Sevgiyle kalın.
19. Bölüm: Kanayan Yaralar
Cemre saçını yüzüne gelmeyecek şekilde tepeden bağladı. Dışarısı bu kadar soğukken buranın sıcak olmasına anlam veremiyordu. Yan tarafta oturan orta yaşlardaki renkli giyinimli kadına, yanındaki aynı yaşlarda yapma sarışın, hoş giyinimli ve saçı başı dağılmış kadına, birde kendi yaşlarında dikkat çekici giysilerle oturan kadına başıyla selam verdi. "Allah kurtarsın."
"Saol bacım seni de." Dedi kendi yaşındaki kadın.
Cemre merakına yenik düştü. "Neden biradasınız?"
"Ben hırsızlıktan bacım." Dedi renkli giyinimli kadın. "Haftada bir girer çıkarım."
"Ben gece klübünde kimliksiz yakalandım bacım." Dedi aynı yaşımdaki kız.
Bakışlar sarılın kadına dönse bile konuşmamıştı. "Seni kim yoldu?" Dedi renkli giyinimli kadın.
"Ben yoldum asıl! O yellozu! Kocamın genç sevgilisini dövdüm." Bir kaç saniyelik sessizlikten sonra kadın kendine gelip cemreye döndü. "Nasıl düştün buraya?"
"Benimki bir aşk hikayesi bacım." Dedi Cemre içtenlikle.
"Anlat hele." Dedi renkli giyinimli kadın. Kadınlar dikkatini ona verdiğinde Cemre gaza gelmişti.
"Bunda ta yıllar önce.." Cemre bütün ayrıntılarla birlikte Denizle yaşadıklarını tanımadığı üç kadına anlatmıştı. Arada durup Levente sövmeyi ihmal etmemişti. "İşte böyle oldu."
"Vay be!" İlk tepki kendi yaşındaki kadından gelmişti. "Ne aşklar var."
"Yine de sen çok güvenme kuzum." Dedi sarı saçlı kadın. "Erkek milleti ne olsa."
"Bu yoluğa bakma. Belli ki delikanlı çok seviyor. Sen kalbini dinle. Ne diyor sana?" Renkli giyinimli kadın elini Cemrenin dizine koydu.
Cemre sağ avuç içini kalbinin üstüne bastırdı. Gerçekten konuşmasını beklemiyordu. Derin bir nefes alıp kafasını duvara yasladı. "Bir şansı hak ediyor be abla."
"O zaman vazgeçme kızım."
"Vazgeçmiyorum." Dedi cemre hırsla. "Biraz da ben savaşacağım."
"Helal sana!" Dedi aynı yaşıtındaki kadın.
"Aferin kız!" Dedi renkli giyinimli kadın.
"Cemre Solmaz." Polis memuru yanlarına geldiğinde cemre ayaklandı. "Çıkıyorsun."
Kapı açılırken Cemre arkasına dönüp kadınlara sarıldı. "Allah kurtarsın bacılarım!"
Cemre polis memurunu takip edip komiserin odasına vardığında Denizi görmesiyle gülümsedi. Deniz'in sinir uzaktan bile hissediliyordu. "Kolay geldin komiserim." Dedi Cemre sevimli sevimli gülümserken.
"Geç otur kızım." Deniz'in karşısına geçirip oturdu. Deniz'in bakışları sadece komiserdeydi. "Seni bir kerelik görmezden geliyoruz. Bir daha sakın." Dediğinde Cemre kaşlarını çattı.
"Neden?"
"Cellat oğlum zamanında çok yardım etti bize."
"Yani sırf tanıdığınızın tanıdığıyım diye size verilen görevi layığıyla yapmıyorsunuz. Benim bacılarım içerdeyken ben torpille nasıl çıkarım?"
"Cemre ne saçmalıyorsun?" Dedi Deniz geldiğinden beri ilk defa cemreye bakarken. "İsmet abi biz bi yalnız konuşabilir miyiz?" Dediğinde komiser ve beni getiren polis odadan çıkmıştı.
"Ne bakıyorsun?" Dedi Cemre sanki suçlu denizmiş gibi.
"Cemre benim sinirimi bozma! Bırakır giderim seni." Dedi Deniz tehditkar sesiyle. Cemrenin gözü korkmuştu. Bunu yapabilir miydi? Evet yapardı. Eliyle ağzına görünmez bir fermuar çekti.
Deniz ayaklanıp kapıyı açarak başkomiseri çağırdı. Adam cemreye dik dik bakarken cemrede aynı şekilde karşılık veriyordu.
"Oğlum bakın buraya." Dedi komiser kapıya doğru bağırırken. Polislerden biri içeriye girdi. "Eşyalarını getirin."
"Ben alırım." Dedi Cemre ayaklanırken. Polisle birlikte odadan çıkarken Deniz arkasından baktı. Delirmesine az kalmıştı.
"İşin zor." Dedi komiser gülerek. Deniz anlamayarak adama döndüğünde. "Biraz dikenli biri."
"Biraz değil abi, tam bir kaktüs!" Deniz sinirle güldü.
"Uğra bir ara konuşalım. Kimmiş bu seni bu kadar endişelendiren hanım kız anlatırsın."
"En kısa zamanda abi." Dedi Deniz kalkıp vedalaşırken. "Ben benimki başına daha azla bela açmadan alayım. Her şey için saol." Deniz odadan çıkıp etrafta cemreyi aradı. Göremeyince birlikte çıktığı polis memurunun kolundan tuttu. "Furkan kardeşim, yengen nerede?"
"Abi vedalaşmak için aşağı indi." Deniz içinden sabır çekip aşağı indi. Nöbetçi polise başıyla selam verip koridorun sonundaki Cemreye yürüdü. Parmaklıklara tutunmuş birileriyle konuşuyordu. Fark etmesi için ona seslenecekken durdu. Ne konuştuklarını merak etti.
"Hakkınızı helal edin bacılar." Dedi Cemre duygusal bir sesle. Sanki yıllardır tanışıyor gibiydi. Deniz, Cemrenin bu anlam veremediği hallerine gülerken buldu kendini.
"Dediklerimi unutma kız! Kalbini dinle." Cemre kadını onayladı.
Konuşmanın bittiğini anlayınca Cemreye seslendi. Cemre yanına giderek Denizi kolundan tuttu. "Gel seni kader arkadaşlarımla tanıştırayım."
"Cemre ne kaderi ne arkadaşı?" Deniz cümlesini bitirmeden kendini üç kadının karşısında bulmuştu. "Merhaba." Dedi başını sallayıp.
"Bu da size anlattığım kişi Deniz."
"Ağam?" Dedi renkli giyinimli kadın. Diğer iki kadın tanımasa bile o tanımıştı. Sonra cemreye döndü. "Kız sen ağaya mı?" Dedi cümlesini tamamlamayarak.
"Evet abla." Dedi cemre.
"Geçmiş olsun hanımlar." Dedi Deniz daha fazla dayanamayarak. "Cemre artık gidelim mi güzelim?"
"Olur." Dedi Cemre dönüp son kez el salladı. Deniz'in yanında sessizce karakoldan çıktı. Deniz hiç konuşmuyordu. Birlikte Deniz'in geldiği arabaya bindiklerinde cemre kendini koltuğa bıraktı. "Kızdın mı?" Dedi Cemre sessizliği bölerek.
"Cemre kaza yapabilirdim." Dedi Deniz düşünmek bile istemeyerek.
"Ama yapmadım." Dedi Cemre kendine göre mükemmel olan savunmasıyla. "Araban için endişelendiysen-"
Deniz arabayı durdu. "Sikmişim arabasını!" Dedi aniden. "Cemre aklım çıktı sana bir şey olacak diye."
"Deniz abartma." Dedi Cemre. "Araba sürmeyi biliyorum."
"Cemre sadece üç kere denedin. Araba sürmeyi biliyorum diyemezsin."
Cemre elini Deniz'in yamağına götürdü. "İyiyim Deniz." Dedi Güler yüzle. Denizi nasıl sakinleştireceğini biliyordu. Deniz avuç içine öpücük bıraktı.
"Budan sonra haber ver." Cemre başıyla onaylayıp geri çekildi.
Denizede arabayı geri çalıştırdı. Tam gideceklerken "Deniz dur!" Diye bağırdı cemre.
"Ne oldu yine?" Dedi Deniz.
"Pasta, pasta diğer arabada kaldı."
"Ne pastası?" Dedi Deniz anlamayarak.
"Ama sürprizdi. Neyse nasılsa bir tane daha var." Cemre süprizlerinden birinin açığa çıkmasıyla birlikte yüzünü düşürdü. "Bugün Yağmur ablanın Doğum günü." Dedi onaylamasını istercesine. Onay gelince devam etti. "Damalaya mum üfletecektim. Annesinin anısını yaşatsın diye. Böyle şeyler belki senin için önemsizdir ama Damla için çok önemli."
"Ama ya üzülürse?"
"Bugün için zaten üzülecek. Bizim işimiz ise onu üzmeden bu günü atlatmak. Annesi için Dilek tutacak, annesini unutmadığımızı görecek."
"Cemre emin misin?"
"Eminim Deniz. Bana güven."
Bir pastanenin önünde durup yaş pasta aldılar. Neyse ki cemre o hengamede hediyesini çantasına atmayı akıl etmişti. Birlikte tekrar yola çıktılar.
"İkinci sürpriz ne?" Dedi Deniz cemreye doğru.
"Söylersem ne analımı kalır?" Cemre küçük bir çocuk gibi omuz silkti.
"Cemre bir sürprizi daha kaldıramam."
Cemre derin bir nefes aldı. Tam olarak aklından geçtiği gibi anlatacaktı.
"Beni aşk olarak kimse bu kadar güzel sevmedi. Hep kırıldıkları yerde camlarını ilk bana batırdılar. Canım yandı ama sustum. Sevgi dedim buna. Ne bileyim işte. Böyle sandım sevgiyi. Ama değilmiş Deniz. Bunu bana sen anlattın. Kırıldıkça bana batmasın diye yapıştırdın tüm camlarını." Cemre elini Deniz'in eliyle birleştirdi. "Bana hislerini kontrol etme dedin. Bende öyle yapıyorum."
"Birden bire mi yani?" Deniz şok içindeydi.
"Dün seni ablanla konuşurken duydum. Aileni anlatırken ona beni de anlattın. Herkese yalan söyleyebilirsin ama ablana asla söyleyemezsin."
"Haklısın." Dedi Deniz.
"Deniz ben sana sormadan bir şey yaptım. Ama kötü bir niyetim yok. Sadece hayatımda ol istiyorum." Derin bir nefes aldı. "Abimle annemi çağırdım."