Masakit ang ulo at ramdam ko ang paninikip ng aking ilong sa pag hinga. Sino ba naman hindi mahihirapan sa pag hinga? Buongmag damag ka ba naman umuwi tapos yung inaasahan mong uuwi ay hindi naman pala umuwi.
Lumabas ako ng kwarto a bumungad sa akin si ate Jasmine na hinihila si Janelle. Napatakbo tuloy ako ng mabilis papalapit sa kanila at kahit hindi alam kung anong nangyayari ay hinila ko pabalik si Janelle.
"Nasasaktan si Janelle, ate!" Sigaw ko pero hindi man lang siya tumigil. "Ate!" Sinusubukan kong alisin ang kamay niya ngunit mahigpit itong nakahawak sa kamay ni Janelle. Ano bang nangyayari sa dalawang ito?!
"Bitaw kung ayaw mong pati ikaw ay patulan ko, Jastine" Dahil sa sinabi niya ay napabitaw ako pero hindi ko hinayaang mahila niya ng tuluyan si Janelle. Mabilis kong tinulak si Ate dahilan para matumba siya dahil sa lakas ng pag kakatulak ko sa kanya.
Si Janelle ay nagulat sa ginawa ko at kahit ako din naman ay nagulat.
"Tangina naman, Jastine" Galit niyang sabi kaya kinabahan ako bigla. Iba ang kapatid na kaharap ko ngayon. Ni minsan hindi niya ako minura pero ngayon ay mismong dalawang tenga ko ang nakarinig.
"Tangina ka din" Inis kong sabi. Ayuko na maging mabait pa. "Bakit mo ba pinipilit na umalis dito si Janelle kung kaya naman niyang umuwi pag isa? Alam mo, napapaisip na ako, pakiramdam ko ginagago mo ang kapatid natin" Ilang beses ko nang napansin pero hinayaan ko lang dahil baka subrang protektib lang ni ate sa kapatid namin pero parang sumubra at pati pag punta ng kapatid ko dito sa bahay ay hindi siya pumapayag. "Anong ginagawa mo, ate?" Tanong ko.
Nangunot ang noo niya at saka binalingan si Janellena naka yuko na lang ngayon pakatapos ay binalik niya ang atensyon sa akin.
"Huwag kang pangealam dahil hindi ka naman naging ate sa kanya, Jastine" Natigil ako. Hindi inaasahan ang sinabi niya. "Huwag kangmag panggap na parang may pakealam ka sa kanya dahil simulat sapol ay wala naman. Ako ang panganay at ako masusunod." Akmang lalapitan niya si Janelle kaya naman inunahan ko na siya.
"Hindi ko alam kung anong rason ng pag babago mo, pero hindi ko hahayaang basta mo na lang kunin sakin ang kapatid ko" Tinulak ko siya palabas ng bahay at saka mabilisna isinara ang pinto. Narinig ko ang pag tawag niya sa akin pero hindi ko iyon pinansin.
Lumapit ako kay Janelle na nakayuko parin. Hinawakan ko ang kanyang balikat at saka hinaplos iyon. "Bakit ganon ka desperadang makuha ka ni ate?" Tanong ko. Hindi siya sumagot kaya naman ipinaupo ko siya sa sofa.
"Pwede mo namang sabihin sa akin ang lahat,Pero pinipili mong isarili kahit alam mong kaya kung tulungan ka" Minsan hindi ko na maiwasan mag isip. Isa ba talaga akong kapatid na hindi maasahan? Ang dami ko ng bitbit na sakit pero hindi ko man lang magawang bumitaw dahil ayukong bigyan sila ng papasanin.
"Uuwi ako bukas para hindi kayo mag away ni ate" With that, Tumayo siya sa pagkaka upo at saka tumakbo papunta sa itaas.
Naiwan akong nag iisip. Nag tatanong. Nasasaktan at nadudurog.
Yung mga taong akala ko kasama ko, unti-unti nang lumalayo. Siguro kung isang araw magising na lang ako na wala na sila ay hindi na ako masyadong masasakan dahil pakunti kunti ay natatanggap ko.. Na hindi lahat kayang manatili sa tabi ko.
Hinawakan ko ang dibdib ko at saka huminga ng malalim. Tanging pag hinga na lang ng malalim ang nagagawa ko para lang makapag isip pa ako ng maayos.
Napatingin ako sa pinto ng bigla itong bumukas at iniluwa doon si Dew. Bagsak ang balikat at kita ang pagod sa kanyang mukha. Kaagad akong lumapit sa kanya upang alalayan siya. Akala ko itutulak niya ako kase yun ang ginawa niya nung nakaraan pero ngayon ay hinahayaan niya ako.
Pinaupo ko siya sa sofa kung saan ang pwesto kanina ni Janelle. Isinandal ko siya sa sofa at saka inalis sa kamay niya ang hawak niyang gamit.
"Dew, Pwede ka na mag pahinga" Yung way ko ng pag kakasabi nun ay para bang iba. Pero gusto ko talaga siyang mag pahinga dahil kita ko ang pagod niya. Lagi na lang kasi itong late um-uwi at bilang isang understanding na Girlfriend ay inintindi ko ang busy schedule niya. Hindi ko parin siya nakakausap tungkol sa nakita ko kaya hindi ko parin alam kung ano ang totoo.
"May aayusin lang ako," Tumayo ako sa pag kakaluhod sa harap niya. Tinahak ko ang daan papuntang kusina at saka inayos ang mga basong hindi natapos ni Janelle.
"Jas, can we talk?" Hindi na ako nagulat sa boses ni Dew. Alam kong sumunod siya pero di ko nilingon dahil alam kong may sasabihin siya.
Tumango ako sa kanya ng hindi man lang siya nililingon.Ayukong makita ang mukha niya at lalong ayukong makita niya ang kahinaan ko na matagal ko nang tinatago sa kanya.
"Lalain is pregnant" natigil ako sa ginagawa ko saka humarap sa kanya habang hawak ang isang baso.
"Then?" Kinakabahan man ay hindi ko ipinakita sa kanya.
"Sinasabi niyang ako ang ama ng dinadala niya" Natigil ako. "Pero hindi ako naniniwala, Jas--"
"May nangyari ba sainyo?" Deretsong tanong ko.
Huminga siya ng malalim at saka tumango. Biglang nanghina ang tuhod ko kaya napahawak ako sa upuan. "Kailan?" Muling tanong ko.
Tinignan niya ako ng deretso sa mata kaya umiwas ako ng tingin. " I was drunk that night and--"
"Kailan?"nag sisimula ng manginig ang kamay ko pero hindi ko iyon pinansin dahil mas gusto kong malaman ang sagot niya.
"Nung ilang linggo tayong hindi nag uusap and believe it or not, Jas, I was drunk that night at hindi ko alam kung---"
"Drunk or not dont use it as a reason. Lasing ka man o hindi dapat alam mo ang mga kagaguhang ginagawa mo."akmang aalis na ako sa harap niya ng biglang hawakan niya ang kamay ko.
"I was drunk, l don't remember it, therefore it didn't happen, Jas" Paulit ulit na sabi niya pero paulit ulit din na kasinungalingan. Inalis ko ang kamay niya sa akin at saka pinunasan ang luha sa pisngi ko. "Listen to me, Jas" Sinusubukan niyang iharap ako sa kanya pero di ko ginawa. Nasasaktan ako ng subra at hindi ko na alam kung maniniwala pa ba ako sa kanya o hindi.
"Its okay, Dew" Hindi okay. "Mahal kita ng subra na kahit ilang beses mo akong saktan, hindi parin kita kayang iwan. Pero sana hayaan mo akong mag pahinga kapag napagod akong intindihin ka" Tuluyang tinalikuran ko siya.
Dapat alam ko ng mang yayari ito dahil nakita ko mismo e, pero ang sakit parin at nadudurog ang puso ko.
Pumasok ako sa kwarto at gaya ng ginagawa ko ay umiiyak ako hanggang samawala ang sakit.
Ilang beses na ba akong nasasaktan? Hindi ko na mabilang dahil sa subrang dami.
Rinig ko ang ilang beses na pag katok ni Dew sa labas ng kwarto. Kung nasa bahay lang yata ako ay hindi niya iyon magagawa dahil bago pa siya makakatok sa pinto ng kwarto ko ay dadaan muna siya sa kamao ni tatay.
Gusto ko na lang tuloy umuwi para saktan siya ni tatay para naman mabawasan ang sakit na nararamdaman ko.
"Jas, hindi ako naniniwalang sa akin yun, kaya sana maniwala ka din" Ano pang kasinungalingan ang sasabihin mo sakin para paniwalaan kita, Dew? Ilang beses mo pa ba ako dudirugin ng ganito para tumigil ka? "Mag papa DNA ako at ang bata pero hindi pa sa ngayon dahil hindi pa pwede. Mag hihintay pa tayong lumabas ang bata bago mapatunayang ako ang ama, Jas" Ilang beses siyang kumatok."Mahal na mahal kita at alam mo kung gaano kita ka mahal kaya ginagawa ko ito para hindi ako maging unfair sayo"
"Akala mo ba hindi ka nagiging unfair? Ilang araw mo akong hindi kinakausap kahit alam mong kailangan na kailangan kita, Pero anong ginawa mo? Hindi mo ako kinausap dahil lagi kang pagod at gusto mong mag pahinga. Okay lang naman e, pero huwag mo naman akong saktan ng paulit ulit dahil may nararamdaman din ako, Dew" Pinunasan ko ang luha sa mata ko. "Hindi ako kagaya mo na walang nararamdamana. Mahal mo ako pero nagagawa mo akong saktan ng ganito. Anong klaseng pag mamahal ito, Dew? Hindi ko na kase alam" Malayo na ito sa pagmamahalna alam ko, na sinasabi ni tatay. Malayo na ito sa pinapangarap ko. "Pero okay lang na saktan mo ako, Kase hanggang hindi pa napapagod ang puso ko, hindi kita iiwan." Ganyan kita kamahal at ganyan ako katanga mag mahal. Kahit nasasaktan na, kahit nasaskal na, walang planong bitawan ang relasyong matagal ko ng gustong maranasan.
Ayukong bumitaw dahil alam kong ako ang mahal. Pero hanggang kailan ko ipag lalaban ang pag mamahal ko sa kanya kung ang puso ko na mismo ang napapagod?