ប្រមាណជាប៉ុន្មាននាទីកន្លងផុតទៅ ជេហីក៏បណ្ដើរអាល្អិតទាំងពីរឆ្លងថ្នល់ទៅគែមម្ខាងទៀត ។
« ខំរៀន ស្ដាប់បង្គាប់គ្រូដឹងហើយនៅ ថេវ៉ុន ជីហូ »
« បាទ៎ / បាទ៎ »
« ហាមឆ្លងផ្លូវផ្ដេសផ្ដាសទៀត ចាំអ្នកមីងមកទទួលសិន សឹមមក »
« បាទ៎!!! »
« អញ្ចឹងទៅខាងក្នុងវិញចុះ »
« បាទ តោះជីហូ!!! »
« ជម្រាបលា បាទ៎ » ជីហូតបឡើង ជេហីក៏ញញឹមលើកដៃអង្អែលស្មាអាល្អិតថើរៗ ។ ថេវ៉ុននឹងជីហូក៏នាំគ្នាដើរចូលទៅក្នុងរបងសាលាមុននឹងបំបែកផ្លូវគ្នាទៅថ្នាក់រៀងៗខ្លួន ដោយអាល្អិតជីហូនៅថ្នាក់ជាប់នឹងអាល្អិតថេវ៉ុន ។ បន្ទាប់មកកាយក្រមុំក៏ដើរត្រឡប់ទៅហាងរបស់ខ្លួនវិញ ។
« ហើយៗ លោកអគ្គនាយក » ថេយ៉ុងទម្លាក់ឯកសារលើតុនាយសង្ហារ គេក៏យកវាមកត្រួតពិនិត្យមួយៗរហូតដល់អស់ ឯថេយ៉ុងដែលឈររងចាំវិញមិនដឹងយ៉ាងមិចយ៉ាម៉ាទេ ក្នុងចិត្តក៏លួចភ័យផងដែរព្រោះតែវាជាការងារដំបូង មិនដឹងថានាយទទួលយកបានឬអត់ទេ ។
« មិនមានបញ្ហាអ្វីទេ លោកអគ្គនាយក៎?? »
« មាន »
« អ៊ីចឹង ចាំខ្ញុំយកវាទៅពិនិត្យមើលម្ដងទៀត »
« មិនមែនមួយនេះ »
« អញ្ចឹងមួយណាទៅ?? »
« រឿងឯង »
« រឿងខ្ញុំ?? » ថេយ៉ុងបន្ថែមឡើង រឿងគេយ៉ាងមិច មានបញ្ហាអីឬ??
« ធ្វើ Assignment មួយអោយខ្ញុំ »
« ពីអ្វីទៅ?? »
« ពីឯង , ខ្ញុំចង់ដឹងថាពេលឯងនៅទីនោះធ្វើអីខ្លះរយៈពេល4ឆ្នាំកន្លងមកនេះ »
« ចុះក្រែងខ្ញុំប្រាប់ហើយតើស៎ ថាខ្ញុំទៅរៀន »
« យកអាលម្អិត ក្រៅពីរៀន ធ្វើអីខ្លះ មានអ្នកណារំខាន តាមសុំស្រលាញ់ មកចែចង់ រៀបរាប់កុំអោយចន្លោះមួយថ្ងៃ ឯងភ្ញាក់ពីគេងម៉ោងប៉ុន្មាន ចូលបន្ទប់ទឹក , ញុំាបាយ , ទៅរៀនធ្វើអីពេលចេញលេង ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងប៉ុន្មានត្រូវរៀបរាប់ទាំងអស់មិនអោយខ្វះចន្លោះ ហើយនៅមួយទៀត មួយអាទិត្យដែលឯងនៅទីនេះ » ថេយ៉ុងស្ដាប់សឹងមិនទាំងព្រួសខ្យល់ដង្ហើមចេញមក គេខំឈរស្ងៀមធ្មឹងធ្មាតចាំនាយអោយនិយាយអោយចប់
« ច្រើនណាស់ លោកអគ្គនាយក៎យកធ្វើអី?? » មួយឆ្នាំមាន365 ចុះទម្រាំ4ឆ្នាំទៀតនោះ គេមិចនឹងចាំអស់ ទោះសរសេរវាយ៉ាងហោចណាស់ក៏ត្រូវប្រើពេលជិតមួយខែដែរ ហើយនៅអាមួយអាទិត្យនោះទៀត គេធ្វើមិចនឹងទាន់ បើការងារជាលេខានាយមមារញឹកសឹងអីទៅហើយ ។
« ខ្ញុំត្រូវតែដឹងពីមនុស្សទាំងអស់ដែលធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនខ្ញុំទាំងអស់ ជាពិសេសគឺលេខាដែលនៅក្បែរនឹងខ្លួន ,វាជាគោលការណ៍ក្រុមហ៊ុន »
« តែខ្ញុំសរសេរមិនទាន់ទេ វាច្រើនណាស់ »
« ផ្ញើរអោយខ្ញុំរាល់ថ្ងៃ ក្នុងមួយថ្ងៃរបស់ឯងត្រូវតែតាមម៉ោង ហាមរំលងម៉ោង រំលងពេលវេលាដាច់ខាត » ស្លាប់ ស្លាប់ៗ!!! មានតាមម៉ោងពេលវេលាទៀត ថេយ៉ុងច្បាស់ជាគិតឆ្កួតស្លាប់មិនខាន ។
« តែ~~~ »
« ហាមតវ៉ា សរសេរហើយត្រូវផ្ញើរចូល Email ខ្ញុំ , ហាមវត្តមានដាច់ខាត » មិនដឹងជាលេខាម៉ាកអីទេ ប្រកែកតវ៉ាអោយតែរហូត កុំតែប្រពន្ធហើយយត្រូវជាAppaរបស់ថេវ៉ុនទេកុំអីនាយដេញចោលបាត់ហើយ ។
« បាទ៎ លោកអគ្គនាយក »
« អស់ការអីហើយឯងចេញទៅវិញចុះ ហើយឯឯកសារនេះ គឺមិនមានបញ្ហាអ្វីទេ »
« បាទ៎ » ថេយ៉ុងថាហើយក៏ដើរចេញពីបន្ទប់អូហ្វីសនាយសង្ហារ ។ ជុងហ្គុកដែលអង្គុយនៅកៅអីក្នុងបន្ទប់ ប្រែជាភ្ញោចស្នាមញញឹមចេញមកលាយឡំជាមួយការអស់សំណើចហួសចិត្តបន្តិច បាត់មុខ4ឆ្នាំមកវិញចរិតនៅតែដដែល នាយនេះស្មានតែកាចឆ្នាស់ឆ្នើមហើយតើស៎ ។
[ ពេលថ្ងៃត្រង់ ]
« ហ៊ើយ... អាជុងនេះថ្មើរនេះហើយនៅមិនទាន់មកយកថេវ៉ុនទៅផ្ទះទៀត » យ៉ុនហ្គីនិយាយខ្សាវៗតិចៗតែម្នាក់ឯង គេមកយកជីហូទៅផ្ទះរាល់ថ្ងៃ តែបែរជាឃើញថេវ៉ុនមកអង្គុយចាំគេនៅនឹងបង់សឹងតែរាល់លើកដែលគេមកទទួលជីហូទៅវិញ ។ យ៉ុនហ្គីដើរទៅជិតកម្លោះតូចថេវ៉ុន សឹមហើបមាត់និយាយឡើង
« ថេវ៉ុននៅម្នាក់ឯងទៀតហើយ »
« បាទ តែមិនអីទេ ខ្ញុំនៅជិតជាមួយនឹងអ្នកគ្រូទេ »
« អឹម !! នៅជិតអ្នកគ្រូហើយ កុំអោយជុងហ្គុកមករកមិនឃើញ អ៊ីចឹងពូទៅសិនហើយ »
« បាទ៎ » យ៉ុនហ្គីក៏ដើរទៅឡាន ។ អាល្អិតថេវ៉ុនក៏បន្តអង្គុយតែឯងតទៀត តែក៏មិនភ្លេចសម្លឹងទៅមើលហាងកាហ្វេរបស់ជេហីដែរ គេមិនអាចឆ្លងថ្នល់ទៅទៀតបានទេ ព្រោះតែមានអ្នកគ្រូលោកគ្រូនៅក្បែរនេះ ហើយមួយទៀតអ្នកមីងគេបានប្រាប់ហាមប្រាមគេមិនអោយដើរឆ្លងទៅតែឯងទេ ។
« Appa*??! » អាល្អិតភ្លាត់មាត់ឡើងម្ដងទៀតក្រោយឃើញកាយតូចថេយ៉ុងចេញពីឡានមួយគ្រឿង តែគួរអោយស្ដាយគេមិនអាចរត់ទៅជួបម្ដងទៀតបានទេ អ៊ីចឹងហើយមានតែបន់ស្រន់អោយអ្នកជាប៉ាត្រឡប់មកយកខ្លួនអោយលឿនជាទីបំផុត ។
៚ ងុឺត ៚ បានដូចចិត្តមែន ឡានរបស់ជុងហ្គុកក៏ឈប់មកដល់ នេះទុកថាយឺតតែបន្តិចទេ ។ ជុងហ្គុកចុះចេញពីឡាន ថេវ៉ុនជើញបែបនោះក៏ប្រញាប់លាអ្នកគ្រូរត់ទៅរកយ៉ាងរហ័ស ។
« លោកប៉ា!! »
« ហ្អឹម ! តោះទៅផ្ទះ »
« អត់ទេ កូនឃើញAppaហើយ លោកប៉ាជូនកូនទៅរកAppaទៅ »
« កូនឃើញនៅឯណា?? »
« នោះ ក្នុងហាងកាហ្វេនោះ លឿនទៅៗ!!! » ថេវ៉ុនដាស់តឿនអ្នកជាលោកប៉ា ដើម្បីអោយយល់ព្រមទៅតាមខ្លួន ។
« Appaកូននៅក្នុងហាងកាហ្វេនេះធ្វើអី?? » នាយងាកទៅមើលហាងកាហ្វេនោះបន្តិច សឹមងាកត្រឡប់មកនិយាយជាមួយថេវ៉ុនវិញ ។
« គឺជាហាងអ្នកមីងជេហី »
« ជេហី??! » កូនគេស្គាល់ជេហីដែរឬ?? ។ អាល្អិតក៏ងក់ក្បាលតិចៗ
« ហ្អឹម អ៊ីចឹង ប៉ានាំទៅចុះ » ជុងហ្គុកថាហើយក៏កាន់ដៃអាល្អិតដើរឆ្លងផ្លូវសម្ដៅទៅហាងកាហ្វេនោះ នាយបើកទ្វារដើរចូលទៅខាងក្នុងឃើញថាមិនមានភ្ញៀវទេ គែមានតែបុគ្គលិកពីរនាក់ប៉ុណ្នោះ ។
« លោកត្រូវការអ្វីឬ?? »
« ខ្ញុំមករកម្ចាស់ហាង »
« អរ គាត់នៅខាងក្នុង ចាំខ្ញុំទៅហៅគាត់អោយចុះ »
« បាទ៎ » ស៊ូហាក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុង បន្តិចក្រោយមកនាងក៏ចេញមកវិញ ។
« គាត់ជិតមកដល់ហើយ » នាងញញឹមឡើងរួចក៏ដើរទៅធ្វើការរបស់នាងវិញតាមតួនាទី ។
« លោកមករកម្ចាស់ហាងមានការអ្វីឬ?? » ថេយ៉ុងតបឡើង ព្រោះមិនដឹងថាគេរកម្ចាស់ហាងមួយណាបើមានដល់ទៅពីនាក់បែបនេះ ហើយមួយទៀតគឺជេហីរវល់នៅខាងក្នុងរបស់ចំបាយទឹកជាមួយម៉ាក់ទើបគេសុខចិត្តចេញមកទទួល ។
« Appa* » អាល្អិតរត់ទៅអោបថេយ៉ុងម្ដងទៀត កាយតូចប្រែភ្ញាក់ព្រឺតមុននឹងអោនសម្លឹងទៅមើលអាល្អិតដែលអោបខ្លួន ។
« ថេវ៉ុនរកឃើញ Appa ហើយ » មុខហ្នឹង រាងហ្នឹង ច្បាស់ណាស់នៅក្នុងរូបថតគឺដូចបេះបិទតែម្ដង ហើយណាមួយអ្នកមីងជេហីក៏ទទួលស្គាល់គេទៀត អាល្អិតញញឹមឡើងទៅរកថេយ៉ុង មុននឹងគេងាកទៅមើលជុងហ្គុកដែលនៅឈរទល់មុខខ្លួន ។
« ថេវ៉ុនត្រូវទេ?? » ថេយ៉ុងនិយាយទៅរកនាយបន្តិចសឹមសម្លឹងមុខក្មេងប្រុសដែលកំពុងតែអោបខ្លួននោះម្ដងទៀត ។
« ហ្អឹម !! »
« ថេវ៉ុនរបស់Appa » ថេយ៉ុងសម្រូតខ្លួនបន្ទន់ជង្គង់អង្អែលថ្ពាល់អាល្អិតថើរៗទាំងក្នុងចិត្តកំពុងត្រេកអរ គេមិននឹកស្មានថាគេបានជួបអាល្អិតនេះម្ដងទៀតទេ ហើយដែលសំខាន់ជាអាល្អិតដែលគេយល់ថាច្រឡំថាខ្លួនជាAppaគេទៀត តែការពិតគេពិតជាAppaអាល្អិតថ្ងៃមុននោះមែន ។ ថេយ៉ុងញញឹមឡើងសម្លឹងមុខរបស់អាល្អិតថេវ៉ុនអោយអស់ចិត្តដែលនឹករលឹក តែអាល្អិតក៏ត្រដាងដៃអោបគេណែនៗ ។
« សឺត!! » ថេយ៉ុងថើបថ្ពាល់អាល្អិតមួយខ្សឺតបន្តិចស្រង់ក្លិនក្រអូបប្រហើរពីផែនថ្ពាល់រលោងទន់ៗអាល្អិត ងើបពរគេដាក់នៅចង្កេះ ។ យ៉ា!!! នេះជាលើកទីមួយហើយដែលគេបានពរអាល្អិតម្ដងទៀត គេគិតថានឹងមិនបានពរមិនបានឃើញមុខហើយតើស!!!
« លោកប៉ា ថេវ៉ុនចង់នៅជាមួយAppa សិនបានទេ?? »
« អឹម »
« ចឹងប៉ាក៏នៅជាមួយAppaសិនដែរត្រូវទេ?? »
——————
រងចាំភាគបន្ត........