Katsuki, 4 saat boyunca Midoriya'ların evinin yakınındaki bir kafede oyalandı, saat 00.00'a yaklaşıyordu ve kafe kapanmak üzereydi. Katsuki telefonunu cebine atıp koşar adımlarla Midoriya'ların evine gitti. Inko hâlâ uyanıktı ve kapıyı açan o olmuştu. Katsuki tek bir laf bile etmeden Izuku'nun odasına koştu. Gördüğü manzara pek hoş değildi, sesli bir şekilde yutkundu Katsuki. Kabullenmedi kabullenmek istemedi. Eline son mektubu aldı, açtı ve okudu.
"Gelmedin.
Ne durdurmak için,
ne de izlemek için.
Gelmedin!
Ya da ben fazla aceleci davrandım.
Annemi,
seni ve Mitsuki teyzeyi seviyorum.
Umarım mutlu bir hayat yaşarsın.
Beni hiç unutma,
olur mu?
Ve hayallerinden asla vazgeçme!
Benim için 1. sıraya yerleş,
barışın simgesi sen ol Kacchan.
Seni seviyorum,
sana aşığım Kacchan.
Görüşürüz."
"Herşey bitti," dedi Katsuki. "Lanet olsun! Biraz daha bekleyemez miydin?« diye bağırdı Katsuki, Inko olanları görmüştü. Sessiz sessiz ağlarken ambulansı çağırmıştı bile...
Oyunun sonuna gelmişlerdi. Bazen iyiler de kaybedebilirdi..