ASTRID
"Let's break up..."
After I said the words that I did not expect to come out of my mouth, I saw that she was stunned and could not speak immediately. Her attention shifted to me, and she gaped as if trying to process what I had said.
She chuckled after I said that.
"N-nagbibiro ka lang d-diba?" She stuttering while she said that habang ako naman ay pilit pinapalamig ang aking boses at kinalma ang aking postura kahit pa ay ilang sandali nalang ay bibigay na rin ako.
"I hope I'm not," I said in a cold voice. Nakita ko naman ang pagdaan ng sakit sa mata niya at parang nawalan ng lakas na tumawa at tinakpan ang kanyang bibig para maiwasan ang mapahikbi.
I looked away when I saw her tears running down her cheeks, and I clenched my fist into a ball.
Ayaw kong magpa-apekto sa nakikita ko ngayon sa mata niya hangga't maari at baka bumigay ako, pero damn. Sobrang sakit lang na makita siyang ganito lalo na't dahil pa sa akin. Hindi ko kayang makita siyang nasasaktan, pero ano ang magagawa ko?
This is my choice! My fucking goddamn choice! Bullshit!!!
"H-hindi ko aakalain na a-abot tayo sa ganito at ngayon pa talaga kung kailan mag-iisang buwan na tayo diba? Haha, nakakatawa lang." Saad niya at tumawa ng mapakla. Kinuyom ko naman ang kamay ko at pilit pinatatag ang aking sarili.
Please don't be like that, baby. Huwag mo naman akong pahirapan. I said to myself before I decided to look at her.
Nakita ko naman siyang napatakip lang sa kanyang bibig at nanghihinang lumuhod na ikinasinghap ko.
"W-what happened to us? B-bakit naman nagka ganito tayo bigla? Mahal kita ehhm..mahal na mahal kita..D-diba, you said you love me? Sabi mo m-mahal mo ako diba? B-bakit naging parang isang bula na-nakikipag hiwalay ka na?"
She cried harder. Habang ako naman ay hindi na nakatiis pa at humagulgol narin ng iyak. Hindi ko kaya. Hindi ko kayang makita siyang ganito dahil pati ako ay nasasaktan narin.
Damn. Why does this so fucking hurt so damn much?!! Bakit?? Bakit naman ganito kasakit?!!!
I look at her and kneel in front of her at hinawakan ang kanyang mukha na punong-puno ng luha dahilan para mapaiyak ako at parang gusto ko nalang bawiin ang aking sinabi ngunit nang maisip ko ang pinag-usapan namin ni mom ay pilit kong pinatatag ang aking sarili para sa kanya. para sa taong mahal ko.
Di bale na ako ang masaktan basta huwag lang siya. Huwag lang ang babeng mahal na mahal ko. I'm sorry, baby...
"K-kailangan na nating itigil ang kalukuhang ito. H-hindi tayo ang para sa isa't-isa. Babae tayo pareho.. l-let's just move on. You don't deserve me.. you don't deserve someone like me.. I'm sorry..sorry.." I said to her using my calm voice at dali-daling tumayo habang siya naman ay nakaluhod pa rin at naluluhang nakatingin sa akin.
I can't stand seeing her like this. Hindi ko aakalain na aabot kami sa ganito. K-Kung hindi lang dahil sa damn—surely, we are both happy now. We are both happy. Lalo na't ngayon sana ang mahalagang araw naming dalawa, pero anong ginawa ko? I hurt her.
I hurt the woman I love the most. Doon palang sa isipang may iba na ang nakalaan sa kanya ay sobrang sakit-sakit na. Ano pa kaya pag nakita ko na diba? Fuck!!! Fuck this life!!!
"M-minahal m-mo ba talaga a-ako?" I looked at her using my cold expression. Dahil sa naging tanong niya habang ako naman ay parang natuod sa kinatatayuan ko.
Minahal ko nga ba siya? Hindi rin naman siguro ako iiyak nang ganito pag hindi diba? Pero k-kailangan kong magsinungaling. Para sa ikabubuti niya at ikabubuti ng lahat.
"So, I think that's a no." Saad niya pa habang dahan-dahang tumayo.
Nakita ko naman na may sugat ang tuhod niya since she's wearing shorts paired with a red croptop na bumagay sa hubog ng kanyang katawan.
You still have time to fantasise about her, na parang hindi mo sinaktan, ahh? Tuya ng aking isip na hindi ko nalang pinansin.
She looked at me while wiping her tears away. Bago pinulot ang bulaklak, teddy bear at chocolate na para sana sa akin kanina.
Sa totoo lang sobra-sobra na ang ginawa niya sa akin. Doon palang sa isipang tiniis niya ako sa hindi pagka-usap ko sa kanya this past few weeks ay sobrang nakakataba ng puso sa kadahilanang hindi lang siya basta mabait because she wasn't just kind.
She's also understanding and patient, which is one of the reasons I love her. I really love this woman so damn much, but I think... My love for her is just temporary. Temporary for us. We are not for each other. This is not the right time for us. I want to keep her forever.
But that forever thing is, I think a fake word. No forever. Everything separates, and this one is proof now.
"Sa bagay.. ramdam ko naman kasi na you never love me, aren't' you? I am right, d-diba?" Kung alam mo lang. If you only knew.
"Hindi ka makasagot kasi tama ako diba?Tam-!" I didn't let her finish what she said at agad itong pinutol.
"Yes!!Oo! I never love you! Kahit kailan hindi kita minahal!!! Ayaw kitang mahalin dahil isa kalang laruan at basura sa paningin ko!!! Do you understand?!!Huh??Ayaw kitang mahalin dahil basura ka!! Ang panget mo!! Ang panget-panget mo at hindi ka nababagay sa isang katula-!!" I didn't finish of what I said dahil namalayan ko nalang na napaupo siyang muli sa kinatatayuan niya kanina at humagulgol ng iyak.
"T-tama na.. t-tama na-hindi ko na kaya hindi ko kayang marinig pa ang panlalait mo sa akin..sobrang sakit na.. ang sakit-sakit na..masakit dito oh.." Tinuro niya naman ang puso niya habang nakatingala sa akin and still crying na nagpapira-piraso sa puso ko. Napakuyom naman ako ng kamo ko at tumingala sa langit para pigilan ang luha kong nagsisimula nanamang magsilaglagan, but I composed myself.
Kailangan ko tong gawin kahit labag sa loob ko. Sorry.. I'm so sorry, baby. Sana sana pagkatapos nito ay mapatawad mo parin ako.
"Tumayo ka na at umuwi ka na. May lakad pa ak-!" For the second time. Hindi nanaman ako natapos sa pagsasalita.
"S-siya ba?" She looked at me. Gamit ang pagod niyang mata na punong-puno ng luha dahilan para mapaiwas ako nang tingin dito.
"Who?" I consciously ask her. She sighed before she spoke again, using her voice crack: "A-andrew yung lalaking palagi mong kasa--!" I don't want to do this, but.
"Yeah. It's him." After I finish what I said. I clearly see it in her eyes. Nakita ko doon ang nagdaang sakit. She seems not surprised anymore and looks at me with those tired and swallowed eyes.
She laughs without humour and stands alone without my help.
"I'm not surprised anymore.. Hindi na rin ako nagtataka. Sa maikling panahon na kayo ang palaging magkasama ay sino ang hindi mahuhulog sa kanya? Gwapo, matalino, maraming talent, mayaman, gentlemen, at maliban sa hambog siya ay nasa kanya pa ang lahat. So sino naman ako para mahalin ng isang Astrid Monteverde diba?A trash, ugly, nerd, badoy, hindi mayaman, walang tal-!" Ano ba ang sinasabi niya? Didn't she know that she insulted herself?
"Fuck! Just stop! Stop! Tigilan muna at pagod na pagod na akong makinig pa sa anong sasabihin mo! Umuwi ka na! Wala nang tayo! At kahit kailan man ay wala akong pagmamahal na nararamdaman sa'yo!!! Just get out of my damn life!!" Pagod na pagod na akong magpanggap na mananatiling matatag sa harap niya, but deep inside of me, it is slowly killing me.
Hindi ko na kaya. Konting-konti nalang at bibigay na ako o baka mabawi ko pa ang sasabihin ko sa kanya. I'm weak. I'm always weak when it comes to her. Naging malambot ako pagdating sa kanya at ayaw ko mangyari ang bagay na yon ngayon.
Not now. Not here. Not in front of her.
"If that's what you want..then yes.. from now on. I will be out of your life.. and I never comeback to you anymore kasi sa totoo lang? Pagod na rin ako. Pagod na pagod na ako sa lintek na pagmamahal ko na'to sayo! Nakakapagod kang intindihin at mahalin Astrid." It hurts. It hurts na marinig sa kanya ang mga katagang yun mismo na parang karayom na tumuturok sa akin, but who am I to magreklamo? In the first place, ako naman ang may kasalanan nito eh.
It's all my damn fault, after all!
Tinignan ko naman siya gamit ang malalamig kong mata at nakita ko namang binitbit niya ang mga dala kanina bago yun binigay sa akin.
"Here. Gusto ko sana maging memorable at espesyal ang araw na ito para sa atin pero wala eh. Happy f-first monthsary baby. I hope your h-happy for breaking my h-heart now." Hinawakan niya naman ang kamay ko at pansin ko na nanginginig siya bago ito pinilit na ipahawak sa akin kasama ang teddy bear na may nakatatak na letrang L at A na ikinasinghap ko pa.
Damn it! At doon ko lang namalayan na naglalakad na pala siya palayo sa akin na parang tumatakbo at pansin ko naman na may pinupunasan siya sa kanyang mukha.
I want to run to her. I want to stop her from walking away. I want to hug her at sabihin sa kanya ang mga salitang binitawan ko kanina at bawiin yun. But I can't. I fucking can't! I'm coward! A fucking bitch coward!!!
Tumingala naman ako sa langit at hindi na napigilang mapaluhod at tinakpan ang bibig ko gamit ang aking kamay para pigilan ang aking hikbi. Damn it. Bakit ang sakit? Bakit ang sakit na pakawalan ang taong mahal na mahal mo?!! Why?!!!!
"MAHAL NA MAHAL KITA! SOBRANG MAHAL KITA!!! SORRY... I'M SORRY.. I'M SORRY IF I CHOOSE TO HURT YOU.. SORRY...I'M SORRY B-BABY!!!" Malakas kong sigaw sa huling pagkakataon at hindi inalala ang mga taong nakatingin sa akin ngayon.
And that night. Wala akong ginawa kundi ang umiyak ng umiyak at paulit-ulit na humingi ng tawad sa kanya nang walang katapusan.
"Sorry. I'm sorry, baby. I hope you can forgive me."