Zawgyi
တြင္းေပါက္
သူကြၽန္ေတာ္ကိုေျပာေတာ့ကြၽန္ေတာ္ထသြားဖို႔ျပင္ေနၿပီ သို႔ေပမယ့္ သူေျပာတာၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္ပင္းကိုပြတ္ၾကည့္မိတယ္။ကြၽန္ေတာ္အရမ္း႐ႈပ္ေထြးေနတာေၾကာင့္ေရာ လန္႔ေနခဲ့တာေၾကာင့္ အဲ့တာကိုသတိမထားမိဘူး။ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟိုလမ္းၾကားထဲမွာတုန္းက ၾကာဖူးမွ်ားနဲ႔ထိမိတဲ့ေနရာတစ္ဝိုက္မွာယားယံမႈကိုေတာ့ခံစားရေသးတယ္။ဒါေပမယ့္ ခဏတာယားယံမႈသာခံစားရတာျဖစ္ၿပီး သူ႔အလိုလိုေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္ေလ။ကြၽန္ေတာ္အက်ႌဖြင့္ၿပီး အဲ့ဒီေနရာကိုေတြကိုၾကည့္မိခဲ့ေသးတယ္။ဒါေပမယ့္ ရဲေနတာကလြဲၿပီးက်န္တာအားလံုးပံုမွန္အတိုင္းပါပဲ။ဒါေၾကာင့္
"ငါလည္းခံစားမိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အခုမယားေတာ့ဘူးေလ ဒီေနရာရဲ႕ေလထုကအရမ္းဖိအားမ်ားတယ္ ဓာတ္မတည့္တာျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးလား"
ဖက္တီးကေတာ္ယားေနတာကိုအံတုကာ
"ဒါဆိုလည္းအဲ့ဒီဓာတ္မတည့္တာကို ယာယီကုလို႔ရမယ့္နည္း႐ွိလား။ငါအခုက ေခြၽးေစးျပန္ေတာေလ အဲ့တာေတာင္ယားေနတာေသေအာင္ပဲ"
သူေျပာေနရင္းနဲ႔ပဲ ေက်ာကိုနံရံနဲ႔ကုတ္ခ်စ္ေနတယ္။ကြၽန္ေတာ္သူ႔ေနာက္မွာ အရာတစ္ခုခုကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔ေက်ာမွာေသြးေတြေတာင္ထြက္ေနခဲ့တယ္။တစ္ခုခုေတာ့မွာေနတာခံစားခဲ့ရတယ္.။ဒါေၾကာင့္ပဲကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုအျမန္ပဲဒဏ္ရာရတဲ့ေနရာကိုျပသဖို႔ေျပာလိုက္ရတယ္။သူကခႏၶာကိုယ္လွည့္လာေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြနဲ႔ကုတ္ျခစ္ေနတုန္းပဲ ကြၽန္ေတာ္သူ႔လက္ကိုတစ္ခ်က္ေလာက္႐ိုက္ၿပီး မီးထိုးကာသူ႔ရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရတယ္။သူ႔ေက်ာေပၚမွာ အျဖဴေရာင္အေမႊးေတြအမ်ားႀကီးေပါက္ေနတာကိုလည္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ထိုေနရာေတြက ၾကာဖူးမ်ွားနဲ႔ထိမွန္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြမွာျဖစ္ေနခဲ့တာပဲေျပာရရင္တစ္ကယ္ကိုရြံစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေက်ာကုန္းမွာအျဖဴေရာင္အေမႊးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတာေလ။
"ဖက္တီး မင္းေရမခိ်ဳးတာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ?"
ဖက္တီးကသက္ျပင္းခ်ၿပီး
"ေရခ်ိဳးတာလား မင္းဘာလို႔ဒီအခ်ိန္မွာဒါေတြေမးေနတာလဲ။ဒါကpersonalကိစၥလို႔မထင္ဘူးလားဟင္ ငါ့အတြက္ေျဖဖို႔အဆင္မေျပဘူးေလကြာ"
"မင္းအဲ့လိုညစ္ပတ္ေနလို႔ေပါ့ကြ ငါေျပာမယ္ မလန္႔သြားနဲ႔ မင္းေနာက္မွာ မိႈေတြေတာင္ေပါက္ေနၿပီ အျဖဴေရာင္မႈိေတြကြ အံ့ဩစရာႀကီး ေနာက္လေလာက္ဆိုအပင္ေတြေပါက္ျပီးခ်က္စားလို႔ရေလာက္ၿပီ"
ဖက္တီးကဒါကိုၾကားၿပီး
"ဘာႀကီး အျဖဴေရာင္မိႈေတြ!အျဖဴေရာင္မႈိေတြ႐ွိေသးတာလား!မေနာက္နဲ႔ေနာ္ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ?"
ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာေသဆီကအေျဖတစ္ခုခုရမလားလို႔သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့အေျခအေနကေတာ္ေတာ္ဆိုးမယ္ဆိုတာ ထိုအၾကည့္မွာတင္ပဲသိလိုက္ရတယ္။ဒီကိစၥကအေပ်ာင္အပ်က္သတ္မွတ္လို႔မရဘူး။မ်က္ႏွာေသက ဖက္တီးေက်ာျပင္ေပၚကအရာေတြကိုထိၾကည့္ၿပီး
"ျပႆနာပဲ ခုနကၾကာဖူးမွ်ားမွာတစ္ခုခုထူးျခားတာပါလိမ့္မယ္"
ကြၽန္ေတာ္လည္းထူးဆန္းတယ္လို႔ေတြးမိတယ္ေလ။ကြၽန္ေတာ္လည္းအခုေလးတင္ပဲျမႇားထိခံထားရတာကို သူ႔လိုပဲသက္ေရာက္မႈအတူတူပဲျဖစ္ရမယ္ေလ။အဘိုးရဲ႕မ်ဳိးဆက္အေမြအနစ္ကအဲ့ဒီေလာက္စြမ္းလုိ႔လား။ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြကထိုဒဏ္ရာကိုသာေတြးေနမိၿပီး မ်က္မွာေသကကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ျမႇားပစ္ခံရတဲ့ေနရာကိုၾကည့္ၿပီးသင္ျပင္းခ်ကာသူလည္းဘာမွမသိဘူးဆိုတာေျပာျပေနသလိုပဲ။တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဖက္တီးကစတင္လန္႔လာၿပီးေခါင္းလွည့္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
"ဘာႀကီးလဲ အစမ႐ွိအဆံုးမ႐ွိ အေမႊးေတြထြက္လာတာတဲ့လား"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာသလိုပဲ ထိုအေမႊးေတြကိုကြၽန္ေတာ္ထိၾကည့္ၿပီး
"မလႈပ္နဲ႔ အေရျပားေရာဂါတစ္ခုခုနဲ႔တူေနသလိုပဲအနီးက္ၾကည့္ပါရေစဦး ေလွ်ာက္မကုတ္နဲ႔ဦး ေလွ်ာက္ကုတ္ရင္အနာရြတ္ေတြက်န္ေနလိမ့္မယ္။"
သူတစ္ကယ္ကိုဆိုးရြားရြားယားယံေနခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာေသကို
"ဒီလိုဆက္သြားေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ တစ္ခုခုစဥ္စားမွျဖစ္မယ္ ငါၾကားဖူးတာ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကအေရျပားယားယံတာကိုမခံစားနိုင္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသတဲ့အထိျဖစ္ဖူးတယ္လို႔ၾကားဖူးတယ္။"
ထို႔သို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ဖက္တီးက
"ငါတစ္ကယ္ကိုသတ္ေသခ်င္စိတ္ေတြေပါက္ေနၿပီ ငါကိုယားေနတာ ေသေတာ့မလိုပဲ ဒါမွမဟုတ္မင္း ကြမ္းကံုး လိုမ်ိဳးအသားခြဲၿပီးအ႐ိုးကိုျဖတ္ထုတ္တဲ့နည္းလမ္းကိုသင္လိုက္ၿပီး ျမန္ျမန္ေက်ာကုန္းကအေရျပားကိုဆြဲခြာေပးပါလားကြာ"
(အ႐ိုးခြဲထုတ္ျခင္းစာေပႀကီးထဲကအေၾကာင္းအရာကိုေျပာတာပါ )
ကြၽန္ေတာ္လည္းငယ္ငယ္တုန္းက အေရးျပားေရာဂါတစ္ခုခံစားခဲ့ရဘူးတယ္။ဒါကလည္းျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ႐ွိတဲ့ အေရျပားေရာဂါတစ္ခုပါပဲဒါေပမယ့္ ရြံ႔စရာေတာ့ေကာင္းတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကသူ့ကို
"သူမ်ားအသားသြားယူဖို႔မလိုပါဘူးကြာ မင္းမွာအသားေတြမွ လိုတာထက္ေတာင္ပိုေနေသးတာကို ငါကလည္းဟြထို႔ေတာ့မဟုတ္ရပါဘူး ဒါေပမယ့္ငါ့မွာအေရျပားျပန္ၿပီးၾကည္သြားေစမယ့္ဟာ႐ွိတယ္။ငါလိမ္းေပးမယ္ဒါေပမယ့္ မင္းသည္းခံရလိမ့္မယ္ေနာ္"
(ဟြထို႔=တ႐ုတ္သမိုင္းေၾကာင္းရဲ႕အထင္႐ွားဆံုးနတ္ေဆးဆရသမားေတာ္ႀကီးပါ)
မ်က္ႏွာေသကလည္းေ႐ွ႕ဆက္မသြားေသးပဲခဏရပ္ေနၿပီး ဖက္တီးကလည္းသက္ျပင္းခ်ရံုကလြဲၿပီး သူရဲ႕ယားယံေနတဲ့ခံစားမႈပဲ႐ွိေနတယ္။ၿပီးကာမွသူက
"မင္းတို႔လိုၿမိဳ႕သားေတြဟာေလ ဒီလိုလမ္းကိုသြားတာေတာင္ အလွဆီဘူးကပါလာေသးတယ္။တစ္ကယ့္ကိုေဗၚေက်ာ့ေနတဲ့အမ်ိဳးထဲကပါလား။ဘာလဲ ကစားဖို႔ကတ္ေတြေရာပါလာေသးလား ငါတို႔ေနာက္တစ္ခါဒီလိုပိတ္မိေနရင္မပ်င္းေအာင္တစ္ခါတည္းထည့္ယူခဲ့သိလား"
ဘယ္လိုလုပ္အဲ့ဒီေပါက္ေပါက္႐ွာ႐ွာေတြကြၽန္ေတာ္သယ္လာႏိုင္မလဲ။သူ႔ရဲ႕ေက်ာေပၚကို အဆီေလးနည္းနည္းလူးေပးဖို႔ရာ လက္အိတ္ခြၽတ္ၿပီးသူ႔ေက်ာေပၚကိုလူးေပးၿပီးခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး႐ိုက္လိုက္မိတဲ့တစ္ခဏဟာ ဖက္တီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေအာ္သံကကမာၻပ်က္ေနတဲ့အတိုင္းပဲဗ်။ဒါေတာင္ေလသံကုန္မေအာ္ေသးပဲ တစ္ဝက္ျဖတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆဲေရးေနေသးတာ
"ဘာႀကီးလဲ မင္းငါ့ကိုဒီေနရာမွာတစ္ခါတည္းအေသသတ္ဖို႔မ်ားစဥ္းစားေနတာလား မင္းနဲ႔ငါအျပင္ေရာက္မွေတြ႕မယ္ မင္းတစ္ကယ့္ကို..."
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ရဲ႕နာက်င္မႈကိုခံစားေနရတဲ့ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး
"မင္းကိုယ္မင္းလည္းျပန္ၾကည့္ဦး ခုနကယားေနတာထက္စာရင္ အခုလိုအနာခံလိုက္တာကမွပိုၿပီးေကာင္းဦးမွာ..အခုယားေနေသးလား"
ဖက္တီးကခဏတာလႈပ္ရြၿပီးၾကည့္ၿပီးကာမွအံဩနပန္းျဖစ္ကာ ဝမ္းသာလြန္းလွတဲ့အသံနဲ႔
"အယ္..ေ႐ွာင္ဝူ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး မင္းရဲ႕ေဆးရည္ကေကာင္းလွခ်ည္လား ဘာတံဆိပ္လဲကြ"
တစ္ကယ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုလိမ္းေပးလိုက္မိတဲ့အရည္ကိုသူသိသြားရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအစိမ္းလိုက္ဝါးစားလိမ့္မယ္ ဒါေၾကာင့္ပဲ
"မိန္းကေလးေတြကိုလုပ္မေနစမ္းနဲ႔ သြားမယ္"
မ်က္ႏွာေသကေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္ခ်င္ေနေပမယ့္ ရႊင္ပ်သြားတဲ့မ်က္ႏွာကိုကြယ္ဝွက္ဖို႔ရာေခါင္းခါျခင္းကိုဓားစာခံေခၚယူလိုက္တယ္။ဒါဟာကြၽန္ေတာ့္အတြက္သူျပံဳးတာကိုပထမဆံုးေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္ပဲ ထိုအခ်ိန္မွာတင္ပဲကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာဘာလု႔ိမွန္းမသိသူဟာလူသားဆန္လာတယ္လို႔ထင္မိတယ္။ၾကည့္ရတာသူ႔အေနနဲ႔ လူေတြနဲ႔ပိုၿပီးဆက္ဆံဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ထင္လာမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူျပံဳးၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ ဘယ္သူမွမျမင္မိခင္ေလးမွာ မ်က္ႏွာေသပံုစံျပန္ျဖစ္သြားျပန္တယ္ေလ..ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေနာက္လာလိုက္လာခဲ့ဖို႔ေျပာၿပီး သူကဦးေဆာင္သြားတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔၃ေယာက္စလံုး ထိုလမ္းကို ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာတြယ္တက္ခဲ့ရတယ္။မ်က္ႏွာေသက႐ုတ္တရက္ရပ္တန္႔သြားၿပီး
"လမ္းခြဲ"
လို႔ေျပာလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေ႐ွ႕ကိုတိုးၾကည့္ေတာ့ဟုတ္ေနသည္ ဘယ္ ညာ တစ္လမ္းစီခြဲထားတဲ့လမ္းခြဲတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ဘက္ျခမ္းကိုမီးထိုးၾကည့္ေတာ့ လမ္းအတြင္းထဲကိုအနည္းငယ္ပဲျမင္ေနၿပီးခန္႔မွန္းရသေလာက္အုတ္ေတြနဲ႔ေဆာက္လုပ္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ဒါကလမ္းဆံုးပဲ။ၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာေသနဲ႔တျခားသူေတြ ညာဘက္နားအခန္းကေန တူးယူလာခဲ့တဲ့လမ္းပဲျဖစ္ရမယ္။ဒါေပမယ့္ဘာလို႔ဒီေနရာကိုပိတ္ခ်ထားရတာလဲ။ဒါမွမဟုတ္ ေခါင္းတလားထဲကထြက္လာမယ့္အရာတစ္ခုခုကိုတားဆီးခ်င္လို႔လား။
တစ္ခု႐ွိတာက သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ပိတ္ခ်ထားရတဲ့လမ္းမဟုတ္လား ဒါဆိုရင္ဒီလမ္းေၾကာရဲ႕ထြက္ေပါက္ကညာဘက္ပဲျဖစ္ရလိမ့္မယ္။မ်က္ႏွာေသဟာလည္းကြၽန္ေတာ္နဲ႔အၾကံတူေနတယ္ဆိုတာ သူ႔ရဲ႕လမ္းၫႊန္မႈကသက္ေသျပေနတယ္။ထို့ေၾကာင့္ပဲထိုလမ္းအတိုင္းတြယ္တက္လာခဲ့ၾကတယ္။သို႔ေပမယ့္ ဒီတစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ကြၽန္ေတာ္၃ေယာက္စလံုး စကားတစ္လံုးေတာင္မေျပာခဲ့ၾကဘူး။
အ႐ွင္းဆံုးေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ေမြးကတည္းကဒီေလာက္အခ်ိန္အၾကာႀကီးတစ္ခါမွာေလးဘက္ကုန္းမသြားဖူးဘူး။ငယ္ငယ္ကသြားခဲ႔တဲ့အခ်ိန္ေတြအားလံုးေပါင္းရင္ေတာင္ဒီေလာက္ၾကာမယ္မထင္ဘူး။တစ္ကယ္ပါ ကြၽန္ေတာ္အနည္းငယ္ေခြၽးေတြျပန္လာသလို ဟိုပထမတြင္းမွာတုန္းကေတာင္ဒီေလာက္တက္ရတာမပင္ပန္းဘူး။အဓိကကေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဒူးေနရာကိုမခံစားရေတာ့ဘူး။ထိုေနရာတစ္ဝိုက္ကအုတ္ေတြနဲ႔ေျမသားေျမေငြ႕ေတြပဲ႐ွိတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဒူးေနရာဟာပိုပိုၿပီးပူလာသလိုခံစားရတယ္။လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတဲ့ခံစားခ်က္ကတစ္ကယ္ကိုေကာင္းတယ္။ေနာင္ဘဝက်ရင္လည္းလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားမိလိမ့္မယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးေတြကက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့သလိုမ်က္ႏွာေသကအသံမထြက္ဖို႔ရာအခ်က္ျပတာကိုေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။ဖက္တီးကေ႐ွ႕ကိုမျမင္ရတာေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္ကိုေလသံတိုးတိုးေလးေမးလာတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုစကားမေျပာဖို႔ရာတားျမစ္လိုက္တယ္။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ႏွာေသကသူ႔ရဲ႕ဓာတ္မီးကိုပိတ္လိုက္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ဖက္တီးကလဲမသိစိတ္ရဲ႕အလိုအရ ခ်က္ခ်င္းပဲဓာတ္မီးေတြကိုပိတ္ခ်လိုက္တယ္။တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲအရာအားလံုးအေမွာင္က်သြားရျပန္တယ္။အခုအခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္အရမ္းတည္ၿငိမ္ေနတာကိုကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ႏွလံုးခုန္သံကသက္ေသျပေနတယ္။(ကြၽန္ေတာ္ေနာက္မွျပန္ေတြးၾကည့္မိတာကတာဒီလိုနံရံေတြၾကားမွာပိတ္မိေနရျခင္းရဲ႕ရလာဒ္ကကြၽန္ေတာ့္ကိုဒီလိုအေျခအေနမွာ တည္ၿငိမ္သြားေစတယ္။ကြၽန္ေတာ္မွာဒီလိုသခ်ိဳင္းထဲေရာက္ရင္ ေတြးျပီးအေၾကာက္လြန္တတ္တဲ့စိတ္အေျခအေနတစ္ခု႐ွိတယ္။)သူဘာကိုဆိုလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကိုမသိေပမယ့္ ေ႐ွးေဟာင္းသခ်ိဳင္းဂူထဲမွာ သူေျပာတာအမွန္ပဲ။သူေျပာတာနားေထာင္ရင္ အႏၱရာယ္အႀကီးႀကီးျဖစ္မွာမဟုတ္တာက်ိန္းေသတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ခဏေလာက္ၿငိမ္သက္ေနလိုက္ၾကၿပီး အသက္႐ွဴမွန္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ေပၚကေခြၽးေစးေတြလည္းအနည္းေျခာက္ေသြ႔သြားခဲ့ၿပီ။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္နားထဲမွာ ေျခသံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတယ္။လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေျခသံနဲ႔ေတာင္တူညီေနတယ္။ကြၽန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္သြားရသလိုပဲ..ၾကည့္ရတာကြၽန္ေတာ္တို႔အေပၚမွာေနာက္ထပ္ လမ္းတစ္လမ္း႐ွိေနေသးတာလား။ဒါဆိုအဲ့ဒီလူကဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္မလဲ ...အားနင္လား...။ဒါမွမဟုတ္..ဦးေလး၃လား..။ကြၽန္ေတာ္မွန္းဆတယ္ အေျဖ႐ွာမေတြ႔ခင္ေလးမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေက်ာျပင္နဲ႔လည္ပင္းတို႔ေပၚမွာယားက်ိတဲ့ခံစားမႈတစ္ခုကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာတစ္ကယ္ကိုဗလာက်င္းသြားခဲ့ရတယ္။မဟုတ္ဘူး..ခံစားမႈကအေမႊးအမွ်င္ေတြေၾကာင့္ယားယံလာမႈ ဖက္တီးလိုပဲကြၽန္ေတာ္လည္းအေမႊးေတြထြက္လာတာလား။ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းေနာက္ကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့လည္ပင္းေနာက္ကေန စိုရႊဲရႊဲအရာတစ္ခုကိုစမ္းသပ္မိတယ္။ကြၽန္ေတာ္ထင္တာဖက္တီးကြၽန္ေတာ့္ကိုေနာက္ေနတယ္ပဲထင္တာ ဒါေၾကာင့္ပဲစိတ္ထဲကေနတစ္ခ်က္ဆဲေရးခဲ့ေသးတာ။ၿပီးေတာ့လက္လွမ္းမွီသေလာက္ေက်ာျပင္ေပၚကအရာေတြကိုဖယ္႐ွားေနမိတယ္။ထိုအခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္႐ုတ္တရက္ခံစားမိတာက လက္သည္းေတြ..မဟုတ္ဘူး..ေရႏူးေနၿပီးပုပ္သိုးေတာ့မယ္အေလာင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕အနံ႔ေတြပါ ပါဝင္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကထိုအရာေတြကိုစစခ်င္းသတိမထားေသးပဲ ေဘးကနံရံေပၚကိုသုတ္ေနခဲ့ေသးတာ..စိတ္ထဲမွာလဲဒီေလာက္မ်ားတဲ့ဆီေတြကိုဘာလို႔ဖက္တီးအခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးလူးလာရတာလဲလို႔ေလ။ကေလးတစ္ေယာကိုသာလိမ္းေပးမိရင္ ၁၀ရက္ေလာက္ေခါင္းေလ်ွာ္ရင္ေတာင္ေျပာင္မွာမဟုတ္နဲ႔အဆီေတြ။
ေတြးေနရင္းနဲ႔တင္ပဲလည္ပင္းေနာက္ကစတင္ၿပီးယားယံလာျပန္တယ္။ဖက္တီးတစ္ကယ္ကိုဘာလုပ္ခ်င္ေနရတာလဲ။သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္မီးဖြင့္ၿပီးသူ႔အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ဖို႔လုပ္ခဲ့တယ္။ထိုအခ်ိန္က်မွသိခဲ့ရတာက တစ္ခုခုမွားယြင္းေနတယ္ ဘာလို႔လဲဖက္တီးရဲ႕မ်က္ႏွာကအဲ့ဒီေလာက္ေသးသြယ္ေနရတာလဲ။ကြၽန္ေတာ္သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဆီကိုဆင္းၿပီးစမ္းၾကည့္ခဲ့မိေတာ့ စိတ္ထဲမွာအႀကီးအက်ယ္ကမာၻပ်က္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကိုထိပ္တိုက္ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ဒီစိုရႊဲၿပီး႐ႈံ႕တြေနတဲ့အရာေတြကဆံပင္ခ်ည္ေတြျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ေသခ်ာေအာင္ေအာက္ဘက္နည္းနည္းထပ္ဆင္းၿပီးစမ္းၾကည့္ခဲ့တယ္။ထိုဆံပင္ခ်ည္ေတြကတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုဆက္ႏြယ္ေနၿပီးကြၽန္ေတာ္လက္ေတြကထိုေနရာေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အခ်ည္ခံလိုက္ရတယ္။လႈပ္႐ွားသြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လည္စိေနာက္ကြယ္မွာေၾကာက္ရြံမႈနဲ႔ထိတ္လန္႔မႈတို႔ေရာယွက္ေနတာကြၽန္ေတာ္အသိ..။ေခြၽးေတြလည္းစတင္ျပန္လာခဲ့သလို ေသခ်ာတယ္ ဖက္တီးမွာေတာ့ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ဆံပင္ေတြ႐ွိမေနႏိုင္ဘူးေလ။ဒါဆိုရင္ ဒီဆံပင္ေတြရဲ႕ပိုင္႐ွင္ကဘယ္သူျဖစ္မလဲ။
ေရလယ္သခ်ိဳင္းမွာတုန္းကေတြ႔ခဲ့တဲ့ဆံပင္ခ်ည္ေတြကိုသတိသြားတယ္။ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္အသက္႐ွဴဖို႔ခက္ခဲလာရတယ္။ဒါေပမယ့္ ဓာတ္မီးကိုလည္းမဖြင့္ရဲခဲ့ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ထင္ေနတဲ့အရာႀကီးနဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔cm နည္းနည္းပဲဲျခားႏိုင္မယ္။ကြၽန္ေတာ္ဓာတ္မီးဖြင့္လိုက္မိလို႔ေတြ႕ရမယ္ ထိုအရာရဲ႕မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။ၿပီးေတာ့ ယားယံမႈ ထိုအရာကိုလည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္လက္ေလ်ာ့လိုက္ရသလို။စိုစြတ္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုထိေတြ႔ေနတယ္။ ေအးစက္တယ္ ရက္စက္တယ္ လက္သည္းေတြကခြၽန္ျမေနသလို ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းခြံတစ္ခုလံုးမြေက်ေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ။ မ်က္ႏွာကအေရျပားေတြက စတင္ၿပီးတုန္ခါလာတယ္။
ထိုလက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕လက္သည္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လည္ပင္းနားကေနျဖတ္သြားၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားတယ္။ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ ေရလမ္းတစ္ေလ်ွာက္လာခဲ့ရတဲ့စိုစြတ္မႈကိုျပန္လည္ခံစားလိုက္ရတယ္။သို႔ေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ဆံပင္ခ်ာ္ေတြသာရစ္ပတ္ေနၿပီးမ်က္ႏွာနဲ႔လည္ပင္းေလးတစ္ခုသာက်န္ရစ္ေစတယ္။ကြၽန္ေတာ္သြားႀကိတ္ထားမိတာ ေပါက္ထြက္ေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ။ထိုအခ်ိန္မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံဟာနားထဲပ်ံ႕စြတ္လာတယ္။ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတယ္.. ညင္သာတယ္.. ေႏြးေထြးတယ္..သူမကနား,နားကိုကပ္ၿပီး
"အသင္ကဘယ္သူလဲ"
ထိုေမးခြန္း ထိုအသံ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီးႏူးညံ့လြန္းတယ္..တိုးလြန္းတယ္ သို႔ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္႐ွင္းလင္းစြာၾကားေနရတယ္။ကြၽန္ေတာ္မွင္သက္သြားခဲ့ရတယ္။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ထိုမိန္းကေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကိုရစ္ပတ္ဆြဲယူထားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လႈပ္႐ွားထို႔မစြမ္းႏိုင္ခဲ့သလို ခႏၶာကိုယ္ကလည္း အသိစိတ္ကလြဲရင္ က်န္တာအားလံုးကကြၽန္ေတာ့္အလိုမေဆာင္ခဲ့ျပန္ဘူး။ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေတြ.ေပၚမွာ သူမရဲ႕ေအးစက္လြန္းပါတဲ့လက္ေတြ..ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ပုခံုးေပၚမွာသူမ႐ွိေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကိုအေနာက္ကေန ဆြဲစုတ္ပစ္ေနသလိုပဲ။ကြၽန္ေတာ္စတင္ၿပီး တုန္လႈပ္လာတယ္။သို႔ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိတာက သူမဟာသနားစရာေကာင္းတယ္။သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသားရဲ႕ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕နားရြက္နားကပ္ေနၿပီး သူမရဲ႕အသက္႐ွဴခ်က္ေတြဟာ ေအးစက္လြန္းတယ္။ကြၽန္ေတာ္တစ္ကယ္ကုိမွင္သက္ေနခဲ့ၿပီး သူမေျပာေနတဲ့တိုးညႇင္းတဲ့ေလသံကို႐ွင္းလင္းစြာထပ္မံၾကားလိုက္ရျပန္္တယ္။သူမကဆိုသည္။
"ဖက္ထားပါ"
ဒီစကားကိုၾကားၾကားခ်င္းကြၽန္ေတာ့္ ျပဳစားခံလိုက္ရသလိုပဲ။ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေတြကလႈပ္႐ွားလို႔မရတာမွန္ေပမယ့္သူတို႔ကအခုအခ်ိန္မွာဦးေႏွာက္နဲ႔အသိသိတ္ရဲ႕အမိန္႔ကိုမနာခံေတာ့ဘူး။ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေတြ တစ္ကယ္ကိုသူမရဲ႕ခါးကိုဖတ္တြက္ထားခဲ့တယ္။ဒါႀကီးက အံ့ဩစရာဆိုတာထက္ကိုပိုလြန္းေနတယ္ေလ။ထိုအခ်ိန္မွာပိုၿပီး သိလာရတာက ဒီမိန္းကေလး သူမ ဘာကိုမွဝတ္ဆင္မထားခဲ့ဘူး သူမရဲ႕အသားအေရေတြက ေအးစက္ေနသလိုအံ့ဩစရာေကာင္းေအာင္ႏူးညံ့ေနျပန္တယ္။ဒီအခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္တစ္ကယ္ကို ႐ႈပ္ေထြးေနျပန္ၿပီ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကလည္းရဲတြက္ေနမွာက်ိန္းေသသေလာက္ပဲ။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ထိုမိနိးကေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေမးေစ့နားအထိေရြ႔လ်ားလာခဲ့ၿပီးထိေတြ႔လာတယ္။ၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ္သူမကိုနမ္းဖို႔ ဖိအားေပးခံရေတာ့မယ္ ထင္ရတယ္။ကြၽန္ေတာ္တစ္ကယ့္ကို ဘာကိုမွထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။အသိစိတ္..ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အသိစိတ္ကပါ သူမကိုနမ္းခ်င္လာခဲ့တယ္။႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ မ်က္ႏွာေသရဲ႕ ဓာတ္မီးဟာပြင့္ဟလာခဲ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ "ထိုအရာ" ကိုကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာဆုတ္ကိုင္ထားခဲ့တာ။ထိုအရာအားလံုးေပ်ာက္ပ်ယ္သြားတဲ့အခါမွာ တစ္ကိုယ္လံုးၾကက္သီးကလြဲၿပီးေခါင္းထဲမွာလည္းတစ္ျခားဘာအရာမွ႐ွိမေနခဲ့ဘူး။
Unicode
တွင်းပေါက်
သူကျွန်တော်ကိုပြောတော့ကျွန်တော်ထသွားဖို့ပြင်နေပြီ သို့ပေမယ့် သူပြောတာကြားတော့ ကျွန်တော်လည်ပင်းကိုပွတ်ကြည့်မိတယ်။ကျွန်တော်အရမ်းရှုပ်ထွေးနေတာကြောင့်ရော လန့်နေခဲ့တာကြောင့် အဲ့တာကိုသတိမထားမိဘူး။ပြောရရင် ကျွန်တော်ဟိုလမ်းကြားထဲမှာတုန်းက ကြာဖူးမျှားနဲ့ထိမိတဲ့နေရာတစ်ဝိုက်မှာယားယံမှုကိုတော့ခံစားရသေးတယ်။ဒါပေမယ့် ခဏတာယားယံမှုသာခံစားရတာဖြစ်ပြီး သူ့အလိုလိုပျောက်သွားခဲ့တယ်လေ။ကျွန်တော်အကျႌဖွင့်ပြီး အဲ့ဒီနေရာကိုတွေကိုကြည့်မိခဲ့သေးတယ်။ဒါပေမယ့် ရဲနေတာကလွဲပြီးကျန်တာအားလုံးပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ။ဒါကြောင့်
"ငါလည်းခံစားမိပါတယ် ဒါပေမယ့် အခုမယားတော့ဘူးလေ ဒီနေရာရဲ့လေထုကအရမ်းဖိအားများတယ် ဓာတ်မတည့်တာဖြစ်မနေနိုင်ဘူးလား"
ဖက်တီးကတော်ယားနေတာကိုအံတုကာ
"ဒါဆိုလည်းအဲ့ဒီဓာတ်မတည့်တာကို ယာယီကုလို့ရမယ့်နည်းရှိလား။ငါအခုက ချွေးစေးပြန်တောလေ အဲ့တာတောင်ယားနေတာသေအောင်ပဲ"
သူပြောနေရင်းနဲ့ပဲ ကျောကိုနံရံနဲ့ကုတ်ချစ်နေတယ်။ကျွန်တော်သူ့နောက်မှာ အရာတစ်ခုခုကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့ကျောမှာသွေးတွေတောင်ထွက်နေခဲ့တယ်။တစ်ခုခုတော့မှာနေတာခံစားခဲ့ရတယ်.။ဒါကြောင့်ပဲကျွန်တော်သူ့ကိုအမြန်ပဲဒဏ်ရာရတဲ့နေရာကိုပြသဖို့ပြောလိုက်ရတယ်။သူကခန္ဓာကိုယ်လှည့်လာပေမယ့် သူ့ရဲ့လက်တွေနဲ့ကုတ်ခြစ်နေတုန်းပဲ ကျွန်တော်သူ့လက်ကိုတစ်ချက်လောက်ရိုက်ပြီး မီးထိုးကာသူ့ရဲ့ကျောပြင်ကိုကြည့်ရတယ်။သူ့ကျောပေါ်မှာ အဖြူရောင်အမွှေးတွေအများကြီးပေါက်နေတာကိုလည်းတွေ့လိုက်ရတယ်။ထိုနေရာတွေက ကြာဖူးမျှားနဲ့ထိမှန်ခဲ့တဲ့နေရာတွေမှာဖြစ်နေခဲ့တာပဲပြောရရင်တစ်ကယ်ကိုရွံစရာကောင်းလောက်အောင်ပဲ လူတစ်ယောက်ရဲ့ကျောကုန်းမှာအဖြူရောင်အမွှေးတွေနဲ့ပြည့်နေတာလေ။
"ဖက္တီး မင်းရေမခိျုးတာဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ?"
ဖက်တီးကသက်ပြင်းချပြီး
"ရေချိုးတာလား မင်းဘာလို့ဒီအချိန်မှာဒါတွေမေးနေတာလဲ။ဒါကpersonalကိစ္စလို့မထင်ဘူးလားဟင် ငါ့အတွက်ဖြေဖို့အဆင်မပြေဘူးလေကွာ"
"မင်းအဲ့လိုညစ်ပတ်နေလို့ပေါ့ကွ ငါပြောမယ် မလန့်သွားနဲ့ မင်းနောက်မှာ မှိုတွေတောင်ပေါက်နေပြီ အဖြူရောင်မှိုတွေကွ အံ့ဩစရာကြီး နောက်လလောက်ဆိုအပင်တွေပေါက်ပြီးချက်စားလို့ရလောက်ပြီ"
ဖက်တီးကဒါကိုကြားပြီး
"ဘာကြီး အဖြူရောင်မှိုတွေ!အဖြူရောင်မှိုတွေရှိသေးတာလား!မနောက်နဲ့နော် ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ?"
ကျွန်တော်မျက်နှာသေဆီကအဖြေတစ်ခုခုရမလားလို့သူ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့အခြေအနေကတော်တော်ဆိုးမယ်ဆိုတာ ထိုအကြည့်မှာတင်ပဲသိလိုက်ရတယ်။ဒီကိစ္စကအပျောင်အပျက်သတ်မှတ်လို့မရဘူး။မျက်နှာသေက ဖက်တီးကျောပြင်ပေါ်ကအရာတွေကိုထိကြည့်ပြီး
"ပြဿနာပဲ ခုနကကြာဖူးမျှားမှာတစ်ခုခုထူးခြားတာပါလိမ့်မယ်"
ကျွန်တော်လည်းထူးဆန်းတယ်လို့တွေးမိတယ်လေ။ကျွန်တော်လည်းအခုလေးတင်ပဲမြှားထိခံထားရတာကို သူ့လိုပဲသက်ရောက်မှုအတူတူပဲဖြစ်ရမယ်လေ။အဘိုးရဲ့မျိုးဆက်အမွေအနစ်ကအဲ့ဒီလောက်စွမ်းလို့လား။ကျွန်တော့်အတွေးတွေကထိုဒဏ်ရာကိုသာတွေးနေမိပြီး မျက်မှာသေကကျွန်တော့်ရဲ့မြှားပစ်ခံရတဲ့နေရာကိုကြည့်ပြီးသင်ပြင်းချကာသူလည်းဘာမှမသိဘူးဆိုတာပြောပြနေသလိုပဲ။တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ဖက်တီးကစတင်လန့်လာပြီးခေါင်းလှည့်ကာ ကျွန်တော့်ကိုမေးတယ်။
"ဘာကြီးလဲ အစမရှိအဆုံးမရှိ အမွှေးတွေထွက်လာတာတဲ့လား"
ကျွန်တော်ပြောသလိုပဲ ထိုအမွှေးတွေကိုကျွန်တော်ထိကြည့်ပြီး
"မလှုပ်နဲ့ အရေပြားရောဂါတစ်ခုခုနဲ့တူနေသလိုပဲအနီးက်ကြည့်ပါရစေဦး လျှောက်မကုတ်နဲ့ဦး လျှောက်ကုတ်ရင်အနာရွတ်တွေကျန်နေလိမ့်မယ်။"
သူတစ်ကယ်ကိုဆိုးရွားရွားယားယံနေခဲ့တာ ကျွန်တော်မျက်နှာသေကို
"ဒီလိုဆက်သွားနေလို့မဖြစ်ဘူး။ တစ်ခုခုစဉ်စားမှဖြစ်မယ် ငါကြားဖူးတာ တစ်ချို့လူတွေကအရေပြားယားယံတာကိုမခံစားနိုင်လို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေတဲ့အထိဖြစ်ဖူးတယ်လို့ကြားဖူးတယ်။"
ထို့သို့ပြောလိုက်တော့ ဖက္တီးက
"ငါတစ်ကယ်ကိုသတ်သေချင်စိတ်တွေပေါက်နေပြီ ငါကိုယားနေတာ သေတော့မလိုပဲ ဒါမှမဟုတ်မင်း ကွမ်းကုံး လိုမျိုးအသားခွဲပြီးအရိုးကိုဖြတ်ထုတ်တဲ့နည်းလမ်းကိုသင်လိုက်ပြီး မြန်မြန်ကျောကုန်းကအရေပြားကိုဆွဲခွာပေးပါလားကွာ"
(အရိုးခွဲထုတ်ခြင်းစာပေကြီးထဲကအကြောင်းအရာကိုပြောတာပါ )
ကျွန်တော်လည်းငယ်ငယ်တုန်းက အရေးပြားရောဂါတစ်ခုခံစားခဲ့ရဘူးတယ်။ဒါကလည်းဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတဲ့ အရေပြားရောဂါတစ်ခုပါပဲဒါပေမယ့် ရွံ့စရာတော့ကောင်းတယ်။ကျွန်တော်ကသူ့ကို
"သူများအသားသွားယူဖို့မလိုပါဘူးကွာ မင်းမှာအသားတွေမှ လိုတာထက်တောင်ပိုနေသေးတာကို ငါကလည်းဟွထို့တော့မဟုတ်ရပါဘူး ဒါပေမယ့်ငါ့မှာအရေပြားပြန်ပြီးကြည်သွားစေမယ့်ဟာရှိတယ်။ငါလိမ်းပေးမယ်ဒါပေမယ့် မင်းသည်းခံရလိမ့်မယ်နော်"
(ဟွထို့=တရုတ်သမိုင်းကြောင်းရဲ့အထင်ရှားဆုံးနတ်ဆေးဆရသမားတော်ကြီးပါ)
မျက်နှာသေကလည်းရှေ့ဆက်မသွားသေးပဲခဏရပ်နေပြီး ဖက်တီးကလည်းသက်ပြင်းချရုံကလွဲပြီး သူရဲ့ယားယံနေတဲ့ခံစားမှုပဲရှိနေတယ်။ပြီးကာမှသူက
"မင်းတို့လိုမြို့သားတွေဟာလေ ဒီလိုလမ်းကိုသွားတာတောင် အလှဆီဘူးကပါလာသေးတယ်။တစ်ကယ့်ကိုဗေါ်ကျော့နေတဲ့အမျိုးထဲကပါလား။ဘာလဲ ကစားဖို့ကတ်တွေရောပါလာသေးလား ငါတို့နောက်တစ်ခါဒီလိုပိတ်မိနေရင်မပျင်းအောင်တစ်ခါတည်းထည့်ယူခဲ့သိလား"
ဘယ်လိုလုပ်အဲ့ဒီပေါက်ပေါက်ရှာရှာတွေကျွန်တော်သယ်လာနိုင်မလဲ။သူ့ရဲ့ကျောပေါ်ကို အဆီလေးနည်းနည်းလူးပေးဖို့ရာ လက်အိတ်ချွတ်ပြီးသူ့ကျောပေါ်ကိုလူးပေးပြီးခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်လိုက်မိတဲ့တစ်ခဏဟာ ဖက်တီးတစ်ယောက်ရဲ့အော်သံကကမ္ဘာပျက်နေတဲ့အတိုင်းပဲဗျ။ဒါတောင်လေသံကုန်မအော်သေးပဲ တစ်ဝက်ဖြတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုဆဲရေးနေသေးတာ
"ဘာကြီးလဲ မင်းငါ့ကိုဒီနေရာမှာတစ်ခါတည်းအသေသတ်ဖို့များစဉ်းစားနေတာလား မင်းနဲ့ငါအပြင်ရောက်မှတွေ့မယ် မင်းတစ်ကယ့်ကို..."
ကျွန်တော်သူ့ရဲ့နာကျင်မှုကိုခံစားနေရတဲ့ပုံစံကိုကြည့်ပြီး
"မင်းကိုယ်မင်းလည်းပြန်ကြည့်ဦး ခုနကယားနေတာထက်စာရင် အခုလိုအနာခံလိုက်တာကမှပိုပြီးကောင်းဦးမှာ..အခုယားနေသေးလား"
ဖက်တီးကခဏတာလှုပ်ရွပြီးကြည့်ပြီးကာမှအံဩနပန်းဖြစ်ကာ ဝမ်းသာလွန်းလှတဲ့အသံနဲ့
"အယ်..ရှောင်ဝူ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး မင်းရဲ့ဆေးရည်ကကောင်းလှချည်လား ဘာတံဆိပ်လဲကွ"
တစ်ကယ်တော့ကျွန်တော်သူ့ကိုလိမ်းပေးလိုက်မိတဲ့အရည်ကိုသူသိသွားရင် ကျွန်တော့်ကိုအစိမ်းလိုက်ဝါးစားလိမ့်မယ် ဒါကြောင့်ပဲ
"မိန်းကလေးတွေကိုလုပ်မနေစမ်းနဲ့ သွားမယ်"
မျက်နှာသေကတော့ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီးရယ်ချင်နေပေမယ့် ရွှင်ပျသွားတဲ့မျက်နှာကိုကွယ်ဝှက်ဖို့ရာခေါင်းခါခြင်းကိုဓားစာခံခေါ်ယူလိုက်တယ်။ဒါဟာကျွန်တော့်အတွက်သူပြုံးတာကိုပထမဆုံးတွေ့ရတဲ့အချိန်ပဲ ထိုအချိန်မှာတင်ပဲကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာဘာလု့ိမှန်းမသိသူဟာလူသားဆန်လာတယ်လို့ထင်မိတယ်။ကြည့်ရတာသူ့အနေနဲ့ လူတွေနဲ့ပိုပြီးဆက်ဆံဖို့လိုအပ်တယ်လို့ထင်လာမိတယ်။
ဒါပေမယ့် သူပြုံးပြီးပြီးချင်းမှာပဲ ဘယ်သူမှမမြင်မိခင်လေးမှာ မျက်နှာသေပုံစံပြန်ဖြစ်သွားပြန်တယ်လေ..ကျွန်တော်တို့ကိုနောက်လာလိုက်လာခဲ့ဖို့ပြောပြီး သူကဦးဆောင်သွားတယ်။ကျွန်တော်တို့၃ယောက်စလုံး ထိုလမ်းကို ၁၀မိနစ်လောက်ကြာတွယ်တက်ခဲ့ရတယ်။မျက်နှာသေကရုတ်တရက်ရပ်တန့်သွားပြီး
"လမ်းခွဲ"
လို့ပြောလာတော့ ကျွန်တော်ရှေ့ကိုတိုးကြည့်တော့ဟုတ်နေသည် ဘယ် ညာ တစ်လမ်းစီခွဲထားတဲ့လမ်းခွဲတစ်ခုဖြစ်နေသည်။ကျွန်တော်ဘယ်ဘက်ခြမ်းကိုမီးထိုးကြည့်တော့ လမ်းအတွင်းထဲကိုအနည်းငယ်ပဲမြင်နေပြီးခန့်မှန်းရသလောက်အုတ်တွေနဲ့ဆောက်လုပ်ထားတာတွေ့ရတယ်။ဒါကလမ်းဆုံးပဲ။ကြည့်ရတာ မျက်နှာသေနဲ့တခြားသူတွေ ညာဘက်နားအခန်းကနေ တူးယူလာခဲ့တဲ့လမ်းပဲဖြစ်ရမယ်။ဒါပေမယ့်ဘာလို့ဒီနေရာကိုပိတ်ချထားရတာလဲ။ဒါမှမဟုတ် ခေါင်းတလားထဲကထွက်လာမယ့်အရာတစ်ခုခုကိုတားဆီးချင်လို့လား။
တစ်ခုရှိတာက သူကိုယ်တိုင်တောင်ပိတ်ချထားရတဲ့လမ်းမဟုတ်လား ဒါဆိုရင်ဒီလမ်းကြောရဲ့ထွက်ပေါက်ကညာဘက်ပဲဖြစ်ရလိမ့်မယ်။မျက်နှာသေဟာလည်းကျွန်တော်နဲ့အကြံတူနေတယ်ဆိုတာ သူ့ရဲ့လမ်းညွှန်မှုကသက်သေပြနေတယ်။ထို့ကြောင့်ပဲထိုလမ်းအတိုင်းတွယ်တက်လာခဲ့ကြတယ်။သို့ပေမယ့် ဒီတစ်ချိန်မှာတော့ကျွန်တော်၃ယောက်စလုံး စကားတစ်လုံးတောင်မပြောခဲ့ကြဘူး။
အရှင်းဆုံးပြောရရင် ကျွန်တော်မွေးကတည်းကဒီလောက်အချိန်အကြာကြီးတစ်ခါမှာလေးဘက်ကုန်းမသွားဖူးဘူး။ငယ်ငယ်ကသွားခဲ့တဲ့အချိန်တွေအားလုံးပေါင်းရင်တောင်ဒီလောက်ကြာမယ်မထင်ဘူး။တစ်ကယ်ပါ ကျွန်တော်အနည်းငယ်ချွေးတွေပြန်လာသလို ဟိုပထမတွင်းမှာတုန်းကတောင်ဒီလောက်တက်ရတာမပင်ပန်းဘူး။အဓိကကတော့ကျွန်တော့်ရဲ့ဒူးနေရာကိုမခံစားရတော့ဘူး။ထိုနေရာတစ်ဝိုက်ကအုတ်တွေနဲ့မြေသားမြေငွေ့တွေပဲရှိတာကြောင့် ကျွန်တော့်ရဲ့ဒူးနေရာဟာပိုပိုပြီးပူလာသလိုခံစားရတယ်။လူတစ်ယောက်ဖြစ်ရတဲ့ခံစားချက်ကတစ်ကယ်ကိုကောင်းတယ်။နောင်ဘဝကျရင်လည်းလူတစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ကျွန်တော်ကြိုးစားမိလိမ့်မယ်။
ကျွန်တော့်ရဲ့အတွေးတွေကကျယ်ပြန့်လာခဲ့သလိုမျက်နှာသေကအသံမထွက်ဖို့ရာအချက်ပြတာကိုတွေ့မြင်ခဲ့ရတယ်။ဖက်တီးကရှေ့ကိုမမြင်ရတာကြောင့်ကျွန်တော့်ကိုလေသံတိုးတိုးလေးမေးလာတယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ကျွန်တော်သူ့ကိုစကားမပြောဖို့ရာတားမြစ်လိုက်တယ်။ထိုအချိန်မှာပဲ မျက်နှာသေကသူ့ရဲ့ဓာတ်မီးကိုပိတ်လိုက်တဲ့အတွက် ကျွန်တော်နဲ့ဖက်တီးကလဲမသိစိတ်ရဲ့အလိုအရ ချက်ချင်းပဲဓာတ်မီးတွေကိုပိတ်ချလိုက်တယ်။တစ်ခဏအတွင်းမှာပဲအရာအားလုံးအမှောင်ကျသွားရပြန်တယ်။အခုအချိန်မှာကျွန်တော်အရမ်းတည်ငြိမ်နေတာကိုကျွန်တော့်ရဲ့တည်ငြိမ်နေတဲ့နှလုံးခုန်သံကသက်သေပြနေတယ်။(ကျွန်တော်နောက်မှပြန်တွေးကြည့်မိတာကတာဒီလိုနံရံတွေကြားမှာပိတ်မိနေရခြင်းရဲ့ရလာဒ်ကကျွန်တော့်ကိုဒီလိုအခြေအနေမှာ တည်ငြိမ်သွားစေတယ်။ကျွန်တော်မှာဒီလိုသချိုင်းထဲရောက်ရင် တွေးပြီးအကြောက်လွန်တတ်တဲ့စိတ်အခြေအနေတစ်ခုရှိတယ်။)သူဘာကိုဆိုလိုချင်တယ်ဆိုတာကိုမသိပေမယ့် ရှေးဟောင်းသချိုင်းဂူထဲမှာ သူပြောတာအမှန်ပဲ။သူပြောတာနားထောင်ရင် အန္တရာယ်အကြီးကြီးဖြစ်မှာမဟုတ်တာကျိန်းသေတယ်။
ကျွန်တော်တို့ခဏလောက်ငြိမ်သက်နေလိုက်ကြပြီး အသက်ရှူမှန်သွားတဲ့အခါကျတော့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကချွေးစေးတွေလည်းအနည်းခြောက်သွေ့သွားခဲ့ပြီ။ထိုအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်နားထဲမှာ ခြေသံတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရတယ်။လူတစ်ယောက်ရဲ့ခြေသံနဲ့တောင်တူညီနေတယ်။ကျွန်တော်တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ္လိုက္သြားရသလိုပဲ..ကြည့်ရတာကျွန်တော်တို့အပေါ်မှာနောက်ထပ် လမ်းတစ်လမ်းရှိနေသေးတာလား။ဒါဆိုအဲ့ဒီလူကဘယ်သူဖြစ်နိုင်မလဲ ...အားနင်လား...။ဒါမှမဟုတ်..ဦးလေး၃လား..။ကျွန်တော်မှန်းဆတယ် အဖြေရှာမတွေ့ခင်လေးမှာပဲ ကျွန်တော်ရဲ့ကျောပြင်နဲ့လည်ပင်းတို့ပေါ်မှာယားကျိတဲ့ခံစားမှုတစ်ခုကိုခံစားလိုက်ရတယ်။ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာတစ်ကယ်ကိုဗလာကျင်းသွားခဲ့ရတယ်။မဟုတ်ဘူး..ခံစားမှုကအမွှေးအမျှင်တွေကြောင့်ယားယံလာမှု ဖက်တီးလိုပဲကျွန်တော်လည်းအမွှေးတွေထွက်လာတာလား။ကျွန်တော့်လည်ပင်းနောက်ကိုစမ်းကြည့်တော့လည်ပင်းနောက်ကနေ စိုရွှဲရွှဲအရာတစ်ခုကိုစမ်းသပ်မိတယ်။ကျွန်တော်ထင်တာဖက်တီးကျွန်တော့်ကိုနောက်နေတယ်ပဲထင်တာ ဒါကြောင့်ပဲစိတ်ထဲကနေတစ်ချက်ဆဲရေးခဲ့သေးတာ။ပြီးတော့လက်လှမ်းမှီသလောက်ကျောပြင်ပေါ်ကအရာတွေကိုဖယ်ရှားနေမိတယ်။ထိုအချိန်မှာကျွန်တော်ရုတ်တရက်ခံစားမိတာက လက်သည်းတွေ..မဟုတ္ဘူး..ရေနူးနေပြီးပုပ်သိုးတော့မယ်အလောင်းတစ်ကောင်ရဲ့အနံ့တွေပါ ပါဝင်တယ်။
ကျွန်တော်ကထိုအရာတွေကိုစစချင်းသတိမထားသေးပဲ ဘေးကနံရံပေါ်ကိုသုတ်နေခဲ့သေးတာ..စိတ်ထဲမှာလဲဒီလောက်များတဲ့ဆီတွေကိုဘာလို့ဖက်တီးအချိန်ကုန်ခံပြီးလူးလာရတာလဲလို့လေ။ကလေးတစ်ယောကိုသာလိမ်းပေးမိရင် ၁၀ရက်လောက်ခေါင်းလျှော်ရင်တောင်ပြောင်မှာမဟုတ်နဲ့အဆီတွေ။
တွေးနေရင်းနဲ့တင်ပဲလည်ပင်းနောက်ကစတင်ပြီးယားယံလာပြန်တယ်။ဖက်တီးတစ်ကယ်ကိုဘာလုပ်ချင်နေရတာလဲ။သည်းမခံနိုင်တဲ့အဆုံးမှာပဲ ကျွန်တော်မီးဖွင့်ပြီးသူ့အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်ဖို့လုပ်ခဲ့တယ်။ထိုအချိန်ကျမှသိခဲ့ရတာက တစ်ခုခုမှားယွင်းနေတယ် ဘာလို့လဲဖက်တီးရဲ့မျက်နှာကအဲ့ဒီလောက်သေးသွယ်နေရတာလဲ။ကျွန်တော်သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဆီကိုဆင်းပြီးစမ်းကြည့်ခဲ့မိတော့ စိတ်ထဲမှာအကြီးအကျယ်ကမ္ဘာပျက်ခဲ့ရတဲ့အချိန်ကိုထိပ်တိုက်တွေ့ခဲ့ရတယ်။ မဟုတ်သေးပါဘူး ဒီစိုရွှဲပြီးရှုံ့တွနေတဲ့အရာတွေကဆံပင်ချည်တွေဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။သေချာအောင်အောက်ဘက်နည်းနည်းထပ်ဆင်းပြီးစမ်းကြည့်ခဲ့တယ်။ထိုဆံပင်ချည်တွေကတစ်ခုနဲ့တစ်ခုဆက်နွယ်နေပြီးကျွန်တော်လက်တွေကထိုနေရာရောက်ရောက်ချင်းပဲ အချည်ခံလိုက်ရတယ်။လှုပ်ရှားသွားတဲ့ကျွန်တော့်ရဲ့လည်စိနောက်ကွယ်မှာကြောက်ရွံမှုနဲ့ထိတ်လန့်မှုတို့ရောယှက်နေတာကျွန်တော်အသိ..။ချွေးတွေလည်းစတင်ပြန်လာခဲ့သလို သေချာတယ် ဖက်တီးမှာတော့ဒီလောက်များတဲ့ဆံပင်တွေရှိမနေနိုင်ဘူးလေ။ဒါဆိုရင် ဒီဆံပင်တွေရဲ့ပိုင်ရှင်ကဘယ်သူဖြစ်မလဲ။
ရေလယ်သချိုင်းမှာတုန်းကတွေ့ခဲ့တဲ့ဆံပင်ချည်တွေကိုသတိသွားတယ်။ထိုအချိန်ကစပြီး ကျွန်တော်အသက်ရှူဖို့ခက်ခဲလာရတယ်။ဒါပေမယ့် ဓာတ်မီးကိုလည်းမဖွင့်ရဲခဲ့ဘူး။ကျွန်တော်ထင်နေတဲ့အရာကြီးနဲ့ကျွန်တော်နဲ့cm နည်းနည်းပဲဲခြားနိုင်မယ်။ကျွန်တော်ဓာတ်မီးဖွင့်လိုက်မိလို့တွေ့ရမယ် ထိုအရာရဲ့မျက်နှာကို ကျွန်တော်ရင်မဆိုင်ရဲဘူး။ပြီးတော့ ယားယံမှု ထိုအရာကိုလည်း သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။
ကျွန်တော်လက်လျော့လိုက်ရသလို။စိုစွတ်နေတဲ့လက်တစ်ဖက်ဟာ ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုထိတွေ့နေတယ်။ အေးစက်တယ် ရက်စက်တယ် လက်သည်းတွေကချွန်မြနေသလို ကျွန်တော့် ဦးခေါင်းခွံတစ်ခုလုံးမွကျေတော့မယ့်အတိုင်းပဲ။ မျက်နှာကအရေပြားတွေက စတင်ပြီးတုန်ခါလာတယ်။
ထိုလက်ချောင်းတွေရဲ့လက်သည်းတွေက ကျွန်တော့်ရဲ့လည်ပင်းနားကနေဖြတ်သွားပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်သွားတယ်။နောက်မကြာခင်မှာပဲ ရေလမ်းတစ်လျှောက်လာခဲ့ရတဲ့စိုစွတ်မှုကိုပြန်လည်ခံစားလိုက်ရတယ်။သို့ပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ဆံပင်ချာ်တွေသာရစ်ပတ်နေပြီးမျက်နှာနဲ့လည်ပင်းလေးတစ်ခုသာကျန်ရစ်စေတယ်။ကျွန်တော်သွားကြိတ်ထားမိတာ ပေါက်ထွက်တော့မယ့်အတိုင်းပဲ။ထိုအချိန်မှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့အသံဟာနားထဲပျံ့စွတ်လာတယ်။ပျော့ပျောင်းတယ်.. ညင်သာတယ်.. နွေးထွေးတယ်..သူမကနား,နားကိုကပ်ပြီး
"အသင်ကဘယ်သူလဲ"
ထိုမေးခွန်း ထိုအသံ ပျော့ပျောင်းပြီးနူးညံ့လွန်းတယ်..တိုးလွန်းတယ် သို့ပေမယ့် ကျွန်တော်ရှင်းလင်းစွာကြားနေရတယ်။ကျွန်တော်မှင်သက်သွားခဲ့ရတယ်။ထိုအချိန်မှာပဲ ထိုမိန်းကလေးဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုရစ်ပတ်ဆွဲယူထားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်လှုပ်ရှားထို့မစွမ်းနိုင်ခဲ့သလို ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အသိစိတ်ကလွဲရင် ကျန်တာအားလုံးကကျွန်တော့်အလိုမဆောင်ခဲ့ပြန်ဘူး။ကျွန်တော့်ရဲ့လက်တွေ.ပေါ်မှာ သူမရဲ့အေးစက်လွန်းပါတဲ့လက်တွေ..ကျွန်တော့်ရဲ့ပုခုံးပေါ်မှာသူမရှိနေပြီး ကျွန်တော်ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုအနောက်ကနေ ဆွဲစုတ်ပစ်နေသလိုပဲ။ကျွန်တော်စတင်ပြီး တုန်လှုပ်လာတယ်။သို့ပေမယ့် ကျွန်တော်ခံစားမိတာက သူမဟာသနားစရာကောင်းတယ်။သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းသားရဲ့ကျွန်တော့ရဲ့နားရွက်နားကပ်နေပြီး သူမရဲ့အသက်ရှူချက်တွေဟာ အေးစက်လွန်းတယ်။ကျွန်တော်တစ်ကယ်ကိုမှင်သက်နေခဲ့ပြီး သူမပြောနေတဲ့တိုးညှင်းတဲ့လေသံကိုရှင်းလင်းစွာထပ်မံကြားလိုက်ရပြန််တယ်။သူမကဆိုသည်။
"ဖက္ထားပါ"
ဒီစကားကိုကြားကြားချင်းကျွန်တော့် ပြုစားခံလိုက်ရသလိုပဲ။ကျွန်တော့်ရဲ့လက်တွေကလှုပ်ရှားလို့မရတာမှန်ပေမယ့်သူတို့ကအခုအချိန်မှာဦးနှောက်နဲ့အသိသိတ်ရဲ့အမိန့်ကိုမနာခံတော့ဘူး။ကျွန်တော့်ရဲ့တွေ တစ်ကယ်ကိုသူမရဲ့ခါးကိုဖတ်တွက်ထားခဲ့တယ်။ဒါကြီးက အံ့ဩစရာဆိုတာထက်ကိုပိုလွန်းနေတယ်လေ။ထိုအချိန်မှာပိုပြီး သိလာရတာက ဒီမိန်းကလေး သူမ ဘာကိုမှဝတ်ဆင်မထားခဲ့ဘူး သူမရဲ့အသားအရေတွေက အေးစက်နေသလိုအံ့ဩစရာကောင်းအောင်နူးညံ့နေပြန်တယ်။ဒီအချိန်မှာကျွန်တော်တစ်ကယ်ကို ရှုပ်ထွေးနေပြန်ပြီ ကျွန်တော့်မျက်နှာကလည်းရဲတွက်နေမှာကျိန်းသေသလောက်ပဲ။ထိုအချိန်မှာပဲ ထိုမိနိးကလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့မေးစေ့နားအထိရွေ့လျားလာခဲ့ပြီးထိတွေ့လာတယ်။ကြည့်ရတာ ကျွန်တော်သူမကိုနမ်းဖို့ ဖိအားပေးခံရတော့မယ် ထင်ရတယ်။ကျွန်တော်တစ်ကယ့်ကို ဘာကိုမှထိန်းချုပ်လို့မရတော့ဘူး။အသိစိတ်..ထိန်းချုပ်ထားတဲ့အသိစိတ်ကပါ သူမကိုနမ်းချင်လာခဲ့တယ်။ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပဲ မျက်နှာသေရဲ့ ဓာတ်မီးဟာပွင့်ဟလာခဲ့တယ်။ကျွန်တော်တွေ့ခဲ့တဲ့ "ထိုအရာ" ကိုကျွန်တော့်လက်ထဲမှာဆုတ်ကိုင်ထားခဲ့တာ။ထိုအရာအားလုံးပျောက်ပျယ်သွားတဲ့အခါမှာ တစ်ကိုယ်လုံးကြက်သီးကလွဲပြီးခေါင်းထဲမှာလည်းတစ်ခြားဘာအရာမှရှိမေနခဲ့ဘူး။