ផ្ទៃមេឃពោរពេញដោយពពកសដុំៗ ព្រះអាទិត្យចាប់ឡើងបញ្ចេញពន្លឺក្ដៅខ្លាំង ។ ថេយ៉ុងកំពុងតែគេងដណ្ដប់ភួយលង់លក់ សន្លប់ជាច្រើនម៉ោងហើយ នៅមិនទាន់ដឹងខ្លួនទៀត ។
សំនៀងដូចជាទឹករលកបក់បោកមកល្ហៀងៗ រំខានដល់ត្រចៀកគេជាខ្លាំង គេបើកភ្នែកមកតិចៗសម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួន ។ ពិតជាទឹករលកមែន ថេយ៉ុងច្រត់ដៃក្រោកឡើងបន្តិច
« ក្រោកហើយ ញុំាអីសិនទេ បងបញ្ចុក »
« អឹម »
« អូនឆ្អែតហើយ »
« បងនាំអូនមកទីនេះ ចុះប៉ាម៉ាក់បងនោះ?? »
« គាត់នៅចាត់ការក្នុងកម្មវិធី អាទិត្យក្រោយ ខួបអាពាពិពាហ៍ប៉ាម៉ាក់បងហើយ គាត់ប្រាកដជាមកលេងទីនេះដែរហើយ »
« ហើយចុះថេវ៉ុន?? »
« នៅជាមួយអាល្អិតជីហូ តែអាទិត្យក្រោយក៏មកជាមួយលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ដែរ »
« អឹម »
[[ ពេលល្ងាច ]]
ពន្លឺរស្មីប្រែជាពណ៌លឿងទុំ សម្លេងទឹករលកបក់បោកប៉ះនឹងខ្សាច់ ថេយ៉ុងអង្គុយផ្អែកខ្នងនឹងកៅអី ចៃដន្យក៏ឃើញក្មេងស្រីតូចម្នាក់គ្រងរ៉ូបក្រោមជង្គង់ដៃអោបតុក្កតាខ្លាឃ្មុំពេបមាត់ដើរតាមឆ្នេរខ្សាច់ងាកភ្នែកសម្លឹងចុះឡើង ទើបថេយ៉ុងក៏សម្រេចដើរទៅជិត
« វង្វេងលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់មែនទេ ហ្អឹម?? » នាងតូចក៏ក្រវីក្បាល
« អូនអត់មានប៉ាម៉ាក់ទេ អូនវង្វេងអ្នកគ្រូ »
« ហ្អឹម គួរអោយស្រលាញ់ » ថេយ៉ុងបន្ទាបជង្គង់លើកដៃច្បិចថ្ពាល់ក្មេងស្រី ញញឹមរកគេក្រោយឃើញក្មេងម្នាក់នោះញញឹមស្ងេញមកខ្លួនវិញ ។
« ចាំបងជូនទៅរកអ្នកគ្រូចុះណា៎ »
« ចាស៎ » ថាចប់ ថេយ៉ុងក៏កាន់ដៃនាងតូចដើរតាមឆ្នេរខ្សាច់ដែលមានទឹករលកបក់បោករហូតដល់ឃើញស្រ្ដីចំណាស់ម្នាក់ញញឹមមករកពួកគេ ។
« នេះអ្នកគ្រូអូន ចាស៎ » នាងតូចងើយមកនិយាយជាមួយថេយ៉ុង គេក៏ញញឹមមកស្រាលៗមុននឹងប្រលែងដៃតូចៗរបស់នាង រួចនាងក៏ដើរមករកអ្នកគ្រូនាងវិញ
« បើបែបនេះខ្ញុំសូមលាសិនហើយ »
« ចាស អរគុណដែលបាននាំនាងមកវិញ »
« បាទ៎ »
« បាយៗ បងទេពអប្សរ* »
« បាយៗ »
ថេយ៉ុងក៏ដើរមកវិញ ឯជុងហ្គុកក្រោយឃើញគេពីចម្ងាយគេក៏ប្រញាប់ដើរទៅរក ប្រហែលបន្តិច បាត់ស្រមោលតែម្ដង ខំរកឡើងពេញផ្ទះលំហែកាយនៅកន្លែងដែលគេអង្គុយ ឆ្នេរក្បែរផ្ទះ រកយ៉ាងណាក៏មិនឃើញ គេបិះតែប្តឹងប៉ូលីសទៅហើយ ព្រោះពេលនេះមេឃចាប់ផ្ដើមងងឹតបន្តិចម្ដងៗ ។
« ថេយ៍... អូនទើបមកពីណា បងខំតែដើររក បងភ័យស្មានតែគេចាប់អូនបាត់ទៅហើយ »
« អូនមិនមែនកូនក្មេងអោយចាប់ងាយៗឯណា មិញនេះអូនមកពីជូនក្មេងស្រីម្នាក់ ទៅរកអ្នកគ្រូគេវិញ »
« មោះ ចូលផ្ទះវិញ ខ្យល់រងាណាស់ ខ្លាចអូនមិនស្រួលខ្លួនទៀត »
កំពុងតែឈរនិយាយគ្នាសុខៗ ជុងហ្គុកក៏បែរជាងាកភ្នែកឃើញបុរសពីរនាក់ដើរកាត់ទីនេះទើបគេ....
« តែ អូនមិន~~~អ្ហាយ...!!! ជុងធ្វើអី ដាក់អូនចុះ » មិនទាន់នឹងនិយាយផុតពីមាត់ផង សម្លេងស្រែកចាចក៏មកជំនួសដោយសារតែជុងហ្គុកលីគេដាក់លើស្មាដើរត្រឡប់ទៅក្នុងផ្ទះវិញ
ជុងហ្គុកទម្លាក់កាយថេយ៉ុងលើពូកទន់ៗ មុននឹងប្រដេញវារទៅទ្រោពគេ រហូតដល់ខ្នងរបស់ថេយ៉ុងបំប៉ះទៅនឹងក្បាលដំណេកដែលនៅជាប់ជញ្ជាំង ។
« អ្ហា...!!! ចង់ធ្វើអី?? » ខ្យល់ដង្ហើមនាយក្ដៅភាយៗប៉ះមកកញ្ចឹងក.ក្រោយគេអោនមកជិតត្រង់កន្លែងនោះធ្វើអោយថេយ៉ុងឡើងព្រឺសម្បុរតែម្ដង
« មិនដឹងដែរ ថេយ៍យល់យ៉ាងមិច យ៉ាងនោះហើយ » ជុងហ្គុកថាហើយក៏អោនប្រើធ្មេញដើម្បីបន្សល់ជាស្នាមជាំក្រហមត្រង់នោះបន្តិច
« អ្ហាក!!! » ជុងហ្គុកក៏លោរមុខទៅជិតមុខគេ សឹមទម្លាក់បបូរមាត់របស់ខ្លួនទៅគ្រប់គ្រងបបូរមាត់ទន់ល្មើយរបស់គេ សំងំថើបថើរកម្រើកបានបន្តិច នាយក៏ដកចេញវិញ ។ ដៃក៏លើកទៅប្រឡេះឡេវអាវខ្លួនម្ដងមួយគ្រាប់ៗរបស់ទាល់តែអស់សឹមបោះសាច់ក្រណាត់ទៅកម្រាលឥដ្ឋ រួចទន្ទ្រានដៃទាំងសងខាងឃំាងថេយ៉ុង អោនទៅជិតគេ
« ការហើយ យប់ត្រូវផ្សំដំណេក » ជុងហ្គុកលើកចញ្ចើមឡើងលើម្ខាងបញ្ជាក់ថា ថេយ៉ុងដឹងតែមិនរួចខ្លួនទេយប់នេះ ។
« ចង់ធ្វើអី?? » ជុងហ្គុកស្រាប់តែចងចញ្ចើមឡើងក្រោយឃើញគេបម្រុងទាញភួយមកដណ្ដប់កាយ
« ដេ-ដេក »
« តែបងដោះអាវរួចហើយ ដេកស្រួលៗបែបនេះមិនបានទេ »
« ផ្សំដំណេក~~~ »
« ដូរជាយប់ក្រេបទឹកឃ្មុំវិញ »
« ហ-ហាស?? »
« ហ្អឹម...*... » នាយក៏អោនថើបបូរមាត់គេម្ដងទៀត ។
« អឹម អាស៎...!!! » ថេយ៉ុងក្រហឹមមកក្នុងបំពង់ក.ដោយសារដៃរវាមរបស់អ្នកជាស្វាមីលូកស្ទាបអង្អែលចុះឡើងពេញទាំងរាងកាយ ។ ជុងហ្គុកភ្ញោចញញឹមក្រោយអ្នកម្ខាងបញ្ចេញសម្លេងថ្ងូរក្រលួចចេញមក ដៃក៏បន្តអូសទៅចាត់ការអាវគេវិញម្ដង
« បងនឹងថ្នម » នាយបង្ហើរសម្លេចធំគ្រលរទៅក្បែរត្រចៀកគេ ព្រោះតែដឹងថាកំពុងតែគិតពីអ្វី គេព្រួសខ្យល់ដង្ហើមក្ដៅភាយមកប៉ះផ្ទៃមុខគេ សឹមទាញគេអោយគេងស្រួលបួល កែវភ្នែកស្រទន់សម្លឹងមកអ្នកជាស្វាមីភ្លឹសៗ មុននឹងខាំបបូរមាត់ខ្លួនឯងតិចៗ
« អ្ហា... អាស៎ » ម្រាមដៃស្រឡូនក៏លូកចូលដៃទៅអង្អែលសរសៃសក់ទន់រលាស់របស់នាយចុះឡើង ទ្រូងក៏ត្រូវហើបឡើងទៅកាន់តែកៀកបបូរមាត់ប្រៀបដូចជាកូនក្មេងរបស់គេ ។
បបូរមាត់កម្រើកទៅលើចុចស្រួលទាំងពីរ តែបាត់ដៃក្ដៅគគុកគិតតែពីឆ្លៀតបំបោសអង្អែលដងខ្លួននឹងចាត់ការប្រលែងអាវគេអោយអស់កុំអោយទាស់ទែង អោយចេញអោយអស់រួចបន្តហួសទៅខោខ្លីត្រឹមភ្លៅបិទបាំងដោយអាវសឺមីពណ៌សរបស់គេចេញ ។ នៅខាងក្រៅអម្បាញ់មិញគេក៏ប្រចណ្ឌខ្លាំងណាដែរ ពេលល្ងាចទៅហើយចេះ ស្លៀកខោខ្លីដើរហើរទៅណាផ្ដេសផ្ដាសបញ្ចេញសាច់សខ្ចីអោយអ្នកដែលដើរឆ្លងកាត់ធ្វើជាចំណីភ្នែកទៅកើត លើកនេះត្រូវតែកុំអោយដើររួចទើបបាន ។
ជីបៗ~~ ជីប~~
សម្លេងកូនចាបស្រែកជាសំនៀងចេចចាចពេញម្លប់ដើមឈើដែលនៅក្បែរនោះដែលបន្លឺឆ្លើយឆ្លងជាភាសាទៅរកគ្នាវាបានមកប៉ះនឹងត្រចៀកថេយ៉ុងរងូវៗ ពន្លឺត្រចាស់ត្រចង់នៃរស្មីព្រះអាទិត្យក៏លិចមកសន្សឹមៗ មើលពីចម្ងាយប្រៀបដូចជាវាប៉ះនឹងផ្ទៃទឹកសមុទ្រយ៉ាងចឹង ។
« អ្ហា...!!! » ថេយ៉ុងទន្រ្ទានច្រត់ដៃងើបអង្គុយទាំងពិបាក
« ក្រោកហើយឬ មោះបងនាំទៅបន្ទប់ទឹក »
« ... » ថេយ៉ុងមិនតបគិតតែពីសម្លឹងសម្លក់ជុងហ្គុកជាប់ មិនហ៊ានស្រមៃទេ យប់ម្សិលមិញគេធ្វើបាបខ្លួនយ៉ាងណាខ្លះ ទើបបានជាព្រឹកឡើងឈឺថ្នាក់នេះ ។
« អូយ៎ ថេ - ថេយ៍ លែងបង » នាយត្អូញត្អែរឡើងខំចំកោងខ្នងទៅជិតនឹងគេ ព្រោះតែគេមួលស្លឹកត្រចៀកខ្លួនឈឺសម្បើម
« ហេតុអីឈឺ ក្រែងថាថ្នមឬ?? » អោយតែរលឹកឡើងមក សង្រ្កឺតធ្មេញណាស់
« ថេយ៍លែងបងសិនទៅ »
« ឆ្លើយសិនមក »
« ឈឺដើរមិនរួចហ្នឹងហើយល្អ អឺគឺ.... »
« ទៀត! »
« បងមិនចង់អោយអូនដើរផ្ដេងផ្ដាស បងប្រចណ្ឌ!! ថេយ៍លេងបងសិនទៅ អូយ៎*!!! » ថេយ៉ុងក៏ទាញទម្លាក់មួយទំហឹង ជុងហ្គុកឯណេះត្អូញចង់ផ្អើលចាបនៅខាងក្រៅបង្អួចទៅហើយ នាយញីត្រចៀកដែលក្ដៅក្រហមនោះចុះឡើង មិនកាចទេ តែពេលកាចជាងខ្លាទៅទៀតលោកអើយ!!!
« ហើយចង់អោយងើបដេកៗលើគ្រែនេះមែនទេ?? »
« បាទ៎ »
« ឥឡូវឈឺហើយ សមចិត្តបងណាស់ឬ?? »
« ... »
« ឆ្លើយភ្លាម! »
« សមៗ សម!!! អូយ៎* » ញឹងហើយ ក្ដិចទៀតត្រចៀកគេច្បាស់ជាដាច់មិនខាន ។
« នាំអូនទៅបន្ទប់ទឹក »
« បាទ៎ »
[[ SKIP ]]
« អូយ៎ -ថេយ៍ ឈឺ » ដៃស្រឡូនប្រែជាសង្កត់យកៗ ថេយ៉ុងមិនខ្វល់ពីការត្អូញត្អែររបស់គេទេ មានតែសង្រ្កឺតជើងធ្មេញសង្កត់កម្លាំងដៃថែម
« ឈាមថែមហើយ សូមទោស » ថេយ៉ុងរហ័សចាក់អាល់កុលញីខ្លាំងៗថែមទៀត មាត់និយាយថាសូមទោស តែក្នុងចិត្តគិតថាសមមុខវិញទេ ។
« អាក៎ ឈឺ »
« ទ្រាំបន្តិចទៅ ឈឺប៉ុន្នឹង វាមិនអីទេ »
« តែអូនសង្កត់ថែម ក្រហាយណាស់ » អាល់កុលកំពុងតែផ្សារផង មកសង្កត់ថែមទៀត ថេយ៉ុងក្រោយឮនាយនិយាយបែបនេះខ្លួនក៏ទម្លាក់កម្លាំងដៃប្រែជាស្រាលវិញ មិនដាច់ចិត្តធ្វើបាបគេពេកទេ
« រួចហើយ »
« អរគុណ៎ » ខំធ្វើបាបប៉ុន្នឹងហើយ នៅអរគុណទៀត ។
« ជុប៎ » ថេយ៉ុងក៏អោនទៅថើបថ្ពាល់នាយបន្តិច ។
ក្រោយបញ្ចប់អាហារពេលព្រឹករួចរាល់ហើយថេយ៉ុងនៅអង្គុយមើលទូរទស្សន៍ជាមួយជុងហ្គុកគេងកើយលើស្មាបុរសមាឌធំម្នាក់នេះ
៚ តុក តុក ៚
សម្លេងគោះកញ្ចក់ដោយដៃនាងតូចមានអាយុ3ឆ្នាំក៏ឮឡើង ។ ថេយ៉ុងនិងជុងហ្គុកក៏ងាកមកមើលព្រមគ្នា នាងតូចក៏ញឹមឡើងព្រោះតែឃើញបងទេពអប្សររបស់គេ ព្រោះតែថ្ងៃមុនឃើញគេអង្គុយនៅរានហាលទីនេះទើបនាងតូចសន្មត់ថាបងទេពអប្សរគេប្រាកដជានៅទីនេះមិនខាន ។
នាងតូចអោបតុក្កតាក្នុងឈុតរ៉ូបពណ៌ផ្កាឈូកឈរនៅមុខផ្ទាំងកញ្ចក់សម្លឹងមកមើលពួកគេទាំងពីរភ្លឹសៗ
« ជុងទៅបើកទ្វារទៅ » ថេយ៉ុងអង្រួនដៃជុងហ្គុកស្រដីឡើង ជុងហ្គុកក៏ធ្វើតាមសម្ដីបើកទ្វារអោយនាងតូចចូលមក
« បងទេពអប្សរ* » នាងតូចញញឹមដាក់ជុងហ្គុកសឹមរត់ទៅរកថេយ៉ុងហៅគេទេពអប្សរពេញៗមាត់ មុននឹងញញឹមស្ញេញទៅរកគេ
« ប្រយ័ត្នអ្នកគ្រូរកមិនឃើញ » គេលើកដៃអង្អែលសក់នាងតូចថើរៗ នាងក៏ក្រវីក្បាលតិចៗ ។
« ជីយ៉ុន សុំអ្នកគ្រូរួចហើយ ថាមកលេងបងទេពអប្សរ* »
មួយអាទិត្យបានកន្លងផុតទៅដែលពួកគេទាំងពីរនៅទីនេះយ៉ាងមានក្ដីសុខ ។ ជុងហ្គុកតែងតែនាំថេយ៉ុងដើរតាមឆ្នេរខ្សាច់នាពេលល្ងាចដូចជាគូឯទៀត សម្លេងសើចសប្បាយរបស់ថេយ៉ុង ទឹកមុខគេញញឹមចេញមកគឺកាន់តែលើកសម្រស់ថែមមួយកម្រិតទៀត ចំណែកឯនាងល្អិតនោះវិញតែងឃើញពួកគេកាន់ដៃគ្នាដើរលេងជារឿយៗ ដោយសារតែសាលារៀននាងវ៉ាកង ទើបខាងសាលាអនុញ្ញាតអោយលោកគ្រូអ្នកគ្រូនាំសិស្សដើរលេងសម្រាកលំហែកាយដោយមានពួកគាត់ជាអ្នកមើលថែ ។
៚ រីង រីង ៚
« ថេវ៉ុន »
« Appa* » អាល្អិតក៏ស្ទុះទៅអោបជើងថេយ៉ុងបន្តិចទើបលែងវិញ ថេយ៉ុងបន្ទាបជង្គង់ថើបថ្ងាសកម្លោះតូចរបស់គេមួយដង្ហើមសឹមពោលឡើងតាមក្រោយ
« ហ្អឹម នឹកណាស់ ចុះឯណាលោកតាលោកយាយនោះ?? »
« គាត់នៅផ្ទះលំហែ ទើបថេវ៉ុនសុំមកមុន បាទ៎ »
« បែបនេះអង្គុយនៅសាឡុងសិនទៅណា៎ Appa*ទៅងូតទឹកសិន »
« បាទ៎ » ចប់សម្ដីថេវ៉ុនក៏រហ័សរត់ទៅសាឡុង ចំណែកឯថេយ៉ុងវិញក៏ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដែលមានជុងហ្គុកកំពុងតែគេង ។
« ហ្អឹម?? » ថេវ៉ុនក្រហឹមកាច់ក.ចង់ចញ្ចើមបន្តិច ក្រោយឃើញនាងតូចអង្គុយលើសាឡុងញុំានំមើលតុក្កតាធ្វើមិនដឹង
« ហ្អឹម » នាងតូចផ្អៀងក្បាលអឺតមើលតុក្កតាដែលខ្លួនកំពុងតែជក់ចង់បាំងក.ទៅហើយ ដោយសារតែកម្លោះតូចថេវ៉ុនឈរបាំងពីមុខ ។
« បងប្រុសថយចេញ ជីយ៉ុនមើលតុក្កតា » នាងមើលទៅអាល្អិត ស្រដីឡើង ចំណែកឯថេវ៉ុនវិញមានស្ដាប់ឯណា មានតែឈរឆ្ងល់នឹងវត្តមាននាងតូចឡើង ។
ដោយឃើញថេវ៉ុនមិនថយចេញ នាងតូចក៏សម្រេចចិត្តកាន់នំងើបចេញពីលើសាឡុងអង្គុយនៅកម្រាលឥដ្ឋមើលទូរទស្សន៍វិញ ។
« បងប្រុសមើលដែរមក ល្អមើលណាស់ » នាងស្រវ៉ាទាញដៃថេវ៉ុនអោយមកអង្គុយមើលជាមួយខ្លួនទាំងដែលភ្នែកនាងតូចទាំងគូមើលតុក្កតាដែលបញ្ចាំងក្នុងទូរទស្សន៍ឡើងមិនព្រិចដូចជាត្រូវសន្ដមយ៉ាងអីចឹង ។
ថេវ៉ុនយកដៃចុចថ្ពាល់នាងតូច ច្បិចផង អីផង នឹកឆ្ងល់មិនតិចទេ ថានាងមកពីណា ។
« លោកប៉ា » គេក៏ងើបទៅរកជុងហ្គុកដោយទុកអោយជីយ៉ុនអង្គុយមើលដូចត្រូវថ្នាំសណ្ដមម្នាក់ឯង
« នាងជាអ្នកណា បាទ៎?? » ជុងហ្គុកបន្ទាបជង្គង់សម្លឹងមើលមុខកូនប្រុស ទើបថេវ៉ុននិយាយឡើង
« នាងតូច មកលេងទីនេះ យប់បន្តិចទើបទៅវិញ »
« អរ បាទ៎ »
នារាត្រីយប់ មានទឹកសន្សើមអាកាសធាតុចុះត្រជាក់តិចៗ លំហប្រែជាងងឹត បន្សល់ពន្លឺព្រះចន្ទដែលបញ្ចេញពន្លឺស្រទន់ចាំងមកប៉ះនឹងរលកខ្សាច់ ផ្ទៃទឹកប្រែជាមានពន្លឺព្រៀកៗរេរាំតាមខ្យល់បកបោកមកតិចៗ ។ សត្វអំពិលអំពេកមានពន្លឺពណ៌បៃតងភ្លឹបភ្លែតជាច្រើនហោះហើរក្រោមដើមឈើ តែបើក្រឡែកមកមើលរាងហាលក្បែរនោះបន្តិច មានគ្រួសារត្រកូលចន ដែលមានសមាជិក 5 នាក់ ថែមទាំងនាងតូចនោះម្នាក់ទៀតកំពុងតែញុំាអាហារជុំគ្នាយ៉ាងរីករាយ ។
« ចាប់បានហើយ » ថេវ៉ុនយក កូនកែវថ្មស្អាតមួយមកខ្ទប់នឹងដៃ នាងតូចក៏ទះដៃឡើងដោយពួកគេទាំងពីរកំពុងអង្គុយនៅលើមេឃឈើក្រោមដើមឈើដែលមានសត្វអំពិលអំពែកហោះកាត់ប្រលែងលេងត្រង់នោះ ។
« ស្អាតណាស់ បងប្រុស » ថេវ៉ុនក៏បើកកែវនោះឡើងបន្តិចម្ដងៗ សត្វអំពិលអំពែកទាំងនោះក៏ហោះចេញឡើងចូលហ្វូងពួកគេវិញបន្តហោះក្រឡង់ជុំវិញខ្លួនពួកគេទាំងពីរ ដោយឃើញថាវាអស្ចារ្យនាងតូចក៏និយាយឡើងសម្លឹងមើលទៅវាទាំងញញឹម រួចក៏បន្តធ្វើវាដដែលៗជារឿយៗ ។
មនុស្សធំពីរនាក់កំពុងតែពរក្មេងដែលលង់លក់ក្នុងរង្វង់ដៃ ដោយជុងហ្គុកពរថេវ៉ុន ឯថេយ៉ុនក៏ពរនាងតូចម្នាក់នេះដែរ ។ ពួកគេបន្ដដើរតាមឆ្នេរខ្សាច់ក្រោមពន្លឺព្រះចន្ទមូលក្រឡង់តម្រង់ទៅរកកន្លែងរបស់នាងតូចរស់នៅ ។ ដើរបណ្ដើរញញឹមដាក់គ្នាបណ្ដើររហូតឃើញអ្នកគ្រូរបស់នាងតូចមកឈរចាំទទួលជាស្រេច ។
« ខ្ញុំអរគុណហើយ ដែលអ្នកទាំងពីរនាំជីយ៉ុនមកវិញ » អ្នកគ្រូម្នាក់នោះក៏យកជីយ៉ុនពីក្នុងដៃថេយ៉ុងមកពរ ។
« បាទ មិនអីទេ តោះថេយ៍ »
« បែបនេះ ខ្ញុំជម្រាបលាអ្នកគ្រូសិនហើយ »
« ចាស៎ ជម្រាបលា »
« មើលទៅថេវ៉ុនឥឡូវគេឆាប់ធំលឿនណាស់ កម្ពស់ក៏លូតទៀតផង » កំពុងតែបណ្ដើរគ្នាដើរត្រឡប់ទៅវិញសុខៗ ថេយ៉ុងក៏និយាយឡើងព្រមសម្លឹងទៅមើលអាល្អិតថេវ៉ុនដែលគេងកើយស្មាជុងហ្គុក
« គេកាត់មកបង បែបនេះហើយ »
« ចឹងឬ?? »
« អឹម ហើយមួយទៀត ធ្ងន់ទៀតផង »
« ចុកដៃឬ?? »
« ក៏...បន្តិចបន្តួច »
« ចាំអូនពរវិញ »
« មិនបានទេ មើលមាឌគេ និង មាឌអូនផង ហើយម្យ៉ាងទៀត អូនពរអាល្អិតក្នុងពោះអោយតែស្រួលទៅ ចំណែកឯថេវ៉ុនទុកអោយបងអ្នកពរវិញ »
« មិនពរក៏បាន... »
« ហ្អឹម ចុកដៃណាស់ ត្រូវការកម្លាំងចិត្ត ទើបអាចពរអាល្អិតនេះទៅមុខបន្តបាន »
« គ្រាន់តែពរ ក៏ត្រូវការកម្លាំងចិត្តដែរឬ?? »
« ត្រង់នេះ » ជុងហ្គុកក៏ឈប់មួយកន្លែងលើកដៃមកប៉ះនឹងថ្ពាល់របស់ខ្លួន
« ថើបលឿនមក បងចុកដៃណាស់ »
« មិនថើបទេ »
« ចុកដៃណាស់ណា ទម្លាក់អាល្អិតអោយគេងទីនេះហើយ »
« ឆ្កួត... ជុប៎* បានហើយ ទៅមុខទៀត » ថេយ៉ុងក៏ចង្អឺតជើងលោរបបូរមាត់ទៅថើបថ្ពាល់គេ រួចក៏បន្ដនាំគ្នាដើរទៅផ្ទះលំហែវិញ ។ តែដើរដល់តាមផ្លូវគេក៏ងាកទៅមើលផ្ទះលំហែដែលនៅក្បែរនោះ ដែលជាផ្ទះស្នាក់អាស្រ័យរបស់ប៉ាម៉ាក់ជុងហ្គុក ។ ពួកគាត់ក៏ញញឹមឡើង ទើបពួកគេក៏ហួសទៅផ្ទះលំហែរបស់ពួកគេវិញ ។
« ដល់បន្ទប់ សុំកម្លាំងចិត្តអោយច្រើនៗហើយ » ជុងហ្គុកស្រដីហើយក៏ដើរបង្ហួសនាំអាល្អិតចូលក្នុងបន្ទប់បាត់ ។
នាយទម្លាក់អាល្អិតទៅលើពូកយឺត សឹមទាញប្រពន្ធអោយគេងថើបថើរអោបណែនៗ ពេញដៃមិនគ្រប់ ឆ្លៀតយកភួយមកគ្របទៀតផង
« ហា...ៗ ជុងរសើបណាស់ ឈប់លេងហើយ ហិហិ » ថេយ៉ុងងើយមុខសើចអោយរហឹសព្រោះតែជុងហ្គុកថើបម្ដងកន្លែងនេះ ម្ដងកន្លែងនោះ ធ្វើអោយរសើបជាខ្លាំង
« Appa និង លោកប៉ាធ្វើអី បាទ៎?? »ថេវ៉ុនដែលបិទភ្នែកគេងកាលឮសម្លេងស្រែកក៏ងើបអង្គុយ លូកដៃទៅបើកភួយដែលពួកគេនៅខាងក្នុងនោះ រួចសួរពួកគេឡើង ។ ថេយ៉ុងនិងជុងហ្គុកក៏ងើយមើលមកថេវ៉ុនព្រមគ្នា
« គ្មានទេ ថេវ៉ុងគេងទៅ ប៉ានិង Appa គេងហើយ » ចប់សម្ដី ជុងហ្គុកក៏ប្រលែងដៃអោបរឹតថេយ៉ុងចេញបន្តិច រកតែប្រឡែងគ្នាមិនបានមែន លោកកូន ។
« បាទ៎ » ពួកគេក៏បន្តសំងំគេងអោបគ្នាយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ រហូតដល់លង់លក់ទាំងពីរ ។
[[ SKIP ]]
ដល់ថ្ងៃដែលពួកគេចាកចេញ តែទៅលើកនេះគឺថែមសមាជិកម្នាក់ទៀត ដែលទើបនឹងចូលមកជាគ្រួសារត្រកូលចន ដែលមានឈ្មោះ ចន ជីយ៉ុន ។ នាងតូចពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ មកជាមួយប៉ាម៉ាក់ជុងហ្គុកទាំងព្រលឹម ព្រោះតែនាងគេងជាមួយពួកគាត់ ។
« អូនរួចរាល់ហើយ តោះ »
« ដូចជាមិនចង់ទៅទេ មានអារម្មណ៍ចង់នៅក្បែរអូននឹងកូនច្រើនៗ »
« អ៊ីចេះចុះ ពួកអូនទៅក្រុមហ៊ុនរាល់ថ្ងៃទៅ »
« ចេះរកនឹកឃើញ » ស្របនិងសម្ដី ថេយ៉ុងក៏លើកដៃទាំងគូប៉ះថ្ពាល់ជុងហ្គុក នាយក៏ញញឹមចេញមក
« ហ្អឹម....ជិតដល់ម៉ោងហើយ តោះទៅ »
« ឈប់សិន »
« យ៉ាងមិច?? » ថេយ៍
« ហ្អឹម*.... » ជុងហ្គុកទម្លាក់បបូរមាត់ថើបជញ្ជក់បបូរមាត់ទន់ល្មើយគេយ៉ាងផ្អែមល្អែមដោយមានការតបតផ្ដោះផ្ដងពីអ្នកម្ខាង ។
៚ តុក តុក ៚
« Appa លោកប៉ា រួចហើយនៅ បាទ?? »
« រួចហើយ » ថេយ៉ុងក៏ស្រែកឡើង ជុងហ្គុកក៏ទម្លាក់ដៃអោបចង្កេះគេចេញ ប្ដូរមកជាកាន់ដៃគេដើរចេញពីបន្ទប់ ។
នៅលើយន្តហោះឯកជន នាងតូចនិងកម្លោះតូចថេវ៉ុនក៏នាំគ្នាគេងលង់លក់នៅសល់តែគូស្វាមីភរិយាមួយនេះទេដែលមិនគេងនៅអង្គុយក្បែរគ្នា តែបានបន្តិចក្រោយមកថេយ៉ុងក៏គេងលក់កើយស្មានាយ ។
ជុងហ្គុកក៏អោនសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខគេភ្ញោចស្នាមញញឹមចេញមក ដៃក៏ទាញបន្ដឹងគេអោយមកនៅក្នុងប្រអប់ទ្រូងខ្លួនសឹមនាយលោរមុខទៅថើបថ្ងាសគេខំសំងំបិទភ្នែកតាមមនុស្សជាទីស្រលាញ់ ។
ត្បិតតែវាជាស្នេហាដែលកើតឡើងដោយការរៀបចំតែពួកគេក៏អាចស្រលាញ់គ្នាបាន ។ តើការរងចាំមនុស្សដែលខ្លួនឯងស្រលាញ់មិនថាយូរយ៉ាងណាក៏អាចស៊ូទ្រាំចាំបានមែនទេ??
<< ចប់ដោយបរិបូណ៍ >>
តើអ្នកទាំងអស់គ្នាយល់យ៉ាងណាចំពោះរឿងមួយនេះ?? កុំភ្លេចខមិនប្រាប់ម្នាក់មួយផង ព្រោះខ្ញុំតែងតែមើលរាល់ការបញ្ចេញមតិរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នា និងតបរាល់ការបញ្ចេញមតិរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នាដូចគ្នា...
02 / 05 ➪ 16 / 07 / 2021