"Pretzhel."
A shiver run down her spine when she heard her name. Was it excitement? Pain? Fear? Love?
Pretzhel get a hold of her thoughts before it get way ahead of her. Ipinaalala niyang hindi na siya ang teenager na unang nakilala ng lalaking tumawag sa kanya. She is one accomplished lady. She had grown so much over the years. Personally, professionally and personality wise.
"Can I talk to you for a sec?" ani Clifford nang magsalubong ang mga mata nila.
But then, hindi lang siya ang nagbago sa mga taong nagdaan. Maging ito. His skin a bit lighter that she remembered. His body bigger. His face... Oh, his face. Oo nga't nag-mature ito, but it soothes him. Gone was the boyish look she came to admire. He look much more fiercer, a lot more dangerous. But he's handsome than ever.
Ipinilig ni Pretzhel ang ulo at pilit na ibalik iyon sa kasalukuyan.
Nasa Dusit sila. Um-attend siya ng kasal ng mistah ng Kuya Gab niya, si Kuya Jason. Sa kanya din um-order ng cake ang newlyweds. Paalis na sila nang marinig ang pagtawag ng lalaki.
At magsisinungaling si Pretzhel kung sasabihin niyang hindi siya natutuwa na gusto siyang kausapin ni Clifford.
Nang matanggap pa lang niya ang cake order ay inaasahan na niyang magkikita ulit sila ni Clifford. And she actually made a conscious effort to be in her best element today to catch his attention.
"No. We're going," sagot niya sa tonong ipinahihiwatig na hindi siya interesadong kausapin ito.
It has been almost six years since she last saw him. But the moment she was him inside the ballroom, was the same moment the old pain cuts her heart.
Pain and anger. Both emotions filled her heart in an instant.
She welcomed the anger. Ang galit na iyon ang nagtulak para mabago niya ang sarili physically. But she's not ready for the pain. Akala niya ay nalampasan na niya ang sakit na iyon. But it all came back when she saw him earlier. O baka nakaapekto rin ang okasyon kaya gano'n ang dating sa kanya. They last saw each other in a party, and they are technically, in a party right now.
She literally tasted bitterness in her mouth. But Pretzhel kept the calm, collected and cold facade.
She changed, too. Kanina ay hindi niya alam kung sapat ang pagbabago niya para makuha ang atensiyon nito. Buti na lang at nasagot iyon nang lumapit sila sa newlyweds. Kita niya iyon sa reaksyon ng mistah ng kuya niya. At kita rin niya iyon kung paano siya tingnan ni Clifford. She can't forget the way his hungry eyes surveyed her body.
"Okay. Can I visit you tomorrow, then?" Tumayo ito sa mismong tapat niya. Bakas ang paghanga sa mga mata nito.
"Sorry, I'm busy. Narinig mo naman ang sinabi ko kanina, di ba? I manage our business," seryosong sagot ni Pretzhel. Pero internally ay nagdiriwang siya.
She got him.
Alam niyang ngayon ay nakuha na niyang tuluyang ang atensiyon nito.
Pero hindi siya totoong masaya. Ang totoo ay nasaktan nga lalo siya. At kasabay ng sakit na iyon ang pag-antak ng galit sa dibdib.
He was dismissive of her before. Clifford would just smile and shook his head whenever she'd declare her adoration for him. But now, he is looking at her this way. Like she's the most beautiful girl he'd ever seen. Like he can't wait to get a fill of her. To taste her.
Dahil ba malaki ang ipinagbago niya physically kaya biglang nagbago rin ang tingin sa kanya ni Cliff?
Umaasa ba ito na siya pa rin ang teenager na gagawin ang lahat, mapansin lang nito? Ang teenager na handang ialay, buong pusong ibigay ang sarili?
Does he really think he can have and claim her body now this easy?
Tumiim ang bagang ni Pret.
"Sunday? Bukas kayo kapag linggo? I distinctly remembered you don't want to skip church. Pwede ba akong sumabay magsimba?"
A memory tried to surface but Pretzhel suppressed it. She fought hard not to snort.
Imbes na pag-ibabawin ang sakit ay pinili ni Pretzhel na mag-focus sa lalaking kaharap. Her plan to get his attention worked. And she knows just a way how to totally get him.
"Maraming simbahan sa Bulacan. Bakit dadayo ka pa sa Pampanga?" Pretzhel answered in a flat voice.
She learned her lesson and she learned it well. Men dig a little resistance. They like the chase. It excites them.
Ngumiti ang lalaki. Lumabas ang dalawang maliliit na biloy sa magkabilang gilid ng labi nito. "Hindi naman simbahan ang dadayuhin ko. Ikaw."
And her foolish heart faltered. Those cute little dimples were the ones that got her before. But she can't afford to have that dimpled smile get her now. She's on a mission to give him a taste of what she experienced before.
It's payback time.
Pinanatili niyang blanko ang mukha. "Sunday is family day and you are not part of my family."
Pretzhel knew that what she said hit home. She probably went a little further with that comment. But seeing him now made her realize that she's still not totally healed from what she witnessed and heard almost six years ago.
Five long years, yet it played on her mind like it happened yesterday. Pretzhel gritted her teeth. She took a deep breath. She held on to her composure. She reminded herself that she is not who Clifford thought of her before.
Besides, she really is. Hindi naman siya bibigyan ng humahangang tingin ng lalaking ito kung ang tingin nito sa kanya ay katulad pa rin ng pagtingin nito sa kanya dati.
Nagkibit-balikat ang lalaki, "That's understandable. Sa monday na lang ako bibisita."
"Monday is a busy day. Actually, all day is busy day. I have no time to entertain visitors."
"Okay. I won't go there as a visitor. I'll go there as a customer." Umaangat ang kamay nito at hinawi ang ilang hibla ng buhok na nakaharang sa mukha ni Pretzhel. "See you on Monday, Pretty." Ngumiti ulit ito bago tuluyang tumalikod.
Pretzhel literally froze for couple of seconds.
No! She silently yelled. She can't afford to be soft now. She need to regroup. She need to devise a cohesive plan.
Bumaling siya sa babaeng katabi. "I need to leave for a while. Kahit mga two or three days lang. Can you man the bakeshop for me? Wala naman tayong maraming orders, di ba? And Mama can help you rin naman kapag sobrang dami talaga."
Noong wala pa si Redge ay ang Mama niya ang katulong niya sa bakeshop. They were actually looking for a baking assistant nang dumating si Redge. Matapos niya itong ma-hire ay pinatigil na niya ang Mama niya sa pagpunta sa bakeshop. Kita rin naman kasi niya ang hirap ng Mama niya. And now that she can manage their business, she want her mother to rest and relax.
Tumango si Redge. Matamang nakatitig sa kanya.
"Thank you. And I would appreciate it very much if you'll keep what happened here between us."
She gave her a reassuring smile, "Of course. This time, ako naman ang magsasabi sa iyo na 'I got your back'."
"Thank you." Pret gave her a grateful smile. Lumampas ang tingin niya sa likod ni Redge. Good thing wala ang kuya niya kanina nang lumapit si Cliff.
"Let's go," yaya ni Gab. Ang isang kamay nito ay umalalay sa silo siya habang ang isa ay sa likod ni Redge humawak. Tahimik silang lumulan sa elevator. Sumulyap siya sa gawi ng ballroom na pinanggalingan nila. And there, in the entrance, is a man who raised his hand and waved at her before the elevator door shuts.
Sumandal siya sa dingding ng elevator. Bahagya niyang itinaas ang mukha at mariing ipinikit ang mga mata. A scene played at the back of her eyelids.
Ten years ago.
"Maligo ka na, Pretzhel. At anak, ipapaalala ko lang na dalaga ka na. Hindi ka na dapat naglalaro ng mga iyan," naiiling na puna sa kanya ng Mama niya. "At saka bakit ba kina Julius at Alfred ka na barkada? Kababae mong tao, sa mga lalaki ka nasama. Pati sa panghuhuli ng butete, nasama ka pa."
Nanghaba ang nguso ni Pretzhel. Kinipkip niya ang pogs at teks na hawak. Ang braso niya ay puno ng lastiko, "Eh sa ito lang ang kaya kong laruin, Mama. Hindi ko naman kaya 'yong laro nina Abby na natalon-talon sila."
Pero sa totoo lang ay na iinggit siya kina Abby sa tuwing naglalaro ng chinese garter. Gusto niyang sumali. Kaso, dahil mataba siya ay hindi niya kayang tumalon nang mataas. Hindi rin niya kayang maglaro nang matagal dahil mabilis siyang mapagod.
Bumuntonghininga ang mama niya. "Mahihirapan ka talaga anak kasi hindi mo sinusunod ang Dietician mo," sita sa kanya ng ina.
Muling humaba ang nguso ni Pretzhel. "Eh kasi naman, Mama, ang unti-unti naman ng pagkain ko. Tapos hindi pa masarap," reklamo niya.
"Masusustansiya ang mga iyon, Pret. At ginagawa ko ito para din sa iyo. Kailangang ngayon pa lang ay makontrol na natin ang timbang mo. Lalo na't nasa lahi natin ang hypertension, stoke at diabetes."
Ang musmos na isip ni Pret ay hindi pa iyon sakop. Ang nasa isip niya ay lungkot dahil hindi niya makain ang mga gusto niya. Buti na lang at patago siyang binibigyan ng ama.
"At makatutulong din sa iyo ang maging aktibo, anak. Ngayong summer ay i-e-enroll ulit kita sa swimming."
Nalukot ang mukha ni Pretzhel. "Ayaw ko na, Mama. Maalam na akong lumangoy." Pero hindi talaga iyon ang inaayawan niya. Ang isipin na kailangan na naman niyang magsuot ng swimming attire. At kung makakasama na naman niya ang mga nakasama noong isang taon ay tiyak na pambubuska na naman ang aabutin niya.
Ayaw na niyang makarining na may biik daw sa swimming pool.
"Para sa iyo iyon, anak. Kailangan nating humanap ng activity na makapagpabawas ng timbang mo." Pinasadahan siya ng tingin ng ina. "Nagdadalaga ka na, anak. Noong isang araw lang ay thirteen ka na. Dapat ay kina Abby ka na bumabarkada."
Lumabi siya, "Sabi kaya sa akin ni Papa wag ko daw gayahin sina Abby. Ang bata-bata pa, puro na kolorete ang mukha."
Napangiti ang Mama niya kasunod ng pag-iling. "Sige na, maligo ka na muna. Mamaya lang ay narito na tiyak ang kuya mo. Minsan na nga lang umuwi ang kuya mo, daratnat ka pang parang batang laki sa kanto."
Nanlaki ang mga mata niya, "Uuwi si Kuya?"
Mula ng pumasok sa PMA ang kuya niya ay madalang na itong makauwi sa kanila. Kung umuwi man ay bilang na bilang ang araw na tumitigil ito sa bahay nila. Minsan ay dalawang araw lang, pagkatapos ay babalik na rin kaagad ito sa Baguio. Kaya madalas na sila na lang ang bumubisita sa kuya niya sa PMA.
Tumango ang Mama niya. Muli nitong ibinaling ang atensiyon sa kawaling nakasalang sa kalan. Hinalo nito ang niluluto.
Excited na lumabas ng kusina si Pret. Pero bago pa siya makaakyat sa ikalawang palapag ng bahay ay bumukas ang pinto nila.
"I'm home!"
"Kuya!" Binitawan ni Pret ang mga teks at pogs na hawak at tumakbo papunta sa kuya niya. Si Gabriel naman ay ibinuka ang kamay at niyapos siya.
"Bunso! Na-miss kita," anito na halikan siya sa ulo. "Amoy araw ka, Pret. Hindi ka pa naliligo, ano? Hanggang ngayon ba naman, takot ka pa rin sa tubig?"
Humahangos na lumabas ng kusina ang Mama nila. "Gabriel!Salamat sa Diyos at nakauwi ka ng ligtas."
Bumitaw siya sa kapatid. "Hindi na kaya ako takot sa tubig! Nag-swimming course na nga ako last year, di ba? At saka maliligo na nga ako, eh. Dumating ka lang."
Ginulo nito ang buhok niya. "Sige. Ligo ka na. Pagkaligo mo, saka ko na lang ibibigay ang birthday gift ko sa iyo."
"Pasok kayo! Ipatong ninyo na sa bangko iyang mga bag ninyo."
Pero wala sa sinabi ng kuya niya ang tensiyon niya. Nabaling iyon sa mga kasama ng kuya niya na iniismita na ngayon ng Mama nila.
"Mga bok, kapatid ko, si Pretzhel." Bumaling sa kanya si Gab. "Bunso, squadmates ko sa PMA. Si Jason, Ace, Eugene at Clifford." Isa-isang itinaas ng mga ito ang kamay sa tuwing babanggitin ng kuya niya ang pangalan. "Mga kuya mo rin 'yan sila."
Hindi matandaan ni Pretzhel ang mga pangalang sinabi ng kuya niya, liban sa pinakahuli.
Clifford.
Ang cute ng dimples nito sa magkabilang gilid ng labi.
Bigla ang pag-iinit ng pisngi ni Pretzhel. At ngayon siya nahiya na amoy araw at ang dumi-dumi niya. Kaagad siyang tumalikod at tumakbo papunta sa hagdanan. "Maliligo lang ako, Kuya."