ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ ရွင္းသန္႔တစ္ေယာက္အရွင္းမေပ်ာက္ေသးေသာ္ျငား သက္သာေနၿပီမို႔ ထမင္းထခ်က္ျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်က္ၿပီးမွသာ သူ႔အတြက္ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားနိုးေနတာလား...
ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူကထမင္းထခ်က္ခိုင္းလို႔ထခ်က္ထားတာလဲ?...
အရွင္းမေပ်ာက္ေသးတာကိုေပါ့ဆေနတယ္ ထပ္ျဖစ္ရင္ က်ဳပ္ပဲပိုက္ဆံကုန္မွာ..."
"ကုိယ္သက္သာေနပါၿပီ ထမင္းအိုးတစ္လံုးထခ်က္ရံုနဲ႔ေတာ့ ကိုယ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..."
"ေျပာတာပဲ ခင္ဗ်ားၾကည့္ေတာ့ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ တကယ္ပါပဲ အားကိုမရဘူး.."
ေနာင္ကသူ႔ကိုေျပာၿပီး မ်က္နွာသြားသစ္ေနသဟ္။ သူကေတာ့ ေနာင့္အတြက္ထမင္းပန္းကန္ျပင္ေပးကာ သူ႔အတြက္ ဆန္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ထည့္လိုက္သည္။ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ျမင္ေတာ့ ေနမေကာင္းရင္ေမေမလုပ္ေပးေနက် ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ကိုေတာင္သတိရမိသည္။ သူေနမေကာင္းတာနဲ႔ ေမေမ့မွာ ဆန္ျပဳတ္မႀကိဳက္တဲ့သူ႔အတြက္ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ေပးတတ္ၿပီး သူအစားဝင္ေအာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေခ်ာ့ေကြၽးတတ္သည္။
တခါတေလ အိမ္ကိုအရမ္းလြမ္းတာပဲ...
သူေနခ်င္တဲ့ဘဝမွာ ေနေနရေပမယ့္ တခါတေလမွာ ေဖေဖရယ္ေမေမရယ္ညီမေလးရွိတဲ့အိမ္ကိုလြမ္းသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ အခုဆို ညီမေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာမ်က္နွာငယ္ေနရမလား သူငယ္ခ်င္းေတြဝိုင္းစတာေရာခံေနရမလား...
ေတြ႕ရင္းနဲ႔သူဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုေမႊေနသည္။
"ဒီမွာ ခင္ဗ်ားဆန္ျပဳတ္ေသာက္မွာလား ေမႊေနမွာလား.."
"ဟင္ အင္း.."
သူဘယ္ေလာက္ေတာင္အေတြးထဲေရာက္သြားလဲမသိ ေနာင့္အသံၾကားမွပဲ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ျဖစ္သည္။
"ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ငါးေျခာက္ပန္းကန္ေလးေတြ႕တာနဲ႔ ဒီမနက္ေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲစားလိုက္ေတာ့ေနာ္...
ကိုယ္ညေနက် ဟင္းခ်က္ေကြၽးပါ့မယ္..."
"မလိုဘူး ခင္ဗ်ားဒီေန႔ဟင္းမခ်က္နဲ႔...
နီလာဟင္းလာပို႔လိမ့္မယ္ သူ႔အိမ္မွာၾကက္သားခ်က္လို႔..."
"ေၾသာ္ အင္းအင္း.."
"ဟင္းလာပို႔ရင္လည္း စားပဲမစားနဲ႔ သူဘယ္လိုခ်က္ထားလဲဆိုတာလည္းေလ့လာၿပီးျပန္ခ်က္...
ခင္ဗ်ားခ်က္လိုက္ရင္ ေပါ့႐ႊတ္ေနတာပဲ..."
"အင္း ကိုယ္နားလည္ပါၿပီ.."
အင္းေပါ့...သူခ်က္တာက နီလာခ်က္သေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ?...
ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ေနာင္ကအျပင္ကိုထြက္သြားသည္။ ဘယ္ကိုသြားမယ္ဆိုတာကိုေတာ့မေျပာ။
ရွင္းသန္႔လည္း ပူအိုက္လြန္းတာေၾကာင့္ မေနနိုင္ေတာ့ညဲ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေအးသြားေအာင္ သနပ္ခါးရည္က်ဲလိမ္းထားလိုက္ၿပီး TVၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ပန္ကာမရွိတာေၾကာင့္ အေတာ္ေလးကိုပူအိုက္ကာ TVလည္းၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ေရခဲေသတၱာက်ရွိၿပီး ပန္ကာက်ဘာလို႔မရွိတာလဲ။ ေခ်ာင္းကမ္းနားမွာ ေအးေအးေဆးေဆးသြားထိုင္မယ္ဟုေတြးက အျပင္ကိုထြက္လာလိုက္သည္။
"ဟားဟား ဒီေန႔ေတာ့အလွေလးနဲ႔ဆံုၿပီကြ...."
ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔မွာေရွ႕ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔လိုက္သည္။
"ဟီးဟီး အလွေလး ကြၽန္ေတာ့္ကိုမွတ္မိတယ္မလား.."
"ဘယ္သူလဲမသိဘူး.."
"ဟာ ဟိုေန႔ကေတာင္ေတြ႕ေသးတယ္ေလ...
ဥကၠသား ေနထူးေလ.."
"ေၾသာ္.."
ထိူလူကသာနႈတ္ဆက္ေနေပမယ့္ ရွင္းသန္႔ကေတာ့သူ႔ကိုမသိ။
"ေခြးေကာင္ေနာင္ေနာင္ အလွေလးကသူ႔အိမ္မွာေရာက္ေနတာကို အျခားေနရာေတြကိုၫႊန္းျပေသးတယ္ မေကာင္းတဲ့ေကာင္.."
"ဒီက ကိုေနထူးေျပာစရာမရွိရင္ သြား သြားပါေတာ့.."
"အလွေလးက နွင္တာလား....
ကြၽန္ေတာ္ကအလွေလးကိုေတြ႕ခ်င္လို႔လာတာကို.."
"ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကမွမေတြ႕ခ်င္တဲ့ဟာကို...
အသံတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တာမို႔ ေနထူးမၾကားလိုက္။ ရွင္းသန္႔ဆိုတာ ေနာင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွေရာေရာေနွာေနွာေနခ်င္တဲ့သူမဟုတ္။ နႏၵေတာင္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကအတူတူေက်ာင္းတက္ခဲ့သူမို႔ ခင္မင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔အသားထိတာလည္းမႀကိဳက္သလို သူလည္းသူမ်ားအသားမထိ။ နႏၵကလြဲၿပီး အျခားလူေတြနဲ႔လည္းအသားခ်င္းထိဖို႔မေျပာနဲ႔ စကားေတာင္မေျပာ။ ဒါဟာသူေခ်ျခင္းမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္ကိုကတစ္ေယာက္တည္းေနရတာကိုသေဘာက်ျခင္းျဖစ္သည္။
အခုလည္း ေနထူးနဲ႔ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ စကားျဖတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
"ဟုတ္ပါၿပီ ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မွာ...
ေမေမက ဒီဘက္မွာအေႀကြးလာေတာင္းခိုင္းတာ လမ္းႀကံဳတာနဲ႔အလွေလးရွိမလားဆိုၿပီးလာေခ်ာင္းတာ.."
"အင္း.."
"ဒါနဲ႔ အလွေလးမ်က္နွာကဝက္ၿခံေတြလား.."
"ဟုတ္တယ္.."
"မ်က္နွာလွလွေလးကိုမွလာထြက္ရတယ္လို႔...
ကြၽန္ေတာ္လိုရုပ္ၾကမ္းႀကီးကိုမွ လာထြက္ပါလာလို႔...
ကြၽန္ေတာ္မျမင္ရက္ဘူး အလွေလးရာ..
မနက္ျဖန္ ကြၽန္ေတာ္လိမ္းေနက်ေဆးဘူးလာပို႔ေပးမယ္ေနာ္ တကယ္ေပ်ာက္တယ္.."
"အင္းအင္း ေက်းဇူးပါ.."
"အင္းပါ အင္းပါ အဲ့တာဆိုကြၽန္ေတာ္သြားၿပီေနာ္ ဘိုင္!.."
လက္ျပၿပီးထြက္သြားတဲ့ေနထူးကို ရွင္းသန္႔လည္း လက္ျပန္ျပလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ပ္ေရာျပည့္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ထင္မိသည္။
ထြက္သြားတဲ့ေနထူးကိုၾကည့္ေနရင္း ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကိုဖက္ထားသလိုခံစားရတာေၾကာင့္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"တိုတို တိုတို ခ်ီ..."
၂နွစ္ေက်ာ္အ႐ြယ္ ကေလးေသးေသးေလးတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ေလးကလႈပ္စိလႈပ္စိေလးနဲ႔ သူ႔ကိုခ်ီခိုင္းေနသည္။ သူေျခေထာက္လႈပ္လိုက္တိုင္း ဖိနပ္ေလးက ကြၽိ ကြၽိ ျမည္ေနေသးသည္။ ရွင္းသန္႔လည္း ကေလးကိုေကာက္ခ်ီလိုက္သည္။
"တိုတို ေရွာ ေရွာ.."
"ဟင္ သားသားဘာေျပာတာလဲ?.."
"ရာရွင္းသန္႔ ရာရွင္းသန္႔ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ?.."
"ကိုယ္ဒီမွာ..."
ကေလးကိုခ်ီလ်က္နဲ႔ ေနာင့္ဆီကိုသြားလိုက္သည္။
"ေနာင္ျပန္ေရာက္ၿပီလား.."
"အဲ့တာဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ?.."
"အျပင္ကိုခဏထြက္တာ..
ဒီမွာေလ ကေလးေလးတစ္ေယာက္...
ကိုယ္အိမ္ေရွ႕မွာေတြ႕တာ ကိုယ့္ကိုခ်ီခိုင္းေနတာနဲ႔ခ်ီလိုက္တာ.."
"က်စ္ အလုပ္မဟုတ္တာေတြေလ်ွာက္လုပ္ေနတယ္...
ေဟ့ ကေလး မင္းအေဖကဘယ္သူလဲ?.."
"သိဘူး........
ကိုကို တြား တြား.."
"ေနာင္ သူဘာေတြေျပာေနတာလဲ?..."
"က်ဳပ္လည္းဘယ္သိမွာလဲ?..
ဘယ္ကကေလးမွန္းမသိဘူး သြား သြား အျပင္မွာသြားျပန္ထားလိုက္.."
"ဟာ အဲ့လိုလုပ္လို႔ရမလား ကေလးကငယ္ငယ္ေလးကို.."
သူေျပာလိုက္ေတာ့ ေနာင္က ကေလးကိုတလွည့္ ရွင္းသန္႔ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ေနသည္။
"သားခန္႔ေရ သားခန္႔.."
ကေလးအေမဟုထင္သည္ အိမ္ေရွ႕ကေနေခၚသံၾကားရတာေၾကာင့္ ေနာင္ေရာရွင္းသန္႔ပါအျပင္ကိုၾကည့္မိၾကသည္။
"ေၾသာ္ သားခန္႔ကဒီေရာက္ေနတာကို.."
"ဒါ မျဖဴသားလား.."
ေနာင္က သူသိသည့္အလား ဝင္လာတဲ့အမကိုေမးေလသည္။
"ဟုတ္တယ္ ငါလစ္တုန္းလွစ္ခနဲထြက္သြားတာ ဒီေရာက္ေနတာကို.."
"ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္တာလဲ?.."
"မေန႔ကပဲ ေယာက်္ားဘက္လိုက္ေနရတာလည္းမလြယ္ပါဘူးဟယ္ အဲ့တာနဲ႔ဒီကိုပဲျပန္လာလိုက္တာ.."
မျဖဴတို႔က ေနာင္တို႔ေဘးအိမ္ကျဖစ္သည္။ ၿခံကက်ယ္တာေၾကာင့္ တစ္ၿခံနဲ႔တစ္ၿခံကပ္မေန။ ဒါေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔ မျဖဴတို႔ကိုမသိေပ။
"ဒါက မင္းရဲ႕ေကာင္ေလးလား.."
"ဟုတ္တယ္.."
ေပၚတင္ႀကီးေျပာေနတာေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔မ်က္နွာရဲေနသည္။
"အေခ်ာေလးပဲ အစ္မကမျဖဴပါ...
ဟိုဘက္အိမ္မွာေနတယ္ အကူအညီလိုရင္ေတာင္းေနာ္ေမာင္ေလး.."
"ဟုတ္ကဲ့ မၿဖဴ...."
"ေမေမ တိုတို ေရွာ ေရွာ..."
"သားသားရယ္ ဦးကိုခ်ီခိုင္းရတယ္လို႔...
လာ ေမေမ့ဆီကိုလာ..."
"လာဘူး တိုတို ေထာ္ အိမ္ေထာ္.."
မျဖဴကေခၚေနေပမယ့္ ကေလးကမျဖဴဆီမလိုက္ဘဲ ရွင္းသန္႔လည္ပင္းကိုဖက္ထားသည္။
"ဦးကိုအိမ္ေခၚလို႔မရဘူးေလကြယ္...
သားခန္႔က လိမၼာပါတယ္ လာ ေမေမ့ဆီကိုလာ..."
"လာဘူး တိုတို အိမ္ေထာ္...
တိုတို တြားတြား..."
ကေလးရဲ႕စကားေတြကို နားမလည္တာေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔မွာ ကေလးရဲ႕မိခင္ျဖစ္သူကိုသာ ၾကည့္ေနရသည္။
"ကုိကိုလို႔မေခၚရဘူးေလ ဦးဦးလို႔ေခၚ..."
"ေခၚဘူး တိုတို တိုတို တြားတြား.."
ဘယ္လိုပင္မိခင္ျဖစ္သူက ေျဖာင္းျဖေသာ္ျငား ကေလးကေတာ့ ေအာက္ဆင္းမယ့္ပံုမေပၚ။ ထိုအေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး ေနာင္ကေတာ့ဘာမွဝင္မေျပ။
"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ကိုကို႔ကိုအိမ္ေခၚသြားမယ္...
သားက ေအာက္ကိုဆင္းေနာ္.."
မျဖဴေျပာလိုက္ေတာ့ သားခန္႔ကေအာက္ကိုဆင္းေလသည္။ေအာက္ေရာက္သည္နွင့္ သူနဲ႔မွီရာ ရွင္းသန္႔လက္ညဳွိးေလးကိုလွမ္းဆြဲထားသည္။
"တိုတို တြား တြား.."
"ကဲ ေနာင္ေနာင္ေရ မင္းေကာင္ေလးကိာအိမ္ေခၚသြားမွျဖစ္မယ္...
သားခန္႔က သူမပါဘဲျပန္မယ့္ပံုမေပၚဘူး...
ဒီကေမာင္ေလးခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္ သားခန္႔က ခဏေနရင္အိပ္ေတာ့မွာပါ.."
"ဟုတ္ ရပါတယ္.."
"တိုတို ေရွာ ဟီး.."
"ေမာင္ေလးကိုေခ်ာတယ္ေျပာေနတာေလ.."
"ေၾသာ္...ခ်စ္စရာေလး.."
ကေလးေသးေသးေလးရဲ႕ဆြဲေခၚမႈေအာက္မွာ ရွင္းသန္႔ပါသြားေလသည္။ ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔သူ႔အိမ္ကိုေခၚသြားတဲ့ကေလးေလးက တကယ့္ကိုခ်စ္စရာေလး။ ေနာင္လည္း သက္ျပင္းသာခ်လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲကုိဝင္လာလိုက္သည္။
___________________________________________________________
ေျပာခ်င္တာက ေနာင္ထပ္ဆိုးေနမယ္ဆုိ သိမ္းမယ့္သူက ၃ေယာက္ပါလို႔🤭😆😅
4.6.2021
💙Chel💙