ရုန်းလေနစ်လေဆိုတဲ့
နွန်အိုင်ငယ်လေးကိုမှ
ချစ်မြတ်နိုးတာ...
မူယစ်ဆေးတစ်ခုလို
လွန်ကြူးကြူးသုံးစွဲမိတာ.
..
မချစ်ကြောင်းတွေသိရဖို့အရေး
ချစ်စကားတွေ ပြေားရတဲ့အခါ
စကားနည်းကိုယ်ဟာ မင်းနဲကျမှ
သာလိကာ တစ်ကောင်လို..
ဘဝရဲ့အစနဲ့အဆုံး
ကြားကာလမှာတော့...
မျက်ဝန်းညိုညို
သွားစွယ်ချွန်ချွန်လေးနဲ့
ကတ္တီပါ ဖိနပ်ပါးပါးစီးတတ်
သည့် ကောင်းကလေးလို့
သတ်မှတ်ထားခဲ့တယ်...
..................
မနက်ခင်းတစ်ရဲ့အစဟာ..
မူးဝေးခြင်းတွေနဲ့ နိုးထလာသည်
မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို အားတင်းပြီး
ဖွင့်လိုက်တယ်
ထိုမနက်ခင်းရဲ့ပတ်ဝန်းတစ်ဟာ
လေ လုံအခန်းတစ်ခန်းဖြစ်
လေတယ်..
ကျောမအောက်က
မွေ့ယာဟာ သိပ်ကို အိစက်လွန်း
လှသည်...
ဘယ်ရောက်နေပါလိမ့် ကိုက်ခဲနေသည့် ခန္ဓာကိုယ် အားယူပြီး
ထကြည့်လိုက်တဲ့အခါ...
ကြီးမာလှသည့်
လိုက်ကာ ထူးထူးတွေက ပြတင်း ပေါက်အရှေ့မှာ ကာထားဆဲ...
မိမိဘေးမှာရှိတဲ့ ကျွန်းစာပွဲခုံဟာ
ရေဇလုံတစ်ခုနဲ့ရေဆိုညစ်းထားသည့် အဖြူရောင်တစ်ဘက် များစွာရယ်...
လိမ်းဆေးဘူးတချို့က အဖုံး
မပိတ်ထားရသေး....
မိမိ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ ထိုပရုတ်ဆီ အနဲတွေသာစွဲကပ်နေ
သည်....
"ေဂျာက်...."(တံခါး ဂျက်ဖြုတ်သံ...)
"နိုးပြီလား ကလေး..."
ဟင်....
"ကို..ကိုစျာန်..."
ကိုစျာန်ဟာ လက်ထဲမှ
လက်ထဲမှ အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ထနေသည့်
ပုကန်လုံးနဲ့ ရေခွက်တို့ကို
လင်ဗန်တစ်ခုထဲ ထည့်ကာ
မိမိ အနားသို့ လျှောက်လာ
ခဲ့သည်...
မိမိ ဘေးက စာဆွဲပွဲပေါ်မှာ
ဆန်ပြုတ်ပူပူကလေးကို ဘေး
ချကာ..နှာဖူးထက်သို့
လက်ဖဝါ လာအုပ်သည်....
"ကိုစျာန် ဘယ်လိုလုပ်..."
"အဖျားက ကျသွားပြီဘဲ...."
ကလေးငယ်ရဲ့ မျက်လွှာအောက်
ချပြီး ရှေလျှားတဲ့ မျက်တွေက
မေးစင်းလျှက်....
မနက်ခင် အာရုံနိုးထချိန်မှာ
မင်းတွေ့ချင်တာ ကိုမဟုတ်ဘဲ
အပူတွေဘဲပေးတတ်သည့်
မင်းမောင် ဆိုတဲ့ကောင်ဘဲ
လား....
"ကလေး...
မျက်နှာသစ်တော့ ဆန်ပြုတ်
သောက်ရအောင်နော်...
ပြီးရင်ဆေးသောက်ရမယ် "
"ဟုတ်...."
ကလေငယ်ခြုံထားသည့်
ဆောင်ကို ဖယ်ခွာပေးလိုက်
သည် အပြာအောင် အနွေး
ဆွယ်တာ လက်ရှည်တစ်
ထည်သာ ဝတ်ထားသည့်ကလေး.ငယ်ရဲ့
ဖြူဖွေးသွယ်လျသည့် ပေါင်
သားတွေက အထင်းသာ..
သူရဲ့ ဒူးနှစ်ခူကိုပူးပြီး
အောက်လက်လျှိုပြီး
ေပွ့ဖို့လုပ်လိုက်တော့....
"ဟို ရပါတယ်
ကျနော် လမ်းလျှောက်နိုင်
ပါတယ်.."
ကလေးငယ်ဟာ စျာန်ရဲမာန်
ရဲ့ လက်ကို ချက်ချင်းဖယ်
ချကာပြေားလာသည်...
"အ့ဆို ကို ဒီမှာဘဲစောင့်နေ
မယ်..."
ခူးဆွတ်မောင်ဟာ ခပ်ယိုင်ယိုင်
နဲ့ ဆက်ရက်ရှိသည့်ရေချ်ုးခန်း
အိမ်သာ အခန်ဘက်သို့
လျှောက်လမ်းလေသည်...
တစ်လမ်းလှမ်းတိုင်း ခေါင်းရဲ့
မူဝေခြင်းဟာ စတင်လာခဲ့သည်..
ေမာင်က လွဲပြီး မိမိ ခန္ဓာကိုယ်
ကို မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ
ထိအတွေ့ကို မကြိုက်တာလည်း
ပါသည်...
"ရရဲ့ ကလေး..."
"ဟုတ် ကိုစျာန် အ့မှာဘဲ
စောင့်နေပါ..."
မောဟိုက်တဲ့လေသံနဲ့ ပြောလာ
သည့် ခူးဆွတ်မောင်ကို
ကြည့်ရင်းနဲ့....
မလွှတ်ချရဲ့ခဲ့တဲ့ အရာတွေ
ကျကွဲမှာဆိုးသလားကလေးငယ်
မင်းက ဘဝတစ်လုံးနဲ့ရင်းပြီး..
လူတစ်ယောက်အတွက်
ကမ္ဘာတစ်ခုကို တည်ဆောက်ပေး
ချင်နေတုန်း....
ကိုကတော့ မကြွေပေးနိုင်တဲ့
ကောင်းကင်ယံမှ
ကြယ်တစ်လုံးထံမှာ ထပ်ခါထပ်
ခါ ဆုတောင်ရဦးမယ်...
တဆိတ်တဆိတ်နဲ့အလှမ်းဝေးနေ
သည့် မင်းရဲ့ ကျေားပြင်လေး
ကိုငေးရင်းပေါ့....
ညအခါမှာသာတဲ့လကို ခုန်ခုန်
လှမ်းနေသည့်တစ်ယောက်ဟာ
လမင်းကို ပိုင်ဆိုင်ချင်ခဲ့သလား
ကိုယ်ကတော့ လမင်းကို စိတ်ကူးနဲ့ဘဲဖမ်းမယ်...
ပျော်ရွှင်ခြင်းဆိုတာပြုံးလိုက်တိုင်း ပေါ်ပေါ်လာသည့်
သွားစွယ်လေးကိုငေးရင်း..
အတိတ်မှာကျန်ကျခဲ့တဲ့ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြဖူးသော
အမှတ်တရ အချို့
ကိုအမှတ်ရနေခြင်းကနေ
ပြန်ချစ်ပါလို့ မတောင်ဆိုတော့
ပါဘဲ မင်းမမြင်နိုင်ခဲ့တဲ့
ကမ္ဘာတစ်ခြမ်းကနေ
ချစ်ပါ့မယ် ကလေငယ်...
....ရင်၌ ပျိုးတဲ့ဆူး.......
"သားရေ.....
မင်မောင်....အိပ်တုန်းလား.."
ဒေါ်မာန်ဝင့်ထည်ဟာ
သားဖြစ်သူရဲ့ အခန်းတံခါးကို
ထုရင် ...
"သားရေ...မင်းမောင်.."
အခန်းထဲမှ အသံဟုတ် တုတ်တုတ်မလုပ် တံခါးဂျက်
ကိုကစားကြည့်လိုက်တော့ယလျော့မချထားတာကြောင့်
တံခါးကိုဖွင့်ကာဝင်ချလာရင်း
မွေ့ယာပေါ် အိပ်နေသည့်
မာန်မင်းမောင် ဆီးသို့ လျှောက်
လာခဲ့သည်....
"သား..
သားငယ်လေး..."
"အမေကလဲ အစောကြီး
ရှိသေးတယ်...."
အမေဖြစ်သူက မှောက်ခုံအိပ်
နေသည့် သားရဲ့ ကြောမကို
ပွတ်ပေးရင်း...
"ဟုတ်ပါတယ် သားရယ်..
ဒီနေ့ အမေ့ကို ဘုရားလိုက်ပို့ယငါ့သားလေးနဲ့ ဘုရားသွားချင်လို့...."
မာန်မင်းမောင် ပြုံးရင်း...
ကုန်းထလိုက်ကာ...
"ဒီနေ့က ဘာနေ့မှလဲ
မဟုတ်ဘဲနဲ့...."
"ညက သားအစ်ကိုကို
အိမ်မက်မက်တာ မကောင်း
ဘူးသားရဲ့ ကုသိုလ် ကောင်မူ
လေးလုပ်ပေးချင်လို့..."
မာန်မင်းမောင် ပြုံးနေသည့်
မျက်နှာဟာ တည်ကျလာပြီး
ပိုက်ထားသည့်ခေါင်းအုံးကို
ဘေးချကာ...အိပ်ယာကနေ
ကောက်ထလိုက်သည်...
"မေမေ့ရဲ့ သားအတွက်လုပ်
ပေးတာဘဲ ကျနော်ကလိုလို့လား....ကိုထွန်းကို ပို့ခိုင်းလဲ
ရတာဘဲ..."
"သား....
မေမေက သားနဲ့ သွားချင်
ပါတယ်ဆို..."
မာန်မင်းမောင် သက်ပြင်း
သက်ကာ ဒေါ်မာန်ဝင့်ထည်ဝါ
ဘက်ကိုလည့်ရင်း...
"မေမေ့ သားနဲ့သွားလဲ
ရည်ရွယ်ချက်က မေမေ့သား
ကြီးအတွက်နဲ့ဘဲမလား.. "
"သားရယ်...
အသားအတွက်လည်းပါ ပါတယ်...
ယသရာလဲ ချေးရဦးမယ်..."
"မေမေကလေ သားက်ို
ဘေးထားပြီး မရှိတော့တဲ့
မေမေ့ သားကြီးကိုဘဲ
တောင်းတောင်တတနဲ့...
လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်နှစ်ဆယ်
ကျော်က ကိစ္စတွေ မေ့လိုက်
တော့..အ့ဒီ ကလေးကိုရော.."
ဒေါ်မာန်ဝင့်ထည်ဝါ ကုတင်ပေါ်ကနေချက်ချင်းထလာ မင်းမောင်
အနားသို့...
"သား...
မင်းတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့တဲ့ကလေးကို...
ဘာလို့ အစွန်းရောက်နေရတာလဲ..."
"အစွန်းရောက်နေတာက မေမေပါ...မရှိတော့တဲ့ဟာကို
တချိန်လုံးတောင်းတ
နေတယ် "
အမေဟာ လက်မောင်းနှစ်ဖက်
ကို ဆုပ်ရင်ရင်း...
"သား...မင်းမောင်...
မေမေ့မှာ လုပ်ပေးနိုင်တာ
ဒါဘဲရှိတာပါ...."
"ဒါဆို....
မေမေ့ ချစ်တဲ့ သားကြီးနဲ့
မေမေ့အရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့..
သားနဲ့ ရွေးချယ်ခွင့်ရရင်
မေမေ ဘယ်သူကိုရွေးမလဲ..."
အမေ့မျက်လုံးတွေကို
စေ့စေ့ကြည့်လိုတယ်...
မျင်လုံးတွေ ဟာ ဂဏှာမညိမ်
သက်ခြင်း သဘောနဲ့အတူ..
ခဏတာ စွန်အနေသည်...
"....."
"ပြေားပါ မေမေ
မဖြေနိုင်ဘူးမလား..."
ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်
ကို ဆွဲချရင်း...
ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွား
လိုက်သည့်...
ရေချိုခန်းတံခါးပိတ်ပြီးသည့်
နောက်မှား...
"အား....!"
အော်သံကိူ ကြားရတဲ့အဆုံး
အခန်း တစ်ခါးဝဆီပြေးရင်း...
"သားရယ်...
မေမေ့သားကို မေမေချစ်တာပေါ့ အရွေးချယ်ခိုင်းပါနဲ့
မလုပ်နိုင်တဲ့ က်ိစ္စမို့
မေမေရူးချင်နေပြီ.... "
ဂျက်ချထားသော အကြိမ်ကြိမ်
ဖွင့်ဖို့ကြိုးစားနေသည် အမေဟာ
ရေချိုးခန်းထဲက သားဖြစ်သူကို
"ရေအကြားကြီး မစိမ်ပါနဲ့
နေမကောင်ဖြစ်ထားမယ်...
သား မသွားစေချင်ရင်
မေမေ မသွားတော့ဘူးနော်..
ရေခပ်သွက်သွက်ချိုးပြီး
ပြန်ထွက်ခဲ့နော် မနက်စာ ပြင်
ပေးထားမယ်..."
စိတ်ဒဏ်ရာရတိုင်း
သတိမေ့သွားသည်အထိ
စိမ်တတ်သည့် သားဖြစ်သူ
အကြောင်းကို သူသာအသိဆုံး
မဟုတ်လား....
.....ရင်၌ ပျိုးတဲ့ဆူး.....
ရေးပြီးပါပြီးနော်....
ဆက်ပြီးတော့လဲဖတ်ပေးပါနော်
အမှားပါရင်လဲ ထောက်ပြလို့ရ
ပါတယ်...
စာက အရမ်းရှည်သွားလို့
ဖတ်ရတာ ပြင်းမှာဆိုတယ်....
Zawgyi
႐ုန္းေလနစ္ေလဆိုတဲ့
ႏြန္အိုင္ငယ္ေလးကိုမွ
ခ်စ္ျမတ္နိုးတာ...
မူယစ္ေဆးတစ္ခုလို
လြန္ၾကဴးၾကဴးသုံးစြဲမိတာ.
..
မခ်စ္ေၾကာင္းေတြသိရဖို႔အေရး
ခ်စ္စကားေတြ ေျပားရတဲ့အခါ
စကားနည္းကိုယ္ဟာ မင္းနဲက်မွ
သာလိကာ တစ္ေကာင္လို..
ဘဝရဲ႕အစနဲ႕အဆုံး
ၾကားကာလမွာေတာ့...
မ်က္ဝန္းညိုညို
သြားစြယ္ခြၽန္ခြၽန္ေလးနဲ႕
ကတၱီပါ ဖိနပ္ပါးပါးစီးတတ္
သည့္ ေကာင္းကေလးလို႔
သတ္မွတ္ထားခဲ့တယ္...
..................
မနက္ခင္းတစ္ရဲ႕အစဟာ..
မူးေဝးျခင္းေတြနဲ႕ နိုးထလာသည္
မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို အားတင္းၿပီး
ဖြင့္လိုက္တယ္
ထိုမနက္ခင္းရဲ႕ပတ္ဝန္းတစ္ဟာ
ေလ လုံအခန္းတစ္ခန္းျဖစ္
ေလတယ္..
ေက်ာမေအာက္က
ေမြ႕ယာဟာ သိပ္ကို အိစက္လြန္း
လွသည္...
ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္ ကိုက္ခဲေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ အားယူၿပီး
ထၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ...
ႀကီးမာလွသည့္
လိုက္ကာ ထူးထူးေတြက ျပတင္း ေပါက္အေရွ႕မွာ ကာထားဆဲ...
မိမိေဘးမွာရွိတဲ့ ကြၽန္းစာပြဲခုံဟာ
ေရဇလုံတစ္ခုနဲ႕ေရဆိုညစ္းထားသည့္ အျဖဴေရာင္တစ္ဘက္ မ်ားစြာရယ္...
လိမ္းေဆးဘူးတခ်ိဳ႕က အဖုံး
မပိတ္ထားရေသး....
မိမိ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ ထိုပ႐ုတ္ဆီ အနဲေတြသာစြဲကပ္ေန
သည္....
"ေဂျာက်...."(တံခါး ဂ်က္ျဖဳတ္သံ...)
"နိုးၿပီလား ကေလး..."
ဟင္....
"ကို..ကိုစ်ာန္..."
ကိုစ်ာန္ဟာ လက္ထဲမွ
လက္ထဲမွ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႕ ထေနသည့္
ပုကန္လုံးနဲ႕ ေရခြက္တို႔ကို
လင္ဗန္တစ္ခုထဲ ထည့္ကာ
မိမိ အနားသို႔ ေလွ်ာက္လာ
ခဲ့သည္...
မိမိ ေဘးက စာဆြဲပြဲေပၚမွာ
ဆန္ျပဳတ္ပူပူကေလးကို ေဘး
ခ်ကာ..ႏွာဖူးထက္သို႔
လက္ဖဝါ လာအုပ္သည္....
"ကိုစ်ာန္ ဘယ္လိုလုပ္..."
"အဖ်ားက က်သြားၿပီဘဲ...."
ကေလးငယ္ရဲ႕ မ်က္လႊာေအာက္
ခ်ၿပီး ေရွလွ်ားတဲ့ မ်က္ေတြက
ေမးစင္းလွ်က္....
မနက္ခင္ အာ႐ုံနိုးထခ်ိန္မွာ
မင္းေတြ႕ခ်င္တာ ကိုမဟုတ္ဘဲ
အပူေတြဘဲေပးတတ္သည့္
မင္းေမာင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ဘဲ
လား....
"ကေလး...
မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္
ေသာက္ရေအာင္ေနာ္...
ၿပီးရင္ေဆးေသာက္ရမယ္ "
"ဟုတ္...."
ကေလငယ္ၿခဳံထားသည့္
ေဆာင္ကို ဖယ္ခြာေပးလိုက္
သည္ အျပာေအာင္ အႏြေး
ဆြယ္တာ လက္ရွည္တစ္
ထည္သာ ဝတ္ထားသည့္ကေလး.ငယ္ရဲ႕
ျဖဴေဖြးသြယ္လ်သည့္ ေပါင္
သားေတြက အထင္းသာ..
သူရဲ႕ ဒူးႏွစ္ခူကိုပူးၿပီး
ေအာက္လက္လွ်ိုၿပီး
ေပွ့ဖို့လုပ်လိုက်တော့....
"ဟို ရပါတယ္
က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္နိုင္
ပါတယ္.."
ကေလးငယ္ဟာ စ်ာန္ရဲမာန္
ရဲ႕ လက္ကို ခ်က္ခ်င္းဖယ္
ခ်ကာေျပားလာသည္...
"အ့ဆို ကို ဒီမွာဘဲေစာင့္ေန
မယ္..."
ခူးဆြတ္ေမာင္ဟာ ခပ္ယိုင္ယိုင္
နဲ႕ ဆက်ရက်ရှိသည့်ရေချ်ုးခန်း
အိမ္သာ အခန္ဘက္သို႔
ေလွ်ာက္လမ္းေလသည္...
တစ္လမ္းလွမ္းတိုင္း ေခါင္းရဲ႕
မူေဝျခင္းဟာ စတင္လာခဲ့သည္..
ေမာင်က လြဲၿပီး မိမိ ခႏၶာကိုယ္
ကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ
ထိအေတြ႕ကို မႀကိဳက္တာလည္း
ပါသည္...
"ရရဲ႕ ကေလး..."
"ဟုတ္ ကိုစ်ာန္ အ့မွာဘဲ
ေစာင့္ေနပါ..."
ေမာဟိုက္တဲ့ေလသံနဲ႕ ေျပာလာ
သည့္ ခူးဆြတ္ေမာင္ကို
ၾကည့္ရင္းနဲ႕....
မလႊတ္ခ်ရဲ႕ခဲ့တဲ့ အရာေတြ
က်ကြဲမွာဆိုးသလားကေလးငယ္
မင္းက ဘဝတစ္လုံးနဲ႕ရင္းၿပီး..
လူတစ္ေယာက္အတြက္
ကမၻာတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ေပး
ခ်င္ေနတုန္း....
ကိုကေတာ့ မေႂကြေပးနိုင္တဲ့
ေကာင္းကင္ယံမွ
ၾကယ္တစ္လုံးထံမွာ ထပ္ခါထပ္
ခါ ဆုေတာင္ရဦးမယ္...
တဆိတ္တဆိတ္နဲ႕အလွမ္းေဝးေန
သည့္ မင္းရဲ႕ ေက်ားျပင္ေလး
ကိုေငးရင္းေပါ့....
ညအခါမွာသာတဲ့လကို ခုန္ခုန္
လွမ္းေနသည့္တစ္ေယာက္ဟာ
လမင္းကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့သလား
ကိုယ္ကေတာ့ လမင္းကို စိတ္ကူးနဲ႕ဘဲဖမ္းမယ္...
ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းဆိုတာၿပဳံးလိုက္တိုင္း ေပၚေပၚလာသည့္
သြားစြယ္ေလးကိုေငးရင္း..
အတိတ္မွာက်န္က်ခဲ့တဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးေသာ
အမွတ္တရ အခ်ိဳ႕
ကိုအမွတ္ရေနျခင္းကေန
ျပန္ခ်စ္ပါလို႔ မေတာင္ဆိုေတာ့
ပါဘဲ မင္းမျမင္နိုင္ခဲ့တဲ့
ကမၻာတစ္ျခမ္းကေန
ခ်စ္ပါ့မယ္ ကေလငယ္...
....ရင္၌ ပ်ိဳးတဲ့ဆူး.......
"သားေရ.....
မင္ေမာင္....အိပ္တုန္းလား.."
ေဒၚမာန္ဝင့္ထည္ဟာ
သားျဖစ္သူရဲ႕ အခန္းတံခါးကို
ထုရင္ ...
"သားေရ...မင္းေမာင္.."
အခန္းထဲမွ အသံဟုတ္ တုတ္တုတ္မလုပ္ တံခါးဂ်က္
ကိုကစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ယေလ်ာ့မခ်ထားတာေၾကာင့္
တံခါးကိုဖြင့္ကာဝင္ခ်လာရင္း
ေမြ႕ယာေပၚ အိပ္ေနသည့္
မာန္မင္းေမာင္ ဆီးသို႔ ေလွ်ာက္
လာခဲ့သည္....
"သား..
သားငယ္ေလး..."
"အေမကလဲ အေစာႀကီး
ရွိေသးတယ္...."
အေမျဖစ္သူက ေမွာက္ခုံအိပ္
ေနသည့္ သားရဲ႕ ေၾကာမကို
ပြတ္ေပးရင္း...
"ဟုတ္ပါတယ္ သားရယ္..
ဒီေန႕ အေမ့ကို ဘုရားလိုက္ပို႔ယငါ့သားေလးနဲ႕ ဘုရားသြားခ်င္လို႔...."
မာန္မင္းေမာင္ ၿပဳံးရင္း...
ကုန္းထလိုက္ကာ...
"ဒီေန႕က ဘာေန႕မွလဲ
မဟုတ္ဘဲနဲ႕...."
"ညက သားအစ္ကိုကို
အိမ္မက္မက္တာ မေကာင္း
ဘူးသားရဲ႕ ကုသိုလ္ ေကာင္မူ
ေလးလုပ္ေပးခ်င္လို႔..."
မာန္မင္းေမာင္ ၿပဳံးေနသည့္
မ်က္ႏွာဟာ တည္က်လာၿပီး
ပိုက္ထားသည့္ေခါင္းအုံးကို
ေဘးခ်ကာ...အိပ္ယာကေန
ေကာက္ထလိုက္သည္...
"ေမေမ့ရဲ႕ သားအတြက္လုပ္
ေပးတာဘဲ က်ေနာ္ကလိုလို႔လား....ကိုထြန္းကို ပို႔ခိုင္းလဲ
ရတာဘဲ..."
"သား....
ေမေမက သားနဲ႕ သြားခ်င္
ပါတယ္ဆို..."
မာန္မင္းေမာင္ သက္ျပင္း
သက္ကာ ေဒၚမာန္ဝင့္ထည္ဝါ
ဘက္ကိုလည့္ရင္း...
"ေမေမ့ သားနဲ႕သြားလဲ
ရည္႐ြယ္ခ်က္က ေမေမ့သား
ႀကီးအတြက္နဲ႕ဘဲမလား.. "
"သားရယ္...
အသားအတြက္လည္းပါ ပါတယ္...
ယသရာလဲ ေခ်းရဦးမယ္..."
"ေမေမကေလ သားက်ို
ေဘးထားၿပီး မရွိေတာ့တဲ့
ေမေမ့ သားႀကီးကိုဘဲ
ေတာင္းေတာင္တတနဲ႕...
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
ေက်ာ္က ကိစၥေတြ ေမ့လိုက္
ေတာ့..အ့ဒီ ကေလးကိုေရာ.."
ေဒၚမာန္ဝင့္ထည္ဝါ ကုတင္ေပၚကေနခ်က္ခ်င္းထလာ မင္းေမာင္
အနားသို႔...
"သား...
မင္းတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ကေလးကို...
ဘာလို႔ အစြန္းေရာက္ေနရတာလဲ..."
"အစြန္းေရာက္ေနတာက ေမေမပါ...မရွိေတာ့တဲ့ဟာကို
တခ်ိန္လုံးေတာင္းတ
ေနတယ္ "
အေမဟာ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္
ကို ဆုပ္ရင္ရင္း...
"သား...မင္းေမာင္...
ေမေမ့မွာ လုပ္ေပးနိုင္တာ
ဒါဘဲရွိတာပါ...."
"ဒါဆို....
ေမေမ့ ခ်စ္တဲ့ သားႀကီးနဲ႕
ေမေမ့အေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့..
သားနဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ရရင္
ေမေမ ဘယ္သူကိုေ႐ြးမလဲ..."
အေမ့မ်က္လုံးေတြကို
ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုတယ္...
မ်င္လုံးေတြ ဟာ ဂဏွာမညိမ္
သက္ျခင္း သေဘာနဲ႕အတူ..
ခဏတာ စြန္အေနသည္...
"....."
"ေျပားပါ ေမေမ
မေျဖနိုင္ဘူးမလား..."
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္
ကို ဆြဲခ်ရင္း...
ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြား
လိုက္သည့္...
ေရခ်ိဳခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးသည့္
ေနာက္မွား...
"အား....!"
ေအာ္သံကိူ ၾကားရတဲ့အဆုံး
အခန္း တစ္ခါးဝဆီေျပးရင္း...
"သားရယ္...
ေမေမ့သားကို ေမေမခ်စ္တာေပါ့ အေ႐ြးခ်ယ္ခိုင္းပါနဲ႕
မလုပ္နိုင္တဲ့ က်ိစ္စမို့
ေမေမ႐ူးခ်င္ေနၿပီ.... "
ဂ်က္ခ်ထားေသာ အႀကိမ္ႀကိမ္
ဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားေနသည္ အေမဟာ
ေရခ်ိဳးခန္းထဲက သားျဖစ္သူကို
"ေရအၾကားႀကီး မစိမ္ပါနဲ႕
ေနမေကာင္ျဖစ္ထားမယ္...
သား မသြားေစခ်င္ရင္
ေမေမ မသြားေတာ့ဘူးေနာ္..
ေရခပ္သြက္သြက္ခ်ိဳးၿပီး
ျပန္ထြက္ခဲ့ေနာ္ မနက္စာ ျပင္
ေပးထားမယ္..."
စိတ္ဒဏ္ရာရတိုင္း
သတိေမ့သြားသည္အထိ
စိမ္တတ္သည့္ သားျဖစ္သူ
အေၾကာင္းကို သူသာအသိဆုံး
မဟုတ္လား....
.....ရင္၌ ပ်ိဳးတဲ့ဆူး.....
ေရးၿပီးပါၿပီးေနာ္....
ဆက္ၿပီးေတာ့လဲဖတ္ေပးပါေနာ္
အမွားပါရင္လဲ ေထာက္ျပလို႔ရ
ပါတယ္...
စာက အရမ္းရွည္သြားလို႔
ဖတ္ရတာ ျပင္းမွာဆိုတယ္....