នៅក្នុងបន្ទប់ដ៏ធំទូលាយមួយ កាយមនុស្សពីរនាក់កំពុងតែគេងអោបរឹតគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួតក្នុងរាងកាយអាក្រាត ។
« បងទៅជាមួយអូនទេ?? » នាងក្រមុំស្រដីឡើងទៅកាន់សង្សារបណ្ដូលចិត្ត
« ប៉ារបស់អូនមិនថាអីទេ?? » នាងក្រមុំងើបក្រវីក្បាលតិចៗ
« សឺត!! » នាយថើបថ្ងាសនាងបន្តិចសឹមផ្ដួលនាងក្រមុំអោយដួលទៅលើពូកដោយមានរាងកាយនាយតាមទ្រោបពីលើ
« អ្ហឹម...! អាស៎ៗៗ »
[ SKIP ]
បន្ទាប់ពីទៅជួបសង្សាររួចហើយ នាងក៏ត្រគប់មកភូមិគ្រឹះនាយសង្ហារវិញដូចធម្មតា ក៏ស្រាប់តែឃើញថេយ៉ុងកំពុងអង្គុយនៅសាឡុងកាន់អាល្អិតក្នុងដៃ ។
~អ្ហឹម~~អឹប~~អ៊ួកៗ អ៊ួក
« អ្នកនាងយ៉ាងមិចហើយ?? »
« មិនឃើញទេឬថាកំពុងតែក្អួត , ចេះសួរទៅកើត »
« សូមទោសផង តើអ្នកនាងកើតអីឬ?ឈឺឬ? »
« ហ្អឹកៗ...ហ្អឹក អឹក » មិនបានចម្លើយពីមាត់ស្រក្រមុំនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញនាងបែរជាយំទៅវិញ
« អ្នកនាងកើតអីឬ??ហេតុអីក៏យំ?? »
« អឺគឺ... ខ្ញ-ខ្ញុំមានកូន!! » នាងក្រមុំនិយាយទាំងរដាក់រដុបទៅរកថេយ៉ុង
« អ្នកណាជាប៉ាក្មេង?? »
« គឺជុង... ជាប៉ារបស់ក្មេង » ថេយ៉ុងគ្រាន់តែឮចម្លើយចេញពីមាត់នាងក្រមុំថានាយជាប៉ារបស់ក្មេងនេះ បេះដូងប្រែជាធ្លាក់បន្ទុកលែងដំណើរការប្រែជាស្ងៀមធឹងមួយរំពេច
« ឯងឃើញស្នាមើលក.ថ្ងៃមុនរបស់ខ្ញុំហើយត្រូវទេ??? ខ្ញុំមិនចង់លាក់បាំងឯងទៀតទេ ជុងនឹងខ្ញុំ ពួកយើងបានទាក់ទងគ្នាដោយលួចលាក់ ព្រោះខ្លាចឯងដឹងទើបខ្ញុំនិងគេ..... »
« ឯងដោះលែងគេអោយខ្ញុំវិញមក ឯងក៏ដឹងថាពួកយើងនៅស្រលាញ់គ្នា ហើយម្យ៉ាងក្មេងក៏ត្រូវការឪពុក » នាងក្រមុំតបហាក់អង្វរក.កាយតូចដែលកំពុងតែអោបថេវ៉ុងនៅក្នុងរង្វង់ដៃនៅឡើយ ។ ត្រូវហើយនាងនិយាយត្រូវណាស់ ក្មេងគេត្រូវការឪពុក គេត្រូវការគ្រួសារមួយដែលកក់ក្ដៅ មិនមែនព្រោះតែខ្លួនទេឬ??ដែលធ្វើអោយពួកគេមិនបានរស់នៅជួបជុំគ្នា!! តែចុះបើគេលែងនាយ ថេវ៉ុនគិតយ៉ាងមិច??
« ឯងចាកចេញពីគេទៅ ខ្ញុំសូមអង្វរឯងណា.... » ដោយឃើញថេយ៉ុងនៅតែបន្តឈរស្ងៀមទ្រឹង នាងក៏តបឡើងទៀត
« ចំណែកឯកូន ខ្ញុំនឹងមើលថែគេអោយបានល្អ ខ្ញុំនឹងធ្វើជាម៉ាក់របស់គេ ទោះបីជាគេមិនមែនជាកូនខ្ញុំបង្កើតក៏ខ្ញុំនៅតែស្រលាញ់គេ ឯងកុំបារម្ភអី » នាងក្រមុំពោលឡើងហាក់ដាក់សម្ពាធអោយថេយ៉ុងកាន់តែពិបាកតានតឹនក្នុងចិត្ត មុននឹងសម្លឹងមើលអាល្អិតដែលកំពុងតែបិទភ្នែកកើយស្មាគេសំងំស្ងៀមៗ
« ខ្ញុំ... » កាយតូចលើកដៃអង្អែលខ្នងអាល្អិតថើរៗមិនដឹងសម្រេចចិត្តបែបណា
[ SKIP ]
នៅក្នុងបន្ទប់ដ៏ធំទូលាយមួយមានតែថេយ៉ុងនឹងអាល្អិតតូចប៉ុណ្នោះ
« Appa សូមទោសណា៎ សឺត!! » ថេយ៉ុងអោនមុខទៅថើបអាល្អិតដែលកំពុងតែគេងលើពូកសម្លឹងមករកខ្លួនធ្វើភ្នែកភ្លឹសៗ គេមិនអាចយកអាល្អិតនេះទៅបានទេ គេត្រូវតែនៅជាមួយប៉ានឹងម៉ាក់ថ្មីរបស់គេ ចំណែកខ្លួនមកពីកន្លែងណាត្រូវទៅកន្លែងនោះវិញ ។ ថេយ៉ុងបានរៀបចំឥវ៉ាន់ខ្លួនរួចរាល់ហើយ គេយកតែអាវរបស់គេប៉ុណ្នោះ ចំណែកឯរបស់ផ្សេងដែលនាយនឹងលោកស្រីចនទិញអោយ គេមិនបានយកទៅនោះទេ
ហ្អា~~ហ្អាៗៗ~ សម្លេអាល្អិតស្រែកយំក៏ឮឡើងក្រោយមិនឃើញវត្តមានថេយ៉ុងឈរអោយគេឃើញ
« ឈប់យំទៅ Appaនៅទីនេះទេ » កាយតូចដែលបម្រុងនឹងដើរចេញជាមួយនឹងកាបូបកាន់នឹងដៃក្រោយឮសម្លេងគេស្រែកខ្លួនក៏មិនដាច់ចិត្តទើបព្រមដើរត្រឡប់មករកគេវិញ សឹមលើកគេមកអោប ។ បានបន្តិចអាល្អិតតូចក៏បាត់យំកាយតូចទម្លាក់គេលើពូកទន់ៗយឺតក៏ឃើញថាគេកំពុងតែបិទភ្នែក
« ខ្ញុំអរគុណហើយដែលឯងដោះលែងគេអោយខ្ញុំ » នាងក្រមុំដែលនៅឈរច្រកទ្វារក្រោយឃើញថេយ៉ុងដើរមកកៀក នាងក៏តបឡើង ថេយ៉ុងមិនតបរួចក៏ដើរចាកចេញទៅបាត់ ។
~~ហ្អា~ហ្អាៗៗៗ~~
« ល្មមឈប់យំហើយថ្លង់ណាស់!! » នាងក្រមុំដើរចូលទៅខាងក្នុងគំហ៊កអោយអាល្អិតដែលមានអាយុហៀបនឹងបួនខែ ដោយនៅតែបន្តយំ នាងក៏លើកបីគេឡើងហាក់ដូចជាម្ដាយដែលកំពុងតែបីកូនយ៉ាងចឹង ។
« កុំយំអីក្មេងតូចយើងជាម៉ាក់របស់ឯងហើយ.... »
~ហ្អា~~ហ្អាៗៗ....
« ថ្លង់ណាស់! គិតថាយើងចង់ធ្វើជាម៉ែឯងឬយ៉ាងមិច!??! ដេកទីនេះហើយ តែហ៊ានរើប្រយ័ត្នធ្លាក់ស្លាប់ លែងបានជួបប៉ាឯងទៅ » នាងក្រមុំតបឡើងទាំងគម្រាមអាល្អិត ថេវ៉ុនគ្រាន់តែឮនាងនិយាយពីប៉ារបស់ខ្លួនគេក៏ប្រែជាមុីងមាំងឈប់យំគិតតែពីធ្វើភ្នែកក្រឡេបក្រឡាប់ចុះឡើងមើលទៅនាងក្រមុំ
« ហ៊ានតែមាត់នឹងត្រូវមិនខាន!! » នាងថាហើយក៏ដើរចុះទៅខាងក្រោមបាត់ដោយទុកអោយអាល្អិតនៅខាងលើបន្ទប់តែម្នាក់ឯង ។
« Aww ថេយ៍ »
« បងស្រី ហ្អឹក!!ហ្អឹក!!ហ្អឹម... » ថេយ៉ុងអោបអ្នកជាបងស្រី ធ្វើអោយនាងភាំងបន្តិច នេះគេកើតអីទៀតហើយ ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះឃើញតែពិបាកចិត្តរហូត
« អ្នកណាធ្វើអីថេយ៍ឬ?? » នាងក្រមុំអង្អែលខ្នងប្អូនថើរៗ
« ខ្ញុំល្ងង់ណាស់ត្រូវទេ ហ្អឹម!?? » គេសួរអ្នកជាបងតិចៗ គេប្រហែលជាមនុស្សល្ងង់ហើយមើលទៅ មិចក៏មើលមិនដឹងថាពួកគេទាំងពីរនៅស្រលាញ់គ្នា ដឹងហើយក៏ហួសពេលចឹងឬ...??
« អ្នកណាថា?? ថេយ៍របស់បងឆ្លាតស្អាតសឹងអី បើមានអ្នកណាថាថេយ៍ល្ងង់ ម្នាក់នោះទេដែលល្ងង់មិនដឹងអីពិតប្រាកដ »
« បងស្រីកុហកខ្ញុំ... អឹក៎ ហ្អឹម!! »
« ហេតុអីថេយ៍និយាយបែបនេះ?? អ្នកណាថាអីថេយ៍ឬ?? »
« ហ្អឹក ខ្ញុំលែងលះនឹងគេហើយ អឹក ហ្អឹម!! » កាន់តែនិយាយ នឹករលឹក ទឹកភ្នែកកាន់តែស្រក់ប្រណាំងមក ព្រោះតែធ្វើចិត្តមិនទាន់បាន គេសុខចិត្តចាកចេញពីទីនោះដោយមិនចាំការអនុញ្ញាតឃើញមុខនាយនិយាយពាក្យលាជាលើកចុងក្រោយព្រោះអ្វី?? គឺព្រោះតែខ្លាចថាគេនឹងត្រូវឈឺចាប់ មិនព្រមលែងគេទៅវិញទេ ។ គេពិតជាអត្មានិយមណាស់ត្រូវទេ ដែលមិនចង់ដោះលែងនាយអោយទៅរកមនុស្សដែលគេស្រលាញ់???!
« ហេ-ហេតុអី?? គេព្រមឬ?? » នាងក្រមុំផ្ទួនសំណួរឡើងទាំងរដាក់រដុប មិនយល់ ហេតុអីក៏ត្រូវលែងលះ?? ចុះថេវ៉ុនគិតយ៉ាងមិច??!
« គេមានសង្សារហើយ ពួកគេនៅស្រលាញ់គ្នា, នាងសុំអោយខ្ញុំដោះលែងគេ នាងមានកូនជាមួយគេ អឹក៎!!! »
« ថេយ៍តាំងស្មារតីឡើង » ដោយឃើញអ្នកជាប្អូនបង្ហូរទឹកភ្នែកអោយសស្រាក់ស្រែកខ្លាំងៗ ជេហីឃើញហើយពិបាកទ្រាំមើលនឹងភ្នែកជាខ្លាំង ទើបនិយាយតបដើម្បីអង្រួនស្មារតីគេមកវិញ
« អឹក៎...ៗ ហ្អឹកៗៗ ខ្ញុំសូមទោស »
« ថេយ៍មិនបានខុសទេ ឈប់យំទៅ បងភ័យណាស់ » កាយក្រមុំជេហីតបឡើងស្លន់ស្លោរ សភាពប្អូនគេពេលនេះមិនខុសពីមនុស្សបាក់ទឹកចិត្តប៉ុន្មានទេ
« ចាំបងនាំឯងទៅបន្ទប់ចុះ » នាងក្រមុំថាហើយក៏នាំកាយតូចច្រឡឹងឡើងទៅបន្ទប់ ។ ថេយ៉ុងបោះជំហានដើរឡើងមួយទាំងចិត្តមិនចង់ ជេហីគ្រាហ៍ថេយ៉ុងប្រៀបដូចជាគ្រាហ៍ក្មេងយ៉ាងចឹង គេមានញុំាបាយឬអត់ មិចក៏ស្រាលម្លេះ?? នេះ សូម្បីតែគេជាមនុស្សស្រីក៏យ៉ាងណាមិនស្រាលដូចថេយ៍ដែរ ។
——————
រងចាំភាគបន្ត........