"Derin, hayatım!"
Gözlerimi açtığımda annem saçlarımı okşuyordu. Çocukluğumda yapmadığı şeyleri şimdi yapıyordu.
Doğruldum.
"Efendim? "
"Günaydın anneciğim, hadi kahvaltı yap."
"Saat kaç? "
"11..."
O an kendimden utandım. Ant' e ne olduğunu bile bilmediğim halde gamsız gamsız bu saate kadar yatıyordum.
"Ant' e ne oldu? "
Annem gözlerini kaçırdı.
"ANT' E NE OLDU! "
Şu yaşıma kadar ilk defa anneme sesimi yükseltmiştim.
"Hayatım, önce sakin ol. "
Sakinlesmeye çalışıp tekrar sordum.
"Söyleyecek misin? "
"Söyleyeceğim, ama sakin sakin beni dinleyeceksin. " duraksadı "Bebeğin için. "
O an aklımdan geçen tek şey o 4 harfli şeydi. ÖLÜM!
"O- o..." yutkundum. "Ö- ö ölmedi değil mi? "
Annemin gözleri büyüdü. Bense gözümden dökülen yaşlara söz geçiremiyordum.
"Hayır kızım, tabi ki de hayır. "
Derin bir iç geçirip anneme sarıldım. Hıçkırıklarımın arasında ona teşekkür ettim. Annemse saçlarımı okşuyordu.
"Şimdi Kahvaltını yapacaksın. "
"Ant' i görmek istiyorum. Bugün Ant' e gideceğim. "
"Babana sormam gerek."
Göz devirdim. Annem telefonu eline alıp çıktı.
Yataktan kalkarken sendeledim. Tutunarak kalkıp aynaya baktım. Sanki yabancı biri vardı. Sanki o bakan ben değil gibiydim. Gözleri kıpkırmızı, yüzü solgun...
Ant beni o halde görseydi, yıkılırdı. O benim son zamanlar da yaşama sebebimdi. Ama yaşama nedeni denilen şey, aynı zamanda çok güzel bir ölme nedenidir de. Ben bunu bugün seninle öğrendim Ant, sensizlikle öğrendim.
Bugün Ant' i göreceğim için daha doğrusu o beni göreceği için üzerime gri bir elbise ve serinleyen havadan dolayı siyah salaş bir hırka aldım. Yüzümdeki bitkinliği alması için de makyaj yaptım.
Aşağı indiğimde annem boş gözlerle bana bakıyordu. Biraz da şaşırarak.
"Hayırdır anneciğim? "
"Ant, nerde? "
"Kızım..."
"Anne sesimi yükseltmek istemiyorum. Ant nerde? "
"Pekala, tamam kızım. Gideceğiz ama birşeyler yemen gerekiyor. "
"Vaktim yok."
"Biraz bekle beraber gidelim. Ben hazırlanırken sende birşeyler ye."
Anneme uyarak birşeyler yedim. Aslında üzgünken yemek yemek hiç adetim değildir ama galiba Canseza benim gibi yasta değil.
Arabada sessizlik hakimdi. Anneme baktığımda gözleri uzakları izliyordu.
"Neden siyah giyindin? "
Annem boş boş bana baktı.
"Seninle konuşmam gerek."
Kalbim çarpmaya, ellerim soğumaya başladı.
"N- ne v- var? "
"Ant..." yutkundu. "Uyuyor..."
"Yani? "
"Ne zaman uyanacak bilmiyoruz. "
En son hatırladığım şey gözlerimin kararması ve annemin beni tutuşu...
Uyandığımda hastane olduğu her halinden belli olan bir odada uyandım.
"Hemşire Hanım, gözünü açtı! "
"Tamam, ben doktor Bey' e haber veriyorum."
Gözümü tavandan kaldırıp yanıma baktığımda annem korkmuş gözlerle bana bakıyordu.
"Hayatım iyi misin? "
"Ant..."
"Tamam yorma kendini."
İçeriye giren doktor son derece havalı bir giriş yaptı. Beyaz önlüğü uçuş uçuş giren sarışın doktor, Ant' i andırıyordu.
Gülümseyerek bana baktı.
"Derin Alya Thomson? "
Annem aceleci davranarak cevap verdi.
"Evet? "
Bana gülümseyerek yaklaştığında geri çekilmek zorunda kaldım. Büyüleyici bir gülümsemeyle göz kırptı.
"Ben Burç Senemoğlu! "
"Memnun oldum. "
"Kendinizi nasıl hissediyorsunuz? "
"Boşlukta. "
Gülümsedi.
"Tamam o zaman sizi boşluktan kurtarma zamanı. "
Örtüyü kaldırıp beni kucağına aldı.
"Nereye gidiyoruz? "
"Kocanıza ."
Gülümsedim.
"Gerçekten mi? "
"Evet. Buraya bu yüzden gelmediniz mi? "
Kafamı salladım. Beni kucağında götürürken hastane personeli dahil herkes fısır fısır birşeyler konuşuyordu. Ama benim umrumda bile değildi. Ant' e gidiyorum. Biricik sevgilime.
Uzun bir yürüyüşten sonra yoğun bakım ünitesine geldik. Cam bölmeye geldik. İşte ordaydı. Benim canım aşkım orda melekler gibi uyuyordu. Ağlamaya başladım. Doktor yanındaki hemşireye döndü.
" Dertlerini gözyaşlarında boğmak isteyenlere, dertlerin yüzme bildiğini söyle."
Hemşire bana baktı.
"Ona ne oldu? "
"Kalbi biraz güçsüz kalmış. O yüzden onu biraz bakıma aldık. "
"İyileşecek mi? "
Yan taraftaki hasta yakını bize maydanoz olup lafa girdi.
"Kader..."
Üzüntüm yerini öfkeye bıraktı.
" İnsanların kader dedikleri çoğu zaman sadece kendi kendilerine yaptıkları aptal oyunlar. Değil mi doktor? "
Doktor boş boş yüzüme baktı.
"Onun yanına gitmek istiyorum. "
"Pek iyi bir fikir değil. "
"Kocamın yanında olmak istiyorum. "
Doktor beni odama geri götürürken ona kızmak için bile halim yoktu.
Yatağıma yatırdıktan sonra annem bana doğru döndü.
"Birazdan bebek için gelecekler."
Anneme döndüm. Kürtaj mı yapacaklardı?
"Ne olmuş Canseza' ya? "
Annem boş boş bana baktı.
"Canseza? "
"Bebeğim...yani kızım...ne olmuş ona? "
"Bilmiyorum. Bir sorun var mı diye, sağlığı için. "
Rahatlayarak iç çektim.
"Barkın gelsin. "
"Barkın? "
Annem galiba bugün salak rolü yapıyordu.
"Barkın Duru! "
Annemin gözleri koca koca oldu.
"Barkın' ın haberi var mı? "
"Evet, doktorum o."
Annem ne kadar sinirlense de sakin olmaya çalışıyordu. Bu da demek oluyordu ki Tuana Hanım olağanüstü oyunculuğunu kaybetmek üzere.
"Bu gunluk burdaki doktor baksın, bundan sonrasında Barkın..."
Sözünü tamamlamasına izin vermedim.
"Anladım. "
"Hala mı Derin? Hala mı bana kızgınsın? "
Cevap vermek yerine iç çekip sırtımı döndüm .
Doktor geldiğinde ifadesizce ultrasondaki görüntüyü izleyen anneme baktım. Bir süre sonra yüzü gülmeye başladı.
Bana hiç bakmadan konuşmaya başladı.
"Bak anneciğim, minicik."
Bu seferde doktora döndü.
"Kaç haftalık?"
"4 haftalık olmuş. "
Yüzündeki aptal gülümseme ona bir şans verme isteği uyandırdı bende. Acaba affetmeli miyim?
Ben düşüncelerle boğuşurken içeri gülümseyerek giren doktorun yüzü asıldı.
Annem gülümsedi.
"Gelsene Burç! Bebeği gör. "
'Gelsene Burç!!!' Yazdım bir kenara.
"Sen, hamile miydin? "
"Evet."
Doktor halime üzülmüş olmalıydı. Zaten acınacak haldeydim. Ben Ant olmadan her saniye acınacak haldeydim.
Herkes gittikten sonra Ant odamda sessizlik vardı. Odamda sensizlik vardı.
Bu bölüm aramıza yeni katılan güzel votelerini :d esirgemeyen ve yorumlarını da görmek istediğim @tombulk adlı okuyucuma gelsin.