"Θα σκάσετε?!!" φώναξε ο Στιβ με την ψιλή, γυναικεία του φωνή.
Η Άσλευ και ο Άρον είχαν μείνει με ανοιχτό στόμα να τους κοιτάζουν.
"Δεν το πιστεύω. Μπήκες εθνική?! Όχι, δεν γίνεται αυτό! Δεν γίνεται να μπήκες εσύ κι εγώ όχι!" άρχισε να σκούζει η Σαβάνα με την αντρική της φωνή.
"Πόσο καιρό έχει που είστε έτσι?" ρώτησε ο Άρον με ένα χαμόγελο.
Ο Στιβ μέσα από το γυναικείο του κορμί τον αγριοκοίταζε.
"Εσείς που το καταλάβατε???" φώναξε ο Στιβ και επικράτησε ησυχία.
"Πόσο το είχα ευχαριστηθεί όταν σε γρατζούνισα στο πρόσωπο και σου έβγαλα τα μαλλιά" μίλησε η Άσλευ και το βλέμμα του Στιβ είχε πέσει σοκαρισμένο πάνω της.
Η Σαβάνα με το στόμα της ανοιχτό.
"Δηλαδή... Εσύ ήσουν που με κόλλησες στον τοίχο εκείνη τη μέρα?" ρώτησε σοκαρισμένη τον Άρον.
"Τώρα καταλάβατε γιατί τα πηγαίνατε καλύτερα από εμάς? Γιατί είχαμε αλλάξει σώματα, όχι γιατί δεν ήμασταν καλοί" είπε η Άσλευ με σταυρωμένα χέρια.
"Και πώς αλλάξατε ξανά? Τι έγινε??"
"Αα.. Αυτό πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας"
"Δεν πήγατε καν στους αγώνες?" ρώτησε ο Άρον.
"Πώς να πηγαίναμε έτσι όπως είμαστε??" φώναξε η Σαβάνα.
Ο Άρον απευθύνθηκε στον Στιβ.
"Θυμάσαι στους αγώνες που το έπαιζες κάποιος? Δεν ήμουν στο σώμα μου τότε. Ήμουν στης Άσλευ"
["Μάρσαλ, τι λέει? Ήρθες να δεις και από κοντά την ήττα σου?"
"Ήττα είναι όταν αγωνίζεσαι και χάνεις. Από ότι βλέπεις εγώ δεν φοράω μαγιό. Οπότε μάλλον σου κάνω παραχώρηση"
"Τι μου κάνεις, παραχώρηση? Θες να πεις δηλαδή ότι αν αγωνιζόσουν, θα με περνούσες"
"Ναι"
"Τι ναι ρε καημένε? Που τον τελευταίο μήνα δεν μπορείς ούτε τα πόδια σου να χτυπήσεις σωστά. Τι έγινε Μάρσαλ? Αποφάσισες επιτέλους να δείξεις πόσο άχρηστος είσαι?"
"Είσαι πολύ κομπλεξικός αγοράκι μου. Αντί για να πας να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό, έρχεσαι και με μειώνεις για να νιώσεις σημαντικός, γιατί ξέρεις ότι είσαι ένα τίποτα"]
"Με την Άσλευ μιλούσες, όχι με μένα. Ήθελα πολύ να σου απαντήσω, αλλά κρατήθηκα"
Ο Στιβ με χαμηλωμένο κεφάλι να θυμάται όσα έγιναν. Δεν μπορούσε να το πιστέψει.
"Το θέμα είναι ότι μου έδωσαν το κλειδί για αυτό το δωμάτιο" είπε η Άσλευ που έβλεπε τις βαλίτσες τους.
"Μαζί μένατε?"
"Όχι βέβαια. Απλώς είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε τι περνάμε" απάντησε η Σαβάνα και τα δύο παιδιά μπορούσαν να καταλάβουν καλύτερα από τον καθένα.
Ξαφνικά η Σαβάνα και ο Στιβ τους κοίταξαν σοκαρισμένοι, πριν φωνάξουν.
"Ο καθρέφτης!!!"
***
Το δωμάτιο ήταν πλέον άδειο και είχαν πάρει από ένα κρεβάτι η Άσλευ με τον Άρον.
Η Σαβάνα και ο Στιβ πήραν τις βαλίτσες τους και έφυγαν για Σίδνεϊ. Πίσω στο SSU.
Η πρώτη ημέρα ήταν όλη δική τους.
Άρχισαν να εξερευνούν τα κτίρια και να μαθαίνουν που είναι τι.
Είχε παντού παιδιά με φόρμες της εθνικής. Στα γυμναστήρια, στις αίθουσες ψυχαγωγίας, στις βιβλιοθήκες, στα σαλόνια, στις αυλές, παντού.
Πήγαν για φαγητό και η τραπεζαρία ήταν ακόμα μεγαλύτερη από του SSU.
Πήραν από έναν δίσκο και έβαλαν ό,τι ήθελαν.
Βρήκαν ένα κενό τραπέζι και κάθισαν.
Κάποια παιδιά φορούσαν δικά τους ρούχα, ενώ κάποια άλλα που είχαν γυρίσει μόλις από προπόνηση, φορούσαν τις φόρμες τους.
"Αυτός δεν είναι ο Frank?" ρώτησε ο Άρον χαμηλόφωνα κοιτώντας παραδίπλα.
"Ωχ ναι" συμφώνησε η Άσλευ, για έναν αθλητή του SSU μεγαλύτερου έτους που είχε μπει στην εθνική πρόπερσι.
"Και η Anya" είδαν κι άλλη γνωστή.
"Γεια σας. Καινούριοι?" πλησίασαν μια κοπέλα και δύο αγόρια.
"Ναι"
"Μπορούμε να κάτσουμε μαζί σας?"
"Ναι, φυσικά.." άνοιξε την καρέκλα η Άσλευ και κάθισαν οι τρεις τους.
"Από που μας έρχεστε?"
"Εε.. Από το SSU"
"Κλασικά" γέλασαν τα τρία παιδιά, αφού είχαν συνηθίσει να βλέπουν αθλητές από εκεί.
"Είμαι η Evelyn. Από δω ο James και ο Michael" χαμογέλασαν οι νεαροί.
"Ashley και Aaron" μίλησε εκείνη.
"Και σε τι ειδικεύεστε?" ρώτησε ο Άρον.
Η κοπέλα με την λευκή φόρμα, γύρισε την πλάτη της και έδειξε το σήμα της φόρμας της.
NATIONAL TEAM OF AUSTRALIA🇦🇺
Figure Skating ⛸️
"Καλλιτεχνικό πατινάζ ε?" είπε χαμογελαστά η Άσλευ.
"Εσύ?"
"Εγώ είμαι στην ενόργανη"
"Α τέλεια!"
"Εσύ Άρον?" ρώτησε ο Michael που φορούσε μπλε φόρμα όπως κι εκείνος.
"Κλασική κολύμβηση" απάντησε και φάνηκαν ξαφνιασμένοι με ευχάριστο τρόπο.
"Τι?"
"Ο Michael είναι στην τεχνική" είπε η Evelyn.
"Εγώ είμαι στον στίβο. Επί κοντώ" είπε και ο James που φορούσε πράσινη φόρμα.
"Τέλεια"
"Πόσα χρόνια είστε εθνική?" ρώτησε η Άσλευ.
"Εγώ μπήκα τρίτη χρονιά φέτος και τα αγόρια δεύτερη" απάντησε η Evelyn και φάνηκαν έκπληκτοι.
"Αν θέλετε μπορούμε μετά την προπόνηση να πάμε για κανένα παιχνίδι ή για τίποτα χαλαρό.."
"Παιχνίδι?" αναρωτήθηκε ο Άρον.
"Έχουμε αίθουσα VR" απάντησε ο Michael και τα μάτια του Άρον έβγαλαν καρδούλες.
Έβαλαν τα γέλια.
"Αυτό δεν έπρεπε να το πεις. Τον βλέπω να αφήνει την προπόνηση και να κλείνεται εκεί μέσα όλη μέρα" σχολίασε η Άσλευ.
"Γνωρίζεστε από το SSU ε?"
"Ναι.. Βασικά, είμαστε μαζί"
"Ααα" ένα πονηρό χαμόγελο στο βλέμμα της.
"Τώρα θα πρέπει να ετοιμαστείτε για τους παγκόσμιους όμως. Δεν θα έχετε πολύ χρόνο μαζί"
"Ναι, το ξέρουμε. Είμαστε μαζί στο δωμάτιο βέβαια, αλλά..."
"Που θα γίνουν οι αγώνες σας?" ρώτησε η Evelyn και απάντησε πρώτος ο Άρον.
"Οι δικοί μου θα γίνουν στην Κίνα"
"Οι δικοί μου Γαλλία"
"Ωουυ... Κακό"
"Όνειρο ζωής είναι. Θα αντέξουμε"
"Σωστά" γέλασαν και άρχισαν να τρώνε.
***
Οι προπονήσεις για την προετοιμασία του παγκόσμιου πρωταθλήματος είχαν ξεκινήσει.
Είχαν ένα μήνα να τα δώσουν όλα για να μπορέσουν να στοχεύσουν στην δεκάδα.
Ο στόχος ήταν ψηλά. Αλλά αυτή τη φορά ήταν πιο κοντά από ποτέ.
Η εθνική ήταν ήδη μια τεράστια επιτυχία, όμως τώρα περίμεναν να δώσουν το 100% τους στους σημαντικότερους αγώνες της καριέρας τους.
Παγκόσμιους.
Με την Evelyn, τον Michael και τον James άρχισαν να βλέπονται στο φαγητό και έκαναν πολύ παρέα.
Τα δύο κορίτσια είχαν βρει κοινά στα αθλήματα τους, αλλά και στις ασχολίες τους.
Ο Άρον από την άλλη, ήταν σαν να είχε βρει σε δύο άτομα τον αντάξιο του Έρικ, του κολλητού του.
Με τον Έρικ μιλούσαν με μηνύματα όταν δεν είχαν προπονήσεις, όμως δεν ήταν το ίδιο.
Η Άσλευ γύρισε στο δωμάτιο από την προπόνηση της και κάλεσε με βιντεοκλήση τη Λία.
"Omg omg, Άσλευ!!" ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσε από τη Λία, όταν άνοιξε η κάμερα.
"Γεια σου Λίαα" γέλασε.
"Τι κάνεις, που είσαι?"
"Στο δωμάτιο, τελείωσα από προπόνηση. Τα κορίτσια που είναι?"
"Στο δωμάτιο, να τις φωνάξω?"
"Αν μπορείς"
"Περίμενε!" πήρε το κινητό μαζί της και χτύπησε την πόρτα των κοριτσιών.
"Α έλα Λία, τι ---"
"Η Άσλευ!" σήκωσε την οθόνη της και το τύμπανο της διαλύθηκε από τις τσιρίδες που ακολούθησαν.
"Χριστέ μου.." γελούσε η Άσλευ που έβλεπε τις κολλητές της να χοροπηδάνε σαν τρελές.
"Τι κάνεις, πώς περνάς? Πώς είναι εκεί?"
"Είναι μεγάλο το προπονητήριο? Πόση ώρα κάνετε προπόνηση? Τι τρώτε?"
"Πες τα όλα!!"
***
Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησαν για να πάνε προπόνηση.
Ξυπνούσαν ίδια ώρα και έφευγαν μαζί, μέχρι που χώριζαν οι δρόμοι τους όταν ήταν να μπει ο καθένας στο κτίριο του.
"Καλή προπόνηση μωρό μου" της έδωσε ένα φιλί στα χείλη.
"Τα λέμε μετά" του χαμογέλασε και έφυγε από την άλλη.
Αφού τελείωσε η προθέρμανση, άρχισαν όλοι την προπόνηση υπό την επίβλεψη του κυρίου Simons.
"Πολύ καλά Άσλευ. Cindy, πιο καλό κουτουπιέ" είπε στην αθλήτρια πάνω στη δοκό ισορροπίας.
"Έλα Άρον. Πάμε, πάμε, πάμε!" φώναζε ο Kevin Miller και ο Άρον ίσα που τον άκουγε μέσα από το νερό.
"Ωραία. Επόμενος" είπε και βούτηξε στο νερό ένας άλλος.
Η προπόνηση είχε τελειώσει και βρέθηκαν με τα παιδιά στο εστιατόριο.
Μιλούσαν και γελούσαν. Έδειχναν να περνάνε καλά και είχαν γίνει όλοι μια παρέα.
Αφού ξεκουράστηκαν στα δωμάτια τους, βρέθηκαν στην αίθουσα ψυχαγωγίας.
Ο Άρον φόρεσε το headset του VR και άρχισε να παίζει.
Η Άσλευ τον κορόιδευε γιατί φαινόταν σαν να χτυπάει τον αέρα.
"Βγάλε βίντεο, βγάλε βίντεο" ψιθύρισε ο Michael και η Άσλευ έβγαλε το κινητό της.
"Ε! Σας άκουσα. Άσλευ κανόνισε" γύρισε να την κοιτάξει στα τυφλά, αφού δεν έβλεπε που ήταν με αυτό το πράγμα στο κεφάλι του.
"Δεν είπαμε για σένα ρε" είπε η Άσλευ όσο τον βιντεοσκοπούσε.
"Ναι καλά. Αφού σας άκουσα. Έλα δω..." άρχισε να κάνει μικρά βήματα και να την ψάχνει με τα χέρια του, όσο εκείνη έσκυβε και του ξέφευγε.
Οι υπόλοιποι είχαν σκάσει στα γέλια.
"Αν το βγάλω, έχετε πεθάνει!"
***
Δύο εβδομάδες είχαν μείνει μέχρι τους αγώνες τους.
Σε μία εβδομάδα θα πετούσαν για την χώρα προορισμού, με σκοπό να μείνουν στο ξενοδοχείο και να κάνουν τις τελευταίες τους προπονήσεις εκεί.
Αυτό σήμαινε ότι είχαν στην διάθεση τους άλλη μια εβδομάδα μαζί.
Ήταν Σάββατο και ο Άρον με την Άσλευ έβαλαν μερικά πράγματα σε έναν σάκο και έφυγαν από το Nasel.
Πήγαν στο αεροδρόμιο της Μελβούρνης και πήραν την πτήση για Σίδνεϊ.
"Μήπως να πάρουμε να τους πούμε ότι πάμε?"
"Όχι ρε. Έτσι δεν θα είναι έκπληξη"
"Ναι, αλλά αν λείπουν?"
"Που? Για καφέ? Έλα τώρα, απόγευμα είναι ακόμα" συζητούσαν όσο πετούσαν με το αεροπλάνο.
Όταν προσγειώθηκαν πίσω στο Σίδνεϊ, πήραν τα πράγματα τους και μπήκαν στο λεωφορείο για το SSU.
"Αχ με έχει πιάσει η κοιλιά μου" είπε εκείνη.
"Γιατί μωρό μου?"
"Ε γιατί θα τους δούμε μετά από τόσες μέρες... Και γιατί πλησιάζουν και οι αγώνες..."
"Ολα καλά θα πάνε" της έδωσε ένα φιλάκι στο μέτωπο.
Όταν είδαν από μακριά το κτίριο του SSU, δημιουργήθηκε ένα παράξενο συναίσθημα.
Είχαν συνηθίσει τη νέα ζωή στο Nasel. Όμως τους έλειπαν οι φίλοι τους.
"Κι αν ο Έρικ είναι μαζί με τη Λία και κάνουν.....?" αναρωτήθηκε η Άσλευ και ο Άρον γέλασε.
"Θα χτυπήσουμε πόρτα βρε μωρό μου"
Περπάτησαν στους κοιτώνες και τους είδαν κάποια παιδιά που ήξεραν ότι είχαν μπει εθνική.
Τι έκαναν εδώ άραγε?
Μπήκαν στους κοιτώνες και ανέβηκαν στον δεύτερο όροφο.
"Έτοιμη?" την ρώτησε ψιθυριστά.
"Ετοιμη"
Χτύπησαν την πόρτα και περίμεναν.
Περίμεναν και περίμεναν και περίμεναν... Όμως τίποτα.
Κοιτάχτηκαν με απορία.
"Λες να λείπουν?"
"Ξαναχτύπα"
Ακούστηκε ένα τακ τακ τακ στην πόρτα και λίγα δευτερόλεπτα μετά, άνοιξε και είδαν μπροστά τους τον Έρικ με μισόκλειστα μάτια σαν κοιμισμένο.
"Τιι?" ρώτησε με κλειστά μάτια όσο είχε εμφανιστεί ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο του Άρον.
"Που 'σαι ρε παιχτούρα?!!" φώναξε και τον έκανε να τιναχτεί ολόκληρος.
Όταν είδε μπροστά του τον Άρον και την Άσλευ, άνοιξε το μάτι του σαν γαρίδα.
"Όχι ρε!" μίλησε σοκαρισμένος και ο Άρον του έκανε μια αγκαλιά.
"Όχι ρε! Τι λες τώρα ρε! Τρέλανε μας!!"
"Μμ.. Τι φωνάζετε?" μουρμούρισε η Λία από το κρεβάτι που κοιμόταν.
"Λίααααα!" έτρεξε μέσα στο δωμάτιο η Άσλευ και άρχισε να χοροπηδάει με τα γόνατα δίπλα της.
Το στόμα της άνοιξε έκπληκτο όταν την είδε μπροστά της μετά από τόσο καιρό και δεν μπορούσε να μιλήσει.
"Τι κάνετε εδώ???"
Αφού ξύπνησαν και ντύθηκαν, η Άσλευ πήγε να βρει τη Λούσι και τη Μέλοντι.
Όλοι μαζί πήραν ταξί και πήγαν στο γνωστό μπαράκι κοντά στο πανεπιστήμιο.
Ο Άρον περπατούσε με την Άσλευ χεράκι χεράκι.
"Αχ δεν το πιστεύω ότι πήρατε το αεροπλάνο για να έρθετε να μας δείτε!" μίλησε συγκινημένη η Λούσι.
"Καλησπέρα. Τι να σας φέρω?" ήρθε η σερβιτόρα και έδωσαν την παραγγελία τους.
"Πωω τι θυμήθηκα τώρα..." έκανε ο Έρικ.
"Τι ρε?"
"Ένα χρόνο πριν, δεν ήταν που μας έβγαλαν σηκωτούς από δω μέσα?"
"Ωω...." έκαναν όλοι όταν θυμήθηκαν.
"Πιο σιγά να τα λες αυτά" είπε η Λία που φοβήθηκε μη τους έδιωχναν ξανά και γέλασαν.
"Και όλα αυτά εξαιτίας σου!" είπε ο Έρικ στον κολλητό του.
"Όχι εξαιτίας μου! Εξαιτίας της Άσλευ!"
"Όχι εξαιτίας μου! Εξαιτίας του Joshua!"
"Ναι, σωστά.."
"Αντε τώρα μη θυμηθώ τι είχες κάνει!!"
["Καλησπέρα. Θα μας κάνεις τέσσερα κοκτέιλ σπέσιαλ, δύο βότκες cola και δύο gin tonic"]
"Που ήρθαν να παραγγείλουν και τη φιλούσε στον λαιμό λες και ήταν σπίτι τους!" είπε ο Άρον στην παρέα.
"Γιατί εσύ που με κοιτούσες υποτιμητικά?!"
"Καλά έκανα. Που πήγες στις τουαλέτες μαζί του!"
"Και by the way, ποτέ δεν μάθαμε τι έγινε εκεί μέσα" είπε η Μέλοντι με σηκωμένο φρύδι.
"Ούτε εγώ έμαθα" είπε ο Άρον σοβαρά και η ματιά του ενώθηκε με της Άσλευ.
Εκείνη ξεφύσηξε και άρχισε να τους διηγείται.
[Μπήκαν στη μία τουαλέτα και ο Τζόσουα άρχισε να τη φιλάει με πάθος.
Τα χέρια του έπιασαν τους γλουτούς της και την τράβηξε πάνω του.
"Σε θέλω" της είπε όταν με μια κίνηση έβγαλε τη μπλούζα του.
"Σταμάτα" τον έσπρωξε και εκείνος την κοίταξε γεμάτος ορμές.
"Τι έπαθες μωρό μου? Ελα" έπεσε πάλι πάνω της.
"Τζόσουα..." ένιωθε τα φιλιά του στον λαιμό της.
"Σταμάτα" τον έσπρωξε πάλι.
Κοίταξε στιγμιαία κάτω με ένα ξενερωμένο ύφος πριν σηκώσει το βλέμμα του και χτενίσει τα μαλλιά του.
"Τι είναι τώρα αυτό ρε Άσλευ?"
"Δεν θέλω. Δεν έχω όρεξη"
"Εσύ μου είπες να έρθω να σε βρω"
"Σου είπα ότι θα βγω με τις φίλες μου. Από μόνος σου ήρθες γιατί θες να γαμήσεις"
Έσκασε ένα σοβαρό χαμόγελο κοιτάζοντας τα γαλάζια της μάτια.
"Έγινε κάτι που δεν ξέρω?"
"Γιατί ψέματα λέω?... Γιατί βγήκες μαζί μας σήμερα Τζόσουα? Την αλήθεια" το ύφος της σοβαρό. Εκείνος σιωπηλός.
"Γιατί σου έλειψε το Cuba? Γιατί ήθελες να πιεις? Ή μήπως γιατί σου αρέσει η παρέα της Λούσι, της Μέλοντι και της Λία?"
"Τι στον πούτσο έπαθες ξαφνικά?"
"Θέλω να μου πεις την αλήθεια. Γιατί βγήκες μαζί μας σήμερα!!"
"Γιατί ήθελα να σε γαμήσω, εντάξει?!" φώναξαν και οι δύο και επικράτησε ησυχία.
Η Άσλευ κούνησε ελαφρά το κεφάλι της πάνω κάτω.
"Αυτό μου αρκεί" έσπρωξε απότομα την πόρτα της τουαλέτας και πήγε να φύγει, όταν γύρισε να τον κοιτάξει.
"Α και... Μη μου ξαναστείλεις" βγήκε από τις τουαλέτες και προσπέρασε βιαστική το τραπέζι τους, τη στιγμή που την είδαν οι φίλες της και απόρησαν]
"Α το γαμημένο ξεφτιλισμένο μπάσταρδο κωλοπαίδι!!" φώναξε ο Άρον νευριασμένος.
"Καλά έκανα και του έριξα μπούφλα"
"Γκουχ, γκουχ... Φάγαμε κι εμείς μερικές..." μουρμούρισε ο Έρικ.
"Και μετά σε είδα να βγαίνεις από την τουαλέτα και τον Τζόσουα να σε τραβάει" είπε η Λία.
"Ναι. Μου είπε να...."
["Ασε με!!"
"Τολμάς εσύ να μου λες τι θα κάνω??" την μίλησε πλέον θυμωμένος και την κοίταζε από ψηλά αφού την περνούσε ένα κεφάλι.
"Κοριτσάκι μου, δεν σου τα 'παν καλά. Εμένα δεν με έχει φτύσει καμία γκόμενα. Δεν θα αφήσω ένα τσουλάκι σαν εσένα να το κάνει"
"Άφησε με είπα!!" προσπάθησε να τραβήξει το χέρι της που της το έσφιγγε με δύναμη.
"Δεν σε ρώτησα αν έχεις όρεξη ή δεν έχεις. Όταν σφυράω, θα τρέχεις, το κατάλαβες? Και όταν σου ξαναστείλω, θα τρέξεις να σε γαμήσω, άκουσες τι είπα?!"
"Άφησε την αλλιώς αύριο θα βρίσκεσαι στα επείγοντα" άκουσε μια φωνή και είδε τον Άρον να στέκεται ψύχραιμος δίπλα στον Τζόσουα]
"Καλά, όταν σε είδα να σηκώνεσαι.. Λέω ωχ.. Θα μπλέξουμε τώρα" μίλησε ο Έρικ.
"Ήρθες και χώθηκες όμως μετά" τον κοίταξε ο Άρον.
"Αφού έτρωγες ξύλο ρε μαλάκα! Μόνο σου θα σε άφηνα?"
"Ποιος έτρωγε ξύλο ρε?!"
"Δεν ήρθαν και οι δύο οι φίλοι του?! Μη με τρελαίνεις!"
["Για πάμε πάλι" τον κοίταξε με ύφος και κατευθείαν άφησε το χέρι της με τις ματιές τους να παλεύουν από μόνες τους.
"Αυτό που άκουσες big boy. Θες να το επαναλάβω?" τα μέτωπα τους σχεδόν ενωμένα, αφού ο Τζόσουα ήταν λίγο πιο ψηλός από τον Άρον.
"Τράβα στη δουλίτσα σου γιατί θα μετανιώσεις πικρά που μπλέκεσαι στις υποθέσεις άλλων"
"Την κοπέλα τη ξέρω, οπότε θα κάνω ό,τι γουστάρω"
Η Άσλευ δεν πίστευε αυτό που έβλεπε.
"Αα κατάλαβα... Είσαι κι εσύ ένας από τους γαμιάδες της" ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματισμένο στη μούρη του Τζόσουα.
Το κεφάλι του Άρον γύρισε αργά και κοίταξε την Άσλευ στα μάτια γελώντας ελαφρά.
Η Άσλευ τον κοίταζε με απορία και αγωνία, τη στιγμή που η μπουνιά του καρφώθηκε στο μάτι του Τζόσουα κάνοντας τον να πάει βήματα πίσω.
Η Άσλευ ταράχτηκε και οι φίλοι του Τζόσουα έτρεξαν προς τα εκεί, όταν οι δυο τους άρχισαν να παίζουν ξύλο.
Φυσικά, ο Έρικ δεν άργησε να μπει στον χορό και πλέον ήταν τέσσερις εναντίον δύο.
Ο ιδιοκτήτης τους πέταξε όλους έξω και ο Τζόσουα με τον Άρον είχαν από τα περισσότερα χτυπήματα.
"Δικός μας είσαι εσύ? Άμα σε πετύχω έχεις πεθάνει!!" φώναξε ο Τζόσουα όσο οι φίλοι του τον τραβούσαν για να φύγουν.
"Χριστέ μου, πώς έγινε αυτό?? Γύρισα ξαφνικά και τους είδα να πλακώνονται" μίλησε αναστατωμένη η Λία, όσο ο Άρον σκούπιζε το αίμα από τα χείλη του.
"Είσαι καλά ρε?" ρώτησε ο Έρικ και προσπάθησε να τον κοιτάξει.
Ο Άρον τραβήχτηκε και κοίταξε την Άσλευ στα μάτια.
"Μια χαρά είμαι" την προσπέρασε και έφυγαν.
Η Άσλευ σοκαρισμένη, να στέκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο.
"Τι έγινε, θα μας πεις?? Σου έκανε κάτι ο Τζόσουα??"
"Κι αυτός τι φάση?? Τη μία σε κάνει ρεζίλι σε όλο το κολλέγιο και την άλλη παίζει ξύλο για χάρη σου?" μίλησαν οι δύο φίλες της]
"Και ας μη θυμηθώ καλύτερα, που μετά ήρθα να σε φροντίσω και μόνο που δεν με έδειρες κι εμένα!" φώναξε η Άσλευ στον Άρον.
"Χριστέ μου, τι σκατόπαιδο που ήσουν! Τώρα που το σκέφτομαι, τι σου βρήκα??'
"Νιάτα και ομορφιά" απάντησε εκείνος και η Άσλευ ξίνισε.
["Είσαι καλά?"
"Σε νοιάζει?"
"Γιατί το έκανες αυτό?"
"Έλα μου ντε. Τελικά δίκιο έχουν όσοι με λένε μαλάκα" οι ματιές τους ενωμένες, η δική του άγρια.
"Έφερα αυτά. Τα δανείστηκα από το ιατρείο"
"Μπορούσα να πάω και μόνος μου στο ιατρείο ξέρεις"
"Ναι, αλλά δεν πήγες"
"Τι θες ρε κοπέλα μου? Τη μία μπουγελώνεις μπροστά σε όλους ένα παιδί που σου πρόσφερε τριαντάφυλλο και την άλλη μου 'ρχεσαι με τις πρώτες βοήθειες?!" μίλησε επιθετικά.
"Εσύ χώθηκες τη στιγμή που μιλούσα, είσαι ηλίθιος?!" του φώναξε ξαφνικά.
"Από ότι φαίνεται ναι!!!" φώναξε πίσω.
[...]
"Αν σε πονέσω να μου πεις"
"Γιατί?? Για να το κάνεις πιο δυνατά??" της φώναξε κι αυτή σηκώθηκε όρθια.
"Ε είσαι....!"
"Ναι, τι είμαι?!" οι ματιές τους και πάλι καρφωμένες πριν επικρατήσει ησυχία.
Πέταξε το βαμβάκι στη μούρη του και σηκώθηκε να φύγει, όταν τη σταμάτησε η ήρεμη φωνή του.
"Γιατί έφυγες?"
Γύρισε και τον κοίταξε.
"Τι?"
"Δεν είχατε πάει μαζί στη τουαλέτα? Γιατί έφυγες και σε ακολούθησε?"
Η ανάσα της βαριά. Τα γαλάζια της μάτια να τον κοιτάνε από απόσταση.
"Εσύ γιατί με έσωσες?"]
"Το έχετε καταλάβει ότι αυτή ήταν η αρχή σας ε?" ρώτησε η Λούσι και γύρισαν να την κοιτάξουν.
"Ναι, οκευ. Η τρικλοποδιά στην τραπεζαρία ήταν η γνωριμία σας, αλλά μετά από αυτό με τον Τζόσουα έγιναν όλα. Τραυμάτισαν τον Άρον και ήρθατε πιο κοντά... Και από ότι μας έχετε πει, λίγο αργότερα αλλάξατε σώματα" συνέχισε, όμως και οι δύο κοιτάζονταν μουτρωμένα.
"Και πλέον δεν είστε όπως ήσασταν. Άλλαξες Άσλευ" είπε η Λία.
"Κι εσύ φίλε" τον κοίταξε ο Έρικ και τα πρόσωπα τους μαλάκωσαν.
Επικράτησε ησυχία για αρκετή ώρα όσο έφερναν στο μυαλό τους όλες τις κόντρες τους όταν πρωτογνωρίστηκαν.
"Συγγνώμη..." είπε πρώτος ο Άρον.
"Κι εγώ συγγνώμη..." μίλησε εκείνη χαμηλόφωνα, όσο η παρέα χαμογελούσε.
"Μ'αγαπάς?" τον ρώτησε εκείνη, όσο την κοίταζε στα μάτια.
"Οχι" απάντησε και το πρόσωπο της σκλύρηνε.
"Σε λατρεύω" χαμογέλασε κι εκείνη φάνηκε να ντρέπεται, ενώ τα κορίτσια έκαναν ωωωωω.
Το Σάββατο το βράδυ κοιμήθηκαν στο παλιό δωμάτιο της Άσλευ μαζί με τον Έρικ και τη Λία.
Το ένα ζευγάρι αγκαλιά στο πρώτο κρεβάτι και το άλλο ζευγάρι αγκαλιά στο δεύτερο.
Ίσα που χωρούσαν βέβαια, αλλά για μια μέρα δεν ήταν τίποτα.
Την Κυριακή πήγαν όλοι μαζί στα παλιά λιμέρια.
Στα 'μπιλιάρδα' για ηλεκτρονικά, στο σαλονάκι, ακόμα και στο κυλικείο.
Ήταν όμορφα για εκείνους να θυμηθούν τις παλιές τους συνήθειες, λίγο πριν φύγουν ξανά.
"Και δηλαδή σε μια εβδομάδα πετάς για Γαλλία?" ρώτησε η Λία την Άσλευ.
"Ναι" απάντησε εκείνη ψιλοαγχωμένη.
"Αχ Παρίσι. Να βγάλεις πολλές φώτο στον πύργο του Αιφελ"
"Δεν πάω για τουρισμό Λούσι. Όλη μέρα προπονήσεις θα έχω και μετά αγώνες"
"Να φας κρουασάν και να μου πεις αν έχουν διαφορά από τα δικά μας!"
"Και εκλέρ!" συμπλήρωσε η Μέλοντι.
"Εσύ φίλε Κίνα ε?" ρώτησε ο Έρικ.
"Ναι"
"Αχ Πεκίνο. Να βγάλεις πολλές φώτο στο Σινικό Τείχος" κορόιδεψε ο Έρικ τη Λούσι και έσκασαν στα γέλια.
"Μη κοροϊδεύεις εσύ!" διαμαρτυρήθηκε εκείνη.
"Να φας ρύζι και noodles και... τι άλλο παραδοσιακό έχουν?... Και dumplings! Και να μου πεις αν έχουν διαφορά από τα δικά μας" έκανε σαν να τινάζει το μακρύ του μαλλί ο Έρικ και η Λούσι τον έσπρωξε, όσο οι υπόλοιποι γελούσαν.
Το απόγευμα της Κυριακής πετούσαν πίσω στη Μελβούρνη.
Χαιρέτησαν τους φίλους τους, αφού τώρα θα τους έβλεπαν μετά τους αγώνες.
Τους ευχήθηκαν τα καλύτερα, παρόλο που θα μιλούσαν συνέχεια από το κινητό.
Μιάμιση ώρα μετά, έφτασαν στη Μελβούρνη και γύρισαν στο Nasel.
"Πώς περάσατε?" ρώτησε η Evelyn όταν βρέθηκαν.
"Τέλεια ήταν" μίλησε χαρούμενα η Άσλευ.
"Μετά το παγκόσμιο, αν θέλετε να έρθουμε κι εμείς να γνωρίσουμε την παρέα σας" είπε και έγνεψαν καταφατικά και ο James με τον Michael.
"Ναι ρε, εννοείται. Θα τους συμπαθήσετε πολύ" είπε ο Άρον.
Η τελευταία εβδομάδα πριν το ταξίδι, ήταν έντονη.
Ήταν η τελευταία εβδομάδα που θα ζόριζαν ως τα άκρα τους εαυτούς τους, αφού πριν τους αγώνες, θα έπρεπε να ξεκουράζονται και άρα οι προπονήσεις τους θα ήταν πιο ήπιες.
Τρεις ημέρες πριν το ταξίδι, ο Άρον πήγε να μιλήσει με την αθλητική ψυχολόγο.
"Γεια σου Άρον, πέρασε" τον καλοσόρισε κι εκείνος κάθισε στην λευκή πολυθρόνα, απέναντι της.
"Πώς είσαι?"
"Καλά, ευχαριστώ"
"Πώς αισθάνεσαι για τους αγώνες που πλησιάζουν?" τον ρώτησε και φάνηκε σκεπτικός και διστακτικός.
"Έχω... κάνει πολύ καλή προετοιμασία με τον προπονητή.." άρχισε να μιλάει κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της.
"Απ'την άλλη, είναι παγκόσμιο. Θα έχω να αντιμετωπίσω τους καλύτερους αθλητές του πλανήτη"
"Ανήκεις κι εσύ σε αυτούς" του είπε και την κοίταξε.
"Ναι...."
"Υπάρχει κάτι που σε προβληματίζει?"
"Απλά... αγχώνομαι γιατί... Ξέρω ότι αν ήμουν με την Άσλευ θα ήμασταν και οι δύο καλύτερα. Ξέρει ο ένας τα κουμπιά του άλλου. Ξέρει τι να κάνει για να με ηρεμήσει, να με ξεαγχώσει.. Και στη Κίνα θα είμαι μόνος"
"Καταλαβαίνω. Όμως μην το βλέπεις έτσι. Δεν θα είσαι μόνος. Θα έχεις τον προπονητή σου, τους συναθλητές σου"
"Το ξέρω απλά... Δεν είναι το ίδιο χωρίς την Άσλευ" της είπε κι εκείνη τον άφησε να μιλήσει.
"Να σας πω κάτι που δεν περίμενα ποτέ να πω?" την κοίταξε.
"Φυσικά"
"Αυτό το κορίτσι μου άλλαξε τη ζωή. Και δεν περίμενα ποτέ να νιώσω έτσι για μια κοπέλα. Δεν θέλω να είμαστε χώρια σε μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μας"
"Θα την ήθελες μαζί σου στους αγώνες δηλαδή..."
"Ναι... Παρόλο που ξέρω ότι δεν γίνεται"
"Εκείνη πώς αισθάνεται?"
"Αγχώνεται, τη βλέπω... Αλλά συνήθως δεν εκφράζει τα συναισθήματα της, οπότε δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς... Και ανησυχώ"
"Κοίτα.. Ένα πράγμα μπορώ να σου υποσχεθώ. Όλοι οι αθλητές που φεύγουν σε τρεις ημέρες θα περάσουν από ψυχολόγο. Θα μιλήσω μαζί της και θα προσπαθήσω να την βοηθήσω να χαλαρώσει. Δεν μπορώ να σου πω τι θα μου πει, αλλά μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα φύγει πιο ανάλαφρη για τους αγώνες"
***
"Γεια σου Άσλευ, πέρασε" τη χαιρέτησε δύο ώρες αργότερα.
Εκείνη κάθισε στην λευκή πολυθρόνα.
"Πώς είσαι σήμερα?"
"Καλά..."
"Πώς αισθάνεσαι για τους αγώνες?"
"Εε..." κοίταξε χαμηλά αργώντας να απαντήσει.
"Καλά" είπε και η ψυχολόγος έβλεπε αυτό που είπε ο Άρον.
"Είσαι έτοιμη, προετοιμασμένη?"
"Ναι"
"Με τον Άρον πώς τα πάτε?"
"Καλά" απάντησε όσο έπαιζε με τα δάχτυλα του χεριού της αμήχανα.
"Πώς νιώθεις που θα είστε χωριστά κατά τη διάρκεια των αγώνων?"
"Πώς να νιώθω?"
"Θα ήθελες να ήταν μαζί σου στη Γαλλία?"
"Προφανώς" απάντησε με τη μία κοιτώντας τη γιατρό.
"Το φορτίο που κουβαλάς είναι μεγάλο αυτή τη στιγμή. Πλέον ανήκεις στους καλύτερους αθλητές της Αυστραλίας. Ό,τι και να γίνει από δω και πέρα, θα πρέπει να είσαι πολύ περήφανη για τον εαυτό σου" της είπε, όμως εκείνη δεν μίλησε.
"Είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα αυτό που πέτυχες. Αθλητές που είναι τρία χρόνια στην εθνική, ακόμα εξελίσσονται. Θα βάλεις τα δυνατά σου και για ό,τι καταφέρεις, θα πρέπει να νιώθεις περήφανη. Ναι?" τη ρώτησε και η Άσλευ την κοίταξε.
"Ο Άρον νιώθει πολύ περήφανος για σένα. Αυτό μπορώ να στο πω. Και είμαι σίγουρη ότι και η οικογένεια σου έτσι νιώθει, σωστά?"
Η Άσλευ έγνεψε καταφατικά.
Τρεις Ημέρες Αργότερα
"Πρέπει να φύγω" είπε η Άσλευ όσο βρισκόταν στο δωμάτιο με τον Άρον με τη βαλίτσα της να είναι έτοιμη.
"Ναι μωρό μου..."
Ο Άρον πετούσε τέσσερις ώρες αργότερα.
Την πήρε στην αγκαλιά του και έμειναν εκεί για ώρα.
"Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω" μίλησε σιγανά δίπλα της.
"Θα μιλάμε συνέχεια, ναι?" της έπιασε το πρόσωπο και την κοίταξε.
"Ναι" τον κοίταζε με τα γαλάζια μάτια της.
"Έλα να σε πάω έξω" πήρε τη βαλίτσα της και βγήκαν από το κτίριο.
"Σ'αγαπάω πολύ" την αγκάλιασε ξανά.
"Κι εγώ" έδωσαν ένα τρυφερό φιλί και έφυγε.
Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, όσο ο Άρον την έβλεπε να φεύγει με το λεωφορείο.
*****
Η Άσλευ βρισκόταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Παρίσι μαζί με μια συναθλήτρια της.
Τακτοποιήθηκαν και ξάπλωσαν να ξεκουραστούν.
Ο Άρον ήταν ακόμα μέσα στο αεροπλάνο, με κατεύθυνση το Πεκίνο.
Όταν προσγειώθηκαν, πήγαν στο ξενοδοχείο τους να ξεκουραστούν.
Την επόμενη ημέρα ξεκινούσαν οι προπονήσεις μαζί με όλο τον πλανήτη στην πισίνα των αγώνων.
Μωρό μου μπήκα στο ξενοδοχείο. Εκεί όλα καλά?
Έστειλε και έκλεισε τα μάτια του να κοιμηθεί.
Όταν ξύπνησαν, μίλησαν στο τηλέφωνο και το βράδυ πήγε ο καθένας στο εστιατόριο του ξενοδοχείου του για βραδινό μαζί με την ομάδα.
Τους χώριζαν 8.212 χιλιόμετρα στον χάρτη.
Οι ημέρες περνούσαν γρήγορα και πιεστικά.
Κυρίως ψυχολογικά, γιατί σωματικά δεν τους κούραζαν.
Οι δυο τους μιλούσαν κάθε μέρα μετά την προπόνηση.
Η Παρασκευή είχε έρθει. Η πρώτη ημέρα των αγώνων.
Η Άσλευ θα αγωνιζόταν στη δοκό ισορροπίας και ο Άρον στα 50 μέτρα πεταλούδα.
Το βράδυ πριν τους αγώνες την πήρε τηλέφωνο.
Βέβαια στο Παρίσι, ήτανε μέρα.
"Ναι?"
"Έλα μωρό μου. Τι κάνεις?"
"Καλά.. Εσύ?"
"Μια χαρά κι εγώ. Τι ώρα είναι εκεί?"
"Δύο. Μεσημέρι"
"Εδώ είναι οκτώ το βράδυ" γέλασε ελαφρά.
"Είσαι έτοιμη?"
"Τόσες μέρες προπονήσεις---"
"Δεν εννοώ αυτό. Σωματικά το έχεις. Η ψυχολογία σου πώς είναι?"
"Καλά είμαι Άρον. Αγχωμένη, αλλά νομίζω είναι λογικό"
"Φυσικά"
"Να σου ευχηθώ καλή επιτυχία γιατί όταν θα πας στους αγώνες, εδώ θα είναι ξημέρωμα και θα κοιμάμαι..."
"Ναι μωρό μου"
"Να τα δώσεις όλα. Να μη σε νοιάξει τι κάνουν οι άλλοι. Να κοιτάξεις τον εαυτό σου και να κολυμπήσεις με όλη σου τη ψυχή"
"Κι εσύ μωρό μου" της είπε και επικράτησε για λίγο ησυχία.
"Άσλευ?"
"Ναι?"
"Θέλω να ξέρεις ότι είμαι πολύ περήφανος για σένα. Για όσα έχεις καταφέρει"
"Τα ίδια έχουμε καταφέρει"
"Εσύ είσαι περήφανη για μένα?"
"Φυσικά"
"Άρα είσαι και για τον εαυτό σου" συμπέρανε εκείνος.
"Ε? Ε? Είσαι περήφανη, δεν είσαι? Είσαι, δεν είσαι?? Είσαι??"
"Χαχαχα... Είμαι" την έκανε να γελάσει.
"Θέλω να σε ακούσω να το λες! Πες το!"
"Έλα τώρα ρε Άρον"
"Πες το τώρα! Να σε ακούσει όλο το Παρίσι! Πες τοοο!" φώναζε κι εκείνη γελούσε.
"Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου"
"Μπράβο το μωρό μου" ένα γλυκό χαμόγελο στα πρόσωπα τους.
"Σ'αγαπάω πάρα πολύ"
"Κι εγώ σ'αγαπάω"
"Και σ'ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου. Ακόμα κι αν ήταν δύσκολα να είμαι στο σώμα σου" την έκανε να γελάσει.
"Παρομοίως κύριε Μάρσαλ" γέλασαν ταυτόχρονα.
***
Το πρωί ο Άρον ετοιμαζόταν για τους αγώνες.
Το κτίριο της πισίνας στο Πεκίνο ήταν εντυπωσιακό.
Μπήκαν μέσα και οι κερκίδες είχαν γεμίσει με ανθρώπους από όλες τις εθνικότητες.
Εκείνος φορούσε την μπλε του φόρμα με την στάμπα στην πλάτη.
NATIONAL TEAM OF AUSTRALIA 🇦🇺
Swimming 🏊🏼♂️
Η Άσλευ όταν ξύπνησε ετοιμάστηκε για τους δικούς της αγώνες.
Έφτασαν στο κτίριο και μπήκαν μέσα.
Άκουγε πολλές και διαφορετικές γλώσσες ανάμεσα στις κερκίδες.
Από τα δεξιά τους ήταν η ομάδα της Ρωσίας και από τα αριστερά τους η ομάδα της Ιαπωνίας.
Άρχισε να ετοιμάζεται, όσο οι διοργανωτές έβαζαν τις τελευταίες πινελιές.
Έβγαλε τη ζακέτα της και την γύρισε από την άλλη κοιτάζοντας την.
NATIONAL TEAM OF AUSTRALIA 🇦🇺
Gymnastics 🤸🏻♀️
["Πας καθόλου καλά?!"
"Ωχ.. Σορρυ ρε, δεν σε είδα"
"Με δουλεύεις?? Να απλώσεις τα πόδια σου πιο πολύ την άλλη φορά!"
"Απλά περπατούσα. Εσύ έπεσες πάνω μου"
"Δεν σε είδα καν!"
"Ε αυτό σου λέω. Δεν με είδες και έπεσες πάνω μου. Έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι? Δεν λερώθηκες πολύ"]
["Σ'αγαπάω πάρα πολύ"]
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της, όσο το μυαλό της έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν.
Οι αγώνες είχαν ξεκινήσει και πλησίαζε η σειρά του Άρον.
"Οι αθλητές για το αγώνισμα των πενήντα μέτρων πεταλούδα να προσέλθουν στην πισίνα" ακούστηκε η μηχανική φωνή από τα μεγάφωνα και ο Kevin Miller κοίταξε τους δύο αθλητές του.
"Δωσ'τε τα όλα"
Κατέβηκαν στην πισίνα και πήραν τις θέσεις τους.
Η Άσλευ ετοιμαζόταν για το πρόγραμμα της στη δοκό ισορροπίας.
"Είσαι έτοιμη?"
"Ναι coach" άρχισε να περπατάει προς τη δοκό.
"Στη δοκό ισορροπίας.. Από την ομάδα της Αυστραλίας, η Ashley Williams"
Πήρε μερικές βαθειές ανάσες και ανέβηκε στη δοκό.
Ο προπονητής της, εκεί κοντά.
Ο Άρον είχε ανέβει στον βατήρα.
"Λάβετε θέσεις" ακούστηκε το σφύριγμα και όλοι οι κολυμβητές έσκυψαν στον βατήρα.
"Έλα Άσλευ!" άκουσε τον προπονητή της να την εμψυχώνει.
Η κόρνα ήχησε και ο Άρον έπεσε στο νερό.
Ενώ η Άσλευ, έκανε το πρόγραμμα της. Όμως πάνω από όλα... Ζούσε το όνειρο της.
Αυτό ήταν. Μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας.. Κούρασης.. Ψυχολογικών σκαμπανευασμάτων...
Πλέον ήταν εδώ. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Είχαν κάνει τα όνειρα τους πραγματικότητα.
Και μέσα από όλη αυτή την ιστορία, βρήκε ο ένας τον άλλον.
Ποιος να το περίμενε πριν ένα χρόνο, ότι τα πράγματα θα είχαν έρθει έτσι.
Κανείς.
Γιατί η ζωή είναι ένα μυστήριο.
Κάποιοι λένε ότι η μοίρα ενός ανθρώπου είναι προκαθορισμένη.
Ίσως και να ισχύει. Ίσως πάλι όχι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κάθε επιλογή που κάνεις, ανοίγει ένα μονοπάτι.
Το θέμα είναι να κάνεις την επιλογή και να πάρεις το μονοπάτι.
Εκείνοι επέλεξαν να μην τα παρατήσουν.
Να σηκωθούν και να παλέψουν για να πετύχουν αυτό που αγαπάνε.
Γιατί στην τελική... Η ζωή σου... Είναι στα δικά σου χέρια...
~ The End ~