"Engineer baka gusto mo munang ihinto saglit? nakakatakot anlakas ng ulan halos hindi na makita ang daanan, baka mapano pa tayo." nag-aalalang sabi ko kay Rao.
"I'm sorry." he said in a cold tone that shock me.
I blink, "Hindi rin kasi ako makakauwi ka agad malakas ang ulan, wala akong payong, eh papasok pa ang bahay namin." I said carefully.
"Yeah, I'm sorry." he apologize again.
"huh? ano ka ba Engineer, bakit ka ba nagsosorry? ako dapat ang magsorry ng dahil sa akin, na abala ko pa trabaho mo." sabi ko.
"Hindi ka naman abala," makahulugang sabi niya.
Sasagot na sana ako ng biglang tumunog ang cellphone ko. Manang Rain is calling. Why?
"Hello Manang, Apay?" ( hello ate, bakit?) tanong ko.
"Marie nasaan ka?" tanong ni Manang Rain na parang naiiyak.
"Pauwi na ako Manang. Bakit? May problema ba?" nag-aalalang tanong ko.
Humagulgol na sa iyak si Manang Rain kaya mas lalo akong kinabahan.
"Manang Apay? Adda problema? Pauwi na ako manang." sabi ko sa kinakabahang boses.
"Marie... andito kami... sa... Nazareno..." pag-iyak ni manang Rain.
"Anong ginagawa mo dyan manang? Bakit ka nandiyan?" tanong ko sa nag-aalalang boses.
My heartbeat is so fast and loud, I'm nervous, I don't know why? there seems to be something wrong, it seems like something else happened, it seems like it is a bad news that manang Rain, will say.
"Manang!" I shouted in so much nervous, because she didn't answer and she just kept crying.
"Manang anong problema? Bakit ka nasa hospital? anong ginagawa mo dyan sa Nazareno?" sunod sunod kung tanong mula sa cellphone.
"Marie..." hindi niya matuloy-tuloy ang sasabihin niya dahil humagulgol nanaman siya sa iyak.
"Si... mama..." nung narinig kung sinabi ni manang Rain na tungkol kay mommy mas lalo akong kinabahan.
"Bakit, bakit manang? bakit... si mommy?" naiiyak na sabi ko.
"Tinakbo ko... siya... dito... sa hospital..." humagulgol nanaman si manang.
"Manang, bakit nga?" sabi ko sa nanggigigil at naluluhang boses.
"Marie... nahimatay siya kanina... dito ko... na... pinunta sa Agoo... kasi...dito rin duty ni Teo... kasi hindi...hindi ko alam... ang gagawin ko..." nung narinig ko ang sinabi ni Manang Rain tumulo na ng lubusan ang aking luha.
"Manang ... kamusta si mommy, ngayon...? saglit lang manang... pupunta ako dyan..." umiiyak na sabi ko.
"Engineer, bababa nalang ako dito kailangan kung pumunta... sa Agoo... dito... nalang ako mag-papara ng bus... Salamat Engineer... pasensya na... sa abala..." umiiyak na sabi ko.
Ano ka ba Marie! Umayos ka nga! Nakakahiya kay Engineer. Pero si mommy na yun eh. Si mommy yun, hindi ko kaya. My family is my weakness and strength.
"Marie it's still raining. You said, you don't have umbrella." Engineer said.
"Kailangan kung puntahan si mommy..." umiiyak parin na sabi ko.
"With that look? Crying and your still wearing your uniform, Marie. You think I'll let you ride a bus alone with that look?" Engineer said.
"Don't worry Engineer..., kaya ko sarili ko.... Thank you... for your concern..." I said while sobbing.
"I'll take you at Nazareno, right?" Engineer get closer to me and said it seriously.
"huh? wag na... may pupuntahan ka pa diba?... nakakahiya naman Engineer... ako na nga nakisakay... masyado na kitang na-aabala." Sabi ko.
"I'll take you safe in Nazareno." he said and start the engine of his car.
"Nakakahiya na.... Engineer..." sabi ko.
"For your mommy." He said. I swallow and close my eyes.
No choice ako si mommy na yun eh. Hindi ko rin naman alam kung kaagad akong makakasakay ng bus. Para kay mommy, kahit nakakahiya.
"Don't worry Marie, your mommy will be fine. Just trust God he will not forsake your mommy." Engineer said because I'm still silently crying.
"Yes... thank you. Siya kasi ang tumayong nanay sa akin mula ng namatay si mama." Saad kung nakatingin sa labas, kinakabahan parin sa kalagayan ng aking mommy.
After a few minutes, we arrived at the hospital safely, as he said. I'm so nervous that I immediately go out in his car and went to the nurse station to ask where's my mommy's room.
"Nurse saan po ang room ni Loisa M. Ramos?" I asked.
The nurse gave to me my mommy's room number and I immediately go there. I found manang rain outside the room.
"Manang si mommy?" I ask manang Rain.
Manang Rain, immediately ran to me and hugg me tight while crying "Mama is inside, the doctors are still checking her... Teo is inside too..."
"Manang, what happened?" I ask while crying too.
"It's a good thing I was still at home before mama passed out, in case she is alone at home now..." Manang Rain said.
"Manang, take care mama first, I still have duty. I'm sorry." Teo said who had just come out the room.
"Don't worry Teo, Marie is here with me." Manang Rain said.
The doctors and nurses came out of mommy's room so we we're able to enter.
"Mommy, how are you?" umiiyak na tanong ko.
"Why are you here? You still have a class." nagagalit na sabi ni mommy.
"Mommy naman eh... look at you, you're still scolding me. We're having a lock session today so don't worry, I didn't cut my class." I said to mommy, as I wipe away my tears.
"Your with someone, you haven't introduced him yet." said mommy and looked behind me.
"Ahh mommy, this is Engineer Rao. I just rode with him. It's embarrassing." I introduce Rao to her and said the last sentence in a small voice.
"Hello Engineer, Salamat sa paghatid mo kay Marie." mommy said.
"Walang ano man po." magalang na sabi ni Rao.
"Buti nalang andito ka Engineer. May kasama si Marie na magbabantay kay mama." sabi ni Manang Rain.
Lumapit ako kay manang Rain at binulungan ko siya."Manang nakakahiya may trabaho pa yan."
"Diba Engineer, may trabaho ka pa?" baling ko kay Rao.
"Engineer, okay lang bang samahan mo muna sila mama at Marie?" tanong ni Manang Rain.
"Manang." bulong na pagsusuway ko kay Manang Rain dahil nakakahiya.
"Sure attorney. No worries." nagulat ako sa sagot ni Rao.
"See?" baling ni manang Rain sa akin.
"Manang nakakahiya." bulong ko ulit sa kaniya.
"Engineer, may gagawin ka pa ba?" tanong ni Manang Rain.
"Don't worry attorney, I can take care to them." Engineer said.
"Okay Engineer, thank you, I'll just go home to get things." Manang Rain said and bid her good bye.
For a while, Engineer is sitting in the couch busy with his phone while me is sitting beside mommy's bed.
"Anak, nauuhaw ako." sabi ni mommy.
"huh? wait mommy wala bang dalang tubig si Manang Rain? ubos na kasi yung tubig na baon ko." sabi ko kay mommy.
Engineer stand up and go closer to us. "Why, is there's a problem?" he ask.
"Mommy, is thirsty." I said.
"Anak may nakita akong water dispenser kanina sa labas." sabi ni mommy.
"Sige mommy kukuhanan po kita." Saad ko. "Engineer, pwedi bang bantayan mo muna ang mommy ko saglit?" Baling ko kay Rao.
"Yeah, sure. Go ahead." he answer.
"Thank you." sabi ko bago lumabas.
Nakita ko kaagad ang dispenser na sinasabi ni mommy at nilagyan ko ang bottle kaso medyo matagal mapuno dahil kunti nalang ang laman. Dahan dahan kung binukasan ang pinto at narinig kung nag-uusap ng seryoso si Rao at mommy. Natigil lamang sila ng napansin nilang nakapasok na ako.
"Mommy, ito tubig mo." sabi ko at binigay ko kay mommy ang bottle.
"Salamat, anak." sabi ni mommy at sabay ngiti.
Makalipas ang isang oras naka ramdam ako ng gutom. Hindi pa pala ako nagtanghalian. Nagugutom na ako. Patayo tayo ako at palakad lakad sa harap ni mommy. Napansin ata ni mommy na hindi ako mapakali.
"Anak, alam ko ang dahilan niyan." biglang sabi ni mommy.
"huh?" tanong ko.
"Hindi ka pa nagtanghalian, ano? nagugutom ka." sabi ni mommy.
"Mommy..." nasabi ko nalang nanghihina sa gutom.
"Anak, alam mo namang hindi ka pweding malipasan ng gutom. Nung last na nalipasan ka ng gutom kulang nalang itakbo kanamin sa hospital dahil iniyak mo na sa sakit ng tyan mo." nag-aalalang sabi ni mommy.
"Okay lang ako mommy." pagsisinungaling ko.
"Hindi mo ako maloloko. Oh ito apple pagtiisan mo muna anak." sabi ni mommy.
"Mommy para sayo yan eh..." sabi ko at natigil dahil sa tunog ng cellphone.
"Excuse me. I'll just take this call." Engineer said.
Mommy and I just nod and smile before Engineer take his way to outside.
"Kaya pa ba yan anak? Baka mamaya pa punta dito ni manang mo Rain." nag-aalalang sabi ni mommy.
"May crackers pa naman ako dito sa bag mommy, ito muna kakainin ko." sabi ko at sabay kalkal sa bag ko.
Pinagtiisan ko nga yung crackers. Antagal ni Engineer ah? Mahigit dalawampong minuto niya ng kausap ang kausap niya sa cellphone. Wow sana all, baka girlfriend niya, hinahanap siya. Baka umuwi na, ng hindi nagpapaalam? grabe ng iiwan!
"Anak anong iniisip mo at nanahimik ka dyan." gulo ni mommy sa akin.
Epekto na ata ito ng gutom at ganun nalang ang iniisip ko. "Pagkain mommy. Gusto ko ng pagkain." sagot ko kay mommy
At bumukas ang pinto hindi ko alam kung sino ang pumasok dahil nakatalikod ako dito.
"Here's your food, Marie."
"Pagkain!" sabay baling ko kay Engineer na inaabot sa akin ang isang plastic ng sikat na fast food. Bumili lang pala ng pagkain akala ko iniwan na ako.
"Salamat Engineer!" naiiyak na sabi ko sabay kuha sa kaniya ng plastic at pumunta sa dinning table.
"Marie dahandahan." suway ni mommy sa akin.
"Mommy gutom na ako, pasensya ka na." sagot ko at kakain na sana ngunit nagsalita uli si mommy.
"Anak, nakakahiya kay Engineer! hindi mo pa nadadasalan yan!" sabi ni mommy.
"Lord maraming salamat po sa pagkaing nakahanda ngayon sa harap andun na magbigay ng lakas sa amin ito at sa gumastos nito ay ibalik niyo ng siksik, lilig at umaapaw pa In Jesus name I pray, Amen." pagdadasal ko.
"Engineer, hindi ka pa ata kumakain, sabayan mo na ako, ikaw rin naman ang bumili nito." sabi ko.
Engineer nod and sit in front of me. Wah gwapo! ang gwapo niyang kumain. Alam mo I like you na. Binubusog mo talaga ako hindi lang sa tyan pati rin sa mata yiiiieee. Marie kumain ka na nga lang!
Natigil ako sa pagsubo ng bumukas ang pinto. Akala ko si Manang Rain si Teo pala.
"Kain, Doc." aya ko kay Teo.
"Bro," sabi ni Engineer at nagkamayan silang dalawa.
"Marie, wag mong papakainin ng ganiyan si mama." bilin ni Teo.
"Hindi naman ah" sabi ko.
"Your still wearing your uniform." parang nandidiring sabi ni Teo.
"Bakit may problema ba sa Uniform ko? Maayos naman ah! bakit bawal ba magsuot dito ng student Uniform?!" sabi ko sa nakikipag-away na boses.
"Tama na yan tumigil kayo, nakakahiya kay Engineer oh." suway ni mommy sa amin.
"Eh si Teo, kasi mommy." pagsusungbong ko.
"Alam mo namang ayaw ni kuya Teo mo ng palda niyo hindi ba?" sabi ni mommy.
"Eh paano ma, napakaiksi." sabi ni Teo sa tonong naiinis.
"Sinusunod ko lang naman kung ano gusto nila." sabi ko sa natalong boses.
I heard Rao's deep breath. "Woman shouldn't wear that in school or even everywhere you may be insulted by rude people."