"Damian, laya ka na."
I don't know what happened because I remember that I was sentenced to 15 years in prison... and now, I'm finally free.
I don't really trust law. Bullshit.
I went out and I saw Master Lee, smoking as he smirked at me.
I took a deep breath and walked towards him. "It was you," I said, not asking.
He smirked again. He threw his cigarette away. "Ano ngayon kung ako? Ang mahalaga, laya ka na!" He laughed.
Pumalad ako. "I'll drive."
He gave me my key so I went in my car. Seryoso akong nagmamaneho at umigting ang panga ko nang maalala ang mga nangyari sa akin.
My whole life was a bullshit.
"Umamin kang ikaw ang pumatay, Ice... kung hindi... papatayin ko ang mahal mong ina."
"Villegas that darn jerk!" Malakas akong napabusina. Kulang na lang ay suntukin ko ang bintana dahil sa galit ko.
Those jerks who ruined my family will pay for their sins. Raymond Yalmes and Jonathan Villegas...
I stopped in front of my house. Agad akong pumasok sa cr para maligo. I'm thinking how to kill those two.
I ran my hand through my hair. The water keeps falling all over my body. Now that I'm back, I'll protect my mom.
Pagkatapos kong suotin ang itim na bathrobe ay lumabas akong pinupunasan ang buhok ko. Nagulat ako dahil nakita ko si Mommy na papalapit sa akin. She didn't age. My mom is beautiful as fuck.
"Mom," I said and hugged her.
"Thank God..." She cried silently so I pat her back to comfort her.
"I'll protect you, Mom."
She faced me and caressed my face. She was still crying so I wiped hear tears away. "I thought you would rot in jail. Don't leave me again, son..."
"Stop crying, Mrs. Collins," I said and she laughed.
Tanggap kong ikinasal siya sa iba dahil iyon naman ang makapagpapasaya sa kanya. And good thing that my step-father accepted my mom after hearing her past.
Bahagya siyang lumayo sa akin. She opened the rectangular box. Bumungad sa akin ang isang gold necklace.
"This is for you, this is me, this is your mom, Ice..." she said as she put the gold necklace around my neck. "If I'm not by your side, if we're apart, if I'm not at the times when you're in the worst part of your life... think of this necklace as me." She caressed my face after she put the necklace around my neck.
Niyakap ko siya. She's my only family and I don't want to lose her.
She cooked for me, took care of me and told me what was going on in her life. Nakakahinga na ako nang maluwag dahil alam kong masaya na siya pagkatapos ng bangungot na nangyari sa kanya.
Kinabukasan ay lumabas ako. I just want to get some fresh air. Ito ang unang labas ko mula sa kulungan. I can't believe that I was in jail for six goddamn years.
Pumasok ako sa coffee shop at inilabas ang vape ko. Pagkatapos kong um-order ng kape ay kinuha ko ang dyaryo na nakapatong sa lamesa.
Mas lalong sumeryoso ang mukha ko nang mabasa ang balita.
The Chairman of the Damian Entertainment was released yesterday after six years in prison.
I licked my lips.
Ibinaba ko ang dyaryo at nahagip ng mga mata ko ang maputing babae na papalabas na ng coffee shop. Bahagyang napakunot ang noo ko dahil hindi ko na nakita ang mukha niya.
Naging abala ako sa kumpanya dahil ang daming nabago. Hindi naging madali para kay Mommy ang pag-aasikaso nito kaya ngayong nandito na ako, ako na ulit ang magpapatakbo.
I don't fucking care if they're afraid of me. I dont give a fucking damn.
"Ice, sige na. Come with me. Hindi ka naman magiging judge agad, anak. Papanoorin mo lang. I will introduce you to my favorite model." Mom winked at me.
Napabuntong-hininga ako at tumango. Hindi naman ako mananalo sa kanya dahil makulit siya.
I was bored. Hindi pa nagsisimula ay gusto ko nang umuwi. I couldn't get enough sleep last night because my anxiety was attacking me.
Not until I saw a woman who was wearing a gold sleeveless and backless gown. Her hair was dancing as she moved. I was straightly staring into her eyes and I couldn't take my eyes away from her even though she was not looking at me... Pero kahit ganoon, kahit hindi siya nakatingin para akong tinatawag ng mga mata niya. She's the most beautiful and the way she walks screams elegance.
Her stance, posture, hair and everything about her screams elegance.
"Wah." Napabuga ako ng hangin at napahawak sa dibdib ko nang matapos siya at ngumiti sa mga reporters.
"You're so gorgeous, Yen! How did you manage to maintain that intimidating face while ramping? What a perfection!" my mom said.
Yen? Iyan ba ang ipapakilala niya sa akin? Bakit ang tagal?
She smiled at my mom.
"You're so professional, Yen. Tama nga ang mga tao na mabait at maganda ka." Who is this punk?
Hinilot ko ang sentido ko. What the fuck am I doing right now? Isinandal ko ang ulo ko at tumingala. I took a deep breath. Oo nga pala, wala na akong pakialam sa mga babae. Samantha was my last girl. Napayuko ako at humalukipkip.
"Mr. Damian, aren't you gonna approach her?"
I seriously looked at my mom. I don't care about her, Mom.
But I stood up. Seryoso lang ang mukha ko dahil biglang pumasok sa isip ko ang nangyari kay Samantha.
I removed my aviators when I finally came closer to them. My mom was smiling. Parang inaasar ako ng mga ngiti na 'yon.
I looked at Yen. I cleared my throat. "That was great... what's your name?" Gago anong tinanong ko? Did I really ask her name?
Pero kung makatingin siya sa akin ay parang wala siyang pakialam. We're just the same, miss. I don't care about you.
"I'm... Chayenne Hope Levisay." Beautiful name.
Pag-uwi ko sa bahay ay tili nang tili ang nanay ko. Nakakarindi kaya nag earphones ako pero mabilis niyang tinanggal 'yon. Bumuntong-hininga ako at pumunta sa kusina para uminom ng tubig.
She was following me.
"I want her to be my daughter-in-law, Ice!"
Naibuga ko ang tubig dahil sa sinabi niya. Napaubo pa ako. "Mom!" I yelled.
"What? She's pretty, kind, tall, perfect, famous and pretty and pretty!" She smiled.
I took a deep breath for the nth fucking time. "She's not my type, Mom. I don't like her." Tinalikuran ko na siya.
"Anong hindi type?! Napaka pihikan mo, Ice, ah! Kapag hindi siya ang mapapangasawa mo, huwag na lang!"
Napailing ako at pumasok sa kwarto. She'll never be my girl because I was still thinking of Samantha. Siya lang ang mamahalin ko kahit wala na siya. Walang ibang babae.
Isang araw ay pumunta ako sa mall. Ang dami kong gustong bilhin na gamit sa bahay ko pero nawalan ako ng gana nang makita ko si Chayenne na hostage ng lalaki.
Our eyes met but I was just looking at her. Here I am again, I can't take my eyes away from her.
Tinalikuran ko na sila at umuwi na lang. Nawalan na ako ng gana lumabas.
I don't know if my mother is really my mother because she's acting like a stubborn friend. Niyaya na naman niya ako sa bar dahil nandoon daw si Yen and I don't know why I came. Pwede namang hindi ako pumunta pero pumunta ako.
May sugat siya sa leeg. I clenched my jaw.
"Mr. Damian? Bakit ngayon ka lang?" my mom asked.
Tinanggal ko ang cap sa ulo ko at inilagay sa hita ko. "May ginawa lang..." malamig kong sagot.
"By the way, you know her, right? This is her party." Binubugaw ba talaga ako ng nanay ko sa babaeng hindi ko naman gusto?
Kinuha ko lang ang alak at ininom 'yon.
"That was rude, Mr. Damian. Aren't you gonna congratulate her?" tanong na naman ng nanay ko.
"What happened to the thing I told you?" I asked her. Sinabi ko kasi sa kanya na bumalik kami sa Spain at doon binyagan si Seah. Pumayag si Tito Rehan. Si Mommy na lang ang hindi pumapayag dahil gusto niyang pumayag ako na si Yen ang magiging daughter-in-law niya. No way.
Hindi niya ako sinagot at gusto niya talagang batiin ko si Yen pero hindi ko ginawa. Naiinis ako sa kanya at hindi ko alam kung bakit.
"Who's Yen?" tanong ko para asarin ang nanay ko.
Napapailing na tinakpan ni Mommy ang bibig niya at sinigawan ako. Gusto kong matawa dahil sa reaksyon niya pero pinananatili ko ang seryosong mukha.
"Chayenne Hope Levisay?" Why is her name so damn beautiful?
"Oh kilala mo naman pala!" si Mommy.
I bit my lower lip. "Ah siya ba 'yon? Akala ko ibang tao... Yen kasi ang sinabi mo," sabi ko.
Tinignan ko si Yen. "Congrats," you did well.
"Thanks."
Hindi ko alam pero habang tumatagal ay palagi na siyang hinahanap ng mga mata ko. Parang kulang ang araw ko kapag hindi ko siya nakikita. I want to avoid her because I still love Samantha but she keeps following me around. Ang bait niya pa.
I tried to be mean to her but I always felt guilty.
Nasa isang kasalan ako dahil niyaya na naman ako ni Mommy. Sobrang nakakaboring kaya nang gumabi ay pumunta ako sa rooftop. Napahinga ako nang maluwag.
Pero maya-maya ay dumating si Yen. Naiinis talaga ako sa kanya pero kahit ganoon ay gusto ko pa rin siyang makasama.
"My father once told me that people who have died are becoming a stars," she said.
Napatingin ako sa kanya. Ang ganda niya.
"Are you a kid or what? Naniniwala ka sa tatay mo?" tanong ko.
"Oo naman. He's my father. Hindi ka ba naniniwala sa Daddy mo?" she asked. I clenched my jaw.
My father is useless. She left my mom when he knew what happened to her.
"Pwede ba akong magtano—"
"Bawal," mabilis na sagot ko.
"Okay." What the fuck, Yen? I'm curious, woman.
"What is it?" I asked her.
"May sakit ka ba? U-uhm... I mean... everyone was avoiding yo—"
"Yeah, they're avoiding me and look at you, you're here with me." Tinignan ko siya. Nagtataka talaga ako kung bakit hindi niya ako iniiwasan kagaya nang ginagawa ng iba. She's really something... and I'm curious about her.
I told her that I was an ex-convict. Alam kong nagulat siya kaya tinanong ko siya kung hindi pa rin siya natatakot sa akin pero ang sinabi niya... baka may rason ako.
Tangina.
She's the only one who doesn't fear me. Hindi natatakot sa akin si Mommy dahil anak niya ako pero si Yen? She's something... and I want her to stay by my side.
I pushed her away because I thought she would avoid me if I told her that I was an ex-convict but she didn't. Nandiyan pa rin siya.
Hanggang sa palalim na nang palalim ang nararamdaman ko. She was the first person who enters my mind when I wake up and she was also the last person in my mind when I go to sleep.
Naiinis ako kapag may umaaligid na lalaki sa kanya. Natutuwa ako kapag maraming pumupuri sa kanya. Someday, I would proudly say that she's my girlfriend.
Because of her, I gradually forgot the pain in my heart because of Sam's death. Nawawala ang anxiety ko tuwing gabi dahil naiisip ko si Yen. Naiisip ko ang mga ngiti niya.
Buti nga nawala si Ethan. I heard he's out of the country. Bwisit 'tong Wane at Dylan na 'to dahil umaaligid nang umaaligid kay Yen. Nag-aagawan pa kayo, e, akin 'yan.
Pero mas nakakainis 'tong Dylan na 'to. Gusto kong magdabog sa kanila pero hindi ako nagpaka-isip bata.
Tangina, pwede ba bugbugin ang Wane at Dylan na 'to?
Kung pwede lang.
Malakas akong napasigaw at pinaharurot ang kotse ko. Paano niya nakilala si Yen? Mapapatay ko talaga ang Villegas na 'yan kung kukunin niya pa sa akin si Yen. He already killed Samantha and I won't fucking let him do that to Yen.
Sobrang natatakot ako. Ngayon na lang ulit ako natakot.
Bumukas ang malaking pinto dahil sa tuloy-tuloy na pagpasok ng kotse ko. Bumaba ako at nakipagsuntukan sa kanila. Hindi ko makita si Yen kaya dumodoble ang kaba sa dibdib ko.
I swear to God, I would really be a murderer if something bad happened to her.
Nadaplisan ako ng bala ng baril sa balikat pero wala akong pakialam. Si Yen lang ang laman ng isip ko.
Hingal na hingal ako. Si Villegas na lang ang tanging nakatayo. Mabilis akong lumapit sa kanya at sinuntok siya. "Where is she?!"
Napahiga siya dahil sa ginawa ko. Mabilis ang bawat paghinga ko at susuntukin pa sana ulit siya pero agad na siyang sumigaw.
"N-nasa pool area!"
Mabilis akong tumakbo sa pool area at nanlaki ang mga mata ko nang makita siya sa ilalim. Walang pagdadalawang isip akong tumalon sa tubig para iligtas siya.
Napamura ako sa isip ko dahil hindi ko matanggal ang lubid sa kamay niya. Mabilis akong umahon at naghanap ng kutsilyo at nang nakahanap ay tumalon ulit ako sa tubig.
Iniahon ko siya at sobrang natakot ako nang makita ang nangingitim niyang labi. Mabilis ko siyang binigyan ng hangin.
"Yen!" I shouted. "Yen, please!" I pumped her heart.
"Chayenne, please! Wake up!" kinakabahang sigaw ko at muli siyang binigyan ng hangin.
"Yen! Wake up! Fucking wake up!"
Natigilan ako nang bigla siyang umubo. Bumagsak ang luha ko at mabilis siyang niyakap. I was scared. You scared me, Yen.
Dahil sa nangyari sa kanya, nadagdagan ang kasalanan sa akin ni Villegas. Gusto ko siyang patayin dahil namumuro na siya sa akin pero hindi na siya ulit nagparamdam at hindi ko alam kung nasaan siya. Nagpatulong na rin ako kay Master Lee sa paghahanap sa kanya.
Nasa kotse na si Yen at Angela, walang malay si Yen kaya binilisan ko ang pagmamaneho pero napakunot ang noo ko nang makitang maraming pulis sa entrance ng ospital. I immediately went out my car because I need to save Yen, kung pabagal-bagal ako baka hindi ko na siya mailigtas.
Umigting ang panga ko nang hinarang kami ng mga pulis at dahil nga akala nila ay murderer ako, ako pa ang napagbintangang nanakit kay Yen. Putcha.
Yen didn't disappoint me. Nailabas niya ako sa kulungan. Para akong bakla na kinikilig dahil sinabi niyang asawa ko siya. Alright, baby. You're my wife.
I like her... and I want her to stay with me. I asked if she would believe me if I told her I killed someone and I saw the fear in her eyes. Parang pinana ang puso ko dahil nakita ko na ang takot sa mga mata niya. She's afraid of me. She's scared.
Who would accept a murderer?
Kahit hindi ako ang totoong pumatay kay Samantha, pakiramdam ko pa rin ako ang pumatay sa kanya dahil pinabayaan ko siya. Hindi ko siya naprotektahan.
Tumigil ang kotse ko sa harap ng Damian Entertainment dahil ang daming tao. Umigting ang panga ko dahil pinagbabato nila ng itlog ang kotse ko.
Should I just kill them? Tutal takot na rin naman sa akin si Yen kaya bakit hindi ko na lang totohanin ang kinatatakutan niya?
"Bumalik ka sa kulungan!"
"Murderer! Masamang tao!"
Lalabas na sana ako sa kotse pero biglang dumating si Yen at sumigaw. Napatitig ako sa kanya.
"Tama na po..." humina ang boses niya. "Hindi siya demonyo... hindi siya masamang tao."
Hindi na ako nakagalaw dahil napatitig na lang ako sa kanya. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil ngayon ko na lang ulit naramdaman na may nagtatanggol sa akin... and it was Chayenne Hope Levisay.
"Let's say that he killed someone... but he already paid for his sin. 6 years... He was imprisoned for 6 years. Wasn't that enough?" Humigpit ang pagkakakapit ko sa manibela. Mas lalo akong nahuhulog sa kanya.
"Nagbabago na siya. Why don't we give him a chance to live? To live out of jail as a normal person? Does he trample on you for what he had done in the past? Should he also die to pay for his sin?"
Yeah. That's my baby.
Hindi ko na kinaya. Lumabas ako at mabilis na hinigit ang leeg niya palapit sa akin at hinalikan siya. I pulled her closer to me. She defended me... she accepted me.
And finally, she's my girlfriend.
I told her that I killed my ex-girlfriend. There's no fear in her eyes. Tanggap niya ako... at lalo ko siyang minamahal dahil sa pinapakita niya sa akin. Sobrang bait niya.
"Iceee!"
"Tangina! Tangina!" nanggigigil na sigaw ko habang sumusuntok sa hangin.
Bumuntong-hininga ako at lumabas ng kwarto. Naririnig ko pa rin ang sigaw ni Wane mula sa baba. Kung hindi lang siya kaibigan ni Yen, pinalayas ko na siya.
"What?" pagod kong sambit.
"Nag grab food kasi ako, bayaran mo muna ah? I love you!" Ngumiti siya.
Napahawak ako sa buhok ko at sinabunutan iyon. Parang sasabog ang ulo ko sa konsumisyon.
Pumunta ako sa Spain para sumunod kay Yen. People are criticizing her because of me. Kaya ngayon, patago kaming nagkikita. This is wrong. Ayoko ng ganitong pagmamahal, iyong tinatago ko siya, 'yong patago kaming nagkikita pero kailangan. I don't want to ruin her career, her life. What matters to me is her reputation with people.
She's in pain. She's suffering. She lost her sister and her mother was treating her like shit. Gusto ko mang saktan ang nanay niya ay hindi ko magawa dahil nanay niya pa rin ito.
The things and people that are important to my girlfriend are also important to me.
"Mom, you're strange. What's bothering you these past few days?" I walked towards her.
Kinagat niya ang kuko niya at nagpalakad-lakad. Napakunot ang noo.
"What's upsetting you, Mom?"
Lumingon siya sa akin at tumitig sa mga mata ko. "Ice..."
"What?"
"I don't want to hurt you, I don't want to say this and I don't want to ruin you and Yen but..." Napalunok siya.
"Mom, why?" seryosong tanong ko.
Inilabas niya ang cellphone niya at may pinindot doon. Pagkatapos ay ipinakita sa akin.
"Hayop ka!" Yen yelled as she tried to stab someone. Kumuyom ang kamao ko nang sinakal niya si Yen.
Pero nanlambot ako nang makilala ko ang lalaki. My heart beats fast because of anger.
"Ikaw si Chayenne?" Raymond Yalmes asked her. "Tama ang iniisip mo! Ginagahasa ko ang kapatid mo! Gabi-gabi... kada umaga... oras-oras... araw-araw..."
I heard my mother started to cry. Pinanood ko ang lahat hanggang sa napaatras ako nang makita ko kung paano sinaksak ni Yen ang lalaki.
Mom turned her phone off. Pinahid niya ang mga luha niya at hindi ko alam ang magiging reaksyon ko.
"Hindi ko ilalabas 'to. Masisira ang buhay ni Yen kapag nakulong siya," mabilis na sabi niya. "I installed a camera in Hale's room when Yen cameback to the Philippines... then I saw this."
"M-mom, I'll go to her. She needs me!" I yelled and I was about to run but she held my hand.
Humagulgol siya. "T-that was... her father... Chayenne's biological father was Raymond Yalmes... Levisay."
Bahagyang kumunot ang noo ko. Hindi ako nakapagsalita. Napaatras lang ako at hindi ko namalayan na bumagsak na pala ang luha ko.
"I have a DNA test and I confirmed that they were 99.9% related." Humikbi siya. "I-Ice, I'm sorry..."
Hindi pa rin ako nagsasalita. My phone rang and I saw Yen's calling me. Nabitawan ko ang cellphone at bumagsak 'yon sa sahig.
Mabagal akong naglakad habang pinoproseso sa utak ko ang mga nalaman ko.
My phone keeps ringing.
Her father was the one who ruined my sister and my mother's life.
Napasigaw ako nang malakas at malakas na sinuntok ang pader. I did that over and over until I stopped because Mom hugged me. Paulit-ulit siyang nag sorry pero umiyak na lang ako sa balikat niya.
Bakit si Yen pa?
I just want to kill myself now because I feel guilty for my mom and my sister. Tangina. Ang sakit.
Nagi-guilty ako. Ang taong nagpapasaya sa akin ngayon ay siyang kadugo ng taong sumira sa pamilya ko.
Hindi ko alam ang gagawin ko. Nagagalit ako. Sa tuwing naaalala ko ang nangyari sa kapatid ko, ang pagpapakamatay niya, ang paggahasa sa kanila ni Mommy at ang muntikan nang pagpapakamatay ng magulang ko... sobrang nakakagalit.
That's why I was irritated with Chayenne back then because she was the daughter of the man who ruined my family.
"Don't do that, Ice. I know what you're thinking. Walang masamang ginawa si Yen."
Napatigil ako sa paglabas. Kakauwi ko lang galing sa Spain at gusto kong paghigantihan ang buhay ni Ava dahil nilalamon ako ng galit. Gusto kong gumanti kay Raymond. Gusto kong makita ang magiging reaksyon niya kapag nalaman niyang anak niya si Yen at ito naman ang sinira ko. Gusto kong saktan si Yen... gusto ko siyang pahirapan.
Kaya nang nakita ko siya, gusto ko siyang saktan. Iniisip kong masasaktan siya kapag hinalikan ko si Margaux sa harap niya... and I know, that was immaturity. Pero ginawa ko pa rin.
Pero nawala ang lahat ng pag-iisip na 'yon nang malaman kong nagka-anak kami... but my child died and it was because of me.
Tangina. Galit na galit na ako sa lahat. Pati sa sarili ko. Gusto kong kayanin pero ang sakit.
Everytime I see her, I just remember what her father did to my sister and my mother. Her goddamn father was cruel.
I want to stay with her but I get hurt everytime I see her. I just remember the past.
Okay na ako. Nagiging masaya na ulit ako pagkatapos kong mabilanggo sa mga sakit ng nakaraan pero bumalik na naman lahat ng sakit... at ngayon... mas masakit pa kesa sa nakaraan ang nararamdaman ko.
"This time, I will really be a murderer if I help you," I said to her. Umiiyak pa rin siya.
I want to kill everyone who hurt her. Wala na akong pakialam sa sarili ko. Wala na akong pakialam kung masaktan ako basta ayos lang siya. Siya ang buhay ko.
"I-Ice... don't kill him... don't be a murderer." At kahit nasasaktan ako, para akong asong ulol na nababaliw pa rin sa kanya. Siya pa rin ang sinusunod ko.
God, I really love her... but we're hurting each other.
I get hurt when I see her because the past comes back and I hurt her every time she sees me because she remembers what kind of man her father was.
"Are you okay?!" Mabilis na lumapit sa akin si Mommy. She's worried.
"Mom..." I uttered. I think I'm going insane.
"What? Okay ka lang b—"
"Her father died... in front of her. Mr. Hudson Levisay died in front of her eyes." Kumuyom ang kamao ko at kinagat ang labi ko. Sobrang nasasaktan ako para kay Yen.
Should I leave her? Naiisip kong nakakadagdag ako sa sakit niya. Habang nandiyan ako, nasasaktan siya.
Pero ganoon din ako sa kanya. Pinipilit kong huwag masaktan pero bumabalik sa isip ko ang pagpapakamatay ni Ava.
I came back to her. Mabilis akong tumakbo nang makita ko siyang nakahiga sa gitna ng malakas na ulan. "Yen!" sigaw ko para magising siya.
Mabilis ko siyang binuhat at pumasok sa kotse.
Pinaharurot ko iyon papunta sa bahay niya at inutusan ang katulong na palitan ang damit niya.
Pagkatapos ay umakyat ako sa taas. She's sleeping. I caressed her hair. "I really want to stay with you but I know you're in pain. We are both in pain..." I whispered and held her hand.
"If I can't have you today, maybe someday. Let's heal first. I can wait for you, for everything. Please don't give up..." Binitawan ko ang kamay niya at sumulat sa papel.
Pagkatapos ay lumabas na ako.
Hinanda ko na ang mga gamit ko. I want to go back to Spain to heal my heart. Lalayo muna ako sa mga bagay na nakakasakit sa akin at kapag ayos na ako, gagawin ko ng tama ang lahat.
"Stop running away, Ice. Stick with her."
Because of that word, because of Mom... I saved Yen's life. Baka kung umalis ako, tuluyan na siyang nawala. Kung hindi ako pinigilang umalis, baka wala na si Yen.
I don't care about the pain anymore. I will stay with her and I will never leave her again like a fucking coward. I will take care of her. Natatakot akong baka gawin niya ulit ang bagay na 'yon kapag wala ako sa tabi niya. Dito lang ako sa kanya, hindi ko na siya iiwan.
"Hindi ako manggugulo, hindi kita pipilitin sa'kin pero kainin mo 'tong dala ko," I seriously said. Thank God she's awake.
Nilingon niya ako at kinuha sa akin ang pagkain. "Thank you. I'll pay yo—" I turned my back away from her. Nagmamadali ako. I have something special to do.
Tonight, I will propose to her. Gagawin ko ang lahat para mapa-oo siya. Siya ang buhay ko at kapag nawala siya, wala na rin akong silbi.
Kumalabog ang puso ko nang bigla akong nasagasaan. Naramdaman ko ang sakit ng pagkakauntog ng ulo ko sa windshield ng kotse at ang pagtalsik ko sa kalsada. Naramdaman ko ang pagkalat ng dugo at napapikit na lang ako dahil nanlalabo ang mga mata ko. Why now? I have already made a decision. I'm ready to forget the past for her so why is this happening now? Why is the world so cruel to us?
I opened my eyes and I saw a woman standing beside me. My brows furrowed when she started to cry. "Oh God! You're alive, Ice! Salamat sa Diyos!" Patuloy siyang umiiyak habang yakap ako.
She then looked at me. "Are you okay? May masakit ba? Tell me. How are you feeli—"
"Who... are you?"
Natigilan siya. Pati ang pagbagsak ng luha niya ay napatigil. Napatingin ako sa pinto nang biglang may pumasok na doktor.
"D-doc... bakit hindi ako nakikilala ng sarili kong anak?" may takot sa boses niya.
"He's suffering from amnesia, Mrs. Collins. Hindi ko masasabi kung babalik pa ang mga alaala niya pero mukhang matatagalan."
Habang lumilipas ang araw ay nagiging maayos ako. My mother was helping me. Hindi ako komportable sa kanya dahil hindi ko alam kung anong klaseng anak ako noong may alaala pa ako.
She took me to Spain. She said that I should get well first because there was a woman waiting for me. Hindi na niya sinabi ang pangalan pero hindi naman ako interesado.
Bumalik siya sa Pilipinas dahil may kailangan siyang tulungan. Nasasanay na ako sa Spain at sinasanay ko ang sarili kong mag-isa.
I'm fine to be alone but why is my heart sad?
There were times that I was suddenly crying for no apparent reason. Ang bigat bigat ng puso ko.
Kinuha ko ang kwintas na ang pendat ay singsing. Hindi ko alam kung kaninong singsing 'to kaya ginawa ko na lang na pendant. I want to wear it but I chose to wear the necklace that mom gave me. Sinabi niya kasi na siya ang nagbigay nito.
Ibinalik ko ang kwintas sa bulsa ng jeans ko at naghanda para sa pagpasok sa train. Nang bumukas 'yon ay pumasok na ako at nanatili akong nakatayo dahil wala namang bakanteng upuan.
I don't know but... my heart was beating too fast. Parang hindi normal, nakakatakot dahil parang lalabas na ito.
I looked at the girl who's looking at me. "Have we met before?" Did she understand me? O dapat ko siyang kausapin sa ibang lenggwahe?
"You seem familiar to me," pagpapatuloy ko.
She shook her head. "T-this is the first time I saw you..." she said in a low voice.
Pagbukas ng pinto ay lumabas siya kaya lumabas na rin ako. I feel bad for her. Sobrang lungkot ng mga mata niya.
I glanced at my wrist watch. I have a date with someone. I met her last week and she seemed nice.
Nagulat ako nang hinawakan ng babae ang braso ko. "What, miss?" seryosong tanong ko.
"Can I... Can I hug you?"
My brows wiggled. Hindi pa ako nakakasagot ay niyakap na niya ako. Biglang kumirot ang puso ko. Ito na naman 'yung pakiramdam na nalulungkot ako sa hindi malamang dahilan.
"Why are you looking at me like that if you don't know me? Why did you hug a stranger?" I seriously asked her. Maybe she's just depressed? Baka kailangan niya ng kausap.
But I'm busy.
"Y-you... you look like my husband."
Natigilan ako sa sinabi niya. Gusto kong matawa dahil sa rason niya. Niyakap niya ako dahil lang kamukha ko ang asawa niya.
"Where is he?"
"I l-let him go..."
"You let him go? But it seems like you're still in love with him," I said.
She nodded. "Y-yes."
Hinawakan ko ang balikat niya. "I'm sorry, miss. I have a lot of things to do. I hope you get better soon." Binitawan ko siya at naglakad na palayo.
Mabilis akong tumakbo dahil late na ako sa usapan namin ng ka-date ko pero napatigil ako nang biglang sumakit ang ulo ko. Sobrang sakit. Napahawak ako rito.
"That was great... what's your name?" I asked her.
"I'm... Chayenne Hope Levisay."
"I like you, Chayenne... and if liking you is a crime, I deserve death penalty."
"Let's say that he killed someone... but he already paid for his sin. 6 years... He was imprisoned for 6 years. Wasn't that enough?"
"It's not a try. I want you to call it a relationship. This is our relationship, Yen... and I will never let you go."
"Baby... I love you."
"Just by seeing you makes me happy. Kahit wala kang ginagawa, Yen... masaya na ako. As long as you're with me, I'm happy."
"From now on, I'm your husband... But I'll marry you someday... when things are no longer complicated."
"And from now on, you are my wife. I love you, Mrs. Damian."
Napadilat ako at mabilis ang bawat paghinga. Nararamdaman ko ang butil ng pawis kong tumutulo sa sentido ko.
That ring. She was wearing the ring. Muli kong inilibot ang paningin ko para hanapin siya pero hindi ko na siya nakita. Nagsimula akong tumakbo para hanapin siya.
Bakit ko siya nakalimutan? Why didn't I recognize her?
Napasigaw ako nang malakas dahil hindi ko na siya makita. Takbo lang ako nang takbo at kusa na lang akong dinala ng mga paa ko sa Formentera.
"Yen..." I whispered when I saw her. Naglalakad siya sa dalampasigan. Malayo sa akin. Hinahangin ang buhok niya. Nasasabik ako sa kanya.
Mabilis akong tumakbo. I can't wait to hug her. Tangina, kinalimutan ko siya!
"Yen!" Mabilis ko siyang niyakap mula sa kanyang likuran. "Baby, I'm sorry. I'm sorry..." May nagbabadyang luha sa mga mata ko.
"I-Ice?"
Hinarap niya ako. Pinagmasdan ko ang mukha niya at hinaplos ang pisngi niya. "D-do you recognize me?"
"Baby, I'm sorry. I'm sorry I left you." Niyakap ko ulit siya at narinig ko ang mahinang paghikbi niya.
Tinulak niya ako. "Yen, I'm so—"
"Why did you comeback? Ice, okay ka na! Maayos ka na!"
"Yen, I'm okay when I'm with you. Ayokong lumayo sa'yo. Ikaw lang ang kailangan ko." Sinubukan kong lumapit sa kanya.
"No, Ice. I'm causing you pai—"
"I love you..." I held her hand. "Baby, you're not hurting me. Please let's go back together. I love you. Please let's end the chase," mahinahong sambit ko.
Pinunasan niya ang mga luha niya. "I don't want to torture your feelings everytime you see me. I don't want to hurt you. If I do that, I'd be tormented... and I don't want to live like that. Stop pretending that you're okay, Ice..." She sobbed.
"Kahit nawala ang mga alaala ko, Yen... ikaw ang hinahanap ng puso ko. You're not a burden to me, you are my happiness. You're not torturing my feelings, baby. Please, Yen... bumalik ka na sa akin. Mahal kita... hanggang ngayon." Niyakap ko siya.
"A-are you sure you're okay?" she asked.
"Baby, as long as you're with me, I'm okay. For me, you are not Raymond Levisay's daughter... you are my wife, my life, my everything... you are Chayenne Hope Levisay... not his daughter."
Humiwalay siya sa akin at tumitig sa mga mata ko.
"I love you..." She cried. "I'm sorry for everything, Ice. Hanggang ngayon, mahal na mahal pa rin kita!" Lumakas ang pag-iyak niya.
I wiped away her tears. "Let's get out from the past, baby. From now on, it's just about you and me." Hinila ko ang bewang niya palapit sa akin at hinalikan siya. Naramdaman ko ang pagyakap niya sa akin.
Yen, you are not hurting me, you are healing me.
Tumigil ako at pinagmasdan siya. "Would you want to marry me? To forget the past and to start a new life with me?" I asked.
Nakangiti siyang tumango. "Let's get married... for real."
I couldn't help but smile. I wiped her tears again. God, I love her so much.
For me, she's like the wind. Even if I couldn't see her, even if I was not with her... I could still feel her. I could still feel her presence. Whenever I remember the wind, whenever I feel the wind... the only person I remember was Chayenne. She always enters my mind.
I was not satisfied with wiping away her tears so I embraced her, I embraced my wind. She's the wind that could possibly be embraced.. and she is my life. My everything.
End.