Mabilis akong lumabas, ni hindi na ako nakapagpaalam sa kanila. Nagising ang galit ko so I should avoid him because I don't want to curse him. I want to control my anger. I want to control myself so I left them.
Mabilis ang bawat paglalakad ko. Tuloy-tuloy ang pagpunas ko sa mga luha ko hanggang sa nakarating ako sa parking lot. I was about to open my car's door but someone grabbed my wrist.
"Bitiwan mo ako!" sigaw ko sa kanya pero hindi niya ginawa. Mas lalo niyang hinigpitan iyon.
"I won't let you go, Chayenne..." he coldly said. Puno ng galit ang boses niya.
"Why? Bakit ayaw mo? Diyan ka naman magaling 'di ba?!" I yelled.
Seryoso lang ang mukha niya at halos durugin na niya ang palapulsuhan ko. Nasasaktan ako nang sobra. Pisikal at emosyonal.
"I'm not going to let you go because I'll make your life a living hell."
Napatitig ako sa mga asul niyang mata. Puno iyon ng galit. Natigilan ako sa pagpupumiglas dahil sa sinabi niya. Pakiramdam ko ay tinusok ang puso ko dahil sa mga salita niya.
Bumagsak ang luha ko.
"I... did no anything bad to you. You were the one who hurt me, Ice..." I whispered in pain.
Mas hinigpitan niya ang pagkakahawak sa palapulsuhan ko. "Want to know something?"
Hindi ako nakapagsalita. Hindi ko na alam ang sasabihin ko. Ni hindi ko alam kung bakit siya nagkakaganito.
"I never loved you, Chayenne. Even a bit. Never."
Nanghina ako. Muntik na akong mapaupo pero dahil hawak niya ako ay nagawa kong ibalanse ang katawan ko. Literal na kumirot ang puso ko. Napahawak ako sa dibdib ko gamit ang isang kamay.
Tumango-tango ako. "Really?" I chuckled. Patuloy na bumabagsak ang luha ko. "Why don't you just kill me, Ice? Why are you torturing me? Why are you doing this to me?!" Lumakas ang boses ko at malakas siyang tinulak kaya nabitawan niya ako.
I couldn't control myself. Narinig ko na lang ang isang tunog nang malakas na sampal ng palad ko sa pisngi niya. Napakalakas... kahit ang palad ko ay nasaktan dahil sa ginawa ko sa kanya.
"You don't need to make my life a living hell because I've been living in hell since the day you left me! You don't have to hurt me with your words because I was already hurt when you left me without even saying goodbye!" malakas kong sigaw sa kanya.
"Why did you comeback? Para saktan ako? Hindi na kailangan, Ice... matagal na akong durog, matagal na akong nasasaktan at habang buhay kong dadalhin ang sakit na 'to..." Tumigil ako at seryosong tinignan ang mga mata niya.
"I want you gone... without any traces. Without saying goodbye again. I want you gone and never comeback again. I want you gone for the rest of my life," the last thing I said and went in my car.
Mabilis kong pinaharurot ang kotse ko. Humahagulgol ako habang walang habas na nagmamaneho. Siya 'yung nang-iwan. Siya 'yung umalis. Siya 'yung hindi tumupad sa mga pangako. Siya 'yung nanakit pero bakit parang ayos lang ang lahat sa kanya? Bakit gusto niya pa rin akong saktan?
What the hell did I do to him?
Muntikan na akong mabangga pero agad akong pumreno. Gulat na gulat ako. Napatingin ako sa paligid. Napakunot ang noo ko dahil ang daming tao. Itinabi ko sa gilid ang kotse at tinanggal ang seatbelt ko.
Pagbaba ko ay agad kong narinig ang pamilyar na tunog. Namuo na naman ang mga luha sa mga mata ko. Lahat ng tao ay nakatingin sa isang banda ng mga lalaki.
I bit my lower as I walked.
"I watched from a distance as you
made life your own..."
Binasa ko ang labi ko nang papalapit ako nang papalapit sa banda. Naninikip ang dibdib ko dahil sa kantang ito.
"Every sky was your own kind of blue
and I wanted to know how that would feel
and you made it so real
You showed me something that I couldn't see
You opened my eyes
and you made me believe..."
Napatigil ako sa paghakbang at napayuko. Gumalaw ang mga balikat ko dahil sa mahinang paghikbi.
"You lift my feet off the ground,
spin me around
You make me crazier, crazier
Feels like I'm falling and I
am lost in your eyes,
you make me crazier, crazier, crazier..."
I covered my mouth as my crying got louder. Para akong mababaliw sa kakaisip kung bakit ganoon si Ice... totoo ba ang sinabi niya? That he never loved me?
He never loved me while I was truly loving him? Kahit kaunti, walang naramdamang pagkagusto? Kahit sandaling oras, wala?
All I wanted was to be loved but I was always crying in the end.
I wanted to be loved by my sister and when she finally loved me... she died.
I wanted to be loved by my mother but in the end... she died without giving me the love I wanted to feel.
And I thought Ice loved me but it was just an act. Walang totoo...
Napatingin ako sa gilid ko nang may nag tap ng likod ko. Mabilis kong pinahid ang mga luha ko nang makita si Ethan.
"W-what are you doing here?" gulat na sambit ko.
"I followed you here. Do you want to stay here? I'll be with you so you don't have to feel alone," he said.
Seryoso ko siyang tinignan. "Or do you want to go home? I'll take you ho—"
"Can you hug me?" mabilis kong singit.
Hindi agad siya nakasagot pero maya-maya ay niyakap niya ako. I closed my eyes. Pinakiramdaman ko ang yakap niya. This was what I wanted... Someone's hug.
Hinagod niya ang likod ko. "It's okay to cry, Yen. I'll be your shoulder today and... as long as you want," he whispered.
Hindi ako sumagot. Niyakap ko lang siya habang nakapikit ako. Masyado na akong pagod para umiyak. Sa ngayon, isang tao lang ang gusto ko – 'yung taong dadamay sa akin. I was alone for a year.
Ethan left without saying goodbye but he cameback and explained everything to me even though we're not really close but the one I loved... he left me without saying goodbye and now that he's back... he didn't give me an explanation. Ang tanging narinig ko lang sa kanya ay galit.
"Thank you," mahinang sabi ko nang gumabi na. Nasa rooftop kami ng bahay. Our bodies were embraced by the wind.
"Do you feel better now?" he asked and looked at me.
I nodded. "Yeah, thanks to you, Ethan. I'm sorry for causing you trouble."
"Huh? Hindi naman. I insisted. I wanted to be with you today," he said.
Mapait akong ngumiti at tumingin sa mga bituin. Nagagalit ako sa sarili ko. Simula nang namatay si Hale ay galit na galit ako sa sarili ko. Hindi ko makakalimutan na nakapatay ako ng tao pero hanggang ngayon ay hindi ko pa rin iyon pinagbabayaran sa kulungan.
Ang huling pagbisita ko kay Nanay Sefa ay sinabi niyang kalimutan ko na siya at huwag na akong dadalaw sa kanya ulit. Sinabi niyang kalimutan ko na ang nakaraan, sinabi niyang umusad na ako at patawarin ko na ang sarili ko pero hindi ko magawa.
Dinalaw ko pa siya ng ilang beses pero hindi na niya tinanggap ang bisita ko.
I killed someone... pero wala ako sa kulungan.
"Ethan..." I whispered.
"Hmm?" he hummed.
"Don't court me," I straightly said. Hindi niya ako deserve. Masyado siyang perpekto para sa akin.
"What?"
Hinarap ko siya at seryoso siyang tinignan. "Huwag mong sayangin ang oras mo sa akin, Ethan. You're kind. Maraming magkakagusto sa'yo... pero hindi ako isa sa kanila."
Natahimik siya pero maya-maya ay hinaplos niya ang buhok ko. "It's okay if I'm not going to be your final stop... I can just be a station you can pass by, Yen. I can be your shoulder to cry on. I just want to make you happy even if you don't like me and after that... if you find the man you really like... You can leave this station and start a new ride with him." He smiled.
Namuo ang mga luha sa mata ko. Ethan is really a nice person. Bakit hindi na lang siya ang minahal ko? Bakit palagi akong dumidikit sa mga taong sinasaktan lang ako? Why am I so stupid?
"You'll be hurt, Ethan..."
"I know. You don't like me but I still want to make you happy. You're broke. You're alone. Papasayahin kita at kapag sumaya ka na... pwede na kitang pakawalan."
Napayuko ako. Pinahid ko ang luhang bumagsak mula sa mata ko. Sana kapag napasaya niya ako, siya na ang gusto ko.
Kinabukasan ay tinawagan ako ni Benj na pumunta sa trabaho. I know, I should apologize for my behavior yesterday.
Naligo ako at nagbihis. I was wearing a fitted jeans and red long sleeve polo. Nakatuck-in iyon sa jeans ko. I took my red tacones altos and wore it. Pagkatapos ay itinali ko ng ponytail ang buhok ko at lumabas na.
Tahimik akong nagmamaneho. Alam kong kahit anong iwas ko kay Ice ay makikita ko pa rin siya. He's a chairman. Mayaman at bigating tao kaya alam kong magtatagpo ang mga landas namin pero sana, sana naman... 'wag na akong masaktan kapag nakikita ko siya.
O sana naman umalis na lang ulit siya. Doon siya magaling, e.
Pagdating ko sa building ay nakita ko nga siya. Katabi niya si Margaux. Nandoon din si Ethan.
Naglakad ako palapit kay Benj. "Benj... I'm sorry for leaving like that yesterday," sambit ko.
"Next week is your birthday, Yen. Anong plano mo?" tanong niya kaya napakunot ang noo ko.
Next week is my birthday? I forgot. Sa dami nang iniisip ko ay nakalimutan ko nang birthday ko next week.
"Nakalimutan mo 'no?" aniya kaya tumango ako.
Napatingin ako sa gilid ko nang may umakbay sa akin. "Soya lang, Yen. Kami bahala sa birthday mo, hindi kami mawawala." Kumindat si Jerome.
Napangiti ako. "Promise, Yen!" si Shana.
"Oo nga pala, si Margaux. Siya na ang bagong secretary ni Mr. Damian." Lumapit si Benj sa kanila.
Bakit pa kailangang sabihin dito?
"Anong connect nila sa atin?" tanong ko.
"Huh? Hindi mo ba alam? Mr. Damian bought this building last week. Siya na ang may-ari nito. Bukod sa Damian Entertainment, pagmamay-ari na rin niya itong Azure Company."
Nanlaki ang mga mata ko at dahan-dahang napatingin kay Ice na seryosong nakatingin sa akin. He's now the owner of this building?
Nakita ko ang pagngisi ni Margaux. "Sir, you have a meeting later. Let's go to your office now," she said.
"Yeah... let's go." Inayos niya ang suit na suot niya at lumabas. Sumunod naman sa kanya si Margaux.
Hinarap ako ni Ethan. "Are you okay?" tanong niya kaya wala sa sariling napatango ako.
"I... I'll just get some air." Tinalikuran ko na sila. Naglalakad lang akong tulala.
Bakit si Margaux pa ang kinuha niyang secretary? Maraming iba kaya bakit si Margaux pa?
Napatigil ako sa harap ng opisina ng owner ng building na ito. Glass ang wall kaya nakikita ko ang nangyayari sa loob. Ice and Margaux were talking. Nagsasalita lang si Margaux habang nakatingin sa mga papeles, nakahalukipkip at nakatingin naman si Ice sa kanya.
Bumilis ang tibok ng puso ko nang tumingin sa akin si Ice at nanlaki ang mga mata ko nang hinigit niya ang batok ni Margaux at walang pagdadalawang-isip na hinalikan ito.
Napaatras ako dahil sa nakita ko. Napahawak ako sa puso ko.
Ice was looking at me as he kissed Margaux's lips. Hindi ako nakagalaw. Naestatwa na ako sa kinatatayuan ko.
Nakita ko ang pagpulupot ni Margaux ng dalawa niyang kamay sa leeg ni Ice para mas lalong palalimin ang halik.
Hindi ko na kinaya. Mabilis akong tumakbo palabas ng kumpanya.
Nasa parking lot ang kotse ko pero dire-diretso lang akong tumakbo habang umuulan nang malakas. Basang-basa ako pero wala akong pakialam.
Ang sakit. Ang sakit sakit ng nakita ko.
Mahal ko pa ba siya? Siguro, oo. Hindi ako masasaktan kung wala na akong nararamdaman para sa kanya.
DAMN IT! Ano bang nagawa ko para ganituhin niya ako?!
Takbo lang ako nang takbo hanggang sa may humigit ng bewang ko at doon ko lang napagtanto na muntik na akong masagasaan. Sobrang bilis nang tibok ng puso ko dahil sa kaba.
Dahan-dahan kong tinignan ang nagligtas sa akin at nanghina ako nang makita ko ang asul niyang mga mata.
We're both soaked. Malakas ang kabog ng didib ko habang nakikipagtitigan sa kanya.
"I told you... I'd make your life a living hell. You still love me, Chayenne. You're hurt," he whispered.
Nanghihina ako. Hindi na ako makapalag. Gusto ko siyang saktan pero wala akong lakas.
"Bitawan mo ako..." Halos hangin na lang na lumabas sa bibig ko.
"No—"
"LET ME GO, YOU DEMON!" Malakas ko siyang tinulak.
"Ako pa ang demonyo?" seryosong tanong niya. "Ako pa?!"
Napaatras ako dahil sa lakas nang pagsigaw niya. Natatakot akong baka saktan niya ako dahil kung makatingin siya sa akin ay parang papatayin niya ako.
"I shouldn't have met you, Chayenne! You're a burden! You're disgusting! Pinandidirian kita!"
Natulala ako dahil sa mga masasakit na salitang nasabi niya. Nakita ko ang pamumula ng mga mata niya pati na ang pag-igting ng panga niya.
"Your mom was right... you shouldn't have been born," mahinang sinambit niya habang seryosong nakatingin sa akin.
Tuloy-tuloy sa pag-agos ang luha ko. He's torturing me, he's killing me... he's hurting me again.
"B-bakit, Ice?" Pumiyok ako. Nakaramdam ako nang matinding awa sa sarili ko.
Napahilamos siya sa mukha niya gamit ang dalawang palad. I know he's crying, too... pero sa mga oras na 'to... ako ang mas nasasaktan lalo na dahil sa mga sinasabi niya sa akin.
"Holdap 'to!"
Wala na akong emosyon nang may biglang humostage sa akin. May nakatutok na kutsilyo sa bewang ko pero wala nang kaba sa puso ko... puro sakit na lang ang nararamdaman nito.
"Kilala kita... Ikaw si Hope." Tumawa ang lalaki.
"Let go of her," mariing sambit ni Ice.
"Ibigay niyo sa akin ang kailangan ko! Mayaman ang babaeng 'to!" sigaw ng lalaki.
"I said let go of her!" malakas na siyaw ni Ice at lalapit sana pero natigilan siya nang bigla kong hinawakan ang kamay ng lalaki at ibinaon ang kutsilyo na hawak niya sa bewang ko.
Nakita kong nanlaki ang mga mata ni Ice. Tama kayo ni Mommy... sana sa una pa lang, namatay na ako.
"YEN!" Agad niya akong sinalo nang bumagsak ako.
Narinig ko ang mga pulis na hinuhuli ang lalaki pero ang pokus ng mga mata ko ay si Ice. Dahan-dahan kong hinaplos ang bewang ko at tinignan ang kamay kong puno ng dugo.
"L-let's just continue with our different paths for now. A-ayoko nang... makita ka."