."
"Why don't you cry a bit? You need to be more convincing at least." He whispered in a stern voice.
Can't he see? I'm trying. I already ate my words. Nilunok ko na pati pride ko. Ano pang gusto niya?!
Unti-unting tumulo ang luha ko. He's a monster. I swear, someday, ibabalik ko lahat ng pait at sakit pati ang kahihiyang idinulot niya sa akin at kay Maicah! I promised.
Napalunok ako. Pigil ang mga luhang namamalisbis sa mga pisngi ko. Humugot ako nang malalim na hininga.
I never left his eyes. I looked at him as I slowly bend my knees in front of him. "Please. Para kay Jj..." my voice cracked. I saw the triumph and satisfaction in his eyes.
You can laugh at my misery for today pero sa akin pa rin ang huling halakhak. You will pay a high price for this Narvaez!
"Hey, young man! Forgive her."
"She's too pretty to be begging at you."
"Oh, men! Where are your balls?"
"Grabe, yong babae talaga lumuhod?"
"Lover's quarrel."
"Just let him go. He doesn't deserve you, girl!"
Hati ang reaksiyon at komento ng mga taong nasa paligid. Some even took photos. Hindi ko namalayan kung paano kaming nakaalis sa airport at nakabalik sa hospital.
Wala akong kibo. Wala akong maramdaman. I want to shut off my whole system for a while. I want to get away from the people around me. Hindi ko akalain na pwede pala ang ganitong pakiramdam. Yong halos wala ka nang maramdaman dahil sa sakit at pagod.
I can hear them talking. Si Altair, si Mama at Papa at ang mga doktor ni Jj. Pero halos tagos sa kabilang taenga ko ang pinag-uusapan nila. Hindi ko maintindihan at wala akong maunawaan. Isa lang ang tumatak sa isipan ko. Matagal na niyang isinagawa ang HLA typing. They matched each other's tissue. Pero ngayon ang schedule ng transplant.
"Im sorry, Jj. Mommy's weak. I am not strong enough ... sorry." Bulong ko nang hawakan ko ang kamay ni Jj bago siya ipinasok sa OR.
He never told me anything about it. Dahil gusto niyang ipamukha sa akin na kailangan ko siya. That Jj and I won't make it without him. He wanted to prove that I am weak. And that I have no control of anything. That the power still belongs to him.
Kailangan pa niya akong ipahiya sa harap ng maraming tao? Is this his revenge for what I did to him?
Wala akong kibo kahit na kinakausap ako ni Mama. Jj will be fine. Gagaling na siya. Iyon ang alam ko. With that in mind, I walk away. Away from them. Yong literal na malayo. Gusto kong mapag-isa.
I am not okay.
Ang unfair lang. Kasi kung sino yong masama, sila yong hindi napaparusahan. Kung sino ang may kasalanan sila yong maayos ang kalagayan. Why does this world's system go that way? Nasaan ang hustisya?
Wala sa sariling umalis ako sa lugar na iyon. Palabas na ako sa hospital nang makita kong sinusundan ako ng boddyguard ko.
I used my other phone to call Tan. He asked how was Jj but when he heard my voice, lacking energy, he got worried. Hindi ko sinagot ang mga tanong niya. Isa lang ang nais ko ng mga sandaling iyon, ang magpakalayo-layo.
"Get me out of here," I whispered.
♥