LORRAINE
Two weeks had passed when that incident in the canteen happened. Ay hanggang ngayon, ay sariwa pa rin sa akin ang mga pangyayari. Hindi madaling kalimutan lalo na't matapos ang araw na yun ay akala ko kakausapin na niya ako pero hindi.
Walang nangyari at hindi niya parin ako pinapansin hanggang ngayon.
At ngayon ay mag-tatatlong linggo na akong hindi kinakausap ng girlfriend ko o matatawag bang girlfriend ang taong hindi ka man lang kinakausap, nilalapitan, kinakamusta o niyayakap at harap-harapang nakikipag landian sa Andrew the Lucifer na yun.
Hanggang ngayon kasi ay hindi ko pa rin talaga alam kung ano ang nagawa ko at bakit hindi niya ako makausap man lang. Hindi ko alam kung paano pero sa tuwing magtatangka akong lapitan siya ay siya naman itong lumalayo sa akin at pinagtatabuyan ako at yun ay isang masakit na ikaw yung girlfriend pero sa iba siya masaya at tumatawa.
Sa totoo lang pagod na pagod na ako. Parang kaunti nalang at susuko na ako. Ayaw ko na. Pagod na akong magpanggap na okay lang ako, but deep inside, I'm already hurting and I'm tired.
I heavily sighed at agad na tumingin sa labas ng bintana kung saan may mga kapwa ko estudyanteng pumupunta rito at doon.
"Good morning, Raine."
Napalingon naman ako sa nagsalita at nakita ko si Nicole kasama si Stacey na parang naiirita. Okay? Ano naman, kaya ang nangyari sa kanya? Kadalasan napapansin ko sa babaeng to na kung hindi siya malungkot ay minsan iritado siya o aburido at minsan naman ay madalas siyang tulala at wala sa sarili. Alam kung naguguluhan kayo sa sinabi ko, pero yun ang totoo.
Feeling ko tuloy ay bipolar siya hmpf!
"Huy Ulan!!!" Pinandilatan ko naman ng mata si Nicole sa ginawa niyang pagsigaw at tsaka ito inirapan.
"Hindo ba uso sa'yo ang kalabit at sumisigaw ka?" Hmpf! Nakakainis lang kasi. Ang sakit kaya sa tenga nun tsk. Alam niya naman na aburido ako these past few days, tapos siya gugulatin pa ako. Kainis.
"Sorry naman tsk. Ikaw kasi tulala ka na naman ke aga-aga." So kailangan ba gabi matulala?Napansin ko naman na napapailing siya, pero ako wapakels parin at hinimas-himas ang tenga kong masakit.
"Hindi parin ba kayo nagka-usap ni Astrid?" Umiwas naman ako ng tingin bago umiling sa kanya at nagbaling ng tingin sa labas.
Paano ko naman kakausapin yung taong pinagtabuyan ako? Paano ko naman siya kakausapin kung masaya na siya sa iba at ako itong nasasaktan? Sa naisip ko ay para naman akong maiiyak ngunit pinigilan ko nalang bago huminga nang malalim.
"So I guess that's a no." Not a statement nor a question.
"Alam mo?Kung ako sa'yo kausapin mo siya. Klaruhin mo at tanungin mo sa kanya kung bakit naging ganyan o ganito para naman may idea ka diba kung bakit nangyari sa inyo yan. Kasi ako mismo na nakakakita parang naguguluhan sa inyo eh. Kaya ikaw Ulan, bago pa mahuli ang lahat ay kausapin mo na siya. Pero please.." Binitin naman niya ang sinabi niya at tinapik ako sa balikat. Sumeryoso naman ang kanyang mukha habang may ngiting lungkot sa labi.
"Kapag hindi mo na kaya at sobrang sakit na. Tama na, please lang. Ako na ang nakikiusap sa'yo." Bago paman ako makapag salita ay tumayo na ito at lumabas.
Nakita ko naman si Allyson na sasalubungin sana siya nang bigla itong napatigil ng makita ang mukha nang isa at naweweirduhan itong sinundan ng tingin. Allyson looked at me in confusion. Habang ako naman ay umiwas lang ng tingin bago bumuntong hininga.
Sa totoo lang pati sarili ko, hindi ko na rin maiintindihan. Oo alam ko na nasasaktan na ako masyado na minsan nagmumukha na akong kaawa-awa sa paningin ng iba at ako na ang dakilang tanga pero masisisi niyo ba ako? Mahal na mahal ko yung tao na kahit na naisip kong makikipaghiwalay na ako sa kanya minsan ay hindi ko parin maiwasang hindi masaktan lalo na kapag nagka totoo yun.
Iniisip ko palang na hindi ko na siya malapitan, mayakap, mahahalikan sa araw-araw ay ang sakit-sakit na. Paano pa kaya kapag? Tsk, I hate this. I hate this feeling.
Pero siguro tama na rin to. Tama rin siguro ang sinabi ni Nicole kanina na kakausapin ko siya kahit pa ipagtabuyan niya ako. Wala na akong pakialam pa, and this time, kailangan ko maging matatag at matapang para hindi ako mukhang kaawa-awa.
Sana lang talaga ay hindi niya kasama ang asungot na lalaking yun pag nakausap ko siya. Kulang nalang talaga ay magmukhang toko ang lalaki na yun kung makadikit kay mangkukulam na mukhang nagustuhan rin naman ng isa tss.
Sa naisip ko ay napakuyom naman ako nang kamao at napatiim bagang. Parang ang sarap lang manuntok ngayon.
"Okay, ka lang ba Raine?"
For the second time, ay nilingon ko naman yung nagsalita at nakita si Jamie na maaliwalas ang mukha kasama si Athena na ngumiti lang sa akin ng alanganin bago nagsalita.
"Babe. Just go to the comfort room, muna." Nilingon naman ito ni Jamie at hinalikan ang pisngi.
"Sure, babe, take care." Ngumiti naman ang isa bago ako tinanguan.
"Ang agang PDA niyo cous tsk!" Nagmamasid lang ako sa labas at hindi sila pinansin dalawa na kanina pa nag-aasaran. Jamie mumbled under her breath, bago nagsalita.
"Shut up, Cous! Kung ako sa'yo lalandiin ko na si yelo bago ka pa maunahan ng iba." Nakangisi na sabi ni Jamie. Umirap naman si Stacey saktong paglingon ko sa kanila bago nagbasa ng libro. Ngayon ko lang rin napansin na mahilig pala siya magbasa bukod sa pagiging maarte niya.
"I don't care about her; edi lumandi siya pake ko ba!" May kalakasang sigaw ni Stacey na tinawanan lang ni Jamie bago bumaling sa akin.
"So okay ka lang ba Raine? Pansin ko kanina ay parang aburido ka. May problema ba?" Bakit napaka insensitive ng mga tao ngayon? Nakita naman siguro nila na hindi ako okay, pero bakit nagtatanong pa rin sila?
Tss. Ewan ko ba pero hindi ko maiwasang hindi mainis. Tinignan ko naman siya bago sumagot.
"Do I look like I'm okay?!" At doon ko lang na realize na napasigaw na pala ako sa kanya na ikinagulat niya pati na rin ako. Pansin ko naman na lumingon si Stacey sa amin na may pagtataka sa mukha. Bago paman sila makapagsalita ay tumayo na ako.
"I'm sorry." At dali-dali akong lumabas papunta sa hindi ko saan na lugar habang tumatakbo at namalayan ko nalang na tumulo na pala ang kanina kong pinipigilan na luha. Nang makakita ako ng upoan ay doon naman ako tumigil at napatakip sa mukha ko at humagulgol.
Bakit ang sakit?!! Bakit naging ganito kami bigla?! Okay, naman, kasi kami noon!! We were okay then, but why so sudden, na naging ganito bigla?! Why?!! I just frustatedly comb my hair at nagulat naman ako ng umuulan na pala nang malakas na ngayon ko lang napansin.
Feeling ko parang nakikiramay sa akin ang panahon ngayon sa ikalawang pagkakataon.
Nakakatawa lang na mukhang daig ko pa ang namatayan at broken-hearted ngayon. Pero parang pareho lang naman yun diba? Pareho lang yun, kasi para niya na rin akong pinapatay, hindi lang emotionally kundi pati rin mentally.
Nang mapansin ko na humina na ang ulan ay nakapag desisyon na akong tumayo mula sa pagkaka opo sa lupa at pinahid ang mukha ko na pinaghalong basa sa ulan at luha. Napansin ko naman na ang dumi ko na nang uniform ko ngunit hinayaan ko nalang ito total siguro uuwi nalang muna ako at hindi papasok.
Pansin ko kasi kanina pang umaga na hindi rin maganda ang pakiramdam ko at mukhang lalagnatin pa ako nito sa kadahilanang nagpaulan rin ako hmpf!
Naman kasi Raine, eh? Kung hindi ka naman dakilang tanga ay bakit ka ba kasi nagpa ulan? Tsk. Galit ko pang saad sa sarili ko bago inayos ang aking salamin pagkatapos ay nagsimula nang mag lakad.
Siguro kukunin ko muna ang bag ko sa loob ng classroom saka ako uuwi.
Palinga-linga naman akong naglakad pabalik sa classroom at napansin na mukhang ako nalang ang nag-iisang estudyante o zombie na naglalakad dito sa labas. Paano ba naman kasi bukod sa maputik rin ako ay magulo rin ang buhok ko tss.
Para tuloy ako nitong bruha.
"B-baby.."
Hindi pa man ako nakaka sampkng hakbang ay may narinig na akong tumawag sa pangalan ko gamit ang garalgal niyang boses na sobrang pamilyar sa akin dahilan para muling tumibok ang puso ko.
I looked at the person who called me and looked at her without any emotion on my face, and she seemed surprised. I honestly don't know what I feel right now after three weeks without her talking and paying attention to me. Basta isa lang ang alam ko.
I'm emotionally and mentally tired of this situation already.