ពន្លឺព្រះអាទិត្យបន្តរះបណ្ដែតលើអាកាសហើយក៏ចុះអស្ដង្គត ព្រមជំនួសមកវិញដោយពន្លឺស្រទន់របស់ដួងព្រះចន្ទដ៏សែនមូលក្រឡង់ ។ ពេលវេលាចេះតែបន្តដើរពីមួយម៉ោងទៅម៉ោងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ កន្លងផុតទៅអស់រយៈពេលពីរបីថ្ងៃ គ្មាននរណាមករំខាន គ្មាននាយគ្មាននាងមកម្ដងទៀតទេ ។
ថេយ៉ុងអង្គុយក្នុងបន្ទប់នៃចុងគ្រែទាំងទឹកមុខសោកសៅធ្មឹងៗ ។ ប្រាកដហើយ ក្រែងគេចង់អោយនាយមិនមករកឬ ពេលនេះវាពិតហើយ!!! នាយលែងមករំខានប្រសាទខ្លួនទៀតហើយ គេគួរតែសប្បាយចិត្ត តែនេះអត់ទេគេនៅតែដដែល ម្ងៃៗសំងំស្ងៀមស្ងាត់នៅតែបន្ទប់ បិទភ្នែកគេងលង់លក់រហូតហើយបន់តែអោយដល់ថ្ងៃចាកចេញឆាប់ៗ ។
« ថេយ៍ រួចរាល់ហើយឬ?? » ជេហីបើកទ្វារអើតមកនិយាយជាមួយអ្នកជាម្ចាស់បន្ទប់ ថេយ៉ុងងក់ក្បាលតិចៗងើបដើរសម្ដៅទៅរកអ្នកជាបង ។
« ដល់ពេលហើយមែនទេ?? » ជេហីងក់ក្បាលបញ្ជាក់តិចៗ ថេយ៉ុងក៏ញញឹម រួចពួកគេក៏នាំគ្នាដើរចុះមកខាងក្រោម
« ទៅនៅទីនោះត្រូវមើលថែគ្នាផងឮទេ?? » លោកស្រីគីមលើកដៃអង្អែលក្បាលកូនប្អូនតិចៗ ថេយ៉ុងក៏ញញឹមត្រដាងដៃអោបអ្នកជាម្ដាយ
« កូនប្រាកដជានឹកអ្នកម៉ាក់ហើយ ,សូមទោសដែលមិនអាចនៅជាមួយអ្នកម៉ាក់បាន »
« អ្នកម៉ាក់ថែខ្លួនផង » ជេហីនិយាយឡើង
« ចាស៎ម៉ាក់ដឹងហើយ ពួកកូនកុំបារម្ភអី ម៉ាក់អាចនៅបាន ពួកកូនទៅបិញទេដែលគួរតែបារម្ភពីសុវត្ថិភាពខ្លួនឯង ជាពិសេសថេយ៍ »
« ម៉ាក់ទុកចិត្តចោះ ខ្ញុំនឹងមើលថែខ្លួនអោយល្អ មិនអោយអ្នកម៉ាក់បារម្ភទៀតទេ »
« អឹម ម៉ាក់ជឿជាក់លើថេយ៍ម្ដងចុះ » លោកស្រីគីមលើកដៃច្បិចចុងច្រមុះថេយ៉ុងបន្តិច គាត់បារម្ភពីគេណាស់ព្រោះគេនៅខ្ចីជាងជេហីមិនសូវដឹងខុសដឹងត្រូវអ្វីប៉ុន្មានទេ
« ជិតដល់ម៉ោងហើយ ពួកកូនទៅៗប្រយ័ត្នមិនទាន់ »
« បាទ៎ កូនលាអ្នកម៉ាក់ហើយ »
« អឹម »
[ SKIP ]
[ មន្ទីរពេទ្យ ]
នៅក្នុងបន្ទប់ធំមួយអាល្អិតកំពុងតែគេងលើគ្រែព្រោះតែគេឈឺក្ដៅក្នុង ។ ធម្មតាគេនៅក្មេងប្រាកដជាឈឺច្រើនអ៊ីចឹងហើយ
« លោកប៉ាគួរតែមើលថែគេអោយបានល្អ ព្រោះគេនៅក្មេងពូកែឈឺ តែក៏កុំអោយគេឈឺញឹកញាប់ពេក ព្រោះបើបែបនេះវាអាចប៉ះពាល់ដល់សុខភាព បញ្ញាស្មារតីនិងការលូតលាស់របស់គេបាន »
« បាទអរគុណលោកគ្រូពេទ្យ ខ្ញុំនឹងមើលថែគេអោយល្អជាងនេះ » លោកគ្រូពេទ្យញញឹមតបតរួចក៏ដើរចេញពីបន្ទប់ ។ នាយងាកទៅមើលអាល្អិតដែលកំពុងតែគេងលក់ស្រួលលើគ្រែសឹមលើកដៃទៅប៉ះថ្ពាល់ថើរៗទន់ៗរបស់គេបន្តិច
« កូនប៉ា!! ឆាប់ជាណា៎ » នាយអង្គុយមើលអាល្អិតមួយសន្ទុះធំដើម្បីអោយប្រាកដចិត្តថាគេគេងលក់ស្រួល នាយមិនដឹងសោះថាក្មេងងាកឈឺយ៉ាងនេះ ត្រឹមតែមួយប៉ប្រិចភ្នែកសោះឈឺផ្ទួនគ្នាដ៏ទៅបីដងទៅហើយ ។ នាយលូកដៃទៅអង្អែលដៃកាម៉ាប់ៗខ្លីៗរបស់អាល្អិតតិចៗទាំងញញឹម ព្រោះតែអាល្អិតនេះហើយជាក្ដីសង្ឃឹមចុងក្រោយរបស់គេដែលគេមាន
[ ពេលល្ងាច ]
« នេះជាCondo បងឬ?? » ថេយ៉ុងតបឡើងខណៈដែលភ្នែកកំពុងតែងាកសម្លឹងមើលបរិវេនសាលធំឆ្វេងស្ដាំ
« អឹម មោះ!! ចាំបងយកឥវ៉ាន់ថេយ៍ទៅបន្ទប់ » នាងក្រមុំថាហើយក៏យកឥវ៉ាន់ថេយ៉ុងចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់គេ វាជាបន្ទប់ដែលទំនេរនាងទុកចោលដោយហេតុថាទិញCondoដែលមានពីរបន្ទប់បែបនេះអាចអោយមិត្តភក្ដិនាងដែលមកលេងអាចស្នាក់នៅបាន
« Appa សូមទោស៎ » ថេយ៉ុឈរនៅខាងមុខនៃរានហាល សុខៗក៏នឹកដល់អាល្អិតមួយរំពេច តើអាល្អិតរបស់គេមិនអីទេឬ?? មានអ្នកមើលថែគេដិតដល់ឬអត់??តើគេមានយំរកខ្លួនទៀតទេ?? សំណួរជាច្រើនដែលទាក់ទងនឹងអាល្អិតក៏ចាប់កង្កកនៅក្នុងខួរក្បាលគេ ថេយ៉ុងព្រួសខ្យល់ដង្ហើមតានតឹងចេញមកបន្តិច
« ថេយ៍!! »
« បាទ៎ »
« កំពុងធ្វើអីឬ?? »
« គ្មានទេ គ្រាន់តែឈរស្រូបយកខ្យល់អាកាសតែប៉ុណ្នឹង »
[ មួយខែកន្លងផុតទៅ ]
ការនឹករលឹកនៅតែបន្តមានជារឿយៗជាប់ក្នុងចិត្តថេយ៉ុងមិនប្រែ ។ កាយតូចកំពុងតែជួយអ្នកជាបងធ្វើម្ហូបជាច្រើនដាក់នៅលើតុ ។ ពេលនេះគេមានអាយុ19ឆ្នាំហើយ មើលចុះចាស់មួយឆ្នាំទៀតហើយ តែចរិកលក្ខណៈពណ៌សម្បុររូបរាងនៅតែមិនប្ដូរ
៚ រីង រីង ៚
សម្លេងកណ្ដឹងក៏រោទ៍ឡើង ថេយ៉ុងក៏ដើរតម្រង់ស៊កដៃស្រឡូនបើកទ្វារ
« គីម ថេយ៉ុង មែនទេបាទ៎?? »
« បាទ៎គឺខ្ញុំ »
« គឺមានអ្នកផ្ញើរបាច់ផ្កាមក » នាយលាដៃប្រគល់បាច់ផ្កាអោយថេយ៉ុង ថេយ៉ុងក៏ទទួលទាំងមិនស្ទាក់ស្ទើរ
« ជាអ្នកណាផ្ញើរមក?? »
« ខ្ញុំមិនដឹងទេបាទ៎ តែបើអស់កិច្ចការហើយ ខ្ញុំសុំត្រឡប់ទៅវិញហើយបាទ៎ » ថេយ៉ុងញញឹមអនុញ្ញាតិ នាយក៏ដើរចេញទៅថេយ៉ុងស៊កដៃទៅបិទទ្វារវិញ
« អ្នកណាជូនឬ?? » ដោយសារតែឃើញថេយ៉ុងដើរមើលបាច់ផ្កានោះជាប់នាងក៏តបឡើង
« ខ្ញុំមិនដឹងទេ អ្ហា!!! មានសំបុត្រមួយតើស៎ ជាលោកស្រីចន » ថេយ៉ុងទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះលើសាឡុងហូតផុសកាតនោះយកមកអាន ដោយសំបុត្រដែលគាត់សរសេរឡើង មានខ្លឹមសារចង់សូមទោសថេយ៉ុងនៅរឿងរ៉ាវដែលកូនប្រុសគាត់បានធ្វើកន្លងមកចំពោះគេប៉ុណ្នោះ តែក៏មិនភ្លេចជូនពរថ្ងៃកំណើតគេដែរ ។ ថេយ៉ុងញញឹមឡើងក្រោយអានសំបុត្រនោះចប់ យ៉ា!!! បើបែបនេះ គាត់ដឹងថាខ្លួនស្នាក់នៅអគារនេះហើយ តើគាត់ដឹងមកពីណា?? គេមកនៅទីនេះដោយសម្ងាត់គិតថាមិនមានអ្នកណាដឹងទេ តែលោកស្រីចនបែរជាដឹងទៅវិញ !!!
« ថេយ៍ មកញុំាបាយមក » ជេហីស្រែកហៅអ្នកជាប្អូនពីបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ
« ខ្ញុំទៅហើយ » ថេយ៉ុងទុកផ្កានិងសំបុត្រលើតុសឹមដើរទៅរកប្រភពសម្លេង ឃើញអ្នកជាបងកំពុងតែរៀបចំអាហាដាក់នឹងតុតម្រៀបគ្នាយ៉ាងច្រើន មើលទៅសុទ្ធតែជាអារហារដែលគួរអោយចង់ទទួលទានទាំងអស់ស្របនឹងមនុស្សដែលពូកែញុំាទៀតប្រាកដណាស់ថាគេនឹងញុំាវាអស់មិនខាន ។
« ញុំាឥឡូវមិនទាន់បានទេ » ជេហីស្រែកឃាត់ថេយ៉ុងក្រោយឃើញគេបម្រុងនឹងលូកម្ហូបយកទៅញុំា
« ហេតុអី?? ឃ្លានហើយណា៎ » ថេយ៉ុងពេបមាត់និយាយតបតអ្នកជាបង
« ផ្លុំទានសិន ទើបញុំាបាន »
« អ៊ីចឹងហ្អេស?? »
« បួងសួងសិន ទើបផ្លុំបាន »
« អឹម » ចប់សម្ដី កាយតូចក៏បិទភ្នែកលើកដៃបួងសួង មុននឹងបើកភ្នែកមកវិញរួចក៏ផ្លុំវា
« បួងសួងលឿនយ៉ាងនេះឬ?? ថាយ៉ាងមិចខ្លះ »
« ប្រាប់មិនបានទេ តែប្រាប់លែងមានប្រសិទ្ធភាពហើយ »
« មិនអីទេ ថេយ៍មិនប្រាប់ បងមើលតែកែវភ្នែកថេយ៍ក៏ដឹងដែរ »
« បងពូកែទាញយ៉ាងនេះឬ?? ជឿបានយ៉ាងមិច បើសូម្បីតែខ្ញុំក៏មិនដឹងថាខ្លួនបួងសួងសុំអីដែរ »
« ហាសហា៎ បងស្រីក៏មិនដឹងដែរ » ថេយ៉ុងស្រាប់តែផ្ទុះសំណើចឡើងក្រោយឃើញអ្នកជាបងស្រីស្ងាត់មាត់មិននិយាយស្ដី
« ឈ្នះសិនចុះ » យ៉ា!!គិតថានាងមិនដឹងឬយ៉ាងមិច?? បន់ស្រន់សឹងតែរាល់ថ្ងៃទៅហើយ តែមកពីនាងមិនចង់រំលឹកទេទើបត្រូវ ព្រោះតែនេះជាថ្ងៃពិសេសរបស់គេហើយម្យ៉ាងឃើញមួយរយៈកន្លងមកនេះគេដូចជាមានអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយទើបខ្លួនមិនចង់នាំគេរំលឹកប៉ុណ្នោះ ។
« បានហើយ ខ្ញុំញុំាហើយ ឃ្លានណាស់ » ថេយ៉ុងថាហើយក៏ចាប់ម្ហូបដាក់ចានយកមកញុំា ជេហីឃើញបែបនេះក៏លែងខ្វល់គិតតែពីញុំាសើចសប្បាយជាមួយអ្នកជាប្អូន ។
——————
រងចាំភាគបន្ត.........