I could hear the unfamiliar voices of the people around me. I could hear them but I was too weak to open my eyes. My body aches.
"Charges to 200J! Clear!"
"Clear!"
But those voices were gradually fading. Para bang lumalayo ako sa kanila. All I could feel was pain. Hindi ko na nagawang idilat ang mga mata ko.
"How could you yell at her? How could you say those words to her? Just how could you?"
"I didn't mean to say those fucking—"
"Fucking? Watch your words. I'll slit that tongue of yours if I heard that again. I'm warning you."
"I didn't mean to say those words. I was just mad. I was angry. I couldn't control myself..."
"Was? Hindi ka na galit sa kanya ngayon?"
Matagal bago sumagot ang isang malalim na boses.
"I'm... I'm mad."
"Did I hear you right? Come to me, you deserve to be beate—"
"I'm mad at myself, Mom... I am damn mad at myself because I hurt her. Because I am a jerk."
Hindi nakasagot si Mrs. Alexandra. Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko. Pinagmasdan ko ang kwartong ito at agad na nanlaki ang mga mata ni Mrs. Alexandra nang makita ako.
"She's awake!"
Agad na napatingin sa akin si Ice at mabilis na lumapit sa akin.
He held my hand. "A-are you okay?"
Tumingin ulit ako sa paligid. Alam kong nasa ospital ako pero nagtataka ako kung bakit siya nandito. The last time we talked, he was mad. Sinabi niyang sana hindi na lang ako nabuhay.
"Tatawag ako ng doctor," mabilis na sambit ni Mrs. Alexandra.
"Yen, please... look at me."
Tumingin ako sa bintana. I don't want to see his face anymore. I'm done with him. Sobra niya akong sinaktan at hinding-hindi ko siya mapapatawad.
"Yen—"
"Yen!" Napatingin ako sa pinto nang marinig ang boses ni Ethan. Mabilis siyang lumapit sa akin kaya tinanggal ko ang pagkakahawak ni Ice sa kamay ko.
"Ethan, I want to be alone with you. Please tell this person to leave because I don't want to see him anymore and I don't need him," I said.
He looked at him. "Did you hear that, Mr. Damian? Please leave," kalmadong sambit ni Ethan.
Hindi ko tinitignan si Ice pero alam kong tumingin siya sa akin. "Yen, we need to talk—"
"Ethan, tell him that I'm done with him. Tell him that he's just a burden... tell him to get out of my life," I coldly said.
Natahimik sila pareho. Namuo ang mga luha sa mga mata ko pero ayoko nang umiyak. Pagod na pagod na ako sa lahat.
Maya-maya lang ay lumabas na siya. Inilapag ni Ethan ang mga prutas na dala niya sa table at umupo sa upuan sa tabi ko.
Dumating ang doktor para tignan ang kalagayan ko at nang sinabi na maayos na ako at kailangan ko na lang ng pahinga ay lumabas na sila.
I faced Ethan. I know he's worried about me. Kitang-kita 'yon sa mga mata niya kahit hindi na niya sabihin.
"I'm okay, Ethan... I'm really okay." I smiled at him.
Napahinga siya nang maluwag. "Why did you do that? I heard you stabbed yourself. Don't do that again, Yen."
Bigla kong naalala ang nangyari. I also remembered Ice's worried face when I hurt myself. Bakit ganoon ang mukha niya? I thought he never had feelings for me? Ano iyon, awa lang kayo sinalo niya ako?
"Anong araw ba ngayon?" pag-iiba ko sa usapan.
"You've slept for one week, Yen."
Nanlaki ang mga mata ko. "I-it's my..." Hindi ko natapos ang sasabihin.
"It's your birthday. Today is September 29," he said.
Hindi ako nakapagsalita. Nagising ako sa mismong araw ng birthday ko. Hindi ako makapaniwala na isang linggo akong walang malay. Kaya pala gutom na gutom ako.
"We'll celebrate your day later. Kaya mo na ba?" tanong niya pero hindi ako nakasagot.
I heard him earlier. I heard him that he's not mad at me anymore... pero hindi niyon maaalis ang mga galit ko sa kanya. Iniwan niya ako kung kailan kailangan ko siya.
"I don't want to celebrate my birthday. Gusto kong magpahinga," sambit ko.
"Alright. I'll just bring Benj, Shana and Jerome here. Pupunta rin ang Daddy mo mamaya, Yen..."
"Ayoko. Ayokong tumanggap ng bisita. If you don't mind, please leave me alone. I want to be alone," seryosong sambit ko.
Ilang sandali bago siya sumagot. "I'll do what you want. Sasabihin ko sa kanila na huwag nang pumunta..." Naramdaman kong inayos niya ang kumot sa katawan ko.
"Happy birthday, Yen..."
Bumagsak ang luha ko nang lumabas na siya. I don't want to celebrate my birthday because I suddenly remembered... I don't deserve to be happy.
I killed someone so I don't deserve any happiness in the world. Dapat kong pagsisihan ito habang buhay.
Nakatulog ako at tumingin ako sa wall cock dito sa ospital. It's 10 pm. Today is just my birthday, hindi naman espesyal. I can still celebrate my birthday next year... o baka hindi na talaga.
Pumikit ako. Maya-maya lang ay naramdaman kong may umupo sa upuan sa gilid ko. I was about to open my eyes but I stopped when I heard his familiar voice.
"I'd never gone with the wind
Just let it flow...
Let it take me where it wants to go
'Til you opened the door
and there's so much more..." Mabilis na tumibok ang puso ko nang hinaplos niya ang buhok ko.
Mahina lang ang boses niya. Parang kinakanta niya lang iyon sa hangin.
"I'd never seen it before
I was trying to fly but I couldn't find wings
but you came along and you changed everything..." He held my hand.
"You lift my feet off the ground,
spin me around...
You make me crazier, crazier
Feels like I'm falling and I
am lost in your eyes,
you make me crazier, crazier, crazier..."
Tumigil siya sa pagkanta. Ramdam na ramdam ko pa rin ang malakas na tibok ng puso ko.
"Happy birthday, baby..." he whispered. My heart doubled its beat.
Parang biglang nagwala ang puso ko.
"I'm sorry for leaving you alone. I'm sorry for everything. I'm sorry for lying that I never loved you... the truth is... I never stopped loving you."
"I didn't know what to do, Yen. Pagkatapos kong malaman ang lahat, para akong mababaliw. Sobrang galit ako nang bumalik ako rito... galit na galit ako sa'yo. But when I saw your blood, when you were about to die... my angers were replaced by fear. I was terrified."
"And that day, I've realized that I can't afford to lose you. Masaktan na ako, madurog na ako, mawala na ako... maligtas ka lang."
Pinigilan ko ang bawat luha. Ayokong umiyak sa harap niya. Ayoko nang maging mahina. Kahit ano pang sabihin niya ay hindi ko na siya mapapatawad.
"From now on, I'll forget everything. I'll start my life with you. Sa'yo lang. Ikaw lang ang kailangan ko. Aalisin ko lahat ng galit... basta dito ka lang sa'kin."
Naramdaman ko ang paglapit niya sa akin. He kissed my forehead. "Happy birthday..." he whispered and left.
Bumagsak ang luha ko nang binuksan ko ang mga mata ko. Unti-unti akong humagulgol. I was craving for his explanation but he didn't say it! Gusto kong malaman ang dahilan! Ayoko nang paghingi lang ng tawad.
Why did he leave me that day? When I was asking for his help? When my mom tried to kill me?
Huli na ang lahat para sa paghingi niya ng tawad dahil hindi ko na siya mapapatawad pa. Tapos na sa amin ang lahat. Binubura ko na siya sa mundo ko.
Biglang bumukas ang mga ilaw at nakita ko na lang ang pagsabog ng confetti. "HAPPY BIRTHDAY, CHAYENNE!"
Lahat kami ay natigilan dahil nagulat ako at nagulat din sila dahil sa naabutan nilang itsura ko. I was crying.
"Yen!" Agad silang lumapit sa akin.
Mas lalo akong napahagulgol dahil nandito sila sa tabi ko. Benj, Shana, Jerome, Ethan and Dad. They were all here.
"Bakit ka umiiyak? Birthday mo!" si Jerome.
"Sweetheart, what's wrong?" si Daddy at tumabi sa akin.
"W-wala... I just thought you wouldn't come," pagsisinungaling ko.
We celebrated my birthday. Pinipigilan kong sumaya dahil hindi ako nararapat sumaya dahil sa kasalanan ko. Ayokong magsaya habang si Nanay Sefa na inosente ay nasa kulungan.
Wala akong karapatan sumaya.
Paulit-ulit nila akong binabati kaya ngumiti na lang ako sa kanila. Nang umalis sila ay nagpaiwan si Ethan. He wants to talk to me.
"Are you happy?" tanong niya.
Gusto kong sagutin ng totoo ang tanong niya. Ayokong magsinungaling sa kanya dahil napakabait niyang tao.
"Oo... salamat, Ethan," I said.
Ngumiti siya. "Hindi kita hahayaang mag-isa sa birthday mo, Yen. I'll always be with you... hanggang kailan mo gustuhin."
Sana talaga siya na lang ang minahal ko. Napakatanga ko dahil nagmahal ako ng gago.
Makalipas ang ilang araw ay nadischarge na ako. Hindi pa ako makapagtrabaho dahil hindi ako pinagtatrabaho ni Daddy. Gusto niyang magpahinga muna ako.
Hindi rin naman ako makakapagtrabaho dahil halata pa ang tahi sa gilid ko. I'm sure it will leave a scar because the wound was deep but I don't care anymore.
Hindi pa 'to sapat para sa pagbabayad ko sa kasalanan ko. Kung pwede ko lang patayin ang sarili ko ay ginawa ko na pero naiisip ko pa rin ang huling pabor sa akin ni Hale.
Siya na lang ang tanging dahilan kaya ako nagpapatuloy.
Pumunta ako sa Azure Company para dumalaw pero ang naabutan ko ay ang pag-uusap ni Margaux at Ice. Napabuntong-hininga ako at lalabas na sana ng kwarto pero mabilis na hinawakan ni Ice ang palapulsuhan ko.
"Yen, let's ta—"
"It's Ms. Levisay, Mr. Damian," I coldly said.
Saglit siyang natahimik. Natanggal ang pagkakahawak niya sa akin nang may nagtanggal no'n.
"Leave her alone, Chayenne," sambit ni Margaux.
"Ms. Sy—"
"I am your girlfriend, Ice!" malakas na sigaw ni Margaux at nagulat ako dahil sa sinabi niya.
"You kissed me, right? Ikaw ang nauna! You wanted me that's why you kissed me! Panagutan mo ang halik na 'yon, Ice!"
"What the fuck are you babbling—"
"Ano, si Chayenne na naman?! Ako ang hinalikan mo pero si Chayenne pa rin ang gusto mo?!" sigaw niya.
I want to laugh because she looks like a martyr.
"I kissed you, yes! But fuck, you're not my girlfriend."
"Ice, I love yo—" Nagulat ako nang hinigit ni Margaux ang kwelyo ni Ice para halikan pero malakas siyang tinulak ni Ice.
Nanlaki ang mga mata ko nang tumalsik si Margaux kaya mabilis ko siyang nilapitan para tulungang makatayo. "Are you ok—"
"You fucking bitch!" Mabilis niyang hinawakan ang buhok ko kaya napasigaw ako dahil sa sakit.
"Margaux!" sigaw ni Ice. "Bitch, let go of her!"
Mas hinigpitan ni Margaux ang pagkakahawak sa buhok ko kaya mas lumakas ang pagsigaw ko. Sa inis ko ay sinubukan kong hablutin ang buhok niya at naabot ko naman. Mahigpit kong hinawakan 'yon kaya napasigaw din siya.
"Enough!" sigaw ni Ice.
Naramdaman ko na lang na hindi na ako sinasabunutan ni Margaux. Napatingin ako kay Ice at napakunot ang noo ko nang makitang hawak na niya ang dalawang kamay ni Margaux.
"This is cheating! Let go of my hands!" si Margaux.
Muli akong napatingin sa kanya at binitawan ko na siya. "I don't care if you are his girlfriend. Wala akong pakialam sa inyong dalawa kaya angkinin mo siya hanggang gusto mo! Gaga 'to!" sigaw ko at mabilis na kinuha ang bag ko sa lapag at lumabas.
Narinig ko pa ang pagsigaw ni Ice ng pangalan ko pero hindi ko na siya nilingon. Mabilis ang bawat paghinga ko. Sumakay ako sa elevator para pumunta sa rooftop dahil kailangan ko ng hangin.
Tumaas ang dugo ko sa Margaux na 'yon. Wala naman akong pakialam kung angkinin niya si Ice dahil tapos na kami. Wala na si Ice sa buhay ko.
Pagdating ko sa rooftop ay malakas akong sumigaw para ilabas ang galit ko. Sobrang bilis pa rin ng paghinga ko.
When I finally calmed, I took a deep breath. I was about to leave the rooftop when someone showed up in front of me.
"Yen—"
"I don't want to talk to you," mabilis kong sambit.
"Yen, please. Let's talk." Hinawakan niya ang kamay ko kaya mabilis ko siyang sinampal.
"Ayaw na kitang makausap!" malakas kong sigaw at nilagpasan siya.
"Yen... please..." Namuo na naman ang mga luha sa mga mata ko nang maramdaman kong niyakap niya ako mula sa aking likuran.
Agad ko siyang hinarap at pinaghahampas siya. Masyado niya akong pinapahirapan. I want to forget him! Pero paano ko 'yon magagawa kung ganito siya?
"Alam mo, gago ka!" umiiyak kong sambit habang hinahampas siya. "Gago ka, Ice!"
"Paano mo nagagawang makipag-usap pa rin sa akin pagkatapos mo akong iwanan? Pagkatapos mong sabihin ang mga masasakit na salita na 'yon?! Sobrang sama mo!" sigaw ko at muli siyang hinampas.
"I was calling you but you weren't asnwering me! I was hopeless! I was helpless! My friend died and I was depressed but you weren't there! I was terrified to death but you weren't there! My child died but you weren't there! I was asking for help but you didn't come!" Humagulgol ako.
Nakita ko ang gulat sa mga mata niya dahil sa mga sinabi ko.
"Y-your child?"
"YES! We had a child! Pero namatay siya! Namatay siya dahil wala ka! Dahil hindi mo sinagot ang mga tawag ko!" Muli ko siyang sinampal dahil sa galit ko.
Namula ang mga mata niya at may mga nagbabadyang luha pero wala akong pakialam. Kasalanan niya ang lahat.
"My mom tried to kill me but you didn't save me! You didn't answer my calls! I was alone... you left me when I was asking you for help! I almost died!" Napatigil ako. "... and you weren't there for me, Ice..." Humina ang boses ko sa huling sinabi.
Napayuko siya. Alam kong umiiyak na siya. Nag-iiyakan lang kami pareho.
"You left me when I needed you the most so please! Get the hell out of my lif—"
"Your father..." Nakayuko pa rin siya. "Your biological father, Chayenne..." He looked at me.
May mga luha sa pisngi niya kaya nanikip ang dibdib ko.
"He raped my sister... and my mother..."
Pagkatapos niyang sabihin 'yon ay mahina siyang humikbi.
Napaatras ako. Hindi ko alam ang sinasabi niya. Naguguluhan ako. A-ano bang nangyayari sa kanya?
"Hudson Levisay is not your biological father! The man you killed... he was your father..."
Nanghina ang mga tuhod ko kaya napaupo ako. Natulala ako. Parang tumigil na sa pagtibok ang puso ko.
"T-that's absurd, Ice... s-stop joking—"
"I really hoped it was just a joke, Yen! Pero tangina... my sister committed suicide because your father made her life a living hell! Kagaya ng kapatid mo! Araw-araw... oras-oras siyang ginagahasa ng demonyo mong tatay!Putangina!" Natulala na lang ako. Alam kong sinuntok niya ang pader dito sa rooftop pero natulala na ako.
Paulit-ulit niyang sinuntok 'yon pero hindi na ako nakagalaw. Para bang nasaksak ulit ako.... pero mas masakit ang nararamdaman ko ngayon.
"After ruining my mom's life... he targeted my sister's life! Your father was a demon, Yen! At galit na galit ako sa'yo dahil ikaw ang anak ng taong sumira sa buhay ng pamilya ko!"
I looked at him. Dumudugo na ang kamao niya pero wala siyang pakialam.
Hindi ako nakapagsalita. Bumabagsak lang ang luha ko.
"But you know what's killing me?" Pagod siyang tumingin sa akin. "Nahihirapan akong kalimutan ka kaya nakikita ko na lang 'yung sarili ko na minamahal ka. It's hard to forget you, Yen... kahit na ang sakit sakit."
Napahagulgol ako nang malakas. Iniisip ko pa lang kung gaano kasakit ang lahat para sa kanya ay parang gusto ko nang patayin ang sarili ko.
Napayuko ako habang humahagulgol. Para na talaga akong pinapatay ngayon. He's hurt. He's in pain. Sa aming dalawa, siya ang mas nasasaktan. My father ruined his life.
Namatay ang kapatid niya at ginahasa ang nanay niya... hindi ko alam kung paano niya kinaya ang lahat ng 'yon sa pag-alam na ako ang anak ng taong bumaboy sa kapatid at ina niya.
I... I shouldn't have been born.
Isang hayop ang tatay ko... isang demonyo ang tatay ko.
He raped Ice's sister, Ice's mother... and my sister.
My father was a rapist... and I was the one who killed him.