"What the hell are you doing, Marcus? Get this woman!" he shouted.
"Weak!" I spit and digged the sharpness of the vase on his throat. It won't kill him. Hindi pa. Mas iginuhit ko 'yun sa lalamunan niya kaya mas lalo siyang nagmura. Hindi ko alam kung bakit walang ginagawa ang mga tauhan niya at hinahayaan lang akong saktan ang pinuno nila.
"This is not enough for all the pain you've caused me and my family!" I angrily spat and deepened the vase. I loathe this man!
"Remove the damn vase on his throat, Larenciana!" malamig na sabi ni Marcus. Hindi ako sumunod at diniin pa lalo ang kapirasong paso sa lalamunan ng ama niya.
"Don't make me repeat myself, Larenciana!" inalis ko ang hawak na kapirasong paso sa lalamunan ni Martino.
Nanginginig akong tumayo at hinarap si Marcus. His eyes are bloodshot, sinasalamin ang mga mata ko. Naglakad ako palapit sakanya at walang pag-aalinlangan na tinarak ko sa dibdib niya ang duguang vase. Hindi 'yon aabot sa puso niya kaya mabubuhay siya.
"There's only a thin line between love and hatred, Del Prado." I said and get the vase out of his skin. He cursed. Hinintay kong may lumapit sa aking tauhan ni Marcus pero wala. I waited for a knife or a gun but nothing came.
Iginala ko ang paningin ko sa paligid at nakatingin lang silang lahat sa akin. Awang ang mga bibig bago dahan-dahang nagsiyukuan. I was bemused that I'm still alive. Walang tumarak na kutsilyo sa katawan ko. Walang balang bumaon.
Binitiwan ko ang duguang vase that cause a break. Naririnig ko pa ang mga daing ni Martino at ang mga mura niya. Naglakad ako palampas kay Marcus pero nahawakan niya ang kamay ko at hinila ako sa dibdib niya.
"I'm proud, Sweetheart." he whispered. Tinulak ko siya at kinalas ang kamay niya sa bewang ko. I look at him with indifference. I won't forget this day. His damn beatings, it will be forever embedded in my heart.
Iniwan ko sila doon at pumanhik sa kwarto ko. I locked the door and I breakdown. Sa kwarto ko, doon ko nilabas lahat. Masaganang tumulo ang mga luha ko na nasundan ng malakas na paghagulhol.
Akala ko dati, hindi niya ako kayang saktan ng ganun kaya inuutusan niya lang ang mga tauhan niya. Akala ko kaya siya umaalis kapag masasaktan na ako ay dahil nasasaktan siyang makita akong nasasaktan. I thought he'll just spank me but we will never go with the beatings. You feel highly of yourself, Larenciana! You aren't special. Pinili ka lang ng ina niya para sakanya pero hindi 'yon rason para paluguran ka. I can take spanks because it's not as painful as the whippings and beatings. Remembering how he stopped his father from beating me and do it instead makes me sick.
You love such man, Larenciana? A man who doesn't think twice to hurt you? Your love is crazy! He doesn't like Anastasia to be his wife? He likes me better? Dream on! He just like a pussy to penetrate! I am amazing in bed, maybe. Even with so much bruises he'll still fuck me. Ganun ata ako kasarap! Na pang kama lang.
Kung sakaling ako ang maikasal sakanya, what will be my life in Del Prado's Mansion? Makakaligtas ba ako sa hagupit ng latigo? Sa bawat kahoy na ipinapalo? I'm curious if the Queen of Del Prado still receive pain from the organization. Isasama niya ba ako sa bawat pag-alis niya? Or I'll stay and die here? As if namang ikaw ang ikakasal sakanya, part of my head said. You don't even stand a chance against Anastasia.
Hindi ako lumabas ng kwarto. Alam kong wala na ang Don Martino dahil narinig ko ang pag-alis ng barko nila. He needs a specialist for his wound. Hindi naman siya namatay doon. Mas masama pa siya sa masamang damo at mahihiya ang kapatid niyang demonyo na sunduin siya! Mahaba pa ang buhay ni Martino.
Anong naghihintay na parusa sa akin dahil sa ginawa ko? Wala sa sariling napatingin ako sa kakabukas pa lamang na pinto. A uniformed maid bowed her head before speaking. What's with the respect?!
"Pinapatawag po kayo ni Mr. Del Prado." she said with so much respect like she's trained to speak that way. Hindi ako sumagot. Kung dati magkukumahog ako sa pagmamadali para puntahan siya, hindi na ngayon. Ano kung saktan niya ulit ako? I think that would be better! Para mamanhid na ako sa bawat latay na hatid nila. Hindi nga siya nagdalawang isip na pagpapaluin ako. Hindi na rin siya mag-iisip pang saktan ako.
Bakit niya ako pinapatawag ngayon? My heart clenched. I look at my body and it made me teary. I am fair, kaya hindi maitatago ang pangingitim ng ibang bahagi ng balat ko na kung saan may mga pasa. Kita rin ang peklat. Hindi na ito basta-bastang maalis pa.
Kung nabubuhay ako bilang tagapagmana ng Louvre, siguro wala ako ni isang galos. I would visit a dermatologist every now and then. I am inside a bar partying everytime I have a problem. Maybe, I've got a boy toy that I'm dancing with. Pero nasa isang lugar ako kung saan pasa at sakit ang dinadanas ko. I don't even know what place is this! Hindi ko alam kung saan lupalop ako ng Pilipinas. Basta ang alam ko lang, sa dulo ng dagat ay doon ang kalayaan. At ang bahay na ito ay ang lugar ng kamatayan. They bring those people they want to punish in the basement. May mga nakikita pa nga akong mga politiko dati, mga kilala sa larangan ng negosyo. I don't know how the organization work. I just know that they deal legal and illegal business.
And I am damn clueless how my Father betrayed this organization. Nabanggit ng Don na nagtaksil si Papa sa organisasyon kaya ganun nalang ang galit niya sa akin at sa pamilya ko. At pinapatay nila ang kung sino mang nagtataksil. I don't know what's stopping the Don to kill me. He can just grab a gun and point it directly to my head and everything will be satisfactory on his part. Masusunod ang kagustuhan niyang maikasal ang nag-iisa niyang anak sa babaeng gusto niya, kay Anastasia. What's with her? I know that she's part of the organization but does that made her special? Personal pick pa siya ng Don!
Muling bumukas ang pinto at ang nanginginig na kasambahay ang nakita ko. She's the same woman from awhile ago.
"I'm not going! Can't you see my fucking bruises??" gigil kong sigaw. Mas lalo siyang nanginig. I don't know where am I getting my damn braveness but I don't want to obey him at this moment! Not when it's still fresh that he'd beaten me! Walang paglagyan ang nag-uumapaw kong galit para sakanya.
"Mr. Del Prado wants you to put the first aid on his gash." she said shaking.
"Do it!!" ako nga ang gumawa nun, ako pa ang gagamot? I shouldn't have gashed him kung ganon! I hated it that he's still using his power right now!
Bakit hindi si Anastasia ang paggamutin niya ng sugat niya? Right, hindi pa nga pala nakakarecover ang babaeng 'yon. Baka lumakas na siya dahil pumunta pa talaga si Martino dito para sakanya. Baka nga ang pinakamagaling na Doctor pa ang tumitingin sakanya. The next Queen should be well. Kailangang pagsilbihan ng mabuti. While here I am, barely checked by a professional. I smirked bitterly.
Life is so unfair.
We tilted our heads on the new opened door. Mabilis akong umiwas ng tingin nang makita siya. He's still on his shirt tainted with blood. Napakaraming kasambahay sa loob ng Mansion, may Doctor din sila dito kaya bakit gusto niyang ako ang maglapat ng paunang lunas sa sugat niya? Ako nga ang gumawa, ako din ang gagamot?
"In five, you're out of your bed." may banta sa naging tono niya. Nagmatigas ako. Hindi ako gumalaw sa kama ko. Hindi ako magkukumahog kagaya ng dati, Marcus. I've experienced the beatings from you, hindi na naman siguro ganun kasakit sa pangalawang pagkakataon. Manigas ka kagaya ng katigasan ng buong pagkatao mo!
"I don't want to repeat myself, Larenciana!" sinalubong ko ang galit niyang mga mata. If he's mad, I am too. Nakita ko ang pagsulyap niya sa kasambahay kaya nagmadali itong lumabas ng kwarto ko.
"Fuck it!" he angrily spat as he walked towards my direction. Hindi ako nagpakita ng takot. Titig na titig lang ako sa mga mata niya. I want him to feel that I am not happy with his presence. I am mad of his actions. And I am damn disappointed!
"Don't give me those eyes." mas sinamaan ko siya ng tingin. He's clenching his jaw tightly. Kulang nalang ay marinig ko ang mga ngipin niyang nakatiim. Umiwas ako ng akmang hahawakan niya ang mukha ko.
"Damn it!" Hindi na ako nagulat nang pwersahan niyang hinaklit ang braso ko at hinila ako palabas ng kwarto ko. Pumasok kami sa kwarto niya at halos itapon niya ako sa kama niya. Sumobsob ako kaya naramdaman ko ang pananakit ng ilang bahagi ng katawan ko.
"You owe me a lot of punishment, Larenciana! This time, no spanks, just beatings and whippings!" he angrily said. Mapait akong ngumisi at tiningnan siya. Gusto kong ipakita gamit ang mga mata ko kung gaano niya ako sinasaktan ngayon. Is this his way of telling me that he's choosing Anastasia over me? Mapait akong ngumiti.
"Why don't you kill me, instead?" hamon ko sakanya.
"There's no joy in there." nakakakilabot na sabi niya. Parang hindi siya ang Marcus na kilala ko. Damn, Larenciana! You don't know him in the first place. You just know him as the heir of the Del Prado's organization. Evil as his father.
"Hire a comedian while killing me." I sarcastically said that made him angrier.
"You've been so brave, Sweetheart. I'm proud. I'll give you a reward. What do you want, hm?" he advanced. I remained impassive.
"Ang makaalis sa impyernong ito!" sigaw ko. Nanggigigil niyang hinawakan ang mukha ko.
"What did you say?" he asked dangerously.
"I want me out of this hell!" I said and glare at him more. Halos magpatayan na kaming dalawa sa klase ng titig na ibinibigay sa isa't-isa.
"No, Sweetheart. Tell me another wish." rumahan ang pagkakahawak niya sa akin.
"I want you dead." Alam kung hindi 'yun ang gusto ko. Mahal ko siya sakabila ng mga sakit na pinaparamdam niya sa akin. Fuck this heart for still beating wildly for this man! Alam kong masasaktan ako ng sobra kapag nawala siya. You need a Doctor, Larenciana. Malala kana!
"We'll go there. For now, other wish." masuyong sabi niya. His breathing fan my face. He smells good. So fucking good that my inside rumbled.
You're mad, Larenciana!
"Let my family go, Del Prado!" I desperately asked.
"If I let them go, will you stay 'til death do us part, hm?" tumingin ako sa mga mata niya. Hindi ko mapangalanan ang mga nakapaloob na emosyon doon dahil halo-halo ang nakikita ko.
"Even after death."I assured him. Kaya kong tagalan lahat ng sakit na pwede nilang maidulot sa akin basta 'wag lang nilang gagalawin ang pamilya ko. Sila ang kahinaan ko kaya sila ang ginagamit nila laban sakin.
"No! You've wasted your three trials. There's no gift anymore."sabi niya at binitiwan na ang mukha ko.
"You never play fair!" I hissed.
"There's no such thing."
"Now clean what you did." hindi ako gumalaw. He watched me intently. Kita ko ang pinaghalong galit at pagtitimpi sa mga mata niya. Kailan pa siya naging pasensiyoso? His patience is as thin as a strand of an hair. Baka nga mas manipis pa don.
"You're slowly getting into my nerves, Larenciana!" he hissed. Tumayo siya at nagtungo sa drawer malapit sa kama niya. Nanlaki ang mga mata ko at umawang ang mga labi ko nang makitang may kinuha siyang latigo sa drawer.
"You tell me the lashes." he said dangerously. Umiling ako. "Why are you trembling, Sweetheart? You're scared of this?" he whips in the air that made me close my eyes. Fuck!
"Come on, while I'm still being nice." I bit my lower lips. Tumayo ako at nagmadaling pumasok sa banyo niya para kuhanin ang first aid kit.
Paglabas ko ay nakita ko agad siya. He's smirking, still holding the whipper as he tapped his right thigh. Nakaupo siya sa mahabang sofa. Malaki ang buka ng mga binti. Agad akong naupo sa hita niya at ginunting ang T-shirt niya. The cut isn't that deep kaya din siguro hindi niya iniinda. Well, he's a trained heir of an organization. Wala lang sakanya ang ganitong sugat. Malala pa ang mga nakukuha niya kesa sa maliit na sugat na ginawa ko. Wala na siyang pakiramdam. Inalisan na siya ng pakiramdaman ng organisasyong ito.
Naglagay ako ng alcohol so bulak at marahang pinunasan ang sugat niya. He didn't flinch. Parang wala lang sakanya. Napapikit ako dahil ako ang nasasaktan sa ginagawa ko.
"Are you feeling a guilt?" he asked all of a sudden. Matagal kaming tahimik kaya nagulat ako nung magsalita siya.
"No." Martino deserves it. Walang pagsisisi akong nararamdaman sa ginawa ko kay Martino. Kulang pa nga iyon sa mga dinanas ko sa mga kamay niya.
"Good." kumunot ang noo ko at napatingin sakanya. His eyes were void of emotions.
"But I'm guilty for doing this to you. I was just mad and hurt." sabi ko at nagyuko ng ulo at marahang hinawakan ang gilid ng sugat niya. He lifted my chin and looked at my eyes intently.
Where is your anger now, Larenciana? Does it vanished like a bubble? I am hopeless. This feeling is hopeless. Hindi na ako makakaahon pa sa nararamdaman ko para kay Marcus.