အပိုင္း- ၁၀
"ေဟ့ ဝမ္ႀကီး"
"ဘာတုန္းကြာ"
ဘူပိတ္ေနတဲ့႐ုပ္ႀကီးနဲ႕ ျပန္ထူးလာတဲ့ ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ေဟာက္႐ႊမ္း သူ႕ကုတင္ေပၚကို ေျခေထာက္ေလးျဖတ္ခနဲ လွမ္းတင္လိုက္သည္။ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာရွိတဲ့ အေပၚထပ္ကုတင္ႏွစ္ခုက က်ိရန္နဲ႕ က်ိဳးရွီးကလည္း ဝမ္ရိေပၚကို ငုံ႕ၾကည့္ေနၾကသည္။
"မင္းတို႔ ဘာၾကည့္ေနၾကတာလဲ"
"မင္းကေရာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
သုံးေယာက္လုံးၿပိဳင္တူေမးလာတဲ့အခါ ဝမ္ရိေပၚက စိတ္ရႈပ္သလို ေခါင္းကိုကုတ္ၿပီး အျပစ္မဲ့တဲ့ ေခါင္းအုံးေလးကိုသာ သုံးခ်က္၊ ေလးခ်က္ ဆင့္ထိုးလိုက္သည္။
ဆရာေရွာင္းက်န႔္က မမိုက္ဘူးဗ်ာ!
"ဆရာေရွာင္းက်န႔္က မိုက္ပါတယ္ကြ အရပ္ကလည္းရွည္၊ ႐ုပ္ကလည္းေခ်ာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အိပ္မက္မင္းသားပဲကို"
စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္သည့္ စကားကို လႊတ္ခနဲ ပါးစပ္က ထြက္သြားေတာ့ က်ိရန္က ထိုသို႔မွတ္ခ်က္ေပးလာ၏။ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေခါင္းတစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖစ္ ဟုတ္ေနသည္။
ခ်ီး! ခ်ီးကို ေခ်ာ! ခ်ီးကို အိပ္မက္မင္းသား!
"ဝမ္ရိေပၚ မင္းသိၿပီးၿပီလား ဟိုးတစ္ေန႕က ဆရာေရွာင္းက်န႔္ကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ငါေတြ႕လိုက္တယ္ သူ႕ေကာင္မေလးထင္ပါရဲ႕"
က်ိဳးရွီးက ဒီတိုင္းေျပာလိုက္ေသာ္ျငား ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ ရင္ထဲက အပူမီးမွာ တစ္စတစ္စပို၍ ေလာင္ၿမိဳက္လာေလသည္။ က်ိဳးရွီးကို ေခါင္းထုတ္ကာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ "ငါအတည္ေျပာတာ" ဆိုသည့္ စာတန္းႀကီးက ေခါင္းေပၚမွာ ေရာက္ေနသလိုပင္။
"ဘယ္မွာေတြ႕ခဲ့တာလဲ"
"အမ္း ၿမိဳ႕ထဲက ခ်ဳံေဖးလမ္း ေကာ္ဖီဆိုင္နားမွာ ပန္းခ်ီျပခန္းနဲ႕ နီးတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလ"
ဝမ္ရိေပၚ ဇက္ခနဲထေတာ့ ၿငိမ္ေနတဲ့ ေဟာက္႐ႊမ္းက
"ေဘာ! လန႔္လိုက္တာဟ! ဘယ္သြားအုံးမလို႔လဲ"
"အျပင္"
ဪ ေအး! အိမ္ထဲက ထြက္တာနဲ႕တင္ အျပင္ေရာက္ေနၿပီေလ!
ဝမ္ရိေပၚ ဖိနပ္ကို ကသုတ္က႐ုတ္စီးၿပီး ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲယူလို႔ ဦးတည္ရာက ေရွာင္းက်န႔္အိမ္ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေက်ာင္းကိုေပါ့။ တစ္လွ်ပ္လွ်ပ္တုန္ေနသည့္ ရင္အစုံက တကယ့္ကိုပဲ ရိုလာကိုစတာ စီးရတာနဲ႕ ဆင္တူလွသည္။
ေရွာင္းက်န႔္ ဆိုသည့္ အဲ့ဘဲက ဘယ္ေကာင္မေလးကို တြဲရအုံးမွာလဲ။ သူ႕မွာ ဝမ္ရိေပၚဆိုတဲ့ ဒီေကာင္တစ္ေယာက္လုံးရွိေနတာကိုေလ။ ေရွာင္းက်န႔္က သူ႕ဟာ! သူ႕အပိုင္!
.
.
.
"ကိုကို! က်န႔္ေကာ! ေရွာင္းက်န႔္! ေရွာင္းေလာင္ရွီး! ေလာင္ေရွာင္း!"
အိမ္ထဲမဝင္ရေသးခင္မွာပင္ နာမည္မ်ိဳးစုံေခၚေနေသာ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န႔္ ရန္ေတြ႕ဖို႔ အိမ္ေရွ႕ကို ခပ္ျမန္ျမန္ထြက္လာလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္တာနဲ႕ ပါးစပ္ဟမလို႔ ျပင္႐ုံရွိေသး... ခါးတစ္ဝိုက္ကို လာတိုးဖက္သည့္ ေကာင္ငယ္ေလး။
"လြမ္းေနတာဗ်ာ..."
ခပ္တိုးတိုးအသံေလးကို ၾကားလွ်င္ျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္မိုး ခြဲခြာေနရသည့္အသံမ်ိဳးပင္။ အမွန္ေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္အိမ္ကေန ဝမ္ရိေပၚဆင္းၿပီး ေဟာက္႐ႊမ္းတို႔ႏွင့္ စပ္တူငွားေနေသာ အိမ္အသစ္ကို ေျပာင္းသြားတာျဖင့္ ေန႕တစ္ဝက္ပင္က်ိဳး႐ုံရွိေသးသည္။
" အဆိုးေလး ဖယ္အုံး ဟင္းအိုးတူးေတာ့မယ္"
"ထမင္းမစားရေသးဘူးလား ခင္ဗ်ား"
"အခ်ိန္ကို ျပန္ၾကည့္ပါအုံး အစ္ကိုခင္ဗ် အခုမွ ညစာစားခ်ိန္ေရာက္႐ုံ ရွိေသးတယ္"
ဟုတ္ပါသည္။ အမွန္ဆို ဝမ္ရိေပၚ ေရွာင္းက်န႔္ကို ျပႆနာရွာဖို႔ ႀကံ႐ြယ္ကာလာခဲ့ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာၾကည္ၾကည္၊ မ်က္ဝန္းညိုညိုတို႔ကို ေတြ႕ေသာအခါမွေတာ့ျဖင့္ စိတ္ေတာင္မဆိုးရက္ေတာ့။ ဒီေလာက္အထိေတာင္မက ေရွာင္းက်န႔္ကို ဖြက္ထားလို႔ ရရင္ျဖင့္ ဖြက္၍ေတာင္ ထားခ်င္ပါသည္။
"က်န႔္ေကာ"
"အင္း.."
"က်ိဳးရွီးက ခင္ဗ်ားကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ခ်ဳံေဖးလမ္းက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေတြ႕ခဲ့တယ္တဲ့"
"ဟမ္.."
လွည့္ၾကည့္လာေသာ မ်က္ဝန္းညိုတို႔ကို ဂ်စ္ကန္ကန္ပဲ ျပန္လို႔ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။ ဝမ္ရိေပၚက စိတ္သာမဆိုးရက္ေပမဲ့ ဒီလူသားရဲ႕ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႕ ရွင္းျပသံေတာ့ ၾကားခ်င္ေသးတာေပါ့ေလ။
"အဲ့ဒါ ကိုယ္ေရွ႕ႏွစ္ သြားသင္ရမယ့္ တကၠသိုလ္မွာ သင္မယ့္ ဆရာမတစ္ေယာက္ပဲ။ သင္ၾကားေရးသင္တန္းသြားတက္ရင္းနဲ႕ ခင္လာတာ.."
"ဒါေလးျမည္းၾကည့္ပါအုံး"
စကားစကိုျဖတ္လို႔ ျမည္းၾကည့္ခိုင္းတဲ့ လူသားအလိုက် အရသာခံေပးကာ လက္မေထာင္ျပလိုက္သည္။ ေနာက္ ခုနကအတိုင္း ဂ်စ္ကန္ကန္အၾကည့္နဲ႕ ျပန္ေနေနရတာေပါ့။ ဇာတ္မဆုံးေသးဘူးေလ အဟမ့္!
"သူက ပန္းခ်ီျပခန္းလာရင္းနဲ႕ ကိုယ္ကလည္း အဲ့လမ္းက စာအုပ္ဆိုင္ကိုသြားရင္းနဲ႕ ေတြ႕လို႔ ေကာ္ဖီဝင္တိုက္တာပါကြာ မင္းငါ့ကို မယုံၾကည္ျပန္ဘူးလား"
"မယုံၾကည္တာမွမဟုတ္ပဲ က်န႔္ေကာကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ယုံၾကည္လဲ က်န႔္ေကာသိပါတယ္"
"ေနာက္... ကိုယ့္မွာ မင္းလို ဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတာလည္း သူသိတယ္၊ႀကဳံရင္မိတ္ဆက္ေပးဆိုၿပီး ေျပာေနေသးတာ"
ဇာတ္ဆုံးသြားၿပီျဖစ္လို႔ ဝမ္ရိေပၚ အခ်စ္ေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးျပန္ေပၚလာေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္.. ေရွာင္းက်န႔္ေနာက္ေက်ာမွာ ေတာက္တဲ့ကေလးတစ္ေကာင္လို တြယ္ကပ္လို႔ ေရွာင္းက်န႔္ကို ပုခုံးကို သူ႕ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႕ ပြတ္ဆြဲကာ အလုပ္ရႈပ္ေနပါေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရွာင္းေလာင္ရွီးရဲ႕ ဆူပူသံ ခ်ိဳျမျမကေလးကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ပ်ံ့လြင့္လို႔ေနေတာ့သည္။
....
"ျပန္ရေတာ့မယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုနမ္းပါအုံး"
"မင္းဘာျဖစ္ေနတုန္း"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ မနမ္းရတာ ဘယ္ႏွရက္ေတာင္ရွိၿပီလား"
ဘုရားစူး! ေရွာင္းက်န႔္ကို မနက္ကေလးတင္ အိမ္ေျပာင္းရေတာ့မွာမို႔ ဆိုၿပီး နမ္းခိုင္းေသးတာ ဒီကဝမ္ရိေပၚမဟုတ္ဘူးလား??
ေရွာင္းက်န႔္ အံ့ဩဟန္မ်က္ဝန္းညိုတို႔ျဖင့္ ၾကည့္ေပးလိုက္ေတာ့မွပဲ ဝမ္ရိေပၚက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ "ပါးေလးကိုသုံးခ်က္ပဲနမ္း"တဲ့။
ဝမ္ရိေပၚက တကယ္အဆိုး။
လြတ္လပ္တက္ႂကြေနတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဒီေကာင္ေလးဟာ သူနဲ႕ ထိုက္သင့္ရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါပင္။
အဲ့လိုေတြးမိတိုင္းလည္း ဝမ္ရိေပၚဟာ သူ႕ကို မေတြးမိေအာင္ ခ်စ္ေပးနိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဒီတစ္သက္ လက္တြဲေဖာ္ မရေလာက္ေတာ့ဘူး လို႔ စစေနတဲ့ မားမားကို ေရွာင္းက်န႔္ဟာ အခုေတာ့ ေကာင္ေလးလက္ကို ကိုင္လို႔ "ကြၽန္ေတာ့္ လက္တြဲေဖာ္"လို႔ ရဲရဲဝံ့ဝံျပၿပီး အနိုင္ယူနိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
အထက္တန္းေနာက္ဆုံးေက်ာင္းသား ဝမ္ရိေပၚ။
နည္းပညာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား ဝမ္ရိေပၚ။
အခု နည္းပညာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ဝမ္ရိေပၚ။
တျဖည္းျဖည္း အ႐ြယ္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးဟာ သူ႕ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့တုန္းက အံ့ဩခဲ့လိုက္ရတာ။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ထားသြားမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြမဝင္ေအာင္ကို ခ်စ္ေပးတဲ့ ဒီေကာင္ေလးကို သူ႕မွာ ျမတ္နိုးလိုက္ရတာ။
အခ်စ္ဆိုတာ ရွာေဖြရခက္တယ္ဆိုေပမဲ့...
အခ်ိန္တန္လို႔ ကိုယ့္ဆီ ဖူးစာႀကိဳးနီေလး ႏႊယ္လာတဲ့အခါ ေန႕ရက္တိုင္းဟာ ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အထူးအဆန္း ေန႕ရက္ေတြနဲ႕ တူလွပါသည္။
....
အမွန္တကယ္ေတာ့ ဝမ္ရိေပၚကလည္း အိမ္အသစ္မွာ ေနခ်င္လွတယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တကၠသိုလ္နဲ႕ အရမ္းေဝးလို႔ ပထမတစ္ႏွစ္ေတာ့ သည္းခံေနလိုက္ေပမဲ့ က်န႔္ေကာရဲ႕ အႀကံေပးမႈေၾကာင့္ အႏုပညာတကၠသိုလ္က ႏွစ္ေကာင္ကိုပါ ေခ်ာဆြဲလိုက္သည္။
က်ိဳးရွီးကိုပဲ ေခ်ာဆြဲတာျဖစ္ေပမဲ့ ေဟာက္႐ႊမ္းႏွင့္ မႏွစ္ကမွ ခ်စ္သူ ျဖစ္သြားၾကသည့္ က်ိရန္ကပါ အိမ္ငွားခကူစိုက္ေပးၿပီး လာေနေလသည္။
အခုေတာ့... လြမ္းေနရၿပီ။
စာၾကည့္စားပြဲ အေရွ႕မွာေထာင္ထားသည့္ မွန္ေဘာင္ေလးကို ပြတ္သပ္ရင္း အက်ယ္ႀကီးေအာ္ငိုပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့အထိ ေရွာင္းက်န႔္ကို လြမ္းသည္။
က်ိဳးရွီးကေတာ့ ပိုလိုက္တာ လို႔ေထာပနာေပးေပမဲ့ မပိုပဲ လိုေတာင္ လိုေနတာ သူပဲ သိသည္ေလ။
ဟုတ္တယ္..။
ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ အနမ္းေလးတစ္ပြင့္ေလာက္ ညအိပ္ခါနီးတိုင္း လိုကိုလိုအပ္ေနတာ။
က်န႔္ေကာေျပာင္းမည့္ တကၠသိုလ္က အရင္ရပ္ကြက္ကသြားလွ်င္ပိုနီးတာမို႔ ဒီအိမ္မွာလာေနဖို႔ကို ေခၚလို႔မရခဲ့ျခင္းမွာ ဝမ္ရိေပၚ ရင္နာလွသည္။
လြမ္းလိုက္တာ ကို ၁၈၂၃ ခါနဲ႕ျမႇောက္ရင္ေတာင္မွပဲ သူရဲ႕ က်န႔္ေကာကိုလြမ္းတဲ့ အလြမ္းေတြကို လိုက္လို႔မမွီေပ။
....