Düzenlendi.
Sınav haftasındayım bölüm yazamıyorum kusura bakmayın
İyi okumalar 💓
Karşımda duran adama saniyelerdir bakıyordum. Davet günü konuştuğum adam ailemin beni evlendirmek istedikleri kişiydi.
Sinirden kaskatı kesilmiştim. Hangi cüret ile beni buraya kadar takip edip benimle böyle konuşabilirdi?
"Şansına küs ben bugün hiç evlenme modunda değilim." Diyerek cevap verdim. Adam sabır diler gibi gözlerini kapattı ve tekrar açıp sinirli gözlerini bana dikti. O kadar çok korktum ki altıma sıçıyorum şu an (!)
"Şımarık bir kız gibi davranmayı kes." Dedi. Ne bu şımarık imaları sürekli? Annemden ayrı elin adamından ayrı bu lafı duyuyordum.
"Benimle konuşurken kelimelerini düzgün seçsen iyi olur." Dedim tek kaşımı kaldırarak. Kimse benimle böyle konuşamazdı. İzin vermezdim.
"Ne yaparsın?" Diye alayla sordu. Beni hafife alıyordu. Oysa bilmiyordu ki en son hafife alıcağı kişi bendim. Derin bir nefes alıp verdim ve sakin tavrımı korumaya çalıştım.
"Bak, gitmen için üçe kadar sayıyorum. Eğer üçe kadar saydığımda hâlâ burada olursan-" beni sırtına aldığında söyleyeceğim cümleleri ağzıma tıktı. "Bıraksana beni! Dalga mı geçiyorsun sen?! Kimi kaçırdığının farkında mısın?! İMDAT KADIN KAÇIRIYORLAR!" Diye bağırdım. İnsanlar şaşkınlıkla bize bakarken hiç kimse yardım etmiyordu. Hızlıca beni kendi arabasına bindirdiğinde kapıyı kapattı.
Onu dövmek istiyordum!
Arabaya bindiğinde gaza yüklendi. "Senin bu yaptığına adam kaçırmak denir?! Kim olduğumu biliyordun değil mi sen?!" Diye bağırmaya devam ettim. Sesimden rahatsız olmuş gibi yüzünü buruşturdu. Gibi değil direkt rahatsız oldu.
"Ne ses varmış sende. Kes ve beni dinle-"
"Dinlemiyorum! Evlenmiyorum! İndir beni çabuk!" Dedim tıslayarak.
"Evlenmek zorundasın! Benimle evleneceksin ve benim şirkette başa geçmemi sağlayacaksın!" Dedi benim gibi bağırarak. Duraksadım. Bu adam benimle şirketin başına geçmek için mi evleniyordu? Şaka gibiydi.
"Gidip sevdiğin kadın ile evlensene o zaman be manyak!" Dedim. Dün mesajlaşırken sevgilisi olduğunu söylemişti.
"Sağol ya. Ben nasıl akıl edemedim bunu." Dedi benimle dalga geçerek. Sabır diledim. "Neden onunla evlenmediğimi sana anlatacak değilim. Bu iş sadece benim işime yaramayacak. Aynı zamanda parasızlıktan kurtulucaksınız."
Haklıydı. Ben bu adını bile bilmediğim adam ile evlenirsem hayatımız kurtulucaktı.
"Senin şirketin başına geçip geçmemen beni alakadar etmiyor!" Diye dişlerimin arasından dedim.
"Ne kadar bencil bir kızsın sen? Senin bu şımarıklığın yüzünden baban iflas edecek. Sen hâlâ evlenmem diyorsun. Bende çok meraklı değilim seninle evlenmeye!" Dedi sinirle. Sinirden kıpkırmızı olmuştum. Sürekli böyle imalar yapıyordu ve bu benim canımı sıkmaya başlıyordu.
"Bana baksana sen! Sen benimle böyle konuşmaya nasıl cüret ediyorsun? Canımı sıkma yoksa canını sıkarım." Dedim. Elleri direksiyondayken gür bir kahkaha attı.
"İngiltere'nin prensesi ile mi görüşüyorum ne bu ego böyle?" Dedi hala gülerek.
"I-ıh ingiltere prensesi değilim ama karşımda ki adamın şirketin başına geçmesi için bana yalvardığı Defne Karaman'ım." Dedim ciddi bir şekilde. Söylediğim lafla yüzünde ki gülüş solarken arabayı sağa çekti ve durdurdu.
"Babam böyle bir şart koşmasaydı emin ol yanımda durmayı bile hakedecek bir kadın değilsin. Aklına soksan iyi olur." Dediğinde gür bir kahkaha patlattım. Ne demişti? yanında durmayı hakedecek kadın değilsin mi demişti. Daha çok gülmeye başladığımda karnıma ağrılar girmişti.
"Ay! Çok komikti gerçekten." Dedim kahkahalarımın arasından. Ağızının içinden bir küfür savurdu ve arabayı hareket ettirdi. "Daha adını bile bilmediğim adamı ciddiye alamayacağım maalesef."
"İsmimi çok öğrenmek istiyorsan adım Baran." Dedi sakince. Telefonu çaldığında hoparlöre aldı ve dizinin üstüne koymuştu.
"Alo?" Dedi incecik bir kız sesi.
"Bebeğim.." dedi Baran. Sesi o kadar yumuşamıştı ki arayan kızın kim olduğunu merak etmiştim.
"Aramışsın Baran. Ne oldu? Ne istiyorsun?" Dedi kız sinirle. İçimden bir ses bu kızın Baran'ın sevdiği kız olduğunu söylüyordu.
"Birtanem neden böyle yapıyorsun? Elimde olan bir şey değil ki biliyorsun." Dedi üzüldüğünü belli edercesine. Bu konuşmayı ben duymak zorunda mıydım?
"Sırf ben hamile kal-" Baran hızlıca telefonu hoparlörlerden aldı ve kulağına yasladı. Hamile demişti? Hamile miydi? Hamileyse onunla evlenseymiş.
"O nasıl söz Ela'm? Doktora gideceğiz dedim ya? İlla ki vardır çaresi. Sen anne olmayı çok hakediyorsun bunu elinden almalarına izin veremem." Dedi Baran. Gözleri dolmuştu. Bu kadar mı çok seviyordu bu kızı? Ama neden o kızla evlenmediğini anlamıştım. Anladığım kadarıyla kız hamile kalamıyordu ve Baran'ın ailesi böyle bir kızı istemiyordu.
Nasıl insanlardı bunlar? Nasıl rahat uyuyabiliyorlardı geceleri?
Kıza içim burkulduğunda cama döndüm ve yolu izlemeye başladım.
Baran telefonu kapattığında sinirden kaskatı kesilmişti.
"Allah kahretsin!" Diye bağırırken gaza iyice yüklendi ve hızlı sürmeye başladı.
"Baran, yavaşla." Dedim sakinliğimi koruyarak. Hızdan çok korkardım.
"Hepinizden nefret ediyorum! Babamdan da, annemden de, senden de!" Diye bağırırken hâlâ yavaşlamamıştı. Benden nefret ettiğini biliyordum.
"Bak yavaşlar mısın! Kaza yapacağız!" Diye bağırdım. Başımı yola çevirdiğimde ormanda olduğumuzu gördüm. "Yavaşla! Kaza yapacağız!" Ani frenle durduğunda kafamı arabanın kaputuna vurmuştum. Acıyla inlediğimde elimi başıma götürdüm.
Kanıyordu.
"Defne?" Diye Baranın sesini duydum ama acıdan hiçbir şey umurumda değildi. Elimi başıma bastırıp gözyaşlarımı tutmaya çalıştım. Çok acıyordu.
"İyi misin?" Dedi. Gözlerimi sıkıca kapattım ve acının yok olmasını diledim. Baran çenemi tutup kendine çevirdiğinde başımın kanamasını görmüş olacak ki gözleri kocaman açıldı. "Ben.."
"Senin sevdiğin kadının çocuğu olamaması benim suçum değil! Neredeyse ölüyordum ya! Canisin sen resmen! Şu halime bak zorla kaçırıyorsun birde yetmezmiş gibi.." sinirden cümleyi tamamlayamadığımda sinirle gözlerimi kapattım. "Eve götür beni."
"Olmaz. Hastaneye gidelim. Belki dikişlik bir şey vardır." Dedi sadece. Sesi aksine yumuşaktı. Endişelenmiş miydi yani? Vicdan.
"İstemez! Eve götür beni." Dedim tekrardan. Kafasını sallayıp arabayı eve doğru sürdü. Yüzünde hiçbir duygu yoktu. Bir gram pişmanlık aradım yüzünde ama bulamadım.
Evimin önüne geldiğimizde hiçbir şey demeden arabadan indim. Gaza basıp gitti. Kan olmuş ellerimle arabadan inmiş olduğum için korumalar başıma toplanmıştı.
"İyiyim. Bir şey yok." Dedim ve eve girdim. Evde kimse yoktu. Banyoya gidip kan olmuş ellerimi yıkadım ve kendime pansuman yapmaya çalıştım ama beceremedim. Bu kadar acıması normal değildi.
Kapı çaldığında gelen Doktordu. Ne alakaydı şimdi?
"Defne hanım beni Baran bey gönderdi. Şöyle oturun yaranıza bakalım." Dedi. İtiraz edebilecek durumda değildim canım çok yanıyordu. Koltuğa oturup bakmasına izin verdim.
"Bu yara dikişlik. Hastane ortamında bu işi yapsam daha iyi olur aslında." Dedi. Ve direkt başımı iki yana salladım.
"İstemiyorum. Ne gerekiyorsa burada yapın." Dedim. Doktor başını sallayıp alnıma dikiş attı. Canım o kadar çok acımıştı ki kendimi sıkmaktan dişlerim ağrımıştı.
En sonunda işlem bittiğinde doktor gitti. Alnıma bandaj takmıştı. Telefonuma gelen mesajla telefonumu elime aldım.
- iyi misin?
- seni ilgilendirmiyor.
- benim yüzümden oldu. Hatamı kabul etmeyecek değilim.
Uzunca bir süre düşündüm. Babamın işleri çok kötüye gidiyordu. Benim bile kredi kartımın parasını aldığına göre işler çok kötü demekti. Kıyıda köşede kalan paralar daha ne kadar yetecekti bilemiyordum.
Evde bir hizmetlinin olmadığını yeni farkettiğimde şaşırdım. Bizim evde çalışanlar yatılı elemanlardı ve bugün izin günleri değildi. Neredelerdi?
Telefonumu alıp Ayça ablayı aradığımda hemen açtı.
"Alo, Ayça abla neredesin?" Diye sordum.
"Haberiniz yok mu Defne kızım? Murat bey bizi işten çıkarttı." Dedi. Şaşkınlıktan küçük dilimi yutacak kıvama geldiğimde telefonu tamam diyip kapattım. Ve vakit kaybetmeden babamı aradım.
"Efendim Defne?" Diye telefonu açtı.
"Baba Çalışanları işten çıkartmışsın?" Diye merakla sordum. "Yeni biri mi buldun?"
"Ne yeni birisi Defne? Anlamamazlıktan mı geliyorsun? Beş parasız kaldıktan sonra çalışanlara kim maaş verecek?" Diye bağırdı bu sefer. Haklıydı. Biz gerçekten fakir oluyorduk ve bu durum benim hiç hoşuma gitmiyordu. Telefonu sinirden yüzüne kapattığımda telefonu koltuğa fırlattım.
Bir şeyler yapmam lazımdı. Bu durumdan kurtulmak zorundaydık.
Ve tek bir çare vardı..
Evlenmek.