Düzenlendi.
O kadar içime siniyorki yazdığım şeyler üst üste bölüm atasım geliyor.
İyi okumalar 💓
Kalbim gümbür gümbür atarken olayın şokundan çıkamıyordum. Babamın susmayan telefonları arabanın içini dolduruyor ve susmak bilmiyordu. Kafamı cama iyice yaslayıp koltuğa iyice sindim. Babam bir yandan ağızının içinden küfürler geveliyor bir yandan da direksiyonu sıkıca kavramış bir şekilde arabayı kullanıyordu. Annem ise benim yaptığım gibi sadece dışarıyı izliyordu.
Bu gecenin sebebi sadece babamın şirketinin batıyor olmuş olması değildi. Vedat denilen adam babam hakkında 'beni beş kuruşsuz ortada bırakan' biri diye bahsetmişti. Zamanında aralarında ne olduğunu çok merak ediyordum ama babamın sakinleşmesini beklemeliydim.
Araba evin önünde durduğunda hızlıca arabadan inip hızlıca evin içine girdim.
Babam ceketini çıkartıp bir köşeye fırlattığında salonun içinde dört dönmeye başladı.
"Artık anlatacak mısın baba? Neler oluyor?" Diye sordum. Daha fazla dayanamamıştım. O silahların çekildiği an, o adamın konuştukları zihnimden çıkmıyordu.
"Daha demin doğru duydun işte Defne. Batıyoruz!" Dedi sinirle. Annem ağlamaya başlamıştı. Neden ağlıyordu ki? Eminim bir çözümü vardır.
"Bu kadar yıldır emek verdiğin bir şirket hemen batamaz baba. Her şeyin bir çözümü vardır bunda vardır elbet." Dedim sakinleştirmeye çalışarak. Babam karşımda dikildi.
"Evet var.. Ama yapamam seni o tehlikenin içine atamam Defne." Dedi babam. Ne tehlikesinden bahsetiyordu?
"Baba ben tehlikede falan değilim ki. Her şey yoluna girecek inan bana." Dedim babama kollarımı dolayarak. Bana karşılık o da sarılınca saçlarımı okşayıp öptü. Benden ayrıldığında konuşmak için dudaklarını araladı.
"Ortak olmak istiyorlar ama..." dedi ve yutkundu. Devam etmedi ve başını yere eğdi. Annem babama kızarmış gözlerle bakıyordu. "Oğuluyla seni evlendirmek istiyor." Diye lafını bitirdi. Ama benim içimde de bir şeyler bitmişti. Ne demek evlendirmek istiyorlardı?
"Ne demek evlenmek baba? Ben daha yirmi bir yaşındayım." Dedim sakinliğimi koruyarak. Sakin olmalıydım. Başka bir çözüm yolu olmalıydı.
"Eğer evlenmezsen şirketimiz batıcak. Beş kuruşsuz ortada kalacağız." Dedi. Sesinde ki üzgünlüğü anlayabiliyordum. Ama o kadarda değildi. Evlenmezdim hele ki tanımadığım biriyle asla!
"Beş kuruşsuz sokakta kalırım yine de evlenmem!" Diye bağırdım. Sakinliğim buraya kadardı. Annem hızlıca ayağı kalkıp yanımıza geldi.
"Ne demek evlenmem?! Bir kerede şımarık kız çocuğu gibi davranmayı bırak! Kaç gün parasız kalmaya dayanabileceksin?!" Diye bağırdı annem. Yine beni bile bile ateşe atıyordu. Beni düşünmüyor kendini düşünüyordu. Tabi sonuçta parasız kalırsak kurduğu ve yalandan yardım ettiği dernekleri, mücevherleri her şeyi gidecekti.
"Yeter! Sürekli alttan aldım ama burama kadar geldi!" Dedim boğazımı göstererek. "Sürekli beni ezmenden sıkıldım! Oğlunun ölmesi benim suçum değil anla artık şunu. O senin her ne kadar oğlunsa bende senin kızınım! Hiç mi üzülmüyorsun ya bana? Demiyor musun kızım hiç tanımadığı adamla evlenirse ne olur diye? Ya sen baba hiç mi düşünmüyorsun beni?!" Diye sonunda patladım. İçimde daha o kadar çok şey vardı ki bu daha hiçbir şeydi.
"Ben böyle olsun ister miydim canım kızım? Hem hayatımız kurtulacak-" babamın lafını kestim.
"Yeter. Duymak istemiyorum." Diyip hızlıca yukarı odama çıktım. Üstümdekilerden kurtulmak istiyordum. Kıyafetleri çıkartıp yere attım. Nefret ediyordum bu hayattan. Nasıl göz yumabilirlerdi başkasıyla evlenmeme? Gözyaşlarım sol gözümden akarken elimin tersiyle sildim.
Annemin beni sevmediğini biliyordum alışmıştım. Ama hangi anne kızının tanımadığı biriyle zorla evlenmesini isterdi ki? Ayrıca o adam neden oğuluyla evlenmemi istiyordu ki? Benim ne suçum vardı?
Hıçkırmaya başladığımda yanımdaki sürahiden bir bardak su doldurup içtim. Sakinleşmeliydim. Yanımda duran telefonumdan bildirim sesi gelince elime aldım.
Gönderen: 0534*******
-Bu evliliği kabul etmek zorundasın.
Kimdi bu? Nereden biliyordu böyle bir şey olduğunu. Acaba o adam mıydı?
+Kimsin?
-Evleneceğin adam.
Çıldırmama ramak kalmıştı.
+Seninle ölsemde evlenmeyeceğim. Bunu o aklına sok. Parasız kalırım yine de evlenmem.
-Ya baban? Mazallah kalpten falan gider şirketi batarsa. Biliyorsun kalp hastası.
+Ya sana ne sa-na-ne!
-Haklısın bana ne. Neyse eninde sonunda dediğime geleceksin.
-Sakın seninle evlemeyi çok istediğimi düşünme! Bu sadece zorunluluktan ibaret. Sizin yüzünüzden sevdiğim kadının yüzüne bakamıyorum ben.
Sevdiği mi vardı? Ailelerimiz resmen hayatlarımızla oynuyordu.
+Zaten evlenmeyeceğiz. Size mutluluklar.
Son cümlemi yazıp sohbet sayfasından çıktım. Uyumak istiyordum ve bu gece yaşananları unutmak. Üstümde sadece iç çamaşırlarım olduğunu hatırladığımda hızlıca pijamalarımı giyinip yatağıma yattım.
Yarın bu konuyu tekrar babam ile konuşmak istiyordum. Başka çözümü olmalıydı babamı üzmek istemiyordum ama beni bile bile öyle adamların yanına gönderemezdi. O da farkındaydı beni bu durumun ne kadar üzdüğünün.
Belki de babamın eski ortağı olan adamla yani Vedat bey ile tek başıma konuşmalıydım. Bu durumdan vazgeçirebilirdim. Yarın uyandığımda ilk işim Vedat denilen adama ulaşmak olacaktı.
İçimde bir umut gözlerimi kapattım ve uykunun kollarına kendimi bıraktım.
*
"Senin o kızın yüzünden sokaklarda kalacağız! Sen hala 'kızımı tehlikeye atamam' de dur! Kızın kaç gün dayanabilecek parasızlığa sordun mu bunu ona?!" Diye annemin bağırışları odama kadar geliyordu. Bu kadının benimle alıp veremediği şey neydi?
Hiçbir şey duymak istemediğimden yorganı kafama kadar çektim ve tekrar uyumaya odaklanmaya çalıştım. Odamın gürültülü bir sesle açılması buna engel oldu.
"Senin bu şımarıklığın yüzünden beş kuruşsuz sokaklarda kalacağız! Ama sen hâlâ yat tamam mı?!" Diye bağırıyordu. Gözlerimi devirdim ve yataktan doğrulup ayağa kalktım.
"Anlat anlat dinliyorum ben seni." Dedim ve odamın içinde ki lavaboya yöneldim. Kapıyı sert bir şekilde kapatıp kitledim. Babam anneme susması gerektiğini söylüyordu ya da bağırıyordu. En sonunda sesler kesildiğinde odadan çıktıklarını anladım.
Üstümdeki kıyafetlerden kurtulduğumda duş kabinine girdim ve ılık suyla duşumu aldım. Duştan sonra alışverişe gitmek istiyordum. Madem bana şımarık diyorlardı. Şımarık olmanın hakkını vermem gerekiyordu. Duştan sonra hızlıca kıyafetlerimi giyinip arabamın anahtarını masanın üstünden alıp evden çıktım.
Evden çıkarken kimseyle muhatap olmamıştım. Gerekte yoktu zaten.
Arabama binecekken babamın sağ kolu olan ibrahim bana doğru geliyordu.
"Defne hanım tek başınıza çıkamazsınız buyurun arabayı ben süreyim." Dedi ve arka kapıyı açtı. Ufak bir kahkaha atıp açtığı kapıyı kapattım.
"Hayır. Tek başıma gidiyorum." Dedim ve arabaya bindim. Tam ağzını açıp bir şey diyecekti ki arabanın kapısını kapattım.
Evin bahçesinden ayrıldığımda kentin en büyük AVM yerinde durdum. İçerisine girdiğimde dikkatimi çeken mağazaya yöneldim ve bir kaç kıyafet baktım.
Hoşuma giden parçalarla kasaya yöneldiğimde kartı çalışana uzattım ve şifreyi girdim.
"Hanımefendi yetersiz bakiye." Dediğinde şaşkınlıktan küçük dilimi yutacaktım. Nasıl yetersiz bakiye olabilirdi? Cüzdanımdan başka bir kart çıkartıp tekrar uzattığımda sinirden elim ayağım titriyordu.
"Galiba sizin post makinenizde hata var. Böyle bir şey olması imkansız." Dedim sinirle.
"Maalesef kartınızda bakiye yok hanımefendi." Dedi kadın. Gözlerimi sıkıca kapattığımda babamın böyle bir şey yapmamış olmasını diledim. Cüzdanımdan nakit para çıkartıp ödediğimde mağazadan hızlıca ayrılmıştım.
Elime aldığım telefonla direkt babamın numarasına bastım ve aradım.
"Alo?" Dedi babam.
"Baba kartım yetersiz bakiye diyor? Ne demek oluyor bu?" Dedim sakinliğimi koruyarak. Belki de sistemde hata vardı.
"Karttaki parayı ben çektim Defne. Boş harcamalar yapma sırası mı sence? Batıyoruz diyorum umrunda bile değil!" Diye sinirle söyledi.
"Niye? Dün bana o teklifi sunarken ben senin hiç umrunda değildim ama baba?" Dedim dan diye. Kimse umrumda değildi. Hayat benim hayatımdı kimse bana zorla bir şey yaptıramazdı ailem olsa bile.
"Bak anlıyorum ama senin o adamla evlenmen hayatımızın kurtuluş biletiydi kızım. Seni zorlayacak değilim. İşlerim var kapatıyorum evde görüşürüz." Dedi ve telefonu suratıma kapattı.
Sinirden gözlerim dolarken arabama doğru ilerledim. Kafamı yerden kaldırdığımda arabamın yanında dün şirkette yanıma gelen adam vardı. Sabır dileyerek yanına ilerledim.
"Ne istiyorsun?" Diye açık açık sordum.
"Ne mi istiyorum? Şu siktiğimin evliliğini bir an önce yapmak!" Dedi.