"umarım bu son tuzakdır, yoksa pes edeceğim." diyerek kafamda ki kese kağıdını çıkardım.
Bütün bu koşu ve tuzaklar beni çok fazla yormuştu.
Küçük bir deliği olan ağacın önüne oturdum. Dizlerimi kendime çektim ve derin bir nefes aldım.
Ürkütücü bir ormanda savunmasız bir şekilde oturmak doğru mu bilmiyorum.
Etrafıma baktım. Biraz uzakta küçük bir kulübeden gelen loş bir ışık vardı.
Bu evden daha soğuğum.
Dikkatle baktım. Etrafında herhangi birisi görünmüyordu.
Ayağı kalktım ve eve doğru ilerlemeye başladım. Bu tarz yerlerden pek korkmam ama burada çok fazla kan kokusu var.
Camdan tırmanarak içeri girdiğimde gördüğüm etler kan kokusunu kesinlikle açıklıyordu.
Buranın sahibi bunları çiğ çiğ yiyorsa ya yamyam tarzı psikolojisi bozuk birisidir, yada canavardır.
Kafamı salladım ve mutfak olduğunu düşündüğüm yerden çıktım.
Çıkar çıkmaz bir müzik sesi duyulmaya başladı. Umarım şizofren değilimdir.
Hayır, bu gerçekten bir müzik ve ileri doğru gittikçe daha da sesi artıyor. Demek ki yalnız değilim.
Kapıyı açıp içeri girdiğimde direk merdivenle karşılaştım. Yavaş adımlarla aşşağı inmeye başladım.
Neyle karşılaşacağımı bilmiyorum, dikkatli olmalıyım.
Derin bir iç çektim ve inmeye devam ettim.
Küçük bir bodruma inmiştim ve müzik sesi çok fazla artmıştı. Etrafıma baktığımda herhangi bir radyo yoktu.
Kapısı kırık odaya doğru ilerlemeye başladım. Kapıyı açmaya çalıştım fakat kilitliydi, bu yüzden delikten baktım.
İçeride bir müzik kutusu ve küçük, müzik kutusunun büyüklüğünde bir çocuk vardı.
⸙
Six Lady değil.