ဉာဏ်များလွန်းသော ခင်ပွန်းသည်

အခန်း (၂၀) / (က)

Burmese Translation of Fu Jun You Zhe Dian {夫君，悠着点} by Author 苏行乐.

အခန်း (၂၀) / (က)

TRANSLATOR - JINNIE GRACE
--------------------

နန်းစောင့်တပ်များက လုပ်ကြံသူများကိုဖမ်းမိသွားကြသည်။

သို့သော် လုပိကြံသူများက အဆိပ်ကိုလျှာအောက်တွင်ဖွက်လာခဲ့ကြသဖြင့် ဖမ်းသိသည်နှင့် မြိုချလိုက်ကြသည်မို့ သွေးပွက်ပွက်အန်ကာ သေဆုံးသွားခဲ့ကြတော့၏။

ဘုရင်မင်းမြတ်က နန်းစောင့်တပ်ကို လုပ်ကြံသည့်ကိစ္စအား စုံစမ်းရန်အမိန့်ပေးပြီးနောက် တော်၀င်သမားတော်များအား သူ့အခန်းသို့လာစု​ေ၀းကြရန် အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ အကြောင်းမှာမူကား ဖေ့ကျန်းတစ်ယောက် ဒဏ်ရာရသွားသောကြောင့်ပင်။

စားသောက်ပွဲအတွင်း ဖေ့ကျန်းသည် ဘုရင်းမင်းမြတ်နားတွင်မထိုင်သော်ငြား လုပ်ကြံသူများရောက်လာသည်ကိုကြားသည်နှင့် ဘုရင်မင်းမြတ်ကိုကာကွယ်ရန် ရောက်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် သူဘုရင်မင်းမြတ်ကိုကာကွယ်နေတုန်းမှာပင် လုပ်ကြံသူတစ်ဦး၏ဓားက သူ့ခန္ဓာကိုယ်အား ထိုးမိခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

ဘုရင်းမင်းမြတ်၏ အခန်းထဲတွင်တော့ မေ့မြောနေသောဖေ့ကျင်းအနား၀ိုင်း၀ိုင်းလည်နေသည့် တော်၀င် သမားတော်များရှိလေသည်။

"အကယ်၍ သတ္တမမင်းသားသာ တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့ရင် မင်းတို့ကိုပါ သူနဲ့အတူတူမြေမြှုပ်ပစ်မယ်"
ဘုရင်က ဒေါသတကြီးခြိမ်းခြောက်တော့သည်။

မုမိဖုရားကတော့ မေ့​မြောနေသော သူမသားကိုကြည့်ရင်း ငို၍သာနေတော့သည်။

မိဖုရားခေါင်မှာမူကား ဖေ့ကျန်းကို စိတ်ပူဟန်ဆောင်နေ၏။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဓားနှင့်ထိုးကတည်းက သေမသွားရကောင်းလားဟု ကျိန်ဆဲနေတော့လေသည်။ ထို့အတူဖေ့ကျန်းသတိပြန်ရလာပြီး ဘုရင်မင်းမြတ်နှင့်ဆက်ဆံရေးအရမ်းကောင်းသွားကာ အိမ်ရှေ့မင်းသားနေရာကို ဖေ့လန်အစား ဖေ့ကျန်းကို အစားထိုးလိုက်မှာမျိုးလည်းကြောက်ရွံ့နေ၏။

ဖေ့လန်ကတော့ သူ့မိခင်ဘေးတွင်ထိုင်ရင်း အခြေအနေကို နက်နက်နဲနဲတွေးတောနေသည်။

လမိဖုရားမှာတော့ အိပ်ပျော်နေရှာသည့် ဖေ့ကျန်းကိုသူမ ရင်ခွင်ထဲပွေ့ထား၏။ ဘုရင်၏အသံကျယ်ကြီးကြောင့် ဖေ့ကျန်းတစ်ယောက် ယောင်ပြီးနိုးလာသေးသည်။ သူ့မိခင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှနေ၍ အပြင်ကိုကြည့်လိုက်ရင်း မည်သူမျှ သူ့အားအန္တရာယ်မပြုကြောင်း​ြိုအတည်ပြုပြီးနောက် မိခင်၏ရင်ခွင်ထဲမှာပင် ပြန်၍အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

ဖေ့ကျင်းမှာမူကား လူတိုင်း၏ မျက်နှာကိုသေချာကြည့်ရှုနေသည်။ ဖေ့ခန်းယောင်၍နိုးလာပြီး လမိဖုရားလက်ပေါ်တွင်ပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်ကိုလည်းသူမြင်၏။ ထို့နောက် သူ့ဘေးတွင် ပင်ပန်းနေသောရန်ရှိီးနဥ်ကိုမြင်တော့ ဖေ့ကျန်းကို အတင်းသာသွားနှိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားတော့သည်။ ထိုမှသာ သူနှင့်ရန်ရှီးနဥ်နှစ်ယောက်လုံး အိမ်တော်သို့ပြန်ပြီး ရေချိုးကာ အိပ်လို့ရမည်မဟုတ်ပါလား။

တကယ်တော့ ဖေ့ကျန်း၏ အသက်ကို သူစိတ်မ၀င်စား။ စိတ်လည်းမပူပေ။ အကယိ၍ ဖေ့ကျန်းအလွယ်တကူသေသွားခဲ့လျှင်တောင် ဖေ့ကျန်းနေရာသူမရမှန်း သိထားသည်။ ထို့အတူ နန်းတော်ထဲ၀င်လာသော လုပ်ကြံသူများကလည်း အံ့သြစရာကောင်းလှ၏။

လုပ်ကြံသူများက နန်းတော်ပတ်၀န်းကျင်ကိုရင်းနှီးနေပြီး တော်၀င်မိသားစုများစုံချိန်၊ အကာအကွယ်တင်းကြပ်မထားသည့် ညအချိန်တွင် ၀င်ရောက်တိုက်ခိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ လုပ်ကြံသူများကိုငှားရမ်းသည့်သူက ပတ်၀န်းကျင်အနေအထားကိုကောင်းကောင်းသိနေပြီး  တိုက်ခိုက်ရန်အချိန်ကောင်းကိုလည်း သိနေခြင်းပင်။ သူအရိုက်ခံ၍ သေရမည်ဆိုလျှင်တောင်  ဤအခန်းအတွင်းရှိလူအားလုံး မဖြူစင်ကြောင်း အတပ်ပြောနိုင်ပေသည်။

ဖေ့ကျင်း၏ အကြည့်က ဘုရင်မင်းမြတ်၊ မိဖုရားခေါင်ကြီး၊ မိဘုရားများနှင့် တော်၀င်သမားတော်များထံသို့ရောက်ရှိနေသည်။ သို့သော် မည်သို့သောမူမမှန်မှုကိုမှ မတွေ့ရ။

"သတ္တမမင်းသားကို ဘိုးဘေးတွေ ကယ်လိုက်တာပါပဲ။"
တော်၀င်သမားတော်ခေါင်းဆောင်က ဆိုလာ၏။
"သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ရက်အနည်းငယ်လောက်အနားယူလိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ။

ဘုရင်မင်းမြတ်နှင့် မုမိဖုရားက သက်ပြင်းချနိုင်ကြသော်လည်း မိဖုရားခေါင်ကတော့ အေးစက်စက်သာ ပြုံးလိုက်သည်။

"ရှောင်ကျန်းကထိခိုက်ထားတယ်ဆိုတော့ သူနာလန်ထူတဲ့အထိ ဒီမှာပဲနေပါစေ။"
ဘုရင်မင်းမြတ်က ဆိုလိုက်၏။

သူ့စကားကြောင့် အခန်းထဲရှိလူများအံ့အားသင့်သွားကြတော့သည်။ အိမ်ရှေ့မင်းသားမဟုတ်သည့် မင်းသားတစ်ပါးကို နန်းတော်ထဲနေစေခြင်းသည် ထူးခြားသည့်အဓိပ္ပါယ်ရှိသည်ဟု ဆိုနိုင်၏။

ဘုရင်မင်းမြတ်လည်း အခန်းတွင်းကိုမျက်လုံးကစားလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးရန်ရှီနဥ်ကိုမြင်တော့မှ ခေါင်းကိုငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း
"နောက်ကျနေပြီ။ အားလုံးနားကြတော့"

လပြည့်ည၏ အရိပ်အောက်တွင် ဖေ့ကျင်းသည် ရန်ရှီနဥ္ကိုပွေ့ဖက်ရင်း လှည်းထဲတွင်လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ သူအနားတွင်ရှိလျှင် လုံခြုံသည်ဟုခံစားရသည်မို့ သူမ မရုန်းမိ။ အတိုက်ခိုက်ခံရပြီးနောက် သူပြောလိုက်သည့်စကားကသာ သူမနှလုံးသားထဲတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေတော့သည်။
"မကြောက်နဲ့...ကိုယ်ဒီမှာရှိတယ်"

ဖေ့ကျင်းသူမဘေးမှာရှိသရွေ့ ရန်ရှီနဥ္ဘာကိုမှမကြောက်ပေ။ ခြောက်နှစ်အရွယ် အနိုင်ကျင့်ခံရတုန်းကရော၊ ဆယ့်နှစ်နှစ်အရွယ်တွင် ခွေးလိုက်ဆွဲခံရတုန်းကရော၊ အသက်ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ်တွက် တိုက်ခိုက်ခံရတုန်းကရော....သူမအနားတွင် သူရှိနေသရွေ့....သူမကို သူ့တစ်ဘ၀လုံးနှင့်ရင်းပြီးကာကွယ်ပေးနေမည်သာ ဖြစ်၏။

ရန်ရှီနဥ္၏ မျက်လုံးများ​ေ၀၀ါးလာသည်။ သူမကို အနိုင်ကျင့်နေကျ ဒီလူရမ်းကားတစ်ယောက်တည်းကပဲ သူမကိုအမှန်တကယ်ဂရုစိုက်ပြီး သူမအပေါ်ကောင်းပေးသူမှန်း သေချာသိထားသည်။

"မင်း ဘာလို့ငိုနေတာလဲ?"
ဖေ့ကျင်းက လက်ကိုင်ပု၀ါကိုရှာလိုက်ရင်း ရန်ရှီနဥ္၏ မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးသည်။

ရန်ရှီနဥ္ကတော့ ဘာမှမပြောဘဲ ဖေ့ကျင်း၏ လည်တိုင်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်သာဖက်ထားတော့သည်။

ရန်ရှီနဥ္ကြောင့် ဖေ့ကျင်းကြောင်သွားရသည်။ သူ့ကိုရန်ရှီနဥ္စဖက်တာ ဒါနှင့်ဆို ဒုတိယအကြိမ်မြောက်ပင်။ ပထမဆုံးအကြိမ်က ဟိုးလွန်ခဲ့သည့်နှစ်များဆီက။ ထိုနေ့က သူမနောက်ကို ခွေးလိုက်ဆွဲသဖြင့် ပြေးနေရင်း သူ့ကိုမြင်တာနှင့် အော်ငိုပြီး တန်းဖက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။

ဖေ့ကျင်းက ရန်ရှီနဥ္၏နောက်ကျောလေးကို ဖွဖွလေးပုတ်ပေးလိုက်သည်။
"မိန်းမ...ကိုယ့်ရဲ့ရင်ဘတ်ကို မှီပြီး ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ"

ဖေ့ကျင်း၏ ပြောင်စပ်စပ်စကားကိုကြားတော့ သူ့လည်ပင်းကို ရန်ရှီနဥ္ကိုက်ပစ်လိုက်သည်။

ရန်ရှီနဥ္၏ နှုတ်ခမ်းလေး သူ့အသားပေါ်ရောက်လာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် သူ့ညီလေးလည်း ချက်ချင်းပင်နိုးကြားလာတော့သည်။ သူမ၏ ခါးကို သူ့လက်များဖြင့်ပွေ့လိုက်သည်။ သူ့လည်ပင်းကိုလွှတ်လိုက်ပြီမို့ ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့်ဖြာကျနေသည့်လရောင်အောက်တွင် သူမ၏ မျက်နှာလှလှလေးဆီသို့ တဖြည်းဖြည်းချင်းကပ်ရင်း နှုတ်ခမ်းဆီသို့ ဦးတည်ချိန်တွင်....

လှည်းရပ်သွား၏။

"န၀မ မင်းသား၊ သခင်မ...အိမ်တော်ကိုရောက်ပါပြီ"
ဟု မြင်းလှည်းသမားကဆိုလိုက်သည်။

ဖေ့ကျင်း၏ မည်းသွားသောမျက်နှာကြီးကိုကြည့်ရင်း ရန်ရှီနဥ္ရီလိုက်မိတော့သည်။

ဖေ့ကျင်းက ရန်ရှှီနဥ္၏ တင်ပါးကိုရိုက်ရင်း
"စိတ်မပူနဲ့....ဒီညက ရှည်တော့မှာ"

ရန်ရှီနဥ္တစ်ယောက် ချက်ချင်းအရီရပ်သွားပါတော့သည်။

***

Zawgyi

.

.

.

Burmese Translation of Fu Jun You Zhe Dian {夫君，悠着点} by Author 苏行乐.

အခန္း (၂၀) / (က)

TRANSLATOR - JINNIE GRACE
--------------------

နန္းေစာင့္တပ္မ်ားက လုပ္ႀကံသူမ်ားကိုဖမ္းမိသြားၾကသည္။

သို႔ေသာ္ လုပိႀကံသူမ်ားက အဆိပ္ကိုလွ်ာေအာက္တြင္ဖြက္လာခဲ့ၾကသျဖင့္ ဖမ္းသိသည္ႏွင့္ ၿမိဳခ်လိုက္ၾကသည္မို႔ ေသြးပြက္ပြက္အန္ကာ ေသဆုံးသြားခဲ့ၾကေတာ့၏။

ဘုရင္မင္းျမတ္က နန္းေစာင့္တပ္ကို လုပ္ႀကံသည့္ကိစၥအား စုံစမ္းရန္အမိန္႔ေပးၿပီးေနာက္ ေတာ္၀င္သမားေတာ္မ်ားအား သူ႔အခန္းသို႔လာစု​ေ၀းၾကရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ အေၾကာင္းမွာမူကား ေဖ့က်န္းတစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရသြားေသာေၾကာင့္ပင္။

စားေသာက္ပြဲအတြင္း ေဖ့က်န္းသည္ ဘုရင္းမင္းျမတ္နားတြင္မထိုင္ေသာ္ျငား လုပ္ႀကံသူမ်ားေရာက္လာသည္ကိုၾကားသည္ႏွင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုကာကြယ္ရန္ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူဘုရင္မင္းျမတ္ကိုကာကြယ္ေနတုန္းမွာပင္ လုပ္ႀကံသူတစ္ဦး၏ဓားက သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား ထိုးမိခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ဘုရင္းမင္းျမတ္၏ အခန္းထဲတြင္ေတာ့ ေမ့ေျမာေနေသာေဖ့က်င္းအနား၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနသည့္ ေတာ္၀င္ သမားေတာ္မ်ားရွိေလသည္။

"အကယ္၍ သတၱမမင္းသားသာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ မင္းတို႔ကိုပါ သူနဲ႔အတူတူေျမျမႇဳပ္ပစ္မယ္"
ဘုရင္က ေဒါသတႀကီးၿခိမ္းေျခာက္ေတာ့သည္။

မုမိဖုရားကေတာ့ ေမ့​ေျမာေနေသာ သူမသားကိုၾကည့္ရင္း ငို၍သာေနေတာ့သည္။

မိဖုရားေခါင္မွာမူကား ေဖ့က်န္းကို စိတ္ပူဟန္ေဆာင္ေန၏။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဓားႏွင့္ထိုးကတည္းက ေသမသြားရေကာင္းလားဟု က်ိန္ဆဲေနေတာ့ေလသည္။ ထို႔အတူေဖ့က်န္းသတိျပန္ရလာၿပီး ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ဆက္ဆံေရးအရမ္းေကာင္းသြားကာ အိမ္ေရွ႕မင္းသားေနရာကို ေဖ့လန္အစား ေဖ့က်န္းကို အစားထိုးလိုက္မွာမ်ိဳးလည္းေၾကာက္႐ြံ႕ေန၏။

ေဖ့လန္ကေတာ့ သူ႔မိခင္ေဘးတြင္ထိုင္ရင္း အေျခအေနကို နက္နက္နဲနဲေတြးေတာေနသည္။

လမိဖုရားမွာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာသည့္ ေဖ့က်န္းကိုသူမ ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ထား၏။ ဘုရင္၏အသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ ေဖ့က်န္းတစ္ေယာက္ ေယာင္ၿပီးႏိုးလာေသးသည္။ သူ႔မိခင္၏ ရင္ခြင္ထဲမွေန၍ အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း မည္သူမွ် သူ႔အားအႏၲရာယ္မျပဳေၾကာင္း​ျိုအတည္ျပဳၿပီးေနာက္ မိခင္၏ရင္ခြင္ထဲမွာပင္ ျပန္၍အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

ေဖ့က်င္းမွာမူကား လူတိုင္း၏ မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္ရႈေနသည္။ ေဖ့ခန္းေယာင္၍ႏိုးလာၿပီး လမိဖုရားလက္ေပၚတြင္ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကိုလည္းသူျမင္၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးတြင္ ပင္ပန္းေနေသာရန္ရွိီးနဥ္ကိုျမင္ေတာ့ ေဖ့က်န္းကို အတင္းသာသြားႏႈိးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားေတာ့သည္။ ထိုမွသာ သူႏွင့္ရန္ရွီးနဥ္ႏွစ္ေယာက္လုံး အိမ္ေတာ္သို႔ျပန္ၿပီး ေရခ်ိဳးကာ အိပ္လို႔ရမည္မဟုတ္ပါလား။

တကယ္ေတာ့ ေဖ့က်န္း၏ အသက္ကို သူစိတ္မ၀င္စား။ စိတ္လည္းမပူေပ။ အကယိ၍ ေဖ့က်န္းအလြယ္တကူေသသြားခဲ့လွ်င္ေတာင္ ေဖ့က်န္းေနရာသူမရမွန္း သိထားသည္။ ထို႔အတူ နန္းေတာ္ထဲ၀င္လာေသာ လုပ္ႀကံသူမ်ားကလည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းလွ၏။

လုပ္ႀကံသူမ်ားက နန္းေတာ္ပတ္၀န္းက်င္ကိုရင္းႏွီးေနၿပီး ေတာ္၀င္မိသားစုမ်ားစုံခ်ိန္၊ အကာအကြယ္တင္းၾကပ္မထားသည့္ ညအခ်ိန္တြင္ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လုပ္ႀကံသူမ်ားကိုငွားရမ္းသည့္သူက ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားကိုေကာင္းေကာင္းသိေနၿပီး  တိုက္ခိုက္ရန္အခ်ိန္ေကာင္းကိုလည္း သိေနျခင္းပင္။ သူအ႐ိုက္ခံ၍ ေသရမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္  ဤအခန္းအတြင္းရွိလူအားလုံး မျဖဴစင္ေၾကာင္း အတပ္ေျပာႏိုင္ေပသည္။

ေဖ့က်င္း၏ အၾကည့္က ဘုရင္မင္းျမတ္၊ မိဖုရားေခါင္ႀကီး၊ မိဘုရားမ်ားႏွင့္ ေတာ္၀င္သမားေတာ္မ်ားထံသို႔ေရာက္ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔ေသာမူမမွန္မႈကိုမွ မေတြ႕ရ။

"သတၱမမင္းသားကို ဘိုးေဘးေတြ ကယ္လိုက္တာပါပဲ။"
ေတာ္၀င္သမားေတာ္ေခါင္းေဆာင္က ဆိုလာ၏။
"သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ရက္အနည္းငယ္ေလာက္အနားယူလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ။

ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ မုမိဖုရားက သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း မိဖုရားေခါင္ကေတာ့ ေအးစက္စက္သာ ၿပဳံးလိုက္သည္။

"ေရွာင္က်န္းကထိခိုက္ထားတယ္ဆိုေတာ့ သူနာလန္ထူတဲ့အထိ ဒီမွာပဲေနပါေစ။"
ဘုရင္မင္းျမတ္က ဆိုလိုက္၏။

သူ႔စကားေၾကာင့္ အခန္းထဲရွိလူမ်ားအံ့အားသင့္သြားၾကေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားမဟုတ္သည့္ မင္းသားတစ္ပါးကို နန္းေတာ္ထဲေနေစျခင္းသည္ ထူးျခားသည့္အဓိပၸါယ္ရွိသည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။

ဘုရင္မင္းျမတ္လည္း အခန္းတြင္းကိုမ်က္လုံးကစားလိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးရန္ရွီနဥ္ကိုျမင္ေတာ့မွ ေခါင္းကိုၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း
"ေနာက္က်ေနၿပီ။ အားလုံးနားၾကေတာ့"

လျပည့္ည၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ ေဖ့က်င္းသည္ ရန္ရွီနၪၠိဳေပြ႕ဖက္ရင္း လွည္းထဲတြင္လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ သူအနားတြင္ရွိလွ်င္ လုံၿခဳံသည္ဟုခံစားရသည္မို႔ သူမ မ႐ုန္းမိ။ အတိုက္ခိုက္ခံရၿပီးေနာက္ သူေျပာလိုက္သည့္စကားကသာ သူမႏွလုံးသားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနေတာ့သည္။
"မေၾကာက္နဲ႔...ကိုယ္ဒီမွာရွိတယ္"

ေဖ့က်င္းသူမေဘးမွာရွိသေ႐ြ႕ ရန္ရွီနၪၻာကိုမွမေၾကာက္ေပ။ ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္ အႏိုင္က်င့္ခံရတုန္းကေရာ၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ေခြးလိုက္ဆြဲခံရတုန္းကေရာ၊ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္တြက္ တိုက္ခိုက္ခံရတုန္းကေရာ....သူမအနားတြင္ သူရွိေနသေ႐ြ႕....သူမကို သူ႔တစ္ဘ၀လုံးႏွင့္ရင္းၿပီးကာကြယ္ေပးေနမည္သာ ျဖစ္၏။

ရန္ရွီနၪ္၏ မ်က္လုံးမ်ား​ေ၀၀ါးလာသည္။ သူမကို အႏိုင္က်င့္ေနက် ဒီလူရမ္းကားတစ္ေယာက္တည္းကပဲ သူမကိုအမွန္တကယ္ဂ႐ုစိုက္ၿပီး သူမအေပၚေကာင္းေပးသူမွန္း ေသခ်ာသိထားသည္။

"မင္း ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ?"
ေဖ့က်င္းက လက္ကိုင္ပု၀ါကိုရွာလိုက္ရင္း ရန္ရွီနၪ္၏ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးသည္။

ရန္ရွီနၪၠေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ေဖ့က်င္း၏ လည္တိုင္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္သာဖက္ထားေတာ့သည္။

ရန္ရွီနၪၠျောင့္ ေဖ့က်င္းေၾကာင္သြားရသည္။ သူ႔ကိုရန္ရွီနၪၥဖက္တာ ဒါႏွင့္ဆို ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ပင္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္က ဟိုးလြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားဆီက။ ထိုေန႔က သူမေနာက္ကို ေခြးလိုက္ဆြဲသျဖင့္ ေျပးေနရင္း သူ႔ကိုျမင္တာႏွင့္ ေအာ္ငိုၿပီး တန္းဖက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ေဖ့က်င္းက ရန္ရွီနၪ္၏ေနာက္ေက်ာေလးကို ဖြဖြေလးပုတ္ေပးလိုက္သည္။
"မိန္းမ...ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ဘတ္ကို မွီၿပီး ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ"

ေဖ့က်င္း၏ ေျပာင္စပ္စပ္စကားကိုၾကားေတာ့ သူ႔လည္ပင္းကို ရန္ရွီနၪၠိဳက္ပစ္လိုက္သည္။

ရန္ရွီနၪ္၏ ႏႈတ္ခမ္းေလး သူ႔အသားေပၚေရာက္လာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ႔ညီေလးလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ႏိုးၾကားလာေတာ့သည္။ သူမ၏ ခါးကို သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ေပြ႕လိုက္သည္။ သူ႔လည္ပင္းကိုလႊတ္လိုက္ၿပီမို႔ ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ျဖာက်ေနသည့္လေရာင္ေအာက္တြင္ သူမ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးဆီသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းကပ္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းဆီသို႔ ဦးတည္ခ်ိန္တြင္....

လွည္းရပ္သြား၏။

"န၀မ မင္းသား၊ သခင္မ...အိမ္ေတာ္ကိုေရာက္ပါၿပီ"
ဟု ျမင္းလွည္းသမားကဆိုလိုက္သည္။

ေဖ့က်င္း၏ မည္းသြားေသာမ်က္ႏွာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ရန္ရွီနၪ္ရီလိုက္မိေတာ့သည္။

ေဖ့က်င္းက ရန္ရွွီနၪ္၏ တင္ပါးကို႐ိုက္ရင္း
"စိတ္မပူနဲ႔....ဒီညက ရွည္ေတာ့မွာ"

ရန္ရွီနၪၱစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းအရီရပ္သြားပါေတာ့သည္။

***