Kasama ngayon ni Cassandra ang mga kaibigan niya, isang maulan na linggo para sakanilang lahat.
This weather is what she hates the most, this weather is the witness of her painful experience in life.
Hinding-hindi niya makakalimutan ang sakit at hinagpis na idinulot ng araw na ito sa kanya.
Hindi niya magawang makabangon sa kama niya that's why her friends came here to be with her. Wanna know why?
Today is her sister's 9th death anniversary, kada taon ganito lagi ang scenario niya.
Hindi niya mabisita kada taon ang puntod ng kapatid niya dahil baka mabaliw siya at halukayin niya ito sa puntod nito, her heart is breaking everytime she went to her sister's grave.
This is the 9th year of her sorrow and un-ending mourning, kahit hindi naman nito death anniversary ay iniiyakan niya ito.
Wala sa bahay ang mga magulang niya, sigurado siya na nasa sementeryo ang mga ito ngayon, hindi siya welcome duon lalo na nanduon sila.
Traydor nga naman ang mga luha niya na nagunahang bumagsak sa mga mata niya.
Jairah and Abigail saw her tears streaming down her face, kaagad silang tumalikod dahil alam nila na ayaw ng kaibigan nila na nakikita siyang mahina.
Hindi nila maiwasang masaktan para sa kaibigan dahil gustuhin man nilang yakapin ito pero alam nila na mas mawawasak lang ang dalaga.
She keeps on sobbing at nagpapasalamat siya na nandito ang mga kaibigan niya at tumalikod ang mga ito para bigyan siya ng katahimikan, sobrang makasarili niya para hindi hayaan ang mga ito na yakapin siya pero ano bang magagawa niya?
Madadamay lang niya ang mga ito sa sakit na dulot niya kaya mas mabuting malayo ito sakaniya, she is carrying a curse with her.
Nawawasak siya ng sobra dahil sa pag kamiss sa kapatid, noong nawala ito.
Nawala din ang kalahating parte ng buhay niya at hindi na muling nakumpleto iyon, sinisisi pa din niya ang sarili dahil sa mga nangyari noon.
Her whole system shuttled down and her walls got broken that time when she saw her twin sister died in front of her eyes, nawala ang lahat sa paligid niya at tumahimik ang mga nakapaligid sakaniya.
She tried to stop her sobs and open up to her friends.
"H-hindi ko ba alam, ilang taon na pero ang sakit-sakit pa din. Para pa din akong pinapatay sa sakit kada naiisip ko. Bakit sariwa pa din yung sugat?".
Sa bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay nawawasak siya.
"Napapaisip na lang ako na kung nagawa ko kaya siyang harangan nung mga oras na yun, buhay kaya yung kapatid ko? Hindi kaya ako nasasaktan ng ganito?".
She keeps on sobbing as she lets herself be vulnerable with her friends, humarap ang mga ito sa kaniya at nakita niya na lumuluha na din ang dalawa.
Nakikita niya sa mga mata ng mga ito na nasasaktan din sila para sakaniya, she hates this feeling. Yung hindi siya makahinga dahil para siyang sinasakal sa sobrang sakit?
Hinahampas niya ang dibdib niya dahil kung hindi siya naging mahina noon edi sana wala siyang ginugunitang death anniversary ngayon, edi sana masaya siya ngayon.
Andami niyang hiling pero sa lahat ng iyon kahit na ang kapatid na lang niya ang matupad.
"K-kung pwede ko lang hilingin sa Diyos na ako na lang".
Nabasag ang boses niya dahil sa pagiyak niya.
"A-ako na lang, wag na yung kapatid ko. Mas gusto ko kasi na ako na lang yung wala kesa siya, I don't have any reason to be here. Wala na".
She feels like there is no reason to be alive anymore, wala na yung kapatid niya eh.
Wala na yung kakampi niya, yung kasangga niya kapag takot siya, yung tagapagtanggol niya kapag may umaaway sa kaniya, wala na eh. Hindi na babalik muli.
"J-just talk to us, Cass. Nandito kami lagi, tutulungan ka namin".
Umiiyak din na pakiusap sakaniya ni Abigail, it was their first time seeing her cry after a long time.
Sanay na kasi siyang nagtatago kada mararamdaman niyang tutulo na yung mga luha niya, sanay siyang walang kasama.
"S-sorry ha? Ako dapat yung nagpapalakas sainyo eh, ngayon ako yung nagpapaiyak sainyo sa kalagayan ko".
She lets out a fake laugh to ease the pain in the atmosphere, umiling ang dalawa niyang kaibigan na para bang hindi sumasang-ayon sa kaniya.
"Hindi mo naman kailangan maging malakas sa lahat ng oras, we will be your friends kahit na ikaw pa ang pinakamahinang tao sa buong mundo".
Those words of Jairah brought tears in her eyes, mas lalo siyang humagulgol.
Kahit na ikaw pa ang pinaka mahinang tao sa buong mundo...
Kahit na ikaw pa ang pinaka mahinang tao sa buong mundo...
Kahit na ikaw pa ang pinaka mahinang tao sa buong mundo...
I may not be the weakest one in this world but I thank above to have Jairah and Abigail with me, I am surviving each day because of them.
They give me reasons to smile and laugh after my twin's death.
Naputol ang pakikipag-usap niya sa mga kaibigan nang biglang tumunog ang telepono niya, the caller displays her brother's name.
She doesn't want to answer it pero sinabi ng mga kaibigan niya na kausapin na niya ito, she answers the call and heard her brother's voice.
"Sis, g-gusto mo pa bang sumunod dito?".
Nauutal pang tanong ng kuya niya, alam nito ang nadarama niya lalo na sa mga oras na ito.
She tried to suppress her sobs and answer her brother.
"H-hindi ako welcome diyan, kuya. Bukas na lang siguro ako dadalaw".
Humihikbi pa din siya habang kausap ang kapatid.
"You will visit Eclipse, hindi naman sila. Sige na naman, Cassandra. Kuya is here to protect you if ever they go overboard".
Tama nga naman, baka ngayong taon maiba naman. Baka may himalang bumagsak galing langit at hindi na siya sisihin ng mga magulang.
"S-sge kuya, pupunta ako".
"Magiingat ka, madulas na ang daan".
"O-opo, kuya".
"Kuya will wait for you".
With that, the line dropped.
She looks at her friends at tumango naman ang mga ito sakaniya.
"Huwag mo ng takasan, para kay Eclipse". Jairah assures her.
Hindi niya alam kung may mukha siyang maihaharap duon pero tulad nga ng sabi ng mga ito, para kay Eclipse kaya siya pupunta duon.
Hinayaan na siya nila Jairah at sinabing uuwi na lang din ang mga ito sa apartment nila pero inihatid muna siya ng mga ito.
Habang nasa biyahe sila, sinusubukan niyang pigilan ang mga luha na pwedeng tumulo sa mga mata niya.
Ayaw na ayaw ni Eclipse na nakikita akong umiiyak, she won't be happy seeing me like this.
The car stops in front of the cemetery, Jai and Abi nod at her.
"You can do it, bes. Para kay Eclipse".
"Oo, bes. Kaya mo toh!".
Pagpapagaan ng mga kaibigan niya sa loob niya.
Naabutan niya ang mga magulang niya at ang kuya niya duon, kasama din ang ate Charm niya. Kumpleto nga sila.
Nakayuko lang siya habang nakatingin sa apat na tao na nasa harapan niya, nababasa siya ng ulan dahil wala naman siyang dalang payong.
Parang nakikiramay ang langit sa kalungkutan niya kaya umuulan ngayon.
"Anak, Eclipse. Bakit naman iniwan mo kaagad si mommy? Mom and dad needs you here, anak".
Puno ng lungkot ang boses ng mommy niya.
"Mom supposedly cheering for you while looking at you achieving your dreams".
I am still here, mom.
Pero bakit hindi mo magawang I-cheer din ako?
"Mommy misses you, my dear. Mommy and daddy loves you so much, anak".
Those words, she's is longing for those. 9 years na nang huli niyang narinig iyan.
Hindi lang naman sila ang naiwan, hindi lang naman sila ang nasasaktan hanggang ngayon.
Tao din naman siya ah at lalong anak din siya but why does she need to feel so left out?
Nang humarap sakaniya ang ina, nakita niya ang galit sa mga mata nito. Ganyan, ganyan lagi ang ekspresyon ng mukha ng ina kada tumitingin sakaniya.
Para bang siya ang pinaka malaki nitong karibal.
Lumapit ito sakaniya at kinausap siya.
"I still hate you for being so weak because that causes your sister's death, kung hindi ka lang naging mahina noon, we won't be here. Walang death anniversary tayong ginugunita".
"I couldn't stand seeing you here".
Nadurog ang puso niya sa mga salitang binitawan ng ina.
"Nasaan ba kayo nung panahong kailangan ko din kayo? Busy kayong magalit sakin? Nasan kayo nung nasisira ako dahil nawalan ako ng kakampi, wala diba?".
"I keep on shutting my mouth for about 9 years, ma. Hanggang ngayon ba kailangan ko pa din magpanggap? Hanggang sainyo din ba?".
"Kailangan ko din bang ngumiti sa harap niyo kahit na sa loob-loob ko, namamatay na ako? Hanggang kelan, ma? Hanggang kelan pa ba ako estranghero sainyo?".
Tumutulo ang mga luha niya kasabay sa paglakas ng tulo ng ulan.
She burst-out once again, nakita niya na lumuluha na ang kasintahan ng kuya niya.
Her brother did not stop her dahil baka ayun na lang ang kailangan para umayos sila, welcome her breakdowns. Let herself cry her eyes out.
"Don't blame it to us, ikaw ang naging mahina at pabaya. Simula nang hinayaan mong mawala ang kapatid mo, hindi ka na anak sa paningin ko".
Mas lalong nanghina ang mga buto niya. Her father is just there, looking at her behind her mom.
"Ako na, ako naman lagi, ma. Kelan ba ako naging sapat sa paningin niyo, sa paningin mo? Sana ako na lang pala yung nawala ano kasi wala naman na pala akong magulang na aasahan sa mundong toh".
Parang pinipiga ang puso niya sa sobrang sakit, umaagos ang mga luha sa mga mata nila ng ina.
"You want to trade with your sister? Oh sige, dapat nga ikaw na lang".
Wala na, tapos na siya. Ubos na ubos na siya.
"Sorry, ma. Hindi kasi ako kasing galing ni kuya, hindi rin ako yung favorite mo tulad ni Eclipse, wala naman talaga akong lugar sainyo".
"Sorry, ma. Sorry kung wala yung paborito mo dito, na ako yung buhay. Pasensya na, ma".
Kung pwede ko lang ibalik yung oras, ako na lang sana. Mas masakit pala na nabuhay ako.
After her argument with her mom, nauna ng umalis ang mga ito.
Lumapit ang kuya niya sakaniya at si Charm, sinubukan siyang alalayan ng kuya niya.
"K-kuya, k-kaya ko pa. Mauna na kayo". Umiiyak siyang tumingala sa kuya niya.
Hindi siya maayos, nawawala na siya. She's lost and she couldn't go back.
"We will accompany you, Cass". Sabi ng kuya niya.
Hindi na, umalis ka na, kuya. Iwan mo na ako.
"No, kuya. I want to be with Eclipse for the meantime, sge na kuya".
She's trying to convince her brother to leave her, nakita niyang sumulyap ang kuya niya kay Charm at tumango si Charm dito.
Parang sinasabi nito na hayaan na lamang siya, thank you ate Charm.
"Call me when you need someone, I will let you be with Eclipse first. Diyan lang kami sa pinag park-an ko ng kotse".
She nods at her brother and gave a fake smile to them.
"I can handle, kuya, ate".
Tumayo siya ng maayos at hinayaang umalis ang dalawa.
Noong wala na siyang kasama, humagulgol siya sa harap ng puntod ng kapatid. Panay ang hingi niya ng kapatawaran at puno siya ng pagdurusa.
"S-sorry, Eclipse. Sorry, sorry".
Paulit-ulit siyang nanghihingi ng kapatawaran sa puntod ng kapatid.
"Sorry, naging mahina ang kambal mo. Sorry, hinayaan kong masaktan ka. Sorry at hindi mo na maabot ang mga pangarap mo, kasalanan ko lahat".
Halos dumapa na siya sa lupa dahil sa sobrang bigat ng nadarama.
Basang-basa na ang damit niya, nang biglang hindi niya na naramdaman ang pagpatak ng ulan. Tumila na?
Tumingala siya at nakita ang isang bulto ng binata na may bitbit na payong, a blessing that is sent from above.
Agad na bumuhos ang luha niya at tumayo siya para yakapin ang binata, it was Tyrone.
Tama ang pagkakabasa niyo, a handsome angel that is sent from above.
Nabitawan ni Tyrone ang payong na dala at niyakap din siya ng mahigpit.
He keeps on whispering that it will be okay, she keeps on sobbing on his chest as she lets herself break down in front of him.
"S-sabi mo, I deserve a happy ending. Bakit wala pa? Bakit masakit pa din, Tyrone?".
Patuloy lang na hinahagod ni Tyrone ang likod nya.
"You will be okay, baby. Everything will be okay".
"H-hindi na, wala na y-yung kapatid ko. I-I don't have the right to be happy, ipinagkait ko sa k-kanya yun".
Patuloy na umiiyak si Cassandra sa bisig ni Tyrone.
"You have rights to, baby. She wants you to live your life to the fullest even without her".
Patuloy na pagaalo sakaniya ni Tyrone.
Pareho silang basa na sa ulan but they don't care, gusto lang nilang magkayakap and let the peace invades them.
Like how Tyrone promises to her the night that she has a high fever, he can be her safest fortress to escape the painful reality of this world.
Tyrone can give up his nightmares and doubts in terms of loving someone if it is for Cassandra.
I am ready to lower my walls just to protect this precious thing in my arms.
Tyrone looks at the grave in front of them, Shane Eclipse De Vera.
That was the name written in the graveyard, Eclipse? Luna? Both of their names sound beautiful.
"Your sister wants to see you happy again so free yourself, baby".
Tyrone leads them both in his car once again and tried to comfort her, basang-basa ang damit nilang dalawa.
Sa sobrang pagaalala niya sa dalaga na baka lagnatin ito ulit, kinuha niya ang jacket niya at isinuot na lamang ito sa dalaga.
Pinatay din niya ang aircon ng sasakyan at nagpunas.
He looks at the woman beside him, nakatulala ito habang nagmamasid sa labas ng kotse niya.
He is starting to hate those glints of sadness in her eyes, his heart is breaking every time he sees those.
He leans in his seat and puts one of his arms on his forehead.
"You know, I am still suffering from my past painful experience. I couldn't free myself like how you do".
Nagkatagpo ang tingin nila at ipinagpatuloy ni Tyrone ang sinasabi.
"She died, in front of me. Because of me, I did not have a chance to go to her while she's still alive, hindi ko siya nayakap at naprotektahan".
"It always visits me in my dreams, walang gabi na hindi ako binisita ng masamang alaala na iyon. Everytime I faint or black out the next thing I knew is it is already morning, funny, isn't it?".
He let out a small smile to the woman beside him na nakatingin pa din sakaniya.
"But what you just need to do is find the key to the chain that you put around yourself that is keeping you away from moving forward, gather your broken pieces and bind it again as a whole".
Nakita niya na may mga luhang tumulo sa mata ng dalaga na kaagad naman niyang pinunasan.
"But if you had enough binding your broken pieces on your own, I will gladly do it for you".
He smiles at her while rubbing her cheeks.
"If you feel tired and drain fighting for this unending battle of yours, I am willing to be your knight and shield to fight for you until you find the finish line".
Mas tumulo ang mga luha ng dalaga habang nakatingin sa maamong mata ng binata.
He has an effect on her that is so comforting, ayaw niyang mawala yung pakiramdam na iyon.
"But I will let you fight; I will just guide you and cheer for you and be your substitute if anything goes out of control".
"D-does your nightmares visit you when I was sleeping t-there?".
Ngumiti ang binata at umiling.
"It did not visit me, thanks to you, beautiful angel".
Kinurot pa nito ang pisngi niya.
"D-do you think, I am the k-key to free you from your painful p-past?".
Tyrone leads the sleeping Cassandra in his room once again, after that heart-to-heart talk inside his car. Cassandra took a nap but it turned out to be a REM sleep.
Nang maibaba niya ito sa higaan niya, agad niyang tinignan kung may lagnat nanaman ito. He sighs and thank God because she doesn't have one.
Ibinalot niya sa comforter ang dalaga, nakapagpalit naman ito kanina nang huminto sila saglit.
Nakabantay ulit siya sa dalaga hanggang sa mapagdesisyunan niya ng matulog.
Tyrone sleeps at the couch inside his room para kung sakali magising ang dalaga at maghanap ng kasama, makikita agad siya.
She respects that woman a lot so he gives her space and privacy.
He closes his eyes and drifts to the dreamland...
----------------------------------------
You've reached the end again!
Thank you for reading this update <3
This chapter focuses on Eclipe's death anniversary and the sweetness of Tyrone.
Till next update!
Love lots 😊
-KC