« លោកភ្ញាក់ហើយឬ?? » នាងក្រមុំងើយកមកនិយាយជាមួយនាយដែលខ្លួនកំពុងតែស្ថិតនៅកៀកកើយនឹងទ្រូងហាប់ណែន
« នេះ! នាងកំពុងធ្វើអី?? » ជុងហ្គុកហាក់ស្លន់ស្លោរមួយរំពេចក្រោយឃើញកាយក្រមុំនៅស្អិតនឹងខ្លួនថែមទាំងគ្មានសម្លៀកបំពាក់ទាំងពីរនាក់ទៀតផង ។
« កំពុងតែធ្វើអីឬ?? ប្ដីសម្លាញ់...!!! » នាងក្រមុំតបឡើងស្របពេលនឹងម្រាមដៃចង្អុលកំពុងតែអូសវាសពាសពេញទ្រូងនាយសង្ហារ
« នេះ នាងថយចេញទៅ » ក្រោយឮប្រយោគនាងហៅខ្លួនជាប្ដីភ្លាម ជុងហ្គុករហ័សធុញនាងចេញភ្លែត ទាញកន្សែកដែលនៅក្បែរនោះងើបឈរអស់កម្ពស់រុំវាមកជាប់នឹងចង្កេះ
« នាងគ្មានសិទ្ធិហៅខ្ញុំថាជា ប្ដី ទេ » នាយស្រែកសម្លុតខ្លាំងៗទៅកាន់ជូលីដែលកំពុងអង្គុយអោបភួយត្រឹមទ្រូង
« ហេតុអីអូនគ្មានសិទ្ធ ខ្លួនប្រាណអូនជារបស់បងហើយ »
~គ្រាំង~~
« ឆឹស!! »
« បងប្រុស ទៅវិញចុះ » ថេយ៉ុងថាចប់ក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងរកតែចេននិយាយអ្វីសួរអ្វីមិនទាន់
« ម៉ាក់ ហ្អឹក...ហ្អឹក...ហ្អឹម!! » ថេយ៉ុងត្រដាងដៃអោបអ្នកជាម្ដាយ ធ្វើអោយគាត់ហាក់ភាំងស្រឡាំងកាំងនឹងមានចម្ងល់ ហេតុអីក៏គេយំបែបនេះ??
« ថេយ៍ កើតអី?? ឈប់យំទៅ ហ្អឹម! » លោកស្រីគីមនិយាយលួងកាយច្រឡឹងយកដៃគោះខ្នងគេតិចៗ
« កូនសុំទៅបន្ទប់សិនហើយ » ថេយ៉ុងលាដៃចេញពីកាយរបស់អ្នកជាម្ដាយ វាសទឹកភ្នែកចេញបន្តិចសឹមតបឡើង
« កូននេះកើតអីអញ្ចេះ?? » លោកស្រីគីមតាមសម្លឹងមើលអ្នកជាកូនរហូតដល់គេឡើងទៅរកបន្ទប់បាត់ស្រមោល
« ជេហី »
« ចាស៎ ម៉ាក់ » នាងក្រមុំដែលទើបតែដើរចេញពីផ្ទះបាយតបឡើង
« មើលប្អូនឯងផង មិញគេយំ ឥឡូវគេនៅក្នុងបន្ទប់ឯណោះ »
« ថេយ៍យំឬ?? » នាងក្រមុំផ្ទួនសំណួរឡើងមកសឹងមិនជឿ មានរឿងអីមិចក៏យំទៅកើត??
« អឹម , ម៉ាក់ទៅផ្សារហើយ មើលគេផង »
« ចាស៎ » ចប់សម្ដី លោកស្រីគីមក៏ដើរចេញទៅខាងក្រៅ
~~ង៉ា~ង៉ាៗៗ~
« ថេវ៉ុនរបស់Appa Appaមកហើយឈប់យំទៅ » កំពុងតែពិបាកចិត្តស្រាប់ផង មកឃើញអាល្អិតស្រែកយំទៀតវាហាក់បីដូចជាយកភ្នំមកសង្កត់ទ្រូងយ៉ាងអញ្ចឹង ។ ថេយ៉ុងរហ័សដើរទៅឆុងដោះគោអោយអាល្អិតប្រហែលជាគេឃ្លានហើយ តែនៅពេលដែលដាក់ចូលមាត់គេតែងតែងាកមុខចេញរហូត
~ង៉ា~~ង៉ាៗៗ~
« ជុប៎!!!ឈប់យំទៅណាកូនណា៎ » ថេយ៉ុងលើកបីអាល្អិតថើបរលាក់នឹងដៃនិយាយលួងគេតិចៗ ធ្វើអោយថេវ៉ុនប្រែជាស្ងាត់ ទើបថេយ៉ុងស៊កដៃវាសដំណក់ទឹកថ្លាៗដែលនៅជាប់ផែនថ្ពាល់របស់អាល្អិតចេញដើម្បីអោយស្រឡះមុខមាត់ បើសិនជាអាល្អិតនេះមិនបាត់យំទេ ច្បាស់ណាស់គេប្រាកដជាយំតាមក្មេងម្នាក់នេះមិនខាន ។
ក្រឡែកមកមើលនាយសង្ហារដែលទើបនឹងដើរចេញពីបន្ទប់ឯណេះវិញ ក៏ដើរសម្ដៅចុះមកខាងក្រោមដើម្បីមករកកាយតូចព្រោះថាខ្លួនមិនបានឃើញវត្តមានគេនៅខាងក្នុងបន្ទប់ទេ សង្ស័យតែនៅផ្ទះបាយហើយមើលទៅ!!!
« អ្នកប្រុស »
« មានការអីឬ?? ថេយ៉ុងនៅឯណា?? »
« គឺអ្នកប្រុសថេយ៍ប្រាប់ថា គាត់ទៅផ្ទះម៉ាក់គាត់វិញហើយ »
« ហើយពេលណាមកវិញ?? »
« ខ្ញុំមិនដឹងទេ អ្នកប្រុសថេយ៍មិនបានប្រាប់ »
« ឆាប់រៀបចំបាយទៅ »
« ចាស៎ អ្នកប្រុស » ចប់សម្ដីមីនអាក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះបាយដើម្បីរៀបចំបាយអោយនាយចៅហ្វាយ ។
« Morning បងសម្លាញ់...!!! »នាងក្រមុំដើរចុះមកដល់ខាងក្រោម ជុងហ្គុកក្រោយឮសម្លេងនាងភ្លាមខ្លួនក៏ប្រែជាឈប់ជំហានភ្លែតសឹមងាកមើលមកនាងទាំងក្ដីមិនពេញចិត្ត ហ៊ានហៅគេថាបងសម្លាញ់ពេញៗមាត់ទាំងមិនខ្លាចរអា ចុះបើមីនអាឮនាងគិតយ៉ាងមិច??។នាងក្រមុំអោបដើមដៃនាយ តែត្រូវនាយក្រវាសចេញយ៉ាងរហ័ស
« ជុប៎!!!អូនមកញុំាអាហារពេលព្រឹកជាមួយបងណា៎ » នាងក្រមុំមិនខ្វល់នឹងអាកប្បកិរិយារបស់នាយឡើយ ផ្ទុះទៅវិញនាងមានតែហ៊ានលោរមុខទៅថើបថ្ពាល់គេមួយដង្ហើមទៀតផង
« មីនអា៎!!យកអាហារអោយខ្ញុំដល់បន្ទប់ » នាយថាហើយក៏ដើរឡើងទៅខាងលើបាត់
« ហឹស!! ស្អប់ខ្ពើមដល់ថ្នាក់នេះឬ??! , ខ្ញុំចាំតែអោយលោកឈឺចាប់នឹងស្ដាយក្រោយប៉ុណ្នោះ » នាងក្រមុំញញឹមពិលពុលសមចិត្តជាខ្លាំង
« ថេយ៍ ឯងញុំាបាយហើយនៅ?? »
« ខ្ញុំនៅទេ មិនទាន់ឃ្លាន » ថេយ៉ុងតបឡើងដោយមានអាល្អិតនៅក្នុងរង្វង់ដៃនៅឡើយ
« មិនឃ្លានក៏ត្រូវតែញុំាដែរ ចាំបងមើលថេវ៉ុនអោយចុះ » ជេហីបម្រុងរាដៃទៅយកនាយល្អិតពីដៃរបស់Appaរបស់គេ តែថេយ៉ុងបែរជាមិនព្រម
« ខ្ញុំអាចមើលគេបាន បងស្រីមិនអីទេ »
« តែ... »
« មិនអីទេ ថេវ៉ុនត្រូវការខ្ញុំមើលថែច្រើនជាង ខ្ញុំចង់នៅមើលគេវិញ »
« ឯងពិតជាក្បាលរឹងណាស់ ដឹងទេ, បើអ៊ីចឹងបងយកអោយឯងញុំាចុះ »
ថេយ៉ុងអង្គុយនឹងសាឡុងបីអាល្អិតដាក់លើភ្លៅគេមានអាយុបីខែហើយសុខភាពក៏ល្អកាយសម្បទាក៏មានគ្រប់ មានសម្បុរសម៉ត់បបូរមាត់សុីជម្ពូរស្ដើងតូចភ្នែកបើកធំៗសម្លឹងមើលកាយតូចដែលជាAppaព្រោះឥឡូវនេះគេមើលបានច្បាស់ហើយ ចឹងហើយគេត្រូវតែសម្លឹងមើលទម្រង់មុខនេះអោយយូរៗមុននឹងភ្ញោចស្នាមញញឹមតិចៗធ្វើអោយអ្នកដែលបានឃើញហាក់ត្រេកអរជាខ្លាំង
« ថេវ៉ុនញញឹមមករកAppaហើយ សឺត!!! » ថេយ៉ុងលោរមុខទៅថើបអាល្អិតតូចបន្តិចសឹមកាន់ដៃតូចៗរបស់គេ ថេវ៉ុនចាប់ម្រាមដៃកាយអ្នកជាAppaជាប់រួចក៏ញញឹមមកម្ដងទៀត ស្នាមញញឹមរបស់អាល្អិតហាក់ដូចជាកំពុងផ្សះផ្សាររបួសដែលនៅក្នុងចិត្តថេយ៉ុងមួយរំពេច ធ្វើអោយគេមានកម្លាំងចិត្តមកសារជាថ្មី ។
ជេហីដាក់ចាននំនៅលើតុសឹមអង្គុយក្បែរគេ ឃើញថេយ៉ុងកំពុងតែលេងដៃអាល្អិត ដោយឃើញគេសប្បាយញញឹមនឹងអាល្អិត ខ្លួនក៏មិនចង់សួរនាំរឿងគេពីព្រឹកមិញដែរ ព្រោះខ្លាចថាខ្លួននាំគេគិតច្រើនថានាងជម្រិតសួរទៀតទាំងដែលដឹងថាគេមិនដែលប្រាប់ខ្លួននូវរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេសូម្បីម្ដងអោយនាងស្ដាប់
ពន្លឺនៃព្រះអាទិត្យបានជះមកប៉ះនឹងផ្ទៃលំហប្រែជាក្ដៅបន្តិចម្ដងៗ ម៉ោង12ទៅហើយ ហើយវាក៏ជាពេលថ្ងៃត្រង់ផងដែរ កាយតូចនៅផ្ទះជាមួយអាល្អិតនឹងបងស្រីតាំងពីព្រឹករហូតដល់ម៉ោងអាហារថ្ងៃត្រង់ទៅហើយ ។ ថេយ៉ុងដាក់ថេវ៉ុនល្អិតទៅក្នុងរទេះយោលយោកឈើទូលាយមួយក្បែរសាឡុង អាល្អិតបិទភ្នែកគេងញញឹមទាំងលង់លក់ព្រោះក្មេងតែងតែគេងបញ្ចេញស្នាមញញឹមបែបនេះជារឿងធម្មតាទេ
« បងស្រីទៅណាឬ?? »
« ម៉ាក់ថាមិនមកផ្ទះវិញទេ ទើបបងយកអាហារទៅអោយម៉ាក់ពិសារ , ថេយ៍នៅចាំផ្ទះហើយ បងទៅតែមួយភ្លែតទេ » នាងក្រមុំតបហើយ ថេយ៉ុងក៏ងក់ក្បាលយល់ស្របតិចៗ ទើបនាងដើរចេញទៅ ចម្ងាយពីផ្សារនិងផ្ទះវាមិនឆ្ងាយទេ ដើរតែបន្តិចក៏ដល់មើលពីផ្ទះក៏ឃើញទំហំដ៏ធំនឹងបង្កៀកបង្កិតគ្នាដែរ
« ម៉ោង 12ថ្ងៃត្រង់ហើយ... » ថេយ៉ុងងាកមើលនាឡិកាព្យួរលើជញ្ចាំងពោលតិចៗម្នាក់ឯង ទាំងក្នុងចិត្តកំពុងរលឹកនឹកគិតដល់ជុងហ្គុក តើពេលនេះគេកំពុងតែធ្វើអី?? មានញុំាបាយហើយឬនៅ??ឬគេកំពុងតែនៅជាមួយស្រីម្នាក់នោះ??! ប្រហែលហើយ... ព្រោះគេមិនដែលទុកខ្លួនចោលយូរយ៉ាងនេះទេ ធម្មតាតែងមកតាមរហូតតែលើកនេះសូម្បីតែវត្តមានគេ សម្លេងទូរស័ព្ទក៏គ្មានដែរ
—————
រងចាំភាគបន្ត.....